Ελεσντι

[Blade master]

Όνομα Συγγραφέα: Blade Mastah

Είδος: Trippy Shit

Βία; μπα...

Σεξ; Δυστυχώς, όχι

Αριθμός Λέξεων: 1500

Αυτοτελής; ναι

Σχόλια: Η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα. (δεν ξέρω αν θα υπάρξει δεύτερη...) Έχω και καιρό να πατήσω. Αλήθεια, με θυμάται κανείς;

 

ΕλΕςΝτι

 

 

 

Το κοίταξα λίγο στο φως. Ένα μικροσκοπικό χαρτάκι, με έναν μωβ πήγασο ζωγραφισμένο πάνω του. Σα γραμματόσημο. Δίστασα για λίγο, αναλογιζόμενος ποιός είναι ο προορισμός του γράμματος, ύστερα συνειδητοποίησα ότι δε με ένοιαζε, και το έκανα μιά χαψιά. Περίεργη γεύση, παλιό χαρτί εμποτισμένο με μία ελαφρώς πικρή σκόνη. Ένα ποτηράκι νερό για να κατεβεί πιο εύκολα. Σα φάρμακο, δυναμωτικό για την καινούργια εβδομάδα.

Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Ήξερα τι να περιμένω πάνω κάτω, άλλα όπως και να έχει η εμπειρία θα ήταν πρωτόγνωρη. “Εξακόσια μικρογραμμάρια. Σε πενήντα λεπτά θα σε έχει απογειώσει”, μου είπε με ένα πονηρό χαμόγελο ο προμηθευτής. Μη νομίζετε βέβαια ότι είμαι και κανένας πρεζάκιας. Από πρώην συμμαθητή το βρήκα, από μικρό μπασμένο σε τέτοια κόλπα. “Φρόντισε μόνο να είσαι σε καλή φάση, ψυχολογικά ας πούμε, γιατί αλλιώς θα σε τρελάνει..” Καλή φάση; Τους τελευταίους έξι μήνες δεν ήμουν σε καλύτερη.

Περίμενα αυτή τη στιγμή με λαχτάρα. Στον μωβ αυτό πήγασο έβλεπα τον Μεσσία.

Το ρολόι μου έγραφε 15:21. Χτύπησα νευρικά τα πόδια μου για λίγο. Ήταν αυτή η αμηχανία που νιώθουν οι ηθοποιοί λίγο πριν μπουν στη σκηνή. Για να κάνω το χρόνο να περάσει ρώτησα τον εαυτό μου για άλλη μια φορά γιατί το έκανα. Και απάντησα με το ίδιο ποιηματάκι, που σκεφτόμουν τους τελευταίους έξι μηνες.

 

“Γιατί το έκανες αυτό ρε μαλάκα;”

“Βαρέθηκα. Τα βαρέθηκα ΟΛΑ. Βαρέθηκα τα αντικείμενα που πέφτουν προς τα κάτω, τα ακριβά και τα φτηνά αμάξια, τα φαγητά που τρώω πρωί μεσημέρι βράδι, τους σκύλους με τα τέσσερα πόδια, τη δουλειά μου, τις σχέσεις, τα πάντα. Και κυρίως βαρέθηκα την ίδια μου τη ζωή. Στην αρχή δεν ήταν άσχημα. Τα πρώτα δεκαοκτώ-δεκαεννιά χρόνια ήταν ωραία. Βαριόμουν βέβαια όλο και περισσότερο, αλλά τουλάχιστον γνώριζα καινούργια πράγματα. Το πρόβλημα είναι η συνήθεια. Πλέον ο εγκέφαλός μου λειτουργεί σαν αρχειοθέτης. Παίρνει την πληροφορία, τη ζωή και τις αναμνήσεις, τους ρίχνει μια γρήγορη ματιά, και τις ταξινομεί μαζί με χιλιάδες άλλες στο ράφι που ανήκουν. Ύστερα κάθεται στο γραφείο του και συνεχίζει να λύνει αμέριμνος το σταυρόλεξό του. Αυτή η έλλειψη νοήματος με αηδιάζει. Χίλιες φορές η παράνοια.”

