mformelina9 Posted March 23, 2007 Share Posted March 23, 2007 (edited) Έλα. Έλα κοντά μου ξανά. Σκοτεινός όπως πάντα, αληθινός σαν το αίμα . Και μάτωσέ με με τα λόγια σου,όπως μόνο εσύ μπορείς, όπως μονάχα από ‘σένα περιμένω. Και τάισε λίγη έμπνευση την άπληστη φύση μου, ανάγκασέ με να σου ζητάω κι άλλο. Πόνεσέ με βαθιά να νιώσω ελπίδα. Πλήγωσέ με να ζήσω στολισμένη τα σημάδια σου. Κάψε με τα χείλια σου κάθε μου ανάσα. Κλέψε με τα μάτια σου κάθε ένα της σκέψης μου τοπίο. Και τα χέρια σου! Aχ! Τα χέρια σου άσε με να τα χρωματίσω ταξίδι. Να! Παραδίνομαι! Γιατί εσύ είσαι η άβυσσος της συνείδησής μου. Γιατί εσύ κρύβεσαι στις φλέβες μου σαν μάγμα. Εσύ είσαι τα πάντα μέσα μου που προσπαθούν να με κυριεύσουν. Είσαι ο πόθος μου ο μπλεγμένος στην ενοχή. Γιατί εσένα διαλέγω να ‘σαι το τέλος μου΄ όχι μια φορά, μα αδιάκοπα, βασανιστικά, ασυγκράτητα, δίχως έλεος για το μεθυσμένο κορμί μου. Πίστεψέ με. Δεν μπορώ πια να ‘δω τον κόσμο παρά μέσα απ’ τα πέπλα σου. Γύρε πάνω μου και πάψε να μετράς. Βυθίσου μέσα στο χρόνο που άμβλυνα για να χωρέσει τα ενωμένα φιλιά μας. Κι ας απολαύσουμε επιδεικτικά τη δειλία μας πριν παραδεχτούμε την αληθινή ροή των στιγμών. Κι ας θέλει θάρρος , ας αναβάλλουμε την εξουσία που έχει πάνω μας η έξω από μας αλήθεια. Σε ικετεύω! Όσο προφταίνουμε, γίνε σκληρός και χάραξε το πρόσωπό μου σαν περαστικό κλαδί στο δρόμο μου προς το δάσος. Γίνε ποτάμι και πνίξε με με τη γεύση σου. Παγίδεψέ με στο χώμα με τον παλμό κάθε φυλακισμένης σου επιθυμίας. Και κοίταζέ με όσο προφταίνουμε, πριν να γυρίσω άδοξα στην πρώτη φωλιά μου, πριν γκρεμιστούν οι αυταπάτες μας για μια αιώνια ζήση. Πόσο φοβάμαι πιότερο κι απ’ το δισταγμό σου τον αδίστακτο χρόνο. Έλα κοντά μου απόψε,αυτή τη νύχτα που γεννιέται από μέσα σου θέλω να την κερδίσω δικιά μου. Edited March 25, 2007 by mformelina9 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted March 25, 2007 Share Posted March 25, 2007 (edited) Πρώτη φορά μου παίρνει τρεις μέρες να σχολιάσω ποίημα. Άκουγα γι ανθρώπους που "θέλουν το χρόνο τους" για να σχολιάσουν ένα ποίημα, και ήμουν κάπου μεταξύ του "καταλαβαίνω, ο καθ' ένας επικοινωνεί διαφορετικά με την τέχνη, στο χρόνο του, κτλ." και του "πφφφ...". :tongue: Μου συνέβη κι εμένα όμως. Νομίζω πως φταίει το ότι το περιεχόμενό του είναι τόσο συναφές με την προσωπικότητά μου, τον τρόπο που βίωσα κάποια πράγματα [τον έρωτα, ας μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάκτυλό μας], μερικά πρόσφατα γεγονότα της ζωής μου, αρκετές σκέψεις μου, που με κάνει να θέλω απλώς να σου πω "ναι... καλή δύναμη, θα τη χρειαστείς" και να συνδέσω με ένα καλώδιο [ή μια μαγική κλωστούλα] τα μυαλά/ψυχές