Ένα κομμάτι από το Μαύρο

[Nihilio]

Είδος: τρόμος

Βία; Όχι

Σεξ; Ναι

Αριθμός Λέξεων: 1455

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: για το διαγωνισμό σύντομης ιστορίας του Μαΐου 2007

-----

“Τι θα πάρετε;” ρώτησε ο σερβιτόρος το ζευγάρι.

 

“Μια μπριζόλα, καλοψημένη,” είπε ο Έρικ.

 

“Και μία με το αίμα της,” είπε η Μαρτίνα.

 

“Τι θα πιείτε;” τους ρώτησε ξανά ο σερβιτόρος.

 

“Λευκό κρασί,” είπε ο Έρικ. Αυτό δεν είναι που ταιριάζει με το κρέας; αναρωτήθηκε, αλλά επέλεξε να αδιαφορήσει.

 

“Όπως νομίζετε,” είπε ο σερβιτόρος, με ένα στραβό ύφος στο μακρόστενο πρόσωπό του, που του έλεγε ότι είχε επιλέξει το λάθος κρασί. Στη συνέχεια ο ψηλόλιγνος άντρας έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα.

 

Ο Έρικ δεν προσπάθησε καν να διορθώσει την επιλογή του. Σε τελική πολύ που τον ένοιαζε το κρασί που θα έπινε σε ένα ψευτοκυριλέ εστιατόριο σαν κι αυτό. Αυτό που τον ένοιαζε ήταν η γκόμενα που είχε απέναντί του. Και τί γκόμενα. Ατελείωτα πόδια που η μίνι φούστα της άφηνε ακάλυπτα, εφαρμοστό μαύρο φόρεμα που τόνιζε τις πλούσιες καμπύλες της και ένα πρόσωπο που κόλαζε και άγιο. Και ο Έρικ σίγουρα δεν ήταν άγιος.

 

Το όνομά της ήταν Μαρτίνα Σμιθ, από ότι ήξερε κάποια που γούσταρε συναδέλφους του, ανεξαρτήτως κλίμακας, από μπράβους μέχρι μεγαλοκαρχαρίες. Η σημερινή βραδιά της πάντως ήταν αφιερωμένη στα χαμηλότερα κλιμάκια του οργανωμένου εγκλήματος.

 

“Πώς σου φαίνεται το μαγαζί;” τη ρώτησε, προσπαθώντας να ανοίξει κουβέντα.

 

“Συμπαθητικό,” απάντησε εκείνη, “αλλά δεν ήρθα για το μαγαζί εδώ απόψε.”

 

Ωραία ξεκινάει η βραδιά, είπε από μέσα του ο Έρικ και, επιστρατεύοντας το πιο γλυκό χαμόγελό του, τη ρώτησε “Ελπίζω να μην πλήττεις.”

 

“Όχι, μην ανησυχείς,” του απάντησε εκείνη, “πάντα μπορούμε να βρούμε ένα ενδιαφέρον θέμα για να συζητήσουμε οι δυο μας.”

 

“Όπως;” τη ρώτησε ο Έρικ, ενώ αισθανόταν ότι για μια φορά επιτέλους στη ζωή του το πτυχίο του στη Βιολογία θα του φαινόταν χρήσιμο.

 

“Είσαι κακό αγόρι;” τον ρώτησε εκείνη, με ένα βλέμμα τόσο καυτό που έλιωνε και ατσάλι.

 

“Τ-τι εννοείς;” τραύλισε εκείνος, έκπληκτος από την ερώτηση της.

 

“Η δουλειά σου,” συνέχισε εκείνη, “πες μου μερικά από τα χειρότερα πράγματα που έχεις κάνει.”

 

Η γκόμενα είναι βαρεμένη, σκέφτηκε ο Έρικ, αλλά για κάποιον λόγο αυτό δεν τον ενοχλούσε. Το αντίθετο μάλιστα, χαιρόταν την ευκαιρία να μιλήσει με τη συνοδό του για τη δουλειά. Συνήθως συστηνόταν ως υπάλληλος γραφείου και έπρεπε να επινοεί ιστορίες για τους συναδέλφους του. Για τον όγκο του, έλεγε απλά ότι έκανε ερασιτεχνικά πυγμαχία.

 

“Έχω κάνει πολλά,” της είπε με χαμηλή φωνή, και σώπασε για όση ώρα ο ενοχλητικός σερβιτόρος έφερνε τα πιάτα τους και γέμιζε τα ποτήρια τους με κρασί. Όταν επιτέλους έφυγε ο Έρικ συνέχισε λέγοντας “και σε πολλούς που το άξιζαν. Αυτό που με ενοχλεί όμως είναι δουλειές σε άτομα που δεν το αξίζουν. Που έμπλεξαν από άγνοια ή από βλακεία. Σαν τον αυριανό, πήρε ένα δάνειο, η δουλειά που έστησε δεν πήγε καλά και δεν έχει να το ξεπληρώσει.” Σταμάτησε για λίγο και με το μαχαίρι του άρχισε να κόβει τη μπριζόλα του σε μικρά κομμάτια. “Το αφεντικό ξέρει ότι δεν πρόκειται να τον πληρώσει, κι όμως με στέλνει να του σπάσω τα πόδια επειδή δε θέλει να δείξει αδυναμία.”

 

Στη συνέχεια κάρφωσε ένα κομμάτι κρέας και το έφερε στο στόμα του. Η Μαρτίνα, αντίθετα, έκοψε ένα κομμάτι από τη δική της μπριζόλα και το έφερε στο στόμα της και το μάσησε διακριτικά, ενώ μια σταγόνα από το ζωμό του, σχεδόν ωμού, κρέατος έτρεξε από την άκρη των χειλιών της. Με μια προσεχτική κίνηση έφερε τη χαρτοπετσέτα της στο στόμα της και σκουπίστηκε.

 

“Για πες μου, τι άλλο σε βαραίνει;” τον ρώτησε, ενώ το χέρι της πήγαινε προς το ποτήρι της.

 

“Πολλά,” της είπε ο Έρικ, παίρνοντας στο χέρι του το ποτήρι του, “αλλά έχω συνηθίσει τους εξομολόγους με ράσα και πίσω από σίτες.”

 

“Δεν πειράζει,” είπε εκείη και σήκωσε το ποτήρι της, “σε αμαρτίες που έγιναν και που θα γίνουν.” Έπειτα τσούγκρισαν τα ποτήρια τους.

 

 

 

 

“Έχεις κάποιο φετίχ με αμαρτίες και αμαρτωλούς;” την ρώτησε ο Έρικ. Το γεύμα είχε τελειώσει και η Μαρτίνα τον είχε προσκαλέσει σε κάποιο ξενοδοχείο που ήξερε και που ήταν κοντά στο εστιατόριό τους.

