Ο Τσάρλι που Ξετρελαίνει τα Παιδιά

[voodoo4]

Όνομα Συγγραφέα: voodoo4

Είδος: τρόμος με δόσεις black humour

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: ~1700

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Ένα ειρωνικό, μίζερο και θλιβερό ανθρωπάκι. Σ' έναν ειρωνικό, μίζερο και θλιβερό κόσμο.

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Ο Τσάρλι που Ξετρελαίνει τα Παιδιά

 

Η πρώτη έκρηξη με βρήκε την ώρα που προσπαθούσα να φορέσω την ηλίθια στολή του Τσάρλι. Του Τσάρλι που ξετρελαίνει τα παιδιά.

Ναι ξέρω, ένας εξηντάρης ντυμένος γάιδαρος. Γελάστε με την ψυχή σας.

 

Γι' αυτό με πληρώνετε άλλωστε, για να σας διασκεδάζω, εσάς και τους καρπούς του έρωτά σας. Με τα πελώρια αυτιά και το αλλήθωρο βλέμμα, να σκύβω στα τέσσερα, προς τέρψη των επίδοξων καβαλάρηδων, γκαρίζοντας και ικανοποιώντας κάθε επιθυμία των κακομαθημένων βλασταριών σας. Κι ύστερα να μοιράζω σοκολάτες.

Έτσι, απ'την καλή μου την καρδιά...

 

"Πες ευχαριστώ στο γαϊδαράκο χρυσό μου".

Λες και δεν ακούω, δεν καταλαβαίνω, λες και βάζοντας τη στολή χάνω κάθε ανθρώπινη ιδιότητα. Σωματική και ψυχική. Ένας εξηντάρης ντυμένος γάιδαρος. Σχολιάστε, κοροϊδέψτε, ξεφτιλίστε. Γι' αυτό με πληρώνετε άλλωστε. Νοιώστε οίκτο και ανακούφιση που δεν έχετε την τύχη μου.

Την τύχη μου γαμώ…

 

Σήμερα όμως η τύχη μου χαμογέλασε και μαζί της γέλασα κι εγώ. Σειρά μου ήταν νομίζω.

Καθώς κομμάτια σάρκας εκτοξεύτηκαν προς πάσα κατεύθυνση, εγώ γέλασα. Όχι στη θέα των σακατεμένων κορμιών, αλλά στη θέα των προσώπων. Στόματα που κρέμασαν σαν ξεβιδωμένα και μάτια ορθάνοιχτα όλο ερωτηματικά, η απόλυτη έκπληξη. Δεν τους αδικώ. Η τελευταία εικόνα της ζωής τους είναι ένας παχύσαρκος και φαλακρός γέρος, που πασχίζει να ντυθεί τετράποδο δίπλα στα ακρωτηριασμένα τους μέλη.

 

Ξεκαρδίστηκα αλλά δεν κατάφερα να ακούσω τη φωνή μου, καθώς σκεπάστηκε από τον εκκωφαντικό θόρυβο των σειρήνων, των αλλεπάλληλων εκρήξεων και του συντονισμένου πανικού. Μη βιαστείτε να με κρίνεται ως απάνθρωπο. Είμαι ακριβώς το αντίθετο. Άνθρωπος. Εκδικητικός, μίζερος και χαιρέκακος, όπως ακριβώς υπήρξαν και τα παραμορφωμένα κουφάρια που κείτονται στα πόδια μου. Μη με αποκαλέσετε σκουλήκι, δεν υπήρξα ποτέ, δεν είχα την τύχη. Είμαι άνθρωπος. Και επαγγελματίας γάιδαρος.

 

Οι μόνη διαφορά μου με τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι στο χρόνο αντίληψης των γεγονότων. Απορροφημένος στον ενθουσιασμό μου δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω την κατάσταση. Δεν πρόλαβα να νοιώσω πανικό, να πάρω μέρος στους φρενήρεις αλαλαγμούς, να κολυμπήσω στο χείμαρρο των αφιονισμένων.

Που έγινε ποταμός. Που έγινε πλημμύρα.

 

Για άλλη μια φορά στη ζωή μου είμαι εκτός κλίματος. Ακόμη και στην καταστροφή νοιώθω παραγκωνισμένος, ο αιώνιος παρίας.

