H Mάγισσα των Κορακιών.

[Oberon]

Όνομα Συγγραφέα: Διονύσης (Dain) Τζαβάρας

Είδος: Παραμύθι.

Βία; Ναι.

Σεξ; Ποιητικό.

Αριθμός Λέξεων:2720 (ε, είναι κάτω από 3000 τουλάχιστον).

Αυτοτελής; Ναι.

Σχόλια: Ιστορία για το Διαγωνισμό Σουφουφίτικης Ιστορίας Μαΐου με θέμα την "Oμορφιά της Κακίας".

 

 

Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΩΝ ΚΟΡΑΚΙΩΝ

 

Έβαλε το κεφάλι της μέσα στην κουφάλα του δέντρου η Μάγισσα των Κορακιών και μύρισε βαθειά. Τυφλή ήτανε σχεδόν αλλά η μύτη της μακρουλή και ισχυρή.

Γύρισε το κεφάλι της δεξιά τον ήχο από τα αυγά να ακούσει. Σε μια ογδοάδα θα επωάζονταν. Τα χάιδεψε με το χέρι της και ψηλαφιστά αναζήτησε εκείνο που χρειαζόταν.Aνάμεσα τoυς ήταν ένα μικρό κομμάτι από γρανίτη. Ήξερε πως για κείνη ήτανε, το πήρε και το έβαλε στην τσέπη του φορέματός της.

Αναρωτήθηκε ποιες νέες λέξεις θα μάθαινε από τα μικρά κοράκια που θα έβγαιναν, όπως είχε μάθει από τους γονείς τους πριν οι τρισκατάρατοι τα σκοτώσουν.

Τώρα τα δυο κοράκια θα βρίσκονταν ταριχευμένα πάνω σε κάποιο δρύινο γραφείο, μέσα σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο γεμάτο άχρηστα βιβλία που θα μύριζε δέρμα, καπνό και μούχλα. Το φως μιας λάμπας θα αντιφέγγιζε θαμπά τα χρυσά και αργυρά νομίσματα που μέτραγαν τα δάχτυλα του Μέγιστου Σοφού, στολισμένα και αυτά με μάλαμα κι ασήμι, δαχτυλίδια ολόχρωμα με πέτρες σπάνιες κι όμορφες.

"Επίτηδες το έκαναν κι αυτό", σκέφτηκε τυλίγοντας τη γκρίζα εσάρπα γύρω από τα επίσης γκρίζα ρούχα της. "Με λένε Μάγισσα των Κορακιών, οι βάρβαροι! Οι ηλίθιοι! Το νόημα το αληθινό των λέξεων ποτέ δεν θα το μάθουμε, τη φύση γιατί ξέχασαν ν'ακούνε!"

Κάποτε, ήταν η αστραφτερή, υπέρλαμπρη Μάγισσα των Ονομάτων. Η αδελφή της τα μαρτύρια δεν τα άντεξε και έγινε η Μάγισσα της Σάρκας στην πόλη - πόρνη χωρίς πληρωμή - ενώ παλιά, ω, τόσο παλιά κι εκείνη ήταν η Μάγισσα της Φωτεινής Ύλης! Η τρίτη αδελφή, η γλυκόθωρη Μάγισσα της Αγάπης, σκοτώθηκε από αυτούς - τους τρισκατάρατους - που την έκαψαν και κράτησαν τις στάχτες της, για να τις πουλάνε, δαχτυλήθρα-δαχτυλήθρα στον αγράμματο, φοβισμένο σαν εγκλωβισμένο ζώο, κόσμο της πόλης.

Η τέταρτη αδελφή, η Μάγισσα των Υδάτων, η λυγερή, διάλεξε τη λήθη αντί για το θάνατο, όταν τη συνέλαβαν. Ξέχασε ποια ήταν χάνοντας έτσι την αθανασία, παντρεύτηκε τον άντρα που την αγόρασε και έζησε σαν υπηρέτρια χωρίς πληρωμή, ώσπου γέρασε και…πέθανε άραγε; Ή ζούσε ακόμα, και κάποιες ξάγρυπνες νύχτες που λυσσομανούσε η θυέλλα σηκωνόταν σαν να θυμόταν κάτι, αλλά ακούγοντας το ροχαλητό του άντρα της, ξαναχωνόταν στο κρεβάτι μήπως αυτός ξυπνήσει και δεν την εύρει δίπλα του;

H Mάγισσα των Κορακιών δεν ήξερε πια. Δεν μπορούσε να μετρήσει άλλο τα χρόνια, γιατί η πέμπτη αδελφή η Μάγισσα της Αλλαγής, αυτή που έβλεπε όλους τους κύκλους του χρόνου, έγινε πέτρα από τα μάγια των τρισκατάρατων, άγαλμα από γρανίτη που το έσπασαν σε χιλιάδες κομμάτια, για να το πουλάνε, κομματάκι-κομματάκι στον αγράμματο, φοβισμένο κόσμο σαν γούρι και προστασία από το "Κακό". Ένα κομμάτι του "κακού", μια δαχτυλήθρα στάχτη, και όλα θα πήγαιναν καλά, το Κακό των Πέντε Μαγισσών δεν μπορούσε να τους βλάψει πια.

Όλοι μπορούσαν να δουν, οι άντρες να βατέψουν ή γυναίκες να φτύσουν, την "πόρνη". Το κακό αλυσοδεμένο και γυμνό, τη Μάγισσα της Σάρκας. Κάθε μέρα της ογδοάδας, εκτός της όγδοης που Εκείνοι, οι Σοφοί, που ήξεραν πότε το Κακό παίρνει όμορφη μορφή, πήγαιναν να τη δουν.

Όσο για την τρελή που ούρλιαζε τις νύχτες - ποτέ μ'ανθρώπινη φωνή - τη Μάγισσα των Κορακιών, έμενε ασύλληπτη γιατί είχε το "Κακό" με τη μεριά της, τα ζώα, τα πουλιά - τους δαίμονες του δάσους δηλαδή και ειδικά τα μαύρα τα κοράκια που της μίλαγαν.

Σκοτώστε τα! Φέρτε τα μεγάλα σε εμάς - να δούμε αν είναι αγνά - και τα μικρά…φάτε τα! Ώσπου να τελειώσουν, να πεθάνουν τα τέρατα του δάσους, ο τρόμος, και να βρούμε τη γριά. Τη στρίγγλα Μάγισσα των Κορακιών! Πού να'ναι άραγε το σπίτι της;

Μα πουθενά δεν ήταν.

Γιατί η Μάγισσα των Κορακιών δεν είχε σπίτι. Παντού ήταν σπίτι της. Όπου υπήρχε φωνή ζωής, φυτά, λουλούδια, ζώα και πουλιά, εκεί ζούσε αυτή.

Και ήξερε το όνομα του καθενός. Όχι αυτό που οι άνθρωποι, σε άλλες εποχές παλιές, είχανε φανταστεί, τότε που κι άλλες λέξεις εκτός από αμαρτία, φόβος, φρίκη και ντροπή υπήρχανε. Καλές ήταν και κείνες οι παλιές οι λέξεις, αλλα η Μάγισσα των Κορακιών ήξερε τα αληθινά ονόματα. Αυτά που τα ίδια τα φυτά, τα ζώα και τα πετεινά της έλεγαν και κείνη μάθαινε την πραγματική τους φύση και τη δύναμη. Και η δύναμη και η φύση τους γινόταν και δικιά της. Τότε.

Την εποχή του Τραγουδιού, που σιγοτραγουδούσε τώρα.

 

Τότε οι Πέντε Αδελφές ήτανε παντρεμένες. Οι Πέντε Μάγοι που τις πήραν ήτανε ταιριαστοί σε όλα.

Ο Μάγος της Επιστήμης ο μελαχροινός, με μάτια από έβενο που αστέρια λάμπανε στο βάθος τους, τη Μάγισσα της Ύλης από Φως εγνώρισε και μυστικό στο σύμπαν δεν υπήρχε για τους δυο τους. Ο Σίαν κι η Νεφελάστρα.

Αυτή που τώρα ήταν πόρνη.

Ο Μάγος του Μυαλού, λευκός, ψηλός και όμορφος, με ασημένια τα μαλλιά, στη Μάγισσα της Αγάπης μίλησε και ο κόσμος έγινε πιο όμορφος από ποτέ. Ο Έρμιων και η Αγάπη, που άλλο όνομα ουδέποτε μπορεί να έχει.

Αυτή που στάχτη έγινε.

Ο Μάγος της Πύρινης Πνοής, χρυσός και κόκκινος - μαλλιά και μάτια - τη Μάγισσα των Υδάτων πόθησε, και μαζί γνωρίσανε της ζωής ολόκληρης το βάθος και το ύψος. Ο Πάνσπερμος και η Θαλάσσα.

Αυτή που γέρασε στη λήθη.

Ο Μάγος της Ισορροπίας, με καστανά μαλλιά και μάτια στο χρώμα του μελιού, τη Μάγισσα της Αλλαγής σαν ταίρι του είδε, και κείνη δέχτηκε. Απ'αυτούς τραγούδι έγινε ο κόσμος, χωρίς τέλος και αρχή. Ο Ισάορας και η Αέναα.

Αυτή που πέτρωσε και έγινε κομμάτια.

 

Και τη Μάγισσα των Κορακιών, ποιος να την είχε παντρευτεί; Δυσκολευότανε να θυμηθεί μετά από τόσο χρόνο, και ούτε τα πιο γερικά απ'τα δέντρα ξέρανε για να της πουν. Και να ρωτήσει τ'άστρα δεν μπορούσε γιατί ήτανε τυφλή. Το μόνο που κατάφεραν οι τρισκατάρατοι να πάρουν με τα βέλη τους ήταν τη ματιά της. Αλλά να τη συλλάβουν δεν μπορέσανε.

Και οι αισθήσεις που έμειναν, οξύνθηκαν και οφθαλμούς δεν χρειαζόταν πια.

Μα…ναι!!

