Rikochet Posted April 3, 2007 Share Posted April 3, 2007 Όνομα Συγγραφέα: Χορχ... εε, Γιάννης. Είδος: CCTV Βία; Πάντα! (όχι τα χνουδωτά αρκουδάκια, το επίρρημα.) Σεξ; Οπλιστείτε με χαρτομάντηλα. Αριθμός Λέξεων: Ρητός. Αυτοτελής; Ποτέ. Σχόλια: Ο Μάιλς Ντέιβις δεν είναι νεκρός. Αλήθεια. Αμέ. --- Ο Δον Μιγκέλ Περάλτα λιώνει, αργά – αργά, κάτω από έναν αδιάφορο ήλιο. Δεν ξέρει αν φταίει η ζέστη, ή ο επικείμενος θάνατος του, που κάνουν το τοπίο να φαίνεται ρευστό. Αιμορραγεί από τα τραύματα που προκάλεσαν τα ινδιάνικα βέλη. Σφαδάζει λόγω της κομματιασμένης του σπονδυλικής στήλης. Σκέφτεται ότι οι προλήψεις για το «καταραμένο» χρυσάφι των ιθαγενών, το οποίο έκλεψε ο ίδιος με τους συντρόφους του, είναι πέρα ως πέρα ανόητες. Καμιά κατάρα. Μόνο η οργή των ιθαγενών και η αντιστροφή των ρόλων του θύτη και του θύματος. Ο Δον Περάλτα προσπαθεί να ανακαλέσει τα λόγια των Ιησουϊτών – αυτοί άλλωστε τον οδήγησαν εκεί - μα το μυαλό του γεμίζει με προσευχές για τη σωτηρία της ψυχής του. Αυτό δεν ήταν το μόνο που του έμενε; Αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να συγκεντρωθεί ούτε στις προσευχές. Ανασαίνει με μεγαλύτερη δυσκολία. Η σκέψη του τρέχει πίσω στο χρόνο, στα μυθιστορήματα που διάβαζε μικρός. Καταφέρνει να θυμηθεί αρκετούς ήρωες που βρέθηκαν στην ίδια θέση με αυτόν – να ξεψυχούν μόνοι τους, σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Ο Μιγκέλ Περάλτα ανασαίνει τις τελευταίες του ανάσες απογοητευμένος. Καμιά του σκέψη δεν ταιριάζει με αυτές των ηρώων του. Εκείνοι αντιμετώπισαν το θάνατο με δέος. Με φόβο. Σαν λύτρωση. Σαν ολοκλήρωση. Ακόμα και σαν το εισιτήριο τους για την υστεροφημία. Σκέφτεται ότι ίσως γι’ αυτό το λόγο άξιζε να μείνουν οι ιστορίες εκείνων των ατόμων αποτυπωμένες στο χαρτί. Για αυτό το λόγο, σκέφτεται, δεν πρόκειται ποτέ κανείς να γράψει για μένα. Δεν νιώθει τίποτα. Καμιά αίσθηση σημαντικότητας. Κανένα δέος. Δεν βλέπει το μαύρο του θανάτου. Δεν βλέπει ούτε καν το κενό. Δεν φοβάται. Δεν χαίρεται. Ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί ούτε να απογοητευθεί. Δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι λογοτεχνικό, σε περίπτωση που κάποιος εκεί πάνω καταγράφει τις τελευταίες του ώρες. Εκεί πάνω υπάρχει μόνο ο ήλιος, μα είναι, όπως πάντα, αδιάφορος. Δεν τον προστατεύει, δεν τον αποτελειώνει. Ο Μιγκέλ δεν περίμενε ποτέ ότι θα πέθαινε με μηδενιστικές σκέψεις να είναι το μόνο του στήριγμα στη ζωή. Αλλά, πάλι, ο Μιγκέλ δεν περίμενε ότι θα πέθαινε ούτως ή άλλως. Προσπαθεί να εκφράσει την τελευταία του σκέψη με ένα χαμόγελο, έτσι ώστε να υπογραμμίσει την υποφώσκουσα ειρωνεία της κατάστασης, μα είναι ήδη νεκρός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted April 4, 2007 Share Posted April 4, 2007 Ρίκο, δεν είναι καθόλου κακό, απλά νομίζω πως δεν υπάρχουν και πολλά να πει κανείς για αυτό. Είναι καλογραμμένο (όπως