 

 

Δε βαριέσαι...

 

Οπλισμένος με την ψυχραιμία που μου χάρισαν αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα περισυλλογής, αφήνω τον κήπο με το κόκκινο γρασίδι και μπαίνω στην κουζίνα του σπιτιού. Δε φαίνεται ψυχή τριγύρω. Το τραπέζι και το πάτωμα έχουν γίνει ένα και το αυτό, γεμάτα σκόρπια σερβίτσια, ποτά και εδέσματα. Το τραπέζι όμως ξεχωρίζει γιατί πάνω του στέκεται άθικτη η τούρτα.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.

Η ειρωνεία βρήκε τον ορισμό της.

 

Αφού σταμάτησα να γελάω, άρχισα επιτέλους να αναρωτιέμαι:

Τι διάολο συμβαίνει; Ποιος κήρυξε τον πόλεμο στους ηλίθιους;

 

Μιλάμε για πλάσματα που μόνη τους έγνοια είναι να τρέφονται απ’ τη μιζέρια των άλλων και να διαιωνίζουν τη δική τους. Ζωές δίχως νόημα, υποσημειώσεις στο περιθώριο της ιστορίας. Μηδενικά μπροστά από αριθμούς. Ασήμαντοι και παραλείψιμοι.

Ποιος ο λόγος του αφανισμού τους;

 

Ίσως πρόκειται απλώς για τη διαδικασία της εξέλιξης των ειδών, την επικράτηση του ισχυρότερου, του ικανότερου. Ένα ξεσκαρτάρισμα της φύσης. Ίσως ο εχθρός απλά να παίζει το παιχνίδι της ζωής.

Αν είναι έτσι, ο εχθρός μόλις βρήκε σύμμαχο.

 

Χωρίς δεύτερη σκέψη αρπάζω το μαχαίρι από την τούρτα. Νοιώθω ένα ρίγος στην πλάτη, μια γλυκιά ανατριχίλα καθώς χαϊδεύω τη στιλπνή επιφάνεια της λεπίδας. Ναι, εντάξει ο πόλεμος σταμάτησε εδώ και αιώνες να γίνεται με αιχμηρά αντικείμενα, αλλά όπως και να το κάνουμε το μαχαίρι έχει άλλη αίσθηση. Είναι μια προέκταση του ίδιου σου του εαυτού, του ίδιου σου του χεριού, του ίδιου σου του φαλλού. Ειδικά στην ηλικία μου.

 

Απ’ όσο ακούω ο χορός των κολασμένων έξω καλά κρατεί, αλλά και μέσα στο μυαλό μου τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Γίνεται ένα άλλο είδος μάχης, μια προαιώνια αναμέτρηση ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, τον Παράδεισο και την Κόλαση.

 

Όμως η κόλαση σήμερα έχει την τιμητική της και το οικιακό σκεύος στα χέρια μου προάγεται σε φονικό όπλο. Ώρα να χωριστεί η φύρα από το στάρι.

 

Ψύχραιμα, κάνω ένα βήμα έξω.

 

 

 

Τον πόλεμο τον είχα ζήσει μόνο απ’ τα βιβλία και το σινεμά, ίσως και από τις διηγήσεις αυτών που των έζησαν. Κι αυτό που βλέπω δε μοιάζει με πόλεμο. Με πόλεμο μοιάζει η σύγκρουση δύο αντίπαλων αποικιών μυρμηγκιών. Αυτό που βλέπω μπροστά μου μοιάζει περισσότερο με την επίθεση ενός σμήνους ακρίδων σε σιτοβολώνα. Πρόκειται για μακελειό, για ολοκαύτωμα.

Πρόκειται όντως για την Κόλαση…

 

Ή μάλλον όχι.

