Ακίνητος

[DinoHajiyorgi]

Ήταν δεμένος με τον βράχο. Όχι με αλυσίδες, σχοινιά ή άλλα κατανοητά μέσα. Εκεί ζούσε από την στιγμή που ξεκινούσαν οι μνήμες του. Ο βράχος ήταν μέρος του εαυτού του όσο θεωρούσε πως ήταν κι εκείνος μέρος του βράχου. Οι δύο τους ήταν το ένα και το αυτό και συχνά το άτομο του δεν καταγραφόταν στο βλέμμα των περαστικών, τόσο αόρατος ήταν πάνω στην γκρίζα επιφάνεια. Συμπαγής κάτω από τα χέρια και τα πόδια του, λείος ενάντια στην πλάτη, ο βράχος τον έκανε να νιώθει ασφαλής, ήταν το σπίτι και η σιγουριά του. Του προσέφερε καταφύγιο σκαμμένο σε βαθιές κουφάλες, κρυψώνες, δροσερά μέρη κατά της ζέστης, ζεστές γούβες κατά του κρύου. Εκεί κρυβόταν από τα περιοδικά μπουμπουνητά των ουρανών και από την τρομακτική φασαρία του κόσμου. Βρύα και ρίζες γέμιζαν ρωγμές ποτισμένες από υγρασία, η πηγή της διατροφής του. Ο βράχος του χάριζε επίσης αρκετό χρόνο, χρόνο διαθέσιμο στον εαυτό του. Έτσι κατέληξε ονειροπόλος και είχε πολλά για να ονειρευτεί. Δημιούργησε πολλές πιθανές ζωές στο κεφάλι του, όλες ευτυχισμένες, όλες αντάξιες ενός ευτυχισμένου τόπου. Δεν θυμόταν πόσο διήρκεσαν οι ονειροπολήσεις αλλά ήρθε η μέρα που αντιλήφθηκε πως ήταν μόνος, που αισθάνθηκε την μοναξιά, και αυτή ήταν η μέρα που γεννήθηκε.

 

Ο βράχος ήταν το κέντρο του σύμπαντος για εκείνον. Με νερό να μουσκεύει τα πόδια του και απαλός ουρανός να χαϊδεύει τα μαλλιά του, γύρω του περιστρεφόταν ένας θόλος απερίγραπτης ομορφιάς. Ο κόσμος γύριζε και άλλαζε συνέχεια, η κάθε οπτασία πιο αξιαγάπητη από την προηγούμενη. Η θάλασσα, σκοτεινή και μυστηριώδης την μια στιγμή, άγρια και πικρή την άλλη, ήρεμη και χαδιάρα στο τέλος. Ο ουρανός, βαθύς και δίκαιος την αυγή, κατσούφης και ασταθής το μεσημέρι, εκρηκτικός και ανελέητος το σούρουπο. Ποτέ ίδιος, ποτέ ακίνητος, ο κόσμος του προσέφερε θέαμα, ένα παράθυρο να δει τη ζωή, και εκεί, στον βράχο, γεννήθηκαν οι ελπίδες του. Είδε έμβια όντα να ταξιδεύουν, να βιώνουν τον κόσμο, να συμμετέχουν σε αυτόν, και κατάλαβε πως αυτό ήταν και ο δικός του προορισμός. Μια μέρα θα άφηνε πίσω τον βράχο του και θα εισερχόταν στο έπος που παρακολουθούσε και γλύκαινε τόσο το βλέμμα του. Καθόταν κι απολάμβανε την παράσταση, μελετούσε τις όμορφες παρουσίες που πρωταγωνιστούσαν σε αυτή. Απορροφημένος από τις εικόνες, προσπάθησε να ερμηνεύσει τα εκφραζόμενα συναισθήματα, έγινε μαθητής της αγάπης, του να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Ο ουρανός και η θάλασσα του τα έδειξαν όλα. Σύντομα δεν θα ήταν πια μόνος. Θα έβγαζε πτερύγια για να κολυμπήσει, θα συναντούσε την ωραία γοργόνα και θα ερωτευόταν. Θα έβγαζε φτερά και θα πετούσε, θα τον ερωτεύονταν ο άγγελος που θα απαντούσε. Το είδε να συμβαίνει γύρω του, πάνω κάτω και παντού, και ήξερε πως η ώρα του δεν θα αργούσε.

