Σαντρίβ και Ανερζί

[heiron]

Όνομα Συγγραφέα:Γαϊτανάς Γιάννης

Είδος:Τρομου/Φαντασυ

Βία; Βασικα εχει φονους

Σεξ; Ναι,αλλα τοσο λιγο που ειναι καταλληλο-επιθυμητη η γονικη συναινεση

Αριθμός Λέξεων:καπου 2800...δε θυμαμαι ακριβως

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Γραμμενη για το εργαστηρι συγγραφης,ειπα να την ελευθερωσω για να ακουσω κι αλλα σχολια,καθως εκει ο κυκλος ειναι πιο στενος. Ειναι μια κλισεδιαρικη ιστορια καθως ειχα εγκλωβιστει σε μια ασκηση πλοκης. Την διαβαζα τις προαλλες και προσπαθουσα να καταλαβω αν μου αρεσε η οχι. Βασικα εχει καποια συν και καποια πλην αναμικτα. Αλλα ο ολος κοσμος μου φανηκε καλος. Μπορει να γραψω κατι ακομη σε αυτο το συμπαν.Α,και ειναι η πρωτη φορα που ποσταρω ιστορια τρομου εδω ε?Καλα,δεν ειναι και ανειπωτος τρομος,πιο πολυ σαν φαντασυ το βλεπω εγω.

 

Σαντρίβ και Ανερζί

 

Το αγρόκτημα βρισκόταν λίγο έξω από την πόλη, στην πλαγιά ενός μικρού λόφου κατάφυτου από δέντρα διαφόρων ειδών. Από τα μεγάλα καγκελόφραχτα παράθυρα του ισογείου μπορούσε κανείς να δει τα ογκώδη, ισχυρά τείχη της πόλης αλλά και τα όμορφα μαρμάρινα σπίτια γύρω από το επιβλητικό ανάκτορο στην ακρόπολη, που δέσποζε πάνω από το λιμάνι. Οι λεπτοί μα ψηλοί πύργοι του ανακτόρου έκρυβαν ένα μέρος από τα πλοία που έδεναν στον κάβο, όμως από το υπνοδωμάτιο του πάνω ορόφου, η αρχόντισσα του υποστατικού μπορούσε να διακρίνει τα πανιά του εφόρου Σαντρίβ δα Ιλούκια. Κεντημένο πάνω τους αστράφτε ένα χρυσό ελιόδεντρο, πλαισιωμένο από δυο δελφίνια. Το πανάρχαιο οικόσημο των Ιλούκια που συμβόλιζε τη δύναμη της οικογένειας σε στεριά και θάλασσα.

Η αρχόντισσα Ενόκλη δα Ιλούκια, είχε ετοιμαστεί πολύ πριν το πλοίο μπει στα ήρεμα βαθυγάλανα νερά του κόλπου της Γριθέας. Ήταν ήδη πιο κοντά στους απαστράπτοντες, από το φως του δειλινού, πύργους της πόλης παρά στα κυανά, πλέον, δασωμένα όρη στον ορίζοντα, όμως αυτή παρέμεινε ακίνητη. Η κατάσταση της δεν της επέτρεπε μετακινήσεις πέρα από το αγρόκτημα, έτσι έστειλε τη νεότερη υπηρέτρια της να υποδεχτεί τον κύριο της στο λιμάνι και να του εξηγήσει τους λόγους της απουσίας της.

Δεν ήταν απαραίτητη ίσως αυτή η κίνηση, αλλά ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξει την οικονομική άνεση του οίκου της. Αυτό θα ήταν θετικό τόσο στην υπερηφάνεια της όσο και στο κύρος του Σαντρίβ, ενόψει των εκλογών για τη θέση του Πρώτου Εφόρου στο ανάκτορο. Η νεαρή Ανερζί ανήκε στη βόρεια φυλή του δάσους, μια σπάνια περίπτωση για σκλαβοπάζαρο καθώς οι γνώσεις της στις θεραπευτικές τέχνες αλλά και στην μαγειρική ήταν αξεπέραστες. Ελάχιστοι είχαν απομείνει από αυτή τη φυλή κι έτσι η τιμή τους ήταν αστρονομική ακόμη κι όταν επρόκειτο για γέρους σακάτες. Μια νεαρή κόρη σαμάνου, άξιζε ολόκληρη περιουσία.