 

Ούτε η λέξη κόλαση δεν αρμόζει στην προκειμένη περίπτωση. Γιατί στην κόλαση βασανίζονται οι νεκροί. Και πολλοί απ’ αυτούς που κατακρεουργούνται μπροστά στα μάτια μου δεν είχαν αφήσει ακόμα την τελευταία τους πνοή. Αν κάτι από το σκηνικό θύμιζε κόλαση -εκτός από το παρανάλωμα του πυρός- ήταν οι δαίμονες-βασανιστές. Γιατί πως αλλιώς να περιγράψεις αυτά τα πλάσματα που διέπρατταν θηριωδίες στα κορμιά ζώων και ανθρώπων, ενηλίκων και βρεφών; Άμορφοι και πανέμορφοι ταυτόχρονα στη γκροτέσκα ασυμμετρία τους. Ένα συνονθύλευμα μετάλλου και οργανικής ύλης σε ακανόνιστη γεωμετρία που αιωρείται εκατοστά από το έδαφος. Πραγματικά δεν έμοιαζαν με τίποτα που να μπορώ να προσδιορίσω στην πανίδα του πλανήτη μας.

 

Το λεξιλόγιό μου με πρόδωσε, το ίδιο και η ουροδόχος κύστη μου, όταν ένα από τα πλάσματα στράφηκε προς το μέρος μου καθώς οι απολήξεις του άφηναν στην ησυχία του το σάρκινο παιχνίδι τους.

 

Η μάζα που πριν λίγα λεπτά ήταν άνθρωπος, έπεσα ήσυχα στο έδαφος μέσα σε μια λίμνη από αίμα και στάχτη. Το πλάσμα χωρίς βιασύνη, χωρίς τριβή, αιωρήθηκε προς την κατεύθυνσή μου.

 

Ψυχραιμία τέλος.

Καθαρό μυαλό επίσης, αφού κατευθύνθηκα μαινόμενος στο εσωτερικό του σπιτιού, μάλλον σαν ποντίκι στη φάκα. Έτρεχα αναποδογυρίζοντας έπιπλα και παντός είδους αντικείμενα στο πέρασμά μου, ψάχνοντας μάλλον μάταια για ασφαλές καταφύγιο. Χώθηκα σε μια αποθήκη στο δεύτερο όροφο περιμένοντας το δήμιό μου, περιμένοντας το τέλος. Το μαχαίρι βρισκόταν ακόμη στο χέρι μου, τρεμοπαίζοντας στο ρυθμό που έτρεμε και το υπόλοιπο κορμί μου. Δεν ξέρω γιατί το κρατούσα ακόμη, δεν ξέρω τι περίμενα να καταφέρω.

 

Ήλπιζα πραγματικά να μονομαχήσω με το δαιμονικό κυνηγό μου; Ήμουν τόσο ηλίθιος; Μάλλον όχι. Ήταν η μοναδική μου ελπίδα για ένα γρήγορο θάνατο, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο. Μια οριζόντια τομή στο λαιμό και αντίο κόσμε. Δε σκοπεύω να καταλήξω έρμαιο στις αιμοσταγείς ορέξεις του κτήνους.

 

Και τότε ακούστηκε ο θόρυβος.

Μόνο που ακούστηκε μέσα στο ημισκότεινο καταφύγιό μου. Και δεν τον έκανα εγώ. Γύρισα με τρόμο το κεφάλι μου και τότε το είδα. Ένα παιδί, με πρόσωπο μουσκεμένο από τα κλάματα και ρούχα μουσκεμένα από σωματικές απεκκρίσεις. Ένα μίγμα ούρων και αίματος, μάλλον όχι του δικού του. Ένας από το κοινό μου, και όχι ένας οποιοσδήποτε, αλλά το τιμώμενο πρόσωπο. Χρόνια πολλά, θυμήθηκα τη διακόσμηση της τούρτας, αλλά δεν το ξεστόμισα.

 

Τώρα έστεκε εκεί να με κοιτάει με μάτια πρησμένα και στόμα που έχασκε ανήμπορο να αρθρώσει οτιδήποτε. Μια καρικατούρα ανθρώπου. Ένας πρώην κυρίαρχος της φύσης. Μια τραγική φιγούρα.

 

-«Τι κάνεις εδώ; Κάνε ησυχία!»

-«Πάμε.»

-«Τι;»

-«Πάμε έξω, βόλτα»

-«Βόλτα;;» Ο μικρός πραγματικά ήταν εκτός τόπου και χρόνου.