 

“Πες το καλύτερα εξάρτηση,” του απάντησε η γυναίκα, μέσα από το μπάνιο. Ο Έρικ, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, είχε ξεκουμπώσει το πουκάμισό του και περίμενε τη συνοδό του να τελειώσει το μπάνιο της.

 

“Ότι πεις,” της απάντησε, προσπαθώντας ακόμα να αγνοήσει την εκκεντρικότητά της και πιστέψει ότι στάθηκε τόσο τυχερός. Με γυναίκες το ίδιο τρελές είχε ξαναβγεί, αλλά ποτέ τόσο όμορφες.

 

“Το θέμα είναι τι άλλο έχεις να μου πεις εσύ;” τον ρώτησε η Μαρτίνα, βγαίνοντας από το μπάνιο τυλιγμένη με μια πετσέτα.

 

“Όλο το βράδυ σου λέω τα όσα έχω κάνει,” της απάντησε εκείνος. Ναι, είναι εντελώς τρελή η γκόμενα, σκέφτηκε.

 

“Όχι,” του απάντησε εκείνη, “το βλέπω στα μάτια σου ότι κάτι κρατάς κρυφό.”

 

“Κοίτα,” της είπε εκείνος κουρασμένος, “το αν είμαι αμαρτωλός ή όχι το συζητάμε όλο το βράδυ. Μέχρι και τις σκανταλιές που έκανα παιδί σου έχω πει.” Οι αμφιβολίες που τόση ώρα μαζεύονταν στο μυαλό του είχαν πλέον αρχίσει να ξεπερνούν την έλξη του προς τα θέλγητρα της γυναίκας.

 

“Κάποτε κάποιος μου είπε ότι γεννιόμαστε με μια καθαρή ψυχή,”του είπε εκείνη, πλησιάζοντάς τον. “Κάθε αμαρτία που κάνουμε μαυρίζει και ένα κομμάτι της, και αυτό το μαύρο κομμάτι δεν θεραπεύεται ποτέ.” Ο Έρικ έκανε να σηκωθεί, αλλά η γυναίκα έβαλε το χέρι στο στήθος του, και τον χάιδεψε απαλά, κάνοντάς τον να ξαναξαπλώσει.

 

“Μπορείς πάντα να διώξεις ένα από τα κομμάτια αυτά,” συνέχισε εκείνη, “αλλά μόνο μια άλλη αμαρτία μπορεί να τα ξαναγεμίσει.” Άφησε το χέρι της να τρέξει λίγο ακόμα πάνω στο δέρμα του, κατεβαίνοντας μέχρι το στομάχι του. “Και στα μάτια σου βλέπω πολύ περισσότερο μαύρο από ότι μου λες ότι θα έπρεπε να είχες.”

 

Μια φωνή μέσα στο κεφάλι του Έρικ του έλεγε να σηκωθεί αμέσως και να φύγει, η φωνή και τα χάδια όμως της γυναίκας ήταν σα να τον υπνώτιζαν. “Η αλήθεια είναι,” ξεκίνησε να λέει χωρίς καν να σκέφτεται, “ότι όταν ξεκίνησα τη δουλειά είχα έναν συνεργάτη. Τον Άλεξ. Συμπαθητικός τύπος, πέντε χρόνια πιο μεγάλος από εμένα, άνετος τύπος, έλεγε ωραία αστεία, δεν αργήσαμε να γίνουμε φίλοι. Δουλεύαμε μαζί για τρία χρόνια, όταν μια μέρα αποφάσισε να παντρευτεί και να αποσυρθεί. Και χρειαζόταν μια μεγάλη μπάζα για να το κάνει.” Σταμάτησε καθώς θυμόταν τα όσα είχαν γίνει.

 

“Συνέχισε,” του είπε χαμηλόφωνα η Μαρτίνα.

 

“Χωρίς πολλά πολλά αποφάσισε να πουλήσει κάποιες πληροφορίες στον Μαύρο Τζίμι. Το αφεντικό όμως το έμαθε, και ξέρεις πολύ καλά τι κάνει στους προδότες. Και εγώ έπρεπε να διαλέξω αν θα προδώσω τον φίλο μου ή το αφεντικό. Και ξέρεις πολύ καλά τι κάνει το αφεντικό στους προδότες.” Η εικόνα του φίλου του στην πλαστική σακούλα, όταν η αστυνομία βρήκε το πτώμα, τον στοίχειωνε ακόμα. Ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι του.

 

Η Μαρτίνα χαμογέλασε αχνά. “Βαρύ φορτίο,” του είπε και πλησίασε το πρόσωπό της στο δικό του και με τη γλώσσα της σκούπισε το δάκρυ. Στη συνέχεια το στόμα της κατέβηκε πιο κάτω, και τα χείλη της ενώθηκαν με τα δικά του, ρουφώντας λαίμαργα τον πόνο του, τα σφάλματα που είχε κάνει, τη μαυρίλα της ψυχής του.

 

 

 

 

Ο Έρικ ξύπνησε το άλλο πρωί, νιώθοντας απίστευτα ελαφρύς. Όχι με την ευχάριστη αίσθηση ελαφρότητας που νιώθει κάποιος μετά από μια ευχάριστη νύχτα με μια κουκλάρα σαν τη Μαρτίνα, αλλά με την αβάσταχτη αίσθηση που νιώθει κάποιος όταν ένα μεγάλο μέρος του εγώ του είχε χαθεί και μόνο ένα μικρό υπόλοιπο έπρεπε να συμπληρώσει το κενό που είχε αφήσει.

 

Σηκώθηκε και πρόσεξε ότι η Μαρτίνα είχε φύγει κιόλας από το δωμάτιο, ενώ το μυαλό του έμοιαζε να μη θυμάται τι είχε γίνει από τη στιγμή που έφτασαν στο ξενοδοχείο και μετά. Νιώθοντας χάλια κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Λίγο κρύο νερό θα τον συνέφερνε.

 

Μα να φύγει έτσι, σκέφτηκε, σε τελική έχω τελειώσει και ένα πανεπιστήμιο, για να ξεχρεώσω τα φοιτητικά δάνεια μπήκα στη δουλειά, αξίζω κάτι περισσότερο από σεξ της μιας νύχτας, είπε στον εαυτό του. Τουλάχιστον ας μου έλεγε και κανένα γεια.

 

Μπαίνοντας στο μπάνιο είδε στον μεγάλο καθρέφτη πάνω από το νιπτήρα ένα μήνυμα γραμμένο με το βαθύ κόκκινο κραγιόν της Μαρτίνα. Όταν ξανανιώσεις αρκετά κακός, τηλεφώνησέ μου, του έγραφε.