Το λίπος στις πιατέλες είχε στεγνώσει και τα κομμένα φρούτα είχαν πάρει μια οικτρή καφετιά απόχρωση όταν η Ενόκλη σηκώθηκε απογοητευμένη από το μεγάλο σκαλιστό δρύινο τραπέζι. Με ένα της νεύμα, απομάκρυνε μουσικούς και υπηρέτες και πέταξε το γεμάτο ακόμη πιάτο της στα σκυλιά που έκοβαν βόλτες στην τραπεζαρία. Έπειτα, έσβησε μόνη της τα κεριά σκεπτόμενη τι ήταν αυτό που κράτησε όλη τη νύχτα τον σύζυγο της στην πόλη. Κίνησε για την κρεβατοκάμαρα της, απογοητευμένη στη σκέψη μιας ακόμη μοναχικής βραδιάς.

Το επόμενο πρωί βρήκε τον έφορο Σαρντίβ στο κρεβάτι της καμπίνας του, αγκαλιά με την Ανερζί. Το κεφάλι του βούιζε ακόμη από το ποτό. Δεν είχε πιει παρά μόνο μια γουλιά αλλά ένιωθε σαν να είχε καταναλώσει κανάτες ολόκληρες. Έριξε το βλέμμα του στο γυμνό κορμί της Ανερζί. Σίγουρα, ήταν νέα κι αυτός είχε μέρες στο καράβι με μόνη συντροφιά τους ναυτικούς του, όμως είχε αποφασίσει να σταματήσει αυτή τη σχέση πριν ακόμη σαλπάρει. Κι όταν αυτή ήρθε να ράνει το πλοίο αντί της συζύγου του, την πήρε στην καμπίνα του να της εξηγήσει ότι όλα τελείωσαν. Δεν είχε σκοπό να απατά τη σύζυγο του τόσο απροκάλυπτα αυτή την εποχή. Αν έχανε την περιουσία και το σεβάσμιο όνομα των Ιλούκια έπρεπε να ξεχάσει τη θέση του Πρώτου κι ίσως ακόμη το αξίωμα του εφόρου.

Τα μάτια της άνοιξαν και του χαμογέλασε.

«Σαντρίβ, θέλω να φύγουμε μαζί. Σήμερα κιόλας, να ανοίξουμε πανιά για το αρχιπέλαγος Μέγκοτς! Έχεις αρκετή πραμάτεια στο πλοίο για να αγοράσουμε ένα σπίτι εκεί, μακριά από τη μέγαιρα και τις ίντριγκες των άλλων εφόρων», του ψιθύρισε στο αυτί ενώ τα απαλά της χέρια χάιδευαν την πλάτη του κάνοντας τον να ανατριχιάσει από ηδονή.

Σκυθρωπός, την πέταξε από το κρεβάτι και, αφού φόρεσε τον άσπρο μανδύα του, βγήκε από το δωμάτιο. Ανόητη, δεν πρόκειται να αφήσω τη Γριθέα τώρα που είμαι τόσο κοντά στο να γίνω απόλυτος κυρίαρχος της. Σίγουρα όχι για να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου σε ένα ερημονήσι παρέα με μια σκλάβα, σκέφτηκε κι έδωσε εντολές για αναχώρηση στους άντρες του.

Αργότερα εκείνη την μέρα, διηγήθηκε μια πλαστή ιστορία στη γυναίκα του. Πως είχε πάει σε μυστικές επείγουσες συναντήσεις με υψηλά στελέχη της πόλης που θα τον βοηθούσαν στις προσεχείς εκλογές. Η Ενόκλη τον πίστεψε αφού γνώριζε καλά το πόσο φιλόδοξος και παθιασμένος ήταν με την πολιτική. Αυτό το πάθος του ήταν άλλωστε που τον έκανε να την παντρευτεί. Κι αυτό θα τον κρατούσε πιστό καθώς η θέση του Πρώτου Εφόρου δεν ήταν ισόβια. Δεν της άρεσε που τη χρησιμοποιούσε τόσο απροκάλυπτα, όμως τον αγαπούσε κι έτσι είχε συμβιβαστεί αρκετά χρόνια πριν.

