Η Συγγραφή σαν επάγγελμα- Πρωταθλητισμός;

[Guest Dune]

Αγαπητοί φίλοι και φίλες κατ'αρχήν σας καλοσορίζω.

Εψαχψνα για ενα μέρος να βρώ απόψεις για τη συγγραφή, βρήκα αυτό για την επιστημονική φαντασία, αντικείμενο με το οποίο επίσης έχω ασχοληθεί! Όχι μονο αυτό, πραγματικά από το λίγο που περιηγήθηκα μου άρεσε πολύ το φόρουμ, η σοβαρότητα, η πληροφόρηση από όλες τις απαντήσεις που διάβασα.

 

Αυτό είναι το πρώτο μου θέμα. Πώς βλέπετε την συγγραφή σαν επάγγελμα; Το βάζω γιατί πραγματικά νομίζω ότι οι δυσκολίες της συγγραφής εστιάζονται εκεί. Αν δηλαδή, γράφουμε αλλά δεν μας νοιάζει άν θα ζήσουμε από αυτό, είναι διαφορετικό από το να το κάνουμε για την επιτυχία, αλλιώς, να κάνουμε κάτι άλλο.

 

Αν δεν έχουμε τάλέντο καλύτερα να μήν προσπαθήσουμε. Προφανώς όλοι σχεδόν όσοι είσαστε εδώ δεν έχετε αυτό το πρόβλημα. Πιστεύω ότι εκεί αρχίζει το μπλέξιμο. Αν δεν έχει κάποιος ταλέντο απλούστατα δεν μπλέκει. Όμως κι ένα παιδί οκτώ χρονών μπορεί να έχει ταλέντο στη μπάλα. Θα γίνει ο Ρονάλντο; Αν παίζει καλό τένις θα γίνει ο Αντρέ Αγκάσι; Αν σηκώνει από τρίχρονο τους κουβάδες με τα νερά, θα γίνει ΄Πύρος Δήμας;

 

Χρησιμοποιώ επίτηδες αθλητικα παραδείγματα γιατί θέλω να σας δείξω πώς αισθάνομαι. Γιατί το σημαντικό στα παραπάνω δεν είναι αν θα γίνουν, χίλιες φορές να γίνουν, αστέρια τελικά τα ταλέντα. Όμως ο Ρονάλντο αν δεν γίνει ο Ρονάλντο ύηστερα α΄πο χρόνια που το μόνο που κάνει από το πρωί εως το βράδυ κλωστάει την μπάλα, τί θα κάνει; Θα ψήνει χαμπουργκερ;

 

Η συγγραφή είναι κάτι το απίθανα χρονοβόρο, αν θές φυσικά να είσαι καλός. Αλλιώς πολλοί έχουν ταλέντο και ακομη περισσότεροι μπορούν να γράψουν. Αν το συγκρίνουμε λοιπόν με το πόσοι μπόρούν να παίξουν μπάλα, ανάμεσα σε όλους αυτούς, με μόνο το ταλέντο μπορεί να μήν πάς ούτε πέρα από την τρίτη εθνική. Προσωπικά ήξερα τενίστα έλληνα που ήταν πολύ καλός, ψηλός ταχύς κλπ, όμως, ασχολιόταν και με άλλα. Ετσι δεν πέρασε ποτέ τα σύνορα της Έλλάδας πέρα που δεν έβγαλε και τίποτα σημαντικά λεφτά και στην Ελλάδα. Αρα δεν ήταν επαγγελματίας.

 

Πιστεύω ότι αυτή είναι η σοβαρότερη δυσκολία της συγγραφής. Τα αλλεπάλληλα διαδοχικά εμπόδια που δείχνουν να μήν έχουν τέλος μεχρι να τελειώσεις το ρημάδι για βιβλίο. Εχεις το ταλέντο; Δεν έχεις το χρόνο. Βρίσκεις το χρόνο; Δεν έχεις τα λεφτά για να περάσεις. Βρίσκεις και τα λεφτά με χίλια ακροβατικά της ζωής σου; Εχεις την πεθερά σου ή την γκόμενα σου την ίδια, στην χειρότερη έκδοση, να σου λέει άντε τελείωσες θα βγάλεις κανα φράγκο; Λέμε τώρα, μπορεί να είναι και ο μπαμπάς, η μαμά, ο φίλος, ολοι που σου λένε με κάθε τρόπό το ίδιο δηλαδή "πιάσε καμιά κανονική δουλειά ρε παιδάκι μου".

 

Τα ξεπέρασες κι αυτά; Π.χ. πούλησες ένα αρθράκι με καλά λεφτά, δέχτηκες κάποιες κολακευτικές κριτικές, πήρες κανα βραβείο, και έτσι τουλάχιστον τον τίτλο του υποσχόμενου τον έχεις; (αποφεύγοντας τον άλλον του άχρηστου, ή του ψώνιου) Εκεί αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα.

 

Η ιστορία σε βασάνίζει διαρκώς. Είναι αρκετά καλή; Μήπως είναι ρηχή; Μήπως είναι μάπα; Πές ότι δεν σου στρίβει σ'αυτή τη διαδικασία και καταλήγεις επιτέλους σε μία :Α πλοκή πουη συμφωνείς με τον εαυτό σου ότι εντάξει, αξίζει τον κόπο. Ύστερα έρχονται τα ψυχολογικά των ηρώων. Τα οποία φυσικά εμπλέκονται ενίοτε και με τα δικά σου. Μας φαίνεται φυσικό ένας ποδοσφαιριστής να πετάει το πέναλτυ άουτ αφού εκείνη τη μέρα τον έχει αφήσει η αγαπημένη του, όμως οι συγγραφείς, παρά που ότι γράφουν από το μγαλό και την ψυχή τους τα βγάζουν, περιέργως πώς, ΄πρέπει να βάζουν πάντα γκόλ.

 

Γιατί είναι και το άλλο. Τα γαμάς σήμερα επειδή δεν τα; ξεδιάλυνες πολύ σωστά; Επειδή η αυτοπεποιθηση σου είχε ας πούμε πέσει ή η δουλειές πόυη ενίοτε κάνεις για να ζήσεις σε είχαν κατεβάσει; Δεν πειράζει. Πρέπει όμως να την ρίξεις κι άλλο την αυτοπεποίθηση σου, πρέπει να πείς τον εαυτό σου μαλάκα, και έτσι, να βρείς το λάθος. Αλλιώς θα συνεχίσεις από αυτό στην σελίδα 145 και στην 357 θα έχεις φτάσει αντί στο φεγγάρι στον Άρη.

 

Το πιό ωραίο είναι το τελευταίο. Αν υποθέσουμε ότι είσαι τέρας ψυχικής υγείας, αυτοκριτιμής, ακεραιότητας και συγκρότησης, παράλληλα με όλο το χρήμα, κόπο, χρόνο, πείσμα πόυ έχεις με χίλια ακροβατικά της ζωής και του σώματος εξασφαλίσει για να γράψεις, μένει να σκεφτείς: πως εγώ, ένα τόσο συγροτημένο και οργανωμ'ένο άτομο, θα γράψω μία ιστορία γεμάτη μανιακούς; παθιασμένους τρελούς, πόυ αλληλοεξοπντώνονται μέσα στην σύγκρουση τους μέχρι την κλιμάκωση και την τελική λύτρωση;

 

Ετσι κατέληξα στο εξής για την συγγραφή, και, άν θέλετε μου λέτε τη γνώμη σας. Τα πράγματα είναι απλά. Κάνεις την ζωή σου λίμπα, προκειμένου να εξασφαλίσεις τις πρακτικές προυποθέσεις για να γράψεις. Μετά, φτιάχνεις μία συναρπαστική ιστορία κατα τη διάρκεια της οποίας άν δεν σου στρίψει, θα γράψεις ενα αριστούργημα. Υστερα γίνεσαι πλούσιος και διάσημος. Piece of cake.

 

Αν σε όλα αυτά κάπόυ κουραστείς ή δεν αποδόσεις αρκετά, όπως σε μία κούρσα μαραθωνίουη πουη δεν είναι δυνατόν να κάτσεις για καφέ και μετά να συνεχίσεις και να ελπίζεις να κερδίσεις, θα βρεθείς με κά΄ποια έκδοση που θα σου δίνει τα τσιγάρα σου, ειδικά στην Ελλάδα, αυτό το αποτέλεσμα είναι το συχνότερο. Αν βαρεθείς να παίζεις το φτωχό συγγραφέα, υπάρχουν δύο εκδοχές. Η μία να πάς υδραυλικός, μπογιατζής ή να φτιάχνεις χάμπουρκγερ. Η άλλη να "απορροφηθείς" από τα περιοδικά, γράφοντας ότι σου λένε, σαν να ζωγραφίζεις καρτούν καρέ σε εργοστάσιο. Διαλεγεις και πάίρνεις.

 

Φυσικά το εισητήριο για όλη αυτή τη διαδρομή είναι το ταλεντο. Αν δεν είχες ταλέντο, μάλιστα άν δεν είχες μεγάλο, αδιαφιλονίκητο ταλέντο, μπορεί να ήσουν σήμερα, αντί για όλα αυτά, γιατρός. Πως θα μπορούσες όμως; Όσο θα μπορούσε ο Ρονάλντο να είναι γιατρός θα μπόρούσες κι εσύ.

Edited June 16, 2007 by Dune

[Deodonus]

Δύσκολο πράγμα η συγγραφή. Παρ'όλο που και εγώ ασχολούμαι (όχι επαγγελματικά ακόμα, αλλά στο μέλλον) με την μουσική, δεν είναι το ίδιο πράγμα.

