Ένα φτυάρι για το πεπρωμένο

[Solonor]

Πιστεύω στο πεπρωμένο. Αυτό μάλιστα. Αν μου αναγνώριζαν τούτο ως επικίνδυνο στοιχείο του χαρακτήρα μου, θα συμφωνούσα και αυτό γιατί κυρίως πιστεύω στο πεπρωμένο των άλλων και συγκεκριμένα έτσι, όπως εγώ μπορώ να το διαμορφώσω.

Ήταν απόγευμα όταν περνούσα έξω από την έρημη παιδική χαρά η οποία πνιγόταν στο ασφυκτικό πλήθος πολυκατοικιών που την κύκλωναν. Από μια άκρη της άκουσα το μονότονο τρίξιμο μιας σκουριασμένης κούνιας. Κοίταξα και είδα στην κούνια ένα κοριτσάκι το οποίο κουνιόταν νωχελικά πέρα-δώθε. Απέναντι μου ,στην άλλη μεριά της παιδικής χαράς παρατήρησα έναν άντρα. Κοίταζε και αυτός το κοριτσάκι σαν υπνωτισμένος. Δεν ξέρω γιατί μα είχα βυθιστεί και εγώ μαζί του στην ταλάντωση της κούνιας όταν ξαφνικά ένας σκύλος ξεπρόβαλε από κάποιες σκιές στην αλάνα. Ήταν χτυπημένος και μάλιστα πρόσφατα καθώς τα αίματα απο το κεφάλι του λαμπύριζαν υγραίνοντας το βρώμικο τρίχωμα του. Παρά τα χτυπήματα του περπατούσε πρσηλωμένος στο κοριτσάκι. Τότα ήταν που ο τύπος απέναντι μου έτρεξε και μπήκε μες στην παιδική χαρά. Ξαφνιάστηκα μα κατάλαβα το γιατί γρήγορα. Ο σκύλος άφριζε σαν λυσσασμένος ,τα δόντια του εξείχαν επιθετικά και κοιτούσε αγριεμένα το κοριτσάκι. Όταν κατάλαβε την παρουσία του άντρα γάβγισε απελπισμένα και έτρεξε προς το κοριτσάκι όσο πιο γρήγορα μπορούσε έτοιμος να το κατασπαράξει. Όμως ο τύπος είχε ήδη αρπάξει ένα φτυάρι και έτσι έσωσε το κοριτσάκι λιώνοντας το κεφάλι του σκύλου με απανωτά χτυπήματα. Έτσι το ζωντανό ξεψύχησε στην άμμο της παιδικής χαράς.

Ήταν απόγευμα όταν περνούσα απο τα μουντά σοκάκια της μίζερης πόλης. Εκεί σε κάτι κάδους ξεχειλισμένους απο σκουπίδια ημερών, βρήκα το πτώμα του σκύλου. Ήταν ένα θλιβερό θέαμα. Το κουφάρι του δύσμοιρου ζώου γεμάτο αίματα, με το κεφάλι του διαλυμένο να περιτριγυρίζετε από μύγες που έδειχναν να απολαμβάνουν την δυσωδία του. Η θέα του πεθαμένου ζώου με λύγισε. Με έκανε να κλάψω.

Έπεσα στα γόνατα μου και έκλαιγα με λυγμούς για τον νεκρό σκύλο. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε μα μές στο κλάμα μου παρατήρησα προς μεγάλη έκπληξη μου, πως το ζώο άρχισε να κινείται. Στην αρχή νόμισα πως ήταν η φαντασία μου μα μετά διέκρινα ολοκάθαρα σπασμούς από το σώμα του. Σκέφτηκα να το απαλλάξω απο το μαρτύριο του ,καθώς έμοιαζε να βασανίζεται, αλλά όχι! Αυτό σηκώθηκε σιγά σιγά καθώς η κατάσταση του βελτιωνόταν απο το τίποτα! Ο σκύλος αυτός αναστήθηκε μπροστά μου.

