DinoHajiyorgi Posted March 31, 2007 Share Posted March 31, 2007 Ο γιατρός έδειχνε πολύ σοβαρός πίσω από το γραφείο του. Παρά το αναμαλλιασμένο του κεφάλι η λευκή ποδιά του έδινε κύρος. Κρατούσε τις ακτινογραφίες ενάντια στο φως του παραθύρου και κάθε τόσο τις γυρνούσε σαν να προσπαθούσε να αποφασίσει ποιο ήταν το πάνω και ποιο το κάτω. Έξυνε με το άλλο χέρι το πηγούνι του, ρουφούσε τη μύτη του και έριχνε με το ένα μάτι και καμιά ματιά προς τον Παύλο. Άυπνος, ο Παύλος ήταν βυθισμένος στην καρέκλα του και περίμενε μίζερα. «Τι δουλειά κάνετε;» ρώτησε ο γιατρός, το βλέμμα πάντα στις ακτινογραφίες. «Κάμεραμαν. Για την τηλεόραση…Στα εξωτερικά ρεπορτάζ…» «Δεν προσέχατε τον εαυτό σας. Είναι όλα εδώ. Άγχος, στρες, υπερένταση…Μαυρίλα, πολύ μαυρίλα. Δεν έχω δει πιο σκοτεινές ακτινογραφίες στη ζωή μου.» «Δεν φταίω εγώ. Βλέπετε καθόλου τηλεόραση; Είδατε τι τρέχει εκεί έξω;» Ο γιατρός βρόντησε τις ακτινογραφίες πάνω στο γραφείο. Ο Παύλος αναπήδησε ταραγμένος. «Η επιστήμη καταθέτει τα όπλα στην περίπτωση σας κύριε Μακράκη. Η ασθένεια σας είναι δυστυχώς ανίατη.» Ο Παύλος ξεροκατάπιε. «Πόσο…Πόσος καιρός μου έχει απομείνει;» «48 ώρες.» «48 ώρες;!» «Τα αποτελέσματα των εξετάσεων είναι σαφή. Αυτή είναι η διάγνωση. Που βγήκε από τα εργαστήρια…» κοιτάζει τα χαρτιά του, μετά το ρολόι του, «…χθες. Τώρα έχετε…ούτε ένα εικοσιτετράωρο. Με επιείκεια…21 ώρες. Λυπούμαι πολύ.» Ο Παύλος βυθίζεται περισσότερο στην καρέκλα του. Κοιτάζει τις χούφτες του. «Μάλιστα…» «Πόσο λίγο εκτιμούμε τη ζωή σαν την παίρνουμε σαν δεδομένη. Σας συμβουλεύω να εκμεταλλευτείτε σωστά τις λίγες στιγμές που σας απομένουν.» «Τι να κάνεις σε είκοσι ώρες που δεν το έκανες μια ζωή;» «Ότι σας έλειψε περισσότερο. Το πιο σημαντικό.» Το ασανσέρ ήταν εκτός λειτουργίας. Κατέβηκε τους πέντε ορόφους κουτρουβαλώντας και βρίζοντας. Στο πεζοδρόμιο άνοιξε αμέσως το κινητό του. Την Ελένη. «Όχι, όχι. Δεν θα πάω στη δουλειά σήμερα. Κοίτα…άκουσε…Ελένη άκουσε με…όχι…Ελένη άκουσε με σε παρακαλώ…ναι, όχι, Ελένη κοίτα…όχι, δεν ξέρω, ναι, άκουσε με…άκου Ελένη…» Την Μαρία. «Μαρία; Ναι, ο Παύλος είμαι, τι κάνεις; Εγώ; Ναι, καλά. Κοίτα, μού’τυχε ένα ξαφνικό ταξίδι και φεύγω αύριο. Θα ήθελες να βρεθούμε να…Α, ναι; Ναι, ναι πως! Καταλαβαίνω.» Την Ρούλα. «Στη μαμά σου;! Τη μαμά σου την βλέπεις και αύριο μωρέ Ρούλα…Άρρωστη; Πολύ άρρωστη;» Την Κάτια. «Γενέθλια; Ποιανού γενέθλια; Ποιος είναι ο Μάνος;» Την Κορίνα. «Πεθαίνω! Ναι πεθαίνω. Όχι, αυτή τη φορά πεθαίνω στ’αλήθεια.» Στην Κηφισίας έπεσε σε μποτιλιάρισμα. Άρχισε να βαράει το τιμόνι του ουρλιάζοντας. «Όχι σήμερα γαμώτο!!» Έβγαλε το κεφάλι του από το παράθυρο να δει τι τρέχει