Η Ανερζί, όμως, δεν ήταν τόσο πολιτισμένη και ψύχραιμη όσο η αντίζηλος της. Ήθελε να κερδίσει τον Σαντρίβ με κάθε τρόπο αλλά τα ερωτικά φίλτρα που τον πότιζε όποτε βρισκόταν οι δυο τους δεν αρκούσαν. Έπρεπε να βρει ένα τρόπο να ξεφορτωθεί την Ενόκλη και να τον κάνει δικό της για πάντα. Έπειτα, θα ζούσε για πάντα με τον αγαπημένο της, ελεύθερη και ισότιμη μαζί του, στο σπίτι τους στα εξωτικά νησιά του Μέγκοτς.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι της και ατένισε το Μείζον Φεγγάρι να λούζει με ασημένιο φως τα γαλήνια νερά του κόλπου. Σύντομα θα ανέτειλε και το Έλασσον, στέλνοντας τη μαγική του ενέργεια στη γη των θνητών. Περπάτησε αθόρυβα ως την έξοδο. Ο μισοκοιμισμένος φρουρός στην πύλη δεν της έδωσε σημασία, έτσι ξεκίνησε για το δάσος.

Ψηλά πάνω στο βουνό, ανάμεσα στα αειθαλή δέντρα, υπήρχε ένας αρχαίος ρημαγμένος ναός. Ο θεός Κμυφχ που λατρευόταν εκεί από την αρχή του πολιτισμού, πριν καν θεμελιωθεί η Γριθέα, πλέον θεωρούνταν δαίμονας και δεν είχε πιστούς. Ο πατέρας της Ανερζί τον είχε επικαλεστεί κάποτε για να σώσει το λαό του. Μάταια όμως. Στο τέλος της τελετής τον πρόδωσε η αδύναμη καρδιά του, αφήνοντας την Ανερζί ορφανή. Ο ψαλμός της επίκλησης ήταν βαθιά χαραγμένος στη μνήμη της και το μόνο που την εμπόδιζε να αρχίσει την τελετή ήταν ο ανείπωτος τρόμος που ένιωθε. Δεν είχε προβλήματα με την καρδιά της, όπως ο πατέρας της, αλλά σύμφωνα με τους μύθους ο Κμυφχ ζητούσε μεγάλα ανταλλάγματα και έπαιζε άσχημα παιχνίδια με τους θνητούς.

Τα φύλλα των δέντρων έπαψαν να θροΐζουν και τα νυχτοπούλια σώπασαν μόλις άρχισε να απαγγέλει την μαγική επωδό. Το ιώδες φως του Ελάσσονος Φεγγαριού αντανακλόταν στη λεπίδα που χάραζε το γυμνό της στήθος. Στάλες από το αίμα της έπεσαν στον επί αιώνες στεγνό βωμό, σχηματίζοντας παράξενες κηλίδες. Καθώς η ένταση της επωδού γινόταν όλο και μεγαλύτερη οι κηλίδες φούσκωναν και έπαιρναν σχήμα ώσπου ένα σιχαμερό ον, μια παρωδία μεταξύ σαύρας και καλαμαριού εμφανίστηκε μπροστά στην εκστασιασμένη μάγισσα.

Περίμενε να στάξει κι η τελευταία σταγόνα και το πλάσμα άρχισε να γλύφει το κοίλωμα για να τραφεί. Σύντομα δεν είχε απομείνει αίμα στο βωμό μα το πλάσμα ήταν ακόμη αδύναμο. Το μοχθηρό του βλέμμα στράφηκε προς το μέρος της και τα πλοκάμια του σάλεψαν ζητώντας κι άλλο αίμα. Η Ανερζί έσκυψε κι αυτό έγλυψε το πληγιασμένο στήθος της. Τις ψιθύρισε τους όρους του θεού με μια φωνή ελάχιστα ανθρώπινη, αλλά εκείνη συμφώνησε σε ό,τι τις είπε. Μόλις τελείωσε χάθηκε ανάμεσα στις σκιές στο δρόμο προς το αγρόκτημα. Η Ανερζί, γύρισε κι αυτή ανυπομονώντας να ξημερώσει η μέρα χωρίς την αντίζηλο της.

