Άγριες Θάλασσες

[darky]

Είδος: sci-fi

Βία: Ναι

Σεξ: Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2620

Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: Γράφτηκε για το διαγ. Μαϊου "Η ομορφιά της κακίας".

.Άγριες Θάλασσες.

 

 

 

 

 

 

"Εκτόξευσαν τους τεχνομπάσταρδους", λέω στον καπτάνιο.

 

"Πυρ", φωνάζει εκείνος. Τα κανόνια πεπιεσμένου αέρα τραντάζουν το πειρατικό μας προς τα πίσω και οι βόμβες εκτοξεύονται προς την φρεγάτα της Πανμεταλουργικής. Μέσα στο δακτύλιο των μετεωροειδών τα λέηζέρ τους δεν μπορούν να τις αναχαιτίσουν.

 

Οι βόμβες σκάνε και γαλάζιες λάμψεις και κεραυνοί γεμίζουν τον τόπο. Ο ηλεκρομαγνητικός παλμός χτυπάει και μας. Η ομοσπονδιακή φρεγάτα τους δεν είναι τώρα παρά ένα μεγάλο μεταλλικό φέρετρο. Τα σάιμποργκ και τα ρομπότ που εκτόξευσαν εναντίον μας άψυχα σαρδελοκούτια. Εμείς, όμως, είμαστε παλιοτεχνολογίτες. Το σκάφος μας βασίζεται ελάχιστα στα ηλεκτρονικά.

 

****

Οι τσάτσοι της Πανμεταλουργικής πήγαν πάλι να πουλήσουν μαγκιά. Μας είχαν κυνηγήσει με τη φρεγάτα τους από τον Έρημος Δ. Μας είχαν χτυπήσει με λέηζερ, αλλά το γέρικο σκαρί μας δεν μάσαγε. Μας είχαν ρίξει ρουκέτες αντιύλης, αλλά τα δικά μας λέηζερ τις είχαν πετύχει καθοδόν. Είμαστε παλιοτεχνολογήτες, δεν είμαστε μαλάκες.

 

Παίζαμε αυτό το κυνηγητό για ώρες. Στο τέλος φτάσαμε να κάνουμε ελιγμούς γύρω απο τα τριανταπέντε φεγγάρια του Έρημος Ζ. Απλά για να τους τσαντίσουμε. Και στα φανερά να βγαίναμε θα μας έκλαναν τ' αρχίδια. Αυτό που δεν γνώριζαν ήταν ότι εμείς τους είχαμε παρασύρει ως τους δακτύλιους και όχι εκείνοι που μας είχαν κυνηγήσει ώς εκεί.

 

Η τελευταία τους κίνηση ήταν να μας πλευρήσουν και να στείλουν τα ρομπότ και τα σάιμποργκ να επιβιβαστούν. Κάθε φορά τα ίδια. Ήταν εύκολο μέχρι βλακείας.

 

Αν θέλουν να αρμενίζουν στις θάλασσές μας καλά θα κάνουν να πληρώνουν τη μικρή μας συντεχνία ή θα συνεχίσουμε να βυθίζουμε τα πλοία τους στον Έρημος Ζ.

 

****

Ο καπτάνιος έχει κολήσει το τηλεσκόπιό του στο φινιστρίνι.

 

"Ας γυρίσουμε σε καμιά βδομηνταριά ώρες", προτείνω. "Εϊναι ψημμένοι καπτάνιε. Ας τους αφήσουμε να μαλακώσουν λιγο."

 

Γυρίζει και με κοιτάζει με το βλοσυρό βλέμμα που πάντα κάνει τα γόνατά μου να τρέμουν. Σα να σε κοιτάζει ο ίδιος ο σατανάς. "Δεν πιστεύω να έχασες το σθένος σου Πρώτε", μου λέει.

 

"Όχι Κύριε", φωνάζω και στέκομαι προσοχή. "Σκέφτηκα να τους αφήναμε να πεθάνουν απο ασφυξία. Να υποφέρουν οι τσόγλανοι", λέω με νόημα για να ξηγηθώ και στους άλλους που ακούνε. Μη νομίζουν ότι κιότεψα.

 

"Κι εγώ σου λέω να πας να γαμηθείς", μου λέει. "Θέλω να δω τον καπετάνιο τους στη σανίδα."

 

Ο λόγος του καπτάνιου είναι νόμος. Γυρίζω προς τους υπόλοιπους.

 

"Τ' ακούσατε σκυλιά", φωνάζω. "Ετοιμάστε γάτζους. Θα καβαλήσετε τους βράχους απόψε. Και θα 'χετε μόνο μισή ώρα αέρα.

 

"Τρέχτε σκυλιά. Τρέχτε γαμώ το διάολό σας γιατί σε πέντε λετπά ανοίγω μπουκαπόρτες και όποιος δεν είναι έτοιμος μένει με το πουλί στο χέρι να κάνει παρέα στους μετεωροειδείς για πάντα." Γαμώτο, πόσο πολύ μου αρέσει αυτή η στιγμή.

 

Τρέχω στις αντλίες και τις ρυθμίζω για εκατό Μπαρ - βάλε βγάλε μισή ώρα αναπνοής. Παίρνω το εξάσφαιρo πεπιεσμένου αέρα -ρέπλικα ενός αρχαίου όπλου-, το ινδιάνικο τσεκούρι μου -από την ίδια εποχή- και μια ζώνη με δώδεκα χειροβομβίδες ηλεκτρομαγνητικού παλμού για παν ενδεχόμενο.