παρακάτω. Έφτασε στα αφτιά του ο απόηχος διαδήλωσης. «Δεν-θα-περάσει!! Δεν-θα-περάσει!!» Έσβησε την μηχανή του εκνευρισμένος και παράτησε το αυτοκίνητο του εκεί, στη μέση του δρόμου. Αγνόησε τα κορναρίσματα των άλλων οδηγών και συνέχισε τροχάδην. Σε λίγο δεν τον ένοιαζε πλέον που βρίσκεται ή που πάει. Βρέθηκε σε ένα πάρκο. Παρατήρησε κατσουφιασμένος κάποια ζευγαράκια που έκαναν βόλτες χέρι-χέρι. Σε μια άκρη ένας νέγρος με γυαλιά ηλίου έπαιζε σαξόφωνο. Ήταν ένα κομμάτι από Glenn Miller. «Πολύ κλισέ φάση.» Στάθηκε να ακούσει λίγο μια και ο τύπος έπαιζε πολύ καλά. Η μουσική του έφερε ένα –έστω πικρό- χαμόγελο. Έσκαψε όλες του τις τσέπες και τις άδειασε από χρήμα στο ανάποδο καπέλο του σαξοφωνίστα. Εκείνος υποκλίθηκε ευγενικά. Ο Παύλος έχωσε τα χέρια του βαθιά στις άδειες τσέπες και συνέχισε μελαγχολικά. Είδε σε κατειλημμένο παγκάκι νεαρή κοπέλα που βαλάντωνε στο κλάμα. Η εμφάνιση της ήταν πολύ περίεργη. Φορούσε κουρελιασμένα ρούχα, το πρόσωπο της ήταν μουτζουρωμένο, και στο κεφάλι της είχε ένα παλιό καπελάκι με πλαστικά λουλούδια. Τελείως ανεξήγητα ο Παύλος έμεινε να την κοιτάζει σαν μαγεμένος. Εκείνη σήκωσε το κεφάλι της και του έριξε ένα ενοχλημένο βλέμμα. Τα δάκρυα της είχαν αφήσει χαρακιές στα μουτζουρωμένα της μάγουλα. «Τι θέλεις άνθρωπε μου;» Ο Παύλος τα έχασε. «Εε, συγνώμη…Μα γιατί κλαις;» «Δεν σε αφορά…» Κάθισε αμέσως δίπλα της στο παγκάκι. «Δεν θέλω να με περάσεις για αδιάκριτο αλλά νομίζω πως με αφορά. Κλαις, άρα είσαι δυστυχισμένη. Εφόσον σε είδα δεν μπορώ να σε αγνοήσω. Σου είμαι άγνωστος, άρα πως μπορείς να ξέρεις πως δεν έχω τη λύση;» Εκείνη φάνηκε να το σκέφτεται. Της χαμογέλασε και η ίδια κατάφερε κάπως να του το επιστρέψει. Σκούπισε τα δάκρυα της. «Ο Γιώργος…ο δικός μου…ή μάλλον ήταν, το καθίκι…Θα ανεβάζαμε αυτή τη παιδική παράσταση… είναι ο σκηνοθέτης, ο Γιώργος…και θα είχα τον πρώτο ρόλο, την πριγκίπισσα. Αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και έδωσε τον ρόλο στην Εύη, που ήταν να παίξει τη μάγισσα. Και μην νομίζεις πως δεν κατάλαβα γιατί έγινε η αλλαγή…αλλά είπα δε βαριέσαι, προέχει το καλό του έργου. Όμως…όταν η Εύη έπαιζε τη μάγισσα…ήταν γοητευτική, σέξι, με χυτές τουαλέτες. Εμένα κοίτα πως με ντύσανε! Θα είμαι η μάγισσα μπαμπόγρια. Ο Γιώργος λέει πως μου πάει έτσι γιατί είμαι πιο αστεία! Τα βρόντηξα κι εγώ και έφυγα…» «Είσαι όντως αστεία έτσι.» Κοιτάχτηκαν και αμέσως η κοπέλα ξέσπασε στα γέλια. Μαζί της, ξαφνιασμένος, άρχισε να γελάει και ο Παύλος. Το γέλιο έμοιαζε να μεταδίδεται μπρος-πίσω από τον έναν στην άλλη. «Είχες δίκιο. Έπρεπε να το πω σε κάποιον για να καταλάβω πόσο γελοίο ακούγεται.» Κόπασαν ευδιάθετοι