Ασημένια Κουδουνάκια, να χτυπούν σ' όλη τη γη

[Naroualis]

Όνομα Συγγραφέα:Ευθυμία Δεσποτάκη (aka Naroualis)

Είδος: Φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:1800

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια:

 

 

ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΚΟΥΔΟΥΝΑΚΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΟΥΝ Σ' ΌΛΗ ΤΗ ΓΗ

 

 

 

Όποιος επισκέπτεται το Ναό της Όρχησης στα Καστανά Όρη και τολμήσει να κοιτάξει στη Δίνη του Χορευτή, παίρνει σα δώρο ένα αγαλματίδιο, μ’ ένα ασημένιο κουδουνάκι δεμένο με κόκκινη κορδέλα στο λαιμό. Πολλοί επισκέπτες έχουν αναρωτηθεί τι εξυπηρετεί αυτή η πρακτική εκ μέρους των ιερέων. Όμως κατά πώς φαίνεται ούτε κι οι ίδιοι οι ιερείς δεν ξέρουν για ποιο λόγο έχουν διαταχθεί από το Μέγα Χορευτή να κάνουν κάτι τέτοιο.

 

Ο Ναός είναι χτισμένος στις πλαγιές της Ταραντέλας, μια από τις πιο απόκρημνες κορυφές των Καστανών Ορέων. Την κορυφή αυτή πρέπει να την έχουν ονοματίσει αρχαία και μυστηριακά όντα, γιατί το όνομά της δε σημαίνει τίποτε σε καμμία από τις ζωντανές ή νεκρές γλώσσες του κόσμου. Οι ιερείς καμώνονται ότι γνωρίζουν την προέλευση τόσο του ονόματος, όσο και των όντων που το πρωτοσκέφτηκαν. Όμως ένας άνθρωπος με γνώση και χωρίς πολλή πίστη στο Μέγα Χορευτή, καταλαβαίνει ότι μάλλον προσπαθούν να πείσουν τους αφελείς θρησκόληπτους πως είναι θεόπνευστοί κι ευλογημένοι με εξώκοσμες γνώσεις.

 

Ο δρόμος για το Ναό είναι τραχύς κι άγριος και φιδοσέρνεται στην απότομη πλαγιά της Ταραντέλας χωρίς οίκτο. Περνάει πρώτα από ένα χωριουδάκι κι ύστερα γυρίζει ίσα στο βουνό. Αριστερά και δεξιά, οι βράχοι σπάνε σε πλάκες και πέφτουν χωρίς προειδοποίηση στο μονοπάτι. Αν βρέξει έστω λίγες στάλες νερό, τότε οι πλάκες αυτές γίνονται γλιστερές σαν παγωμένο λίπος και πολλές φορές λίγο περισσότερο νερό τις κάνει να γλιστρούν προς τα κάτω, όπως ένας ποταμός ξεχειλίζει και πλημμυρίζει τα χωράφια. Σπάνια το μονοπάτι για το Ναό διατηρεί το σχήμα του μετά από μια τέτοια πλημμύρα γκριζοπράσινης πέτρας. Μια φορά την εβδομάδα όμως, οι δόκιμοι ιερείς πηγαίνουν ως το χωριουδάκι και ξαναγυρίζουν κι έτσι το μονοπάτι στρώνεται από τις πατημασιές τους για τους επόμενους προσκυνητές.

 

Ο ίδιος ο Ναός είναι το μυστηριακότερο μέρος του κόσμου. Κι αν υπάρχουν μέρη πιο μυστηριακά από το Ναό, τότε άνθρωποι δεν έχουν πάει εκεί ακόμη. Όπως είσαι στο μονοπάτι και προσπαθείς να κρατηθείς όρθιος, με τις γκριζοπράσινες πέτρες να γλιστρούν σε κάθε σου βήμα, φορτωμένος με τις προσφορές σου για το Μέγα Χορευτή, σηκώνεις κάποια στιγμή το κεφάλι και βλέπεις μέσα στην αραιή ομίχλη να πυργώνεται μπροστά σου ένα κτίσμα από κατάλευκο μάρμαρο, στην άκρη ενός απερίγραπτου γκρεμού, ενός χάσματος που λέγεται η Δίνη του Χορευτή. Ω, πόσο μοναδικό είναι το θέαμα του λευκού ναού, στην άκρη του γκρεμού, εκεί που ούτε τα κριάρια δεν τολμούν να σκαρφαλώσουν!

