Detective/Mystery Literature.

[distaros]

Ε,ας μην ξεχνάμε και τον θεό Μωρίς Λεμπλάν με τον αντι-ήρωα του Αρσέν Λουπέν.

(Κυκλοφορούν από εκδόσεις Άγρα)

http://www.agra.gr/searchab.asp?ID=129

 

 

Είναι ένας τζέντλεμαν-διαρρήκτης, ένας πραγματικός ευγενής που χτίζει μια αμύθητη περιουσία με τέλεια σχεδιασμένες ληστείες.

...και ρεζιλεύει απανωτά την καψερή Γαλλική αστυνομία, κερδίζοντας τον θαυμασμό του λαού. Κάθε κίνηση του καταλήγει πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες...

Το καλύτερο της σειράς είναι το "Αρσέν Λουπέν εναντίον Χέρλοκ Σολμς", όπου ο Λεμπλάν σατυρίζει με απίστευτο τρόπο τον γνωστό άγγλο ντέντεκτιβ.

[Faia de Wolf]

Ωραία όλα τα πραπάνω. Εγώ θέλω να κάνω μια αναφορά στον Γιάννη Μαρή και στον Αστυνόμο Μπέκα. Ολοι λίγο-πολύ γνωρίζουν ότι ο Γιάννης Μαρής είναι ο εισηγητής του αστυνομικού μυθιστορήματος στη χώρα μας και ότι το Εγκλημα στο Κολωνάκι που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Οικογένεια» το 1953 προκάλεσε κύμα από μιμήσεις και απομιμήσεις, εγκαινιάζοντας ένα καινούργιο δημοφιλές λογοτεχνικό είδος. Συγγραφέας περισσοτέρων από 50 βιβλία, δημιούργησε μια εντελώς δική του σχολή: το κοσμοπολίτικο μυθιστόρημα με αστυνομική πλοκή. Το προπολεμικο και μεταπολεμικό αθηναϊκό κοσμικό περιβάλλον περιγράφεται τέλεια. Όσο για τον αστυνόμο Μπέκα, είναι ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας χαμηλών τόνων με οξεία παρατηρητικότητα. Αξίζει να αναφερθεί ότι στα αναγνωστικά των σχολείων της Αυστραλίας είχαν συμπεριληφθεί αποσπάσματα από τα βιβλία του Μαρή, τιμώντας το ταλέντο και τις περιγραφικές του ικανότητες! Αρκετά από τα διηγήματα/μυθιστορήματά του έχουν μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη και έχουν γίνει και δύο, αν δεν κάνω λάθος, τηλεοπτικές σειρές την χρυσή εποχή της ερτ με τον Γ. Ξενίδη στον ρόλο του αστυνόμου (σαφώς ανώτερη ερμηνεία από αυτή του Ι. Μιχαηλίδη στην σύχγρονη μεταφορά, κατά την γνώμη μου). Μερικοί τίτλοι:

• Το καλοκαίρι του Φόβου
  
• Ιδιωτική υπόθεση
  
• Το χαμόγελο της Σφίγγας
  
• Το μεγάλο παιχνίδι
  
• Κουαρτέτο
  
• Έγκλημα στα παρασκήνια
  
• Η εξαφάνιση του Τζον Αυλακιώτη
  
• Επικίνδυνο καλοκαίρι
  
• Αυστηρώς προσωπικό
  
• Διακοπές στη Μύκονο
  
• Αυτόπτης μάρτυς
  
• Μια γυναίκα από το παρελθόν
  
• Υποψίες
  
• Το μυστικό του άσπρου βράχου
  
• Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα
  
• Η μελωδία του θανάτου
  
• Ταξίδι χωρίς γυρισμό
  
• Ο δολοφόνος φορούσε σμόκιν
  

Και είναι και τόσοι άλλοι... Μπορείτε να τους βρείτε από τις εκδόσεις Ατλαντίς και φυσικά από το διαδίκτυο.