μας για να σε πείσω πως έχω βιώσει ακριβώς αυτό το πράγμα, με όλες τις ανατριχιαστικά όμοιες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που μπορώ να 'πιάσω' απ' το γραπτό σου. Να σε πείσω πως τις πιάνω... Χμ. Τέλος πάντων, γι αυτό καθυστέρησα να σχολιάσω. Προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο να σε πείσω πως ξέρω τι λες, όχι πως απλά "μ' αρέσει". Και μ΄αρέσει. Αν και θα το προτιμούσα αλλοιώς μορφοποιημένο και με λίγο διαφορετική στίξη, ίσως και χωρίς κάποιες κλασσικές [κλισέ; - ηχεί άσχημα η λέξη, αλλά δεν σημαίνει πως την εννοώ έτσι πάντα, πολλές φορές αγαπώ ένα καλό κλισέ*...] εικόνες. Αν ενδιαφέρεσαι να δεις πώς το φαντάζομαι [να δεις τα περί μορφοποίησης και στίξης, δηλαδή], πες μου. Επίσης, αν ενδιαφέρεσαι να δεις δική μου ποίηση πάνω στο ίδιο θέμα [υπό την ίδια οπτική γωνία, μάλιστα], και πάλι πες μου. Δεν μπορώ να γίνω πολύ αυστηρή, ουσιαστικά, ενώ μάλλον θα έπρεπε [γιατί με τέτοιο θέμα θα ήθελα να με ταρακουνήσει, να με χτυπήσει δυνατά, ενώ δεν το έκανε με όση δύναμη θα ήθελα, μάλλον λόγω μορφής/εκφράσεων/στίξης...], ενώ γενικά είμαι [στον τομέα της ποίησης]. Δεν μπορώ λόγω της συνάφειας που αναφέρω παραπάνω. *αν δεν συνέβαινε αυτό δεν θα είχα βιώσει και τέτοια πράγματα, οι τόσο ακραίες αντιθέσεις είναι από μόνες τους ένα κλισέ, βεβαίως... Edited March 25, 2007 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted March 25, 2007 Share Posted March 25, 2007 Χμμμ... Σίγουρα κάτι που ποτέ δεν θα έγραφα εγώ. Είναι ξένο προς τα μένα, με ένα περίεργο τρόπο. Τα συναισθήματα και οι εικόνες είναι γνωστά, οικεία με τον πιο απαίσιο τρόπο που θα μπορούσαν ίσως να είναι, οπότε δεν φταίει η αναισθησία μου. Δεν ξέρω, δεν με αγγίζει, προσωπικά, τόσο όσο θα ήθελες να αγγίξει κάποιον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
K-M-V Posted March 28, 2007 Share Posted March 28, 2007 1ον Δεν εχω ξανασχολιασει ποιημα και αυτο επειδη δεν διαθετω τις γνωσεις για να το κανω σωστα, αυτη τη φορα ομως δεν μπορουσα. 2ον Προσπαθησα να βρω καποιο σημειο που να μ' αρεσει ιδιαιτερα, αλλα δεν το καταφερα! 3ον Ολα αυτα επειδη το ποιημα οχι απλα μ' αρεσε, αλλα με κατακεραυνωσε με ολα αυτα που ελεγε! Δεν μπορω να βρω ουτε ενα σημειο που να μου ειναι δυσνοητο, δεν μπορω να βρω ενα σημειο που να πω πως δεν προσθετει κατι ακομα. Ισως να ειναι και το καλυτερο απο αυτα που εχω διαβασει τωρα τελευταια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mformelina9 Posted March 28, 2007 Author Share Posted March 28, 2007 Nienna Κατ’ αρχήν συγνώμη που άργησα τόσο να σου απαντήσω αλλά έχω ένα θέμα πρόσβασης σε Η/Υ. Όσα μου γράφεις μετράν διπλά για μένα γιατί έχεις ζήσει όσα μου λες –Αλληλεγγύη στις σκεπτόμενες βασανισμένες ψυχές! Κάτω η κυριαρχία της τσιχλοχαζογκόμενας!