Η φυλακισμένη

[Solonor]

Στο σκοτεινό κελί της είναι φυλακισμένη δέκα χρόνια τώρα. Σε τούτες τις φυλακές ώπου θα παραμείνει για την υπόλοιπη ζωή της είναι αναγκασμένη να υπομένει όπως όλοι ,κάμποσες ηλίθιες ιδέες. Ιδέες βγαλμένες για να τους κάνουν να νοιώσουν πιο άνθρωποι ,πιο κοντά στην κοινωνία. Ιδέες καταδικασμένες να αποτύχουν ,καθώς η μιζέρια πνίγει τον αέρα και ποτίζει τους τοίχους του κτιρίου. Μια απο αυτές ,είναι να γιορτάζουν τις ημερομηνίες φυλάκισης τους ως γενέθλια.

Και αύριο είναι τα δικά της. Το κελί της φωτίζεται μονάχα απο το φώς της πόρτας που οδηγεί στον εξωτερικό διάδρομο. Αυτή η εκδήλωση ,σκέφτεται τώρα μονάχη της, είναι απο τις λιγοστές στις οποίες οι κρατούμενοι ζώνονται απο αίσθημα αλληλεγγύης. Και αυτή διακατέχεται απο το πνεύμα της κοινωνικότητας στα γενέθλια άλλων ,και θυμάται κάποιες φορές που ήταν ευδιάθετη. Όμως στα δικά της γενέθλια όχι. Μελαγχολία την πνίγει και θα ήθελε να περάσει η αυριανή μέρα δίχως να το καταλάβει ,δίχως να χρειαστεί να υποστεί την διαδικασία της αποδοχής των δώρων της. Αλήθεια πόσο υποκριτική φαντάζει τούτη η σκηνή μέσα στην θλίψη της;

Ξέρει οτι αύριο θα έρθουν τρία πρόσωπα για να γιορτάσουν μαζί της και να της χαρίσουν τα δώρα τους. Παλιότερα ερχόταν τέσσερις αλλά ο τελευταίος αυτοκτόνησε πριν καιρό. Σε καθενός τα γενέθλια δηλαδή έρχονται κανονικά τέσσερις. Οι τρείς φυλακισμένοι τα κελιά των οποίων συγγενεύουν με του εορτάζοντα από τους τρείς τοίχους γύρω από το κελί και οι φρουροί απο την πόρτα στον τέταρτο. Έτσι λοιπόν συλλογιζόμενη πόσο πληκτικά θα περάσει η επόμενη μέρα αποκοιμιέται.

Το επόμενο πρωινό ξυπνά απο το χτύπημα της πόρτας, το παράθυρο της οποίας φέρνει ωχρές λουρίδες φωτός, να χρωματίσουν το μουντό κελί της. Χωρίς φυσικά να την ρωτήσουν, εισβάλουν μέσα οι δεσμοφύλακες και με προσποιητό χαμόγελο της φέρνουν δύο κουτιά. Κάθονται για αρκετή ώρα μαζί της και της μιλούν σαν να είναι γονείς της. Την συμβουλεύουν και προσπαθούν να την συμμορφώσουν ευγενικά μα και βαριεστημένα συνάμα. Το θολό της βλέμμα κρατά κρυμμένη την ενόχληση της από τον μονόλογο που ακούει. Γνέφει συγκαταβατικά και λέει που και που κάποιες ξεκάρφωτες λέξεις που εκφράζουν την συμφωνία της ,μα υποννοούν την αδιαφορία της. Στο τέλος ανοίγουν τα δύο κουτιά. Το ένα το μεγαλύτερο έχει μέσα μια τούρτα και το άλλο ένα βιβλίο που γράφει για την ηθική. Αυτή τους ευχαριστεί χλιαρά. Τελικά αυτοί κλείνουν την επίσκεψη τους με δυό τελευταία άχρηστα λόγια για την χρησιμότητα του βιβλίου ,το οποίο αυτή αργότερα θα σκίσει στα σίγουρα-αν δεν το χρησιμοποιήσει για τις φυσικές της ανάγκες. Αποχαιρετούν και φεύγουν.

Αυτή αδιαφορεί φυσικά πλήρως για τα δύο δώρα. Μόνο η τούρτα μπορεί να την γλυκάνει για λίγο ,θα δοκιμάσει ίσως αργότερα. Από το βιβλίο πάντως δεν αντέχει ούτε το εξώφυλλο να αντικρύζει. Είναι γλοιώδες και το ξέρει. Είναι σκουπίδι.