Ο Μάγος των Αισθήσεων ήταν που την παντρεύτηκε! Ξανθός με μάτια καταγάλανα. Και δρόμους άνοιξε ο ένας για τον άλλον, αυτή με τα Ονόματα, εκείνος με την Αίσθηση, και χίλια-μύρια πλάσματα μυριο-όμορφα, τους αγαπούσαν και δύναμη τους έδιναν. Ο Νέουρον και η…ποια;

Δεν το θυμότανε αυτό η Μάγισσα των Κορακιών.

 

 

Μα κι άνθρωποι τους αγαπούσαν και τους ήξεραν. Δεν τους φοβόντουσαν, γιατί θεοί δεν ήσαν, ούτε κι ήθελαν να είναι. Λατρεία δεν δεχόντουσαν, αλλά στην αγάπη, τη χαρά, την ομορφιά όχι δεν έλεγαν ποτέ. Όντα φτιαγμένα από φώς, ιδέα κι ομορφιά. Κι η αρμονία επικρατούσε.

 

Θυμόταν έτσι αμυδρά, η Μάγισσα των Κορακιών τα χρόνια τα παλιά, τόσο παλιά. Μα η μνήμη της κερματισμένη ήταν.

Τι'χε συμβεί;

Στη θύμησή της δεν ερχόταν τίποτα.

Θυμόταν μόνο τις νύχτες τις παλιές, τις αστρολαμπροφώτιστες που όλοι μαζί γυμνοί στη Λίμνη που ήταν Ουρανός και Γη κολύμπαγαν, με τη Σελήνη να μειδιά κοντά τους, ξέροντας πως στο φως του φεγγαριού ό,τι γίνεται, η Ημέρα ποτέ δεν το μαθαίνει.

Και μίλαγαν και γι'άλλα αδέλφια κι αδελφές σε άλλους κύκλους, άλλες σφαίρες, που έλπιζαν πως κάποτε θα γνώριζαν από κοντά. Είχαν γνωρίσει άραγε εκείνους;

 

Μα τι'χε συμβεί; Kαι πήγαν όλα στην καταστροφή;

 

Στο νου της έρχονταν μόνο η νύχτα εκείνη η φοβερή. Κομμάτια μόνο θύμησης παλιάς, σαν όνειρο θρυματισμένο, καθρέφτης ραγισμένος που έσπασε και σκόρπισε και χάθηκαν τα πιο πολλά κομμάτια. Μα μερικά μες στο σκοτάδι είχαν μείνει, και η Σελήνη φώτιζε καμμια φορά και έλαμπαν. Για μια στιγμή μονάχα, πριν στο σκοτάδι βυθιστούν ξανά.

 

Όπως βυθίστηκε η Γη ολάκερη, θαρρείς, τη νύχτα εκείνη τη φριχτή που τα ηφαίστεια ξέσπασαν και ξέρασαν τη λάβα την καυτή, φωτιά και στάχτη κι όλεθρος. Tα κύματα της θάλασσας σκεπάζανε τη χώρα που σείουνταν από σεισμό απύθμενο κι ατέλειωτο, ενώ τυφώνας ξέσκιζε και σκόρπιζε τη φύση απ'τα θεμέλια.

Στα πλοία έτρεχαν οι άνθρωποι και στα πουλιά από σίδερο να φύγουνε, και κείνες αλλοπαρμένες και τρελές ψάχνανε μες στο παλάτι που συντριβότανε ολόγυρα, τα παλικάρια τους.

Τέτοια εικόνα πώς να ξεχαστεί; Ω, πώς;

Τα Ονόματα τους φώναζε και ούρλιαζε η Μάγισσα των Ονομάτων, τα αληθινά, που μόνο αυτές γνωρίζανε, και όχι οι άνθρωποι, γιατί αυτή θα την ακούγανε όπου κι αν βρισκόντουσαν.

Νεκρούς τους βρήκανε τους Πέντε Μάγους. Γυμνούς, χωρίς ζωή και δύναμη και ανάσα. Τα σύμβολά τους άφαντα, τα ρούχα, τα σπαθιά τους.

Η Νεφελάστρα, η Θαλάσσα κι η Αγάπη εκεί να μείνουν θέλησαν, να τις ρουφήξει η γη, τα κύματα και η φωτιά, όπως τη χώρα ολόγυρα. Κι αυτή, η Μάγισσα των Κορακιών, εκεί άφωνη να πεθάνει ήθελε, στο σώμα του Νέουρον κοντά. Μα η Αέναα, η Μάγισσα της Αλλαγής, - παρά τη θλίψη της - χαστούκι δυνατό στο μάγουλο της έδωσε, και το όνομα του Δράκοντα τη διέταξε να πει, να έρθει να τις πάρει.

 

Και έτσι φύγανε, στου Δράκοντα την πλάτη επάνω.

 

Στη στεριά αυτή που φτάσανε, μαζί κι οι επιζώντες, οι κάτοικοι άγριοι κι άμορφοι, θεοί τους νόμισαν πως ήσαν. Μα εκείνες νεράϊδες, νονές, μάγισσες και βοηθοί γινήκανε - όχι θεές, ποτέ! - και το πολιτισμό ανάψανε στον τόπο εκείνο.

 

Σπαστές στροφές απ'το τραγούδι τους θυμότανε η Μάγισσα των Κορακιών, καθώς πλησίαζε στη μυστική σπηλιά στον Απαγορευμένο Λόφο, το μόνο σπίτι που είχε, αν και ποτέ δεν κοιμότανε εκεί, από φόβο μην τη βρουν εκείνοι.

H μνήμη της την πρόδινε για το μετά. Τι είχε γίνει; Γιατί τις μίσησαν οι άνθρωποι τόσο; Και από σοφές τους αδελφές, διαβολικές δαιμόνισσες τις θεώρησαν; Κι αυτήν που τα λόγια της καταλάβαιναν, λόγια σοφά και όμορφα, γεμάτα γνώση, Μάγισσα των Κορακιών την είπανε όταν σταμάτησαν να την ακούν, σαν κρώξιμο τους φαίνονταν οι λόγοι της, κρώξιμο κορακιών.

Κι αυτή, σχεδόν τρελή απ'τον πόνο, στα δάση έτρεχε, μόνη πια χωρίς τις αδελφές της. Και μια ελπίδα μόνο είχε, να προλάβει, πριν την πιάσουν. Γιατί το'ξερε πως η σειρά της δε θα αργούσε.

Έφτασε εκεί και πέταξε την πέτρα μέσα, στο σωρό από πέτρες που μες στις σκιές του σπήλαιου κρυβόταν.

Έφυγε τρέχοντας ξανά.

Άλλη μια πέτρα. Ένα κομμάτι ακόμα.

Δική της ήταν η δουλειά αυτή, και τα κοράκια ποτέ δεν άφησε στο σπήλαιο να έρθουν, μην και τα ακολουθήσουν.

Χτύπαγε η καρδιά της και αποκαμωμένη δεν άκουσε, δεν ένιωσε τη σιωπή που απλώθηκε ολόγυρα σαν πέπλο μαγικό και κάλυψε κάθε ήχο και φωνή πουλιού και ζώου.

Και ξαφνικά μπροστά της εμφανίστηκαν αυτοί. Οι τρισκατάρατοι κι ολόγυρα πολεμιστές με τόξα που τα βέλη τους επάνω της τα στόχεψαν.

Τα πέντε τέρατα μ'ανθρώπινη μορφή που Αυτή - μα ποια; - είχε οπλίσει με τη Δύναμη τη Σκοτεινή. Μοιάζανε με τους άντρες τους πολύ. Τα πεθαμένα παληκάρια τους.

Μα εκείνη ήξερε πως όσο όμορφοι κι αν ήταν, όσο στυβαρά κι αντρίκια τα κορμιά τους, τα μάτια τους ήταν μάτια απύθμενα κενά, και σκοτεινή φωτιά έλαμπε στα κατάβαθά τους. Φωτιά της Εξουσίας και της Δύναμης, Υποταγής και Πόνου που Αυτή τους είχε δώσει. Μα ποια;

Ώσπου την είδε ανάμεσα τους και θυμήθηκε η Μάγισσα των Κορακιών.

Την έκτη αδελφή!

Τη Μάγισσα των Δυνάμεων.

Ψηλή, στητή και λυγερή με μάτια κόκκινα φωτιάς και πέπλα πύρινα που ανέμιζαν με θέρμη. Αυτή που ήταν η πιο αληθινή απ'όλες κάποτε.

Η Αρκάνα.

Η μάγισσα που δεν παντρεύτηκε ποτέ γιατί κανείς δεν ήταν ταίρι της. Κι από τη ζήλια της, που άξιο άντρα κανέναν τους δεν έβλεπε, τη Δύναμη την έδινε απλόχερα στον εραστή που κάθε νύχτα άλλαζε, μήπως και βρει τον άξιο. Χιλιάδες άντρες έκανε δικούς της η Αρκάνα, χιλιάδες ήτανε αυτοί που μεθυσμένοι από τη νύχτα τους μαζί της, ζήταγαν κι άλλη Δύναμη. Μα αυτή ποτέ με κανέναν τους δεν έσμιξε ξανά.

Κι αυτοί αποτρελαμμένοι από δίψα ζήτησαν τη δύναμη από αλλού. Από τους ανθρώπους που σκοτώνανε, τις γυναίκες που βασανίζανε σαν δούλες, τα νεαρά παιδιά που πέθαιναν στον πόλεμο που αυτοί ξεκίναγαν σαν Μαύροι Μάγοι πολέμαρχοι και στρατηγοί.

Και ήλθε η ανισορροπία και το άδικο.

Η Αρκάνα καμμία αδελφή δεν άκουγε, να σταματήσει και τη Δύναμη να πάρει πίσω, ούτε και τους Πέντε Μάγους που της λέγανε πως η Φύση κινδυνεύει. Της άρεσε η μάχη και η λατρεία που της δείχνανε οι πρώην εραστές.

Ώσπου ξεχώρισε κι αυτή άλλους πέντε. Αυτούς που ήταν οι πιο όμορφοι στο σώμα και οι πιο διψασμένοι για το πύρινο το χάδι της.

Και αν κατάφερναν το αδύνατο, τους υποσχέθηκε, να σκοτώσουν δηλαδή τους Πέντε Μάγους, σύζυγους των αδελφάδων της, κι οι πέντε, άντρες της θα γίνονταν και η Δύναμή της όλη θα ήταν και δικιά τους.

