Detective/Mystery Literature.

[Oberon]

Υπάρχουν φάσεις κατά καιρούς που μπουχτίζω από τη λογοτεχνία φαντασίας, ή και τις τηλεοπτικές σειρές, και αναζητώ κάτι άλλο, που όμως να μην είναι "βαρύ". Ίσως να συμβαίνει και σε σας αυτό. Αν ναι, go on and talk για σειρές η βιβλία μυστηρίου που σας άρεσαν.

 

Σ'αυτές τις φάσεις προτιμώ τις κωμωδίες, αλλά λίγοι συγγραφείς γράφουν καλή κωμωδία. Σίγουρα, η λογοτεχνία μυστηρίου, και ειδικά τα "αστυνομικά" δεν είναι στις πρώτες προτιμήσεις μου, ούτε όμως και στις τελευταίες. Έτσι, με τα χρόνια έχουν υπάρξει μερικές σειρές που συνδυάζουν και τα δύο και με έχουν μαγέψει ή διασκεδάσει πολύ, και για μία από αυτές θα σας πω τώρα.

 

Ο Γάλλος Charles Exbrayat είναι πολύ γνωστός στο Ελληνικό κοινό, μια που οι εκδόσεις Λυχνάρι έχουν βγάλει πρακτικά όλα τα έργα του, και οι άπειρες επανεκδόσεις τον έχουν κάνει πολύ δημοφιλή. Είναι παλιός συγγραφέας, γεννήθηκε πριν τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, και τα βιβλία του έχουν αυτή την παλιά αίσθηση, που γενικά μ'αρέσει πάρα πολύ. Ο Exbrayat ασχολήθηκε με το θέατρο, αλλά έγινε πιο γνωστός για τα αστυνομικά βιβλία του, μισά από τα οποία είναι "δραματικά" και τα άλλα κωμικά, όπως και για τη γενικότερη μοναχικότητά του.

 

Σχεδόν σε όλα τα βιβλία του, αλλά ειδικά στις αστυνομικές κωμωδίες, υπάρχει ένα έντονο ηθογραφικό στοιχείο, και μια που είχε ταξιδέψει πολύ τα βιβλία του είναι τοποθετημένα σε πολλές χώρες, όπως την πατρίδα του τη Γαλλία -και ειδικά τη Γαλλική επαρχία - την Αγγλία, την Ιταλία, την Ουαλλία, και φυσικά....τη Σκωτία!!

 

Στη Σκωτία λοιπόν της δεκαετίας του 50 ζει η πιο γνωστή ίσως πρωταγωνίστρια του, η τρομερή Ιμογένη ΜακΚάρθερυ (Imogene MacCarthery)!

Mια φίλη μου Σκωτσέζα η Lisa, μου είπε πως το Imogene δεν είναι αναγκαστικά Σκωτσέζικο όνομα και το MacCarthery είναι μάλλον Ιρλανδικό, αλλά η Ιμογένη του Exbrayat είναι αναμφισβήτητα Σκωτσέζα!

 

Η Ιμογένη είναι κόρη του λοχαγού ΜακΚάρθερυ και γεροντοκόρη, περίπου 50 ετών.

Ο πατέρας της όταν αποστρατεύτηκε και επέστρεψε στη μικρή πόλη Κάλλαντερ στα Highlands (η πόλη είναι πραγματική, αλλά βρίσκεται στα Lowlands, βόρεια της Γλασκώβης) αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο, το οποίο θα είχε *τέτοιες* τρομερές αποκαλύψεις που θα βύθιζε όλη την Αγγλία σε αιώνια ντροπή!! :tongue: Για το λόγο αυτό επέτρεψε στην νεαρή ακόμα κόρη του να μάθει δακτυλογραφία και στενογραφία.

 

Όμως ο λοχαγός πέθανε από κίρρωση του ήπατος, αφού κατέβαζε κάμποσα μπουκάλια ουίσκυ την ημέρα, και η τριαντάρα

Ιμογένη έμεινε μόνο με το πατρικό  τους σπιτάκι, χωρίς δουλειά, και χωρίς τη συντροφιά ενός άντρα, μια που ο πατέρας της είχε απορρίψει κάθε γαμπρό, οι οποίοι γρήγορα κουράστηκαν να φλερτάρουν την ψηλή, άχαρη, ασπρουλιάρα Ιμογένη με τις ανύπαρκτες καμπύλες (ίσια μπρος, ίσια και πίσω). ;)

Μοιάζοντας κυριολεκτικά με τεράστιο καρότο με πύρινα μαλλιά, η Ιμογένη αναγκάστηκε να "αυτοεξοριστεί" στο Λονδίνο και να πιάσει δουλειά σαν γραμματέας στο Ναυαρχείο.

Αλλά λάτρευε τον πατέρα της (όπως και το Ρόμπερτ Μπρους) και ποτέ δεν ξέχασε τις αρχές που της είχε μάθει.

Στην κλίμακα των Βρετανικών αξιών πρώτοι βέβαια έρχονταν οι Σκωτσέζοι και ανάμεσα στους Σκωτσέζους οι Highlanders είχαν την καλύτερη θέση. Βέβαια και οι άλλοι στα Lowlands και στα Borders ήταν καλοί και άξιοι σύντροφοι, αλλά τους έλειπε, και θα τους έλειπε πάντα αυτό το "κάτι" που κάθε Ορεσίβιος Σκωτσέζος είχε από γεννησιμιού του. 

Απαύγασμα βέβαια όλων ήταν οι κάτοικοι του Κάλλαντερ! Οι Άγγλοι ήταν εντελώς ασήμαντοι και μόνο το οτι ήταν υπεράριθμοι τους έκανε δυνατούς. Μετά έρχονταν οι Ιρλανδοί και τέλος οι Ουαλλοί.

Πιο πέρα υπήρχε η θάλασσα και οι χώρες των αγρίων, με κύρια κέντρα τους το Παρίσι, τη Ρώμη, τις Βρυξέλλες κλπ.

Όμως παρά τον άκρατο τοπικισμό της, η Ιμογένη ήταν Βρετανίδα. Όταν κάποτε κάποιος την παρότρυνε να προδώσει την Αγγλία λέγοντάς της "Αυτοί είναι Άγγλοι, εσύ είσαι Σκωτσέζα. Τι σε νοιάζει?" η Ιμογένη απάντησε ψυχρά πως "Όταν πρόκειται για την εθνική άμυνα και ασφάλεια, δεν υπάρχουν Άγγλοι, Σκωτσέζοι και Ουαλλοί!"