πάντα βέβαια) κι αν έχω να παρατηρήσω κάτι είναι μόνο αυτή η «υποφώσκουσα ειρωνεία» κι αυτό επειδή απλά μου φαίνεται κακόηχη η λέξη. Θα την προτιμούσα ας πούμε να τρεμοφέγγει ή θαμποφέγγει ή και να στραφταλίζει ακόμα αλλά όχι να υποφώσκει Προσωπικό γούστο απλά, τι να πεις, κολοκυθόπιτα. Είναι ενδιαφέρουσα η ιδέα ενός μηδενιστικού θανάτου και τη δίνεις αρκετά καλά, αλλά το κειμενάκι έχει παραμείνει στην ιδέα και δεν την πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω. Δεν ολοκληρώνεται, ακριβώς επειδή νομίζω έχεις τη συνθήκη –η οποία είναι καλή- αλλά όχι κάτι που να είναι τόσο έντονο και να χωρά μέσα σε 300 – 400 λεξούλες. Κάτι δηλαδή που να είναι τόσο δυνατό για να κάνει τη φλασιά να σου δίνει ένα χαστούκι, όπως συνήθως. Είναι πράο, ήρεμο και παρόλο που έχει κάτι να πει, στο αφήνει περισσότερο σα γεύση στο στόμα, ούτε σαν εικόνες ούτε λέξεις. Δεν εννοώ με αυτό πως είναι απαραίτητο να γίνεται χαμός για να σου δώσει μια σφαλιάρα το κείμενο. Θα μπορούσες και με σκέψεις ακόμα να το κάνεις, όπως το κάνεις. Όμως ο μηδενισμός του θανάτου του, κολλάει άψογα με το μηδενιστικό στυλ του κειμένου και ο οργανισμός μου δεν αντιδρά σε αυτό, σχεδόν καθόλου. Επίσης, τι τους ήθελες τους ιθαγενείς και την κατάρα? Σκοπεύεις να το συνεχίσεις ή είναι εκεί απλά για να μας δώσεις την αντίθεση μεταξύ της σκοπιμότητας που βλέπουν οι άλλοι στα πράγματα και τις σκέψεις του ίδιου? Αν είναι το δεύτερο που ισχύει, θέλεις λίγη δουλίτσα για να το κάνεις έτσι που να μη χρειάζεται να ρωτήσω, να είμαι σίγουρη για τη δουλειά που κάνει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted April 4, 2007 Author Share Posted April 4, 2007 Επίσης, τι τους ήθελες τους ιθαγενείς και την κατάρα? Σκοπεύεις να το συνεχίσεις ή είναι εκεί απλά για να μας δώσεις την αντίθεση μεταξύ της σκοπιμότητας που βλέπουν οι άλλοι στα πράγματα και τις σκέψεις του ίδιου? Αν είναι το δεύτερο που ισχύει, θέλεις λίγη δουλίτσα για να το κάνεις έτσι που να μη χρειάζεται να ρωτήσω, να είμαι σίγουρη για τη δουλειά που κάνει. Το στιγμιότυπο το εμπνεύστηκα διαβάζοντας μια ιστορία σε ένα παλιό "ΚΟΜΙΞ", όπου ο Σκρούτζ ψάχνει το χρυσάφι του Ολλανδού. Εκεί, ένας τύπος τους διηγείται την επίσημη ιστορία του χρυσαφιού, και αναφέρει τον πρωταγωνιστή του κειμένου. Αυτές οι πληροφορίες λοιπόν - περί ιθαγενών και κατάρας - δεν είναι εκεί ούτε επειδή σκοπεύω να το συνεχίσω, ούτε για να δώσω καμιά αντίθεση. Μονάχα πληροφορίες για το πώς βρέθηκε ο Περάλτα σε αυτή την κατάσταση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 4, 2007 Share Posted April 4, 2007 [Ο Rikochet λιώνει, αργά – αργά, κάτω από έναν αδιάφορο ήλιο. Δεν ξέρει αν φταίει η ζέστη, ή ο επικείμενος θάνατος του, που κάνουν το τοπίο να φαίνεται ρευστό. Αιμορραγεί από τα τραύματα που προκάλεσαν τα ινδιάνικα βέλη. Σφαδάζει λόγω της κομματιασμένης του σπονδυλικής στήλης... Πόσο