 

Οι περισσότεροι προτιμούν τις βαλλίστρες, που είναι πιο οικονομικές από τα όπλα πεπιεσμένου αέρα. Στο απόλυτο κενό του διαστήματος μια καλή βαλλίστρα με διόπτρα είναι εξαιρετικά φονική ενάντια σε στολή πλαστιμέταλ. Το βέλος δεν χάνει ποτέ την ορμή του, ενώ ακόμα και μια μικρή τρύπα είναι αρκετή για να σκοτώσει.

 

****

Δίνω διαταγή να ανοίξουν τους εξαεριστήρες, ώστε να φύγει το οξυγόνο από το κατάστρωμα. Έτσι όταν ανοίξουμε τις μπουκαπόρτες δε θα μας παρασύρει να μας πετάξει στο διάστημα.

 

Καθώς ο άερας στο κατάστρωμα γίνεται όλο και πιο λεπτός θεωρείται μαγκιά να κλείσεις το σκάφανδρο τελευταίος. Μερικές φορές το καταφέρνω, μερικές φορές όχι. Αυτή τη φορά περιμένω αρκετά μέχρι να νοιώσω τα μάτια μου να βγαίνουν από τις κόγχες. Ο μαλάκας δίπλα μου λιποθυμάει. Αναγκαστικά κατεβάζω το σκάφανδρό μου και ύστερα το δικό του. Πριν λίγο έχω δει δυο από τους νέους μούτσους να βγάζουν ατμούς από την κάσκα. Έχουν κατουρηθεί -ίσως και χεστεί- πάνω τους. Όταν η πίεση μικραίνει είναι ακόμα πιο δύσκολο να κρατηθείς. Καλά να πάθουν. Ας άφηναν τις μαγκιές για κείνους που έχουν την εμπειρία.

 

Κάνω νόημα -δε υπάρχει πια ήχος- να ανοίξουν τις μπουκαπόρτες. Χρειάζονται δυο άντρες για να γυρίσουν την μανιβέλλα. Συνολικά έξι για τις τρεις μπουκαπόρτες. Το να είσαι ναύτης σε παλιοτεχνολογίτικο σκάφος θέλει μπράτσα και ακόμα περισσότερο θέλει κοφτερό μυαλό. Και προπάντων θέλει ένα ζευγάρι αρχίδια από ατσάλι γιατί αυτό που πρόκειται να επιχηρήσουμε είναι σκέτη τρέλα.

 

****

Τώρα μπροστά μας είναι ο δακτύλιος των μετεωροειδών. Μικρά βουνά που πλέουν στη βαρύτητα του Έρημος Ζ. Οι σκιές που ρίχνουν προς τα πάνω κάνουν τη ζώνη να μοιάζει με ανάποδο δάσος απο βράχους. Στο βάθος οι ηλεκτρικές καταιγίδες λάμπουν πάνω στην επιφάνεια του ατμογίγαντα Έρημος Ζ. Είναι ένα σκηνικό να χαζεύεις για πάντα. Στεκόμενος εκεί, στην άκρη του καταστρώματος, έτοιμος να πηδήσεις στο κενό. Ακόμα καλύτερη είναι η στιγμή που κάνεις το πρώτο βήμα. Μια στιγμή που αξίζει να πεθάνεις για να την ζήσεις. Τη ρίγη να σε τσιγκλάει στην άκρη του ανδρισμού σου.

 

Πιάνω τον αναίσθητο και τον πετάω σα σακί στο κενό, σημαδεύοντας το μετεωροειδή μπροστά μου. Μπορεί και να ξυπνήσει από τη σύγκρουση, μπορεί και όχι. Σπρώχνω με μια κλωτσιά έναν ακόμα που διστάζει. Κολύμπα ή βυθίσου. Πίσω μένει μόνο ο καπτάνιος.

 

****

Οι περισσότεροι έχουν ρίξει βέλη με σκοινιά και τραβούν κατά τους μετεωροειδείς. Εγώ μαζί με τους παλιούς ναύτες δεν έχω ανάγκη τέτοια τεχνάσματα. Δίνω μία και τα μαγνητικά μου άρβυλα ξεκολλούν και φεύγω στο κενό. Το άστρο του συστήματος, ο Έρημος Α, είναι ακριβώς κάτω από τα πόδια μου. Ένας μικρός λευκός δίσκος που δίνει την ψευδαίσθηση ότι αν τεντωθώ θα πατήσω πάνω του.

 

Φτάνω στον πρώτο βράχο. Είναι τρομερά δύσκολο και έντονο και η κάθε φορά είναι σαν την πρώτη. Πρέπει να υπολογίσω τη γωνία, να λυγίσω τα πόδια ώστε να αποροφήσω την σύγκρουση και ένα σωρό άλλα μικρά πράγματα που κάνω από ένστικτο πια και δεν πολυδίνω σημασία. Και ύστερα νοιώθω τον τεράστιο αυτό βράχο να υποχωρεί λίγο και νομίζω ότι θα χαθεί από τα πόδια μου. Αλλά στερεώνομαι και αρχίζω να προχωρώ και να γατζώνομαι πάνω του, ενώ αρχίζει και εκείνος να περιστρέφεται και, πριν γίνω σαν ινδικό χοιρίδιο σε πλαστικό τροχό, φτάνω στην άλλη μεριά και κάνω το επόμενο άλμα.