 

Τι τρελή γκόμενα, σκέφτηκε ο Έρικ και κοίταξε το ρολόι του. Η ώρα ήταν έντεκα, και στη μία είχε δουλειά. Γαμώτο, πέρασε η ώρα, σκέφτηκε, συνεχίζοντας να νιώθει το ίδιο απαίσια.

 

Ένα γρήγορο ντους, ένας καφές και δύο ώρες αργότερα και η ανυπόφορη αίσθηση κενότητας που ένιωθε δεν είχε μειωθεί. Μόνο όταν έπιασε στα χέρια του τον σιδερένιο λοστό που είχε για αυτές τις δουλειές και έσπασε το πρώτο πόδι του κυρίου Τζάκσον, ιδιοκτήτη συνοικιακού παντοπωλείου που χρωστούσε τα κέρατά του στον Τόνι Σκαρζίνι, ένιωσε την ενοχλητική αυτή αίσθηση να υποχωρεί. Ξανασήκωσε το λοστό, ενώ ο μικρόσωμος άντρας ούρλιαζε από πόνο, και τον κατέβασε ξανά με δύναμη, στοχεύοντας αυτή τη φορά το γερό πόδι του. Για κάποιον λόγο σήμερα δε λυπόταν το θύμα του, αντίθετα ένιωθε τον πόνο του να τον γεμίζει.

[Faia de Wolf]

Nα κι ένα σπάνιο είδος βαμπίρ!

[Naroualis]

Παρακαλώ όχι σχόλια πριν το τέλος του διαγωνισμού...

[Faia de Wolf]

Παρακαλώ όχι σχόλια πριν το τέλος του διαγωνισμού...

 

Συγνώμη, αλλά δεν έγραψα την γνώμη μου για το διήγημα. Παρ' όλα αυτά μπορούμε να το αφαιρέσουμε; να το μαυρίσουμε; να το ξορκίσουμε; του κανουμε κάτι, βρε αδερφέ,και να εμφανιστεί μετά την λήξη; (έχω και πυρετό που δεν λέει να πέσει τις τελευτάιες μέρες...) Και ο διαγωνισμό αν δεν κάνω λάθος χθες δεν έληγε;

[trillian]

Aπλά είθισται στους διαγωνισμούς να σχολιάζουμε τις ιστορίες αφότου τελειώσει και η ψηφοφορία και ανακοινωθεί ο νικητής Μπορούμε αν θέλετε να τα "εξαφανίσουμε" προσωρινά τα ποστς, αλλά δε νομίζω ότι χρειάζεται, μπορούμε απλά να κρατηθούμε από περαιτέρω σχόλια

[Naroualis]

Όντως δεν είναι και προς θάνατον. Στην αντίστοιχη περίπτωση σχολίου που έγινε σε άλλο κείμενο για τον ίδιο διαγωνισμό δε σβήσαμε το ποστ. Θα έλεγα να μην του δώσουμε τόση έκταση. Απλά να προσπαθήσουμε να μην το κάνουμε...

[Faia de Wolf]

Και πάλι συγνώμη, πάω να ψηφίσω τότες και όσο κι αν μου είναι δύσκολο θα προσπαθήσω να συγκρατούμαι από δω και πέρα... (Πού θα πάει... θα τα συμμαζέψω όλα στο μυαλό μου και θα προσαρμοστώ...)

[nikosal]

Καλογραμμένο (με μικρά λαθάκια που εγώ διορθώνω μόνο στο 4-5ο χτένισμα...), με δυνατό τέλος και έξυπνη χρήση του όρου του διαγωνισμού. Ατμοσφαιρικό, με διαλόγους και περιγραφές που πιάνουν και σε κάνουν να νιώθεις τρίτος στο τραπέζι (ποιος λέει ότι στους δύο κλπ.; ). Μπράβο Νιχ. Μόνο που δεν είναι το στιλ μου, όλες αυτές οι ιστορίες γύρω από τη μαφία, τους εκτελεστές κλπ. Για αυτό και δεν ενθουσιάστηκα, ούτε το ψήφισα για καλύτερο, αν και το τοποθέτησα ψηλά, παρόλα αυτά.

Edited June 17, 2007 by nikosal

[Naroualis]

Παλιότερα σου είχα ζητήσει σε κάποιο σχόλιο κάποιας ιστορίας σου (που λόγω της παρμεζάνας δε θυμάμαι ποια είναι) να βάζεις λίγο περισσότερο συναίσθημα στις ιστορίες σου. Και για να είμαι ακριβής όχι ακριβώς συναίσθημα, αλλά Character building. Είχες πει ότι οι πράξεις του ήρωά σου δείχνουν το χαρακτήρα του. Εδώ γιατί δεν έκανες το ίδιο;

 

 

 

Και εξηγούμαι: Το Κομμάτι από το Μαύρο έχει απίστευτο Character building. Οι σκέψεις του είναι μια ιδέα περισσότερες από του Αύγουστου Μπρόντλεϋ (είδες το θυμήθηκα τελικά, το Φλεγόμενο Στέμμα ήταν). Αυτό είναι που προωθεί το Character building, οι σκέψεις του ήρωα. Το τι αισθάνεται, ακόμη κι όταν αυτός ο ίδιος ή ακόμα κι όταν εσύ ο ίδιος δεν καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που αισθάνεται ο ήρωάς σου.

 

 

 

Η πλοκή σου δεν είχε κενά, η Μαρτίνα είναι μια κουκλάρα απίστευτη, που πολύ θα ήθελα να της μοιάσω έστω και λίγο κι ο τύπος άξιζε να τον φάνε λάχανο σε στενοσόκακο με τρεις ντουζίνες ούζι να του ψέλνουν τον επικήδειο. Κοινώς τον μίσησα, που θα πει ότι πέτυχες να τον κάνεις αρκετά κακό.

 

 

 

Keep up.

[Namris]

Αγαπητέ Nihilio, το διήγημα σου μου άρεσε πάρα πολύ.

Στην αρχή θεώρησα την Μαρτίνα σαν την όμορφα κακή της υπόθεσης. Φαντάζομαι όμως ότι η πραγματική ομορφιά της κακίας στο διήγημα βρίσκεται στην απόλαυση που άρχισε να αντλεί ο Έρικ από τις δραστηριότητες του. Καλά λένε λοιπόν ότι η γυναίκα φτιάχνει τον άντρα, η γυναίκα τον καταστρέφει.