 

Γκριζοπράσινη γλίτσα και μούχλα από την υγρασία μαλακώνουν τις γωνίες του μαρμάρου. Τριάντα μιναρέδες, άλλοι ψηλοί κι άλλοι χαμηλοί, στολισμένοι με τα εμβλήματα του Μεγάλου Χορευτή, ξεπηδούν από τη σκεπή του Ναού, λαμπρά περιστύλια και κιόσκια από μάρμαρο σημαδεύουν τις αυλές. Λέγεται ότι νερό από επτακόσιες πενήντα δύο κρήνες ποτίζει το ασθενικό γρασίδι στις αυλές και τα αίθρια κι ότι λάμα με καστανό τρίχωμα βόσκουν αυτό το γρασίδι, ξεδιψώντας με τις στάλες της δροσιάς στα μικρά του φύλλα.

 

Προσπαθείς να μην κόψεις το βήμα σου, αλλά δε θες και να πάρεις το βλέμμα σου από αυτό το ολόλευκο κτίσμα. Όταν γίνεται αυτό, αρχίζεις να περπατάς σα μεθυσμένος, πατώντας κάποιες φορές στα τυφλά και σκοντάφτοντας, κοιτώντας συγχρόνως σαν εκστατικό μικρό παιδί το Ναό κι αυτό είναι που οι ιερείς αποκαλούν «ο Μικρός Χορός». Κι όταν πια φτάσεις στην πύλη του Ναού, τότε μόνο θα σταματήσει ο Μικρός Χορός σου και θ’ αρχίσει ο δεύτερος, ο Μεσαίος Χορός.

 

Στην πύλη σε υποδέχονται οι δόκιμοι ιερείς, ντυμμένοι με χοντρά τρίχινα ρούχα και με τις χοντρές πλεξούδες των μαλλιών τους πλεγμένες με χάλκινα φυλλάρια. Κάθε τόσο τινάζουν το κεφάλι τους απότομα και τα φυλλάρια αφήνουν μικρά κουδουνίσματα. Είναι έτσι φτιαγμένα ώστε κάθε δόκιμος να βγάζει κι έναν διαφορετικό ήχο κι όταν τινάζουν τα κεφάλια τους μαζί ν’ ακούγεται ένας πρωτόγονος, αρχαϊκός ρυθμός, που βάζει τα πόδια σου σε χορό. Έτσι, χωρίς να ‘χεις ξεκουραστεί έστω μια στάλα, αρχίζεις να χορεύεις και μαζί σου χορεύουν κι οι δόκιμοι, κι όσο διαρκεί ο χορός σας, ο Μεσαίος Χορός, εκείνοι σου λένε ό,τι ξέρουν για το Μεγάλο Χορευτή.

 