[D'Ailleurs]

Επίσης ο Μίκυ Σπίλλεην γαμάει. Ο τυπάς έγραψε δύο απο τα μεγαλύτερα σκουπίδια που έχω διαβάσει ποτέ. Στα ελληνικά κυκλοφορούν απο τον Κέδρο:

 

Εγώ, οι ένορκοι

Μάικ Χάμερ. Ιδιωτικός ντετέκτιβ. Οι εφημερίδες τον εμφανίζουν να διψά για αίμα, ενώ εκείνος αναζητά απλώς δικαιοσύνη. Σε στιγμές αδυναμίας, και ωραίες γυναίκες. Όταν ο Τζακ Ουίλιαμς, ο καλύτερος φίλος του, βρίσκεται δολοφονημένος, ο Χάμερ ορκίζεται να ανακαλύψει το δολοφόνο και να εκδικηθεί. Ξεκινά την έρευνα από τους καλεσμένους στο πάρτι που είχε διοργανώσει ο Τζακ το προηγούμενο βράδυ. Η λίστα είναι, τουλάχιστον, ενδιαφέρουσα. Τζορτζ Καλέκι: πρώην μαφιόζος, αναμεμειγμένος σε διάφορες βρομοδουλειές· Χαλ Κάινς: σπουδαστής, υπό την προστασία του Τζορτζ· Οι δίδυμες αδερφές Μπέλαμι: πλούσιες και όμορφες, σε αναζήτηση συζύγου· Μίρνα: πρώην ναρκομανής και σύντροφος του Τζακ· Σάρλοτ: μοιραία ξανθιά και πετυχημένη ψυχίατρος την οποία ερωτεύεται ο ντετέκτιβ. Κάθε ύποπτος έχει το δικό του κίνητρο αλλά και το δικό του άλλοθι. Όσο προχωράει η υπόθεση, ο Χάμερ βρίσκεται αντιμέτωπος με περισσότερα ερωτηματικά και περισσότερους φόνους…

 

Η εκδίκηση είναι δική μου

Σ’ ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα Μίκι Σπιλέιν (1918-2006), ο σκληροτράχηλος ντετέκτιβ Μάικ Χάμερ προσπαθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία του Τσέστερ Γουίλερ, ενός παλιού του φίλου από το στρατό.

 

Επίσης στα ίδια trash-στάνταρ είναι και ο θέουλας Γκόρντον ΝτεΜάρκο με τον ήρωα του Ρίλι Κόβακς:

 

Riley Kovachs

Created by Gordon DeMarco

 

This one reads like Sam Spade, but with Hammett's politics jammed right in your face. And I mean right in your face. If you're just biding time, waiting for the revolution, RILEY KOVACHS, one of Pluto Press' politically-correct detectives, is worth checking out. He works the politically-charged mean streets of Hammett's city by the bay and his cases invariably find him sniffing around the labour movement of the thirties through the fifties.

 

Like a politicized Nate Heller or a sort of a retro-Dan Fortune, author DeMarco manages to bring a P.I. slant to historical events. And he seems to share Toby Peters' penchant for running into celebrities, including Charlie Chaplin, Frances Farmer and Satchel Paige. It's just too bad that the first (or is it second?) book, October Heat, is so darn earnest. Overblown, overwritten and overly preachy. The preachiness itself probably would go down a whole lot easier to take if it wasn't rammed down our throats by the overblown Chandlerisms that seem to pop up every sentence or two. I mean, "I stopped and sniffed the night. Murder was in the air. I could smell it." Sheeesh!

 

Fortunately,DeMarco's heart seemed to be in the right place and, by the next book, Frisco Blues, it looks like he had gotten himself an editor. It's a major improvement. The prose is much more terse and tense. And it comes in at least sixty pages shorter. It's too bad Riley never showed up in another novel because it looked like DeMarco had got the hang of it. After all, Riley's a likable guy, a self-confessed "small-change dick", a baseball buff who genuinely likes people, and wants to help, even if he does wear his politics on his sleeve. Give him a Chesterfield to smoke and a cup of scorch to gripe about and he's ready to go off at tilt at a few windmills.

 

He comes about his politics naturally, though, working in the tire plants back home in Akron and on the docks in San Francisco before becoming a gumshoe. Another reason I wish the series had been continued is the fact that deep down, I figure DeMarco had a pretty good sense of humour. Tell the truth, who'd a thunk any character outside of a JAMES BOND novel or a typesetter's fantasy would be called Helvitica Bolde?