Έτσι ο κόσμος ανταριάστηκε ολάκερος. Έτσι σκοτώθηκαν οι άντρες τους και βυθίστηκε στη θάλασσα η χώρα, ενώ τα άλλα τους αδέλφια, η Σελήνη και ο Ήλιος ποτέ τους δεν περπάτησαν ξανά στη Γη.

Για αιώνες οι πέντε αδελφές που ήρθαν στον τόπο αυτό, νόμιζαν πως η Αρκάνα και οι Μαύροι Μάγοι είχαν βυθιστεί στον πάτο του ωκεανού.

Αλλά δεν ήταν έτσι.

Με άλλα ονόματα και τίτλους, πίσω από μάσκες που άλλο πρόσωπο έδειχναν, κι όχι αυτό της κραυγαλαίας Δύναμης, του Μίσους, της Κακίας, αλλά με πρόσωπα όμορφα και δήθεν σπλαχνικά-καλωσυνάτα, ρίζωσαν στη νέα γη ξανά.

Και με τα χρόνια αργά-αργά στρέψανε και το λαό αυτό να αποζητά την Ομορφιά της Δύναμης του Μίσους, ενάντια σ'όσα οι Πέντε Μάγισσες τους είχαν μάθει.

Ώσπου στο τέλος φανέρωσαν ποιοι ήταν στην πραγματικότητα, αλλά τότε πια ο κόσμος στρίγγλες και κακές έβλεπε εκείνες, κι όχι την Αρκάνα και τους Μάγους της Απληστίας, του Φθόνου, της Εκμετάλευσης, του Διαχωρισμού, της Αδικίας.

Δεν βλέπανε οι άνθρωποι το αληθινό αλλά τη μάσκα.

"Έχε" δίδασκε ο ένας, "Σου αξίζει" παραδέχετο ο άλλος, "Τι σε νιάζει;" χασκογέλαγε ο τρίτος, και όλοι, σαν εκκλησίασμα, στρέφονταν προς τη;ν "Πύρινη Θεά" πανέμορφη κι αιθέρια με υψωμένα χέρια στα ουράνια, που υποσχόταν σε όσους ήταν άξιοι μια νύχτα αφάνταστη μαζί της.

Κι ας τους έκαιγε στο τέλος ζωντανούς ρουφώντας τους τη δύναμη και τη ζωή.

 

    "Βλέπω με θυμήθηκες, γριά" είπε η Αρκάνα ειρωνικά κι οι Πέντε γέλασαν ολόγυρά της κι οι στρατιώτες.

    "Ναι."

    "Το όνομά σου το θυμάσαι, τρελή γριά, ή κορακίστικο ακούγεται πια στ'αυτιά της Μάγισσας των Κορακιών;"

    "…η αληθής εικόνα του κόσμου…" ψέλλισε η γριά θυμούμενη κάτι απ'το ξεχασμένο βαφτιστικό της.

    "Έγώ είμαι πια η εικόνα του κόσμου η αληθινή!" είπε θυμωμένα η Μάγισσα της Δύναμης. "Από μένα όλα ξεκινούν, σε μένα όλα καταλήγουν! Ψυχή, σκοπός και ύπαρξη του κόσμου είμαι μόνο εγώ, και τώρα και για πάντα!"

    "Πώς με βρήκες;" ρώτησε η πρώην Μάγισσα των Ονομάτων.

    "Απ'το τραγούδι, τρελόγρια!" γέλασε, και η ματιά της άστραψε της Αρκάνας.     "Απ'το τραγούδι στη γλώσσα την παλιά, που μόνο εμείς γνωρίζουμε. Ξεχάστηκες γριά, ξεκούτιανες και μίλησες πάλι μ'ανθρώπινη φωνή!"

    "Απ'το τραγούδι…που οι έξη αδελφές ακούμε μόνο…" ψιθύρισε η γριά.

    "Όχι έξη πια. Ούτε καν τρεις. Η πόρνη πέθανε πριν λίγο, αλλά δεν μίλησε. Δεν είπε που βρισκόσουν, αλλά τι σημασία έχει πια. Σκοτώστε τη!" φώναξε η Αρκάνα.

Δυο ογδοάδες βέλη τρύπησαν το αδύναμο σώμα της Μάγισσας των Κορακιών.     Σωριάστηκε στο έδαφος.

Οι Πέντε Μαύροι σύντροφοι έτρεξαν κοντά να δουν αν πέθανε.

    "Κάτι ψελλίζει!" φώναξε ο ένας στην Αρκάνα.

    "Τι;" ρώτησε ανήσυχη εκείνη.

 

    "O κύκλος τέλειωσε….έκλεισε και νέος θα ξεκινήσει…" ήταν τα τελευταία λόγια της γριάς που έμεινε ακίνητη.

 

Κανείς δεν παρατήρησε ένα μικρό κοράκι θηλυκό, που αφού είδε τα αυγά του στη φωλιά, ζεστά και περιποιημένα αναζήτησε τη Μάγισσά τους. Ήξερε πως ο σύντροφός του ήταν νεκρός, αλλά αυτό είχε στο ράμφος του αυτό που χρειαζόταν. Την ακολούθησε στο δάσος, ανήσυχο που δεν ένιωθε την παρουσία της πια και την ανακάλυψε νεκρή στους πρόποδες του Απαγορευμένου Λόφου.

Πέταξε ψηλά ως το σπήλαιο, απήθωσε προσεκτκά την πέτρα που κρατούσε στο σωρό και έφυγε.

 

Και ξάφνου λες σεισμός να γίνηκε, οι πέτρες βόγγηξαν και σαν νερό ενώθηκαν η μια στην άλλη.

Αέρας σηκώθηκε σαν σίφουνας στην πόλη και στάχτες ανακάτεψε που όρμησαν στον ουρανό και μαύρισαν την πλάση.

Σε πόλη μακρινή η γυναίκα ενός αχρείου τον μαχαίρωσε και έφυγε με ξέπλεκα μαλλιά για τα νερά της λίμνης όπου έπεσε κα χάθηκε.

Βασανισμένο το κορμί μιας πόρνης σε χαντάκι αφημένο να σαπίσει βυθίστηκε στη μάνα γη και τριαντάφυλλα ηλιόχρυσα φυτρώσανε στη θέση του.

 

Χίλιες ογδοάδες λεύγες μακριά στα βάθη του ωκεανού, πέντε σπαθιά ανορθώθηκαν από τα βυθισμένα ερείπια.

 

Η Μάγισσα της Αλλαγής, η Αέναα, ξεπρόβαλε γυμνή και ουρλιαχτό που τάραξε συθέμελα την πλάση έβγαλε όταν είδε τη νεκρή αδελφή της.

Έτρεξε κοντά και δακρυσμένη είπε:

 

    "O κύκλος έκλεισε, γλυκιά μου. Ω, Βερενίκαια! Η μόνη έμεινες εσύ που αν και γέρασες κι πόνος σου πήρε τόσα, δεν ξέχασες πραγματικά. Η αλήθεια και η αλλαγή πάνε χέρι-χέρι, και χρόνια μάζευες με τα κοράκια σου τα κομμάτια του κορμιού μου.

Ο κύκλος έκλεισε, Αδελφή που το όνομά σου θα πει Αλήθεια. Και τώρα νέος θα ξεκινήσει!"

 

Τα δάκρυά της έσταξαν επάνω στη γριά και ένας-ένας οι αιώνες χάνονταν, ώσπου τα βλέφαρα της Βερενίκαιας, Μάγισσας των Κορακιών, ανοίξανε ξανά.-

 

 

ΤΕΛΟΣ

Edited June 3, 2007 by Dain

[nikosal]

Dain, αν δεν κάνω λάθος, πρώτο σου διήγημα που διαβάζω; Λυπάμαι!

 

Δεν θα ξεφύγω πολύ από αυτό που σου έγραψε ο Dino στο συγκεντρωτικό τόπικ. Πρώτον, καταφέρνεις και δημιουργείς πράγματι μια μυθολογία που στέκει άριστα στα πόδια της. Ζούμε και πιστεύουμε το υπόβαθρο, νιώθουμε τους ήρωες και δικαιολογούμε τις ενέργειές τους. Δεύτερον, έχεις μεγάλο ταλέντο στη γλώσσα, με αυτήν εξάλλου, σε συνδυασμό με τη φαντασία σου, πετυχαίνεις τα παραπάνω. Τρίτον, έχεις εξαιρετική αίσθηση της οικονομίας των λόγων και των σχημάτων, εισάγεις την κατάλληλη στιγμή τους πέντε μάγους, την έκτη αδελφή, τη σκηνή που η μάγισσά μας έρχεται αντιμέτωπη με την Αρκάνα. Σου αξίζει ένα μεγάλο εύγε για το διήγημά σου και η ανταμοιβή της πρωτιάς νομίζω τα λέει όλα. Μια παρατήρηση για το τέλος: Αισθάνομαι ότι είναι βιαστικό, ίσως λόγω της χρονικής πίεσης, δεν ακολουθεί πάντως την ποιότητα του διηγήματος. Ευτυχώς, για να έχεις κάτι μικρό να δουλέψεις και να βελτιώσεις, γιατί σίγουρα κάτι θα το κάνεις αυτό το διήγημα.

[Oberon]

Σ'ευχαριστώ πολύ Νικ για το σχόλιό σου.

Πράγματι κάτι θα κάνω με την ιστορία αυτή (εκτός από το να γράψω κι άλλη στον ίδιο κόσμο). Έχεις απόλυτο δίκιο για το τέλος. Ειδικά αφού μόλις και πρόλαβα να την ποστάρω. Ελπίζω να διαβάσεις και τις πιο sci-fi ιστορίες που έχω βάλει στο φόρουμ κάποια στιγμή.