Ένα άσχημο όνειρο ξύπνησε την Ενόκλη. Η νυχτικιά της ήταν υγρή από τον ιδρώτα, παρά το γεγονός ότι ο καιρός ήταν ακόμη δροσερός. Ο Σαντρίβ ήταν βυθισμένος σε λήθαργο και δεν την άκουσε όταν σηκώθηκε και άνοιξε το παράθυρο. Ίσως ο αέρας της νύχτας να διώξει τους εφιάλτες μου, σκεφτόταν καθισμένη στο ανοιχτό παράθυρο, όταν δυο τερατώδη πλοκάμια κόλλησαν πάνω της και την τράβηξαν με δύναμη έξω. Έβγαλε μια σύντομη κραυγή και τσακίστηκε στις πλάκες της αυλής σπάζοντας το κρανίο της.

Οι έρευνες για το θάνατο της κατέληξαν σε δυο πιθανά ενδεχόμενα. Αυτό της αυτοκτονίας κι αυτό της δολοφονίας της από τον σύζυγο της. Η πόρτα της κρεβατοκάμαρας του πάνω ορόφου ήταν σφαλισμένη από μέσα έτσι δεν θα μπορούσε να μπει κάποιος άλλος. Όταν έφτασαν οι υπηρέτες ήταν κλειστή και μέσα βρισκόταν μόνο ο Σαντρίβ. Αμέσως όμως εγκαταλείφθηκε το σενάριο αυτοκτονίας. Στα χέρια της Ενόκλης υπήρχαν μελανιές που υπονοούσαν ότι κάποιος την πέταξε, έτσι ο Σαντρίβ οδηγήθηκε στη φυλακή της Γριθέας, μέχρι να γίνει η δίκη του.

Είχαν περάσει κάμποσες μέρες. Κανένα νέο στοιχείο δεν είχε παρουσιαστεί, προς μεγάλη χαρά των αντίπαλων εφόρων. Σύμφωνα με τους νόμους της Γριθέας, ο δολοφόνος θα έπρεπε να πνιγεί τελετουργικά στο λιμάνι αφού πρώτα το αίμα που θα έτρεχε από το μαστίγωμα θα ξεπλενόταν στον ωκεανό. Μόνο έτσι θα έφευγε το μίασμα της δολοφονίας από την πόλη. Πλήθος κόσμου ανυπομονούσε να παρακολουθήσει την τελετή εξάγνισης και θανάτωσης.

Μέσα στο σκοτάδι του κελιού του, ο Σαντρίβ περίμενε πλέον το απόλυτο σκοτάδι που θα ακολουθούσε τη θανατική του καταδίκη. Ακόμη κι αν αθωωνόταν, δεν θα είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με την πολιτική στην Γριθέα και όλες τις γειτονικές χώρες. Όλα του τα όνειρα είχαν διαλυθεί σαν τους καπνούς πάνω από τις στέγες της πόλης. Αν ο επισκέπτης που τώρα περπατούσε έξω από την βαριά δρύινη πόρτα του κελιού του είχε κάποιο σκοινί ή δηλητήριο, θα έβαζε τέρμα στη ζωή του. Εκεί, μακριά από τα βλέμματα των άλλων εφόρων και των λιγδιασμένων αστέγων που διασκέδαζαν με τις εκτελέσεις δημοσίων ατόμων.

Η πόρτα έτριξε, και το φως από τη δάδα του φρουρού τον ανάγκασε να κλείσει για μια στιγμή τα μάτια του. Όταν τα άνοιξε, είδε την Ανερζί να ξετυλίγει ένα δέμα με φαγητό και ποτό. Μέσα στην πιατέλα υπήρχε ένα μεγάλο κομμάτι ενός καλαμαριού μεγαλύτερου από όσα είχε δει σε όλη του τη ζωή. Αδιαφορώντας για τη μερίδα του, έστρεψε το βλέμμα του στο φιαλίδιο, με την ελπίδα πως εκεί θα υπήρχε κάποιο δυνατό δηλητήριο που θα τον λύτρωνε από την ταπείνωση. Τουλάχιστον αυτή η σκλάβα έχει ειλικρινή αισθήματα για μένα. Ακόμη και στην κατάσταση που είμαι με φροντίζει, σκέφτηκε όταν την είδε να αδειάζει αργά το περιεχόμενο της φιάλης γύρω τους.