 

Τότε μια μέρα, έφτασε η πρώτη βροχή στον βράχο, έπεσε απαλά και γλυκά, πιτσίλισε και διέγραψε τις λεπτομέρειες του δέρματος του. Αντιλήφθηκε το σχήμα του από το γυαλιστερό νωπό πανωφόρι που η νεροποντή του πέρασε στους ώμους. Το νερό γέμισε και τις πιο βαθιές σχισμές στιγματίζοντας τα κενά, ξυπνώντας την πεινασμένη του ανάγκη για ένα άγγιγμα, το άγγιγμα ενός ξένου χεριού, τόσο αφάνταστο μέχρι εκείνη την στιγμή. Είχε δει όντα στις αμέτρητες ιστορίες που το σύμπαν του είχε παίξει στο παρελθόν, το ένα στην αγκαλιά του άλλου, αλλά ποτέ πριν δεν είχε αντιληφθεί την δύναμη της αφής μέχρι εκείνη την στιγμή. Η βροχή τον χάιδεψε τόσο αισθησιακά, τόσο πλανερά, που ξαφνικά πόνος ξεπήδησε μέσα από την ανάγκη, ένα τόσο άσχημο συναίσθημα. Λίγο μπορούσε να υποψιαστεί τότε πως εκείνος ο πόνος θα ήταν συνεχής και πεισματικά ανικανοποίητος. Του επιφυλάσσονταν τόσα πολλά ακόμη. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει, να ξεπλένει τον βράχο, να γεμίζει τις τρύπες στην επιφάνεια στρώνοντας μια συλλογή από καθρέπτες ολόγυρα του. Κοίταξε και είδε τον εαυτό του. Κραύγασε από φρίκη γιατί αντίκρισε αυτό που πραγματικά ήταν. Ένα παραμορφωμένο πλάσμα με καμπούρα που δεν είχε καμία σχέση με την ομορφιά που είχε δει πάνω στα άστρα και μέσα στο κύμα. Πως θα συμμετείχε στην εικόνα του κόσμου; Κανείς δεν ήταν ανυπόμονος για την άφιξη του, πολύ πιθανό να μην είχε γραφτεί ποτέ κάποιος ρόλος για τον ίδιο. Ήταν πεταμένος στον βράχο για να γλιτώσει το σύμπαν από την οδυνηρή του παρουσία. Η ελπίδα και η προσμονή ήταν εκεί για να τον τυραννούν αιώνια, μοναξιά και απόγνωση να του κάνουν συντροφιά στο ξεδίπλωμα των χρόνων.

 

Έτσι, κρύφτηκε στον βράχο. Έκλεψε ματιές της ομορφιάς που τον κύκλωνε με πρόσθετη οδύνη για τιμωρία. Ζήλια, οργή, μίσος άρχισαν να καίνε στην ψυχή του. Η μορφή του υπέφερε χειρότερες μεταμορφώσεις, ξεπήδησε η σκοτεινή του πλευρά και τον καταβρόχθισε. Γιατί εκείνος, αναρωτήθηκε. Γιατί γεννήθηκε σε αυτό το σώμα, γιατί έτυχε σε εκείνον αυτή η μοίρα; Γιατί τιμωρούνταν; Έριξε το φταίξιμο στον βράχο. Τον κλότσησε και τον γρονθοκόπησε με αποτέλεσμα να πληγώσει τον εαυτό του και να ματώσει.

 