 

Έχω όμως τα κάτωθι σχόλια (καθαρά και μόνο σαν αναγνώστης) :

1)

“Δεν πειράζει,” είπε εκείνη και σήκωσε το ποτήρι της, “σε αμαρτίες που έγιναν και που θα γίνουν.” Έπειτα τσούγκρισαν τα ποτήρια τους.

“Έχεις κάποιο φετίχ με αμαρτίες και αμαρτωλούς;” την ρώτησε ο Έρικ. Το γεύμα είχε τελειώσει και η Μαρτίνα τον είχε προσκαλέσει σε κάποιο ξενοδοχείο που ήξερε και που ήταν κοντά στο εστιατόριό τους.

Στο σημείο αυτό σκόνταψα, διότι δεν κατάλαβα αν βρίσκονταν στο εστιατόριο και του πρότεινε να πάνε στο ξενοδοχείο, ή βρίσκονταν ήδη στο ξενοδοχείο και απλά αναφέρεις την πρόταση της.

Το κενό βέβαια ανάμεσα στις παραγράφους και η φράση "τον είχε προσκαλέσει" σηματοδοτούσαν το δεύτερο, αλλά οι διάλογοι (“σε αμαρτίες που έγιναν και που θα γίνουν.”, “Έχεις κάποιο φετίχ με αμαρτίες και αμαρτωλούς;”) ήταν τόσο συναφείς που με μπέρδεψε, και αντί να έχω στο μυαλό μου την εικόνα, προσπαθούσα να καταλάβω που βρίσκονταν εκείνη την ώρα. Εντάξει, δεν φημίζομαι και για την ευφυΐα μου, οπότε φαντάζομαι κανένας άλλος δεν θα είχε πρόβλημα.

 

2)

Ο Έρικ ξύπνησε το άλλο πρωί, νιώθοντας απίστευτα ελαφρύς. Όχι με την ευχάριστη αίσθηση ελαφρότητας που νιώθει κάποιος μετά από μια ευχάριστη νύχτα με μια κουκλάρα σαν τη Μαρτίνα, αλλά με την αβάσταχτη αίσθηση που νιώθει κάποιος όταν ένα μεγάλο μέρος του εγώ του είχε χαθεί και μόνο ένα μικρό υπόλοιπο έπρεπε να συμπληρώσει το κενό που είχε αφήσει.

Όντως τον νιώθω τον Έρικ ελαφρύ σαν πούπουλο. Η φράση όμως "αβάσταχτη αίσθηση" μου τον μετέτρεψε αυτόματα σε μπουλντόζα. Ίσως αν έγραφες "αίσθηση απώλειας" ή κάτι άλλο, θα διαρκούσε η πουπουλένια ελαφρότητα του Έρικ σε όλη την παράγραφο.

 

3)

Όταν ξανανιώσεις αρκετά κακός, τηλεφώνησέ μου, του έγραφε.

Η φράση "Όταν ξανανιώσεις αρκετά κακός, τηλεφώνησέ μου" μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά το κοτσανάνι "του έγραφε" πίσω της δεν με άφησε να την απολαύσω. Και δεν νομίζω να χρειάζεται εξάλλου.

[Nihilio]

Με τη σειρά:

Faia: Το έπιασες ακριβώς το νόημα.

 

Nikosal: θα το ξανακοιτάξω το κείμενο για τα λαθάκια, μην ανησυχείς.

 

Naroualis: Βασικά και οι δύο είναι κακοί, ο τύπος ψιλοθύμα, η Μαρτίνα θύτης. Αλλά πάει μεγάλο ψάρι τρώει μεσαίο ψάρι τρώει μικρό ψάρι.

Όταν έλεγα "characterisation μέσα από πράξεις" εννοούσα και τον εσωτερικό μονόλογο με one-liners. Αυτό που δεν αντέχω είναι τα κατεβατά με περιγραφές σκέψεων και τα αποφεύγω όπως ο Κθούλου το Elder sign

Και επίσης κάτι μου λέει ότι δε δούλεψα το characterisation αρκετά για να τον μίσησες τον τύπο. Ή ίσως ότι το δούλεψα αρκετά ώστε να μην εκβιάζω γνώμες αλλά να βγαίνουν από τον αναγνώστη, διαλέξτε όποια από τις δύο εκδοχές θέλετε.

 

Namris, για την πρώτη σου απορία, το κενό ανάμεσα στις παραγράφους σηματοδοτεί αλλαγή σκηνής. Οι άλλες δύο παρατηρήσεις σου θα ληφθούν σοβαρά υπόψη.

[Ivan Gig Nth Yuk]

Χμ, θα κάνω (πάλι) μια προσπάθεια να σχολιάσω...

 

 

Λοιπόν αυτό το κείμενο εμένα δεν μου πολυάρεσε. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου φάνηκε κάπως ξερό και σίγουρα όχι τρομαχτικό. Προσπαθώντας να το αποδώσω κάπου θα έλεγα πως δεν μου φαίνεται ο χαρακτήρας ούτε κακός (λίγο σα θύμα ίσως) ούτε μισητός αλλά ούτε συμπαθητικός.

 

Τώρα για την ιστορία, δε νομίζω να έχω κάτι να πω. Δεν εντυπωσιάστηκα υπερβολικά ούτε όμως την βρήκα βαρετή. Ίσως να μην είναι και μένα το στυλ μου όπως λέει ο Nikosal.

[Nihilio]

Χμ, θα κάνω (πάλι) μια προσπάθεια να σχολιάσω...

 

 

Λοιπόν αυτό το κείμενο εμένα δεν μου πολυάρεσε. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου φάνηκε κάπως ξερό και σίγουρα όχι τρομαχτικό. Προσπαθώντας να το αποδώσω κάπου θα έλεγα πως δεν μου φαίνεται ο χαρακτήρας ούτε κακός (λίγο σα θύμα ίσως) ούτε μισητός αλλά ούτε συμπαθητικός.

 

Τώρα για την ιστορία, δε νομίζω να έχω κάτι να πω. Δεν εντυπωσιάστηκα υπερβολικά ούτε όμως την βρήκα βαρετή. Ίσως να μην είναι και μένα το στυλ μου όπως λέει ο Nikosal.

Η προσπάθεια και μόνο αρκεί και τα όσα λες είναι πάντα μια χρήσιμη γνώμη.

Όσο για τον κεντρικό χαρακτήρα, κοίτα, είναι λίγο από όλα. Το μεσαίο ψάρι, θύτης και θύμα μαζί και γενικά μέσα στο γκρίζο. Η ομορφιά της κακίας παίζει σε δύο κομμάτια, στην Μαρτίνα (που είναι όμορφη και κακιά) και στο πόσο όμορφα νιώθει στο τέλος όταν ξαναβρίσκει ένα κομμάτι από την χαμένη του ψυχή, κάνοντας κακό.