 

 

Στο τόπικ του Διαγωνισμού είπαν:

 

Dino

μέχρι που…ταμ-ταρατατζούμ! Έκανε την εμφάνιση της…

 

5. Η Μάγισσα των Κορακιών του Dain. Τον έχω ψηφίσει και σε άλλον διαγωνισμό, αλλά δεν είναι θέμα φιλίας, συμμαχίας ή κλίκας. Ίσα-ίσα είναι επιβεβαίωση της αξίας του συγγραφέα στο γράψιμο αλλά και στο γόνιμο της φαντασίας του. Πώς να αντισταθείς στη ορίτζιναλ μυθολογία που εισάγει αυτό το διήγημα; Τραγικό μεν, είναι τόσο καλό που…δεν έχω λόγια…όταν μάλιστα έχω γράψει τόσα για τα ανωτέρω. Μαγικό και συγκινητικό, δύο πτωχές εκφράσεις.

 

Δηλώνω όμως τώρα πως το θέλω τυπωμένο με σκληρό σούπερ εξώφυλλο και οπισθόφυλλο, σε μεγάλο μέγεθος, με τις σελίδες που έχουν λίγο κείμενο τη φορά και τεράστια εικονογράφηση, και με σούπερ-ντούπερ ουάου παραμυθένια σκίτσα που δεν χορταίνεις να τα κοιτάζεις.

 

Τα συγχαρητήρια μου Διονύση!

Wow Nτίνο! Μακάρι να υπήρχε τέτοια δυνατότητα για ένα τέτοιο παραμύθι. Και θα ήθελα τα σχέδια να είναι από την Kinuko Craft! Αλλά είναι μόνο ένα όνειρο... Με έφτιαξες με το σχόλιό σου. Ένα όνειρο για ένα άλλο όνειρο. Thanks!

 

Darky

Τέταρτη έβαλα του Ντέην. Καταλαβαίνω γιατί την ψηφίσατε αλλά αυτο δεν είναι με την καμία το τσάι μου. Το ποιός παντρεύτηκε ποια και όλα αυτά με τσάκισαν κι αν δε με τραβούσε η πολύ ωραία γραφή, θα δυσκολευόμουν πολύ να την τελειώσω. Όμως το τέλος είναι πολύ καλό και η σύλληψη και η φαντασία σε πολύ ψηλά επίπεδα. Η ιστορία θα μπορούσε να είχε γραφτεί διαφορετικά και να μου άρεσε πολύ. Αλλά όπως φαίνεται έχουμε πολλούς λάτρεις αυτού του στυλ εδώ και οφείλω να συγχαρώ τον Ντέην για τη νίκη του και την εύστοχη επιλογή του.

 

Ευχαριστώ επίσης για το σχόλιο. Κατανοητό το θέμα της προσωπικής προτίμησης. Δύο όμως επεξηγήσεις είναι απαραίτητες.

Το "πάντρεμα" ήταν απλά σύζευξη δυνάμεων, συμβολισμός καθαρά, γραμμένος σε γλώσσα παραμυθιού και δη Ελληνικού. Επίσης ήταν ένας τρόπος να εισάγω στο μύθο τους Μάγους και έτσι να δημιουργήσω ένα πιο πιστευτό σύμπαν.

Εκ των υστέρων προφανώς ήταν "εύστοχη επιλογή" όπως τόνισες. Όμως, όπως μπορεί κανείς να δει από τα διάφορα ποστς μου στο τόπικ του Διαγωνισμού δυσκολεύτηκα πολύ να βρω μια ιστορία που να μην είναι είτε κλισέ, είτε offtopic, και μάλιστα άλλη ιστορία ξεκίνησα να γράφω (το μόνο που ήξερα ήταν πως η Μάγισσα των Κορακιών θα θυσιαζόταν στο τέλος και πως είχε μια αδελφή που την έκαναν πόρνη κάποιοι) και άλλη βγήκε τελικά. Οπότε δεν υπήρχε επιλογή αφού δεν είχα παρά μόνο αυτό που ήδη έγραφα.

 

Κιάρα

1. Συγχαρητήρια Διονύση μου (το τυπικό) αν και ξέρεις... στα έχω πει ήδη και ήμουν απόλυτα σίγουρη πως η πρώτη θέση ήταν δικιά σου (η μόνη έκπληξη δηλαδή ήταν η δεύτερη δικιά μου αλλά τέσπα).

Με τις μάγισσες σου είμαι πολύ ερωτευμένη, στο έχω πει από την πρώτη κιόλας στιγμή που το διάβασα, χαίρομαι απίστευτα για το θέμα της Ευθυμίας που σε έβαλε στο τριπάκι να γράψεις αυτή την υπέροχη ιστορία, την έχω διαβάσει από τότε άλλες τρεις φορές και της έχω βρει διάφορα που πρέπει να στρώσεις (αν και πλέον ξέρεις, την ψάχνω με το μικροσκόπιο οραματίζομαι εκδόσεις με εικονίτσες μαγικές, που θα πάρω δώρο στα ανίψια μου όταν μεγαλώσουνε λιγουλάκι και θα τα βάλω να τη μάθουν απέξω... οκ σταματάω ). Όσα μπράβο και να σου πω γιαυτήν την ιστορία ποτέ δε θα είναι αρκετά

 

Ναι, μου το είχες πει, αν και δεν το πίστευα. Ήξερα όμως, όταν ήδη την είχα γράψει, πως αν μη τι άλλο θα συμπαθούσες την ιστορία αυτή. Φυσικά να μου πεις κάθε λαθάκι ή λαθάρα, όποτε μπορείς. Ήδη παρατήρησες ένα σημαντικό λάθος που έκανα όταν αναφέρω πως η Μάγισσα είναι "σχεδόν τυφλή" στην αρχή, "τυφλή" μετά, και λέω πως "είδε" την Αρκάνα στο τέλος. Αυτό είναι το πρώτο που θα διορθώσω!!

 

Ευχαριστώ και την Κιάρα και τους υπόλοιπους για τα σχόλια που έκαναν ή θα κάνουν! Σίγουρα θα γίνει rewrite σ'αυτή την ιστορία και σύντομα.

[Oberon]

Όταν έγραφα την ιστορία άκουγα κάποια samples από τις Medieval Baebes όπως και το La Mer του Claude Debussy, αλλά λίγο μετά άκουσα αυτό το απίστευτο κομμάτι και ταιριάζει τόσο πολύ με την αίσθηση που είχα για την ιστορία και τους χαρακτήρες και τον κόσμο τους που με συγκλόνισε πραγματικά!! Είναι ένα κομμάτι από το παιχνίδι Kingdom Hearts και μπορείτε να το κατεβάσετε (νόμιμα από όσο μπορώ να κρίνω) από εδώ:

 

http://www.bluelaguna.net/music/kingdom-he...dtrack/mp3s.php

 

Είναι το "Dive Into The Heart" (το 104). Δεν μπορώ να φανταστώ πιο κατάλληλη μουσική υπόκρουση για τη Μάγισσα των Κορακιών!!

 

 

Μια που η Μάγισσα των Κορακιών έχει τόσα ονόματα και χαρακτήρες, να μια λίστα με την εξήγηση κάθε ονόματος που επίσης μαρτυρά μια σύνδεση που μάλλον τυχαία υπάρχει ανάμεσα στην ιστορία αυτή και το σύμπαν της Μυθαστρίας, που είναι κυρίως sci-fi σύμπαν (more or less).

 

Bερενίκαια Από το Λατινικό Veronica/Berenice. Vera + Icon. Αληθινή εικόνα του κόσμου. Mια άλλη ερμηνεία όμως το θέλει να προέρχεται από το "Φέρε + Νίκη", αυτή που φέρνει τη Νίκη. Την τελευταία ερμηνεία δεν την ήξερα μέχρι πριν λίγα λεπτά. Eνδιαφέρον, ε? Eπίσης Prima Verenicaea είναι και το όνομα ενός κόσμου μέσα σε μια Σφαίρα Dyson σε μια ατελείωτη ιστορία ε.φ. που γράφω.

Nεφελάστρα Εμφανές νόημα. Νεφέλη + Άστρα. Όνομα της επίγειας πρωτεύουσας της Υπερουράνια, ενός από τους Παλαιούς Κόσμους στη Μυθαστρία. Παμπάλαιο όνομα.

Αγάπη Είχα σκεφτεί το Αμόρα στην αρχή, αλλά μου ακούστηκε λίγο πορνό και δεν το έβαλα. :tongue:

Θαλάσσα Θάλασσα φυσικά.

Αέναα Αέναη, παντοτινή.

Αρκάνα Aπό τα Λατινικά arcanum-arcana. Μυστικό, κρυφό. Τα μεγάλα μυστικά της φύσης που αναζητούσαν οι αλχημιστές. Αν και δε φαίνεται καθαρά στην ιστορία, κάτι που θα αλλάξω, οι "Δυνάμεις" της Αρκάνα είναι τόσο οι 4 συμβολικές δυνάμεις "φωτιά, γη, αέρας, νερό" (εξ άλλου από 4 τέτοιες καταστροφές βυθιίστηκε τελικά η χώρα τους) αλλά και οι 4 θεμελιώδεις δυνάμεις του σύμπαντος.

Σίαν Από το Λατινικό scientia. Γνώση, επιστήμη. Mαζί με τη Νεφελάστρα βέβαια γίνεται Nεφέλη + Άστρο + (Con)Scientia. Εκ των υστέρων αυτό βέβαια.

Έρμιων Από τον Ερμή, που στην αστρολογία θεωρείται ο πλανήτης του Νου και της Λογικής.

Πάνσπερμος Εμφανές νόημα. Παν+Σπέρμα. Η αρσενική δύναμη της ζωής, το φώς και η ζέστη του Ήλιου (Μάγος της Πύρινης Πνοής) και οι χημικές διεργασίες που γίνονται με το φώς του, όπως η φωτοσύνθεση κλπ.

Nέουρον Θα προτιμούσα να είχα γράψει Νεύρων. Θα το αλλαξω μετά. Το νευρικό σύστημα μέσω του οποίου αισθανόμαστε τον κόσμο ολόγυρα. Εδώ υπάρχει ένα sci-fi στοιχείο που μόνο πολύ αμυδρά άγγιξα στην ιστορία, αλλά θα αφήσω για άλλη στιγμή την εξήγηση.

Ισάωρ/Ισάορας Ίσος/Ισότητα + Ορώ/Βλέπω. Eμφανές νόημα.