Εξουθενωμένος, χαμένος σε απελπισμένο ύπνο, μια νύχτα δέχτηκε ένα θαύμα. Από κάποιον οίκτο των θεών, μια αύρα, μια υπέροχη αύρα φύσηξε στον βράχο και είδε το βασανισμένο του σώμα πεσμένο, μόνο του, να σπαράζει από επίπονα, λάγνα όνειρα και τον λυπήθηκε. Πέταξε κοντύτερα και μετατρέποντας τον οίκτο σε αγάπη άρχισε να τον χαϊδεύει στον ύπνο του. Τι απίστευτες εκλάμψεις ελευθερώθηκαν στην καρδιά του σπρώχνοντας τον πόνο μακριά, ανοίγοντας του τα μάτια, φοβούμενος να πιστέψει πως ήταν όντως ξύπνιος, πως όντως αυτό συνέβαινε σε εκείνον. Είδε την αύρα στο πλευρό του, ολοζώντανη και αληθινή, να του χαμογελάει, να τον ράνει με απαλά φιλιά, να γεμίζει την ψυχή του με τέτοια γλύκα που όμοια της δεν είχε φανταστεί ποτέ. Και την ερωτεύτηκε την αύρα και χαμογέλασε ο ίδιος πιστεύοντας πως ο πόνος είχε τελειώσει, πως ήταν ελεύθερος, πως ήταν επιτέλους όμορφος στα μάτια κάποιου. Αλίμονο όμως, δεν ήξερε τίποτα για την φύση της αύρας, γιατί ενώ μπορούσε να χαρίσει γενναιόδωρα την αγάπη, δεν μπορούσε να παραμείνει εγκλωβισμένη σε ένα μέρος για πάντα. Έπρεπε να μετακινείται, έπρεπε πάντα να μετακινείται. Η στιγμή τους κράτησε λίγο και ήρθε η ώρα, με ένα αποχαιρετιστήριο φιλί πέταξε μακριά, το δέσμιο του σώμα αβοήθητο και ανίκανο να ακολουθήσει. Πόνεσε, ούρλιαξε, έκλαψε, ο θάνατος θα ήταν προτιμότερος από αυτό. Σύντομα χάθηκε από τα μάτια του αλλά όχι από την μνήμη του. Ο πολύτιμος χρόνος που πέρασαν μαζί θα τον έκαιγε σαν ανοιχτή, αγιάτρευτη πληγή. Ήξερε πως σύντομα η αύρα του θα αγαπούσε άλλους, ήταν και αυτό στην φύση της, να αγαπάει, και βόγκηξε από την αγωνία, από οργή, από μίσος. Η ελπίδα του πέθανε, η θλίψη έθρεψε την κακία, την έχθρα, την μοχθηρία του. Δεν μπορούσε να την διοχετεύσει σε κανέναν παρά στον εαυτό του, του κατέφαγε το σώμα και την ψυχή, τον μετέτρεψε σε ένα μισητό τέρας σαν αυτό το οποίο πίστευε μέχρι τότε πως ήταν.

 

Παρακολούθησε τον κόσμο από τον βράχο του και μίσησε τον κόσμο. Ήθελε να συμμετάσχει στην δημιουργία μόνο για να την βλάψει, να της κάνει μεγάλο κακό. Ήθελε το αίμα του πίσω. Δεν άντεχε να βλέπει άλλους να έχουν αυτό που δεν είχε και δεν μπορούσε να αποκτήσει ο ίδιος. Χάραξε με τα δόντια, έσκισε με τα νύχια το δέρμα του. Πόσο βαθύ ήταν το μίσος, πόσο μεγάλο το κακό που ήθελε να προκαλέσει. Έτσι κάθισε, μαζεμένος, να φαντάζεται βασανιστήρια, σφαγές, απελπισία και απώλεια. Στην φαντασία του ήταν ένας ανελέητος, παντοδύναμος δαίμονας που σκορπούσε αναταραχή και δυστυχία, όλοι γνώριζαν ποιος είναι, όλοι ήξεραν πως το μαρτύριο τους είχε την δική του υπογραφή και αυτό ήταν καλό, ήταν υπέροχο. Κάθε εικόνα ομορφιάς έκαιγε τα μάτια του, επιθυμούσε να βάλει φωτιά στο σύμπαν και μέρα με τη μέρα το μέσα του μετατρεπόταν σε στάχτες, ο ίδιος μια άδεια οντότητα. Ήταν ολόκληρος μια ανοιχτή πληγή τώρα και αιμορραγούσε στον ύπνο του κάθε βράδυ, με βίαια όνειρα να μην τον αφήνουν ποτέ να ησυχάσει. Ο χρόνος ροκάνισε τον βράχο, τον σημάδεψε με χαμένες ευκαιρίες, μια ζωή φευγάτη που δεν γύριζε πια πίσω.

 