 

Δεν θα παραλλήλιζα τόσο την συγραφή με έναν αθλητή, γιατί η δουλειά του αθλητή φαίνεται προς τα έξω μονίμως (όπως και του μουσικού), ενώ αυτή του συγραφέα (που θα μπορούσα να την παραλληλήσω με αυτήν ενός συνθέτη) είναι "κρυφή", μέχρις ότου βγει το βιβλίο. Το πρόβλημα είναι λοιπόν τί στο καλό να κάνεις για να έχεις τα προς το ζεις, μέχρις ότου να βγει το βιβλίο, το οποίο θα (?) σου δώσει κάποια έσωδα, που ελπίζεις να σε φτάσουν μέχρις ότου εκδόσεις το επόμενο βιβλίο.

 

Αλλά και πάλι, πόσα βιβλία να γράψεις, χωρίς να γίνεις βαρετός, προβλέψημος και γενικά γερασμένος;

 

Κακά τα ψέμματα, άμα βγάζεις το ψωμί σου από το οτιδήποτε, το πιο πυθανό είναι να "πας με τα νερά" του εργοδότη σου. Και στην περίπτωση της τέχνης και του ελεύθερου επαγγελματία, ο εργοδότης σου είναι όλο το κοινό σου. Κατά πόσο λοιπόν θα γράφεις αυτό που θέλουν να διαβάσουν και δεν θα κρατήσεις το δικό σου στυλ/γούστο, ρισκάροντας την επιτυχεία σου;

 

Υπάρχει και ένα άλλο πρόβλημα: από τα τόσα εκατοντάδες (ή μήπως χιλιάδες?) των βιβλίων που βγαίνουν κάθε χρόνο, πώς θα ξεχωρίσει το δικό σου και δεν θα φτάσει να μαζεύει σκόνη στα ράφια;

 

Προσωπικά, και εγώ ο ίδιος τώρα τελευταία αρχίζω να προβληματίζομαι κατά πόσο είναι εφικτό να ζήσω από την τέχνη. Σκέφτομαι ότι ίσως να ήταν καλύτερα να την "απελευθέρωνα" από το βιοποριστικό και να έπιανα καμία άλλη δουλειά. Δεν ξέρω. Είναι όντως μεγάλο θέμα.

 

Αλήθεια, υπάρχει εδώ μέσα κανένας επαγγελματίας συγραφέας ή γενικά άνρθωπος της τέχνης να μας πληροφορίσει για το τί συμβαίνει εκεί έξω;

[Guest Dune]

Ο πρωταθλητής ρίχνει χίλιες μπαλιές στο κάλάθι μέχρι το μάτσ που θα τον αποθεώσει το κοινό. Κάνει δέκα χιλιάδες κοιλιακούς, τρέχει δεκάδες χιλιόμετρα, τρίμπλες, και χύνει κιλά ιδρώτα. Αν πηγαίνει για τη πρωτιά τουτέστιν και τα λεφτά, όλο αυτό το καιρό, δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο. Αν δεν λάμψει στο μάτς ύστερα πρέπει να βρέι τί θα κάνει.

 

Ο συγγραφέας το ίδιο γράφει μόνος χιλιάδες ώρες, εκατοντάδες σελίδες πρίν το κοινό δεί το βιβλίο.

 

Το φοβερό είναι ότι στην Ελλάδα, δεν έχω ακούσει, εκτός από τα περιοδικά, τις εφημερίδες και την τηλεόραση να ζεί κανείς καλα από την συγγραφή. Φαινόμενα δηλαδή Σταλόνε και Ροκυ 1 ούτε κατα διάνοια. Το να ξέραμε ότι ενας τουλάχιστον μοντέρνος μυθιστοριογράφος, που συνεργάζετα με τον τάδε εκδοτικό, έχει βίλα με πισίνα στην Εκάλη ή στη Μύκονο, πέραν του ότι ζεί μόνο γράφοντας ναι, πιστεύω ότι θα ήταν ένα ισχυρό κίνητρο για τον συγγραφικό επαγγελματισμό στην Ελλάδα. Διαβάζοντας και απο τα ποστ εδώ όμως η αρχική μου εντύπωση (δεν τα έχω διαβάσει όλα) είναι ότι γενικά το επάγγελμα έιναι φτωχό.

Edited June 16, 2007 by Dune

[Namris]

Δεν καταλαβαίνω γιατί συγχέεις την συγγραφή με τον πρωταθλητισμό. Ο πρωταθλητισμός έχει την έννοια του ανταγωνισμού. Ο πρωταθλητής σκοτώνει τον εαυτό του προκειμένου να αποδείξει στο κόσμο ότι είναι καλλίτερος από τους άλλους. Μπορεί να ξεκινά να προπονείται σε ένα άθλημα επειδή το αγαπά, αλλά όταν ξεκινά τον πρωταθλητισμό αυτό που μπαίνει σε πρώτο πλάνο είναι η δόξα και το χρήμα. Βάζω στοίχημα ότι όλη η απόλαυση που ένιωθαν αρχικά οι αθλητές αυτοί από το άθλημα τους, στο τέλος εξαφανίζεται.

 

Η συγγραφή, όπως και κάθε μορφή τέχνης δεν γίνεται για τους άλλους. Γίνεται πρώτα από όλα για τον εαυτό μας, άσχετα αν τελικά έχει αποδέκτη τους άλλους. Όταν γράφει κάποιος, φαντάζομαι το κάνει γιατί νοιώθει την ανάγκη να βγάλει κάποια πράγματα από μέσα του. Είτε εικόνες και μύθους που σχηματίζονται στη φαντασία του, είτε απόψεις και συναισθήματα που θέλει να εκφράσει. Δεν κάθεται με το σκεπτικό «Να γράψω ένα βιβλίο το οποίο θα γίνει παγκόσμια επιτυχία, θα πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα, και θα χε… στο τάλιρο». Κάθεται επειδή νιώθει την ανάγκη να κάτσει, άσχετα αν έχει ταλέντο ή όχι. Φυσικά και κάποια στιγμή θα ήθελε να πάει καλά το βιβλίο του, και να χε… τελικά στο τάλιρο. Μπορεί και να τροποποιήσει κάποια κείμενα ώστε να γίνουν πιο εύπεπτα ή αποδεκτά από το κοινό. Όχι όμως με το σκεπτικό : “Τι χρειάζεται ο κόσμος ή ο τάδε εκδοτικός; Μια ιστορία με ένα σχιζοφρενή που κυνηγά παρθένες; Έγινε. Πόσο αίμα θέλετε να βάλω; Πέντε με δέκα πτώματα είναι καλά;” Τότε δεν μιλάμε για τέχνη, αλλά για ψυχρό επαγγελματισμό. Και δεν ξέρω πόση απόλαυση μπορεί να αντλήσει ένας συγγραφέας από το έργο του όταν γράφει κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις.

 

Συμφωνώ ότι στην Ελλάδα είναι δύσκολα τα πράγματα για κάποιον που θέλει να εργαστεί σαν συγγραφέας. Σίγουρα θα πρέπει να κάνει μια δουλειά για να κερδίζει την ζωή του, και στον ελεύθερο χρόνο του να ασχολείται με την συγγραφή. Από αγάπη όμως, και όχι από το άγχος μιας μελλοντικής αναγνώρισης. Γιατί διαφορετικά, το άγχος τελικά θα φέρει θλίψη και απογοήτευση, και τελικά μπορεί να δηλητηριάσει την αγάπη του για την συγγραφή. Φαντάζομαι όλοι θα θέλαμε να είχαμε εξασφαλισμένο το οικονομικό μας πρόβλημα, και να αφοσιωθούμε στην συγγραφή. Η ζωή όμως δεν είναι φαστ-φουντ για να δίνουμε παραγγελία με τις επιθυμίες μας, και να μας τις φέρνουν στον δίσκο. Αν τελικά καταφέρει κάποιος να γράψει ένα μυθιστόρημα, τις ίδιες πιθανότητες έχει να πάει καλά, είτε φλεγόμενος από αγωνία για καταξίωση και χρήματα, είτε όχι. Νομίζω ότι πέρα από την επιτυχία που μπορεί να έχει ή όχι κάποιος σαν συγγραφέας, υπάρχει κάτι περισσότερο σημαντικό. Η στάση του απέναντι στην ζωή.

 

Τα ανωτέρω βέβαια αποτελούν προσωπικές απόψεις, και μπορεί να κάνω λάθος σε αυτές. Ελπίζω να μην παρεξηγήσεις τις προθέσεις μου γιατί σίγουρα είναι καλοπροαίρετες.

[Guest Dune]

Δεν καταλαβαίνω γιατί συγχέεις την συγγραφή με τον πρωταθλητισμό. Ο πρωταθλητισμός έχει την έννοια του ανταγωνισμού. Ο πρωταθλητής σκοτώνει τον εαυτό του προκειμένου να αποδείξει στο κόσμο ότι είναι καλλίτερος από τους άλλους. Μπορεί να ξεκινά να προπονείται σε ένα άθλημα επειδή το αγαπά, αλλά όταν ξεκινά τον πρωταθλητισμό αυτό που μπαίνει σε πρώτο πλάνο είναι η δόξα και το χρήμα. Βάζω στοίχημα ότι όλη η απόλαυση που ένιωθαν αρχικά οι αθλητές αυτοί από το άθλημα τους, στο τέλος εξαφανίζεται.

 

 

Καλύτερα δεν θα μπορούσες να τα πείς φίλε Ναμρίς. Ακριβώς γι'αυτό το συγχέω με τον πρωταθλητισμό. Γιατί ο πρωαθλητισμός είναι επαγγελματισμός. Οι μεγάλοι συγγραφείς, ασχολούνται μόνο με την συγγραφή. Ο Σαμαράκης έγραφε μόνο. Ο Καζαντζάκης επίσης. Ο Τσιφόρος επίσης, ο Ψαθάς κλπ.