και κοιτάχτηκαν στα μάτια. «Πως σε λένε;» «Νάντια.» «Σ’ευχαριστώ Νάντια.» «Γιατί;» «Γι’αυτή τη στιγμή. Την είχα ανάγκη.» «Αμ’εγώ; Κι εγώ σ’ευχαριστώ.» «Μη βιάζεσαι.» Αποφάσισαν να κάνουν μια βόλτα μέχρι την άλλη άκρη του πάρκου. Εκείνη άναψε ένα τσιγάρο, πρότεινε ένα και στον Παύλο που το δέχτηκε ευχαρίστως. «Το είχα κόψει…Τρία χρόνια τώρα.» «Κέρδισες τίποτα;» Του άναψε και το δικό του. «Κοίτα, σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα…στην Αθήνα. Ξέμεινα από παρέα…και αναρωτιόμουν…Είσαι ελεύθερη;» «Τι έχεις κατά νου;» «Δεν ξέρω ακριβώς. Σκεφτόμουν δείπνο, καλό κρασί, μουσική…» «Και σεξ;» «Ό,τι προλάβουμε.» Ξαφνικά τον διέκοψε μια ξαφνική έκρηξη μουσικής μέσα στο πάρκο. Γύρισε έκπληκτος για να αντικρίσει… Μια μπάντα αγγέλων, σεραφείμ και χερουβείμ με χλαμύδες και φτερά και λαμπρά φωτοστέφανα, μαζεμένοι όλοι πάνω στο γρασίδι, με τα απαστράπτοντα μουσικά τους όργανα να παίζουν το Take The ‘A’ Train του Glenn Miller. Ο άγγελος με την τρομπέτα που διεύθυνε ταυτόχρονα και την μπάντα γύρισε προς τον Παύλο και του έκλεισε το μάτι. Ο Παύλος, σίγουρος πως βίωνε κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο, γύρισε και κοίταξε μουδιασμένος την Νάντια. Εκείνη έδειχνε να απολαμβάνει την μουσική. «Τους βλέπεις κι εσύ;» της ψέλλισε. «Δεν είναι απίθανοι;!» του φώναξε για να ακουστεί πάνω από τα ουράνια πνευστά. Έφαγαν, ήπιαν, έκαναν σεξ. Το στερεοφωνικό έπαιζε γλυκά το Moonlight Serenade. Οι νότες χάιδευαν το στρωμένο τραπέζι με τα λερωμένα πιάτα και τα δύο άδεια μπουκάλια, τα αντρικά και γυναικεία ρούχα στο πάτωμα με τα κεριά, τα μπαλόνια και τα κομφετί. Και το ζευγάρι στο λεπτό στρώμα στη μέση του σαλονιού. Εκείνη παραδομένη στον ύπνο, εκείνος να ατενίζει το ταβάνι. Σηκώθηκε προσεκτικά και πήγε ως το παράθυρο. Κοίταξε έξω. Ήταν ακόμα σκοτεινά έξω, μόλις που χάραζε πίσω από το ύψωμα στο βάθος. Η Βασιλίσσης Σοφίας κενή από αυτοκίνητα. Είδε τον Χάρο με το μακρύ δρεπάνι επ’ώμου να διασχίζει τον δρόμο κάθετα προς την εξώπορτα κάτω. Γονάτισε δίπλα στη Νάντια και τη σκούντησε απαλά. Άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε γλυκά. Τον αγκάλιασε αμέσως και τον φίλησε τρυφερά. «Σήκω. Πάμε στη ταράτσα» της είπε. «Που;» «Στη ταράτσα. Θέλω να δούμε την ανατολή.» Τυλιγμένοι στις κουβέρτες τους στάθηκαν στη ταράτσα και αντίκρισαν μαζί την ανατολή του ήλιου, χέρι-χέρι. Οι δροσερές αχτίδες παιχνίδισαν πάνω στους ώμους τους, σαν να τους έδιναν φτερά. Το κουδούνισμα της εξώπορτας ηχούσε άδικα στο άδειο διαμέρισμα καθώς ο Χάρος συνέχισε να πατάει επίμονα το κουδούνι χωρίς ανταπόκριση. Ο Παύλος και η Νάντια κοιτάχτηκαν και ξέσπασαν σε γέλια. Η