Θλίψη άνοιξης

[K-M-V]

Χτυπάει τις πόρτες ο αέρας,

τα σύννεφα του φέρνει πιο κοντά.

Αγάπη, που είσαι στον αιθέρα,

περιμένω εδώ χρόνια πολλά.

 

Μαράθηκε κι άλλη μία μέρα.

Η πρωτομαγιά μας είναι κοντά,

θ' ανθήσουνε πάλι τα λουλούδια,

ίσως και στη δική μας την καρδιά.

 

Δεν θα κλείσω απόψε τις πόρτες,

ελεύθερες άσε τις να χτυπούν.

Εσένα πάντα περιμένουν,

εσένα που τόσο λαχταρούν.

 

Κάθε πρωί όμως που ξυπνάω,

όπως πάντα είναι κλειστές.

Κλειστές πάλι απ' τον αερα,

που δεν σε έφερε ποτέ.

[K-M-V]

Αρχίζω εγώ την κριτική! Το εγραψα αυθορμητα αυτο το ποιημα προσπαθωντας να εκφρασω τα συναισθηματα μου. Στην αρχη ηταν χμμ χωρις καθολου μετρο και αρχισα μετα να το φτιαχνω(οσο μπορουσα)μαλλον χαλασε ετσι αλλα δεν πειραζει. Εμενα μου φαινεται συμπαθητικο δηλαδη δεν ξερω, εγω που το διαβαζω κατι καταλαβαινω, τωρα για τους αλλους αμφιβαλλω.

Το τελος δεν μ'αρεσει καθολου αλλα δεν ξερετε ποσο προσπαθησα να βρω κατι, αλλα τιποτα...αν εχετε καμια ιδεα πειτε μου

[odesseo]

Αρχίζω εγώ την κριτική! Το εγραψα αυθορμητα αυτο το ποιημα προσπαθωντας να εκφρασω τα συναισθηματα μου. Στην αρχη ηταν χμμ χωρις καθολου μετρο και αρχισα μετα να το φτιαχνω(οσο μπορουσα)μαλλον χαλασε ετσι αλλα δεν πειραζει. Εμενα μου φαινεται συμπαθητικο δηλαδη δεν ξερω, εγω που το διαβαζω κατι καταλαβαινω, τωρα για τους αλλους αμφιβαλλω.

Το τελος δεν μ'αρεσει καθολου αλλα δεν ξερετε ποσο προσπαθησα να βρω κατι, αλλα τιποτα...αν εχετε καμια ιδεα πειτε μου

 

Βλέπεις ότι περνούν 5 μέρες μετά τη δημοσίευση και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί με το κείμενό σου. Απόλυτη αδιαφορία! Αρχίζεις λοιπόν εσύ την κριτική... ποια κριτική; Αρχίζεις να δίνεις εξηγήσεις και να απολογείσαι για τη μάλλον αδέξια φόρμα του, το αφελές ύφος του και το τέλος του, που ούτε σε σένα αρέσει.

 

Δεν ξεκινάς καμία κριτική. Ερμηνεύεις την απουσία σχολίων ως ενδεχόμενη απόρριψη και αδιαφορία. Κι αντί να δοκιμάσεις να αντιστρέψεις αυτή την εντύπωση, την επιβεβαιώνεις, παραθέτοντας όλους τους λόγους που, κατά την άποψή σου, θα δικαιολογούσαν την απόρριψη και την αδιαφορία των υπολοίπων.

Για ποιο λόγο λοιπόν να το σχολιάσει κάποιος; Δεν σου αρκεί η σιωπή τους; Και για ποιο λόγο να το σχολιάσει, όταν κι εσύ δεν ξέρεις καλά-καλά γιατί το δημοσίευσες; Γιατί δημοσιεύεις; Για να δώσεις στον εαυτό σου μια ευκαιρία να γίνει καλύτερος, μέσα από την κριτική και τις παρατηρήσεις - ενδεχομένως. Μα δεν δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου. Το κείμενό σου είναι κακό και το ξέρεις ήδη.

 

Ο καλλιτέχνης κρύβει τα έργα που δεν θεωρεί καλά - ακόμη κι αν πιστεύει ότι κάποιοι ενδεχομένως θα τα θεωρούσαν αριστουργήματα. Το ξέρω ότι ενδεχομένως σε στενοχωρώ, αλλά ήταν δική σου η επιλογή να εκτεθείς - κυριολεκτικά και μεταφορικά.