«Τι κάνεις εκεί; Τρελάθηκες;»

«Σε σώζω Σαντρίβ. Ή μήπως προτιμάς το θάνατο στην Γριθέα από μια ξέγνοιαστη οικογενειακή ζωή στο Μέγκοτς; Τώρα που πέθανε η μέγαιρα μπορούμε να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα», του απάντησε και άρχισε να τον ταΐζει ψέλνοντας παράλληλα στην βαρβαρική γλώσσα της.

Καθώς η Ανερζί έψαλε αρχαίες μαγικές επωδούς, του φάνηκε πως το υγρό έπιασε φωτιά και έπειτα τους κατάπιαν οι φλόγες. Τα πάντα γύρω τους εξαφανίστηκαν σε πυκνούς, κυανούς καπνούς. Η οργισμένη φωνή του δεσμοφύλακα ακούστηκε σαν να βρισκόταν χιλιάδες βήματα μακριά κι έπειτα χάθηκε κι αυτή.

Το κελί είχε μεταμορφωθεί σε μια άνετη καλύβα. Ο ήλιος περνούσε από τα παράθυρα και ζέστανε την ατμόσφαιρα φωτίζοντας τη σκόνη στα έπιπλα. Έξω υπήρχε ένα δάσος με ψηλά τροπικά δέντρα που με τα φύλλα τους κάλυπταν το αχανές πέλαγος στο βάθος. Ένα πολύχρωμο πουλί με μια μεγαλειώδη ουρά και μακρύ ράμφος κελάηδησε και πέταξε έξω από το παράθυρο. Τα κατάφερε λοιπόν? Μας έφερε στα νησιά του Μέγκοτς, συνειδητοποίησε έκπληκτος. Ήξερε πως είχε κάποιες μαγικές ικανότητες αλλά αυτό που είχε μόλις γίνει τον γέμισε με δέος και θαυμασμό για τη δύναμη της. Βέβαια, αυτό που είχε σημασία δεν ήταν το αν η ερωμένη του ήταν μάγισσα ισάξια του πατέρα της. Το θέμα ήταν αν αυτός, τώρα που ήταν ελεύθερος και μακριά από τους διώκτες του, θα μπορούσε να ικανοποιήσει τη δίψα του για εξουσία. Ίσως σε αυτή τη πρωτόγονη μα και απομακρυσμένη χώρα να είχε μια δεύτερη ευκαιρία. Η επιρροή της Γριθέας δεν έφτανε ως εκεί.

Κανείς δεν παρατήρησε την παράδοξη άφιξη τους. Τα νησιά ήταν αραιοκατοικημένα, και συχνά ερχόταν ξένοι να διεκδικήσουν μια έκταση γης για λογαριασμό τους. Οι κάτοικοι των νησιών δεν τους αρνιούνταν το δικαίωμα αυτό. Αντίθετα, οι ντόπιοι είχαν σε μεγάλη εκτίμηση τους πολιτισμένους ξένους που έφταναν από τις πολυπληθείς, μαρμάρινες πολιτείες στην άλλη άκρη του κόσμου.

Οι ιθαγενείς ήταν εύκολα θύματα των ρητορικών του ικανοτήτων κι εξάλλου εδώ δεν υπήρχαν πολιτικοί αντίπαλοι ισάξιοι των εφόρων της Γριθέας. Σύντομα, απέκτησε κύρος στο νησί όπου έμενε και σχεδίαζε να μην περιοριστεί μόνο σε αυτό. Εδώ, δεν δινόταν σημασία στην κοινωνική θέση της γυναίκας και δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα που η Ανερζί θα έφερνε στον κόσμο το παιδί του. Το συμβούλιο των γερόντων είδε στο πρόσωπο του τον Κουχέα Μοτούου, τον Βαπτισμένο από το θεό της θάλασσας, και του παραχώρησαν την εξουσία έξι μόλις συναντήσεις των φεγγαριών μετά την άφιξη του.