 

Παρόλη τη χαρά, την αγωνία, την έκσταση και ένα σωρό άλλα απερίγραπτα πράματα, ένα λάθος και θα βρεθείς στο κενό να στριφογυρίζεις σα σβούρα και να μην ξέρεις ποιο το πάνω και ποιο το κάτω. Πριν καταφέρεις να σταθεροποιηθείς με τους προωθητήρες έχεις χάσει τις αισθήσεις σου και αν είσαι τυχερός δεν θα τις ξαναβρείς πριν σου τελειώσει το οξυγόνο.

 

****

Κοντοστέκομαι στον τελευταίο βράχο, στην αντίθετη πλευρά από τη φρεγάτα, και κάνω νόημα στους υπόλοιπους να μην ακολουθήσουν. Οι βόμβες εηλεκρομαγνητικού παλμού είναι συνήθως αξιόπιστες, αλλά ακόμα και ένα κανόνι λέηζερ να έχει αντέξει -λόγω ηλεκτρομαγνητικής θωράκισης- και να μην έχει καεί, θα μας κάνει όλους κομμάτια καθώς θα πετάμε προς το κοίτος.

 

Μερικές φορές σχεδόν εύχομαι κάτι τέτοιο να συμβεί. Αυτή η θάλασσα από αστέρια με το καιρό μου έχει κλέψει λίγο λίγο τα λογικά και ίσως να έχω σαλτάρει πια. Αλλά στ' αλήθεια τον θεωρώ καλό έναν τέτοιο θάνατο.

 

Βγάζω μια από τις χειροβομβίδες μου και υπολογίζω στο περίπου την απόσταση. Κουρδίζω τον επικρουστήρα τρεις φορές και τη ρίχνω προς το σκάφος. Κρύβομαι και όταν η γαλάζια λάμψη εξαφανίζεται γυριζω να κοιτάξω και πάλι. Η πιθανότητα δεν έχει μηδενιστεί, αλλά οι χειροβομβίδες κοστίζουν και ο αέρας τελειώνει. Κάνω νόημα στους άλλους. "Πιάνουμε δουλειά".

 

****

Πατάω πάνω στο μεταλλικό περίβλημα της φρεγάτας και ο πρώτος οξυγονοκολλητής φτάνει δίπλα μου, κοντά τέσσερα λεπτά από την ώρα που ξεκινήσαμε από το πειρατικό μας. Όλα καλά μέχρι εδώ. Άλλα πέντε για να μπούμε μέσα. Ένα ολόκληρο τέταρτο για να 'παίξουμε' με το πλήρωμα, να βάλουμε εκρηκτικά και να το βυθίσουμε.

 

Περιμένοντας χαζεύω τους τεράστιους νεφελώδεις στροβίλλους τού ατμογίγαντα. Ο μπάσταρδος είναι τεράστιος. Είναι εκεί όπου και να κοιτάξεις. Ένα ολόκληρο σύμπαν από μόνος του. Ελάχιστα πιο μικρός από ότι χρειάζεται για να κάψει δευτέριο και να γίνει καφέ νάνος. Ένας αποτυχημένος ήλιος.

 

****

Στην πρώτη μικρή τρύπα της οξυγονοκόλλησης ο αέρας πετάγεται με ορμή και αρπάζω τον απρόσεκτο ναύτη που κινδυνεύει να παρασυρθεί. Η φρεγάτα τρίζει σα να συρικνώνεται. Νοιώθω τον ήχο μέσα από τις μπότες μου. Ταυτόχρονα ξεκινά να περιστρέφεται και να παίρνει κλίση από την προώθηση του αέρα. Μια δεύτερη και μια τρίτη τρύπα ανοίγουν καθυστερημένα. Η κίνηση κάπως εξισσοροπείται.

 

****

Αρπάζομαι από τις άκρες του ανοίγματος και κυλάω πρώτος μέσα. Πίσσα σκοτάδι. Οι μπότες μου πιάνουν στο πάτωμα. Ετοιμάζομαι ν' ανάψω μια φωτοβολίδα ασβεστίου, αλλά αλλάζω γνώμη όταν βλέπω κάποιο φως μέσα στο διάδρομο. Οι άντρες μου ακολουθούν πίσω μου. Τους κάνω νόημα να κρυφτούν. Ο πρώτος φόνος είναι δικός μου.

 

Βγάζω το περίστροφο και σημαδεύω προς το πρασινωπό φως. Μια ανθρώπινη φιγούρα γίνεται τελικά οράτη. Δεν μας έχει δει. Φοράει την εφαρμοστή στολή της ομοσπονδίας. Δε λέω, αναδυκνείει το κορμί και είναι πολύ μοδάτη αλλά η απαγωγή θερμότητας είναι για το μπούτσο. Αν βγεις στο διάστημα φορώντας αυτό το πράγμα έχεις βράσει στο ζουμί σου σε είκοσι λεπτά.

 

Παραπατάει. Υποφέρει. Πατάω τη σκανδάλη. Διπλώνεται. Μικρές μαύρες σταγόνες ξεπηδάνε από την πληγή. Καταφέρνω να ξαναστερεωθώ. Η χημική φωτοβολίδα που κρατούσε αιωρείται προς το μέρος μου και φωτίζει το πρόσωπό μου. Χαμογελάω και ο διπλανός μου με κοιτάζει με φρίκη.