 

Κάθε πρωί πριν πάει στη δουλειά της, πάντα ντυμένη στα χρώματα των ΜακΓκρέγκορ από τους οποίους καταγόταν, η Ιμογένη έκανε ένα προσκύνημα στον τάφο της Μαρίας Στιούαρτ στο Αββαείο του Westminster! Αν μάλιστα τύχαινε να βρέχει, νευρίαζε λέγοντας "Bρωμόκαιρος! Αντάξιος αυτού του βρωμότοπου!" ξεχνώντας με κάθε κακή, αλλά ειλικρινή, προαίρεση πως στη Σκωτία ο καιρός είναι γενικά χειρότερος!

Oι συνάδελφοί της στο υπουργείο την ήξεραν και μερικές φορές της έκαναν διάφορες φάρσες, αλλά την εκτιμούσαν. Στη διάρκεια του Βομβαρδισμού του Λονδίνου, εξ αιτίας μιας παρεξήγησης με την Αγγλίδα σπιτονοικοκυρά της και ενώ πολλοί Λονδρέζοι έφευγαν από την πόλη, ούτε η Ιμογένη, ούτε και η Αγγλίδα θέλησαν να εγκαταλείψουν την πολυκατοικία για να μη θεωρήσει η μία την άλλη δειλή, ρισκάροντας έτσι να σκοτωθούν από τις βόμβες!

Τα καλοκαίρια της τα πέρναγε πάντα στο πατρικό της σπίτι στο Κάλλαντερ. Ώσπου μια χρονιά, και άθελά της, η Ιμογένη μπλέχτηκε με μια υπόθεση κατασκοπίας.

Ποτέ η Ιμογένη δεν ήθελε να μπλεχτεί, αλλά είτε έτσι τα έφερναν οι συνθήκες, είτε επειδή της το ζητούσαν, είτε επειδή στο βάθος ήταν εξαιρετικά ρομαντική, βρισκόταν ανακατεμένη σε υποθέσεις στις οποίες μια συνηθισμένη γυναίκα της μικρής πόλης, δεν θα ανακατευόταν ποτέ.

Η Ιμογένη όμως είχε τους προστάτες της (τον πατέρα της και το Ρόμπερτ Μπρους), το ουίσκι -  που κατέβαζε μαζί με τους άντρες της κωμόπολης στο "κακόφημο" μπαρ "Περήφανος Highlander" - και την μεγάλη μυική της δύναμη λόγω της συνεχούς γυμναστικής που έκανε, όπως και τεράστιο θάρρος!

Και όταν βρισκόταν στην αγαπημένη της πατρίδα τη Σκωτία,  γινόταν ανίκητη, ελπίζοντας μόνο όταν είναι να πεθάνει, να πεθάνει "με τα χείλη κολλημένα στη γέρικη Σκωτσέζικη Γη".

 

Η μικρή κωμόπολη ήταν γενικά μια ήσυχη, κοιμήσικη επαρχιακή πόλη των 50ς. Όμως μετά την "Επιστροφή της Ιμογένης" ένας άλλος αέρας φύσηξε και η πόλη χωρίστηκε στα δύο. Οι περισσότερες γυναίκες τη μισούσαν ολόψυχα, ενώ οι περισσότεροι άντρες, ειδικά οι πιο "εθνικόφρονες" όπως οι φίλοι της, ο Ουίλιαμ ο μπακάλης και ο Τεντ ο ιδιοκτήτης του μπαρ, τη θεωρούσαν ενσάρκωση του πνεύματος της ακατάβλητης Σκωτίας και έπιναν μαζί της ατελείωτα ουίσκι, ώσπου να γίνουν τύφλα, να ξεκινήσουν κάποιον καυγά - παρέα με την Ιμογένη πάντα - και μετά να γυρίσουν στα σπίτια τους τρεκλίζοντας, γεμάτοι μώλωπες και τρισευτυχισμένοι!

Οι γυναίκες της πόλης, όπως τρεις "συντηρητικές" χήρες - γνωστές σαν οι Τρεις Ποντικίνες -, η γυναίκα του μπακάλη Ελίζαμπεθ την οποία ο άντρας της έδερνε μόνο όταν ήταν η Ιμογένη στην πόλη (τον υπόλοιπο καιρό είχε η Ελίζαμπεθ το πάνω χέρι), και η γυναίκα του μπαρμαν παρακαλούσαν κάθε βράδι το Θεό να την πάρει κοντά του για να ησυχάσουν. Μαζί με τις φωνές όμως αυτές υπήρχαν και οι φωνές δύο αντρών.

 

Ο πρώτος ήταν ο πάστορας της πόλης, σεμνός, αυστηρός και αρχηγός του ποιμνίου του, που δεν ενέκρινε μ;εν οτι έκανε η Ιμογένη, αλλά δεν της έδινε και σημασία ώσπου κάποτε ήρθε η κοκκινομάλλα Σκωτσέζα αναστατωμένη, να του πει πως ένας άντρας τον οποίο σκεφτόταν να παντρευτεί της είπε πως μετά το γάμο θα πρέπει να....πως να το πει....να "είναι μαζί! Ήταν σωστά πράγματα αυτά?"

Ο ιερέας τη συνεχάρηκε για τη "συμπαθητική της σεμνότητα σε μια εποχή που η διαφθορά ανθεί" αλλά της είπε πως ο Θεός ευλογεί το γάμο και εξ άλλου η Βίβλος λεει "και έσονται οι δυο εις σάρκαν μία"! Η Ιμογένη φρίκαρε κανονικά και έβαλε τις φωνές. Ο παπάς θύμωσε και τη ρώτησε "Δηλαδή ο Θεός κάνει λάθος σ'αυτό που είπε?" Η Ιμογένη απάντησε πως "Ο Θεός δεν κάνει λάθος, αλλά εγώ διαφωνώ!!"

Η συνέχεια μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητή, αλλά η Ιμογένη κοπάνησε την πόρτα και έφυγε ωρυόμενη, αποκαλώντας τον "Υπηρέτη του Βάαλ!"