Και στο τέλος, στον επίλογο των ημερών του, έπεσε χειμώνας στον βράχο, το κρύο στρώθηκε στην γκρίζα πέτρα σαν ασημί σεντόνι. Διαισθάνθηκε πως πλησίαζε το τέλος, ήταν σαν να είχαν περάσει χιλιετηρίδες από την στιγμή που το είχε ευχηθεί. Έκλαψε. Παράξενο αλλά του περίσσευαν ακόμα δάκρυα, πόσο βαθύ έπρεπε να ήταν το πικρό του πηγάδι. Και ένα βράδυ, τελείως αναπάντεχα, η αύρα επέστρεψε στον βράχο μεταμορφωμένη, δεν ήταν πλέον αύρα αλλά μια θεϊκή Βασίλισσα των Πάγων. Ήταν μια οπτασία απίστευτης ομορφιάς, δεν την αναγνώρισε. Δεν ένιωθε άξιος της προσοχής ενός τέτοιου πλάσματος, να όμως που αυτή τον κοίταζε, του χαμογελούσε, άπλωνε τα χέρια της να τον αγκαλιάσει ερωτικά. Το βλέμμα της ήταν γεμάτο θλίψη, κοίταξε στα μάτια της και είδε την ζημιά που είχε κάνει στον εαυτό του. Έχασε την οργή του και ακάλυπτος ένιωσε ανείπωτο πόνο. Καυτά δάκρυα τον έκαψαν και κατάλαβε πως πράγματι είχε έρθει το τέλος της δυστυχίας του. Του ψιθύρισε την υπόσχεση, πως ο πόνος του τέλειωνε εδώ, πως το σύμπαν συνέπασχε και κατανοούσε και συγχωρούσε γιατί το σύμπαν ήταν αγάπη και ήταν και εκείνος μέρος αυτής της αγάπης. Τον ξέσχισε η αμφιβολία μέχρι που ένοιωσε το φιλί της, επώδυνα ψυχρό και άξιο της αναμονής του. Γέμισε την ψυχή του σαν λευκή φλόγα και η ψυχή του ελευθερώθηκε, πέταξε ελαφριά, χνώτο στα κρυστάλλινα της χείλη.

 

Κοίταξε πίσω μια τελευταία φορά και είδε το κενό του καβούκι άψυχο πάνω στον μοναχικό βράχο. Μια απαλή πνοή τον σκόρπισε σαν ψευδαίσθηση στο κενό, μακριά από τον βράχο, μαύρα αστέρια σε μαύρο φόντο. Θα έφευγε τώρα μακριά, θα ταξίδευε απίστευτες αποστάσεις, θα συμμετείχε στη δημιουργία, δεν θα ξεχνούσε όμως ποτέ τον βράχο. Θα ήταν εδώ εκείνος, σκοτεινός και συμπαγής και ακίνητος, σαν μια υπενθύμιση στην ευτυχία του, να στέκει και να περιμένει. Θα περίμενε για πάντα.

[Namris]

Αγαπητέ Ντίνο, μόλις τώρα διάβασα το διήγημα σου.

Η πρώτη λέξη που μου ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό ήταν «αληθινό».

Η αλήθεια είναι ότι διηγήματα εσωστρεφή χωρίς γρήγορη ροή συνήθως τα βαριέμαι. Αυτό όμως το απόλαυσα από την αρχή μέχρι τέλους, και μετά ξαναδιάβασα κάποια κομμάτια του. Ίσως γιατί ήταν «αληθινό». Οι εικόνες και τα συναισθήματα έδεναν απόλυτα μεταξύ τους. Δεν μου έδωσε στιγμή την εντύπωση διηγήματος, αλλά εξιστόρησης. Λες και καθόμουν σε κάποιο υπερκόσμιο καφενείο με την απελευθερωμένη ψυχή και μου έλεγε την ιστορία της (και ας είναι γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο).

Να τολμήσω να ρωτήσω αν είναι σε ένα ποσοστό 20%-30% αυτοβιογραφικό, ή θα με πάρεις με τις πέτρες (για να μην πω με τους βράχους);

[DinoHajiyorgi]

Ευχαριστώ Namris για τα καλά σου λόγια. «Αυτοβιογραφικο»; Μμ, για να είμαι ειλικρινής θα το αποκαλούσα… «Ωδή στην Αυτολύπηση». Δεν είναι δηλαδή μια στιγμή του παρελθόντος που πέρασε και ανήκει πλέον στο βιογραφικό μου αλλά μια κατάσταση που πότε-πότε θυμάται να επανέρχεται στην επιφάνεια.

 

Η εξωτερική εμφάνιση vs τον εσωτερικό κόσμο είναι ένα τεράστιο θέμα στη ζωή μου. Υπάρχουν πάρα πολλοί εκεί έξω που ισχυρίζονται πως ο εσωτερικός κόσμος είναι αυτός που μετράει. Δεν με έχει πείσει κανένας τους.

 

Σίγουρα ο Μπραντ Πιτ δεν είμαι. Όταν λοιπόν μου σερβίρουν χυλόπιτα τι συγκεκριμένα απορρίπτουν; Τον εσωτερικό μου κόσμο; Πως θα με ανακουφίσει αυτό; Σύμφωνα με τον ισχυρισμό τους λοιπόν, πρέπει να είμαι σκάρτος μέσα.