Αργότερα έρχεται στο κελί της με την συνοδεία δυο δεσμοφυλάκων ο ένας κρατούμενος με τον οποίο το κελί τους χωρίζει ένας τοίχος. Κάθεται μαζί της μόνο πέντε λεπτά. Της δίνει το δώρο του ,της λέει δυο ελαφριά παρηγορητικά λόγια για την φυλάκιση του και την αποχαιρετά για να επιστρέψει στην προσωπική του μιζέρια. Ο κρατούμενος αυτός είχε παρατηρήσει φαίνεται το μακρύ ακατάστατο μαλλί της και επέλεξε να της φέρει δώρο μια χτένα. Χρήσιμο ,γιατί όχι ,σκέφτεται αλλά παρά το γεγονός οτί η επιλογή του συγκρατούμενου της ,εμπεριέχει ένα ενδιαφέρον ,αυτή παρατά την χτένα σε μια γωνιά του στενού κελιού της.

Κατά το βράδυ οι δεσμοφύλακες φέρνουν στο κελί της τον άλλο γείτονας της. Τούτος δω είναι ο εραστής της. Είναι πλάι της αρκετό καιρό και τον αισθάνεται δικό της άνθρωπο. Κάθεται μαζί της για μια περίπου ώρα. Κάνουν έρωτα σιωπηλά και λίγο πριν φύγει της αφήνει το δικό του δώρο. Όταν ανοίγει το άχαρο κουτί διαπιστώνει με έκπληξη πως ο εραστής της ,της άφησε μια αρμαθιά με κλειδιά. Τα κλειδιά για να φύγει από τούτη την φυλακή! Ότι ακριβώς ποθούσε τόσα χρόνια. Και δεν έχει σημασία πως τα βρήκε ,σημασία έχει πως της τα έδωσε. Ναι αυτός ξέρει τι θέλει αυτή πραγματικά ,τι χρειάζεται. Και αυτό της προσέφερε γενναιόδωρα.

Έτσι αυτή μετά απο λίγο ανοίγει επιφυλακτικά την πόρτα του κελιού της και βγαίνει απο αυτό. Αντικρύζει τον διάδρομο με τα διάφορα κελιά και στο βάθος βλέπει την εξωτερική πόρτα. Αυτή την ώρα οι φύλακες θα μισοκοιμούνται στα σίγουρα και αυτή κρατώντας σφιχτά τα κλειδιά απέχει τόσο λίγο απο την ελευθερία της. Όμως πρέπει να είναι προσεκτική. Περπατώντας στις άκρες των δακτύλων της και κρατώντας την ανάσα της ,κάνει το πρώτο ,το δεύτερο βήμα. Όταν η αντοχή της εξαντλείται εισπνέει τον κρύο αέρα του διαδρόμου.

Ξάφνου την αγωνιώδη σιγή σπάει ένας ήχος. Ένα χτύπημα στην ξύλινη πόρτα του διπλανού κελιού. Ανατριχιάζει καθώς συνειδητοποιεί πως τούτο το κελί είναι το κελί του φυλακισμένου που αυτοκτόνησε. Στέκει εκεί παγωμένη ,ακίνητη σαν άγαλμα και αφουγκράζεται μα δεν ξανακούει τίποτα. Άραγε είναι η φαντασία της που οργιάζει από την έξαψη; Η ενστικτώδης περιέργεια που έχει κάθε άνθρωπος την σπρώχνει να αγγίξει την πόρτα δίχως να το σκεφτεί. Πετάγεται απότομα πίσω καταπίνοντας μια κραυγή σαν συνειδητοποιεί πως είναι ξεκλείδωτη.

Στιγμές μετά ανοίγει αποφασιστικά την πόρτα διάπλατα και παρατηρεί το σκοτεινό κελί. Με την καρδιά της να καλπάζει απο τον φόβο μπαίνει μέσα στο άδειο δωμάτιο που κάποτε ζούσε ο συγκρατούμενος της. Βλέπει το πάτωμα ,τους τοίχους. Ναι στον τοίχο ακριβώς πάνω από το κρεβάτι υπάρχει κάτι γραμμένο. Στηρίζεται με τα χέρια της στο κρεβάτι για να διαβάσει τα γράμματα και αγγίζει κάτι κρύο και υγρό. Ένα ματωμένο μαχαίρι. Πανικόβλητη κάνει ένα βήμα πίσω και άθελα αντικρύζει τον τοίχο που έχει γραμμένες πάνω του πέντε λέξεις.

“Για τα γενέθλια σου Άννα”

Το ρίγος που διατρέχει την ραχοκοκκαλιά της δεν είναι απο τον φόβο ούτε από τον πανικό ή την αγωνία. Στέκεται για λίγο ακίνητη και παρατηρεί τον τοίχο ,τις λέξεις ,την ματωμένη λεπίδα. Ναι τώρα το αισθάνεται. Πετά τα κλειδιά του εραστή της έξω στον διάδρομο και μετά απο τον απολαυστικά δυνατό θόρυβο, κλείνει ήσυχα την πόρτα. Στην συνέχεια ,με ένα ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπο της, πιάνει το μαχαίρι και με τα μάτια στο πάτωμα, το καρφώνει στην καρδιά της.