«Ο Μέγας Χορευτής!» λένε οι δόκιμοι ιερείς στην έκσταση του χορού τους. «Ο Μέγας Χορευτής! Γεννήθηκε θεός από την κοιλιά της Μάνας-Φύσης, πετάχτηκε καταστόλιστος από τη μήτρα της, φορώντας χρυσά κουδουνάκια στους αστραγάλους και τους καρπούς και φυλλαράκια χρυσού στα μαλλιά. Κι άρχισε να χορεύει αμέσως μόλις γεννήθηκε, ο Μέγας Χορευτής, ο Μέγας Χορευτής! Και κάθε τόσο άλλαζε το ρυθμό του χορού του, γιατί ο Μέγας Χορευτής είναι κυκλοθυμικός πολύ κι ούτε ο ίδιος δεν ξέρει αν την επόμενη στιγμή θα χορεύει στον ίδιο ρυθμό. Μα όταν συνάντησε τη Δίνη ανάμεσα στους κόρφους της γης, τότε θέλησε να στροβιλιστεί, να χορέψει φέρνοντας κύκλους, και στο στροβίλισμά τους δίναν το ρυθμό τα χρυσά του στολίδια, τα κουδουνάκια και τα φυλλαράκια πλεγμένα στα μαλλιά του. Κι η γη ακολουθώντας το χορό του άρχισε κι εκείνη να στροβιλίζεται, μαγεμένη από τη θεϊκότητά του, παρασυρμένη από την τέχνη του, γοητευμένη από την αγριότητά του. Ο Μέγας Χορευτής! Ο Μέγας Χορευτής!»

 

Κι έτσι χορεύοντας με τους δόκιμους στον ήχο των χάλκινων φυλλάριων, διασχίζεις τα λαμπρά περιστύλια και τα κιόσκια από μάρμαρο, προσπερνάς τους μιναρέδες με τα εμβλήματα του Χορευτή, δε σταματάς στις επτακόσιες πενήντα δύο κρήνες που ποτίζουν το ασθενικό γρασίδι στις αυλές και τα αίθρια, ούτε χαζεύεις τα λάμα με το καστανό τρίχωμα που μηρυκάζουν. Στα σκαλιά του κυρίως Ναού σε περιμένουν οι ιερείς, τελετουργικά ντυμμένοι με λευκά αέρινα ιμάτια και με ασημένια κουδουνάκια στους καρπούς και τους αστραγάλους και σε χαιρετούν και σε παίρνουν να χορέψεις μαζί τους έναν άλλο χορό.

 

Αυτός είναι ο Μεγάλος Χορός. Τον χορεύει μόνο όποιος αντέχει, όποιος έχει τη δύναμη μέσα του ν’ αντικρύσει το Μεγάλο Χορευτή, τριγυρισμένους από τους ιερείς που χορεύουν το ίδιο ξέφρενα. Από τα πρώτα κιόλας βήματα, οι μισοί προσκυνητές εγκαταλείπουν, γιατί ο Μεγάλος Χορός δε μοιάζει σε τίποτε με το Μεσαίο, είναι φρενήρης, χωρίς ρυθμό, χωρίς τραγούδι να τον συνοδεύει, μόνο ένα θόρυβος, ένα διαρκές ντιντίνισμα, ένας αχός από μαλαματένια κροταλίσματα, που οδηγούν τα πόδια σου σε στροβιλισμούς και πήδους και βήματα που δεν τα προλαβαίνει το μάτι. Χορεύεις μόνο χορεύεις και δεν έχεις τίποτε άλλο μέσα σου από το χορό σου αυτό, τίποτε άλλο από το κουδούνισμα του ασημιού στους αστραγάλους και τους καρπούς των ιερέων, τίποτε άλλο από την αίσθηση μιας πίεσης στ’ αυτιά, την μύτη και τα μάτια, λες κι η ψυχή σου προσπαθεί να βγει από το κεφάλι σου με κάθε κόστος, να πετάξει εκεί όπου οι ψυχές ζουν ελεύθερες από τη σκλαβιά της σάρκας.