 

Κάνω νόημα. "Σκοτώστε τους όλους." Το εδώ και το τώρα είναι κάτι απερίγραπτο. Νοιώθω την ίδια εφορία με αρπακτικό που πλησιάζει τη λεία του. Με ένα άλμα πετάγομαι μπροστά και γραπώνω τη φωτοβολίδα στον αέρα. Ίπταμαι στο διάδρομο και αρπάζομαι από την πρώτη είσοδο στα δεξιά. Οι άντρες μου ξεχύνονται σε κάθε σημείο του σκάφους ταυτόχρονα με μένα. Τους εύχομαι νοητά καλή τύχη. Και καλό κυνήγι.

 

****

Πυροβολώ τον επόμενο στο κεφάλι πριν προλάβει καν να δείξει έκπληξη. Το κράνος του και το κρανίου του γίνονται κομμάτια που αιωρούνται. Μικρές μαύρες σταγόνες κολλάνε πάνω στο πλαστιμέταλ της στολής μου, ενώ προσπαθώ να ξαναβρώ την ισσοροπία μου από την ανάδραση του όπλου.

 

Έχω ξαναμπεί σε ομοσπονδιακή φρεγάτα. Ξέρω πού πηγαίνω και πηγαίνω προς τη γέφυρα. Ο καπτάνιος μου θέλει να δει ένα συγκεκριμένο άτομο, που επί ώρες πληγωνε το όμορφο σκαρί του, να περπατάει στη σανίδα και προσωπικά δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο.

 

Το μόνο μου παράπονο είναι ότι είναι πολύ εύκολο. Σκοτώνω άλλους δυο από εκείνους τους φτωχοδιάβολους που αγωνιούν από την υπερθέρμανση των κορμιών τους. Στην ουσία τους απαλάσσω από το μαρτύριο, το οποίο δεν με φτιάχνει ιδιαίτερα.

 

Στο επόμενο δωμάτιο μπαίνω φουριόζος και σκάω μπροστά σε ένα τύπο με πλαστιμέταλ σαν τη δική μου. Πεζοναύτης; Κρατάει ένα τουφέκι λέηζερ. Πυροβολώ από έκπληξη και αστοχώ. Το πιστόλι μού φεύγει απ' το χέρι και κάνει γκέλ μέσα στο δωμάτιο. Η σφαίρα εξοστρακίζεται πολλές φορές, τουλάχιστον μια από αυτές πάνω μου -ευτυχώς υπό γωνία- και καρφώνεται τελικά κάπου. Ο άλλος χρησιμοποιώντας το τουφέκι σα ρόπαλο μου το φέρνει στην πλάτη. Στριφογυρίζω και πατάω στον τοίχο. Τουλάχιστον το τουφέκι του δεν δουλεύει -ο διάβολος με αγαπάει απόψε. Το πιστόλι μου όμως δουλεύει και προσπαθεί να το πιάσει καθώς εκείνο αναπηδάει από τοίχο σε πάτωμα σε τοίχο. Ορμάω στην πλάτη του να τον προλάβω. Γυρίζει και με αρπάζει από το χέρι στριφογυρίζοντας τα σώματα και των δυο μας σαν δίδυμα άστρα. Πέφτω στον τοίχο με δύναμη. Το κεφάλι μου χτυπάει στο εσωτερικό του κράνους και αισθάνομαι κάτι σαν ζαλάδα μαζί με μια παγωμένη αίσθηση στο πίσω του κεφαλιού. Πώς στο καλό το έκανε αυτό χωρίς να με βλέπει;

 

Η φωτοβολίδα μού έχει φύγει από το χέρι και κάνει μια λιγότερο τρελή αναπήδηση, από ό,τι το όπλο, μέσα στο δωμάτιο. Όλα γίνονται πράσινα και μαύρα και πράσινα και μαύρα και καταλαβαίνω ότι δεν βρίσκομαι στα πρόθυρα της λιγοθυμίας, αλλά η ζαλάδα οφείλεται σε ένα ξένο νου που έχει εισβάλει στο δικό μου. Ο τύπος είναι ψυχονιστής. Πού βρήκε η Πανμεταλουργική τέτοιο τύπο; Όσο βρίσκομαι σε απόσταση δυο μέτρων κοντά του διαβάζει τις σκέψεις μου σαν να είναι δικές του.

 

Παρατάει την προσπάθεια να πιάσει το όπλο και αρχίζει να μου κοπανάει το κράνος με την πλαστιμέταλ γροθιά του. Ένα μικρό ράγισμα φυτρώνει και βγάζει κλωνάρια και μεγαλώνει. Πιάνω και διακοπτόμενες εικόνες από το πρόσωπό του. Είναι γυναίκα. Ξυρισμένο κεφάλι και μπαρ κοντ στο μέτωπο. Για μια στιγμή νοιώθω λίγο ερωτευμένος. Ενώ περιμένω να νιώσω και λίγο νεκρός.

 

Σταμάταω κάθε σκέψη να αντιδράσω και προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε μια πολύ έντονη ανάμνηση -είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις ψυχονιστή.

 

"Θεέ μου, πόσο όμορφα καίγεται."