Ικανοποιημένος με το λόγο που μόλις είχα απαγγείλει στον εαυτό μου, πήγα και έκατσα στον καναπέ του σαλονιού. Άραγε πώς θα το έπαιρναν αυτό οι κολλητοί μου; Ο ένας μάλλον δε θα με πίστευε, θα νόμιζε ότι τον δούλευα. Και φυσικά θα φοβόταν να δοκιμάσει. Ο άλλος πάλι δε θα μπορούσε να έρθει, γιατι έχει πάει να δει “την πανάθα”. Ακόμα πιο σκληρά ναρκωτικά δηλαδή. Συνέχισα να κάνω άσκοπες σκέψεις, και να περιμένω υπομονετικά για λίγα λεπτά ακόμα, όταν ξαφνικά άκουσα ένα κρότο. Γύρισα απότομα, αλλά δεν είδα τίποτα. “Λες;” Έστρεψα το βλέμμα μου στο λευκό τοίχο. Ή μάλλον στον τοίχο που συνήθως είναι λευκός, αλλά εκείνη τη στιγμή έμοιαζε να έχει κόκκινες και κίτρινες ρίγες. Χαμογέλασα. Το ρολόι μου τώρα ήταν ασυνήθιστα γυαλιστερό και έγραφε 16:01. “Μάλιστα. Το τρένο για τη χώρα της ψυχεδέλειας ήρθε δέκα λεπτά νωρίτερα.” Είπα φωναχτά και χαχάνισα.

Δηλαδή δεν χαχάνισα ακριβώς. Άρχισα να χτυπιέμαι κάτω από τα γέλια, συνειδητοποιώντας πόσο αστεία ήταν η μαλακία που μόλις είχα ξεστομίσει. “Τρένο για τη χώρα της ψυχεδέλειας!!!! Μα που το σκέφτηκα;!” Σηκώθηκα και άρχισα να παρατηρώ το χώρο γύρω μου, που από σαλόνι είχε μετατραπεί σε τσίρκο, μία έκρηξη από χρώματα, σχήματα, ήχους και μυρωδιές. Το κάθε μικροαντικείμενο της καθημερινότητας μου είχε τώρα αποκτήσει μια πανέμορφη μοναδικότητα. Εκστασιασμένος, περιεργάστηκα φωτογραφίες, βάζα με λουλούδια, βιβλία, κάδρα. Όλα ήταν ρευστά, μεταβλητά. Τρεμόπαιζαν, σα να προσπαθούσαν να αναπνεύσουν. Κάθε τι έμοιαζε με κάτι άλλο, μεταπηδούσε από μορφή σε μορφή. Μάλιστα το χείριστήριο της τηλεόρασης για μια στιγμή μου φάνηκε σα γκρι ιγκουάνα. Ψευδαισθήσεις... Μία απεγνωσμένη –και αποτυχημένη- προσπάθεια του αρχειοθέτη-εγκεφάλου να ταξινομήσει.

Είναι εντυπωσιακό, πώς μία ουσία με τόσο βαρετό όνομα,όπως “διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος” μπορεί να σε συναρπάσει τόσο πολύ.

Συνέχισα την περιήγηση μου και στα υπόλοιπα δωμάτια, αντιμετωπίζοντας τα πάντα με έναν ιερό σεβασμό. Το νερό που έτρεχε από τη βρύση μου φάνηκε σα να ψιθυρίζει γαλήνια παλιά τραγούδια. Η γυάλινη λάμπα του μπάνιου είχε την πιο τέλεια υφή. Απόλυτα λεία, διάφανη, γυαλιστερή. Σβηστή ήταν σαν σκληρή σαπουνόφουσκα, ενώ αναμμένη έμοιαζε με φυλακισμένη πυγολαμπίδα. Τα μαρμάρινα πλακάκια στο πάτωμα ακτινοβολούσαν ένα ζωντανό μαύρο χρώμα. Ακόμα και όταν έκλεινα τα μάτια, πολύπλοκα γεωμετρικά σχέδια ξεδιπλώνονταν μπροστά μου.