 

Kαι αν ο παπάς τη γλύτωσε εύκολα, ο αστυνόμος ΜακΚλόσταφ δεν μπορούσε να τη γλυτώσει. Λίγα χρόνια πριν πάρει τη σύνταξή του, ο Άρτσιμπαλντ ΜακΚλόσταφ μετατέθηκε στο Κάλλαντερ. Ήταν γεννημένος στα Lowlands αλλά ως τώρα ζούσε στο Περθ που είναι μεγάλη πόλη. Τεράστιος, κοκκινομάλλης και παχύς, με μια κόκκινη γενειάδα και ροδομάγουλος, ο αστυνόμος ήθελε να περάσουν τα λίγα χρονάκια που του έμεναν, λύνοντας το σκακιστικό γρίφο των Times (έστω και με καμμια ζαβολιά) και πίνοντας και κανα ποτηράκι ουίσκι από το μπουκάλι που έκρυβε στα συρτάρια των αρχείων. Ο μόνος βοηθός του ήταν ο Τάιλερ, 50αρης κι αυτός αλλά γεννημένος στο Κάλλαντερ, και παιδικός φίλος της Ιμογένης. Αλλά δεν ήταν γραφτό.

 

Στο Κάλλαντερ ποτέ δε συνέβαινε τίποτα. Όλα ήταν "τακτοποιημένα και ωραία", και οι τυχαίοι καυγάδες στα μπαρ της περιοχής ποτέ δεν κατέληγαν σε μηνύσεις, αφού οι καυγατζήδες την άλλη μέρα είχαν ξεχάσει τα πάντα.

Όταν όμως γύρισε η Ιμογένη εκείνη τη χρονιά που ο ΜακΚλόσταφ ήρθε στο Κάλλαντερ, τα πράγματα άλλαξαν λες και η γυναίκα αυτή είχε φέρει το κακό στον τόπο. Φόνοι και απαγωγές, σκάνδαλα και καυγάδες.

Και μέσα σε όλα η Ιμογένη που άλλοτε την κυνηγούσαν, άλλοτε προσπαθούσε να προστατέψει κάποιον, και ο παραζαλισμένος "Άρτσι" - όπως τον αποκαλούσε - να τη μισεί θανάσιμα, κι ας μην έφταιγε η ίδια σε τίποτα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η Ιμογένη τον έδειρε, που τον είπε "ξένο", που τον εξέθεσε στους ανωτέρους του (αν και μόνος του εκτίθετο ο Άρτσι). Αν και θεωρούσε τον εαυτό του εκπληκτικό στο τακτ και τη λεπτότητα (και ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από λεπτός και διακριτικός), ποτέ στην καριέρα του δεν είχε χρειαστεί να κάνει κάποια ανάκριση ύποπτου για φόνο. Και για τον Άρτσι όλοι ύποπτοι ήταν, και πρώτη και καλύτερη η Ιμογένη αφού μάλιστα είχε αποδείξει πως μπορούσε άνετα να σκοτώσει κάποιον, όταν βρισκόταν σε αυτοάμυνα!! Βρισίδια και παρεξηγήσεις και ξύλο και φάρσες ήταν στην ημερισία διάταξη, με το ουίσκι να ρέει άφθονο και με τον "προδοτικό" Τάιλερ να παίρνει το μέρος της Ιμογένης αφού δεν μπορούσε να προδώσει την παιδική του φίλη, ειδικά μάλιστα σε έναν "ξένο".

 

Η ίδια η Ιμογένη είχε και κάποια αδυναμία στον Άρτσι, και κάμποσες φορές είχε προσπαθήσει να μαλακώσει τις σχέσεις τους, αλλά είτε έμπλεκε σε μια νέα περιπέτεια, είτε ο άγαρμπος Άρτσι νόμιζε πως η Ιμογένη ήθελε να τον παντρευτεί έχοντας βάλει στο μάτι τη σύνταξή του!!

Έτσι οι κινήσεις ανακωχής της Ιμογένης κατέληγαν στο να της πει ο Άρτσι "Έχεις βάλει στο νου σου το τρυφερό μου κρέας ε? Αλλά, δεν θα σου περάσει. Να σε παντρευτώ θέλεις? Ε, λοιπόν, σε διαβεβαιώ πως είσαι η πιο τερατώδης γκαμήλα που γέννησε ποτέ η Γη της Σκωτίας. Μπροστά σου και τα θεριά της ζούγκλας είναι σαν αρνάκια του θεού και ο μόνος που θα σε παντρευότανε είναι το τέρας του Λοχ Νες, κι'αυτό ΜΟΝΟ αν το έπιανες στον ύπνο!!"

Αμέσως μετά αντηχούσε το ουρλιαχτό του αστυνόμου σε όλο το Κάλλαντερ, καθώς η Ιμογένη έφευγε από το αστυνομικό τμήμα, έχοντας ξεριζώσει τη μισή γενειάδα του!

 

Τα 7 βιβλία με την Ιμογένη κυκλοφορούν ακόμα. Οι αστυνομικές ιστορίες είναι όμορφα γραμμένες, με πολλά hints, με την Ιμογένη συχνά να μπερδεύει τα πράγματα για τον αναγνώστη, με τους πιο σοβαρούς ντετέκτιβς άλλοτε να συνεργάζονται μαζί της, και άλλοτε να τη θεωρούν εμπόδιο (αλλά η Ιμογένη πάντα βγαίνει από πάνω στο τέλος, ακόμα κι αν κάνει λάθος).

Κάθε βιβλίο είναι διαφορετικό στο στυλ της υπόθεσης. Κατάσκοποι, ερωτικές τραγωδίες, μυστήριες εξαφανήσεις σε κολλέγια, δηλητηριάσεις και όλα τα άλλα στοιχεία ενός αστυνομικού μυθιστορήματος μαζί και μια παράξενη, διάχυτη πίκρα για τον κόσμο. Αλλά πάντα, πάντα με τρομερό γέλιο!!!

 

Τόσο για την κωμωδία, όσο και για τις ωραίες ιστορίες, αλλά και γιατί η μικρή κοινωνία της Σκωτίας εκείνης της εποχής - όπως την περιγράφει τουλάχιστον ο Exbrayat - έχει τόσα πολλά κοινά με τη δική μας Ελληνική κοινωνία (ακόμα και τη σημερινή), τα βιβλία αυτά εκδίδονται και επανεκδίδονται εδώ και 40 χρόνια. 

H μετάφραση είναι υπέροχα ζωντανή, σαν βιβλία δεν είναι μεγάλα και διαβάζονται άνετα σε ένα απόγευμα. Τα πάω πολύ έχοντας διαβάσει και τα 7 πάνω από 7 φορές έκαστο! Μπορούν εύκολα να βρεθούν και τα συστήνω ανεπιφύλακτα για μια βροχερή και κουλαριστή μέρα! 