 

Πιάνει. Τα μάτια της γυρίζουν προς τα πάνω. Την κλωτσάω στο ταβάνι. Μέχρι το γκελ να την ξαναφέρει στο πάτωμα έχω βγάλει το τσεκούρι και της το φέρνω στο κεφάλι. Το κράνος της ραγίζει αλλά δεν σπάζει. Το αίσθημα του συγχρονισμού και της ισσοροπίας είναι κάτι που έχω αναπτύξει στο έπακρο καβαλώντας μετεωροειδείς τόσα χρόνια. Την επόμενη στιγμή έχω γυρίσει και την έχω καρφώσει στην πλάτη.

 

Μαζεύω το αδέσποτο ρεβόλβερ μου και σταμάταω λίγο για να επανέλθει η αναπνοή μου. Οι μαύρες σταγόνες γεμίζουν το δωμάτιο και κολλάνε στους τοίχους, όπου κρυσταλλώνονται σε μικρά ρουμπίνια.

 

Τα επόμενα δωμάτια είναι άδεια. Συναντώ και μερικούς από τους συντρόφους μου που έχουν φτάσει από άλλες διαδρομές. Οι μαύρες στάμπες πάνω στο πλαστιμέταλ δηλώνουν ότι ούτε η δική τους πορεία ήταν βαρετή. Ανταλάσσουμε βλέμματα και με ακολουθούν.

 

****

Φτάνουμε στη γέφυρα. Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι και κοιτάζω μπροστά. Καμιά εικοσαριά τύποι με πλαστιμέταλ, μαζί με τον καπετάνιο τους. Έτσι εξηγούνται τα άδεια δωμάτια. Οι τύποι έχουν ξηλώσει ότι αιχμηρό έχουν βρει και είναι έτοιμοι και αποφασισμένοι για όλα. Εγώ είμαι ήδη ξαναμένος και γουστάρω άπειρα. Τόσο πολύ που έχω ξεχάσει ότι μου έχει μείνει μόνο μια σφαίρα στο όπλο. Πολύ αργά τώρα γι' αυτό.

 

Πέντε εναντίον είκοσι. Η σφαίρα μου και τα τέσσερα βέλη των συντρόφων μου βελτιώνουν λίγο την κατάσταση, αλλά και πάλι αυτοί που απομένουν δεν είναι σαν τους μαλάκες που συναντήσαμε στην αρχή. Είναι πεζοναύτες και ανάμεσά τους μπορεί να βρίσκονται και ψυχονιστές. Ο διάβολος μού κλείνει το μάτι.

 

Γιαταγάνια και κοφτερά κομμάτια μέταλο και η φλόγα μιας οξυγονοκόλλησης και το τσεκούρι μου. Έχω εκστασιαστεί. Ουρλιάζω, αν και δεν με ακούει κανένας. Πηδάω από τοίχο σε πάτωμα σε τοίχο. Ο συγχρονισμός και η ισσοροπία μου και προπάντων η διαύγειά μου είναι μεγαλύτερα από ποτέ. Μπορεί να σκοτωθώ αλλά δε με νοιάζει. Σπάζω ένα κράνος με ένα κάθετο χτύπημα, ενώ πατάω στο ταβάνι. Την επόμενη στιγμή είμαι ανάμεσά τους στο πάτωμα. Ανοίγω μια στολή στο γόνατο. Το θύμα μου αποστραγγίζεται σε λίγες στιγμές από όλο του το αίμα από τη μικρή πληγή που του προκάλεσα. Μια κλωτσιά με πετάει στο πλάι. Νοιώθω πάλι την ίδια ζαλάδα. Μια κοφτερή λαμαρίνα κατεβαίνει προς το ήδη καταπονημένο κράνος μου. Αυτό ήταν, σκέφτομαι. Αλλά ένα βέλος καρφώνεται στο λαιμό εκεινού που την κρατάει. Ο διάβολος σίγουρα με αγαπάει απόψε. Νέοι σύντροφοι μπαίνουν στο δωμάτιο. Τους κάνω νόημα να μη ρίξουν στον καπετάνιο.

 

****

Αυτό είναι. Τελειώσαμε εδώ. Δένουμε τον καπετάνιο της φρεγάτας χειροπόδαρα και τον σέρνουμε έξω. Θα περπατήσει στη σανίδα απόψε. Αντίθετα με εμάς τους τρελούς που πηδάμε στο κενό του διαστήματος χωρίς δεύτερη σκέψη, ένας φυσιολογικός άνθρωπος φρικάρει πάντα πάνω στη σανίδα. Όσο και αρχιδάτος μάγκας και θαραλλέος να φαίνεται πριν, μέχρι οι μαγνητικές του μπότες να φτάσουν στην άκρη της μεταλλικής σανίδας θα έχει πλαντάξει στο κλάμα. Είναι ένας πολύ πολύ άσχημος και αναξιοπρεπής θάνατος.

 

****

Φεύγω τελευταίος από τη φρεγάτα, ενώ έχω σιγουρευτεί ότι έχουμε ξαφρίσει και κάτι της προκοπής για τον κόπο μας. Αφήνω τους υπόλοιπους να προπορευτούν και κοντοστέκομαι πάνω σε ένα μετεωροειδή για να απολαύσω το θέαμα. Κοιτάζω το ρολόι μου. Μου απομένουν πέντε λεπτά αέρα. Νοιώθω το κορμί μου νωθρό σαν μετά από ένα καλό γαμήσι.

 

Μου απομένουν τέσσερα λεπτά αέρα. Η έκρηξη έχει ρίξει τη φρεγάτα εντελώς εκτός τροχιάς.