 

Μια που υπάρχουν πάμπολλοι "Μάγοι" και "Μάγισσες" σ'αυτό το σύμπαν, η σύζευξη των συμβολικών τους ιδιοτήτων, ο "γάμος" δηλαδή που αναφέρω, είναι είτε συμπληρωματική, είτε για εξισορρόπηση, είτε απλά για λόγους δημιουργίας/δημιουργικότητας.

 

Και κάτι τελευταίο. ΔΕΝ είναι η Ατλαντίδα που βυθίστηκε! ;)

Edited June 20, 2007 by Dain

[Nienna]

Χαίρομαι πολύ που σήμερα ξύπνησα με το post σου και που με έκανε να "ασχοληθώ μαζί σου". Είναι μία μέρα με πολύ Dain. Τώρα που έχω και χρόνο, θα διαβάσω διάφορες ιστορίες σου. Ξεκίνησα απ' αυτήν εδώ, τυχαία.

 

Έχεις αρκετά ορθογραφικά λαθάκια, θέλει ένα σουλούπωμα σε αυτόν τον τομέα [έχεις γράψει "στυβαρός" και "εκμετάλευση", π.χ.], αλλά δεν είναι τίποτα τρομερό, το κάνεις ανά πάσα στιγμή.

 

Μου χτύπησαν καμπανάκια πολλά πράγματα. Ονόματα [Σίαν και Νεφελάστρα, πρώτα απ' όλα], η μεταφορά της δύναμης από την Αρκάνα στους εραστές της [κάποτε ένας σημαντικός άνθρωπος της ζωής μου μου είχε στείλει το εξής μήνυμα: "Τη δύναμή σου χάρισέ την σ' αυτόν που ανάγκη δεν την έχει - όποιος διψάει γι αυτήν είν' επικίνδυνος για σένα.", και είχε δίκιο - αν και εδώ δεν εξετάζουμε τη μοίρα της Αρκάνα. Πάντως, θα μπορούσε να θεωρηθεί κι αυτή τραγικό πρόσωπο, νικημένη από τον εαυτό της, τα πάθη της, τα σκοτάδια της... ], τα πανέμορφα, πανέμορφα ηλιόχρυσα τριαντάφυλλα [με έχεις διαβάσει αρκετά για να ξέρεις τι μου κάνει ο ήλιος, τι τα χρυσάφια, τι τα ρόδα...], και φυσικά η ίδια η γραφή.

 

Γράφεις τόσο όμορφα... Ξέρεις, στην αρχή κάνεις τον άλλον να προσπαθεί να τα χωρέσει όλα σε κάποια αναλογία [κάποια θρησκεία, κάποια μυθολογία, κάτι] και μετά σε παίρνουν από το χέρι και είναι προφανές ότι απλώς έχουν δικιά τους , και δεν χρειάζεται να τα χωρέσεις κάπου, πάντα σου θυμίζουν κάτι αλλά ποτέ δεν είναι αυτό το κάτι, είναι σαν περίεργος καθρέφτης, ή πολλοί περίεργοι καθρέφτες που παίζουν παιχνίδια, και κρύβουν αλλά αποκαλύπτουν.

 

Αλλά γιατί να είναι όνειρο απλά η έκδοση; Τόσοι εκδίδουν, χειρότεροι. Τα παραμύθια για μεγάλους έχουν ελπίδες στην εποχή μας - νά κάτι καλό. Κάποια χρόνια πιο πριν αυτό το είδος δεν θα είχε απήχηση, τώρα υπάρχει δίψα μεγάλη για φαντασία και παραμύθι, το έχουμε ανάγκη.

 

Έχεις κόσμους μέσα σου.

[odesseo]

Αλλά γιατί να είναι όνειρο απλά η έκδοση; Τόσοι εκδίδουν, χειρότεροι.

 

Το εννοείς αυτό, Nienna; Ξέρεις, ακούγεται "κάπως"...

 

Άσχετο: Dain, προσπαθώ να καταλάβω με ποιον τρόπο ο κόσμος της Μυθαστρίας είναι sci-fi. Τουλάχιστον από τις περιγραφές και τα ονόματα που παραθέτεις, δεν βλέπω κάτι τέτοιο. Πρόσφατα διάβασα το Torah: ο παλμός του κειμένου σου μου φέρνει στο νου τέτοιου είδους κείμενα - αυτά που ονομάζουν 'θεόπνευστα'.

Edited June 26, 2007 by odesseo

[Oberon]

Aλίνα, ευχαριστώ για το τόσο όμορφο σχόλιο. Η έκδοση είναι όνειρο γιατί η ιστορία δεν είναι παιδικό παραμύθι και δεν ξέρω κατά πόσο τα παραμύθια για μεγάλους, ή έστω με κάποια στοιχεία όπως αυτά που έχει η ιστορία αυτή, θα μπορούσαν να εκδωθούν στην Ελλάδα.

 

Odesseo, αυτή η ιστορία δεν ανήκει στη Μυθαστρία ουσιαστικά. Ιστορίες τοποθετημένες στο σύμπαν της Μυθαστρίας υπάρχουν στη Βιβλιοθήκη Επιστημονικής Φαντασίας, κυρίως το μυθιστόρημα Tζον Κάδμος: Aθάνατος. Τόμος 1. που έγραψα για το προπέρσινο sffnowrimo, και η συνέχεια του που ακόμα γράφω Τζον Κάδμος: Aθάνατος. Τόμος 2. , όπως και μερικές ακόμα ιστορίες.

 

Η Μάγισσα των Κορακιών δεν ανήκει στο "βασικό" Μυθαστριακό σύμπαν και αν συνδέεται μ'αυτό, συνδέεται μόνο σαν μύθος κάποιου κόσμου της Μυθαστρίας πιθανά, όπως την Υπερουράνια που ανέφερα πιο πάνω, αλλά όχι κάτι περισσότερο. Kαι είναι μεγάλο *αν* αυτό. :tongue:

Υπάρχουν πάντως κάποια κοινά στη "λογική" της παρούσας ιστορίας με τη Μυθαστρία. Αυτό όμως μπορεί να το δει κανείς αν διαβάσει τις sci-fi ή έστω science fantasy ιστορίες μου.

Edited June 26, 2007 by Dain

[Nienna]

Το εννοείς αυτό, Nienna; Ξέρεις, ακούγεται "κάπως"...

 

Το εννοώ. Και επειδή αυτή η γλώσσα καμμιά φορά μπερδεύει, ας χρησιμοποιήσω μια άλλη, την μαθηματική.

 

Dain > πολλοί συγγραφείς που έχουν εκδόσει βιβλία

 

[Το σύμβολο δεν μιλά για υπεροχή σε ηλικία, αλλά σε ταλέντο/ποιότητα.]

 

:tongue:

[araquel]

δεν πιστεύω να έχω να προσθέσω πολλά σε όσα έχουν ήδη ειπωθεί. η nienna νομίζω το είπε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Γράφεις τόσο όμορφα... Ξέρεις, στην αρχή κάνεις τον άλλον να προσπαθεί να τα χωρέσει όλα σε κάποια αναλογία [κάποια θρησκεία, κάποια μυθολογία, κάτι]και μετά σε παίρνουν από το χέρι και είναι προφανές ότι απλώς έχουν δικιά τους , και δεν χρειάζεται να τα χωρέσεις κάπου, πάντα σου θυμίζουν κάτι αλλά ποτέ δεν είναι αυτό το κάτι, είναι σαν περίεργος καθρέφτης, ή πολλοί περίεργοι καθρέφτες που παίζουν παιχνίδια, και κρύβουν αλλά αποκαλύπτουν.

οκ, προφανώς έχει τα λάθη της (συλλογικό συμπέρασμα :tongue:), αλλά όλα είναι από το σπιντάρισμα για να προλάβεις την προθεσμία, and nobody will hold them against you or the story, for that matter...

 

κάτι που πιστεύω για την ιστορία αυτή είναι ότι, όσο ωραία και αν είναι, δεν θα πρέπει να μείνει σε αυτήν τη μορφή, παρά μόνο για αρχειακούς λόγους (για σένα και τις υπόλοιπες ιστορίες σου). είτε να την επεκτείνεις και να γίνει ένα μεγάλο παραμύθι, με αυτήν τη πλοκή, αλλά πιο εκτεταμένο, είτε, ενσωματώνοντάς την στη μυθολογία κάποιου κόσμου στη μυθαστρία, να κάνεις αναφορές και να διηγείσαι αποσπάσματα της μόνο. γιου νόου, όπως έκανε ο πατέρας herbert με την μπατλεριανή τζιχάντ (προτού μπουν ιδέες στο μυαλουδάκι του γιου).

η ιστορία σου αυτή έχει κάτι το αρχετυπικό, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μύθος, ως κάτι που συνέβη χρόνια και χρόνια πριν, και με αναφορές να τη φέρεις στις πραγματικές της διαστάσεις. ένα θρύλο, κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια ιστορία. μου φαίνεται πολυ συμπυκνωμένη. όχι φορτωμένη, συμπυκνωμένη.

 

ναι, το ξέρω, δε σχολιάσα πολύ το γράψιμό σου (όχι πως δεν μου αρέσει, αλλά τις περισσότερες φορές κολλάω στην ιδέα), και σχολίασα μόνο την ιστορία ως ιδέα/σύλληψη, αλλά -[δεν βρίσκω κάτι ικανοποιητικό να βάλω εδώ].

[Oberon]

Άλλο ένα ευχαριστώ στο Στέλιο για το σχόλιό του.

Ήδη έχω ξεκινήσει να γράφω μια ακόμα ιστορία στον ίδιο "κόσμο", παρόμοια αλλά και αρκετά διαφορετική. Μ\'αρέσει το αρχετυπικό στοιχείο όπως και το παραμυθένιο που φαίνεται να έχει ο κόσμος αυτός των Μάγων και Μαγισσών. "Cosmic fairy tale" ας πούμε.

Την ιστορία δεν ξέρω αν θα την επεκτείνω, αλλά σίγουρα θα τη διορθώσω, όχι μόνο από τα τεχνικά λαθάκια, αλλά και από τα άλλα και πιθανά να βγει ελαφρά μεγαλύτερη στο τέλος.

 

Η ιδέα για τα αποσπάσματα μ'άρεσε πάρα πολύ!