 

Oι Ελληνικοί τίτλοι είναι οι εξής:

 

Μη Θυμώνεις Ιμογένη

 

Η Επιστροφή Της Ιμογένης

 

Και Πάλι Η Ιμογένη

 

Ιμογένη Και Δυο Ασπιρίνες

 

Ιμογένη, Είσαι Ανυπόφορη

 

Τα Αρραβωνιάσματα Της Ιμογένης

 

Όχι Ζαβολιές, Ιμογένη

Edited May 24, 2007 by Dain

[RaspK]

Φαίνονται πολύ ενδιαφέρονται και, όντως, απ' όσα λες ξεχωρίζει έντονα το χαρακτηριστικό ύφος των περισσότερων Γάλλων συγγραφέων στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Πολύ καλή παρουσίαση, και σίγουρα μ' έψησες να τα ψάξω.

[heiron]

Εγω περιμενα να μας προτεινεις καμια Καταρα των Νταιην,για ευνοητους λογους αλλα ας ειναι.

Ενδιαφεροντα βιβλια ακουγονται.Γενικα εχουν μεταφραστει αρκετα αστυνομικα/μυστηριου στα Ελληνικα οποτε υπαρχει μεγαλη ποικιλια αλλα δεν ξερω απο που να αρχισω.Και ετσι οταν δεν διαβαζω φανταστικη λογοτεχνια συνηθως το ριχνω σε ιστορικα μυθιστοριματα η τιποτα ερευνες.

 

Εχει να προτεινει καποιος αλλους συγγραφεις και τιτλους?

[Naroualis]

Για μένα ένας από τους καλύτερους είναι ο Γάλλος Ζωρζ Σιμενόν. Βέβαια δεν είναι και πολύ εύπετπος κάποιες στιγμές, με την έννοια ότι έχει πολύ έντονους χαρακτήρες και τα ψυχογραφήματα είναι εξίσου έντονα. Έχει γράψει πολλά διαφορετικά κείμενα, αλλά ο κύριος ήρωάς του κι εκείνος που τον έκανε γνωστό είναι ο επίθεωρητής Μεγκρέ. Έχω ξεχωρίσει την "Ωραία Έμμα" (πρωτότυπος τίτλος ο Κίτρινος σκύλος), "Ο τρελός της Μπερζεράκ", "Η νύχτα στο σταυροδρόμι" και "Ο Μεγκρέ κάνει λάθη", όλα μεταφρασμένα στα ελληνικά με ικανοποιητικές θα έλεγα μεταφράσεις. Το γνωστότερό του έργο όμως είναι το "ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν", το οποίο ομολογώ με συντριβή ότι δεν το έχω διαβάσει. Το απόγευμα στο σπίτι θα γράψω κάτι εκτενέστερο γι' αυτόν.

[Oberon]

Όντως έχουν μεταφραστεί πολλά Γιάννη, και γω δε θα ήξερα τι να διαλέξω. Πάντως έχω και άλλα να προτείνω, αλλά θα το κάνω σε άλλα ποστς. Συγκεκριμμένα θα μιλήσω για τις Βlack Widowers ιστορίες του μεγάλου Ασίμωφ, την τηλεοπτική σειρά Murder She Wrote (H Συγγραφέας Ντετέκτιβ) που είναι ΚΑΙ σειρά βιβλίων, και μια άγνωστη σειρά αλλα πολύ καλή που είναι, αλλά *δεν* είναι fantasy αστυνομικά, και λέγεται Aunt Dimity της Nancy Atherton. Αλλά αργότερα αυτά! ;)

 

Τα βιβλία με την Ιμογένη πράγματι έχουν πολύ γέλιο, και μου φτιάχνουν το κέφι, κι ας τα ξέρω σχεδόν απέξω κι ανακατωτά μέτα από τόσες αναγνώσεις, γνωρίζοντας και τους διαλόγους όπως έγραψα στο πρώτο ποστ.

 

Περιέργως, ενώ τα βιβλία της Άγκαθα Κρίστι μ'αρέσουν σαν ταινίες, δε με έχουν συγκινήσει ποτέ σαν βιβλία. Βέβαια δεν έχω διαβάσει και πολλά, μόνο 3-4, και μόνο ένα με τη Μις Μαρπλ μου άρεσε.

 

Όσο για τον Σέρλοκ Χολμς του Arthur Conan Doyle, τον βρίσκω βαρετό (Καλά, μη βαράτε)! :tongue:

 

Όπως και να έχει τόσο οι "Ιμογένες", όσο και τα άλλα βιβλία από το Λυχνάρι δεν κοστίζουν πάνω από 4 Ευρώ το καθένα, οπότε είναι πολύ προσιτά σε όλους.

 

Zωρζ Σιμενόν δεν έχω διαβάσει και επειδή είναι πολλά, όπως έλεγα παραπάνω, δίσταζα να διαλέξω κάποιο. Thanks για τις προτάσεις, Ευθυμία!!

 

Aναρωτιέμαι αν κανείς ξέρει αν το περιοδικό Ellery Queen έρχεται στην Ελλάδα, που περιέχει "κλασσικού" τύπου αστυνομικά, γρίφους, detective και "cozies" όπως λέγονται οι πιο "ήσυχες" ιστορίες μυστηρίου, και αν τα βιβλία του ομώνυμου ήρωα Έλλερυ Κουίν διατίθενται ακόμα στα Ελληνικά.

 

Την Κατάρα των Νταίην την έχω αλλά δεν την έχω διαβάσει ακόμα. Εκτός αν εννοείς κάτι άλλο, και όχι βιβλίο! :tongue:

Edited May 16, 2007 by Dain

[Naroualis]

Το Έλλερυ Κουήν ερχό-ταν στην Ελλάδα, και μάλιστα μεταφρασμένο και μάλιστα κάπου τσίμπισα 2 ή 3 τεύχη. Απ' όσο ξέρω όμως δεν κυκλοφορεί πια. Υπάρχει όμως ένα βιβλίο του Δημήτρη του Χάνου, για το αστυνομικό μυθιστόρημα στην Ελλάδα όπου μπορείς να βρεις τέτοιες πληροφορίες, αν και ασχολείται περισσότερο με τα έντυπα, όπως η Μάσκα και το Μυστήριο. Αν περιμένεις ως το απόγευμα, θα το κοιτάξω και θα σου πω πότε σταμάτησε να βγαίνει το Έλλερυ Κουήν και πόσα τεύχη έβγαλε σε σύνολο.

 

Για starter στον Σιμενόν, διαλέξτε την Ωραία Έμμα. Για μένα είναι κορυφαίο.