 

Έτσι χορεύοντας το Μεγάλο Χορό σου, φτάνεις στο μαρμάρινο στηθαίο, πάνω από τη Δίνη του Χορευτή. Κι εκεί ρίχνεις τα μάτια σου κάτω στη Δίνη και βλέπεις… Ένα γιγαντιαίο αντρικό κορμί, μέσα στη γιγαντιαία απύθμενη καταβόθρα, ένα θολό περίγραμμα ενός γυμνού σώματος που στροβιλίζεται, εκτοξεύοντας χρυσαφιές λάμψεις από τους αστραγάλους τους καρπούς και τα μαλλιά του. Και όσο φοβερό είναι το θέαμα που βλέπεις, τόσο φοβερό είναι και το τραγούδι π’ ακούς από το κουδούνισμα των στολιδιών του Μεγάλου Χορευτή, που σου επιτρέπει να τον δεις τη στιγμή του χορού του. Κι υπάρχει κι ένας ήχος ακόμη μια βροντή, ένα ξερό κροτάλισμα σαν του κεραυνού και ξέρεις ότι δεν είναι τίποτε άλλο από τον ίδιο το θεό που χτυπάει παλαμάκια στο δαιμονικό χορό του. Τότε πισωπατάς κι εκεί ο Μεγάλος σου Χορός τελειώνει, το προσκύνημά σου τελειώνει κι οι ιερείς σταματούν κι εκείνοι να χορεύουν και σε πιάνουν από τους ώμους, γιατί είσαι πολύ τρομαγμένος για να περπατήσεις μόνος σου μακρυά από τη Δίνη.

 

Λίγο πριν φύγεις, ενώ ακόμη έχεις στα μάτια σου το φοβερό θέαμα και στ’ αυτιά σου τον φοβερό ήχο, ένας από τους ιερείς θα έρθει κοντά σου και θα σου δώσει ένα αγαλματάκι, που παριστάνει ένα πλάσμα με θολό περίγραμμα να χορεύει και στο λαιμό του πλάσματος υπάρχει δεμένο με κόκκινη κορδέλα ένα ασημένιο κουδουνάκι. Γιατί μου δίνετε αυτό το πράγμα; Ρωτάς τον ιερέα ξεψυχισμένα, αλλά εκείνος χαμογελά κουρασμένα και δε σου απαντά.

 

Κανείς δεν ξέρει γιατί. Ούτε οι άνθρωποι στο χωριουδάκι, στα ριζά της Ταραντέλας, ούτε οι δόκιμοι με τις χοντρές πλεξούδες και τα τρίχινα ρούχα, ούτε καν οι ιερείς με τα κουδουνάκια στους αστράγαλους και τους καρπούς. Ούτε και τα λάμα ξέρουν τίποτε, αλλά κι αν ξέρουν περιορίζονται να αναμασούν το ασθενικό γρασίδι, ξεδιψώντας με τις στάλες της δροσιάς στα μικρά του φύλλα.

 

Υπάρχει μόνο ένα βιβλίο που κανείς δεν έχει ποτέ διαβάσει. Είναι ένα βιβλίο με δερμάτινο εξώφυλλο, με σελίδες από περγαμηνή, με κείμενα γραμμένα με κοκκινοκαφέ μελάνι, σαν ξεραμένο αίμα. Αυτό το βιβλίο έχει τον πομπώδη τίτλο «το Βιβλίο Των Συμβάντων», αλλά κανείς δεν το έχει διαβάσει ποτέ για να του φανεί ο τίτλος πομπώδης, κανείς εκτός από τον Καταραμένο, που το έκανε μια φορά και δε θα το ξανακάνει ποτέ πια. Κι αυτό γιατί, παρόλο που υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη, το μάτι και το χέρι γλυστρούν και φεύγουν από πάνω του, σα να μην υπάρχει.

 

Κι αν μπορούσες να διαβάσεις μια από τις σελίδες του, στο κεφάλαιο που αφορά το Μεγάλο Χορευτή, θα έβλεπες να υπάρχουν αυτά γραμμένα:

 

«[…] Αλλά θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου που ο Μέγας Χορευτής θα θελήσει να βγει από τη Δίνη. Και τότε θα σταματήσει να στροβιλίζεται και να χτυπάει παλαμάκια με τα χέρια του και τα χρυσά του στολίδια θα σταματήσουν να δίνουν ρυθμό στο στροβιλισμό της γης κι ο ρυθμός του χορού του θ’ αλλάξει. Αλλά αν σταματήσει η γη να κινείται, τότε όλα θα πεθάνουν κι η Μάνα Φύση δε μπορεί αυτό να το επιτρέψει.«