Το ρολόι μου τώρα έγραφε 4π + i : e.

Κοντά στο δωμάτιο μου συνάντησα μία αράχνη. Δηλαδή συζητήσαμε κιόλας. Κυρίως για το διάστημα και αν είμαστε ο μοναδικός πλανήτης με ζωή στο σύμπαν. Εκείνη είπε ότι σίγουρα δεν είναι έτσι, και το να έχουμε αυτή την αντίληψη είναι εγωιστικό. Εγώ συμφώνησα και τη χαιρέτισα. Στη συνέχεια βγήκα στο μπαλκόνι.

 

Και κάπου εκεί αποκόπηκα εντελώς από τη συνηθισμένη πραγματικότητα. Αντικρύζοντας τον βραδινό ουρανό, η αναπνοή μου σταμάτησε. Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν, και ενστικτωδώς γονάτισα με θρησκευτική

ευλάβεια μπροστά του. Ήταν τόσο όμορφος, τόσο λαμπερός, και τέλεια χρωματισμένος, που η γλώσσα αποτύχαινε να τον περιγράψει. Αισθάνθηκα ανείπωτη χαρά, μία μεταφυσική ολοκλήρωση που στεκόμουν μπροστά σε κάτι τόσο μεγαλειώδες. Λυτρωτικά δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου. Σταμάτησα να περιγράφω τα πράγματα με λέξεις. Όλα ήταν εικόνες και αρώματα, γεύσεις και ήχοι. Οι πέντε μου αισθήσεις ενώθηκαν, φτιάχνοντας ένα μοναδικό κράμα. Αυτόν τον Ουρανό τον γεύτηκα και τον μύρισα, και άκουσα τη θεία μουσική του. Για λίγα λεπτά, κάθε έννοια λογικής κατέρρευσε μέσα μου. Και τότε ένιωσα πανάλαφρος... Πανάλαφρος και ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, από νοήματα, συλλογισμούς, συναισθήματα, δουλειές, νόμους και σκοπούς. “Είσαι πλέον ελεύθερος..” Είπε μία ζεστή και χαρούμενη φωνή, που έμοιαζε ανησυχητικά πολύ με τη δική μου. Κοίταξα γύρω μου απορημένος. “Δεν είναι κανείς εδώ.. ” είπα στον εαυτό μου. “Άρα αυτός που μίλησε ήμουν εγώ.” “Ναι”, έκανα να με συμπληρώσω. “Έχεις δίκιο.” Ανήσυχος, συνέχισα να του μιλάω. Δηλαδή να μου μιλάει. Δηλαδή το ίδιο είναι..

-Ελευθερώθηκες από τα πάντα. Ακόμα και από τον εαυτό σου.

 

-Δε.. δε μπορεί!

 

Απάνησα έντρομος, αλλά πάνω που πήγα να συνεχίσω με διέκοψε μία τρίτη φωνή. Και ύστερα μία τέταρτη. “Σκατά..” Σε κάθε βήμα του συνειρμού μου ξεπηδούσε και ένας ακόμα εαυτός που μίλαγε, μέχρι που το κεφάλι μου γέμισε φωνές και φασαρία. Αυτό που αποκαλούσα Εγώ είχε τώρα γίνει χίλια κομμάτια. Ξεφύγαμε από τα δεσμά της λογικής, αλλά τώρα είχαμε εγκλωβιστεί σε μία εφιαλτική τρέλα. Πολλαπλές διαδοχικές σχιζοφρένειες. Πανικόβλητοι, κλείσαμε τα αυτιά και τα μάτια μας και τρέξαμε προς τα μέσα ουρλιάζοντας.

 

Ευτυχώς, στο δρόμο βρέθηκε το τραπέζι, που μας ανάγκασε να σκοντάψουμε, και μετά από μία θεαματική πτήση να προσγειωθούμε με δύναμη στο έδαφος. Ήταν ότι έπρεπε για να συνέλθω. Οι φωνές τώρα μουρμούριζαν ένα μουδιασμένο “άουτς..” Και σιγά σιγά άρχισαν να συντονίζονται και να ενώνονται. Άρχιζα να βρίσκω πάλι το Εγώ μου.