 

Πιστεύω οτι η διαφορα επαγγελματισμού και ημιεπαγγελματισμού, που ανέφερες, δηλαδή να δουλεύεις άλλη δουλειά και στο διάλλειμα όλων των απασχολήσεών σου να γράφεις, είναι στην τελική απόδοση, στην τελειότητα. Εχοντας ασχοληθεί και με την μουσική και μιάς και το ανέφερε ο Deodonus, η διαφορά του να είσαι επαγγελματίας από ημι- είναι μεγάλη στο άκουσμα, στην μουσική. Όταν τζαμάρεις, όσο καλά κι αν τζαμάρεις είναι η μέρα με τη νύχτα από αυτο που θα βγάλει ο επαγγελματίας και θα πουλήσει.

 

Επίσης νομίζώ ότι ο επαγγελματίας λειτουργεί με βάση τις απαιτήσεις του κοινού από την τέχνη του. Δηλαδή οι πωλήσεις, δεν είναι απλά λεφτά, είναι και μία ένδειξη ότι μίλησες, στην προσδοκία του κοινού.

 

Βέβαια το μάρκετιγκ αναμειγνύεται εδώ κα περιπλέκει πολύ τα πράγματα. Πόσοι ξέρουν το DUne και πόσοι τον Χάρυ Πότερ; Ή κάτι ακόμη πιό χαρακτηριστικό. Πόσοι ξέρουν το BB KIng και πόσοι τον Ρουβά; Όταν βλέπεις τέτοια σου δημιουργείται η εντήυπωση ότι οποιοδήποτε βιβλίο ή προιόν τέχνης μποιρεί να κάνει θραύση, αν παρουσιαστεί σαν αποκάλυψη απο το μάρκετιγκ. Κι9 ας είναι ας πόυμε η Ευη Θώδη

[Namris]

Βέβαια το μάρκετιγκ αναμειγνύεται εδώ κα περιπλέκει πολύ τα πράγματα.

Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.

 

Σε μια αμερικάνικη ταινία ένας γκαλερίστας είπε σε ένα ζωγράφο : "Τέχνη είναι ότι πω εγώ ότι είναι τέχνη". Και δυστυχώς μέχρι ένα σημείο είχε δίκιο, και συγκεκριμένα για την περίπτωση ανθρώπων που περιμένουν από άλλους να τους ενημερώσουν για το τι θα πρέπει να τους αρέσει. Υπάρχουν πολλοί μαρκετίστες και πολλοί ειδήμονες που προσπαθούν να μας πείσουν για το τι είναι πραγματική τέχνη, και τι είναι πραγματικά καλό, και τι θα πρέπει να μας αρέσει. Οι μαρκετίστες γιατί στοχεύουν σε πωλήσεις, οι ειδήμονες γιατί βασίζονται σε ορισμένα ακαδημαϊκά κριτήρια. Η ουσία είναι τι είναι αυτό που σε αγγίζει πραγματικά.

 

Νομίζω πως όλοι δικαιούνται μια θέση στον ήλιο. Και το Dune, και ο Χάρυ Πότερ, και ο BB King, και ο Ρουβάς. Νομίζω πως ο καθένας πρέπει να επιλέγει αυτό που του χαρίζει απόλαυση τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ακόμη και ένας οπαδός του BB King, αν βρεθεί σε κάποιο γλέντι στην επαρχία είμαι σίγουρος ότι θα διασκεδάσει με την Έφη Θώδη. Ούτε θα προσκυνήσουμε την Εφη επειδή το απαιτεί το μάρκετινγκ, ούτε θα στην στείλουμε στην πυρά την φουκαριάρα επειδή μας τα έχει πρήξει το μάρκετινγκ με λόγου της.

Προσωπικά θεωρώ τον Κώδικα Ντα Βίτσι ένα από τα πιο συναρπαστικά βιβλία που έχω διαβάσει. Χέστ… για την άποψη των ειδικών που το θεωρούν μειωμένης λογοτεχνικής αξίας. Με αφήνει παγερά αδιάφορο αν πράγματι είναι μειωμένης λογοτεχνικής αξίας.

 

Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά. Ότι – καθαρά προσωπική άποψη, και μπορείς να την αγνοήσεις αν θέλεις – θα είναι καλό να γράψεις στα παλιά σου τα παπούτσια μαρκετίστες, ειδήμονες, αναγνωστικό κοινό, και να γράψεις ελεύθερος όπως προστάζει η ψυχή σου. Άφησε ελεύθερη τη φαντασία και την καρδιά σου, και γράψε για ότι έχεις πραγματικά ανάγκη να γράψεις, χωρίς να σε ενδιαφέρει το μέγεθος το κοινού σου και ή αποδοχή του έργου σου. Στο sff υπάρχουν πολλοί έμπειροι άνθρωποι να σου πούνε την άποψη τους σε τεχνικά θέματα γραφής, αλλά η θεματολογία νομίζω ότι πρέπει να ορίζεται αποκλειστικά από την εσωτερική σου ανάγκη για έκφραση. Μπορεί το έργο σου να αγγίξει τελικά εκατομμύρια ανθρώπους (στο εύχομαι ολόψυχα), μπορεί δέκα-είκοσι όλους και όλους. Όμως εσύ θα είσαι αληθινός, θα έχεις απολαύσει τις δημιουργικές σου στιγμές, και θα νιώθεις γεμάτος. Και αν στην πορεία κάποιος εκδότης κρίνει ότι είσαι η νέα αποκάλυψη, δεν πρόκειται να αφήσει χαμένη την ευκαιρία να βγάλει χρήμα από σένα και το έργο σου. Αυτό όμως θα είναι ένα παράπλευρο και καλοδεχούμενο όφελος.

 

Edited June 18, 2007 by Namris

[Guest Dune]

Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.

Σε μια αμερικάνικη ταινία ένας γκαλερίστας είπε σε ένα ζωγράφο : "Τέχνη είναι ότι πω εγώ ότι είναι τέχνη". Και δυστυχώς μέχρι ένα σημείο είχε δίκιο,

 

 

Για να βγάλω 2 ευρώ από ένα βιβλίο υπάρχουν δύο τρόποι. Ή να μου κοστίσει δύο ευρώ φθηνότερα από όσο το πουλάω ή, να το πουλήσω 2 ευρώ ακριβοτερα. Στο βιβλίο οι συγγραφείς είμαστε η παραγωγή. Η τέχνη, ο μύθος, ο τίτλος άν θές ότι ο τάδε κάνει, φτιάχνει ή, εν προκειμένω γράφει, τέχνη, ανεβάζει την τιμή πώλησης. Ο αγοραστής αγοράζει τέχνη δεν αγοράζει το Κοσμοπόλιταν.

Όμως αυτό, άν τα λεφτά από την άνοδο, πάνε στην τσέπη του συγγραφέα, δεν ενδιαφέρει τον εκδότη, promoter πόυ θα προωθήσει το βιβλίο και, όπως λέει ο φίλος μας ο γκαλερίστας, θα το πεί τέχνη.

 

Οπότε συνοψίζοντας και αναφερόμενοι στην αγορά βιβλίων ίσως θα έπρεπε να πούμε ότι ένας εκδότης είπε σε έναν συγγραφέα : "Συγγραφέας, είναι όποιος με συμφέρει εμένα να πώ ότι είναι συγγραφέας"

 

Τώρα σχετικά με τον Ντάν Μπράουν πρέπει να πώ ότι ο άνθρωπός είναι πολύ επαγγελματίας. Καθόλου τυχαία δεν πέτυχε το βιβλίο του. Είναι φτιαγμένο εξ αρχής σαν συνταγή. Όχι μόνο πάνω στις τάσεις της εποχής αλλά και σύμφωνα με τις πολιτικές περγαμηνές και απαιτήσεις ορισμένων κύκλων επιρροής. Οι οποίοι το υποστήριξαν.

 

Αν βγάλεις ένα βιβλίο σήμερα π.χ. "Ο χαρούμενος Φύρερ" εμφανίζοντας αδιάσειστα στοιχεία, τ;α οποιία φυσικά θα έχεις κατασκευάσει, ότι ο Χίτλερ ήταν πούστης, αν δεν γελοιοποιηθείς, θα κάνεις σίγουρα θραύση.

 

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Μπράουν, ούτε πρόκειται, απ'όσα έμαθα από το μάρκετιγκ, βοά ότι πρόκειται για κομπίνα. Όμως τον αναγνωρίζω πέρα ως πέρα. Είναι μία καλοστημένη κομπίνα φτια;γμένη για να δημιουργήσει σκάνδαλο (δωρεάν και πολύ εκτεταμένη διαφήμιση) όπου ο Μπράουν δεν γελοιοποιήθηκε ακριβώς λόγω του συγγραφικού χειρισμού της ιστορίας του, του ταλέντου του. Προφανώς ήθελε εξαιρετικές ικαν ότητες χειρισμού.

 

Μέσα στην πλοκή ο αναγνώστης παρασύρεται και αφήνει κατα μέρος την ουσία, το Χριστό δηλαδή, πώς ήταν τυχόν η σχέση του με τη Μαγδαληνή, έκαναν 2 ή 80 παιδιά, με τί λεφτά τα μεγάλωσαν, πώς γλύτωσαν τους διωγμούς οσο και την αποκάλυψη της ταυτοτητας τους και άλλα; πολλά ενδιαφέροντα. Γι'αυτά πιστεύω ότι άν εσύ π.χ. γράψεις ένα βιβλίο, αν δεν γελοιοποιηθείς, και το αναλάβει κάπόιος οίκος με τσαγανό, πάει για εκκατομύρια εισπράξεις και σίγουρα, πολύ πιό σίγουρα από τον κώδικα Ντα Βίντσι, για ταινία.