 

And, amidst all the over-the-top tuffdick-speak, he did come up with at least one good film noir/femme fatale line: "It was easier to kiss Lana Birdwell than to trust her." (October Heat)

 

NOVELS

# The Canvas Prison (1982)

# October Heat (1979)

# Frisco Blues (1985)

[Naroualis]

Σε Μίκυ Σπιλέην (με ήρωα των Μάικ Χάμμερ) έχει κυκλοφορήσει και το Νύχτα Φόνου, από το Κλειδί. Το ότι είναι σκουπίδι είναι αδιαπραγμάτευτο, αλλά είναι και διασκεδαστικό. Το διαβάζεις και σου 'ρχεται να γελάσεις δυνατα -"μα τι λέει ο ο άνθρωπος!"-.

 

Προσπάθησα να βρω Λέμυ Κώσιον από τα ένθετα της Κυρακάτικης Ελευθεροτυπίας, αλλά δεν πρόλαβα να το αγοράσω. Αντ' αυτού, βρήκα Σέλ Σκότ, με συγγραφέα τον Έρλ Στάλνευ Γκάρντνερ. Πολύ αντρίλα, βρε παιδί μου, πολύ αντρίλα. Αλλά είναι κι αυτός ένας από τους ντετέκτιβ που πρωτοδιάβασα στη Μάσκα και το διαβάζω με κάποια νοσταλγία...

[Naroualis]

Bump, μια και το καλοκαίρι είναι ιδανικό για αστυνομική λογοτεχνία.

[D'Ailleurs]

Richard Montanari - Graig Russel - Elena Forbes - Jeffery Deaver - Jonathan Kellerman - John Connoly: Συγγραφείς της bell με αρκετά βιβλία τσέπης όπου κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η αστυνομική ομάδα ή διάφοροι ντετέκτιβ που εξιχνιάζουν υποθέσεις με ψυχοπαθείς δολοφόνους. Τα βιβλία του Montanari εξελίσσονται στην Φιλαδέλφια και του Russel στο Αμβούργο και γενικά μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους. Ο Deaver είχε γράψει το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία "Ο συλλέκτης των οστών", ενώ ο Kellerman χρησιμοποιεί για ήρωα του έναν ψυχολόγο και γενικά οι ιστορίες του εξελίσσονται σε κλινικές με βασικό ήρωα τον Αλεξ Ντελάουερ (έχει γραψει αρκετα βιβλία με τον συγκεκριμένο). Ο John Connoly απο την άλλη έχει αλλο ήρωα, τον πρώην ντετέκτιβ Τσάρλι Πάρκερ και τα βιβλία του έχουν αρκετό φλέρτ με το παραφυσικό. Η Φόρμπς έχει ένα βιβλίο με τίτλο "Οι νύφες του θανάτου" το οποίο το διασκέδασα αρκετά. Φυσικά κανένας απο όλους αυτούς δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή λογοτέχνικής/καλλιτεχνικής ποιότητας αλλα για παραλία είναι αρκετά καλά, παρόλο που όλοι τους σε φάσεις γίνονται φλύαροι. Lee Child: Αγγλος συγγραφέας του οποίου όμως οι ιστορίες εξελλίσονται στην Αμερική και μάλιστα με αμερικανό ήρωα. Ο χαρακτήρας του Τζάκ Ρίτσερ είναι πρώην στρατονόμος, που πλέον περιπλανιέται μόνος του, χωρίς να αφήνει ίχνη η να κρατάει δεσμούς με κανέναν και σε κάθε βιβλίο μπλέκεται σε διαφορετική υπόθεση. Είναι σκληρός (πολύ σκληρός όμως και εμφανισιακά θυμίζει τον Ντόλφ Λούντγκερν) αλλα και έξυπνος. Οι ισορίες του παρουσιάζουν ενδιαφέρον ενώ όσες είναι γραμμένες στο πρώτο πρόσωπο είναι κάπως πιο καλές (για μένα) παρόλο που όλα τα βιβλία του κουράζουν με την υπερανάλυση της κάθε κατάστασης και της κάθε πράξης του Ρίτσερ. Ruth Rendel ή αγγλίδα αρχόντισα του σασπένς και της ψυχολογικής έντασης. Τα βιβλία της θυμίζουν μια λιγότερο ειρωνική Πατρίσια Χαίσμηθ. Εχουν κυκλοφορίσει αρκετα στην Ελλάδα απο πολλούς εκδοτικούς οίκους για να διαλέξετε αυτό που σας αρέσει.