- μιας και έχω διαβάσει δικά σου γραπτά και τα βρήκα ιδιαιτέρως χρηστικά. Παρακαλώ μη γελάσεις ή θεωρήσεις πως ο χαρακτηρισμός που τους αποδίδω είναι υποτιμητικός ή προσβλητικός για ‘σένα! Πιστεύω πως κάθε προσπάθειά μας να εκφραστούμε, είτε κάποιος θεωρεί το αποτέλεσμα τέχνη είτε όχι, όσο σημαντική είναι για εμάς η διαδικασία επειδή μας λυτρώνει και χωρίς αυτή δεν θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε πια τη ζωή μας το ίδιο, αντίστοιχα σημαντική είναι και για τον πιθανό δέκτη. Εννοείται πως δεν μπορούν να εκφράζονται όλοι μέσα από τα γραπτά κάποιου, αλλά προσωπικά αν έστω κι ένας βρίσκει την άκρη του μάσα από κάτι δικό μου θεωρώ πως του δίνει μια δεύτερη ισχυρή φύση. Εξιλεώνομαι για το γεγονός πως γράφω τα περισσότερα από ανάγκη να δω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου προβεβλημένα μια προσπάθεια να τα διαχειριστώ με μεγαλύτερη ψυχραιμία. Κι όταν περνάω φάσεις εκφραστικής νηνεμίας ή κι αδράνειας τότε είναι που το ζήτημα της χρηστικής αξίας της τέχνης προβάλει ισχυρότερο! Στέκεσαι μπροστά σ’ έναν πίνακα που ποτέ δεν σου δόθηκε η ευκαιρία ούτε καν να αποκτήσεις πρόσβαση στις βάσεις που θα σου επέτρεπαν να τον είχες δημιουργήσει εσύ -εκτός αν είσαι παιδί θαύμα- και σκέφτεσαι :ευτυχώς που εκείνος που τον έφτιαξε υπήρξε και εκφράστηκε έτσι, γιατί μέσα από το δικό του έργο μπόρεσα να δω και να ζήσω πράγματα που είχα ανάγκη, άσχετα αν αυτός ζωγράφιζε με κίνητρο το δικό του μεράκι. Με αυτή την έννοια κι εγώ τα βρίσκω χρηστικότατα. Όσο για το παρόν και το σχολιασμό σου περί δύναμης συμφωνώ πως το έχω αρκετά καταπιέσει ή καλύτερα όσα συναισθήματα γέννησαν την ανάγκη της συγγραφής του- κι αυτό είναι κάτι που φωνάζει στο περιεχόμενο- κι ίσως γι’ αυτό το αποτέλεσμα να μην καλύπτει τελικά ούτε εσένα ούτε εμένα στο βαθμό απόδοσης της έντασης όσων μας έχουν σημαδέψει. Αλλά ξέρεις κάτι; Η φράση ‘όσο μοιράζεσαι το ν πόνο σου λιγοστεύει’ έχει μια βάση κι ακόμη, χωρίς να θέλω να γίνω κοινότοπα κυνική , ποιός μπορεί να γίνει τόσο σκληρός όσο η ίδια η ζωή; Ούτε κι εμείς ακόμη που μάθαμε αρχικά να κάνουμε τον πόνο μας προτάσεις για να τον παλέψουμε κι έπειτα δοκιμάζοντας την έμπνευση εθιστήκαμε σ’ αυτή κι επομένως στην πηγή της τόσο που καταλήξαμε πια να την προκαλούμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mformelina9 Posted March 28, 2007 Author Share Posted March 28, 2007 Thanκ you too!Είσαι λακωνικός αλλά συναισθήματα σαν τα δικά σου σου μου δίνουν λόγο ύπαρξης, πιστεψέ με. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.