Edited June 28, 2007 by Dain

[Guest Dune]

Έτυχε να διαβάσω το διήγημα αυτό όταν είχα πρωτομπεί στο φόρουμ. Δεν είχα καταλάβει τότε ότι ήταν απο διαγωνισμό. Σήμερα γενικά το κωλοβαράω, έχω παρατήσει εντελώς το βιβλίο μου γιατί δεν έχω στάλα έμπνευση ή κέφι, και διαβάζω μετα μανίας κείμενα του φόρουμ.

 

Λοιπόν την γνώμη μου για την γραφή σου Νταίην την έχω εκφράσει. Εδώ πρόκειται για ένα πολύ όμορφο παραμύθι του Αέναου Κύκλου. Φθινόπωρο, οι δυνάμεις του κακού συνομωτούν, Χειμώνας θάνατος, άνοιξη, αναγέννηση, από την τέφρα.... Είναι όμως πολύ συγκηνιτικά δοσμένο και βέβαια, το μύνημα, ότι το καλο οθα κερδίσει, είναι πάντα ένα δυνατό μύνημα.

 

Η γραφή πλούσια, σωστή, βαζοντας σε σε χωροχρόνο χωρίς να σε μπερδεύει (εκτός από την τύφλωση της Μαγισσας αρχικά που κι εγ΄πραγματικά μπερδεύτηκα, και όπως οργιαζε η φαντασία μου μέχρι ένα σημείο το είχα περάσει ντούκου ότι δηλαδή Μάγισσα είναι ότι θέλει κάνει, και τυφλή να είναι δεν κάνε διαφορά, με τα μαγικά μπορεί και βλέπει) . Η γλαφυρότητα διαχυτη επίσης, τα ονόματα φυσικά όπως ξέρεις πολύ μ'αρέσουν.

 

Ομως δεν βλέπω την ομορφιά της κακίας πουθενά. Αυτό πρέπει να το πώ. Η Αρκάνα είναι κακιά και δεν έχει ομορφιά. Η όμορφη, στην ψυχή Μάγισσα των Κορακιών, φαίνεται να έχει χάσει την ομορφιά της και πάλι όταν αυτή αναδεικνύεται δεν έχει την κακία που θα έπρεπε για να στέκει με το θέμα. ΄Θα μου πείς πώς τα λέω έτσι ξερά βρέ παιδί μου, όμως γιατί να κάνω χίλιες περιστροφές, δεν μπορώ να βρώ τον κακό ή την κακιά που ενπεριέχουν την ομορφιά.

 

Σαν αυτόνομο διήγημα-παραμύθι που το νόμιζα όταν το είχα διαβάσει το βρήκα υπέροχο, και το βρισκω ακομη. Ελπίζω να μου συγχωρεθεί η αμεσότητα της γνώμης μου σχετικά με το εντός εκτός θέματος. Είναι μία πολύ καλή δουλειά και αν πληρούσε αυτή τη προδιαγραφή θα δυσκολευόμουν πολύ να αποφασίσω μεταξύ αυτού και της Κιάρας.

[Oberon]

Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο. Και δεν υπάρχει τίποτα να "σου συγχωρεθεί!"

 

Ο τίτλος "μάγισσα" είναι μάλλον συμβολικός, αλλά ούτως ή άλλως συχνά άνθρωποι που έχουν χάσει μια αίσθηση -ειδικά την όραση - τείνουν να οξύνουν πολύ τις άλλες. Είναι λεπτομέρεια όμως αυτό, οκ.

 

Όσον αφορά στην "ομορφιά της κακίας" πιθανόν να έχεις δίκιο και να μην είναι ξεκάθαρο καθόλου αυτό που ήθελα να πω αλλά η λογική μου ήταν η εξής:

 

Επιθυμία για απόλυτη εξουσία, η "ομορφιά" του να νιώθει κάποιος σχεδόν "Θεός" που πίσω της κρύβει όμως κάτι πολύ κακό/σατανικό που τελικά καταστρέφει και αυτοκαταστρέφεται, αλλά ώσπου να φανεί αυτό φαντάζει πάρα πάρα πολύ όμορφο!

Τόσο η Αρκάνα, που ήταν όμορφη, όσο και οι εραστές της, αναζητώντας την απόλυτη εξουσία/δύναμη/έλεγχο πέρα από τα φυσιολογικά όρια που καθρεφτίζονται στις άλλες Μάγισσες και Μάγους, διαφθάρηκαν εκ των έσω, παρόλο που εξωτερικά παρέμεναν όμορφοι και επιθυμητοί. Άρα: H ομορφιά της κακίας (ανάλογα από ποια μεριά βρίσκεται κανείς).

Edited August 4, 2007 by Dain

[Guest Dune]

Επιθυμία για απόλυτη εξουσία, η "ομορφιά" του να νιώθει κάποιος σχεδόν "Θεός" που πίσω της κρύβει όμως κάτι πολύ κακό/σατανικό που τελικά καταστρέφει και αυτοκαταστρέφεται, αλλά ώσπου να φανεί αυτό φαντάζει πάρα πάρα πολύ όμορφο!

Τόσο η Αρκάνα, που ήταν όμορφη, όσο και οι εραστές της, αναζητώντας την απόλυτη εξουσία/δύναμη/έλεγχο πέρα από τα φυσιολογικά όρια που καθρεφτίζονται στις άλλες Μάγισσες και Μάγους, διαφθάρηκαν εκ των έσω, παρόλο που εξωτερικά παρέμεναν όμορφοι και επιθυμητοί. Άρα: H ομορφιά της κακίας (ανάλογα από ποια μεριά βρίσκεται κανείς).

 

Νομίζω ότι κάθε γραπτό επικοινωνεί κάτι. Εκτός από τα κακά γραπτά που δεν σου επικοινωνούν τίποτα ή έστω τίποτα το ιδιαίτερο. Η Μάγισσα των Κορακιών την πρώτη φορά που το διάβασα, μου είπε, πολυ δυνατά μπορω να πώ, ένα ήδη δυνατό μύνημα. Η ομορφιά που κρύβεται στην ασχήμια, η ζωή που κρύβεται μέσα στο χειμώνα στα γηρατειά, που ξεπηδάει από το θάνατο, σαν τον σπόρο του τριαντάφυλου κάτω απο το χιόνι, στο γνωστό τραγούδι.

 

Προχτές ανατρέχοντας το φόρουμ προσβλέποντας σε λίγη διασκέδαση και ίσως έμπνευση, είδα τον διαγωνισμό. Πρέπει να σου πώ ότι προσπάθησα, το διάβασα δύο φορές, να ανατρέψω την αρχική συναισθηματική εντύπωση, και να "δώ" το διήγημα, με τα μάτα της "ομορφιάς της κακίας". Καταλαβαίνω το σκεπτικό που μου εξηγείς παραπάνω, για την Αρκάνα (οι εραστές της είναι μάλλον αδιάφοροι, αφού είναι σκλάβοι, δεν αποτελούν εκφραστές κάποιας ιδέας θα μπορούσαν να είναι και όμορφα ρομπότ εννοώ). Είναι όμορφη, όμως η ομορφιά της κακίας, προυποθέτει κάτι σωστά δεν τα λέω; Την οπτική γωνία του ανάλογου θεατή. Καλά λοιπόν το λές. Όμορφιά για ποιόν;

 

Πιστεύω ότι εκεί έγκειται όλος ο γρίφος του θέματος που επέλεξε για το διαγωνισμό ο θεματοθέτης. Ή λοιπόν επιλέγουμε κάποιον, όπως τον θεατή που επέλεξε η Νιένορ στο δικό της διήγημα, και τον βάζουμε εμείς εκτιμητή της ομορφιάς και της κακίας συνάμα, ή, αναγκαζόμαστε πλέον να διαλέξουμε μία αντικειμένικά θεωρημένη ομορφιά, μαζί με μία αντικειμενικά θεωρημένη κακία, που τα παρουσιάζουμε έτσι στο κοινό ώστε.... να το παραδεχτούν κι εκείνοι!! Δηλαδή είναι και κομματάκι σκοτεινο΄το θέμα, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ φέρνει τους συγγραφείς να προσπαθούν να εκθειάσουν μία σκοτεινή φύση. Βέβαια η Νιένορ την πήδηξε την παγίδα πραγματικά αριστοτεχνικά, με μαεστρία !

 

Στο διήγημα σου, δεν παίρνεις το μέρος της Αρκάνα. Δεν την εκθειάζεις, ή, δεν την εκθειάζεις όσο πρέπει ώστε να περάσει αυτό το μύνημα. Σαν συναίσθημα. ΄'Οτι μέσα στην κακία της βλέπεις μία ομορφιά, μία αδιαφιλονίκητη από κάθε αναγνώστη ομορφιά. Προφανώς δεν το κάνεις γιατί ακριβώς το συναίσθημα που περνάς είναι ότι η ομορφιά είναι κρυμένη, μέσα στην Μάγισσα των Κορακιών. Πώς σου φαίνεται;

[Oberon]

Μου φαίνεται πολύ καλή άποψη. Και πράγματι η Μάγισσα των Κορακιών - και οι άλλες - έκρυβαν μια ομορφιά που οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει (εξ αιτίας της Αρκάνα κλπ) και γι'αυτό τις είδαν σαν "κακές" και άσχημες και τις κυνήγησαν.

 

Οι εραστές της Αρκάνα έγιναν "ρομπότ" όπως λες, ήταν σκλάβοι τελικά, αλλά μερικοί από αυτούς ήταν στρατηλάτες-κυνηγοί της απόλυτης εξουσίας που στα μάτια τους φαινόταν ό,τι πιο όμορφο και επιθυμητό, το οποίο βέβαια στον όλο "μύθο" ενσάρκωνε η Αρκάνα. Η ίδια η Αρκάνα δεν νομίζω πως είχε συναίσθηση του τι ήταν ή τι έκανε, παρόλο το μεγαλοπρεπές "λεονταριστικό" της στυλ. Όπως το απόλυτο, ανεξέλεγκτο αλλά χαμηλό "εγώ" δεν έχει συναίσθηση του τι κάνει. Αυτό το χαμηλό, ποτατό εγώ είναι που ενσαρκώνει η Αρκάνα, που από κάτι αθώο τελείως (όπως ένα κακομαθημένο παιδί που δεν συναισθάνεται τι κάνει όταν τραβά την ουρά μιας γάτας ας πούμε) μπορεί να μετατραπεί σε κάτι απίστευτα τερατώδες, παρόλο που φαινομενικό μπορεί να το νιώθει κάποιος σαν "όμορφο" και επιθυμητό.