Ο φίλος μου πιστεύει και αυτός στο πεπρωμένο. Θεωρεί τον εαυτό του πιο έξυπνο. Εγώ για αυτόν είμαι απλά ένα περιθώριο με ιδέες. Θα μου πεις τουλάχιστον ήταν ο μόνος που με κατάλαβε καθώς μου είπε, πως σαν συνειδητοποίησα τι συνέβενε έπρεπε κατευθείαν να σκοτώσω τον σκύλο. Αλλά όχι. Δεν μπορούσε να δει παραπέρα. Αυτό είναι που με φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον θεό. Ξέφυγα απο το καβούκι προβλεψιμότητας που διακρίνει την ανθρωπότητα όλη, μαζί και τον φίλο μου. Ξέφυγα από το ίδιο μου το πεπρωμένο. Πήγα στην παιδική χαρά και με το ματωμένο φτυάρι άνοιξα στα δύο το κεφάλι του κοριτσιού...

[Naroualis]

Δεν ξέρω τι να πω για τούτο το φλασάκι. Με τάραξε, μου φάνηκε τόσο.. και γω δεν ξέρω και γω τι. Θα μπορούσα να σταθώ στα τεχνικά, ένα-δυο ορθογραφικά, ίσως έναν καλύτερο διαχωρισμό παραγράφων, αλλά το θέμα δε με αφήνει. Είναι τα λόγια ενός τρελού; Είμαι προκατειλημένη απέναντι στα σκυλιά και τα κοριτσάκια; Δεν ξέρω. ΔΕΝ ΞΕΡΩ, σου μιλώ εντίμως. Δεν ξέρω καν γιατί το σχολιάζω. Ίσως γιατί θα ήθελα να τραβήξω την προσοχή και των υπόλοιπων πάνω στο κείμενό σου, να πάρω μια ιδέα τι προκάλεσε στους άλλους. Σπάνια κάτι που δεν καταλαβαίνω και με ανατριχιάζει μου τραβάει τόσο την προσοχή. Θα ήθελα να μπορούσα να το συζητήσω με πολύ κόσμο. Ίσως επειδή δε μπορώ να το συζητήσω με τον ίδιο μου τον εαυτό.

[Nihilio]

Ενδιαφέρον φλασάκι, που αφήνει μια εντελώς περίεργη αίσθηση στον αναγνώστη. Το τέλος του έρχεται πραγματικά από το πουθενά και “σοκάρει”, χωρίς να δίνεται μια ακριβής εξήγηση στο κείμενο για το γιατί ο πρωταγωνιστής μας φτάνει ως εκεί (και το δίαβασα τρεις φορές και ακόμα δεν κατάλαβα με ποια λογική έκανε αυτό που έκανε, πέρα από το “πεπρωμένο”), όμως νομίζω έτσι λειτουργεί καλύτερα, σαν ένα δυνατό σφηνάκι που το ρουφάς μονοκοπανιά και σε χτυπάει, χωρίς εξηγήσεις και τα λοιπά.

[Solonor]

Kalhspera k thnx gia ta sxolia k to endiaferon.

H alh8eia einai pws yparxei ekshghsh einai poly aplh, ka8ws to keimeno olo einai symboliko.

Twra to an prepei na thn karfwsw einai allo 8ema

[Nienor]

Καλησπέρα Solonor, μην ξεχνάς να γράφεις με ελληνικούς χαρακτήρες, σε παρακαλώ.

 

Το κείμενο όντως αφήνει μια περίεργη γεύση. Δεν ξέρω αν με θυμώνει ή αν με αηδιάζει αυτός ο άντρας. Το θέμα είναι πως δε μπορώ να το χαρακτηρίσω θεία δίκη γιατί φυσικά δε φταίει το παιδί για το θάνατο του σκύλου, δε μπορώ να τον πω απλά τρελό και να λύσω το πρόβλημα και δε μπορώ έρθω στη θέση του, να ταυτιστώ κατά κάποιο τρόπο ώστε να καταλάβω. Προσωπικά, δε μου αρέσει ιδιαίτερα, κυρίως όμως λόγω προσωπικού γούστου κι όχι γραφής. Επίσης, μιλάς για συμβολισμό, επίσης δεν τον καταλαβαίνω. Μου φαίνεται γραμμένο λίγο με τρόπο εξαναγκαστικό. Σαν να είχες δηλαδή κάτι στο μυαλό σου που όμως δεν καταφέρνεις ακριβώς να το αποτυπώσεις στο χαρτί γιατί ακόμη ήταν μετέωρο. Θα ήθελα να μας πεις κάποια στιγμή για τα σύμβολα που χρησιμοποιείς (μπορείς να τα βάλεις μέσα σε spoiler κουτάκι να τα βλέπει μόνο όποιος θέλει).

 

Keep up.

[Solonor]

Καλησπερα ξανα!