 

Ο Κώδικας Ντα Βίντσι όμως έπαιξε στα σίγουρα. Έριξε το μύνημα "μήπως ο Χριστός αι η Μαγδαληνή ήταν ζευγαράκι;" μαζί με όλα τα συνεπαγόμενα μυνήγματα ότι δηλαδή άν ήταν ζευγαράκι ο Χριστός μπορεί να ήταν από κομπίναδόρος ή επαναστάτης μέχρι στην καλύτερη περίπτωση εμπνευσμένος φιλόσοφος. Ϋστερα που κάνει τον κόσμο λίμπα μ'αυτά, και κάνοντας τους πάντες να μιλούν για το βιβλίο του, εκείνος τί κάνει; Κάνει το κορόιδο και φτιάχνει μία αστυνομική ιστορία γύρω από έναν κώδικα! Του βάζει και το όνομα Ντα Βίντσι γιατί φυσικά άν έλεγε ο Κώδικας Τραμπάκουλας δεν θα πουλούσε το ίδιο, και άλλωστε ο Ντα Βίντσι δεν θα ζητήσει δικαιώματα. Αυτά όλα όμως πάλι, δεν είναι συγγραφική έμπνευση; Δεν είναι τρόπόι, κόλπά, για να εντυπωσιάσει το κοινό του; Οπότε του αξίζουν συγχαρητήρια. Αντίθετα στην περπίτωση Χάρυ Πότερ, κυριολεκτικά τα πάντα τα έκανε το μάρκετιγκ.

Edited June 18, 2007 by Dune

[Namris]

Κατά αρχάς, για να κλείσω την παρεξήγηση με το θέμα του Κώδικα.

Μου είναι παντελώς αδιάφορο κατά πόσον το θρησκευτικό μέρος του βιβλίου στέκει ή όχι. Δεν με ενδιαφέρει καν η συγκεκριμένη θεωρία. Αν με ενδιέφερε θα διάβαζα τα βιβλία των αντίστοιχων ερευνητών, και δεν θα βασιζόμουν σε ένα μυθιστόρημα.

Το βιβλίο μου άρεσε διότι με κρατούσε συνέχεια σε αγωνία για το τι θα γίνει παρακάτω. Από την στιγμή που είναι μυθιστόρημα δεν με νοιάζει αν ο Ντα Βίντσι είχε όντως στο νου του όσα γράφει ο Μπράουν. Με ενδιαφέρει εκείνη την στιγμή που διαβάζω το βιβλίο, να με πείσει ότι έχει δίκιο. Τώρα αν ο περισσότερος κόσμος το αγόρασε για την θρησκευτική του πλευρά, δικό του πρόβλημα.

 

Ανέφερα το παράδειγμα του Κώδικα, θέλοντας να υποστηρίξω την άποψη μου, ότι πρέπει να είμαστε συνειδητοποιημένοι στις επιλογές μας. Όπως θεωρώ κακό να προσκυνούμε κάτι μόνο και μόνο επειδή το απαιτεί η μόδα ή κάποιος μαρκετίστας, το ίδιο κακό είναι να το απορρίπτουμε για να κάνουμε αντίδραση στην μόδα ή στον μαρκετίστα.

Θα δώσω άλλο ένα παράδειγμα, ελπίζοντας ότι δεν θα εισάγω ένα νέο δαίμονα.

Μύκονος. Άλλοι την λατρεύουν για τον χαμό που γίνεται κάθε καλοκαίρι εκεί, και άλλοι την μισούν για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Προσωπικά απεχθάνομαι την φασαρία και τον χαμό, και ανήκα στην κατηγορία όσων την μισούσαν και αρνούνταν να πάνε. Βρέθηκα όμως κάποια φορά έναν Ιούνιο χωρίς πολύ κόσμο, και διαπίστωσα ότι έχει φοβερές παραλίες, και πέρασα καταπληκτικά.

 

Οι μαρκετίστες υπάρχουν παντού και κάνουν έμμεσα ή άμεσα κουμάντο, γιατί αυτοί κάνουν τις πωλήσεις. Δούλευα για δέκα χρόνια σε μεγάλη εταιρεία software, και κάθε χρόνο οι προγραμματιστές και οι αναλυτές (εμείς οι μαύροι δηλαδή) παίρναμε μια τυπική αύξηση, και ορισμένοι μαρκετίστες χτυπούσαν κάτι 30%. Αν τους μισείς/αντιπαθείς/κλπ, θα μπορούσες να γράψεις κάποιο διήγημα για να διοχετεύσεις το μίσος/αντιπάθεια/κλπ σου για αυτούς.

Πχ. για μια εποχή όπου ανεξάρτητες εταιρείες μάρκετινγκ ιδρύονται, και αναλαμβάνουν τις πωλήσεις για χάρη των διαφόρων επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις βρίσκουν ευκαιρία και απολύσουν τους δικούς τους μαρκετίστες για να γλιτώσουν από τους μεγάλους μισθούς που είναι αναγκασμένοι να δίνουν. Οι απολυμένοι μαρκετίστες καταλήγουν άλλοι άστεγοι, και άλλοι οργανώνονται ώστε να σχεδιάσουν την επάνοδο τους στα πράγματα. Πως θα το καταφέρουν, και τι μέσα θα χρησιμοποιήσουν; Υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρό.

 

Θέλω να πω με τα παραπάνω δύο πράγματα :

1) Οι επιλογές των διαφόρων αναγνωστών, και οι τάσεις του μάρκετινγκ δεν πρέπει να μπαίνουν εμπόδιο στην δική σου έμπνευση. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους και τις επιλογές τους, και εσύ έχεις να κάνεις την δική σου.

2) Αν κάτι σε ενοχλεί στην κοινωνία - και δυστυχώς υπάρχουν δεκάδες (για να μην πως εκατοντάδες) ιδιαίτερα ενοχλητικά, απαίσια, και φρικιαστικά πράγματα που συμβαίνουν παγκοσμίως - μπορείς να γράψεις κάτι για αυτά. Αντί να αφήνεις τα διάφορα συναισθήματα μέσα σου να σε τρώνε, γράψε τα στο χαρτί. Το χαρτί δεν ενοχλείται. Αντίθετα νιώθει όμορφα όταν του δίνουν προσοχή και το χαϊδεύουνε με την μύτη ενός στυλό ή ενός μολυβιού. Και δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στους μαρκετίστες. Αναφέρομαι σε όλα αυτά που στοιχειώνουν την σκέψη σου. Τι στοιχειώνει την σκέψη σου; Νεράιδες και ξωτικά, βρικόλακες, κλωνοποιμένοι άνθρωποι, υποσιτισμός στις χώρες του τρίτου κόσμου, σατανισμός, σεξουαλικές διαστροφές, μικρά παιδάκια που τα απαγάγουν για να τα κάνουν αντάρτες, μελαγχολικές πουτάνες στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, καυτές ερωτικές στιγμές, εξωγήινες διάνοιες, καυτές ερωτικές στιγμές με εξωγήινες διάνοιες, κλπ, κλπ.

Ότι έχει κολλήσει στο μυαλό σου μεταβίβασε το στο χαρτί ή στο ms-word. Πως κάνουνε οι μάγοι στα μυθιστορήματα και μεταβιβάζουν μέρος των δυνάμεων τους σε ένα αντικείμενο (π.χ. δαχτυλίδι). Και ποιος ξέρει τελικά πόσοι από τους αναγνώστες που θα διαβάσουν τα έργα σου, θα πουν "ρε συ, καλά τα λέει αυτός".

Edited June 18, 2007 by Namris

[Sylook]

Namris, συμφωνώ σε όλα όσα λες εκτός απο τον όρο ''Μαρκετινίστες''.

Επειδή είμαι και εγώ ένας απο δαύτους, οφείλω να ενημερώσω ότι ο σωστός ΄΄ελληνιστί΄΄ ορισμός είναι ''Μαρκετίστες'' ενώ ο αγγλικός ''Marketeers''.

Κατά τα άλλα, μαζί σου...

[Namris]

Namris, συμφωνώ σε όλα όσα λες εκτός απο τον όρο ''Μαρκετινίστες''.

Επειδή είμαι και εγώ ένας απο δαύτους, οφείλω να ενημερώσω ότι ο σωστός ΄΄ελληνιστί΄΄ ορισμός είναι ''Μαρκετίστες'' ενώ ο αγγλικός ''Marketeers''.

Κατά τα άλλα, μαζί σου...

 

Αγαπητέ Sylook, ευχαριστώ για την διόρθωση. Όπως θα δεις διόρθωσα τα κείμενα μου αντίστοιχα. Ελπίζω να μην μου ξέφυγε κανένα σημείο.

Τον όρο 'μαρκετινίστας' τον χρησιμοποίησα γιατί τον άκουγα συχνά (αυτό ξέρεις, αυτό εμπιστεύεσαι), αλλά προφανώς προερχόταν είτε από αργκό, είτε από αναπαραγωγή σφάλματος.

Ελπίζω να μην ένιωσες προσβεβλημένος με τα λεγόμενα μου, τα οποία δεν αφορούσαν επίθεση στο συγκεκριμένο επάγγελμα.

[Guest Dune]

Κατά αρχάς, για να κλείσω την παρεξήγηση με το θέμα του Κώδικα.....

...... Από την στιγμή που είναι μυθιστόρημα δεν με νοιάζει αν ο Ντα Βίντσι είχε όντως στο νου του όσα γράφει ο Μπράουν............

 

Αυτό ακριβώς είναι μία επίδειξη αμερικάνικου επαγγελματισμού πιστεύω εκ μέρους του Μπράουν. Κάνει το κόσμο ανάστα με ενα μυθιστόρημα που όμως αναφέρει διάσημα ονόματα (Ντα Βίντσι, ενα ολόκληρο δέντρο Βασιλέων, το κράτος της Γαλλίας) και διακυβεύει ακόμα πιό διάσημες ιστορίες, όπως αυτή του Χριστού. Φυσικά αυτός το λέει μυθιστόρημα. Για να έχει το ακαταλόγιστο. Όμως γιατί τα δελτία ειδήσεων ασχολήθηκαν τόσο πολύ με ένα αποκύημα φαντασίας; Και γιατί έχω αυτή την εντύπωση ότι ο Μπράουν το ήξερε εξ αρχής ότι θα ασχοληθούν; Ότι μπορεί εξ αρχής να το είχε συζητήσει με εναν εκδοτικό, κι εκείνος με τα κατάλληλα άτομα-ντρόρο-κλίκα-στοα να του είπε όρτσα και γράψε ότι θέλεις. Ετσι το έγραψε και έγινε μπέστ σέλλερ.