 

Μου απομένουν τρία λεπτά αέρα. Το τεράστιο κοίτος στριφογυρίζει κομματιασμένο στην εξωτερική ατμόσφαιρα του ατμογίγαντα.

 

Πρέπει να γυρίσω πίσω, αλλιώς θα πεθάνω από ασφυξία. Πρέπει να φύγω αμμέσως. Να βιαστώ. Όμως δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάζω. Θεέ μου, τι όμορφα που καίγεται.

Edited May 21, 2007 by darky

[Naroualis]

Τώρα που τελείωσε ο διαγωνισμός, μήπως έχεις κρατήσει την παλιά, μεγάλη βερσιόν των 3070 λέξεων; Το μαχαίρι φαίνεται ότι έχει μπει, βέβαια οι ραφές έχουν κλείσει καλά, αλλά ουλές παραμένουν. Στο θέμα μας, ομολογώ ότι ως ένα σημείο ή μάλλον από ένα σημείο κι έπειτα, δεν παρακολουθούσα την πλοκή, αλλά το συναίσθημα που αποπνέει η διήγηση του ήρωά σου. Δυστυχώς διαβάζω πολύ γρήγορα κι αυτό με κάνει να εκτιμώ περισσότερο αυτό που ο Dain λέει επίγευση: τελειώνοντας το κείμενο τι νιώθω. Και τολμώ να πω ότι έχεις πιάσει το νόημα όσον αφορά το θέμα, παρόλο που νομίζεις ότι ήσουν οφ-τόπικ. Η τελευταία φράση είναι που σε κάνει να συνειδητοποιείς για ποιο λόγο ο τύπος μιλάει τόσο πολύ και κάνει αυτά που κάνει και φεύγει τελευταίος: Δεν είναι ηρωισμός. Είναι η κάψα της μάχη, αν και το heat έχει διττή σημασία στα αγγλικά. Ο ήρωάς σου δεν είναι ήρωας είναι απλά ένας κάφρος, αλλά παρ’ όλ’ αυτά καταφέρνει να μας κάνει να τον νιώσουμε, να μπούμε έστω και για λίγο στο πετσί του. Me likes. A lot.

[odesseo]

Δεν μου αρέσει αυτό το genre, αλλά μου αρέσει να σε "βλέπω" να συμπάσχεις με τους ήρωές σου, σχεδόν να πολεμάς δίπλα τους.

Κάφροι αυτοί, κάφρος εσύ, με κάνεις να συμπαθώ κι εσένα και τους κάφρους τους ήρωές σου.

 

Θα 'θελα να σε δω και σε κάτι πιο εξιδανικευμένο, πιο ιπποτικό...

[darky]

Ευχαριστώ για τα σχόλια.

Δεν έχω το πρωτότυπο. Γράφω πάνω στις ιστορίες χωρίς να κρατώ αντίγραφα. Το κομμάτι που λείπει είναι κυρίως η καταδίωξη στο διάστημα, στην αρχή.

Μου είναι δύσκολο να γράψω κάτι εξιδανικευμένο, γιατί δεν έχω αρκετή φαντασία, ώστε να αναστείλλω τη δυσπιστία μου απέναντι στην πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα θα ήταν μάλλον σατυρικό και αφού δε θα μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου δε θα έπειθα κανένα. Πάντως να μια καλή ιδέα για επόμενο διαγωνισμό: Ιπποτισμός. Ειδικά αν υπήρχε κι ένας περιορισμός το κείμενο να ΜΗΝ είναι σατυρικό.

[nikosal]

Τη βρήκα με αυτό το άθλιο πειρατικό πλήρωμα, όπως δεν την είχα βρει εδώ και καιρό με πειρατές του διαστήματος και ας μην είναι το διήγημα τίποτα παραπάνω από μια επιδρομή. Μπράβο στο συγγραφέα, του έδωσε και κατάλαβε, σαν να βγήκε όλο το κείμενο από μέσα του με τη μία, με ένα "φου". Νιώθεις τη μαύρη ψυχή του πειρατή να σε πλακώνει, νιώθεις το φόβο των "ομοσπονδιακών" που περιμένουν γύρω από τον καπετάνιο τους και λυπάται η ψυχή σου. Μπράβο επίσης για το πολύ καλό τέλος, το πλοίο που καίγεται όμορφα καθώς βυθίζεται στην ατμόσφαιρα είναι η πιο θεαματική και πιο δυνατή εικόνα ολόκληρου του διηγήματος. Η γλώσσα, επίτηδες "πειρατική" θα μπορούσε να έχει δουλευτεί περισσότερο. Συνολικά πάντως καλό αποτέλεσμα, που δεν δίστασα να κατατάξω πρώτο -και ας του έλειπε η δουλειά και το φινίρισμα άλλων συμμετοχών...

[Oberon]

Όπως είπαν και άλλοι το διήγημη έχει μια απλή πλοκή, μια επιδρομή, και αρκετό σπλάτερ κάτι που, για να χρησιμοποιήσω τη δική σου έκφραση, αγαπητέ Darky, "δεν είναι με την καμμια το τσάι μου".

Όμως η εξαίρετη κοσμοπλασία, το πάντρεμα διαφόρων υποειδών ε.φ. κλπ κάνει αυτή την ιστορία να είναι διαφορετική από σχεδόν κάθε τι άλλο που έχω διαβάσει στο φόρουμ! Να την πεις steampunk space opera, να την πεις science fiction punk, να την πεις pulp punk? Δεν έχει σημασία, και πραγματικά δεν υπάρχει και κανένας λόγος να την κατατάξει κάποιος κάπου.