 

Έμεινα ξαπλωμένος ανάσκελα αρκετή ώρα, προσπαθώντας να ηρεμήσω. Οι σκέψεις μου σταμάτησαν καθώς κοιτούσα προσηλωμένος το ταβάνι, αυτή τη φορά όμως συγκεντρώθηκα με όλη μου τη δύναμη, προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου, να μείνω στη στιγμή.

 

Και ένιωσα ξανά εκείνο το συναίσθημα της βαθιάς ολοκλήρωσης να με πλυμμηρίζει και να ξυπνά τις αισθήσεις μου, να τις ενσωματώνει σε Μία, πολύ πιο ισχυρή και αληθινή. Σηκώθηκα γαλήνιος. Πλέον δεν υπήρχε “αληθινό” και “ψεύτικο”, ούτε παραισθήσεις. Έβλεπα τα πράγματα όπως πραγματικά Είναι, αιώνια και αμετάβλητα. Τα αισθανόμουν και τα κατανοούσα σαν να ήταν μέρος του εαυτού μου...

 

Ή μάλλον όχι “σαν”. Η συνείδηση μου εκείνη τη στιγμή ξεπέρασε το σώμα μου, ξεκίνησε να επεκτείνεται. Έγινα Ένα με τους τοίχους, τα φυτά, την τηλεόραση μου και τις πόρτες μου. Και ύστερα βγήκα από τα όρια του σπιτιού μου. Ένιωσα να ταυτίζομαι με όλο τον Κόσμο, το σύμπαν, από το πιο τιποτένιο μυρμήγκι μέχρι τον πιο μεγαλειώδη γαλαξία, όλα ήταν Εγώ. Και σε αυτή την πανέμορφη στιγμή ένωσης, εναρμόνισης με τα Πάντα, βρήκα τη Φώτιση. Η πρώτη στιγμή μετά από καιρό που υπήρχε επιτέλους νόημα.

 

Το μόνο που με κράταγε από το να μείνω για πάντα σε αυτή τη γαλήνη και αιωνιότητα ήταν το σώμα μου. Το είχα σχεδόν ξεχάσει... Αργά η γρήγορα η επίδραση θα περνούσε, και θα βρισκόμουν πάλι στο συνηθισμένο κόσμο, βαρεμάρα, αντικείμενα να πέφτουν και εγκέφαλος αρχειοθέτης, όπως και πριν.

 

Αλλά τότε το κατάλαβα. Δεν μπορούσε να χαθεί τίποτε. Η Φώτιση θα παρέμενε κρυμμένη μέσα μου, μέχρι να την ανακαλύψω ξανά. Το εμπόδιο δεν ήταν το σώμα μου. Για την ακρίβεια χωρίς αυτό δε θα έφτανα ποτέ εδώ. Το σώμα δεν είναι παρά μία μεταμφίεση, ένα κοστούμι από σάρκα και κόκκαλα που φοράω προσωρινά, το μόνο μέσο που έχω για να φτάσω στη Φώτιση, το μόνο που έχει σημασία τελικά. Η δουλειά, οι υποχρεώσεις, η κοινωνία, τα υλικά αγαθά, είχαν πλέον χάσει κάθε νόημα. Γέμισα με απέραντη ευτυχία και αισιοδοξία για το μέλλον. Ήξερα πια τι πρέπει να κάνω.

 

Έμεινα σε αυτή την κατάσταση γαλήνης και πληρότητας για ώρα. Αισθάνθηκα ότι ήμουν εκεί για πάντα, αλλά και πάλι μου φάνηκε πολύ λίγο. Αργά αργά, ένιωσα τις αισθήσεις μου να διαχωρίζονται, να επιστρέφω στο σώμα μου. Προσγείωση στο συνηθισμένο κόσμο.

 

Τώρα βρίσκομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Μία όμορφη ζεστασιά με διαπερνά. Το ταξίδι μου ολοκληρώθηκε.