Η σκέψη μου είναι πως η όλη διαδικασία (όπως την αντιλάμβάνεται στο τέλος) είναι κυκλική. Δηλαδή μια συνεχόμενη ροή γεγονότων (όπως η ρουτίνα). Ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις απο κάτι τέτοιο είναι μια μη προφανής επιλογή.

Όσον αφορά τον εξαναγκασμό ,ίσως έχεις δίκιο καθώς δεν είναι αντιληπτό αυτό τόσο εύκολα όσο νόμιζα!

[month]

Κάπου υπάρχει ένα λογικό κενό ανάμεσα στον θάνατο του λυσασμένου σκύλου και τον θάνατο του κοριτσιού. Ίσως αν το συμπλήρωνες λίγο;

[myst]

Ο συμβολισμός της ιστορίας δεν προκύπτει από τα γραφόμενα.

Ο αρχικός φόνος του σκύλου αιτιολογείται επαρκώς, αφού προφανώς απειλείται η ζωή κάποιου και μάλιστα ενός "ανυπεράσπιστου" μικρού κοριτσιού.

Έχει γίνει η αξιολόγηση του ποιος πρέπει να ζήσει και ποιος πρέπει να πεθάνει. Είναι τέτοια η περιγραφή της σκηνής που ο αναγνώστης αναγκαστικά ταυτίζεται με το κορίτσι αφού οι προθέσεις του σκύλου είναι προφανώς κακές.

Στην πραγματικότητα βέβαια τα ζώα δεν επιτίθενται χωρίς λόγο. Αν ο σκύλος περιγραφόταν ως λυσασμένος και όχι απλώς χτυπημένος η σκηνή θα ήταν πιο αληθοφανής.

Οι επόμενες επιλογές που δίνονται (στο τέλος της ιστορίας) δεν έχουν λογική συνέπεια. Ο μεν φίλος προτείνει να ξανασκοτωθεί πάραυτα ο μεταφυσικά αναστημένος σκύλος, ο δε αφηγητής προκειμένου να σπάσει το κατεστημένο, επιλέγει να προβεί σε έναν άλλο φόνο. Και το επιλέγει μόνο και μόνο για να ενδυθεί το μανδύα του απρόβλετου και μη συνηθισμένου.

Μου φαίνεται νοσηρό ότι τόσο η προφανής επιλογή όσο και η μη προφανής είναι μόνο ο φόνος. Εκτός βέβαια κι αν ο ήρωας είναι ψαχασθενής. Εαν αυτό συμβαίνει δέχομαι την ιστορία ως ιστορία τρόμου όπου για τις επιλογές των ηρώων δεν οφείλεται αιτιολόγηση, τουλάχιστον λογική.

 

Παρακαλώ πείτε μου αν μέλος που δεν γράφει επιτρέπεται να κρίνει, γιατί μπορεί να έχω κάνει γκάφα.

[Oberon]

Μyst, κάθε μέλος μπορεί να σχολιάσει οποιαδήποτε ιστορία η ποίημα είτε γράφει, είτε όχι. Οπότε όχι απλά "επιτρέπεται" ο σχολιασμός αλλά και ενθαρύνεται. Ειδικά μάλιστα αν γράφει τόσο εμπεριστατωμένα και βοηθητικά σχόλια όπως το δικό σου!!

Edited April 20, 2007 by Dain

[Solonor]

Hmm, eyxaristw gia ta sxolia k to endiaferon pali! Einai or8a.

Kapoies ekshghseis akoma mono.

O skylos einai xtyphmenos epeidh h diadikasia exei epanalhf8ei k ypoti8ete pws epanalambanete.

H monh logikh mesa apo to myalo toy hrwa (apo toy opoioy to prisma einai k oloklhrh h istoria) einai pws h diadikasia epanalambanetai.

[Nova]

Μάλιστα...

 

Να και κάτι καλό και πραγματικά απρόβλεπτο.

 

Κάποιος το παρομοίασε με σφηνάκι και αυτό είναι: απλό, δυνατό, μικρό και απρόβλεπτο.

 

Wow!

[mman]

1) Η επανάληψη δεν είναι προφανής.

2) Ο φίλος εισάγεται πολύ αργά στο έργο, σχεδόν εξαναγκαστικά, την ώρα που αυτό τελειώνει.

3) Αν και παραπέμπει σε νεκροταφεία κλπ, ο τίτλος είναι εξαιρετικός.