[nikosal]

Διάβασα δυο τρεις φορές ακόμα το διήγημα του Νιχ πριν πάω στα επόμενα, οπότε επιστρέφω. Ισχύει ό,τι έγραφα παραπάνω, συμπληρώνω όμως με πιο ώριμη ανάγνωση.

 

Παρατήρηση πρώτη. Ύφος, μοτίβο: Μοναχικός τύπος, ελκύεται από τις μυστηριώδεις & όμορφες γυναίκες, έχει μαυρισμένη ψυχή, κάνει μια δουλειά που χμμ δεν την αγαπά αλλά την έχει μάθει, του έχει γίνει δεύτερη φύση, κάτι τον βαραίνει (δεν ξεχνά τον πρώην συνεργάτη του), οι χώροι που κινείται είναι το εστιατόριο, με τον απαραίτητο ενοχλητικό σερβιτόρο, το ξενοδοχείο με το εξίσου απαραίτητο ντουσάκι της κυρίας, που στο τέλος θα του αφήσει μήνυμα στον καθρέπτη. Νιχ, όλα αυτά τα έχω ξαναδιαβάσει και επειδή δεν είμαι και φίλος του είδους με κούρασαν πολύ νωρίς (εννοώ ως λογοτεχνικό έργο τρίτων, το δικό σου διήγημα δεν με κούρασε καθόλου). Προσωπικά δεν θα είχα το κουράγιο να γράψω πάνω σε ένα μοτίβο τόσο κοινό, εκτός και αν ήθελα κάπως να το ανατρέψω ή να το διακωμωδήσω. Δεν ξέρω τι είχες στο μυαλό σου, αν πάντως επιδίωκες να στήσεις μια αληθοφανή κατάσταση με αληθοφανείς διαλόγους ώστε να φτάσεις στο -πραγματικά- καλό τέλος, θα έλεγα ότι πια είναι πολύ "αργά" για το συγκεκριμένο μοτίβο. Έχει παλιώσει. Και τα παλιά καλύτερα να τα αφήνουμε πίσω. Ποιο είναι το πρόβλημα τελικά; Ό,τι μένει από το διήγημα είναι το τέλος. Το μεγαλύτερο μέρος δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Αν όμως οι δύο δεν συναντιόντουσαν πχ. σε ένα εστιατόριο αλλά κάτω από άλλες περιστάσεις (μπορούμε να σκεφτούμε δεκάδες) το πράγμα θα ήταν λιγότερο αναμενόμενο. πιο ανοιχτό σε διαλόγους και ερμηνείες.

 

Παρατήρηση δεύτερη. Λάθη νοητικά, γλωσικά, συντακτικά: Τα πολλά χτενίσματα έχουν και τους κινδύνους τους, αν δεν προσέξει ο συγγραφέας τότε το κείμενο μπορεί να γίνει πολύ στεγνό και τυπικό. Ο καθένας με τον τρόπο του φυσικά -- το θέμα είναι ότι στο δικό σου κείμενο, τώρα που το ξανακοιτώ βλέπω πολλά λάθη, τα οποία δεν ξέρω αν φανερώνουν απλά "ένα χτένισμα λιγότερο" ή γενικότερη αδυναμία στην επιμέλεια. Ας δώσω μερικά παραδείγματα.

• Η γκόμενα στην αρχική περιγραφή φοράει και φούστα και φόρεμα;
  
• Το όνομά της ήταν Μαρτίνα Σμιθ, από ό,τι (και προσοχή, σε αυτή την περίπτωση γράφουμε "ό,τι" και όχι "ότι") ήξερε κάποια που γούσταρε συναδέλφους του. Σαν να εννοείς ότι το όνομά της το γνώριζε μέσω κάποιας τρίτης που γούσταρε συναδέλφους του. Το σωστό κατά τη γνώμη μου: Το όνομά της ήταν Μαρτίνα Σμιθ. Και από ό,τι ήξερε, γούσταρε ανθρώπους της πιάτσας (ή έστω "γούσταρε συναδέλφους του").
  
• (...) για μια φορά επιτέλους στη ζωή του το πτυχίο του στη βιολογία θα του φαινόταν χρήσιμο. Πού είναι το πρόβλημα; Ρίξε ξανά μια ματιά. Τρία "του" που το μόνο που προσφέρουν είναι να μειώνουν αισθητικά τη φράση. Καλύτερα κατά τη γνώμη μου: πρώτη φορά το πτυχίο βιολογίας θα του χρησίμευε.
  
• Το αντίθετο μάλιστα, χαιρόταν να μιλήσει με τη συνοδό του για δουλειά. Μόλις έχεις πει Η γκόμενα είναι βαρεμένη, τι την κάνεις τώρα "συνοδό"; Καλύτερο: Το αντίθετο μάλιστα, χαιρόταν να μιλά για την πραγματική του δουλειά.
  
• Σταμάτησε για λίγο και με το μαχαίρι του άρχισε να κόβει τη μπριζόλα του σε μικρά κομμάτια. Καλύτερα να φύγουν και τα δύο "του" αλλά και το μαχαίρι, με τι άλλο θα έκοβε τη μπριζόλα; Σιώπησε λίγο, καθώς έκοβε τη μπριζόλα σε μικρά κομμάτια.
  
• Αμέσως μετά: Τη φέρνει αυτός στο στόμα, τη φέρνει και εκείνη. Φράσεις που επαναλαμβάνονται χωρίς κανένα λόγο.
  
• (...) σε κάποιο ξενοδοχείο που ήξερε και που ήταν κοντά στο εστιατόριό τους. Καλύτερα: σε κάποιο ξενοδοχείο που ήξερε εκεί κοντά.
  
• Ο Άλεξ ήταν συμπαθητικός τύπος (...) άνετος τύπος.
  
• Ένα δάκρυ κύλισε από το μάτι του. Οκ, όπως νομίζεις, εδώ απλά δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα, δεν γίνεται πιστευτό.
  
• Ευχάριστη αίσθηση (...) ευχάριστη νύχτα (...) αβάσταχτη αίσθηση: Όλα αυτά σε μια πρόταση!
  

[Oberon]

Στο σχόλιο μου Μιχάλη θα επικεντρωθώ μόνο σε ένα θέμα, μια που τόσο ο Νίκος πιο πάνω, όσο και οι άλλοι είπαν τα περισσότερα για το διήγημά σου.