Οι επαφές με τα γειτονικά νησιά τον ανάγκαζαν να λείπει διαρκώς από το σπίτι και να αφήνει μόνη την Ανερζί. Το αξίωμα που του δόθηκε όμως έκανε τις γυναίκες να λατρέψουν και την όμορφη σύντροφο του. Οι εκδηλώσεις λατρείας προς το μέρος της δεν ήταν σπάνιες αν και από τη μέρα που μαθεύτηκε ότι ήταν έγκυος έγιναν πιο συχνές. Μόλις άρχισαν οι πόνοι της, οι γυναίκες της περιοχής ήρθαν στο χτήμα της, όλες τους πρόθυμες να την περιποιηθούν όσο αυτός θα καταγινόταν με τα πολιτικά.

Παρά το γεγονός ότι είχε παρέλθει ο καιρός που θα έπρεπε να έχει γεννήσει, αυτή παρέμενε έγκυος και οι πόνοι της γινόταν σταδιακά αφόρητοι. Οι γυναίκες αραιώσαν τις επισκέψεις, όταν η κατάσταση χειροτέρεψε. Πολλές άρχισαν να διαδίδουν φήμες ότι το παιδί δεν ήταν του Σαντρίβ και ότι η κατάρα του θεού της θάλασσας έπεσε πάνω στη μοιχαλίδα σύζυγο και το καταραμένο βρέφος της. Μόνο μια γριά με σταφιδιασμένο πρόσωπο και άσπρες κοτσίδες πάνω στο μικρό κεφάλι της συνέχισε να την περιποιείται ακόμη κι όταν το σώμα της γέμισε εξανθήματα και πληγές.

Ένα βράδυ που η γριά ξενυχτούσε προσπαθώντας με τις αλοιφές της να επουλώσει τις πληγές στην κοιλιά της Ανερζί, η νεαρή μάγισσα σηκώθηκε όρθια με τα μάτια της κλειστά. Άρχισε να μιλά σε μια αόρατη, αρχικά, οντότητα. Θυμός και φόβος πολύς υπήρχε στη φωνή της και απογοήτευση. Ένα ρίγος διαπέρασε την πλάτη της γριάς καθώς άκουσε μια απάντηση πίσω από την πλάτη της. Ήταν τέτοια η κακία στην όψη και στα παγωμένα λόγια αυτής της ύπαρξης που η γριά έχασε τη λαλιά της. Η νεαρή δε δυσκολεύτηκε να της κόψει το λαιμό με το μαχαίρι που είχε πάντα μαζί της. Το τελευταίο πράγμα που είδε η άτυχη γριά ήταν η σιχαμερή γλώσσα του πλάσματος να γεύεται το αίμα της. Κι αυτή ήταν η ανταμοιβή της για τη φροντίδα που πρόσφερε στην ξένη.

«Ήρθες τελικά», ακούστηκε η φωνή της Ανερζί μέσα από τα σφαλιστά της χείλη.

«Ήταν γραφτό να έρθω κάποτε. Έτσι είχαμε συμφωνήσει άλλωστε», της απάντησε ο θεός.

Έχοντας συνειδητοποιήσει πως έπεσε στην παγίδα του πονηρού θεού, η Ανερζί είχε επικαλεστεί στον ύπνο της τον Κμυφχ πολλές φορές. Τη νύχτα της δέκατης τρίτης συνάντησης των φεγγαριών, λουσμένη στον ιδρώτα από τον πυρετό κατάφερε να τον φέρει στον κόσμο της πέφτοντας σε μαγικό λήθαργο.

«Αυτό το πλάσμα μέσα μου δεν είναι δικό μου»

«Όχι, είναι δικό μας. Είναι το παιδί που θα δεχτεί το πνεύμα μου για να γυρίσω στον κόσμο. Το ήξερες όταν δεχόσουν τον σπόρο μου μέσα σου. Σαν μάγισσα θα έπρεπε να κατανοείς αυτές τις καταστάσεις καλυτέρα. Δεν πρέπει να γεύεσαι τη σάρκα των πλασμάτων από επίκληση, παρά τη μαγική ενεργεία που περιέχουν. Γιατί τότε το ον που επικαλείται ο μάγος, εισχωρεί στο σώμα του και το χρησιμοποιεί για δικούς του σκοπούς.»