 

Εντιτ για προσθήκες και διορθώσεις ορθογραφικών...

Edited May 16, 2007 by naroualis

[Oberon]

Θα περιμένω Ευθυμία, thanks. Για τον Σιμενόν είμαι σίγουρος οτι θα μπορέσω να βρω την Ωραία Έμμα!

[Rikochet]

Detective/Mystery σε πολύ πιο noir πεδία κινείται και ο James Ellroy - πιο γνωστά του έργα είναι το L.A. Quartet, που αποτελείται από τα βιβλία The Black Dahlia, The Big Nowhere, L.A. Confidential και White Jazz. Το πρώτο και το τρίτο έχουν μεταφερθεί και στον κινηματογράφο. Άλλο γνωστό του έργο είναι το American Tabloid. Όλα του έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά (πολύ καλές μεταφράσεις, μάλιστα) από τις εκδόσεις Άγρα.

 

Αυτό το quote απ' την Wikipedia τον περιγράφει αρκετά καλά νομίζω:

 

He is one of the world's best-selling crime writers and essayists[citation needed]with a unique "telegraphic" writing style, which omits words other writers would consider necessary, and often features sentence fragments. His books are noted for their dark humor and depiction of American authoritarianism. Other hallmarks of his work include dense plotting and a relentlessly pessimistic worldview. Ellroy has sometimes been called the "Demon Dog of American crime fiction."

 

Σε αυτά προσθέστε και το ότι δεν είναι καθόλου για αδύναμα στομάχια, τόσο από άποψη gore όσο και γενικότερα για τη σκληρότητα και βαναυσότητα που βγάζουν τα βιβλία του.

[Oberon]

Xμμμ, πιο πολύ mainstream horror ακούγεται να είναι. Τη Black Dahlia την έχω ακουστά, προφανώς από τον κινηματογράφο, και αν θυμάμαι καλά είχα ακούσει καλά λόγια γενικά. Μ'αρέσουν τα noir πάντως, αν και όχι τα gorey.

[Nienna]

Μ' αρέσει το detective/crime/mystery genre.

Μ' αρέσει από μόνο του, εννοώ, όχι ως 'διάλειμμα από τη φαντασία'.

Θα μου πεις, δεν διαβάζω κυρίως φαντασία εγώ, απλώς η φαντασία είναι ένα από τα είδη που διαβάζω.

Πάντως μετά από πολλή φαντασία συνήθως θέλω να πέσω με τα μούτρα σε κάτι πολύ βαρύ, όχι σε κάτι ελαφρύτερο. :tongue:

[Rikochet]

Δεν θα τον έλεγα horror - οι υποθέσεις είναι καθαρά detective-oriented: έγκλημα/συνομωσία - αστυνομικός προσπαθεί να το λύσει, μαζεύει clues, υπάρχει η απαραίτητη femme fatale κλπ κλπ. Αυτά, όμως, είναι πάντα ο βασικός άξονας του βιβλίου, και στηριζόμενος εκεί χτίζει μια τρομερά σκοτεινή ατμόσφαιρα (εξ ου και το noir της υπόθεσης) και θίγει και πολλά άλλα πράγματα, είτε έμμεσα είτε άμεσα, που δεν σχετίζονται απαραίτητα με το είδος (τα περισσότερα συνηθισμένα κοινωνικά προβλήματα ας πούμε) - πάντα χωρίς να παίρνει θέση όμως.

 

Το horror του πράγματος εμφανίζεται όταν βλέπεις για τι μιλάει, και πώς το περιγράφει - το ύφος του είναι τελείως αποσυναισθηματοποιημένο, σχεδόν λαβκραφτικό, και έτσι πετυχαίνει το μέγιστο impact κάθε φορά. Δεν προσπαθεί να τρομάξει, απλά είναι ρεαλιστικός μέχρι αηδίας, τόσο σε περιγραφές καταστάσεων όσο και... πτωμάτων.

 

Αν πάντως κάποιος θέλει να πάρει μια γεύση από το όλο κλίμα και βαριέται να διαβάσει τα βιβλία του (τα οποία δεν τα λες μικρά) θα του πρότεινα να δει το L.A. Confidential, πιάνει αρκετά καλά την όλη ατμόσφαιρα. Σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση μη δείτε το Black Dahlia, όχι μόνο είναι (πιστεύω) κακή ταινία αλλά καταστρέφει κάθε ίχνος ατμόσφαιρας και σκοτεινιάς που είχε το βιβλίο.

[myst]

Έχει διαβάσει κανείς τις αστυνομικές ιστορίες του Robert van Gulik; Ολλανδός διπλωμάτης που υπηρέτησε επι χρόνια στην Κίνα, την Ιαπωνία, την Ινδία. Θεωρείται αυθεντία στην ιστορία της Ανατολής.

Ήρωας στις ιστορίες του - που διαδρατίζονται στην αρχαία Κίνα - είναι ο πανέξυπνος δικαστής Τι ο οποίος καλείται να εξιχνιάσει περίπλοκες εγκληματικές υποθέσεις. Παράλλημα με την αστυνομική πλοκή δίνονται πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον Κινεζικο πολιτισμό. Στην Ελλάδα έχουν κυκλοφορήσει αρκετές από αυτές τις ιστορίες από τις εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ.

Τα προτείνω ανεπιφύλακτα. Επιπλέον είναι καλή λογοτεχνία.

[Naroualis]

Άνθρακες ο θυσαυρός. Για το περιοδικό Έλλερυ Κουήν οι πηγές μου δεν αναφέρουν τίποτα..("Η Λαϊκή λογοτεχνία: τα αστυνομικά και αισθηματικά περιοίκά", Δημήτρης Χανός, 1990). Ίσως να κυκλοφόρησε λίγο μετά την ολοκλήρωση του έργου του Χανού. Και κάπου έχω παραχώσει τα δυο αντίτυπα που έχω και δε μπορώ να τα βρω.

 

Επανέρχομαι με έναν ακόμη κορυφαίο για μένα της "ανάλαφρης" λογοτεχνίας μυστηρίου. Peter Cheyney, ο πατέρας του υπερπράκτωρα των Αμερικανών Lemmy Caution, ενός κουλ τύπου, που υποτίθεται ότι υπήρξε η αμερικανική απάντηση στον Τζέημς Μποντ. Είναι τσαχπίνης κι ερωτιάρης και δε μασάει τίποτα.