 

Γιατί εσύ, αν έγραφες ένα βιβλίο σήμερα, αρχαιολογικής και οχι επιστημονικής φαντασίας, με αντικείμενο την , κατα το βιβλίο σου ας πούμε, ομοφιλοφιλία του Χριστού και το ονόμαζες "The Johns Letters" αναφερόμενος στον Ιωάννη, και καλυμένος θα ήσουν αφού από τη φαντασία σου τα βγάζεις και, αν το έγραφες καλά θα έτρεχε. Όμως δεν θα πουλαγε παρα μόνο αν είχες προηγουμενως συμφωνήσει με την εκκλησία να μήν το αφορισει, και το λόμπυ των ισχυρών ομοφιλοφυλων παγκοσμίως που θέλουν να κάνουν τους πάντες gay να το προωθήσουν. Το δεύτερο θεωρείται σίγουρο. Για το πρώτο είναι πιθανό, αφού η εκκλησία παθιασμένα επιμένει να θεωρεί πηγή του κακού τις γυναίκες και το σέξ μαζί τους

 

Αναφέρω αυτά για να δείξω πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στο συγγραφικό στόχο για πωλησεις και τον στόχο για πέρασμα κάποιου μυνήματος. Οι συγγραφείς πίστεύω είναι αυτοί, μετά τους γονείς και τους δάσκαλους, ου διαπαιδαγωγούν το κοινωνικό σύνολο. Μάλιστα οι πληρωμένοι συγγραφείς, αυτοί ου εκδίδουν. Τα γραπτά και τη σκέψη αυτών που δεν εκδίδουν τα αγνοούμε, κι άς είναι η πιό αστραφτερή ίσως λαμπερή σοφή και χρήσιμη σκέψη σον κόσμο. Ας είναι σκέψη οπυ θα ραιζε τις άμυνές μας και θα ελευθέ'ρωνε την καρδιά μας. Και λοιπόν; Η σκέψη που γνωρίζουμε είναι αυτή που με οπόιονδή΄ποτε τροπο καταλήγουμε να διαβάζουμε!

 

Μία διαφήμιση είναι κάτι που διαβάζουμε. Οι εφημερίδες με τις κοματικά παρουσιασμένες ειδήσεις είναι κάτι που επίσης διαβαζουμε. Το Κοσμοπόλιταν, το Εσκουάιρ είναι πράγματα που διαβάζουμε, ίσως όχι εμείς αλλά άλλοι, που ύστερα όλα τα τσιτάτα, ανεγκέφαλα κομπλεξικά εκεί μέσα τα συζητάνε με άλλους στους οποίους μεταφέρεται... η σκέψις !

 

Αυτοί, είναι συγγραφείς, σύμφωνα με όλους αυτούς που τους πληρώνουν για να συγγράφουν. Είναι επαγγελματίες ζουν από το γράψιμο ενώ δεκάδες άλλοι που έχουν σίγουρα πολλά περισσότερα να πουν δεν είναι ούτε γίνονται συγγραφείς. Σαν να λέμε ότι γιατροί, αναφερόμενοι σε ορισμένο επάγγελμα που γνωρίζουμε, για κάπόιο περίεργο λόγο σε ένα σύστημα, γίνονται μόνο οι πλέον άχρηστοι, οι τσαρλατάνοι. Δεν είναι οξύμωρο σχήμα;

 

Πιστεύω ότι βλέποντας ενας συγγραφέας, την συγγραφή σαν επάγγελμα, και προκειμένου να αποκτήσει ικανοποιητικά κίνητρα πρέπει να τα λογαριάσει όλα αυτά. Δηλαδή εντάξει, να σηκώσεις χιλιάδες κιλά, να κάνεις απειρες επαναλλείψεις, να παρατήσεις κάθε άλλη δουλειά αφού έχεις ταλέντο και μπορεί να βγείς ακόμη και ολυμπιονίκης, όμως ρε αδερφέ, όχι για ένα μπράβο μόνο και μετά γυρίζοντας ολυμπιονίκης στη μητέρα πατρίδα, μιά δυο διαφημίσεις αν είσαι τυχερος και ύστερα χαμπουγκερς.

 

Στην Αμερική υπάρχει σκέψη, για ένα μόνο λόγο. Επειδή η σκεψη πουλαει. Οι μαρκετίστες εκεί το ξέρουν, το ήξεραν πάντα. Την πουλανε λοιπόν αντί να την κρίνουν. Αν κάνει πολύ τον έξυπνο ο συγγραφέας, άν είναι πολύ πρωτοποριακός κλπ. Όσο περισσότερο είναι τόσο περισσότερο θα πουλήσει. Γι'αυτό βλέπουμε καθε σχεδόν πρωτοπορία στη σκέψη όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των μπεστ σελλερ παγκοσμίως να είναι οι παραγωγές αγγλόφωνων εκδοτικών.

Edited June 19, 2007 by Dune

[Sylook]

Αγαπητέ Sylook, ευχαριστώ για την διόρθωση. Όπως θα δεις διόρθωσα τα κείμενα μου αντίστοιχα. Ελπίζω να μην μου ξέφυγε κανένα σημείο.

Τον όρο 'μαρκετινίστας' τον χρησιμοποίησα γιατί τον άκουγα συχνά (αυτό ξέρεις, αυτό εμπιστεύεσαι), αλλά προφανώς προερχόταν είτε από αργκό, είτε από αναπαραγωγή σφάλματος.

Ελπίζω να μην ένιωσες προσβεβλημένος με τα λεγόμενα μου, τα οποία δεν αφορούσαν επίθεση στο συγκεκριμένο επάγγελμα.

 

Κανένα απολύτως πρόβλημα.

[Guest Dune]

Αγαπητέ Sylook. Ευχαριστώ, κι εγώ ειχα μπερδευτεί, όμως δεν ήθελα να διορθώσω τον συνάδελφο, νόμιζα ότι η έκφραση πλέον λέγεται έτσι, σαν αργκό. Εσύ που είσαι του επαγγέλματος προφανώς ξέρεις καλύτερα, οπότε παραμένει μαρκετίστας.

 

Τώρα θέλεις να μας πείς και κάτι επί του θέματος; Οι απόψεις σου ευπρόσδεκτες

Edited June 19, 2007 by Dune

[Sylook]

Η άποψη μου είναι ότι ένας ''επαγγελματίας'' συγγραφέας πρέπει -ιδανικά- να ικανοποιεί εξίσου τον εαυτό του και τις ανησυχίες του αλλά και το κοινό στο οποίο ευελπιστεί να πουλήσει. Τώρα, το πόσο θα συμβιβαστεί προκειμένου να κάνει τη δουλειά του... αυτό είναι άλλο θέμα.

Να δηλώσω πάντως ότι σέβομαι αφάνταστα εκείνους τους συγγραφείς που, εν γνώσει και επιλογή τους, κάθονται και γράφουν κάτι το οποίο είναι κατασκευασμένο μόνο και μόνο για να πουλήσει (π.χ. Μπράουν αν υποθέσουμε ότι γράφει μόνο για αυτό το λόγο).

Απλά σκεφτείτε το πόσο 'τεχνίτης' πρέπει να είναι κάποιος για να το καταφέρει αυτό αλλά και πόσο βαθιά γνώση πρέπει να έχει του μέσου αναγνωστικού μυαλού... Προσωπικά, μπορώ να συμβιβαστώ μόνο μέχρι κάποιο σημείο αλλά βέβαια εγώ το κάνω απο χόμπυ και δεν περιμένω να ζήσω απο αυτό (όπως π.χ. η κυρία Χάρυ Πόττερ, η οποία μέχρι να γίνει δισεκατομμυριούχος, ζούσε απο την κοινωνική πρόνοια). Αν ήταν θέμα επιβίωσης μέχρι και Άρλεκιν θα έγραφα... ....που λέει ο λόγος...

Βέβαια υπάρχει και το πρότυπο Φίλιπ Ντίκ, ο οποίος ποτέ δεν συμβιβάστηκε στην θεματολογία αλλά συμβιβάστηκε σε άλλα πράγματα (π.χ. στην ποιότητα γραφής όταν αναγκαζόταν να γράψει μια νουβέλα σε 24 ώρες, για να την πουλήσει το επόμενο πρωί και να πάρει κάτι για να φάει) και ο οποίος φυσικά, ας μην ξεχνάμε, ότι πέθανε πάμφτωχος...

[The Blackcloak]

Νομίζω πως κάπου πάει μακριά η βαλίτσα με το να συνδέουμε την αδιαμφισβήτητη εκμετάλλευση μιας ήδη υπάρχουσας αμφιλεγόμενης θεωρίας σχετικά με ένα πρόσωπο που έχει απασχολήσει εκατομμύρια ανθρώπους κατά τη διάρκεια της ιστορίας από ένα συγγραφέα pop fiction που έχει σκοπό το κέρδος με επιρροές σκοτεινών εβραϊκών κύκλων, μασόνων που θέλουν έτσι να επιτεθούν στους χριστιανούς εχθρούς τους κτλ κτλ. Όσο για τον αφορισμό του βιβλίου μπορεί να μήν έγινε έγινε όμως καύση του από λιγότερο ή περισσότερο διαδεδομένες εκδόσεις του Χριστιανισμού.