[D'Ailleurs]

Αντρέα Καμιλέρι: Σικελός συγγραφέας που ξεκίνησε στα εξήντα του το σπόρ και εχει γίνει εκδοτικό φαινόμενο στην Ιταλία. Εχει γράψε αρκετά βιβλία με ήρωα τον αστυνομικό Μολταμπάνο που συνδιάζουν την Ιταλική φινέτσα με τα παράνομα κυκλόματα μαφίας και το καλό Ιταλικό φαγητό, χωρίς όμως υπερβολές, υπεραναλύσεις και βία. Ευκολοδιάβαστος και δεν γίνεται κουραστικός. Προτείνεται για το καλοκαίρι. Αρκετά βιβλία του έχουν κυκλοφορίσει απο τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ σε σχήμα τσέπης.

[rodonaura]

Αντρέα Καμιλέρι: Σικελός συγγραφέας που ξεκίνησε στα εξήντα του το σπόρ και εχει γίνει εκδοτικό φαινόμενο στην Ιταλία. Εχει γράψε αρκετά βιβλία με ήρωα τον αστυνομικό Μολταμπάνο που συνδιάζουν την Ιταλική φινέτσα με τα παράνομα κυκλόματα μαφίας και το καλό Ιταλικό φαγητό, χωρίς όμως υπερβολές, υπεραναλύσεις και βία. Ευκολοδιάβαστος και δεν γίνεται κουραστικός. Προτείνεται για το καλοκαίρι. Αρκετά βιβλία του έχουν κυκλοφορίσει απο τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ σε σχήμα τσέπης.

 

Να συμπληρώσω ότι έχει γυριστεί και τηλεοπτική σειρά βασισμένη στη σειρά του Andrea Camilleri και ο ιταλός ηθοποιός που ενσάρκωνε τον Μονταλμπάνο ήταν πολύ γοητευτικός. ) Απόκτησα τη σειρά πριν τρία με τέσσερα χρόνια εντελώς τυχαία από μια πρώην συνάδελφο που δεν την ενδιέφερε να κρατήσει τα dvd δώρο κάποιας εφημερίδας και είχα ξετρελαθεί να βλέπω και να ξαναβλέπω τα επεισόδια. Αγόρασα μάλιστα κι ένα βιβλιαράκι (ο τίτλος αν δεν με απατά η μνήμη μου είναι "Εκδρομή στο Τίνταρι") ομολογώ όμως ότι δεν το διάβασα (εξάλλου το είχα δει στη σειρά, χιχιχι!) και έτσι δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη για τη γραφή του Camilleri. Που να το έχω βάλει άραγε;;;

[heiron]

Έχοντας διαβάσει καπάκι 2 αστυνομικά τώρα καλοκαιριάτικα λέω να πω κι εγώ την άποψή μου για κάτι σχετικό.

 

Ιαν Ρανκιν

Πριν λίγες μέρες τέλειωσα το 1 βιβλίο του που είχα εδώ και καιρό.Ο τύπος γράφει πολλές άχρηστες λεπτομέριες ίσως για να γίνει πιο ρεαλιστικός αλλά καταντά κουραστικός.Ο δολοφόνος ψιολοφαινόταν από την αρχή αν και έγινε ένα μπέρδεμα με κάποιον άλλο,κλασικό σε τέτοιες ιστορίες.Παρά τις πολλές λεπτομέριες οι χαρακτήρες μου φαίνονται πολλοί αρχετυπικοί.Ακόμη και ο ήρώας του σε μερικά βιβλία,ο επιθεωρητής Ρέμπους,είναι ο κλασικός επιθεωρητής αστυνομικού:χωρισμένος,γερό ποτήρι,οι προιστάμενοι έχουν πρόβλημα με τη συμπεριφορά του παρά το γεγονός ότι στο τέλος ξεκαθαρίζει την υπόθεση,κάποιες γυναίκες τον βρίσκουν πολύ γοητευτικό κι ας είναι κατεστραμένος κτλ...

Δηλαδή οκ,αν μιλούσαμε για έναν κλασικό συγγραφέα του 50 πχ θα έλεγα οκ,δεν είναι κλισέ.Αλλά για σύγχρονα βιβλία του 90 και του 00 πάει πολύ.

[D'Ailleurs]

για τον Ρόμπερτ Βαν Γκούλικ έχω ειδικό τόπικ εδώ

[Natasha]

Έψαχνα να δω αν είχαμε τόπικ για την Καμίλα Λέγκμπεργκ να δω τι γνώμη έχετε κι αν αξίζει τον κόπο να ασχοληθώ και πέτυχα αυτό το τόπικ. Αν ενδιαφέρεται κανείς βρήκα αυτό εδώ το άρθρο για εκείνη με τον φιλόδοξο τίτλο "Η Αγκάθα Κρίστι της Σουηδίας" (κόψτε κάτι). Δεν μου άρεσαν αρκετά πράγματα από το άρθρο.