Edited May 16, 2007 by naroualis

[Naroualis]

Λίγες γραμμές για να πάρετε μια ιδέα για το ποιόν του κ. Λέμμυ Κώσιον, πράκτωρος του Ομοσπονδιακού Γραφείου Αναζητήσεων

 

--Από το “Κάνε φύλλα μωρό μου” (Your deal my lovely, 1941), ελληνικά γράμματα, μετ. Α. Σφακιανάκης (στο Λυχνάρι βγήκε με τον τίτλο «Δεν παίζουν με τη φωτιά»).

 

Κάποιος εξυπνάκιας που λεγόταν Κομφούκιος –και που υποτίθεται ότι ήξερε που παν τα τέσσερα- έβγαλε κάποτε ένα απόφθεγμα που έλεγε ότι όποτε έβλεπε έναν τύπο να κάθεται σαν χάνος, μ’ ένα ύφος πέρα βρέχει και μια φάτσα σαν να τον είχανε βαρέσει στο δοξαπατρί με μια σιδερώστρα, ε, τότε αυτός ο μάγκας υπέφερε στα σίγουρα από κάποια γυναίκα

Υποπτεύομαι ότι ο Κομφούκιος είχε εμένα στο μυαλό του.

Είναι πίσσα σκοτάδι. Η βροχή εξακολουθεί να πέφτει, και κάπου στα ουράνια ακούω ένα Χέινκελ [βομβαρδιστικό των Γερμανών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο] να μουγκρίζει. Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά δε μ’ απασχολεί, γιατί το μόνο που σκέφτομαι είναι το μανούλι η Καρλέτ.

 

--Κι από το «Όμορφος τρόπος να πεθάνεις» (Never a dull moment, 1946), Λυχνάρι, μετ. Τ. Λαζαρίδης:

 

Ο τύπος που έδωσε σ’ αυτό το δρομάκι το όνομα της Πλατείας των Ρόδων, πρέπει να είχε πολύ χιούμορ, γιατί αν θέλετε το πιστεύετε ή όχι, το μέρος αυτό βρωμάει. Θα έλεγε κανείς ότι όλοι οι κάτοικοι της γύρω περιοχής αποφάσισαν να πετάξουν όλα τα άχρηστα πράγματά τους κι ό,τι θα ήθελαν να ξεφορτωθούν στο μέρος αυτό και τα άφησαν εκεί αδιαφορώντας για την τύχη τους. Ή μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που έφυγαν απ’ το Παρίσι οι Γερμανοί. Δε μπορώ να το ξέρω.

 

 

Ο Λέμμυ (χαϊδευτικό του Σάμιουελ) είναι πολύ γνωστός στο Αμέρικα, τόσο γνωστός που ο θείος Πήτερ δε δίστασε να φτιάξει και το αντίθετό του, τον πετσί και κόκκαλο μυταρόλα Σλιμ Κάλαγκαν, ιδιωτικό ντετέκτιβ, άψιλου και με βαρύ τσιγαρόβηχα, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα, αλλά όλο τον εμποδίζουν:

 

He was five feet ten and thin. He had sevenpence halfpenny and a heavy smoker’s cough. His arms were a little long for his height and his face was surprising.

It was the sort of face that you looked at twice in case you’d been mistaken the first time. The eyes were set wide apart over a long, rather thin nose. They were a light turquoise in colour and seldom blinked. His face was long and his chin pointed. He was clean shaven and women liked the shape of his mouth for reasons best known to themselves.

 

[The Urgent Hangman, 1938]

 

Ειδικά η τελευταία φράση ήταν όλα τα λεφτά όταν το διάβαζα…

[Oberon]

Δεν πειράζει Ευθυμία. Ευχαριστώ που έψαξες για το Ελλερυ Κουιν, και για τις πληροφορίες για το Λέμμυ Κώσιον. Αν και τον είχα ακουστά δεν είχα διαβάσει ποτέ τίποτα, και από οτι βλέπω στα αποσπάσματα που είχες την καλωσύνη να βάλεις, η γραφή και ο χαρακτήρας είναι στο στυλ που μ'αρέσει!! Μου θυμίζει λίγο P.G. Wodehouse! Θα ψάξω να βρω βιβλία του Petery Cheney!

 

Αλλά και όσα αναφέρει η Myst πιο πάνω για τον Robert van Gulik και τα βιβλία του μου εξάπτουν την περιέργεια, αφού μ'αρέσει να διαβάζω για την Απω Ανατολή. Μάλιστα σαν ιδέα, ένα αστυνομικό στην αρχαία Κίνα ακούγεται mucho interesting!!

 

 

Επεξήγηση: Σαν "βαρύ" εννοώ βιβλία φιλοσοφίας κλπ, όχι λογοτεχνία δηλαδή. Με την ίδια άνεση και όρεξη διαβάζω κόμικς, κωμωδίες όπως η Ιμογένη, Ασίμωφ, Shakespeare, Blake, Tom Robbins, Paolo Coelho, Amos Oz, Καζαντζάκη κλπ κλπ κλπ. ανάλογα με τα κέφια μου. Ομολογουμένως όμως το 70% των αναγνωσμάτων μου είναι φαντασία, με τη μία ή την άλλη μορφή.

Edited May 17, 2007 by Dain

[trillian]

Kαι μια και πιάσαμε τα ντεντεκτιβικά, να αναφέρω κι εγώ άλλον ένα αγαπημένο: Raymond Chandler!

 

Ο Chandler έχει τον καταπληκτικό ντεντέκτιβ Μάρλοου: O Φίλιπ Mάρλοου είναι..χμμ.. δεν ξέρω πόσο χρονών, αλλά μάλλον κάπου στη μέση ηλικία. Είναι ένα ρεμάλι και μισό. Μένει μόνος του σε ένα σπιτάκι σ' ένα λόφο, καπνίζει σα τζιμινιέρα (και δυσκολεύεται ενίοτε ν' ανεβει τα σκαλιά για το σπιτι του) πίνει, παίζει διάσημες παρτίδες σκάκι με τον εαυτό του, έχει ελάχιστους φίλους, και καταφέρνει πάντα και μπλέκει στις πιο περίεργες υποθέσεις διαφθοράς. Ένας απόλυτα ανθρώπινος χαρακτήρας, τρώει ξύλο ανετότατα, και την πατάει εξίσου άνετα. Μόνο που πάντα στέκεται στα πόδια του μετά απο το ξύλο, ενώ τις φορές που την πατάει τελικά αυτο οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον περίεργο ρομαντισμό που διαθέτει, βαθιά θαμμένο κάτω απο στρώματα και στρώματα κυνικότητας.