Έχεις έναν πολύ πρωτότυπο χαρακτήρα, τη Μαρτίνα, και μια εξ ίσου πρωτότυπη πλοκή δίνοντας στην ιστορία αυτή την πιο αλλόκοτη και παράξενη "ερμηνεία" του θέματος του διαγωνισμού. Και μόνο γι'αυτό, μπορώ να πω πως απόλαυσα πολύ την ιστορία.

Ως συνήθως η γραφή είναι καλή - αν και έχεις γράψει καλύτερες ιστορίες φυσικά - στρωτή, χωρίς φιοριτούρες κλπ.

Όμως κοίτα τι γίνεται, ή τουλάχιστον κοίτα πως το είδα προσωπικά.

Στις άλλες ιστορίες φαντασίας που έχεις γράψει, ίσως και τις ιστορίες φαντασίας γενικά που είναι τοποθετημένες σε κάποιον άλλο κόσμο, συχνά η γραφή *πρέπει* να είναι ρεαλιστική και "πεζή-καθημερινή" ώστε να λειτουργεί σαν αντίβαρο στα πολλά και διάφορα εντελώς φανταστικά στοιχεία ενός κόσμου, ειδικά αν πρόκειται για πιο μεγάλο κείμενο. Αυτό συμβαίνει ώστε να μη νιώσει ο αναγνώστης πολύ "overwhelmed" από το "βάροςς" της όλης κοσμοπλασίας. Η δύναμη της γραφής εκεί μπορεί κάλλιστα να βρίσκεται στα διάφορα περιγραφόμενα "εξωτικά"στοιχεία.

 

Εδώ όμως, σ'αυτή την ιστορία η καθημερινή γραφή λειτούργησε εν μέρει ανασταλτικά. Έχοντας έναν πολύ αλλόκοτο χαρακτήρα, μια επίσης παράξενη πλοκή και ένα εξ ίσου απρόσμενο τέλος, θα περίμενα κάθε πρότασή σου να με καθήλωνε, να ένιωθα δηλαδή τη "Δύναμη" κάθε φράσης και λέξης που θα ταίριαζε στα παραπάνω στοιχεία. Χρειαζόταν αυτό που έχουν πει μερικοί "empowered writing", όπως ίσως κάνει συχνά ο Neil Gaiman που μπορεί μια απλή και καθημερινή φάση να τη δώσει έτσι - όχι με πομπή και περίσταση - ώστε να νιώσει ο αναγνώστης το χαρακτήρα μέσα στο πετσί του!

Χωρίς να είναι κακό το characterisation, το αντίθετο μάλιστα, δεν ένιωσα ίσως όλα όσα θα μπορούσε ο χαρακτήρας της Μαρτίνας να μου μεταδώσει, το φόβο πιθανά, την αίσθηση του κινδύνου, το αγνώστου, του μοιραίου, του σκοταδιού, που όμως, ακριβώς επειδή ο χαρακτήρας είναι τόσο original έχει και μια θετικότατη και κάπου και αισιόδοξη δόση μαγείας μέσα. Το ένιωσα αυτό στο τέλος βέβαια, αλλά θα μπορούσες να το είχες δώσει και πιο πριν σε ολόκληρο το κείμενο.

 

Για να το πω πιο απλά: Η καθημερινή γραφή και περιγραφή επίσης καθημερινών γεγονότων φάνηκε σε σημεία σαν μια απλή παράθεση αυτών των γεγονότων χωρίς το "ambience" που θα απαιτούσαν οι χαρακτήρες και η πλοκή.

Αν η ιστορία ήταν νουβέλα θα είχες όλο τον καιρό να το κάνεις αυτό. Στο μικρό αυτό διήγημα όμως, κάθε πρόταση, κάθε λέξη θα έπρεπε απ'την αρχή να είχε αυτή την "ατμόσφαιρα"/ambience. Nα μεταδώσει στον αναγνώστη, σε μένα εν προκειμένω, την αίσθηση "something's wrong here. I can feel it!"

Mπορούμε να το συζητήσουμε ιδιωτικά περισσότερο, αν θέλεις.

[iliosporos]

Είναι μια ιστορία όμορφη όσο χρειάζεται, σκοτεινή όσο χρειάζεται και με ακριβώς όσο μυστήριο χρειάζεται.

Λαθάκια υπάρχουν και σωστά επισημάνθηκαν απο άλλους αλλά τα λάθη έρχονται και φεύγουν. Υπάρχει και εκεί ένα βαμπιρ μέσα στο κεφάλι του συγγραφέα που τα ρουφάει την κατάλληλη στιγμή, με την πρώτη, με την δέυτερη ή με τη νιοστή διόρθωση τα λαθη θα εξαφανιστούν.

 

Εγώ συνηθίζω να στέκομαι περισσότερο στην ιδέα. Αυτό είναι που με ελκύει.

 

Αυτό θέλω να διαβάζω. Περίεργες ιστορίες. Απο αυτές που σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Με σκοτεινούς χαρακτήρες, σαγηνευτικές ηρωίδες και απρόσμενη εξέλιξη.

Ιστορίες στις οποίες δεν κερδίζουν οι καλοί, ούτε ζουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Μάλλον αυτοί δεν ζουν καθόλου και εμείς... διαβάζουμε τις ιστορίες τους και χαμογελάμε χαιρέκακα.

Γιαυτό δεν θα ρωτήσω τι ήταν η Μαρτίνα; Ποιος της κληροδότησε αυτή τη δύναμη; Γιατί αυτός να προκαλεί κακό και πόνο σε ανθρώπους και αυτή να τον ανακουφίζει απο αυτούς χωρίς να υπάρχει καμία τιμωρία, καμία εξιλέωση για τα θύματα.

Δεν θα ρωτήσω τίποτα γιατί για εμένα δεν έχει σημασία.

Η ιστορία τελείωσε εκεί ακριβώς που επέλεξες να τελειώσει και μου άρεσε ακριβώς όπως ήταν.

 

Very very well done

[araquel]

ωραία ιδέα, που την χειρίζεσαι με άνεση, και την ίδια και την ανάπτυξή της.

όπως είπαν και άλλοι θα πω και εγώ. δεν είναι ακριβώς το στυλ μου τέτοιες ιστορίες, οπότε σίγουρα κάτι χάνω από ατμόσφαιρα. αν και υποψιάζομαι ότι σε άλλες ιστορίες σου, απλώς καταφέρνεις να έχεις πιο ωραία ατμόσφαιρα. για παράδειγμα (αυτή που μου έρχεται τώρα στο νου) στην ιστορία σου με τις υπόγειες στοές -για το flash fiction διαγωνισμό νομίζω- είχες φτιάξει εκπληκτική ατμόσφαιρα. ή τουλάχιστον είχα απορροφηθεί εγώ ως αναγνωστής, κάτι που εδώ δεν το κατάφερα.