 

»Γι’ αυτό κι όταν τα στολίδια του Μεγάλου Χορευτή αλλάξουν το ρυθμό τους, τότε όλα τα κουδουνάκια στα αγαλματάκια θα χτυπήσουν κι οι άνθρωποι που τα απέκτησαν προσκυνώντας το Ναό της Όρχησης θ’ αφήσουν ό,τι κι αν κάνουν και θα πιάσουν ν’ ανέβουν την Ταραντέλα. Κι όταν φτάσουν στο Ναό, όταν διασχίσουν τα λαμπρά περιστύλια και τα κιόσκια από μάρμαρο, όταν προσπεράσουν τους μιναρέδες με τα εμβλήματα του Χορευτή, θα σταθούν στο μαρμάρινο στηθαίο και θα κοιτάξουν στη Δίνη και με μια μόνο κίνηση χωρίς καν να το σκεφτούν θ’ αρχίσουν να χορεύουν όπως ο ίδιος ο Μέγας Χορευτής, στροβιλιζόμενοι και χτυπώντας παλαμάκια και κάνοντας τα ασημένια κουδουνάκια στα αγαλματίδια να ηχούν σ’ έναν απόκοσμο, παράξενο ρυθμό. Κι ύστερα ένας-ένας, θα πέσουν στη Δίνη, αλλά δε θα πεθάνουν, θα χορεύουν ως το τέλος του κόσμου, Χορευτές στη θέση του Χορευτή, να κάνουν την μαλακή κοιλιά της γης να γυρίζει, θα κρατούν με το χορό τους, τον Τελευταίο Χορό τους, ζωντανή τη Μάνα Φύση κι όλα της τα γεννήματα.«

 

»Αλλά πότε θα γίνει αυτό; Κανείς δεν ξέρει. Ούτε καν ο ίδιος ο Μέγας Χορευτής, γιατί είναι κυκλοθυμικός πολύ και ακόμη κι ο ίδιος δεν ξέρει αν την επόμενη στιγμή θα συνεχίσει να στροβιλίζεται. Κι έτσι θα μείνει το θέμα, μέχρι που ασημένια κουδουνάκια θα χτυπήσουν σ’ όλη τη γη, καλώντας τους ανθρώπους να σώσουν την ζωή με τον πιο μαγικό, τον πιο όμορφο, τον πιο τρομερό χορό τους. […]»

 

 

Edited March 17, 2007 by Dain

[DinoHajiyorgi]

[Nienna]

Ό,τι έχω διαβάσει από σένα είναι πολύ όμορφο, κι οι τίτλοι ακόμα.

Σε μερικά σημεία διαφώνησα με τη στίξη, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ, οι εικόνες μπήκαν στο μυαλό μου.

Δεν με ανατρίχιασε όπως η Δοξούλα, ίσως γιατί ενώ το τέλος είναι δυνατό θα μπορούσε να έχει γραφτεί και πιο δυνατά.

[Naroualis]

Eυχαριστώ και τους δυο σας για την προτίμηση και την κριτική, αλλά μήπως επειδη την έχω ανεβάσει για το διαγωνισμό σύντομης ιστορίας, να κάναμε τα σχόλια μετά την ψηφοφορία; Νομίζω ότι δεν θα ήταν σωστό εκ μέρους μου προς τα υπόλοιπα παιδιά.

[darky]

Νομιζω θα συμφωνήσω με τον Ντίνο. Και γενικά οι ιστορίες σου έχουν την τάση να μην φαίνεται που πάνε και τριαλαρο και δυο λαλουν και τρεις χορεύουν και στο τέλος όπα ρε τι έγινε; γουάου! και μένεις σύξυλος(κοινως έμεινα μαλάκας).