Η γραφή σου είναι εκπληκτική, τα επιστημονικά στοιχεία σωστά δωσμένα, όσο μπορώ να κρίνω, και δεν κουράζουν καθόλου, και αν έχει και ένα "πλαστιμέταλ" μέσα, έχεις κάθε δικαίωμα σε ιστορία ε.φ. να βάλεις και τέτοιες λέξεις κι ας μην ξέρει κάποιος τι ακριβώς είναι! Δεν είναι καν techno-babble μάλιστα μια που το νόημα της λέξης είναι ξεκάθαρο.

Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι μάλλον τυπικός αλλά ενδιαφέρων, τα κίνητρά του ξεκάθαρα, ο ψυχισμός του περιγράφεται πολύ καλά. Tεχνικά μιλώντας η ιστορία σου αυτή είναι άρτια!

Έχεις μεγάλες και πολυειδείς δυνατότητες να γράψεις κάτι θαυμάσιο, και αυτό το διήγημα είναι μια γεύση αυτού που μπορείς να κάνεις. Θα σου πρότεινα να σταματήσεις να αναλώνεσαι σε τυπικούς splatter/κάφρους χαρακτήρες, και τυπικές σπλατεροειδείς/"καφροoειδείς" ιστορίες και να επικεντρωθείς στη συγγραφή ιστοριών με πιο περίπλοκη πλοκή, χαρακτήρες πιο "ανοιχτών οριζόντων" και τη δημιουργία ακόμα πιο παράξενων και θαυμαστών κόσμων όπως αυτό που έφτιαξες για την ιστορία αυτή, είτε γράψεις ε.φ., είτε φάντασυ είτε τρόμο. Έχεις δυνατότητες! Εξερεύνησέ τις στο έπακρο! Τελεία και παύλα. ;)

Edited June 21, 2007 by Dain

[araquel]

πολύ ωραίο κείμενο. λάθος έκφραση, απολαυστικά πανέμορφο διήγημα. η ιστορία, αν και απλή, είναι διανθισμένη με τόσους ιδιωματισμούς στην έκφραση, με τόσες σκέψεις και ιδέες που την κάνουν ένα μικρό διαμαντάκι.

πανέμοργη έκφραση η ακόλουθη

Ένα μικρό ράγισμα φυτρώνει και βγάζει κλωνάρια και μεγαλώνει.

πανέμορφο, ιδιοφυές!

ο dain ακριβώς από πάνω γράφει:

Θα σου πρότεινα να σταματήσεις να αναλώνεσαι σε τυπικούς splatter/κάφρους χαρακτήρες, και τυπικές σπλατεροειδείς/"καφροoειδείς" ιστορίες

*γκουχ γκουχ*, αλήθεια είναι ότι δεν έχω ψάξει πολύ τι έχεις ανεβάσει στη βιβλιοθήκη, αλλά λίγα λεπτά πριν έφαγα τη φλασιά. το έψαξα και όντως εσύ είχες γράψει και το μια τραγική ιστορία, με τα μπζζτ και τα βζουν και τα μπζουν. αν οι υπόλοιπες ιστορίες σου είναι σπλατεροειδείς (για το καφροειδείς δεν έχω τόσο μεγάλο πρόβλημα), τότε πραγματικά είναι πολύ πολύ κρίμα.

έγραψες το "μια τραγική ιστορία" (και τώρα τις "άγριες θάλασσες"), και σου πάει η καρδιά να γράφεις σπλατεροειδή; δηλαδή, για να σου δώσω ένα παράδειγμα, και ο leonardo (o da vinci ντε!) μπορεί να τρελαινόταν να ζωγραφίζει με δαχτυλομπογιές φατσούλες, και οι αδελφοί ράιτ μπορεί να ήθελαν να φτιάχνουν μόνο σαϊτες, αλλά... αλλά...

i rest my case ;)

[mman]

Γενικά αυτό το είδος Ε.Φ. σηκώνει ψηλά την σνομπ μύτη μου, η ιστορία σου είναι πήχτρα στις (υπερβολικές μερικές φορές) βωμολοχίες, οι ανακρίβειες αληθοφάνειάς της είναι τόσες πολλές που ακόμα κι εγώ καταλαβαίνω ότι αρκετές είναι ηθελημένες, πλοκή δεν υπάρχει, οι χαρακτήρες είναι όλοι απολύτως flat, αλλά... για μισό λεπτό... για μισό λεπτό...

Οι τελευταίες έξι λέξεις είναι τουλάχιστον μισό διήγημα από μόνες τους! Αυτή η υπέροχη εικόνα είναι το πέταλο στην μπότα του συγγραφέα που μου ξεμπαρδαλιάζει το σαγόνι, εκεί που νόμιζα ότι απλώς με χαϊδεύει, οπότε... ΟΚ! Αυτό είναι το ιδανικό τέλος σε μια ιστορία που αν μη τι άλλο παρέμεινε συνεπής με τον εαυτό της μέχρι να μου φέρει καταλλήλως την κεραμύδα στο κεφάλι.

Ευχαριστώ, darky!

[tetartos]

Ωραία ήταν η ιστορία σου, μπράβο! Και πραγματικά μέσα στο θέμα "Ομορφιά της κακίας". Δεν είχε τη φράση αλλά είχε το νόημα!