«Μόνο ο Σαντρίβ έφαγε όμως, για να μπορέσει να μεταφερθεί μαζί μου σε αυτή την μεριά του κόσμου. Ήξερα ότι θα προσπαθούσες να με ξεγελάσεις» του απάντησε και έδειξε το κουφάρι που φύλαγε στο σάκο κάτω από το κρεβάτι της. Είχε κρατήσει το σαπισμένο κομμάτι του πλάσματος που σκότωσε την Ενόκλη. «Και βέβαια», συνέχισε, «ο Σαντρίβ δεν έχει αίμα μάγου. Δεν θα μπορούσες να κυριεύσεις το σώμα του.» Αλλά κάτι πήγε στραβά? σκέφτηκε απογοητευμένη αφού είχε συνειδητοποιήσει πια την παγίδα όπου είχε πέσει σαν ανίδεη.

«Ο σπόρος μου ήρθε σε εσένα μέσω του σπόρου του συζύγου σου. Δεν είσαι η πρώτη που πήγε να αποφύγει το τίμημα της βοήθειας μου, θνητή. Ησύχασε όμως γιατί η ώρα. είναι πλέον πολύ κοντά», είπε η μορφή του θεού μειδιώντας χαιρέκακα.

Μια κίτρινη βλέννα άρχισε να στάζει ανάμεσα από τα πόδια της, αναμιγμένη με άφθονο αίμα, ενώ η κοιλιά της τρανταζόταν σαν ανοιχτό παράθυρο όταν ξεσπά η καταιγίδα. Πανικόβλητη έτρεξε προς την πόρτα. Έχω ακόμη λίγο χρόνο, υπέθεσε. Λίγο χρόνο για να σκοτώσω το παιδί του όπως έκανε αυτός με το δικό μου.

Εκείνο το βράδυ, ο Σαντρίβ γύριζε από το μεγαλύτερο νησί του πελάγους για να δει την άρρωστη γυναίκα του. Μερικές μέρες στο πλευρό της ήταν απαραίτητες, τουλάχιστον μέχρι να γεννήσει ή έστω να γίνει καλά.

Η γριά δεν ήταν μέσα αλλά ούτε και η Ανερζί. Κοίταξε προς τα δυτικά και είδε μια φιγούρα να απομακρύνεται τρεκλίζοντας. Έτρεξε να την προλάβει αλλά αυτή είχε ήδη φτάσει στον βράχο που υψωνόταν σαν ένας γιγάντιος πύργος από την άκρη της θάλασσας ως το κτήμα τους. Αμέτρητα κύματα είχαν κάνει την μια του πλευρά λεία και απότομη, σαν τοίχο. Στην κορυφή του πύργου έστεκε τώρα η μορφή με την φουσκωμένη κοιλιά κάνοντας χειρονομίες σε έναν εχθρό που μόνο αυτή μπορούσε να δει.

Πριν προλάβει να αντιδράσει την είδε να πηδά. Για μια στιγμή του φάνηκε πως πετούσε σαν ένα εξώκοσμο λευκό θαλασσοπούλι προς το Μείζον Φεγγάρι που έκρυβε εκείνη την ώρα το Έλασσον. Το σώμα της έσκασε με δύναμη στο βράχο, λίγο πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ένα αφρισμένο κύμα ήρθε αμέσως και ξέπλυνε τα αίματα από το άψυχο κορμί της Ανερζί. Μια μικρή σκιά βγήκε από μέσα της, σκίζοντας την κοιλιά της στα δυο, και σύρθηκε γοργά προς στον ωκεανό.

Ο Σαντρίβ για χρόνια διηγούνταν στις ταβέρνες του αρχιπελάγους το απόκοσμο, σατανικό γέλιο που άκουσε από τη μεριά της θάλασσας τη νύχτα που έχασε και τη δεύτερη σύζυγο του. Πολλοί καθόταν στο τραπέζι του ξεπεσμένου μεθύστακα. Ακόμη περισσότεροι χαίρονταν να ακούνε τις ιστορίες αυτού που κάποτε τιμήθηκε ως ο Βαπτισμένος. Λίγοι όμως τις συνέδεσαν με την επιστροφή της λατρείας του αρχαίου θεού Κμυφχ.

 

Σαντρίβ_και_Ανερζί.doc

Edited September 18, 2010 by heiron