Το γεγονός πως η Αρκάνα είναι η "Μάγισσα" των Δυνάμεων, δεν αναπτύχθηκε καθόλου στην ιστορία, αλλά έχει σχέση με το ποια ήταν η Αρκάνα προτού γίνει η φαινομενικά όμορφη όπως πάντα, αλλά στο βάθος τερατωδώς κακιά της ιστορίας.

Αν κάνω rewrite στην ιστορία αυτή, θα το κάνω πιο ξεκάθαρο αυτό το σημείο σίγουρα.

[Guest Dune]

Η ίδια η Αρκάνα δεν νομίζω πως είχε συναίσθηση του τι ήταν ή τι έκανε, παρόλο το μεγαλοπρεπές "λεονταριστικό" της στυλ. ..........

 

Το γεγονός πως η Αρκάνα είναι η "Μάγισσα" των Δυνάμεων, δεν αναπτύχθηκε καθόλου στην ιστορία, αλλά έχει σχέση με το ποια ήταν η Αρκάνα προτού γίνει η φαινομενικά όμορφη όπως πάντα, αλλά στο βάθος τερατωδώς κακιά της ιστορίας.

 

Αν κάνω rewrite στην ιστορία αυτή, θα το κάνω πιο ξεκάθαρο αυτό το σημείο σίγουρα.

 

Κατ'αρχήν δεν νομίζω ότι ιστορία θέλει κάποιο rewrite. Το μύνημα της είναι αυτό, γιατί να γραφτεί ξανά ωστε να είναι κάποιο άλλο; Έπειτα, κοίταξε που το διώχνεις μακριά, γιατί κι εσένα δεν σου αρέσει. Η Αρκάνα δεν είναι δυνατόν να μήν εχει συναίσθηση της κακίας της και αναδεικνύει την ομορφιά της κακίας. Η ομορφιά είναι περήφανο συναίσθημα και αυτός που την αντιπροσωπεύει, στην πλευρά της κακίας, νομίζω ότι επιβάλλεται αντίθετα να έχει πλήρη συναίσθηση της κακίας του/της.

 

Έπειτα, αν το πατατηρήσουμε, σε κάθε ιστορία, ενας ή μία είναι οι "βασικά" όμορφοί. Ανάμεσα στις γραμμές κρυμμένο μέσα στις λέξεις και τις έννοιες, αυτός ή αυτή, είναι οι πρωταγωνιστές ναι, αυτοί που θα σηκώσουν το "μύνημα" της ιστορίας.

 

Αρα ερχόμαστε μπροστά σε ένα ηθικό δίλημμα. Η κακία, για τον πρωταγωνιστή, πρέπει να αξίζει περισσότερο από την καλοσύνη. Να την αναδεικνύει και προφανώς πρώτος αυτός να την θεωρεί, απόλυτα συνειδητά, σαν "ομορφιά". Αλλιώς άν εκείνος πρώτα; δεν την βλέπει έτσι πώς θα την δούμε εμείς; Επίσης, ύστερα από αυτό, ο συγγραφέας, πρέπει να δεί πώς θα τα μπαλώσει, ώστε να μήν θεωρηθεί εκείνος κακός, μιάς και, όλη αυτή τη διαφήμιση, στην ουσία, την στήνει εκείνος.

 

Φυσικά υπάρχει η δικαιολογία "το υποστήριξα μόνο για τις ανάγκες του διαγωνισμού". Όμως όπως βλέπεις δεν δουλεύει και τόσο. Στο δικό σου διήγημα, επειδή είσαι αυτος που είσαι, από εδώ πάει από εκεί πάει, να σου την η ομορφιά να είναι μονίμως κρυμένη στους καλούς. Φυσικά εγώ είμαι ο τελευταίος στον κόσμο που θα το κατηγορούσα αυτό, απλά θέλω να σου δείξω ότι αυτό το διήγημα είναι φτιαγμένο και περνάει αυτό. Σαν μία Πόρσε που είναι για να τρέχει στο΄σιρκουι και όχι σε πίστα για μοτο κρος.

 

Πρέπει λοιπόν εσύ ο ίδιος να αλλαξοπιστήσεις, εστω και πρόσκαιρα, για να μπορέσεις να το γράψεις αλλιώς και τότε ναί, θα το γράψεις αλλιώς. Το γεγονος ότι η Αρκάνα είναι η Μαγισσα των Δυνάμεων, συνηγορεί στο κορυφαίο μύνημα της ιστορίας. Ότι δηλαδή, από όλες τις δυνάμεις, αυτή που μπορεί να καταστρέψει όλες τις άλλες, και πιό εύκολα μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο, είναι αυτή η ίδια η Δυναμη να εξουσιάζεις. Η Αρκάνα παίρνει τουης σκλάβους και τους ωθεί να εξουδετερώσουν τις άλλες δυνάμεις τους άλλους αγαπημένους. Είναι η θεωρία της παρακμής της εξουσίας, της κατάχρησης, της διαφθοράς. Όμως, όσο και άν δεν σου αρέσει στο τέλος της ιστορίας σου πρέπει να βγάλεις την Αρκάνα όρθια αν θέλεις να δείξεις την "ομορφιά της κακίας".

 

Στο διήγημα της Κιάρας, στο κολπο του θεματοθέτη η Κιάρα κάνει αντι-κόλπο. Δεν ξέρω άν το σκέφτηκε ακριβώς έτσι όμως και η Κιάρα βγήκε λάδι σαν συγγραφέας (ότι δηλαδή δεν είναι σκοτεινή η ίδια, οι ήρωες της πλακώνονται μεταξύ τους) και η κακιά παραμένει κακιά και περήφανη για την κακία της μέχρι τέλους. Αν έσκιζε τον πίνακα η γριά, η άλλη, η κακιά, θα ξαναπαιρνε μαζί την ομορφιά και την κακία της, και, όπως το δείχνει εμφανώς η Κιάρα, τίποτα δεν έδειχνε ότι θα τα απαρνιόταν! λολ Δηλαδη η κακιά της ιστορίας δεν έχει δίλημμα, μεταξύ καλού και κακού, δεν τα κάνει κατά λάθος ή ασυνείδητα, δεν σ κοπεύει να αλλάξει, γι'αυτό ακριβώς και είναι κακιά. Είναι σημαντικό.

 

Όταν είδα το θέμα του διαγωνισμού έκατσα και σκέφτηκα λίγο άν θα μπορούσα να γράψω κάτι γι'αυτό. Ναι, θα μπορούσα, όμως αμφιβάλλω άν θα εφεύρισκα εναν τόσο πονηρό ελιγμό σαν αυτό της Κιάρας, άν το σκέφτηκε επί τούτοις έτσι και δεν τις βγήκε με τα συμφραζόμενα είναι πραγματικά μεγαλοφυής. Για να είμαι συνεπής απέναντι στο γραπτό, θα; έγραφα αυτά που θα έπρεπε και το πιθανότερο είναι διαβάζοντας το γραπτό μου ύστερα να είχα μία αίσθηση ξυνίλας ή αηδίας. Από το δικό σου διήγημα αναδύονται τα αντίθετα συναισθήματα. Ευτυχώς, θα πώ εγώ όμως, εδώ μιλαμει για την "ομορφιά της κακίας" !!! Οπότε, όπως καταλαβαίνεις αν το ξαναγράψεις το συγκεκριμένο, πρέπει να προετοιμαστείς κι εσύ για τα ανάλογα συναισθήματα ύστερα.

 

Αυτό εννοώ ότι δεν αξίζει το κόπο και ότι έτσι όπως είναι σου δίνει εσένα προσωπικά και ίσως στους περισσότερους άλλους, τα περισσότερα που έχει να δώσει.

[Naroualis]

Και φυσικά όπως πάντα η Ναρουάλις ξέχασε να σχολιάσει κέιμενο του διαγωνισμού που η ίδια διοργάνωσε...

 

Καταρχήν συγγνώμη Διονύση μου, ελπίζω να μην ξανασυμβεί. Να πω ότι η ιστορία σου κατέκτησε άξια την πρώτη θέση ανάμεσα σε ίσους. Οι μάγισσές σου είναι γοητευτικά πλάσματα, γεμάτα από εκείνη τη μαγεία που λέγετα καλοσύνη κι αγάπη κι ακόμη κι η Αρκάνα είναι φυσική, γιατί κι η κακία είναι μέρος του κόσμου.

 

Μια παρατήρηση μόνο. Στο rewrite φρόντισε να είναι η ιστορία σου λίγο πιο μεγάλη. όχι μόνο για να τεκμηριώσεις τα αδύναμα σημέια της, αλλά και για να καταφέρεις να ισορροπήσεις το πλήθος των ονομάτων των ηρώων της. Το σημείο που μιλάς γι' αυτούς (αν και τελικά μόνο η Βερενίκαια είναι η ηρωίδα) φαίνεται κάπως άκομψο, παιδικό στο γράψιμό του, σε σχέση με τη δύναμη που αποπνέει το υπόλοιπο κείμενο.

[Oberon]

Ευχαριστώ Ευθυμία μου!

Αναφέρεσαι στο σημείο που τους "συστήνω" (ο τάδε και η τάδε) ή και για αλλού?

[Naroualis]

Εκεί. Πλημμύρα ονομάτων, που τελικά δεν τα ξαναναφέρεις, παρά μόνο για τις δύο αδελφές, την Αρκάνα και τη Μάγισσα των Κορακιών. Δεν είναι κακό, απλά χρειάζεται να ισορροπήσει με το υπόλοιπο.

[Oberon]

Πράγματι ισχύει αυτό που λες Ευθυμία. Αναφέρω μεν τις 6 μάγισσες σε κάμποσα σημεία, αλλά τους μάγους πολύ λίγο τους αναφέρω έναν-έναν. Θα ξαναγίνει ένα "τεχνικό" rewrite κάποια στιγμή και ελπίζω να κάνω την ιστορία πιο ισορροπημένη.