-«Κάτσε εδώ μαζί μου και κάνε ησυχία»

-«Πάμε έξω, θέλω τη μαμά μου»

 

Μάλλον η μάνα του τον άφησε εδώ για ασφάλεια. Το σάρκινο παιχνίδι στα πλοκάμια του κτήνους. Η μαμά του.

 

-«Δεν έχουμε να πάμε πουθενά. Κάτσε εδώ και μην κάνεις φασαρία γιατί έξω είναι το τέρας»

-«Το τέρας;»

-«Ναι, κι αν σ’ ακούσει θα έρθει να μας φάει». Ο μικρός σταμάτησε να ρωτάει αλλά όχι και να απορεί.

 

Και τότε ακούστηκε ο δεύτερος θόρυβος. Αυτή τη φορά από κει που δεν έπρεπε να ακουστεί. Από τις σκάλες. Μου πέρασε αστραπιαία απ’ το μυαλό να δώσω το μικρό για δόλωμα.

 

-«Καλά, αν θες να πας να βρεις τη μαμά σου, πήγαινε»

-«Όχι. Θέλω να μείνω μαζί σου. Έξω είναι το τέρας»

 

Λαμπρά, θα γίνω κηδεμόνας στα εξήντα. Με κολακεύει βέβαια η ιδέα ότι ο μικρός προτίμησε την παρέα μου. Προτίμησε έναν κακομοίρη γέρο που κρατάει μαχαίρι από κάτι που δεν έχει δει ποτέ.

 

«Θέλω τη μαμά μου», ψιθύρισε πάλι και τον πήραν τα δάκρυα.

 

Ο θόρυβος συνεχίστηκε απ‘ έξω καθώς το πλάσμα προφανώς ερευνούσε τα δωμάτια. Ή έκανε κάτι άλλο ακατονόμαστο που κάνουν τα πλάσματα του είδους του. Ο χρόνος μας περιοριζόταν αισθητά.

 

-«Θέλεις να συναντήσεις τη μαμά σου;» τον ρώτησα χαμηλόφωνα καθώς έκανα απολογισμό της κατάστασης και συνειδητοποίησα την πιθανή κατάληξή μας.

-«Ναι. Θέλω να ‘ρθεις κι εσύ»

-«Θα στείλω πρώτα εσένα και θα έρθω να σας βρω μετά», είπα και έμπηξα το μαχαίρι στο λαιμό του.

 

 

Το αίμα πότισε τα ρούχα μου και τη λεπίδα, και αναμεμειγμένο με το λευκό της σαντιγί σχημάτισε ένα ειρωνικά χαρούμενο ροζ επάνω στο μέταλλο. Ένοιωσα γαλήνη την ώρα που το άψυχο κορμάκι έπεφτε στο πάτωμα. Γαλήνη για τη μοναδική ίσως πράξη ευσπλαχνίας στη ζωή μου. Γιατί ότι βρισκόταν εκεί έξω σίγουρα δε θα έδειχνε το ίδιο έλεος.

 

Κοίταξα το αιμόφυρτο σώμα και σκέφτηκα πως μπορεί και να έλεγα αλήθεια όταν του υποσχέθηκα πως θα ξανάσμιγε με τη μητέρα του. Ένοιωσα αγαλλίαση στη σκέψη πως μπορεί να τον συναντούσα κι εγώ. Να νοιώσω αυτά που δεν ένοιωσα σε όλη τη διάρκεια της θλιβερής πορείας μου στο χρόνο. Να νοιώσω στο θάνατο ότι δεν ένοιωσα στη ζωή. Περίμενα τώρα υπομονετικά το τέλος μου χωρίς διάθεση να το προκαλέσω ο ίδιος. Ίσως ένα επίπονο και αποτρόπαιο φινάλε στη μίζερη ζωή μου να εισπράξει ακόμη μεγαλύτερη ανταπόδοση στην επόμενη. Ίσως…

 

…Γιατί δε μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πως ένας πεντάχρονος προτίμησε να περάσει μαζί μου τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Δεν έφυγε μακριά μου, μακριά απ’ τη λεπίδα μου, με ήθελε μαζί του ως την τελευταία στιγμή. Με εμπιστεύτηκε!