 

Το ρολόι μου τώρα γράφει 03:30.

 

Πηγαίνω κουρασμένα στην κουζίνα να πιω λίγο νερό. Νομίζω ότι η μύτη μου είναι σπασμένη. Πρέπει να κοιμηθώ. Γαμώτο, ποιός ξυπνάει αύριο για δουλειά...

 

Αλήθεια, ποιός ξυπνάει;

 

Εδώ που τα λέμε, αυτός ο ουρανός είναι πολύ όμορφος. Ας κάτσω να τον χαζέψω λίγο ακόμα...

 

 

[The Blackcloak]

Είναι καλό και έξυπνος τρόπος να διατυπώσεις τις απόψεις που είχες εκθέσει στην ανάλογη συζήτηση του rpg.gr.

[darky]

Η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα. (δεν ξέρω αν θα υπάρξει δεύτερη...)

Δλδ. θα πας στην τρίτη κατευθείαν. Ξέρεις τι λέω γάμα και την τρίτη και πήγαινε στην εκατοστή. Γιατί περίπου εκεί είναι το επίπεδό σου(ίσως και παραπάνω).

 

Έχω και καιρό να πατήσω. Αλήθεια, με θυμάται κανείς;

Το σκυλί του SFF σε θυμάται.

 

<paranoia mode on>

ΕλΕςΝτι

Πέρα από το πόσο καλό είναι το κείμενο και επειδή το έθιξε και ο Blackcloak δεν συμφωνώ το πώς το δικαιολογεί ο ήρωας, αν και μπορεί να μοιράζομαι τις αυταπάτες του καιρούς καιρους. Βέβαια όπως λέει και ο βολταίρος(ή κάποιος άλλος γάλλος αναγεννησιακός και τα έχω μπλέξει) "δε συμφωνώ με την άποψή σου αλλά θα έδινα και τη ζωή σου για να μπορείς να τη λες."

</paranoia telos>

 

Και πάλι ωραίο και τριπάτο κείμενο, θυμίζει λίγο Ντικ.

Edited May 1, 2007 by darky

[Nihilio]

Για πρώτη προσπάθεια είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Η γλώσσα φαίνεται μεστή και οι περιγραφές αποδίδουν πολύ καλά το χάσιμο του πρωταγωνιστή.

Τώρα στα νοήματα της ιστορίας δε θα μπω, σηκώνει πολύ κουβέντα που δεν ταιριάζει εδώ, πάντως συνέχισε να γράφεις, δείχνεις ότι "το έχεις".

[Ανώνυμη]

Έχεις δυνατότητες. Συμφωνώ με τους προηγούμενους εκτός του να πας κατευθείαν στην 100στη σου ιστορία. Νομίζω ότι έχεις δρόμο ακόμα (όχι στο να παιζεις με τις λέξεις).

Επίσης θέλει λίγο πιο προσοχή, τα "χαρτάκια" (γραμματόσημα κλπ) δεν τα κατεβάζεις με ένα ποτήρι νερό. Είναι υπογλώσσια. Παραλίγο δεν θα διάβαζα την συνέχεια από αυτή την ανακρίβεια.

 

Συνέχισε

[Blade master]

Ευχαριστώ για τα σχόλιά.

Μερικές παρατηρήσεις/ερωτήσεις:

<paranoia mode on>

Πέρα από το πόσο καλό είναι το κείμενο και επειδή το έθιξε και ο Blackcloak δεν συμφωνώ το πώς το δικαιολογεί ο ήρωας, αν και μπορεί να μοιράζομαι τις αυταπάτες του καιρούς καιρους. Βέβαια όπως λέει και ο βολταίρος(ή κάποιος άλλος γάλλος αναγεννησιακός και τα έχω μπλέξει) "δε συμφωνώ με την άποψή σου αλλά θα έδινα και τη ζωή σου για να μπορείς να τη λες."