 

Προσωπικά θεωρώ τον Dan μέτριο προς κακό συγγραφέα που έχει ελάχιστα ουσιαστικά πράγματα να πεί και απευθύνεται είτε σε ανθρώπους που ο Κώδικας παίζει να είναι το πρώτο βιβλίο της ζωής τους (ίσως και το τελευταίο), άλλους που διαβάζουν με βάση προτροπές φίλων και πωρωμένους φανατικούς υπέρ ή κατά του Χριστιανισμού που θα αγοράσουν βιβλία είτε για να τα κάψουν είτε για να κομπάσουν μπροστά στους γνωστούς τους με μια νέα "πρωτότυπη" αποκαθήλωση του κυρίαρχου δόγματος.

 

Το ενοχλητικό φτυάρισμα πληροφοριών λές και είναι κάρβουνο σε άλογες ποσότητες στο μυαλό του αναγνώστη, η τετριμμένη υπόθεση καλός νικά κακούς και παίρνει το κορίτσι γαρνιρισμένη με ένα ψευτοφιλοσοφικό υπόβαθρο που πιο αληθινά αποδίδουν βιβλία όπως το πολύ καλό Όνομα του Ρόδου με οδηγούν στην άποψή μου αυτη για το βιβλίο.

 

Όσο για το Χάρρυ Πότερ έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος από το έργο του Brown (φανταστείτε πόσο άθλιο είναι για να το ξεπερνά ένα έργο που ξεκίνησε για παιδιά) κι ας είναι ρηχό/μέτριο σε σχέση με πραγματικά σοβαρά έργα φαντασίας όπως το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου ή η σειρά Earthsea.

 

Οι συγγραφείς δε διαπαιδαγωγούν (σε αξιόλογο ποσοστό έστω) την κοινωνία εκτός αν διδάσκονται σωστά στα σχολεία, αντίθετα μπορεί να πεί κανείς πως η ποιότητα των bestsellers είναι ένας δείκτης για το επίπεδο της εκάστοτε κοινωνίας (κάποτε ήταν τα Ομηρικά Έπη, μετά η Βίβλος , τώρα ο Brown, για μένα κάπου έχουμε πάρει την κατιούσα...).

[Nihilio]

Εντάξει, νομίζω ότι η κουβέντα κάπου έχει ξεφύγει.

Προσωπικά δεν πιάνω τον παραλληλισμό συγγραφέα-αθλητή: ο συγγραφέας μπορεί να λιώνει καθημερινά να γράφει και να εξασκείται, αλλά τελικά να του φάει την πρωτιά ένας άσχετος που έτυχε να γράψει κάτι καλύτερο ενώ δούλευε κτλ, κάτι που στον πρωταθλητισμό απλά δε γίνεται.

Επίσης τον συγγραφέα δεν τον ενδιαφέρει η πρωτιά, αλλά το να βγάζει αρκετά για να ζήσει (ή να ζήσει καλά).

 

Τώρα τα best sellers είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Σίγουρα χειραγωγούνται οι πωλήσεις από τους εκδότες/διανομής, αλλά πλέον και το word of mouth παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο, ειδικά με το internet και την ευκολία πρόσβασης σε κριτικές κτλ.

[Namris]

Υπάρχει το επάγγελμα, υπάρχει και η τέχνη. Δύο – φαινομενικά – διαφορετικά πράγματα. Ένας ζωγράφος που παράγει πορτρέτα για να ζήσει, εκείνη την στιγμή δεν παράγει τέχνη, αλλά εμπορεύσιμο προϊόν. Γνωρίζει τις τεχνικές για να παράξει ένα πορτρέτο, και τις εφαρμόζει. Δεν νιώθει καμιά ανάγκη για έκφραση στο συγκεκριμένο πορτρέτο. Απλά το φτιάχνει, παίρνει τα χρήματα, και αγοράζει φαγητό για να φάει, και μπογιές για να εξορκίσει στο ατελιέ του τους προσωπικούς του δαίμονες φτιάχνοντας τα «δικά του» έργα.

Φαντάζομαι υπάρχουν τριών ειδών καλλιτέχνες :

- Αυτοί που βλέπουν την τέχνη τους καθαρά σαν βιοποριστικό επάγγελμα.

- Αυτοί που την χρησιμοποιούν σαν επάγγελμα, και στον ελεύθερο χρόνο τους κάνουν αυτό που τους εκφράζει.

- Αυτοί που ταυτίζουν την ζωή τους με την τέχνη τους, και προτιμούν να πεθάνουν από πείνα παρά να παράξουν ένα έργο αντίθετο στην αισθητική τους.

Και οι τρεις κατηγορίες είναι απόλυτα σεβαστές, και αποτελούν μια διαφορετική στάση ζωής. Προσωπικά δεν θα τολμούσα να κρίνω καμιά από αυτές, γιατί θα ήταν σαν να έλεγα πως ο τάδε άνθρωπος έζησε την ζωή του λάθος. Και ποιος είμαι εγώ για να κρίνω τις επιλογές ενός ανθρώπου.

Βέβαια αν η τέχνη ενός ανθρώπου γίνεται αποδεκτή από τον κόσμο, τότε όλα μέλι γάλα. Αν όμως τα έργα του δεν γίνονται αποδεκτά από τον κόσμο ή το μάρκετινγκ (είτε επειδή δεν θα πουλήσουν, είτε επειδή δεν αναγνωρίστηκε η αξία τους, είτε απλά επειδή είναι μαλακίες) τότε ο καλλιτέχνης βρίσκεται μπροστά στις ευθύνη να επιλέξει τον δρόμο του.

 

Θα συμφωνήσω με τον Sylook από μια άλλη άποψη. Όλοι πρέπει να ζήσουμε, και επιλέγουμε ένα επάγγελμα που μας αρέσει. Γιατρός, δικηγόρος, επιπλοποιός, κλπ. Δεν έχει κανείς απαίτηση από έναν επαγγελματία να δει το επάγγελμα του σαν τέχνη, αλλά απλά να το κάνει σωστά. Ένας άνθρωπος που επιθυμεί να γράφει βιβλία, ή να ζωγραφίζει πίνακες, γιατί θα πρέπει σώνει και καλά να του κολλάμε την ταμπέλα του καλλιτέχνη και να περιμένουμε από αυτόν να παράξει τέχνη υψηλού επιπέδου; Αν κάποιος γουστάρει να βγάζει τα προς το ζην γράφοντας βιβλία (είτε Άρλεκιν, είτε Κώδικες, είτε δεν ξέρω τι άλλο) αντί να χειρουργεί, ή να παρίσταται σε δίκες, γιατί εμείς θα πρέπει να τον κρίνουμε.

Όπως και στην σκηνοθεσία, υπάρχουν σκηνοθέτες που παράγουν ταινίες για να γεμίσουν τις τσέπες τους και τις τσέπες των παραγωγών του Χόλυγουντ, υπάρχουν και σκηνοθέτες όπως ο Γκοντάρ που είναι κολλημένος (με την καλή έννοια) στην τέχνη του. Μήπως ο Λούκας έκανε τους Πολέμους των Άστρων για χάρη της τέχνης; Αν τους έκανε μόνο και μόνο για να βγάλει χρήματα, θα πρέπει να πετάξουμε τις ταινίες του στην φωτιά και να μην ξανασχοληθούμε με αυτές; Και που ξέρουμε εμείς τι είχε ο Μπράουν στο μυαλό του όταν έγραφε τον Κώδικα; Αν δεν υπήρχαν κάποια βιώματα που τον οδήγησαν τελικά να γράψει ένα από τα εμπορικότερα βιβλία.

Και ερχόμαστε τώρα στο μεγάλο θέμα. Τι στα κομμάτια είναι τέχνη; Και θα θέσω ένα παράδειγμα. Έχουμε δύο μοντέρνους ζωγράφους, άσχετους μεταξύ τους, σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Και οι δύο δημιουργούν τον ίδιο ακριβώς πίνακα. Έναν κόκκινο πίνακα. Δηλαδή ένα πίνακα βαμμένο εξ’ολοκλήρου με κόκκινη μπογιά (έχω δει προσωπικά τέτοιο πίνακα σε μουσείο). Ο πρώτος τον έκανε γιατί σκέφτηκε «Το μάρκετινγκ θα τον προωθήσει ως πρωτοποριακό έργο, θα βάλει και κάμποσες σάλτσες, και θα χεστούμε στο τάλιρο». Ο δεύτερος ήθελε να απεικονίσει το αίμα στα κορμιά της γυναίκας του και των παιδιών του που σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, στο οποίο ήταν ο ίδιος οδηγός και ο μόνος επιζών. Το μόνο που έβλεπε μπροστά του ήτανε το αίμα τους, το μόνο που έβλεπε στα όνειρα του ήταν το αίμα τους, και το αίμα αυτό το έκανε κόκκινη μπογιά και το έβαλε σε πίνακα. Και οι ερωτήσεις που θέτω είναι οι εξής : Ποιος από τους δύο κάνει τέχνη, και ποιος κοροϊδεύει τον κόσμο; Πως μπορείς να αναγνωρίσεις την τέχνη βλέποντας ένα έργο; Προσωπικά πιστεύω πως η τέχνη δεν αφορά το έργο αλλά την προσπάθεια του καλλιτέχνη να εκφραστεί μέσα από το έργο του. Γιαυτό και νομίζω πως κανένας άνθρωπος (είτε καλλιτέχνης, είτε μαρκετίστας, είτε καθηγητής πανεπιστημίου) δεν είναι σε θέση να ορίσει ότι ένα έργο αποτελεί πραγματικά αποτέλεσμα τέχνη.