4) Solonor, τι ακριβώς κάνεις; Βομβαρδίζεις το forum? Σου έχεις πει κανείς ότι αυτό είναι ένα forum Φανταστικής Λογοτεχνίας και διψάει για διηγήματα και φλασάκια;

 

Υ.Γ. Ναι, Myst, έκανες μεγάλη γκάφα. Σε παρακαλώ να την επαναλάβεις και με άλλα έργα εδώ μέσα. Χρειαζόμαστε κι άλλες τέτοιες.

[Solonor]

Θα απαντήσω σε μια από τις ξεθαμμένες αρχαίες ιστοριούλες που βρήκες Νώντα! Λεπόν, αυτό, η λίστα και η φυλακισμένη ήταν από τις ιστορίες που έγραφα κάποτε καθαρά ως εκτόνωση, διότι έπρεπε οπωσδήποτε να γράψω. Έχουν γραφτεί πολύ νωρίτερα από το 2007 που ανεβάστηκαν, νομίζω πως τότε ήμουν 19 ή 20 ετών, οπότε δεν ξέρω αν είμαι πλέον αρμόδιος να τις αλλάξω! Πάντως να πω την αμαρτία μου, τούτη εδώ είναι η αγαπημένη μου, δέχομαι τα σχόλια ως σωστά, αλλά παραμένει! Να' σαι καλά Νώντα που τις θυμήθηκες και σ' ευχαριστώ, εσένα και τον Λάκη για τα σχόλια!

[Martin Ocelotl]

Λοιπόν.... Έχω σκυλιά που τα αγαπώ περισσότερο από πολλούς ανθρώπους... Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός (όχι οτι είμαι και ποτέ δηλαδή...) γιατι η συναισθηματική εμπλοκή μου με την ιστορία σου ειναι αναμφίβολα μεγάλη.

Θα στεναχωριόμουν αν ο σκύλος έμενε νεκρός. Δεν θα σχολιάσω το κοριτσάκι και την ανάγκη να πεθάνει. Ίσως απλά έπρεπε.

 

Έχει μια μέντα ψυχωτικού δέους πάντως...

[Mindtwisted]

Η αλήθεια είναι οτι η τελευταία φράση είναι τόσο απρόσμενη και απότομη που ένοιωσα σα να έφαγα εγώ το χτύπημα με το φτυάρι,

μόνο γι' αυτή την αίσθηση πιστεύω οτι το κείμενο αξίζει εύσημα.

[DinMacXanthi]

Απο χθές το βράδυ (ανάθεμα στο δεκαδιστικό υποσυνείδητο που μας έχει κάνει να θεωρούμε τέτοιους στρόγγυλους αριθμούς σημαντικούς επειδή έχουμε 10 δάχτυλα και μας βοηθούσαν κάποτε να μετράμε, tangent τέλος) πέρασα αρκετά τις βιβλιοθήκες, διάβασα κάποιες ιστορίες (που θα σχολιάσω σύντομα) αλλά στάθηκα σε αυτή που δεν την είχα παρατηρήσει ποτέ πριν.

 

Τρόμος; Από τον επικοφαντασά Αντώνη μας;

 

Νομίζω σε κάποια σημεία, μπορείς να προσθέσεις καίρια κομμάτια ώστε να χρησιμοποιήσεις την ασάφεια υπέρ σου. Άλλες 200 λέξεις ίσως; Αν και άνετα γινόταν κανονικό 5000αρο (με περισσότερο στόρυ)

 

Το διάβασα κι έχω να πω πως είναι από τις λίγες ιστορίες που ζήλεψα ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ για την ιδέα, που θα ήθελα να την έχω κατεβάσει εγώ και να την έχω γράψει, και να με τρώει το χέρι μου και να μην μπορώ να το χωνέψω πως δεν θα τη γράψω ποτέ. Μου έχει συμβεί άλλη 1 φορά στο sff στα 2 χρόνια.

 

There you go Master Solonor. Post 1000 αφιερωμένο.

 

ΘΑ έρθω στο μαγαζί όποτε βρεθώ στην πόλη σου και θέλω να το συζητήσουμε το συγκεκριμένο. Δεν μπορώ να τα γράψω εδώ, θα είναι προφορικός σχολιασμός. Η θεματική είναι το εξής: του λείπουν κομμάτια για να γίνει ιστορία από τις ΠΟΛΥ ΛΙΓΕΣ.