</paranoia telos>

Όταν λες "δε συμφωνείς", εννοείς ότι δε σε πείθει, ή ότι αυτά που λέει ο πρωταγωνιστής δε σε εκφράζουν; Επίσης αναφέρεσαι στο γιατί παίρνει αρχικά την ουσία, ή στα συμπεράσματα που βγάζει μετά; ή και στα δύο;

 

Επίσης θέλει λίγο πιο προσοχή, τα "χαρτάκια" (γραμματόσημα κλπ) δεν τα κατεβάζεις με ένα ποτήρι νερό.

 

Οπς... λαθάκι. Και το σκέφτηκα κιόλας. Δε πειράζει. Το δικαιολογώ λέγοντας ότι ο ήρωας μου ήταν εντελώς άσχετος και δεν ήξερε πώς να το πάρει

Edited May 2, 2007 by Blade master

[darky]

Όταν λες "δε συμφωνείς", εννοείς ότι δε σε πείθει, ή ότι αυτά που λέει ο πρωταγωνιστής δε σε εκφράζουν; Επίσης αναφέρεσαι στο γιατί παίρνει αρχικά την ουσία, ή στα συμπεράσματα που βγάζει μετά; ή και στα δύο;

 

ο πρωταγωνιστής δικαιολογεί την πράξη με την εμπειρία. πάρε για παράδειγμα εμένα. έχω κάνει χαζά πράματα στη ζωή μου χωρίς να ξέρω τι ακριβώς κάνω ή τι ακριβώς θα συμβεί. μετά που με ρωτούν γιατί το έκανα λέω ότι άξιζε σαν εμπειρία. βέβαια πριν το κανω δεν έχω ιδέα πώς είναι η εμπειρία.

 

κατ' αντιστοιχία ο ήρωάς σου δεν έχει ξανπάρει ελσιντι. εκεί που λέει “Γιατί το έκανες αυτό ρε μαλάκα;” απαντά στον εαυτό του με τρόπο σα να ξέρει ήδη πώς θα είναι. έχει ακούσει πώς είναι και τέτοια αλλά δεν είσαι ποτέ σίγουρος πριν το κάνεις.

 

Κοίτα σαν ρεαλισμός είναι πολύ φυσιολογική η αντίδραση του ήρωα, mιας και μας διηγείται την ιστορία. Και δε θαχα κάτι να πω πάνω σε αυτό αν δεν ήταν η παρένθεση του Blackcloak. Αυτος σεκαψε :PPPPPP

[Ανώνυμη]

Οπς... λαθάκι. Και το σκέφτηκα κιόλας. Δε πειράζει. Το δικαιολογώ λέγοντας ότι ο ήρωας μου ήταν εντελώς άσχετος και δεν ήξερε πώς να το πάρει

 

 

Τότε μάλλον το πρόβλημα που είχε ήταν δυσπεψίας

Προσωπικά πάντως νομίζω, ότι τα σχόλια σε ένα κείμενο πρέπει να μένουν στο "μ'άρεσε", "δεν μ'άρεσε" ένα κείμενο με κάποια επιχειρήματα. Η κριτική είναι υποκειμενικό θέμα και μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένους δρόμους έναν πρωτόβγαλτο συγγραφέα. Καλές οι παρατηρήσεις, όχι οι κριτικές.

 

Και φυσικά από την μεριά του συγγραφέα, θέλει πορεία και προσωπική αναζήτηση. Είτε μέσα από τις εμπειρίες της ζωής, είτε μέσα από το διάβασμα, είτε από οποιονδήποτε τρόπο μπορεί ο καθένας να "πάρει". Και σίγουρα το να δώσεις στο κοινό αυτό που έχεις στο μυαλό σου, θέλει δουλειά και εξάσκηση. Είναι και αυτό μια Τέχνη που θέλει πολύ δουλειά για να κατακτηθεί.

 

Από όλα τα σχόλια, άκου και αφομοίωνε ότι αγγίζει την δική σου αλήθεια. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι δεν θα έχουν δίκιο.

[rodonaura]

Φίλε/η Blade master,

μου άρεσε πολύ. O τίτλος/ το θέμα με μαγνήτισε και χαίρομαι που το κείμενο δικαίωσε την επιλογή μου να το διαβάσω. Ο λόγος δουλεμένος, κυλούσε αβίαστα και πέτυχε να με βάλει στο "τριπάκι" του ήρωα-αφηγητή. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με το φίλο Nihilio ότι "το έχεις". Καλή συνέχεια!