[mformelina9]

Λοιπόν, για όσα σου γράφω λάβε υπόψιν σου την καλή μου πρόθεση κι αλίμονο μην με παρεξηγήσεις!

Στην αρχή η σύνταξή σου είναι λίγο αλλόκοτη και μου δίνει την αίσθηση πως ξεκινάς με ανασφάλεια να εκφράσεις αυτό που θέλεις.Μου βγάζει μια ένταση που παρ'όλα αυτά ίσως να εξυπηρετεί τελικά μιας και να ταιριάζει στην ατμόσφαιρα του χώρου που διαλέγεις να τοποθετήσεις την ιστορία σου.Επίσης για να συνθέσει κανείς το σκηνικό που παρουσιάζεις δυσκολεύεται αρχικά από τον τρόπο σου ή τουλάχιστον δεν του το δίνεις με άνεση.Και πάλι βέβαια αυτό δεν ξενίζει τόσο αν λάβουμε υπόψιν μας το ίδιο το θέμα.Τα εμπόδια που βάζεις όμως στη ροή για μένα είναι ξεκάθαρα.

Υπάρχει τουλάχιστον ένα άτσαλο πέρασμα ανάμεσα στα άλλα:

"Ξέρει οτι αύριο θα έρθουν τρία πρόσωπα για να γιορτάσουν μαζί της και να της χαρίσουν τα δώρα τους. Παλιότερα ερχόταν τέσσερις αλλά ο τελευταίος αυτοκτόνησε πριν καιρό. Σε καθενός τα γενέθλια δηλαδή έρχονται κανονικά τέσσερις. Οι τρείς φυλακισμένοι τα κελιά των οποίων συγγενεύουν με του εορτάζοντα από τους τρείς τοίχους γύρω από το κελί και οι φρουροί απο την πόρτα στον τέταρτο. Έτσι λοιπόν συλλογιζόμενη πόσο πληκτικά θα περάσει η επόμενη μέρα αποκοιμιέται."

Το τονίζω πάλι :μιλάω για την αρχή.Μετά απελευθερώνεται σταδιακά ο ρυθμός σου και διαβάζει κανείς με ενδιαφέρον, δίχως κόπο.Υπάρχουν και κάποιες-κατά τη γνώμη μου-υπερβολές στην επιλογή των λέξεων, μα αφού είναι επιλογή σου οκ.δεν πιστεύω εξάλλου πως πρέπει να απορρύπτουμε κάποιες εκφράσεις απλά και μόνο γιατί συνηθίζονται,απ' τη στιγμή που εμάς μας χρισημεύουν τίποτε δεν μετράει περισσότερο.Κάποιες από αυτές λειτούργησαν όταν το διάβαζα και σαν μια υπενθήμηση, μια υπογράμιση των αποτελεσμάτων που έχει επιφέρει ο εγκλισμός και όλη αυτή η υποκριτική, ελπιδοβώρα δομή των σχέσεων μέσα στην φυλακή σου.Μπορώ να πω μου άρεσε η πικρή ειρωνία σου σε κάποια σημεία και μου έδωσε ενδείξεις για το ότι ήσουν όντως εκεί όταν έγραφες ώστε να άνατρέψω την εντύπωση μιας ελαφράς από το μέρος σου αποστασιοποίησης που είχα όταν άρχισα να διαβάζω.

Κάτι άλλο ακόμη.Νομίζω πως με το χώρο που δίνεις στην εισαγωγή σου προετοιμάζεις τον αναγνώστη για μια εκτενέστερη και στα λοιπά της μέρη ιστορία.Η κορύφωσή σου προκύπτει σίγουρα πολύ βεβιασμένα παρόλη την αδιαμφισβήτητα απρόσμενη τροπή που πέρνει τελικά.Ειδικά το ότι έδωσες αυτό το τέλος και πως έβαλες την ηρωίδα σου να διαλέγει μια τέτοια φυγή σε σχέση με την-υποτίθεται-αναμενόμενη είναι για μένα δυνατό κομμάτι.Πιστεύω γενικά πως έπρεπε να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να δουλέψει την ιδέα περισσότερο πριν φτάσεις στο τελικό κείμενο γιατί φαίνεται πιο πολύ σαν ξέσπασμα έμπνευσης με την αγωνία την αποτύπωσης-όλοι το έχουμε ζήσει φαντάζομαι - παρά σαν ένα ώριμο από πλευράς σου κείμενο.Θέλω να σε ρωτήσω τι σου έδωσε την αφορμή κι αν δεν είναι κάτι που για ιδιαίτερους λόγους δεν μπορείς να μοιραστείς οκ σεβαστό το να μην μου απαντήσεις.Θα ήθελα να δω το κείμενο σου και με πιο ισόρροπη κατανομή από άποψη χώρου αν και η αυθεντική προσπάθεια της πρώτης έμπνευσης αξίζει πάντα.Από εκεί και πέρα είναι δικό σου θέμα.