Oι ιστορίες του Μάρλοου ξεχειλίζουν κάτα κάποιο τρόπο απο μελαγχολία. Διαφθορά, μοναξιά, ένα σύννεφο να πλανιέται απο το Λος Άντζελες, υποκρισία και σκοτεινές υποθέσεις. Όχι τόσο βαρύς όσο ο Ellroy, αλλά έχουν κάποια κοινά. Μέσα σε αυτό το σύννεφο, ο Μάρλοου κατά κάποιο τρόπο είναι η ακτίνα φωτός: Είναι κι αυτός μέσα στο βούρκο, αλλά, παρότι φαίνεται παράξενο, κοιτάζει τουλάχιστον προς τα πάνω. Δε θα διστάσει να την πει στον οποιοδήποτε, ακόμα κι αυτό σημαίνει ότι θα γυρίσει σπίτι του με 2-3 σπασμένα πλευρά και δε διστάζει να κάνει αυτό που του υπαγορεύει η αίσθηση καθήκοντος του, ακόμα κι αυτο σημαίνει ότι θα γυρίσει σπίτι με όλα τα πλευρά σπασμένα. Είναι ένας απίστευτος χαρακτήρας, που καταλήγει να μπλέκει προσωπικά στις υποθέσεις που αναλαμβάνει, με (συνήθως) αρνητικά για τον ίδιο αποτελέσματα. Αλλά δε μπορείς παρά να του έχεις εμπιστοσύνη - κακό σκυλί ψόφο δεν έχει :tongue:

 

Έχουν κυκλοφορήσει αρκετά στα ελληνικά, εγώ έχω διαβάσει δύο: Τον Μεγάλο Αποχαιρετισμό (A long goodbye) και το Play Back. Αυτά τα δύο συνδέονται κάπως, και καλό θα είναι να τα διαβάσετε με αυτή τη σειρά (πρώτα τον αποχαιρετισμό δηλ). Κατά έναν μυστήριο τρόπο, είναι ό,τι πρέπει για καλοκαιρινό διάβασμα .

[D'Ailleurs]

Ρέημοντ Τσάντλερ, Ντάνσιελ Χάμμετ, Γουίλιαμ Ράιλι Μπερνέτ, Τζίμ Τόμσον, Γκούνις, Ζέαν Πάτρικ Μανσέτ, Σιμενόν, Έρικ Άμπλερ και φυσικά Μάικηλ Σπίλεην για αρχή. Μετά βλέπουμε. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε τις βιβλιοκριτικές μου εδώ: http://www.kritikes.gr/

Edited May 17, 2007 by D'Ailleurs

[Mort13]

Ο Ellroy είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, "λατρεύω" να βυθίζομαι στον βούρκο που δημιουργεί στις ιστορίες του. Παρά το υπερβολικό του ύφος είναι απόλυτα ρεαλιστικός, λόγω των έντονων προσωπικών του εμπειριών (δολοφονία της μητέρας του, ναρκωτικά, εφηβικές διαρρήξεις). Είναι μεγάλος ψυχάκιας πάντως.

 

Damn, με πρόλαβε η Trillian για τον Chandler. "I needed a drink, I needed a lot of life insurance, I needed a vacation, I needed a home in the country. What I had was a coat, a hat and a gun."

 

Επίσης, μην ξεχνάμε την Patricia Highsmith, με τους αντιήρωες που λατρεύεις να μισείς (Tom Ripley, είσαι εδώ;)

Edited May 17, 2007 by Tauntaun13

[D'Ailleurs]

Ο Ελλρόυ θεωρώ πως είναι μετριώτατος και υπερεκτιμημένος. Τα βιβλία του μοιάζουν με πιο καλογραμμένα προκατασκευασμένα βιβλία μεγαλοεκδοτηκών που θέλουν να χτυπήσουν τους φίλους της αστυνομικής λογοτεχνίας. Είναι τελείως αποστασιοποιημένος απο τους ήρωες του και επιπλέον δεν έχει κεντρικούς χαρακτήρες.

[Oberon]

Kαλές οι κριτικές σου D'Ailleurs. Σύντομες και περιεκτικές!

 

Δε θα διστάσει να την πει στον οποιοδήποτε, ακόμα κι αυτό σημαίνει ότι θα γυρίσει σπίτι του με 2-3 σπασμένα πλευρά και δε διστάζει να κάνει αυτό που του υπαγορεύει η αίσθηση καθήκοντος του, ακόμα κι αυτο σημαίνει ότι θα γυρίσει σπίτι με όλα τα πλευρά σπασμένα.

 

My kind of guy!! Γνωστός και μη εξαιρετέος ο Marlow. Μάλιστα νομίζω πως υπήρχε στην Ελλάδα και ραδιοφωνική και τηλεοπτική σειρά, με το εξελληνισμένο όνομα "Φίλιππος Μάρλης".

Ο πατέρας μου που δεν διαβάζε ποτέ τίποτα, είχε στίβες ολόκληρες με "Μάσκες" που κάποτε ήταν πολύ δημοφιλές περιοδικό. Δυστυχώς, κάποτε πετάχτηκαν και ακόμα το μετανιώνω που δεν επέμεινα να τις κρατήσω. Όχι για τη συλλεκτική τους αξία, που δεν είναι ασήμαντη, αλλά για την όλη "αίσθηση" να διαβάζεις ένα παλιό αστυνομικό με κλασσικούς ήρωες, όπως μερικούς που έχουν αναφερθεί στο τόπικ, σε ένα παλιό περιοδικό με τα επίσης κλασσικά και πανέμορφα στυλιζαρισμένα εξώφυλλα! Αλλά τότε ήμουν σε άλλο σύμπαν. Και τώρα είμαι δηλαδή, αλλά τότε το σύμπαν μου δεν συμπεριελάμβανε τα αστυνομικά.

 

Μια άλλη σειρά βιβλίων μυστηρίου που είναι η επιτομή των 'cozies" είναι η Aunt Dimity, της Nancy Atherton. Δώδεκα βιβλία έχουν βγει από το 92 ως σήμερα, και η σειρά φαίνεται να είναι πολύ επιτυχής. Είναι μικρά βιβλία, μοιάζουν με παραμύθια, αλλά δεν είναι σε φανταστικό κόσμο. Λαμβάνουν χώρα είτε στην Αγγλία, είτε στην Αμερικανική επαρχία, και οι "παραμυθένιες" περιγραφές της Atherton κάνουν τα βιβλία να μοιάζουν σαν ένα αμάλγαμα παραμυθιού, μυστηρίου με μια δόση φαντασίας μέσα. Η "φαντασία" βρίσκεται στο γεγονός πως η "Θεία Dimity" είναι φάντασμα. Αλλά δεν είναι και ακριβώς φάντασμα, σύμφωνα με τα hints που δίνουν τα 3-4 πρώτα βιβλία (δεν έχω διαβάσει ακόμα τα επόμενα). To μυστήριο μάλιστα δεν βρίσκεται μόνο στην υπόθεση κάθε βιβλίου, αλλά και στο τι ακριβώς ήταν και είναι η Θεία Ντίμιτυ.

