Όνειρο

[Τζοκόντα]

Όνειρο

 

A'

Το στόμα ήταν ακόμη σφαλισμένο

 

Από 'κείνο το αχνό δάχτυλο

 

Που τη μιλιά σού καταπίνει.

 

 

 

Λιθοβολούνταν μεταξύ τους η όψη και το σφάλισμα

 

Έσπασαν τον καθρέπτη τον διαχωριστικό τους

 

Τα θρύψαλα καρφώθηκαν στα σφιχτά μάτια

 

Που μάταια έκλεινα για να μην πονέσω.

 

Και λέξη δεν πρόλαβα.

 

 

Τα μάτια ανοίγουν λίγο λίγο.

 

Ο πόνος του ονειρικού χαρακώματος είναι ακόμη πιο έντονος

 

Όταν ξυπνάς

 

Και χαρακώνεσαι απ' την απώλεια του πραγματικού.

 

 

 

 

Β'

Ο ουρανός πια που κρατώ

 

Βάρυνε απότομα

 

Και τα σύννεφα φέρνουν κραδασμούς απ' τις καταιγίδες.

 

Ηλεκτρίζομαι από τον ήχο του κεραυνού

 

Που διαπερνά τη σχισμή του κρανίου

 

Και πυρακτώνει με ρίγος το κέντρο της συνειδήσεως.

 

 

Ο ουρανός καίγεται και με καίει.

 

Αφήνω να πέσει στη λίμνη

 

Με καπνό απ' την εφυδατωμένη φωτιά

 

Και κραυγές

 

-Συγνώμη.-

 

Και βουβά εγώ

 

Τρέμω πως πνίγεται η τελευταία μου ελπίδα τώρα δα

 

Καθώς βλέπω τον Αυγερινό να βυθαίνεται

 

Και την Πούλια να μην ανασταίνεται.

Edited April 29, 2007 by Nienna

[Nienna]

Καλώς ήρθες, Τζοκόντα.

 

Μου άρεσαν αρκετά πράγματα σε αυτό το ποίημα. Μου άρεσε το αχνό δάχτυλο [μιαμ], το 'και λέξη δεν πρόλαβα' [υπέροχη φράση], οι δυο χρήσεις του χαρακώματος εκεί στην τελευταία στροφή του πρώτου μέρους [μιαμ] και ο ουρανός που πέφτει στη λίμνη [ω ναι!] - μου άρεσαν και ως εικόνες, και ως περιεχόμενο, ως τα πάντα. Είναι ένα καλογραμμένο ποίημα, γενικά. Ίσως τα εκφραστικά μέσα να είναι λίγο πληθωρ[ρ]ικά για τα γούστα μου, ίσως και όχι, μιας και δεν έχω ιδέα για τα γούστα μου, [μου κάνουν 'κλικ' διάφορα πράγματα]...

 

Ταύτιση και ρίγος δεν ένοιωσα, πάντως, [κρίμα], και δεν φταίει που δεν έχω περάσει κάτι τέτοιο, φταίει μάλλον που θέλω συνήθως να υπάρχει μια κλιμάκωση στο συναίσθημα που διαβάζω, ή μια αντίθεση [ή και τα δύο], για να με χτυπήσει το 'ρεύμα'. Εδώ πέρα δεν υπάρχει τίποτα απ' τα δύο, είναι μια ευθεία γραμμή αυτό που βλέπω, μια ευθεία γραμμή που πότε πότε τρέμει. Θα μου πεις, είναι ένα Όνειρο. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι έτσι, χμμ, βαρύ, υγρό, νωχελικό, ίσιο. Απλώς εγώ δεν βλέπω τέτοια όνειρα. Πάντως μου δημιουργεί ένα βάρος στο στήθος, θεμιτό αυτό, με κάνει να νοιώθω κάτι, επικοινωνεί μαζί μου.

 

Τεχνικά δεν έχω να σου πω κάτι πέραν του ότι δεν είμαι fan του 'κάθε στίχος κεφαλαίο' ούτε των κενών ανάμεσα στους στίχους. Αυτά όμως είναι θέμα επιλογής. Α, και προτιμώ τις μεγάλες παύλες [για εκεί στο "Συγγνώμη." λέω]. Βέβαια εγώ το συγκεκριμένο θα το έβαζα σε εισαγωγικά, αλλά αυτό είναι άλλο καπέλο. [Μου αρέσουν τα καπέλα.]

 

Χμ, έχω να σου πω και κάτι άλλο, τελικά. Μάλλον θα ήθελα λίγη παραπάνω στίξη, καμμιά κόμμα, καμμιά άνω τελεία... Εκεί στη δεύτερη στροφή του πρώτου μέρους χρειάζονται πραμματάκια στικτικά, νομίζω - στους πρώτους στίχους. Δες το κι εσύ.