 

Δεν σου λέω να τα παρατήσεις. Σου λέω όμως ότι, αν θέλεις να βλέπεις κριτικές και σχόλια, δίνε το καλύτερό σου, αυτό που τέλος πάντων θεωρείς καλύτερο. Οπωσδήποτε υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν ότι το καλύτερο είναι το αληθινό, το αυθόρμητο, αυτό που αναβλύζει από μέσα μας και δίνεται στους άλλους χωρίς φτιασίδια. Έχει κι αυτή η άποψη την αλήθεια της. Αλλά προϋποθέτει κάτι που οι περισσότεροι θιασώτες αυτής της ιδέας αποσιωπούν (συχνά εσκεμμένα): κοπιώδη άσκηση στην αναζήτηση της απλότητας και της ομορφιάς.

 

Όλοι σχεδόν οι Έλληνες γράφουμε ποίηση και στίχους. Είναι σαν να αναλαμβάνουμε αυτεπάγγελτα το ιερό χρέος να καλύψουμε το κενό που άφησαν πίσω τους ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Γκάτσος κι οι άλλοι. Όλοι τους όμως είχαν αυτό που δεν έχουμε εμείς: υπομονή και επιμονή στο θέμα της γλώσσας. Δεν φτάνουν οι καλές προθέσεις. Πρέπει να έχεις κάτι να πεις και να ξέρεις πώς θα το εκφράσεις. Κι αυτό θέλει δουλειά προσωπική, προπόνηση. Στην προπόνησή του ο αθλητής δεν φωνάζει συγγενείς και φίλους να τον δουν. Αλλά γνωστοί κι άγνωστοι πάνε στο στάδιο για να τον δουν να δίνει τον καλύτερό του εαυτό.

 

Το κείμενό σου θα μπορούσε να είναι πάρα πολύ όμορφο, αν καθόσουν να το γράψεις από την αρχή, σε πρόζα. Κάτσε μπροστά στο χαρτί σου και μίλα στον άνθρωπο στον οποίο απευθύνεσαι. Πες του για όλα αυτά που νιώθεις, για τα λουλούδια και την Πρωτομαγιά. Πες του πως νιώθεις τώρα που έφυγε, πόσο σου λείπει. Μην προσπαθείς να κάνεις ποίηση. Μάθε κι ο ίδιος τι έχεις στο κεφάλι σου, μάθε τι έχεις να πεις - αν έχεις κάτι να πεις. Μην προσπαθείς να βάλεις σε στίχους αυτό που δεν ξέρεις καν αν μπορείς να το πεις σε απλό, πεζό λόγο.

[Nihilio]

Γενικά, από τη διεύθυνση, καλό θα ήταν οι τόνοι των κριτικών να παραμένουν χαμηλοί για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με αυτό που λέει ο odesseo, η αυτοκριτική καλό είναι να συνοδεύεται από τις απαραίτητες διορθώσεις και όχι από απολογίες προς το κοινό σου. Όσο για την έλλειψη κριτικών, είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει, (υπάρχουν βέβαια τρόποι να "εκβιαστούν" κριτικές από άλλα μέλη - πχ το review collective ;) ) επειδή δεν υπάρχει πάντα ο χρόνος ή η διάθεση για να μπορέσουμε να ασχοληθούμε με κάθε κείμενο/ποιήμα που ανεβαίνει στο forum.

Μιας και πιάσαμε όμως την κουβέντα για το ποιήμα, είναι λίγο περίεργο. Η ομοιοκαταληξία με παραξενεύει λίγο, έτσι όπως χρησιμοποιείται μόνο στον δεύτερο/τέταρτο στοίχο μόνο, αν και μετρικά το ποιήμα είναι αρκετά συμπαθητικό. Στο περιεχόμενο υπάρχει γενικά μια επανάληψη μοτίβων, αλλά υπάρχει και η πολύ ενδιαφέρουσα δεύτερη στροφή που δίνει μιαπολύ καλή μεταφορά.

Γενικά το ποιήμα το αδικείς στην κριτική σου, έχει ενδιαφέρον προς τον αναγνώστη αν και νομίζω ότι κάπου χάνει σε αυθορμητισμό.