 

Να μια περιγραφή του πρώτου βιβλίου "Aunt Dimity's Death" από το επίσημο site: http://www.aunt-dimity.com

 

When Lori Shepherd was a little girl she used to lie in bed at night with a stuffed rabbit named Reginald and listen to her mother's stories of the indomitable Aunt Dimity, who lived in far-off England . But now Lori is a newly divorced, down-on-her-luck grown-up, her mother is dead, and Lori's long since realized that Aunt Dimity was just a character in a comforting bedtime story.

 

Or was she? One day the bedraggled Lori is summoned from the latest of her dreadful temp jobs to the Dickensian law firm of Willis & Willis. There Willises Junior and Senior inform her that Aunt Dimity was indeed a real person--a very rich real person who's just died and left Lori a respectable bequest. Unfortunately, there's one catch: Lori must visit Aunt Dimity's English cottage and find a secret hidden among the treasure trove of letters written by her mother and Dimity over the four decades of their friendship.

 

What begins as a fairy tale in an improbably cozy setting becomes a mystery--and a ghost story--as Aunt Dimity's gentle spirit leads Lori on an unotherworldly quest that Dimity could not fulfill in her own lifetime.

 

Ίσως κάποιους τους ενοχλήσει το ρομαντικό στοιχείο που ενυπάρχει, αλλά είναι αρκετά διακριτικό και φυσικό, νομίζω. Μη σας μπερδέψει το κάπως "παιδιάστικο" στυλ του site ή των εξώφυλλων. Δεν είναι παιδικά βιβλία αν και μπορούν να διαβαστούν και από παιδιά, φαντάζομαι.

Γενικά είναι μια όμορφη και χαλαρωτική σειρά, διασκεδαστική και με ενδιαφέροντα μυστήρια που άλλοτε περιέχουν και κάποιο φόνο, άλλοτε είναι πιο "μεταφυσικά", ούτως ειπείν. Και η μυστήρια φασματική Dimity πάντα στο προσκήνιο.

Edited May 18, 2007 by Dain

[Rikochet]

Ο Ελλρόυ θεωρώ πως είναι μετριώτατος και υπερεκτιμημένος. Τα βιβλία του μοιάζουν με πιο καλογραμμένα προκατασκευασμένα βιβλία μεγαλοεκδοτηκών που θέλουν να χτυπήσουν τους φίλους της αστυνομικής λογοτεχνίας. Είναι τελείως αποστασιοποιημένος απο τους ήρωες του και επιπλέον δεν έχει κεντρικούς χαρακτήρες.

 

Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει τα The Black Dahlia και The Big Nowhere. Ιδίως στο τελευταίο... το έχεις διαβάσει, και σου φάνηκε αποστασιοποιημένος απ' τους ήρωες του; Ίσα-ίσα, είναι απ' τους πιο ανθρώπινους που έχω δει στο χώρο και σπάνε πολλά κλισέ του είδους, κυρίως επειδή είναι τόσο πολυδιάστατοι.

 

Όσο για κεντρικούς χαρακτήρες, η Μαύρη Ντάλια είναι γραμμένη σε 1ο πρόσωπο και έχει μόνο ένα plotline, και το Μεγάλο Πουθενά έχει τρείς κεντρικούς με εναλλάξ κεφάλαια - για ποιά έλλειψη μιλάς;

 

Άσε που αν τα βιβλία του ήταν σαν προκατασκευασμένα μεγάλων εκδοτικών μάλλον θα ήταν λιγουλάκι πιο εύπεπτα, όχι; Γιατί αυτόν μόνο εύπεπτο δεν τον λες...

[Nihilio]

Στο μεταξύ, μια και ο dain ανέφερε τη Μάσκα, είχα διαβάσει παλιά ότι πολλές από τις ιστορίες που δημοσιεύονταν ήταν made in Greece, απλά με τα ονόματα των ξένων detectives (πχ τον Λέμμυ Κώσιον, που αστειευόμενος o Έλληνας που έγραφε τις ιστορίες αναφέρει ότι όταν εξέδοσαν μια φορά original ισορία έλαβαν γράμματα που τους έλεγαν να μην πάνε να τους πουλήσουν Κώσιον μαϊμού)

[Oberon]

Χμμ δεν το έχω ακούσει μεν, αλλά στη Μάσκα δημοσιεύονταν και διηγήματα Ελλήνων συγγραφέων. Όμως δε θα μου έκανε εντύπωση. Μήπως και σήμερα δεν υπάρχουν Έλληνες κλώνοι του Τόλκιεν, του Λαβκραφτ ή του Κινγκ;

 

Μου φαίνεται πως πρέπει να προμηθευτώ αυτό το βιβλίο που ανέφερε πιο πάνω η Ευθυμία. Φαίνεται να έχει ενδιαφέρον!

Edited May 18, 2007 by Dain

[Naroualis]

Βασικά στη Μάσκα δεν ήταν Έλλην-ές, αλλά Ελλην-άς. Ο περίφημος Γιώργος Μαρμαρίδης, ο οποίος κατάφερνε να αντιγράφει τόσο καλά το ύφος και τη θεματολογία του εκάστοτε συγγραφέα, που πραγματικά σε έπειθε ότι ήταν ορίτζιναλ. Και μιλάμε για εντελώς διαφορετικά είδη, από Ταρζάν και κατασκοπευτικά, μέχρι γουέστερν, Αγκαθα Κρίστι και υπερήρωες τύπου Φάντομ. Όταν μετά διάβασα κάποια αυθεντικά ήταν δύσκολο να ξεχωρίσω τα μεν από τα δε.

[Oberon]

Για δες! Αναρωτιέμαι αν είναι δικό του και το ένα και μοναδικό τεύχος της Μάσκας που έχω, και είχε ιστορία επιστημονικής φαντασίας και μυστηρίου μαζί! (Και το ανάλογο εξώφυλλο βέβαια).