Εξ άλλου έχω ένα κόλλημα με τα ονόματα γενικά, οπότε αυτό είναι ένα σημείο που δεν ισορροπείται συχνά σε ιστορίες μου σύμφωνα με το μέγεθός τους πάντα.

[tetartos]

Τι κατάλαβα: Η ιστορία 5 αδελφών-μαγισσών που κατατροπώθηκαν από την 6η αδερφή τους και η προσπάθεια (και επιτυχία) της 5ης να κλείσει τον κύκλο και να ξαναγεννηθούν από την αρχή.

 

Τι δούλεψε καλά: Ονειρική ατμόσφαιρα παραμυθιού αλλά και περιεχόμενο καθαρά παραμυθένιο! Εξαιρετική η χρήση των αριθμών 5 και 8 - ιδίως η ογδοάδα μου άρεσε πολύ! Το ύφος σου λυρικό. Όπως πάντα, περιγράφεις όμορφα τα χαρακτηριστικά (εξωτερικά και εσωτερικά) των ηρώων σου! Και η ονοματοποιΐα σου, ζηλευτή (τώρα, αυτό το "Αρκάνα" ήταν σύμπτωση ή απλά εμένα άνοιξαν τα μάτια μου; )

 

Τι δε δούλεψε καλά: Κάποιοι συμβολισμοί των ονομάτων μου διέφυγαν (π.χ. Αλήθεια). Σε αρκετά γεγονότα, του τέλους συμπεριλαμβανομένου, το πώς/γιατί έγιναν μου διέφυγε. Κάποιοι αναχρονισμοί ("στα πουλιά από σίδερο") δεν ταίριαξαν.

 

Πρόταση: Αυτή τη φορά δε θα σου πω επέκτεινέ την, όλο αυτό λέω. Αυτή τη φορά θα σου προτείνω να την κάνεις πιο σύντομη, με λιγότερες ίσως λεπτομέρειες αλλά πιο συνεκτική. Λίγο πιο εστιασμένη στην Μάγισσα των Κορακιών και τον αγώνα και την αγωνία της.

 

Α, η μόνη περιγραφή που θα ήθελα παραπάνω είναι της Αρκάνα! Μαντεύω ότι θα τη γουστάρω πολύ! btw συγχαρητήρια και για τη νίκη!

[Oberon]

Όπως πάντα τα σχόλιά σου είναι χαρά να τα διαβάζω, Γιώργο!! Και σ'ευχαριστώ για τα τόσα πολλά σχόλια σε όλες σχεδόν τις ιστορίες μου.

Χαίρομαι κυρίως που σ'άρεσε, που απόλαυσες την ιστορία! Είναι από τις αγαπημένες μου, και αυτή που επιλέχτηκε για να μπει στην Ανθολογία (αν και διορθωμένη και πολύ λίγο επεκταμένη, κυρίως σαν αποσαφήνιση αλλά και διόρθωσε ενός ή δύο λαθών, όπως το πώς η Μάγισσα των Κορακιών "είδε" την Αρκάνα αφού ήταν τυφλή).

 

Εξήγηση για κάποια ονόματα, ειδικά το "Αλήθεια" υπάρχει σε κάποιο άλλο ποστ πιο πάνω. Αλλά δεν την έχω βάλει, την εξήγηση δηλαδή, στην ιστορία. Θέμα "mystique" ίσως. Μάλλον εκεί θα κατέληγα σαν απάντηση και στο γιατί κάποια γεγονότα έγιναν, όπως η "ανάσταση" των πέντε αντρών. Τέλος ενός κύκλου, αρχή άλλου, όντα που στο βάθος μπορεί να είναι αθάνατα ή απλά να ξαναζούν όταν ο τροχός του κόσμου γυρίσει πάλι στη βάση του. Ποιος ξέρει;

Το όνομα 'Αρκάνα' απλά μ'άρεσε ακουστικά, όπως και όλα τα άλλα, και έχει κάποιο νόημα μια που η λέξη σημαίνει "Απόκρυφα, κλεισμένα ερμητικά, μυστικά, δύναμη δηλαδή αποθηκευμένη κάπου". Εξ ού και "ark" κλπ. Η Αρκάνα λοιπόν ήταν η Μάγισσα των Δυνάμεων, των Κρυφών Δυνάμεων, αλλά τελικά "μαύρισε" και έγινε ένα τέρας. Αλληγορικά, σημαίνει την άκρατη φιλοδοξία, το μακιαβελισμό, την έλλειψη κάθε ηθικής αξίας, τη θεοποίηση του εγώ, την ανάγκη για απόλυτο έλεγχο κλπ. Ακριβώς τα χαρακτηριστικά που είχαν οι "εραστές" της δηλαδή.

 

Σχετικά με τα "πουλιά από σίδερο" τώρα, αναφερόμουν στους μύθους για την υψηλή τεχνολογία που είχαν και στην Ατλαντίδα, υποθετικά, αλλά και στους μύθους στη Μαχαμπαράτα για τα "Vihmanas" τα μεταλλικά σκάφη που είχαν χρησιμοποιηθεί σε κάποιον ουράνιο πόλεμο. Αν και καθαρά fantasy, η υψηλή τεχνολογία μπορεί να συμβαδίσει με τη μαγεία, χωρίς να γίνει ούτε επιστημονική φαντασία, ούτε και να φανεί παράτερη. Δεν ξέρω αν το κατάφερα αυτό, αλλά χρησιμοποιήσα τη λέξη "πουλιά από σίδερο", αντί για "αεροπλάνα" μια που η πρώτη φράση ακούγεται πιο μυθική, ενώ η δεύτερη λέξη παραπέμπει σε μοντέρνα "high tech" οπότε θα ήταν σίγουρα "εκτός τόπου και χρόνου".

Κάποιες ακόμα έμμεσες ενδείξεις για τον υψηλό πολιτισμό και γνώση που είχαν, μπορεί να δει κανείς και σε κάποια ονόματα. "Νεφελάστρα", που αναφέρεται στην αντίληψή τους για την κοσμογονία, την αστρονομία κλπ, ή "Νέουρον" που παραπέμπει στο νευρικό σύστημα.

Edited August 18, 2008 by Dain

[Cassandra Gotha]

Ένα πολύ όμορφο παραμύθι.

 

Σε αυτό το σημείο

"Έχε" δίδασκε ο ένας, "Σου αξίζει" παραδέχετο ο άλλος, "Τι σε νιάζει;" χασκογέλαγε ο τρίτος,

θα κρατιόμουν να μην χειροκροτήσω αν μου το διάβαζες (γιατί το χειροκρότημα έρχεται στο τέλος, no? Είναι αγένεια να διακόπτεις ).

Σκέφτηκα "ΠΕΣ ΤΑ, επιτέλους!"

 

Το τέλος μου άρεσε και δεν το βρήκα βιαστικό σε σχέση με το υπόλοιπο κείμενο, γιατί... όλο το κείμενο είναι βιαστικό.

[laas7]

Συγχαρητηρια Διονυση για την νικη σου!

Μπορει να αργω... αλλα εστω και ετεροχρονισμενα τα συγχαρητηρια ειναι παντα συγχαρητηρια!

Η ιστορια μου αρεσε πολυ-κλασικα- μιας και μου αρεσουν τα παραμυθια...ειδικα οταν δεν ειναι απλα παραμυθια!

Με ευαισθησια, λυρισμο, ομορφες περιγραφες με νοημα οπως τα επιλεγμενα ονοματα των μαγισσων και των μαγων τους... αλλα σκεφτηκα με το μυαλο μου...αν η εκτη μαγισσα δεν ειχε ταιρι, τοτε υπηρχε ανισορροπια στον κοσμο τους...γιατι ηταν λογικο να ζηλεψει και να επιθυμει και εκεινη ενα ταιρι οπως οι λιγοτερο δυνατες αδερφες της...ισως βεβαια η ανισορροπια να προυπηρχε στην ψυχη της Αρκανα και να εκφραστηκε σαν μοναξια...τεσπα μαλλον το τραβηξα πολυ απο τ' αυτια.

Συμφωνω πως το τελος θα μπορουσε να ειναι λιγο πιο πλουσιο γιατι μοιαζει να τελειωνει καπως αποτομα. Αλλα παραμενει υπεροχη ιστορια!

Edited January 30, 2012 by laas7

[wordsmith]

Πολύ όμορφο και ποιητικό και πετυχημένοι οι συμβολισμοί. Πάντα υπάρχουν περιθώρια διόρθωσης, αλλά κι έτσι είναι πολύ καλό. Συγχαρητήρια.

[Oberon]

!!!!

Δεν είχα δει τα σχόλιά σας. Ευχαριστώ πολύ και τις τρεις που θυμηθήκατε αυτή την παλιά, και αγαπημένη μου, ιστορία! Με συγκινήσατε πραγματικά!

 

Ναι σίγουρα υπάρχουν περιθώρια διόρθωσης και το κείμενο είχε γραφτεί βιαστικά όπως επεσήμανε η Κασσάνδρα. Δεν είμαι βέβαιος σε ποια βιασύνη από όλες αναφέρεται βέβαια. Υπάρχουν κάποια ορθογραφικά λάθη και λάθη στίξης τα οποία διορθώθηκαν από μένα για την έκδοση της ιστορίας αυτής σε ανθολογία των Συμπαντικών Διαδρομών, αλλά τελικά δεν ευτύχησε να μπει στο βιβλίο η απεσταλμένη και διορθωμένη εκδοχή.

 

Παραμένει όμως μια από τις ιστορίες μου που της έχω κάποια αδυναμία, που λένε. Και πάλι ευχαριστώ για τα σχόλια πάρα, πάρα, πάρα πολύ!

 

---

 

@laas7: Η ανισορροπία υπήρχε ήδη μέσα στη ψυχή της Αρκάνα. Η Αρκάνα είχε ένα τέτοιο "εγώ" που ποτέ δεν θα θεωρούσε κανέναν άξιο ταίρι της. Είναι η ενσαρκωμένη "control freak".

Edited August 30, 2012 by Oberon