Ας υποθέσουμε ότι ένας ζωγράφος ζωγραφίζει με εκπληκτική ακρίβεια ένα τοπίο, χωρίς όμως να νιώθει τίποτα για αυτό το μέρος. Εφαρμόζει απλά τις τεχνικές που γνωρίζει. Σε τι διαφέρει από ένα επιπλοποιό που εφαρμόζει τις δικές του τεχνικές και κατασκευάζει ένα μπουφέ; Αν όμως ο ζωγράφος έχει κάποια συναισθηματική σύνδεση με το μέρος αυτό (για οποιονδήποτε λόγο) τότε το χέρι του δεν το οδηγεί απλά το μυαλό του, αλλά και η ψυχή του. Κάθε πινελιά κουβαλάει και ένα κομμάτι του εαυτού του. Και τότε για μένα αυτό είναι τέχνη. Κανένας όμως δεν ξέρει τι κρύβει (και αν κρύβει κάτι) στο μυαλό του ο ζωγράφος. Γιαυτό και πιστεύω ότι κανένας δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει πραγματικά κάτι αν είναι τέχνη, πράγμα φυσικά απαράδεκτο για τα «επιστημονικά» μυαλά μας που θέλουν να μετράνε τα πάντα, να φυλακίζουν τα πάντα στα όρια κάποιου αλγόριθμου, και να ασκούν κριτική για τα πάντα.

Γιαυτό και στην περίπτωση του Μπράουν και του κάθε Μπράουν, ποιος μπορεί να βάλει το χέρι του στην φωτιά ότι την στιγμή που γράφει ένα βιβλίο, το χέρι του κατευθύνεται αποκλειστικά και μόνο από τον παράγοντα κέρδους, και όχι από κάποια άλλα βιώματα. Ποιος μπορεί να βάλει το χέρι του στην φωτιά ότι ανάμεσα στους συγγραφείς των Άρλεκιν, δεν υπήρχε και κάποιος που εξιστορούσε μέρος από την προσωπική του τραγωδία, και δεν αυτοκτόνησε λίγες μέρες μετά την έκδοση του βιβλίου του; Μήπως και η κυρία Χάρυ Πότερ που δημιούργησε ένα κόσμο πλούσιο σε χρώματα, μαγεία και δράση, είχε αυτόν τον κόσμο για χρόνια κρυμμένο στο μυαλό της, μέχρι που τελικά τον άφησε ελεύθερο στο χαρτί; Μήπως αν το βιβλίο της δεν γινόταν τελικά επιτυχία και δεν γινόταν η ίδια πλούσια, αλλά την πετούσαν στην φυλακή για προώθηση της μαγείας, και πέθαινε σε ένα κελί πάμφτωχη και πεινασμένη, μήπως τότε θα ορίζαμε και μια μέρα αργίας στο όνομα της; Αναρωτιέμαι αν όλοι οι συγγραφείς που κατηγορούν τον Μπράουν και την κυρία Χάρυ Πότερ, έχουν την ικανότητα αν θέλουν να γράψουν ένα Κώδικα και ένα Χάρυ Πότερ.

 

Και από την άλλη, η τέχνη είναι αποκλειστικό προνόμιο μια μερίδας μόνον ανθρώπων; Υπάρχουν πολλοί επαγγελματίες που κάνουν την δουλειά τους με πάθος επειδή την αγαπάνε, και όχι απλά για να βγάλουν το μεροκάματο. Ένας χειρούργος που προσπαθεί με πάθος να σώσει έναν ξεγραμμένο άνθρωπο από τον θάνατο, ένας δικηγόρος που προσπαθεί με πάθος να σώσει τον πελάτη του από την φυλακή, ένας επιπλοποιός που κάνει ένα περίτεχνο σκάλισμα στον μπουφέ του πελάτη του χωρίς να του το έχει ζητήσει κανείς, μία νοικοκυρά που προσπαθεί μέρα με την ημέρα να προσφέρει στην οικογένεια της όλο και κάτι παραπάνω μόνο και μόνο από καθαρή αγάπη, μήπως όλοι αυτοί βάζουν και ένα κομματάκι τέχνης στο παραγόμενο προϊόν της εργασίας τους; Μήπως τελικά αντί να γκρινιάζουμε για την δουλειά των άλλων, θα ήταν προτιμότερο να δείξουμε στον κόσμο τα πιστεύω μας με το δικό μας παράδειγμα, και το δικό μας έργο;

 

Δεν ισχυρίζομαι βέβαια πως έχω δίκιο. Και εγώ ψάχνω να βρω την αλήθεια των πραγμάτων. Οπότε ας μην παρεξηγηθεί κάποιος από τις απόψεις μου, και αν διαφωνεί ευχαρίστως να το συζητήσουμε. Τελικά Dune νομίζω πως έχεις ανοίξει ένα πολύ ενδιαφέρον topic.

[odesseo]

Ουάου, Namris!

[Guest Dune]

Νομίζω πως κάπου πάει μακριά η βαλίτσα με το να συνδέουμε ..... από λιγότερο ή περισσότερο διαδεδομένες εκδόσεις του Χριστιανισμού.

Προσωπικά θεωρώ τον Dan μέτριο προς κακό συγγραφέα που έχει ελάχιστα ουσιαστικά πράγματα να πεί και απευθύνεται είτε σε ανθρώπους που ο Κώδικας παίζει να είναι το πρώτο βιβλίο της ζωής τους (ίσως και το τελευταίο), άλλους που ....

 

Το "φαινόμενο Μπράουν" όπως και το "φαίνόμενο Χάρυ Πότερ" νομίζω ότι πρέπει να απασχολεί 'όλους εμάς που, εκτός του να; βγάλουμε τα εσώψυχά μας στο χαρτί σκοπεύουμε και να ζήσουμε από αυτό, πόσο μάλλον καλά. Να γίνουμε δηλαδή επαγγελματίες. Γιατί ακριβώς είναι μέτριότατα βιβλία, (προς το κακά, το Μπράουν όπως έχω ακούσει και από άλλους) που όμως απέσπασαν, on the real world, σήμερα, εκκατομύρια. Νομίζω οτι η μελέτη του πώς και γιατί τα πούλησαν έτσι, δίνει συνταγές χρήσιμες για επαγγελματίες.

 

Οι συγγραφείς δε διαπαιδαγωγούν (σε αξιόλογο ποσοστό έστω) την κοινωνία εκτός αν διδάσκονται σωστά στα σχολεία, αντίθετα μπορεί να πεί κανείς πως η ποιότητα των bestsellers είναι ένας δείκτης για το επίπεδο της εκάστοτε κοινωνίας (κάποτε ήταν τα Ομηρικά Έπη, μετά η Βίβλος , τώρα ο Brown, για μένα κάπου έχουμε πάρει την κατιούσα...).

 

Οι συγγραφείς φταίνε για τα πάντα, πάντα. Όσο δεν υπήρχε γραπτός λόγος, μιλούσαν όμως πάλι συγγραφείς ήταν. Ήταν αυτοί που φαντάζονταν οραματίζονταν έναν διαφορετικό κόσμο ή, απλά, στην εποχή μας, κάτι που.... να πουλάει περισσότερο ! Γιατί κι αυτο αλλαζει το κόσμο. Κάθε μοδα αλλά;ζει τον κόσμο και μόδα δεν είναι παρα μία ιδέα, πόυ περνάει στον κόσμο ευρέως. Όλα όμως προέρχονται αρχικά από κάπόιες σκέψεις, σε κά΄ποιο κεφάλι ΄που έχει διαμορφωθεί διαβάζοντας κάπόια πράγματα. Οι συγγραφείς σαφέστατα διαπαιδαγωγούν, απλά, οι συγγραφείς στις φυλάδες, το Κοσμοπόλιταν, το Εσκουάιρ, νομίζουν ότι δεν το κάνουν. Ότι γράφουν για πλάκα. Όμως κάθε γραμμένη άποψη, μπαίνει στην μαλλάντζα. Είναι ο κανόνας της διαφήμισης. Αν ξαφνικά; όλες οι διαφημίσεις που δείχνουν την κόκα κόλα; υπέροχη α;ποκτήσουν απέναντί τους μία που ν;α λέει ότι είναι άθλια και επικίνδυνη, αυτό δεν θα είναι κοινω΄νική δια;παιοδαγώγηση;

 

Κάθε γραμμένη γραμμή διαπαιδαγωγεί, υπέρ ή κατά, κοινωνικά. Οι συγγραφείς φταίνε για τα πάντα, πάντα. Ευτυχώς σήμερα, μαζί τους, φταίνε φυσικά και οι υπεύθυνοι του μάρκετιγκ

[Guest Dune]

Εντάξει, νομίζω ότι η κουβέντα κάπου έχει ξεφύγει.

Προσωπικά δεν πιάνω τον παραλληλισμό συγγραφέα-αθλητή:

 

Ο παραλληλισμός με τον πρωταθλητισμο έγινε για δύο λόγους καθαρά πρακτικής φύσης. Ενας ότι όλοι αναγνωρίζουμε τις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλει ο πρωταθλητής για να ξεχωρίσει και ότι ενας πρωτθλητής σε κάτι απο βιολί έως πόδόσφαιρο καταδύσεις ή τένις, όλοι ξέρουμε ότι είναι σπανιότατο να ξέρει να κανει οτιδήποτε άλλο επαγγελματικά. Τουτέστιν ρισκάρει πολύ περισσότερο από τους αλλους.

 

ο συγγραφέας μπορεί να λιώνει καθημερινά να γράφει και να εξασκείται, αλλά τελικά να του φάει την πρωτιά ένας άσχετος που έτυχε να γράψει κάτι καλύτερο ενώ δούλευε κτλ, κάτι που στον πρωταθλητισμό απλά δε γίνεται.

 

Δεν ανέφερα το πρωταθλητισμό κυριολεκικά, με την έννοια του βάθρου των νικητών, αλλά σαν τοποθέτηση απέναντι σε μία απασχόληση. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τέχνη. Αλλο να παίζεις κιθάρα για να κοπανιίεσαι με τους φίλους σου, άντε και να παίζεις σε κανα κλαμπάκι, και άλλο να παίζεις σαν τον Στιβ Βαι ή τον Αρι Βαν Άλλεν. Για να παίξεις σαν αυτούς χρείαζεσαι να επένδύσεις πάαααρα πολύ χρόνο. Όμως, άν παίζεις σαν αυτούς, ποτέ δεν έρχεσαι δεύτερος.