Συγγνώμη για το μακροσκελές της του σχολιασμού υπόθεσης,ελπίζω να βγάζεις άκρη με τα λεγόμενά μου.

[Solonor]

Καλησπέρα κ ευχαριστώ για τον χρόνο που ξόδεψες για να κρίνεις την ιστορία.

Βασικά όλες σου οι παρατηρήσεις είναι 100% εύστοχες. Την ιστορία αυτή την είχα γράψει σε χαρτί οκτώ χρόνια πριν ,μαζί και με κάμποσες άλλες ,δίχως να μπω στον κόπο να τις επεξεργαστώ ιδιαίτερα ,"σαν ξέσπασμα έμπνευσης με την αγωνία την αποτύπωσης" όπως είπες. Για να δικαιολογηθώ κάπως ,η αλήθεια είναι πως μετά απο οκτώ χρόνια μου είναι αδύνατον να την επεξεργαστώ, διότι το κείμενο μου είναι πολύ ξένο πλέον.

Όσον αφορά την αφορμή, κρίνοντας αποστασιοποιημένα, είναι μάλλον ο συνηθισμένος-μα συχνά αδικαιολόγητος και οφειλόμενος στην ανωριμότητα-προβληματισμός των νέων που βλέπουν την ζωή τους να μπαίνει σε μια προβλέψιμη πορεία ,νομίζοντας πως δεν μπορούν να την αλλάξουν ή να την κατευθύνουν κατά την προσωπική τους βούληση.

[Arachnida]

Νομίζω είναι μια καλή ιστορία, την διάβασα χθες το βράδυ και με άγγιξε.

Είχα σκοπό να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις, αλλά με κάλυψε ολοκληρωτικά η mformelina, νομίζω διάβασα στο σχόλιό της είχε σχηματίσει λέξεις με όσα ακριβώς σκεφτόμουν.

Ειδικά η παράγραφος που παραθέτει, είναι χαρακτηριστική της ασάφειας που υπάρχει στην αρχή του κειμένου. Αργότερα, όμως η αίσθηση που αποκομίζω είναι αυτής της αφηρημένης περιγραφής του χώρου και των καταστάσεων, που μου κεντρίζει γενικότερα το ενδιαφέρον, σαν αναγνώστη.

Δεν περιορίζεται η ματιά μου σε μία φυλακή βγαλμένη απ' την πραγματικότητα, αλλά μαζί με εσένα την ανακαλύπτω κι εγώ, όπως μου επιτρέπει η φαντασία μου.

Ξανασκέψου να κάνεις μερικές διορθώσεις και προσθήκες. Αν και μικρή μπορεί να πάρει ολοκληρωμένη μορφή.

[Nienor]

«Γιατί? Γιατί δε φεύγει?» εκεί πρέπει να καταλήξω έτσι?

Είναι καλό, γραμμένο όμορφα, σε ενεστώτα που δε σου ξεφεύγει πουθενά από όσο το είδα, στυλάτο. Σου έχουνε ξεφύγει διάφορα από δω κι από κει (τα «από» θέλουνε τόνο βασικά, το «αντικρίζω» γράφεται με γιώτα, το «όπου» με όμικρον) αλλά είναι ένα χτένισμα μόνο γιατί όλο το υπόλοιπο διαβάζεται άνετα και το μάτι δεν κολλάει πουθενά. Ίσως ήθελε να δώσεις λίγη περισσότερη έμφαση στο μηδενισμό που της έχει δημιουργήσει η φυλάκιση για να μας πείσεις στο τέλος. Μια γυναίκα που ακόμα κάνει έρωτα (χωρίς να μας περιγράψεις το πως, εκτός από το «σιωπηλά» που αναφέρεις που δε δηλώνει απαραίτητα πως είναι χωρίς πάθος) δεν είναι μια γυναίκα που την επόμενη στιγμή αυτοκτονεί. Ήθελε ένα κατιτίς ακόμα για να με πείσεις εκεί. Το εύρημα του εορτασμού της φυλάκισης ως ημέρα γεννεθλίων πάντως είναι υπέροχο.

[Nova]

Θέλει λίγη δουλειά ακόμα (ψιλοπράγματα, σε ορισμένα σημεία φαίνεται να κολάει και άλλα -όπως η αρχή- νομίζω πρέπει να μεγαλώσουν λίγο), αλλά είναι μια πολύ καλή ιστορία.