 

Μου άρεσε τόσο το steampunk στοιχείο (τσεκούρι, πεπιεσμένος αέρας - αν και δεν κατάλαβα αν το παλαιοτεχνολογίτες γράφεται με ι ή με η) όσο και οι αναφορές στα αγαπημένα θέματα της sf (ψιονιστής, διαστημόπλοια, πλαστιμέταλ: έξυπνο και αυταπόδεικτο)

 

Η έκφρασή σου μερικές φορές πραγματικά είναι ποιητική! "Ένα μικρό ράγισμα φυτρώνει και βγάζει κλωνάρια και μεγαλώνει" και κυρίως το "σα δίδυμα άστρα".

 

Έντονη δράση, γρήγορη αφήγηση που σε προχωράει μέχρι το τέλος. Διάλεξες τις κατάλληλες στιγμές τόσο να ξεκινήσεις όσο και να τελειώσεις τη διήγησή σου. Και εκεί που είχα σημειώσει να σου γράψω για την ανάμνηση με την οποία αντιμετώπισε την ψιονιστή, έρχεσαι και μου πετάς ένα πολύ δυνατό τέλος, που τα βάζει όλα στη θέση τους!

 

Μερικά ορθογραφικά και καναδυό συντακτικά λαθάκια μου χάλασαν λίγο την ευχαρίστηση της ανάγνωσης, αλλά υποθέτω ότι όταν έρθει η στιγμή να δεις πιο σοβαρά την ιστορία σου, θα τα βρεις εύκολα και θα τα διορθώσεις.

 

Δεν ήξερα ότι οι αέριοι γίγαντες είναι αποτυχημένοι ήλιοι! Αλήθεια, ε; Δεν ήξερα και ότι το αίμα παίρνει μαύρο χρώμα σε συνθήκες κενού. Επίσης με παραξένεψε ο τρόπος που γράφεις το κοίτος - πρέπει να ψάξω στο λεξικό γιατί τα μπερδεύω με το κήτος (πχ φάλαινα). Επίσης κάτι άλλο που με παραξένεψε είναι η ονομασία του ήλιου του συστήματος ως "Έρημος Α". Στους, λιγοστούς ομολογουμένως, σχετικούς κόσμους που έχω συναντήσει Έρημος Α θα ήταν ο πρώτος πλανήτης του συστήματος και σκέτο Έρημος το άστρο - νομίζω. Αν ξέρει κάποιος καλύτερα, ας λύσει και τη δική μου απορία.

 

Κάποιες ακόμα πραγματικά μικρές λεπτομέρειες.Πώς γίνεται μια πράξη να είναι έντονη και σαν την πρώτη φορά αλλά να την κάνεις με το ένστικτο και να μη της πολυδίνεις σημασία; Τι (κακό) είναι η χημική φωτοβολίδα; Πώς πρόλαβε να του φωτίσει τη μούρη, να μιλήσει στους συναδέρφους του και μετά να την αρπάξει; Πώς η σφαίρα εξοστρακίστηκε από τη στολή του χωρίς να προκαλέσει βλαβη και είχε αρκετή ορμή ώστε να καρφωθεί κάπου; -Είμαι σίγουρος ότι έχεις κάποιες εξηγήσεις στο μυαλό σου, απλώς εγώ απέτυχα να τις καταλάβω...

 

Δεν έχω διαβάσει άλλες ιστορίες σου μέχρι τώρα. Αλλά αν πράγματι γράφεις μόνο σπλατεριές και καφροϊστορίες, όπως λένε τα παιδιά, μάλλον είναι κρίμα...

[Filotechnos]

Δεν έχω διαβάσει παρόμοιό του:στον αφιγηματικό ενεστώτα. Αλλά δεν είναι αφίγημα αυτό...είναι σκέτη δράση...ανελέητη δράση και ντελίριο συμπυκνωμένο...το τελείωσα λαχανιασμένος μεν, ικανοποιημένος δε. Περισσότερη πυθαρχεία, και θα γράφεις αριστουργήματα και δεν θα σκας πυρινικες βόμβες. Άριστα από εμένα.

[mman]

Αυτό το διήγημα μου άρεσε τόσο, που το συμπεριέλαβα στη Λίστα των αγαπημένων μου.

[Drake Ramore]

Λυπάμαι που δεν θα συμφωνήσω με τους αποπάνω μου, αλλά για εμένα αυτό ο διήγημα δεν είναι καλό. Δεν μου προσέφερε απολύτως τίποτα, ούτε τεχνικά, ούτε νοηματικά, ούτε αφηγητικά.

 

Αν το συγκρίνω δε, με το πολύ δυνατό "Η ιστορία ενός βοσκού", ή το επικά τραγελαφικό αριστούργημα "μια τραγική ιστορία" το βλέπω ακόμη πιο αδύναμο.

[Tiessa]

Διχασμένη.

Δεν ανήκει στο είδος των ιστοριών που μου αρέσει γενικά -έτσι κι αλλιώς βαριέμαι το σπορ "μπαίνουμε μέσα, τους σκοτώνουμε όλους και τελειώνουμε".

Έχει πάντως δυνατά σημεία και ίσως πρέπει να συνεκτιμηθεί ότι γράφτηκε με θέμα διαγωνισμού "Η ομορφιά της κακίας", οπότε ο βασικός χαρακτήρας είναι αρκούντως κακός και τη βρίσκει ικανοποιητικά με την κακία του.

Edited April 20, 2010 by Tiessa