[Solonor]

Ερμ, thnx για τα σχόλια, κρίμα που πάνε 10-11 χρόνια από τότε που το έγραψα! Ίσως να είναι η 2η ιστορία που έγραψα ποτέ; Μ' είχε φάει η σκέψη είν' η αλήθεια!

[DinMacXanthi]

Εκεί πάει αυτό που λέμε "τι γίνεται με τις παλιές ιδέες;" και η απάντηση είναι "τις ξαναδουλεύουμε, αν μπορούμε μετά από μερικούς τόνους σελίδων κάτω από τη ζώνη." Αυτή η ιστορία μπορεί να είναι τρανό παράδειγμα. (και ναι το πρόσεξα ότι την έγραψες σε πιο "αθώα" ηλικία...)

[mman]

[...] είναι από τις λίγες ιστορίες που ζήλεψα ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ για την ιδέα, που θα ήθελα να την έχω κατεβάσει εγώ και να την έχω γράψει, και να με τρώει το χέρι μου και να μην μπορώ να το χωνέψω πως δεν θα τη γράψω ποτέ. Μου έχει συμβεί άλλη 1 φορά στο sff στα 2 χρόνια.

 

Δε μας λες και τη δεύτερη; Ελπίζω να είναι κάποια που μου έχει ξεφύγει!

[DinMacXanthi]

Χαίρομαι που ρωτάς εσύ ΜΜιχάλη. Αλλά την έχω σχολιάσει ήδη και δεν σου διέφυγε. Edited September 10, 2010 by DinMacXanthi

[mman]

Χαίρομαι που ρωτάς εσύ ΜΜιχάλη. Αλλά την έχω σχολιάσει ήδη και δεν σου διέφυγε.

 

Ωχ. Σόρρυ, αλήθεια δεν ήξερα -λάθος, δεν θυμόμουν.

 

Off topic

 

Μου πέρασε για μια στιγμή απ' το μυαλό η σκέψη πως ίσως είναι κάτι δικό μου, αλλά νικήθηκε εύκολα απ' τη δίψα του αναγνώστη μέσα μου.

 

Τέλος off topic.

[wordsmith]

Νομίζω ότι, όπως ο Ρασκόλνικοφ (ώπα ανύψωση του επιπέδου!) σκοτώνει τη γριά επειδή πιστεύει ότι είναι πιο σημαντικός από τη ζωή της, έστω in the long run, για κάποιον τέτοιο λόγο κι αυτός εδώ σκοτώνει το κοριτσάκι, για να δείξει ότι πιστεύει στο πεπρωμένο/ότι το πεπρωμένο μπορεί να ανατραπεί, εφόσον υπάρχει/για να κάνει ένα πείραμα αν αυτό που έγινε ήταν πεπρωμένο να γίνει κλπ κλπ σάλτσες. Δε ρωτάω τον Αντώνη αν αυτό εννοούσε, γιατί θα μου φέρει κι εμένα το φτυάρι στο κεφάλι, όταν βαρεθεί να προσπαθεί να καταλάβει τι εννοώ...:tongue:

[Stanley]

Yeah,πολύ τα γουστάρω κάτι τέτοια!Το λάτρεψα,φίλε μου.Το λάτρεψα!Η τελευταία σειρά είναι σφυριά!

 

Συμφωνώ ότι ίσως η κίνηση του αφηγητή έχει ως αυτοσκοπό την διαφοροποίησή του από την πλέμπα(ψυχολογικά σύνδρομα,ίσως; ) αλλά σκέφτηκα και κάτι άλλο.Μήπως,κύριε,

 

 

εσείς σκοτώσατε και την κοπελίτσα;Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να βρέθηκε το ματωμένο φτυάρι στα χέρια σας...;

 

[Mesmer]

Πολύ παράξενα ωραία ιστοριούλα. Σε απορροφά και σε καθηλώνει, και στο τέλος σε χτυπάει με όλη της τη δύναμη. Βέβαια, χρειάστηκα λίγα απ' τα μετέπειτα σχόλια για να καταλάβω πλήρως το νόημά της.

 

Όφειλα ένα σχόλιο εδώ γιατί από την ιστορία αυτή πήρα την αρχική ιδέα για να γράψω κάτι που θα αφορούσε μια παιδική χαρά, κι έτσι έγραψα το Η παιδική χαρά. Αυτός είναι και ο λόγος που ένας από τους χαρακτήρες στην ιστορία μου φέρει το όνομα του Αντώνη. Οπότε, ευχαριστώ για την έμπνευση.

 

Καληνύχτα.