[tetartos]

Μια πολύ καλογραμμένη ιστορία, που λόγω θέματος δεν έχει πλοκή αλλά ένα όμορφο και ενδιαφέρον ταξίδι. Με κάλυψε πλήρως ως λογική και λεπτομερής περιγραφή και ήταν σα να διάβαζα μια δραματοποιημένη περιγραφή των αποτελεσμάτων του LSD από βιβλίο ψυχιατρικής.

 

Ίσως όμως αυτό να είναι και το μειονέκτημά της. Ίσως παραείναι λογική και πειθαρχημένη. Ίσως η πραγματική εμπειρία να μην περιγράφεται με τόσο στρωμένες λέξεις και διαδοχικές φάσεις (πρώτα οι παραισθήσεις, μετά η διάσχιση των προσωπικοτήτων, μετά η αποπροσωποποίηση). Ίσως γίνονται όλα μαζί, ένας αχταρμάς, ένα τσίρκο που η ιστορία σου δεν μεταδίδει.

 

Όπως και να έχει όμως, είναι ένα πολύ καλογραμμένο κείμενο και δικαιολογεί την παρότρυνση να συνεχίσεις να γράφεις (και να ποστάρεις!)

[wordsmith]

Συμφωνώ ότι είναι πολύ καλό και να συνεχίσεις να γράφεις(Μα αλήθεια αυτό είναι η πρώτη σου προσπάθεια; Απίστευτο!). Φοβερά πειστικές περιγραφές και μπράβο.

Δε συμφωνώ με το πού το πάει το κείμενο, το μήνυμα, να πούμε. Με το ελεσντί προσεγγίζεις την ανώτερη φώτιση/διαύγεια/ξέρωγωτι; Η πραγματικότητα είναι ανυπόφορα βαρετή και αυτό δε διορθώνεται, άρα πρέπει να ψάξουμε αλλού για τίποτα ενδιαφέρον; Πολύ μαυρίλα, ρε παιδί. Να κόψουμε τις φλέβες μας όλοι μαζί παρέα; Ελπίζω, αν ξέρεις κανέναν που να το βλέπει έτσι το πράγμα, να τον έχεις από κοντά, μην τον δούμε στα κοινωνικά, καμιά ώρα...

[tetartos]

Μόλις είδα τον τίτλο της ιστορίας "τσίμπησα". Κι ενώ έχω πάψει να διαβάζω ιστορίες στο φόρουμ, όσο διάβαζα παλιότερα, είπα αυτή να τη διαβάσω.

 

Και δεν ξέρω τι μ'έπιασε αλλά έριξα μια ματιά πρώτα στα σχόλια (κάτι που δεν το κάνω σχεδόν ποτέ). Και ΤΣΟΥΠ! ως δια μαγείας είδα ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ σχόλιο.

 

Άντε ρε! Την έχω ξαναδιαβάσει την ιστορία; Δε θυμόμουν τίποτα! Φαντάζομαι ότι it happens all the time! Είναι λογικό να τσιμπάω στους ίδιους τίτλους, ε; Δεν άλλαξα καθόλου τα τελευταία δυόμισι χρόνια...

 

Τέσπα. Κρίμα που ο Blade Master δε γράφει πιο συχνά. Τουλάχιστον μπήκε πριν κανέναν μήνα. Υπάρχει ελπίς!..

[Ροη]

Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που το αποδίδεις το τριπ, ειδικά

 

τη βαρεμάρα της καθημερινής "εγκεφαλικής αρχειοθέτησης" και τη χρήση του πληθυντικού οταν σχιζοφρενιάζει.

 

[Andkand]

Ευχαριστούμε που μας βοήθησες να βιώσουμε ένα όμορφο ψυχεδελικό ταξίδι χωρίς να χρειαστεί να αγγίξουμε τη γνωστή ομότιτλη ναρκωτική ουσία…