έβλεπα τους δύο χαρακτήρες αποκομμένους από το περιβάλλον τους. είχε ενδιαφέρον η ιστορία και είχα περιέργεια τι θα συμβεί, αλλά δεν μπόρεσα να τους εντάξω σε ένα περιβάλλον. στο τέλος βέβαια ανταμοίβομαι (όπως κάθε αναγνώστης αυτής της ιστορίας). νομίζω ότι άμα την εμπλουτίσεις λιγάκι, θα γίνει πολύ καλύτερη.

[σχόλιο πάνω στο σχόλιο μου: δεν μπορώ να αποδώσω πολύ καλά με λέξεις αυτό που θέλω να πω, γιατί το έχω οπτικά -μην το ψάχνεις, ένα αυτιστικό στοιχείο μου- αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω.]

 

παρατηρήσεις για τεχνικά στοιχεία κλπ διαβάζοντας τα σχόλια των υπολοίπων παιδιών συμφώνησα με τα περισσότερα, αν και αλήθεια είναι ότι διαβάζοντάς την (συνολικά τέσσερις φορές από τότε που αναρτήθηκε) δεν μου χτύπησε κάτι από όλα αυτά. τώρα αυτό μάλλον σημαίνει ότι δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για να κάνω τέτοιου είδους σχόλια. παρόλα αυτά αιτούμαι να περαστεί στα πρακτικά ότι συμφωνώ με τα σχόλια των namris και nikosal, έστω και εκ των υστέρων.

 

συνολικά τώρα (γιατί κάτι μου λέει ότι για μια ακόμη φορά το ποστ μου αποτελεί ένα κουλουβάχατο μη καλά εκφρασμένων σκέψεων μου): πάρα πολύ καλή ιδέα για ιστορία (και ιστορία σου). το γράψιμο όμως δεν μου άρεσε πολύ, γιατί έχω διαβάσει πολύ πιο καλογραμμένες ιστορίες από σένα.

[Guest Dune]

Ο Έρικ ξύπνησε το άλλο πρωί, νιώθοντας απίστευτα ελαφρύς. Όχι με την ευχάριστη αίσθηση ελαφρότητας που νιώθει κάποιος μετά από μια ευχάριστη νύχτα με μια κουκλάρα σαν τη Μαρτίνα, αλλά με την αβάσταχτη αίσθηση που νιώθει κάποιος όταν ένα μεγάλο μέρος του εγώ του είχε χαθεί και μόνο ένα μικρό υπόλοιπο έπρεπε να συμπληρώσει το κενό που είχε αφήσει.

 

Σηκώθηκε.........

 

Λοιπόν Νιχίλιο μπορεί να φρικάρεις λίγο όμως άκουσε τί με έκανε να αισθανθώ το διήγημα σου. Όταν πλέον μετά από ολόκληρη την ιστορία έφτασα εδώ δεν ξέρω πώς, ίσως ήταν η υποβλητική ατμόσφαιρα όλου του διηγήματος, διαβάζοντας την παραπάνω παράγραφο πραγματικά διακτινίστηκα.

 

Σκέφτηκα το κεφάλι του Ερικ κομένο πάνω στο κρεβάτι από ένα απίθανο κτύπημα με την Κατάνα της Μαρτίνας, να στέκεται προφανώς πάρα πολύ ελαφρύ αφού όλο το σώμα από κάτω λείπει. Να σκέφτεται με τις τελευταίες σταγόνες αίμα να διατρέχουν τον εγκέφαλό του τις τελευταίες του σκέψεις. Ειδικά εκεί που γράφεις "την αβάσταχτη αίσθηση που νίώθει κάπιος όταν έν αμεγάλο μέρος του εγώ του είχε χαθεί" είπα πάει αυτό είναι θα μου το σκάσει τώρα σαν καταπέλτη. Μόνο όταν είδα ΄το "Σηκώθηκε..." ηρέμησα.

 

Μου άρεσε, όπως και άλλο γραπτό σου που έχω διαβάσει είναι από τα κείμενα που μου αρέσουν γιατί έχουν συνέπεια πρός τον αναγνώστη, δηλαδή είναι γραμμένα με τροπο τέτοιο που να σου δίνει πλούσιο μενού. Δεν έχω διαβάσει τα άλλα κείμενα του διαγωνισμού, έτσι κι αλλιώς η ψήφος δεν μετράει τώρα, θα τα κοιτάξω ύστερα. Σαν μονο του κείμενο ήταν πολύ σωστό, απο΄πλευράς της ψυχογραφικής διαδικασίας, οι χαρακτήρες δηλαδή δεν φαίνονται κατασκευασμένοι επίτηδες έτσι, σαν πετσοκομέοι σε κάποιο τραπέζι προκρούστη.

 

Μία ένσταση μόνο. Το διήγημα σε σχέση με το διαγωνισμό νομίζω ότι δεν καλυπτει την ομορφιά του κακου. Αν δηλαδή και οι δύο και ο Ερικ και η Μαρτίνα, διηγούνταν όλη τη νύχτα πόσο απολαμβάνουν την δουλειά τους, αυτός να σπάεικοκαλα κι αυτή να σκοτώνει γέρους στο σέξ, για να τους πάρει τα λεφτά πχ. και τριεσευτυχισμένοι το έκαναν θα ήταν πιό κοντά στις προδιαγραφές του διαγωνισμου. Φυσικά θα ήταν μία μαλακία σαν ψυχόγραμμα χαρακτήρων, κάτι που μάλλον προβλημάτισε κι εσένα και δεν το έκανες έτσι.

 

Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι να διαβάσω μήπως και ξενερώσω. Ευχαριστημένος λοιπον προσθέτω άλλον ένα στη λίστα αυτών που τα κείμενα τους νομίζω ότι πάντα θα με ικανοποιούν.

[Nihilio]

Λοιπόν Νιχίλιο μπορεί να φρικάρεις λίγο όμως άκουσε τί με έκανε να αισθανθώ το διήγημα σου. Όταν πλέον μετά από ολόκληρη την ιστορία έφτασα εδώ δεν ξέρω πώς, ίσως ήταν η υποβλητική ατμόσφαιρα όλου του διηγήματος, διαβάζοντας την παραπάνω παράγραφο πραγματικά διακτινίστηκα.