 

Λέει "Κι ας το παραδεχτούμε: δεν είμαστε συνηθισμένοι σε γυναίκες που διαλευκάνουν εγκλήματα". Ε βέβαια δεν είμαστε. Εδώ δεν είμαστε συνηθισμένοι να γράφουν αστυνομικά και όταν ξεκινάμε άρθρο για μια συγγραφέα αρχίζουμε με την ατάκα "είναι νέα, ωραία" λες και είναι σημαντικό. Επίσης, με προβληματίζουν όσα λέγονται για τα βιβλία της: "Στη «Γοργόνα» ... οι υποψίες πέφτουν σε μια πανέμορφη γυναίκα που νοσηλεύεται σε ψυχιατρείο", "«Η παγωμένη πριγκίπισσα» (2003), που ξεκινά με την ανακάλυψη του παγωμένου πτώματος μιας εντυπωσιακής γυναίκας σε μια μπανιέρα". Ως πότε η γυναίκα στα βιβλία θα είναι ή το πανέμορφο θύμα, ή η πανέμορφη ύποπτη; Πότε θα καταλάβουμε ότι μια νεκρή γυναίκα δε μοιάζει με τη Χιονάτη, και ότι δεν είναι ανάγκη κάθε γυναικείο χαρακτήρα να τον κάνουμε ακαταμάχητο; Αυτό είναι κάτι που το έχω δει σε πολλά βιβλία μυστηρίου και μπούχτησα.

 

Η απουσία αυτής της ομορφομανίας ήταν ένας από τους λόγους που με τράβηξε η Τζίλιαν Φλιν. Στα βιβλία της οι γυναίκες είναι άνθρωποι, όχι εκθέματα, έχουν τα θέματά τους, τα προβλήματά τους. Έχω διαβάσει τα "Χρήσιμα Αντικείμενα" και τον "Σκοτεινό Τόπο" κι έμεινα πολύ ικανοποιημένη. Ωραία υπόθεση, μυστήριο, δεμένοι χαρακτήρες.

[melkiades]

Χμ, Νατάσσα έχω την εντύπωση ότι η Λέγκμπεργκ δεν θα σου αρέσει γιατί δεν έχει τίποτα από αυτά που σου αρέσουν στην Τζίλιαν Φλιν. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχουν διαφημιστεί τόσο τα βιβλία της που δεν έχουν καμία απολύτως πρωτοτυπία. Έχω διαβάσει τρία, νομίζω, από αυτά και δεν θα τη συνεχίσω. Από αυτές τις νέες συγγραφείς της Σουηδίας θα έλεγα ότι αξίζει να δοκιμάσεις την Åsa Larsson, της οποίας το πρώτο βιβλίο έχει γίνει και ταινία.

 

Υ.Γ. Ε, διάβασε και το Κορίτσι που εξαφανίστηκε πριν βγει η ταινία...

Edited September 6, 2014 by melkiades

[Natasha]

Υ.Γ. Ε, διάβασε και το Κορίτσι που εξαφανίστηκε πριν βγει η ταινία...

 

Ναι, λέω να το πάρω στο kindle που είναι φτηνό κι ανυπομονώ! Το πέτυχα εδώ στη Σουηδία με 4 ευρώ (40 κορώνες περίπου) αλλά ήταν στα σουηδικά δυστυχώς Όσο για τη Larsson λέω να τη διαβάσω αφού τελειώσω την "Εκδίκηση" της Sigurtadottir που μου είπαν είναι αστυνομικό με τουίστ υπερφυσικού και είναι ένα τουβλάκι 500 σελίδων.

[melkiades]

Έχω διαβάσει 2-3 της Sigurtadottir αλλά όχι αυτό. Έχουν πολύ ωραία ατμόσφαιρα αλλά η ηρωίδα της είναι κομματάκι ξύλινη να το πω, δεν ξέρω.

[BladeRunner]

Θα φτιάξω τόπικ για την Τζίλιαν Φλιν κάποια στιγμή, να σχολιάσετε και κει έτσι; Και για τις Σιγκουρνταντότιρ και Λάρσον εδώ που τα λέμε.