 

Αν αυτό δεν ήταν σημάδι από μια ανώτερη δύναμη, τότε τι ήταν; Μια δύναμη που με υπέβαλε στην τελική της δοκιμασία, εξετάζοντας αν είμαι ικανός για ευσπλαχνία, για οίκτο, για έλεος. Κι εγώ ανταποκρίθηκα. Και είμαι έτοιμος να περάσω στο επόμενο επίπεδο.

 

Και τότε άνοιξε η πόρτα και μπροστά μου στάθηκε, αιωρήθηκε για τη ακρίβεια, το αποτρόπαιο γέννημα της αβύσσου, ή οποιουδήποτε κόσμου μπορούσε να γεννήσει ένα τέτοιο πλάσμα. Αλλά εγώ δεν κοιτούσα το δαίμονα, δε μύριζα την απόκοσμη αποφορά του, δεν άκουγα τους υπόκωφους βρυχηθμούς του.

 

Εγώ επικεντρώθηκα στην εικόνα πίσω στον τοίχο του διαδρόμου και τότε μόνο κατάλαβα…

 

Ένας παχύσαρκος εξηντάρης καθρεφτιζόταν, πεσμένος δίπλα σε μια λίμνη αίματος, όμως το κεφάλι του δεν ήταν κεφάλι ανθρώπου. Το συνειδητοποίησα κι όταν δε μπόρεσα να σκουπίσω τα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό μου.

 

 

 

 

Στο κεφάλι φορούσα ακόμη την ηλίθια στολή του Τσάρλι…

[odesseo]

Δεν τρόμαξα πολύ από την ιστορία τρόμου (προς Θεού, δεν φταις εσύ). Αλλά τρόμαξα με το black humour - και μου άρεσε πολύ.

 

Εξαιρετικό.

Edited May 28, 2007 by odesseo

[voodoo4]

Ναι έχεις απόλυτο δίκιο.

Κι εγώ να σου πω την αλήθεια δεν ήξερα αν έπρεπε να την κατατάξω εδώ ή στα Διάφορα.

Αλλά αφού σου άρεσε, είμαι ευχαριστημένος

[darky]

Ποιά διάφορα. Είναι χόρορ και το τονίζω. αλλά

 

 

τί πράμα τους σκότωνε. να ξομολογηθώ ότι περιμενα με ένοχη χαρά ένα εκ των δυο. δολοφόνους εκτελεστές με στολές ζώων. βήτα : ζωόμορφους δάιμονες.

 

 

το χόρορ σού πάει όπως και τα στοιχεία μαύρης κωμωδίας, για πρώτη προσπάθεια ήταν πολύ καλή.

[tetartos]

Το ζιζάνιο (oui, c'est moi!) σας τραβά την προσοχή σ' αυτήν εδώ την ιστοριούλα!

 

Δεν τρόμαξα, αλλά σιχάθηκα τον εαυτό μου που ταυτίστηκα (όσο ταυτίστηκα) με τον πρωταγωνιστή. Πιασάρικος ο τίτλος, καλό και απρόβλεπτο το τέλος (=τελευταία πρόταση). Ίσως να ταυτιζόμουνα περισσότερο, αν έκανε κάτι πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου, αν ήταν "καλύτερος" άνθρωπος ή πιο ανθρώπινος, τελοσπάντων. Η συνεχής αυτοεπιτήρηση και αυτοαναφορά του πρωταγωνιστή προδιέθετε περισσότερο σε αυτοσαρκασμό παρά σε τρόμο.

 

Μια πολύ καλή προσπάθεια, ιδίως για πρώτη.

[Guest roriconfan]

Περισσότερο ψυχολογικό και ειρωνικό παρά χόρορ για εμένα.

Μου άρεσε, δε λέω. Είχε καλό λόγο ο Τσάρλι από μέρος του που τα έκανε όλα.

Απλά μπορούσε να κρατήσει λίγο παραπάνω για να τον συμπονέσουμε (ή σιχαθούμε) καλύτερα σε αυτό που έκανε.

Μερικές αναλαμπές στο παρελθόν που να δείχνουνε πως εξευτελιζόταν πιστεύω ότι θα ήταν αρκετό. Ή το πως ξεκίνησε να έχει αυτό το επάγγελμα.