 

Σκέφτηκα το κεφάλι του Ερικ κομένο πάνω στο κρεβάτι από ένα απίθανο κτύπημα με την Κατάνα της Μαρτίνας, να στέκεται προφανώς πάρα πολύ ελαφρύ αφού όλο το σώμα από κάτω λείπει. Να σκέφτεται με τις τελευταίες σταγόνες αίμα να διατρέχουν τον εγκέφαλό του τις τελευταίες του σκέψεις. Ειδικά εκεί που γράφεις "την αβάσταχτη αίσθηση που νίώθει κάπιος όταν έν αμεγάλο μέρος του εγώ του είχε χαθεί" είπα πάει αυτό είναι θα μου το σκάσει τώρα σαν καταπέλτη. Μόνο όταν είδα ΄το "Σηκώθηκε..." ηρέμησα.

 

Μου άρεσε, όπως και άλλο γραπτό σου που έχω διαβάσει είναι από τα κείμενα που μου αρέσουν γιατί έχουν συνέπεια πρός τον αναγνώστη, δηλαδή είναι γραμμένα με τροπο τέτοιο που να σου δίνει πλούσιο μενού. Δεν έχω διαβάσει τα άλλα κείμενα του διαγωνισμού, έτσι κι αλλιώς η ψήφος δεν μετράει τώρα, θα τα κοιτάξω ύστερα. Σαν μονο του κείμενο ήταν πολύ σωστό, απο΄πλευράς της ψυχογραφικής διαδικασίας, οι χαρακτήρες δηλαδή δεν φαίνονται κατασκευασμένοι επίτηδες έτσι, σαν πετσοκομέοι σε κάποιο τραπέζι προκρούστη.

 

Μία ένσταση μόνο. Το διήγημα σε σχέση με το διαγωνισμό νομίζω ότι δεν καλυπτει την ομορφιά του κακου. Αν δηλαδή και οι δύο και ο Ερικ και η Μαρτίνα, διηγούνταν όλη τη νύχτα πόσο απολαμβάνουν την δουλειά τους, αυτός να σπάεικοκαλα κι αυτή να σκοτώνει γέρους στο σέξ, για να τους πάρει τα λεφτά πχ. και τριεσευτυχισμένοι το έκαναν θα ήταν πιό κοντά στις προδιαγραφές του διαγωνισμου. Φυσικά θα ήταν μία μαλακία σαν ψυχόγραμμα χαρακτήρων, κάτι που μάλλον προβλημάτισε κι εσένα και δεν το έκανες έτσι.

 

Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι να διαβάσω μήπως και ξενερώσω. Ευχαριστημένος λοιπον προσθέτω άλλον ένα στη λίστα αυτών που τα κείμενα τους νομίζω ότι πάντα θα με ικανοποιούν.

Τα σχόλιά σου με τιμούν, ειδικά εκεί που λες για "συνέπεια στον αναγνώστη", αφού είναι ένα από τα πράγματα που προσπαθώ να κάνω στα κείμενά μου.

H ιδέα με το κομμένο κεφάλι ούτε πέρασε από το κεφάλι μου, μάλλον θα φταίει το ότι είναι ΤΟΣΟ tales from the crypt που την αγνόησα.

Όσο για το τι σχέση έχει με την ομορφιά της κακίας, υπάρχει η σχέση και σε πολλά επίπεδα: η όμορφη κακιά στο foreground, η ιδέα ότι τρέφεται από αμαρτωλές ψυχές σε δεύτερο επίπεδο και, ως κερασάκι στην τούρτα το ότι ο ήρωάς μας νιώθει όμορφα κάνοντας κακό, έχοντας χάσει το αμαρτωλό κομμάτι της ψυχής του.

[Guest Dune]

Τα σχόλιά σου με τιμούν, ειδικά εκεί που λες για "συνέπεια στον αναγνώστη", αφού είναι ένα από τα πράγματα που προσπαθώ να κάνω στα κείμενά μου.

H ιδέα με το κομμένο κεφάλι ούτε πέρασε από το κεφάλι μου, μάλλον θα φταίει το ότι είναι ΤΟΣΟ tales from the crypt που την αγνόησα.

Όσο για το τι σχέση έχει με την ομορφιά της κακίας, υπάρχει η σχέση και σε πολλά επίπεδα: η όμορφη κακιά στο foreground, η ιδέα ότι τρέφεται από αμαρτωλές ψυχές σε δεύτερο επίπεδο και, ως κερασάκι στην τούρτα το ότι ο ήρωάς μας νιώθει όμορφα κάνοντας κακό, έχοντας χάσει το αμαρτωλό κομμάτι της ψυχής του.

 

Λίγη αποτοξίνωση στην έρημο (στους αμμόλοφους; ) και τώρα είδα το ποστ σου.

 

Όντως όλα είναι όπως τα λές, η όμορφη κακιά παρουσιάζεται όντως σαν όμορφη κακιά, και όχι σαν αντιπαθητική, σιχαμένη, αποτρόπαιη ή διάφορες ηθικοπλασικές έννοιες που θα χαλουσαν την έννοια της ομορφιάς. Ωστόσο η ένσταση. Αναδύεται η κακία της, υποννοείται, κι αυτό είναι μειονέκτημα. Ετσι οπως παρουσιαζεται μπορει να ειναι απλά μία περιεργη. Ο τυπος έχει μυστηρια ζωή στον υπόκοσμο, πολλοί δεν θα ητν περίεργοι να μάθουν, αμα τη ευκαιρία, γιατί και πώς κάνει τη δουλειά που κάνει; Από αυτό το σκεπτικό είπα ότι αν κι αυτή σκοτωνε γέρους π.χ. αν αναφερόταν κάτι κάπου που να μας έδειχνε ότι είναι από το ίδιο ανέκδοτο, θα ήταν τέλεια.

 

Για το τελευταίο συμφωνώ απόλυτα ! Αυτός ναί, ήταν ένας μεγαλοφυής χειρισμός. Δηλαδή αφού κάνω ότι κάνω, ας το χαίρομαι κιόλας. Ο συμβιβασμός ενός κακού με την σκοτεινή του φύση προφανώς ειναι κάτι που αναδεικνύει την ομορφιά της κακίας. Φυσικά το όλο θέμα είναι σκοτεινό, δηλαδη εξωθεί τους συγγραφείς να κάνουν ακριβώς αυτό, να εκθειάσουν την κακία. Στο μεταξύ παραμένει το ηθικό ζήτημα. Αν η κακία έχει ομορφιά, η ομορφιά τότε, σαν έννοια που βρίσκεται; Γι'αυτό "ψήφισα" (νοητά, η ψηφοφορία είχε ληξει) την Κιάρα, γιατί πήδηξε την παγίδα έντεχνα. Όμως όπως είπα, το στυλ σου μου αρέσει. Είναι σκληρό και ρεαλιστικό, και εμένα τουλάχιστον, μου ταιριάζει. Νομίζω ότι μεταφέρει πόλύ καλα συναισθήματα και πραγματικές καταστάσεις.