άπονα και ηδονικά, στον δημιουργικό μας οίστρο, στέλνουμε τα "παιδιά" μας να βρουν τον θάνατο τους. Σε σκληρά και εξωτικά φινάλε που καμία σχέση δεν έχουν με την προσωπική μας, κανακευμένη ζωή. Α, όμως υπάρχει και η άλλη πένα, αυτή πάνω από τα κεφάλια μας, πολύ πιθανό να έχει αποφασίσει ήδη πως θα μας τελειώσει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted April 5, 2007 Author Share Posted April 5, 2007 Πόσο άπονα και ηδονικά, στον δημιουργικό μας οίστρο, στέλνουμε τα "παιδιά" μας να βρουν τον θάνατο τους. Σε σκληρά και εξωτικά φινάλε που καμία σχέση δεν έχουν με την προσωπική μας, κανακευμένη ζωή. Α, όμως υπάρχει και η άλλη πένα, αυτή πάνω από τα κεφάλια μας, πολύ πιθανό να έχει αποφασίσει ήδη πως θα μας τελειώσει... Μμ... Θα σου έκανε κόπο να μου εξηγήσεις τι ακριβώς εννοείς; Επίσης, ο Περάλτα μόνο "παιδί" μου δεν είναι. Μάλλον παιδί του Don Rosa - το οποίο, όπως γράφει και ο ίδιος, κάπως έτσι πέθανε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted April 5, 2007 Share Posted April 5, 2007 Ναι την θυμάμαι την συγκεκριμένη ιστορία Ρικο, και μου αρέσει σαν κείμενο. Ίσως όμως αν έμπαινε σε μια μεγαλύτερη ιστορία, έτσι ώστε να ξέρουν και οι υπόλοιποι ποιος είναι ο Περάλτα, και όχι μόνο όσοι έχουν ακούσει για αυτόν; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 5, 2007 Share Posted April 5, 2007 Διάβασα το κείμενο σου. Δεν χρειαζόταν να γνωρίζω από πού δανείστηκες τον ήρωα στο κομμάτι. Είδα μια πολύ καλά δουλεμένη «στιγμή», όπως τις αποκαλώ, όχι τόσο μια ιστορία όσο μια καταγραφή έντονων συναισθημάτων ενός ατόμου στο τέλος του. Είδα δηλαδή τον Rikochet να μας περιγράφει έναν θάνατο με την γνωστή του μαεστρία. Αυτή η μαεστρία με έβαλε σε σκέψεις. Όχι ακριβώς μόνο η δική σου, αλλά αυτή που όλοι μας επιχειρούμε όταν γράφουμε. Όταν γινόμαστε πετυχημένα περιγραφικοί για το καλύτερο αποτέλεσμα. Και όταν τα καταφέρνουμε χαιρόμαστε. Και οι συνάδελφοι μας συγχαίρουν γιατί ξέρουν για την τέχνη. Αλλά μπαίνω και στην θέση του κοινού αναγνώστη που αντιδράει «α, τον καημένο» και «μπρρ, τι φριχτό». Αυτές οι αντιδράσεις μας ικανοποιούν, και οι σκέψεις μου σκάβουν βαθύτερα. Πόσο σαδιστές είμαστε; Προσπαθώ να θυμηθώ δικές μου προσωπικές, αληθινές στιγμές αγωνίας. Την τελευταία φορά που πήγα σε οδοντίατρο και μου έβγαλε φρονιμίτη με τανάλια (δεν μπλέκω σε καβγάδες, αυτό ήταν ότι πιο βάρβαρο έχω νιώσει στο άτομο μου). Ή εκείνη την φορά που με έπιασε διάρροια στην Πατησίων και το μάτι μου έψαχνε με αγωνία για ένα μαγαζί, οτιδήποτε με τουαλέτα. Αληθινός πόνος και αγωνία! Φριχτό να τα ζεις, διασκεδαστικό να τα γράφεις αργότερα. «Ο Δον Μιγκέλ Περάλτα λιώνει, αργά – αργά, κάτω από έναν αδιάφορο ήλιο. Δεν ξέρει αν φταίει η ζέστη, ή ο επικείμενος θάνατος του, που κάνουν το τοπίο να φαίνεται ρευστό. Αιμορραγεί από τα τραύματα που προκάλεσαν τα ινδιάνικα βέλη. Σφαδάζει λόγω