 

Και το «είσαι πολύ καλό παιδί αλλά δεν σε βλέπω έτσι» που ακριβώς πάει; Στο μέσα ή στο έξω;

 

Τελικά, τα παραμύθια και η ιστορίες έχουν μια βάση όταν ο καλός ήρωας είναι ωραίο παλικάρι και ο κακός είναι κακάσχημος. Αλλιώς μεγαλώνεις όταν σε χαϊδεύουν στη διαδρομή κι αλλιώς όταν σε χτυπούν ή σε αποστρέφονται.

 

Από παιδί και από τρελό δεν μαθαίνεις την αλήθεια; Στις αλάνες και στο Δημοτικό, τα παιδιά, ωμά και γνήσια, άνευ κοινωνικών μασκών, είναι σκληρά και ανελέητα με τις διαφορετικότητες των άλλων. Τις δείχνουν και τις χλευάζουν. Είναι ο τρόπος της φύσης μάλλον. Αργότερα, μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε τρόπους και λέμε «Είμαι σίγουρη πως μια κοπέλα θα είναι πολλή τυχερή να σε έχει μια μέρα, απλώς δεν είσαι ο δικός μου τύπος». Γκουχ, γκουχ δηλαδή.

 

Το διήγημα αυτό το έγραψα πριν κάποια χρόνια, νομίζω είχε λήξει μια σχέση και ήμουν μόνος αρκετόν καιρό, θυμόμουν όλες μου τις χυλόπιτες και το έγραψα. Τις τελευταίες τρεις-τέσσερις γραμμές τις πρόσθεσα μόλις πριν το ποστάρω εδώ. Κανονικά τελείωνε με τον θάνατο και το τίποτα. Όχι πως νιώθω καλύτερα τώρα, απλώς σαν παρουσίαση, χωρίς την ελπίδα έμοιαζε ανολοκλήρωτο. Δεν λέω να βάλω μυαλό ο μα…

[Namris]

Κατά αρχάς έπραξες σωστά που πρόσθεσες την τελευταία παράγραφο. Πράγματι θα ήταν ανολοκλήρωτο.

 

Σχετικά με τα υπόλοιπα – επειδή με έχουν απασχολήσει και μένα κατά καιρούς – έχω καταλήξει εδώ και χρόνια σε μία στάση ζωής που λέει : «Σε όσους αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε». Γιατί θα πρέπει να με ενδιαφέρει μια γυναίκα που δεν της αρέσω, και να στεναχωριέμαι; Και μάλιστα λειτουργώ και εντελώς αντίθετα από τους υπόλοιπους άντρες. Αντί για την μέθοδο της προσέλκυσης, ακολουθώ την μέθοδο του φιλτραρίσματος. Αναφέρω από την αρχή όλα μου τα αρνητικά (τουλάχιστον ότι πιστεύω ότι μπορεί να θεωρήσει μια γυναίκα σαν αρνητικά), έτσι ώστε αυτή που θα μείνει μαζί μου να ξέρω ότι με θέλει για μένα, και όχι γιατί απλά έτυχε να είμαι διαθέσιμος μέχρι να βρει το επόμενο καλλίτερο μοντέλο. Θα μου πεις και τι έχεις κερδίσει; Ελάχιστες μεν αλλά ουσιαστικές σχέσεις δε, και οι λόγοι που δεν κράτησαν δεν είχαν καμιά σχέση με την ίδια την σχέση, αλλά με άλλους άσχετους παράγοντες.

 

Για παράδειγμα, το πρώτο πράγμα που λέω σε μια γυναίκα είναι ότι δεν έχω αυτοκίνητο, ούτε μηχανή, και ούτε σκοπεύω να αποκτήσω διότι σιχαίνομαι την οδήγηση. Ε, λοιπόν το 90% εξαφανίζεται, και εγώ χαίρομαι τα μάλα που εξαφανίζεται με το καλημέρα και όχι σε κάποιο περισσότερο προχωρημένο στάδιο. Ίσως σου φαίνεται αστείο όλο αυτό, αλλά μία κοπέλα που δεν εξαφανίστηκε αμέσως, έναν μήνα μετά μου είπε : «Πρέπει να πάρεις αυτοκίνητο. Δεν μπορώ να κάνω την ταξιτζού». «Και γιατί να την κάνεις; Υπάρχουν και αστικές συγκοινωνίες». Η έκφραση περιφρόνησης που ήρθε για απάντηση σήμανε την λήξη των εργασιών.

 

Απλά είμαι απόλυτος στον τομέα αυτό. Ή όλα ή τίποτα. Και τώρα πια το καραγουστάρω να είμαι απόλυτος.