χλωμή τους επιδερμίδα έλαμπε κατακόκκινη κάτω από τον πλήρη δίσκο του προβάλλοντα ήλιου. Μπορούσαν σχεδόν να ακούσουν την μουσική που έσβηνε από το ανοιχτό παράθυρο του Παύλου. «Αυτό ήταν το Moonlight Serenade. Συνεχίζουμε με τις επιτυχίες του Glenn Miller και της ορχήστρας του, εδώ στον Οσσανά-Fm-Radio. Είμαστε ο σταθμός που προτιμάει ο Μεγάλος και η Παρέα Του, και το δηλώνουμε χωρίς υπερηφάνεια γιατί διαφορετικά θα ήταν αμάρτημα. Μείνετε μαζί μας. Ο καιρός πέρα από τις Μαργαριταρένιες Πύλες προβλέπεται αίθριος σήμερα. Ακούστε τώρα το Chatanooga Choo-Choo. Για τους φίλους, ο Glenn και η ορχήστρα του εμφανίζονται Live στα Ηλύσια Πεδία αυτό το Σαββατοκύριακο. Προλάβετε για θέσεις…» Τέλος 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 11, 2007 Share Posted April 11, 2007 Εντάξει, τι να πω, εντελώς αλλού η ιστορία και καταφέρνει να αφήσει ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη του αναγνώστη. Πάρα πολύ καλή, ζεστή και αστεία με τον τρόπο της, πραγματικά αφοπλιστική. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted April 13, 2007 Share Posted April 13, 2007 Όντως σε αφήνει με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη, μπορώ να προσθέσω πως είναι και λίγο στραβό. Άστον να χτυπιέται το χάροντα βασικά, καλά του κάνεις. Είναι όμορφο και μου θυμίζει λίγο Τζάρμους στο ύφος του. Η συνάντηση με την κοπελιά είναι το καλύτερο σημείο του για μένα. Εκεί είναι που αρχίζει κανείς να χαμογελά και δε σταματά για ώρα μετά την ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted April 17, 2007 Share Posted April 17, 2007 Εγώ συνεχίζω να πίνω καφέ, τον συνοδεύω με internet [δηλαδή με ανθρώπους αλλά not in the flesh, όπως είπα και στο καφέ topic], και δεν χαμογέλασα, δάκρυσα, αλλά για μένα αυτού του είδους το βούρκωμα είναι πολύ χαμογελαστό πράμμα. Πολύ. Κι ας ακούει άλλη μουσική ο δικός μου Θεός. Χιχι. Μία είναι η μουσική, εξ άλλου, ένα είναι όλα... Λοιπόν, όμορφη ιστοριούλα. Ίσως να έχει ξαναγραφτεί, αλλά όλες δεν έχουν, πάνω-κάτω; Πολύ οπτική. Ίσως να την έγραφα κάπως αλλοιώς εγώ, βέβαια, αλλά θα βαριόμουν να διαβάζω μόνο ιστορίες γραμμένες από μένα για πάντα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted April 20, 2007 Share Posted April 20, 2007 Άψωγο. Απλά άψωγο.Αυτό που δεν κατάλαβα καλά ήταν αν η τύπισα είε και αυτή κλείσει εισητήριο για την συναυλία. Oh well, ότι και να είναι είναι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nick V. Posted June 5, 2022 Share Posted June 5, 2022 Νομίζω, είναι ένα από τα πιο όμορφα διηγήματα του Ντίνου στο σφφ… 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.