της κομματιασμένης του σπονδυλικής στήλης.» Άλλο να το γράφεις, κι άλλο να σου συμβεί. Δεν θέλω να νομίσεις πως είχα την κακή πρόθεση να υπονοήσω κάτι υπόγεια προς το γράψιμο ή το άτομο σου. Το ανωτέρω κομμάτι ξύπνησε δικές μου, προσωπικές ανησυχίες. Σκέφτομαι τον βιογράφο μου, αυτόν που γράφει την ζωή μου αυτή τη στιγμή. Θα πεθάνω μέσα στις στυμμένες λαμαρίνες ενός αυτοκινήτου, ή καλωδιομμένος με φριχτούς πόνους σε κάποιο άθλιο δωμάτιο νοσοκομείου. Έχω δέκα χρόνια, ένα μήνα, λίγες μέρες, αύριο ή σήμερα;!! Τα σκέφτομαι πάντα αυτά όταν σκοτώνω στα δικά μου διηγήματα. Αυτό εννοούσα μόνο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhapsody Posted April 5, 2007 Share Posted April 5, 2007 Χμ, αυτό το κείμενο μου άρεσε πολύ. Η αναφορά στους ιθαγενείς εμένα μου κολλάει, πάει μαζί και με τους Ιησουίτες, προσθέτει κι άλλο στο νόημα και κυμαίνεται στο ίδιο ειρωνικό μηδενιστικό ύφος και τέλος πάντων μας δίνει και μια ιδέα για το πού και πώς πέθανε. Δεν έχει υπερβολές, γραφή καλή και μαζεμένη. Μ' αρέσει σου λέω! Περίεργο και το πώς κανείς τελικά δεν πιστεύει ότι κάποια στιγμή μπορεί να έρθει πράγματι η ώρα που θα πεθάνει, πιθανότατα ξαφνικά και ανένδοξα, και είναι "ωραίο" να μας το θυμίζει κάποιος που και που. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 6, 2007 Share Posted April 6, 2007 Είναι κενό. Έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά κάνει μόνο μερικά δειλά βήματα προς την υλοποίησή τους. Μπορεί το νόημα να είναι η κενότητα αλλά, κατά τη γνώμη μου πάντα, με το να την αποτυπώνεις τόσο άδεια στο (ηλεκτρονικό) χαρτί δεν προσθέτεις κάτι στο κείμενο, αντίθετα του αφαιρείς τα όσα είχε να πει. Αυτό που πραγματικά λείπει από το κείμενο είναι το βάθος, κάτι στο οποίο δε βοηθούν οι 400 λέξεις του. Δεν ξέρω τι θα χρειαζόταν αυτό εδώ το κείμενο για να στρώσει. Υποθέτω μια πιο συμβατική μορφή, αντί να αποδίδει μια εικόνα να είναι πραγματικά μια ιστορία, ένα σκελετό πάνω στον οποίο να στηριχτεί. Το μόνο θετικό που μου μένει είναι η πρώτη πρόταση, ίσως επειδή παραπέμπει σε κάποια οικεία λογοτεχνικά σχήματα, καθώς και η ενδιαφέρουσα ιδέα. ΥΓ: [forum inquisitor mode]Τα σχόλια υποτίθεται υπάρχουν για να βοηθούν τον αναγνώστη[/forum inquisitor mode] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted August 21, 2008 Share Posted August 21, 2008 Μου άρεσε. Με στενοχώρησε. Μου άρεσε. Έξυπνο το ειρωνικό λογοπαίγνιο με τον χαρακτήρα που σκέφτεται τον βιογράφο του (εσένα). Για μένα η ιστορία ξεκινάει στη μέση, από το "Ο Μιγκέλ Περάλτα..." Τα πριν είναι απλώς πληροφορίες για να με βάλουν στο κλίμα/πλαίσιο. Νομίζω ότι είναι εκείνο το κομμάτι που αν καταφέρεις να το δουλέψεις, να με βάλεις λίγο πιο πολύ στο πετσί του χαρακτήρα, θα ευχαριστηθώ ακόμα περισσότερο τις τελευταίες, ούτως ή άλλως εκπληκτικές, παραγάφους! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.