 

Τι εννοώ; Οι βιρτουοζοι, ξεχωρίζουν έτσι κι αλλιώς από την μάζα. Στην συγγραφή όμως υπεισέρχονται άλλοι παράγοντες και κυρίως ο εμπορικός. Απόδειξη ότι ενώ ενας βιολιστής θεωρείται βιολιστής ίσως και βιρτουόζος πρίν παίξει στο Καρνεγκυ Χώλ, συγγραφέας στο ευρύ κοινό θεωρείται όποιος ζεί από τα γραπτά του. Οπότε ειδικά στην συγγραφική τέχνη εμφανίζεται το φαινόμενο ενα οργισμένο ανεγκέφαλο κοριτσάκι που γράφει στο Κοσμοπόλιταν, αντίθετα με το προφανές, ότι δηλαδή δεν έχει τίπότα να πεί, να θεωρείται συγγραφέας! Σε αντίθεση με πολλούς και πολλές που γράφουν καταπληκτικές ιστορίες , ποιήματα και σκέψεις όμως... δεν ζούν από τα γραπτά τους ακόμη.

 

 

 

Επίσης τον συγγραφέα δεν τον ενδιαφέρει η πρωτιά, αλλά το να βγάζει αρκετά για να ζήσει (ή να ζήσει καλά).

Τώρα τα best sellers είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Σίγουρα χειραγωγούνται οι πωλήσεις από τους εκδότες/διανομής, αλλά πλέον και το word of mouth παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο, ειδικά με το internet και την ευκολία πρόσβασης σε κριτικές κτλ.

 

Αν υπολογίσει κάπόιος κάτι που είδα σε άλλο τόπικ εδώ, ότι δηλαδή ενας μέσος αξιολογητής γραπτών εκδοτικού στην αμερική λαμβάνει 40 γραπτά τη μέρα, πρωτιά καταλήγει το να εκδίδεσαι από μόνο του. Ξεχωρίζεις από τη μάζα και μάλιστα με ένα ελάχισο ποσοστό.

 

Ας μπούμε σην θέση του αξιολογητή που το κάνει αυτο σαν δουλειά, για ένα μισθό ο καημένος. Φανταστείτε 40 γραπτά;! Μετ'ά από πόσο καιρό σε μία τέτοια δουλειά θα αφήνατε τα περισσότερα από αυτά τα γραπτά στο πλάι ίσα επειδή δεν σας άρεσε ο τίτλος; Μια βδομάδα, ενα μήνα; Μετά από πόσο καιρό, που δεν θα σας είχαν απολύσει κάνοντας αυτό, θα περιμένατε πρώτα να σας μιλήσει κάποιος από "τους επάνω" για να διαβάσετε κάτι; Μισό ένα χρόνο; Μετά από πόσο καιρό τέλος έτσι, θα είχατε καταλήξει να διαλέγετε στην τύχη για να μήν κουράζεστε, αφού, ούτως ή άλλως όλα (στην Ελλάδα τουλάχιστον) θα πουλήσουν πάνω κάτω τα ίδια;Η μόνη περίπτωση να ανασκουμπωθείτε θα ήταν αν ο εκδότης σας έλεγε "Αυτός ή αυτή μου φαίνονται πολύ ταλαντούχοι, διάβασε το και πές μου άν αξίζει να το πρωωθήσουμε για μπεστ σελλερ" . Τότε άν είσασταν στοιχειωδώς έξυπνοι θα καταλαβαίνατε ότι υπάρχει βίσμα γι'αυτόν ή αυτήν που το έγραψε αυτό που πρέπει να διαβάσετε, ή, ακόμη χειρότερα για σάς, το έχει ήδη διαβάσει ο εκδότης και του άρεσε. Οπότε το διαβάζετε κι εσείς και λέτε φυσικά ναί. Μπορείτε και να το πείτε χωρίς να το διαβάσετε κάν.

 

Το βιβλιο προχωράει με το δοκιμασμένο σύστημα της άνωθεν πίεσης χοντρική λιανική και γίνεται Ελληνικό μπεστ. 10-20000 τεμάχια; Ετσι γίνεται μπέστ και η Αννα Βίσση με σι ντι που δεν έχετε προλάβει να δείτε στα μάτια σας. Τα έχουν δεί πρίν από σας τα δισκοπωλεία. Αν τα αγοράσουν αυτά, χέστηκε η Πολυγκραμ ή η Σόνυ αν στην συνέχεια θα τα αγοράσετε κι εσείς. Αυτό είναι ιπρόβλημα των δισκοπωλείων πλέον.

 

Με 9% για πρώτο βιβλιο αυτά τα κομμάτια πόσο βγάζουν; Υπό αυτές τις συνθήκες, το να βγάζει κάπόιος γράφοντας αρκετά για να ζήσει, κάθε χρόνο ειναι πρωτιά. Δεν συγκρίνεται βέβαια με της Ρείνολντς ή του Μπράουν, και το πώς ζούν εκείνοι, όμως αν υπήρχαν στον κόσμο 500 εκ. άνθρωποι να μιλάνε Ελληνικά για πρώτη γλώσσα, νομίζω ότι η κατάσταση θα ήταν αλλιώς. Αυτό ίσως απαντάει και στα περί μπεστ σελλερ. Οι Έλληνες εκδότες επαφίονται νομίζω στο δοκιμασμένο σύστημα πωλήσεων τους και στα λεφτά που βγάζουν από τους ξένους που δοκιμασμένα πουλάνε. Δεν έχουν παγκόσμια οπτική για τους Ελληνες συγγραφείς ούτε προγράμματα που να κάνουν, όπως στο εξωτερικό, τους συγγραφείς τους σταρ. Οι στάρ πουλάνε περισσότερο όμως, οι στάρ κοστίζουν και περισσότερο και, οι περισσότεροι τουλάχιστον μεγάλοι εκδοτικοί στην Ελλάδα, είναι βολεμένοι από χρήματα. Προσωπικά ξέρω άτομο που εκδίδοντας 3 μόνο βιβλία παιδικά, προωθόντας τα από δίκτυο άλλου, έκτισε σπίτι! Φανταστείτε λοιπόν πόσο σκάει ο Λιβάνης ή ο Καστανιώτης ή Ωκεανίδα ο Ψυχογιός για να κάνει τον Έλληνα συγγραφεα στάρ.

 

Πιστεύω ότι οι ξένοι εκδοτικοί διακατέχονται απο μία υπερηφάνια, την επικράτηση δηλαδή της Αγγλικής ή αγγλόφωνης σκέψης, δεν ωθούνται μόνο από τα χρήματα.

 

Η κριτική πρός τους εκδότες μας είναι αυστηρή, όμως, για να επιστρέψουμε και στο θέμα του τοπικ, πρέπει να σκεφτούμε επίσης το εξής. Για το ότι δεν έχουμε, από εποχής Σαμαράκη Μαρή ίσως και Καζαντζάκη, έλληνες παγκόσμιους, φταίνε μόνο οι εκδότες μας; Εννοώ, οι προδιαγραφές των βιβλίων που γράφουμε είναι για να σκίσουν; Εκεί έγκειται και ο πρωταθλητισμος που αναφέρθηκε αρχικά, και όχι στην πρωτιά κυριολεκτικά. Αλλιώς παίζεις τένις για να πα;ίξεις με τους φίλους σου κι αλλιώς για α παίξεις παγκόσςμιο. Κι ααν είσαι 147 στην παγκόσμια κατάταξη, όμως παγκόσμιος και πηγαίνεις σε τουρνουά, είναι και πάλι πρωταθλητισμός.

 

Αναγνωρίζω λοιπόν τις επιφυλαξεις των Ελλήνων εκδοτών, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν, σε μία χώρα πόυ η συντριπτική πλειοψηφία έχει την συγγραφή σαν πάρερφο. Ξεσκατίζω το μωρό, πρίν πάω να κόψω τη σαλάτα, γράφω και λίγο από το κεφάλαιο 5. Αλίμονο, όλο στο μυαλο μου το έχω. Πουλάω σκληρούς δίσκους, ασφάλειες ζωής ή κατσαρόλες μέχρι τις 8 το βράδυ; Δεν πειράζει, μισή ώρα τη μέρα θα γράφω και τα σαββα;τοκύριακα και, άν δεν πεθάνω από την εξάντληση θα γράψω ένα αριστούργημα. Μα είναι δυνατόν;

 

Ετσι το ένα προβλημα βνρίσκω να οδηγεί στο άλλο. Η έλλειψη ποιότητας γραπτού στην ανυπαρξία αντίστοιχων πωλήσεων ανταμοιβών και κινήτρου και η ανυπαρξία ικανού κινήτρου στην έλλειψη πόιότητας αφού η συγγραφή αφήνεται σαν πάρεργο.

Edited June 20, 2007 by Dune

[Solonor]

" Ξεσκατίζω το μωρό, πρίν πάω να κόψω τη σαλάτα, γράφω και λίγο από το κεφάλαιο 5. Αλίμονο, όλο στο μυαλο μου το έχω. Πουλάω σκληρούς δίσκους, ασφάλειες ζωής ή κατσαρόλες μέχρι τις 8 το βράδυ; Δεν πειράζει, μισή ώρα τη μέρα θα γράφω και τα σαββα;τοκύριακα και, άν δεν πεθάνω από την εξάντληση θα γράψω ένα αριστούργημα." Δηλώνω fan!

[Sylook]

Αναγνωρίζω λοιπόν τις επιφυλαξεις των Ελλήνων εκδοτών, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν, σε μία χώρα πόυ η συντριπτική πλειοψηφία έχει την συγγραφή σαν πάρερφο. Ξεσκατίζω το μωρό, πρίν πάω να κόψω τη σαλάτα, γράφω και λίγο από το κεφάλαιο 5. Αλίμονο, όλο στο μυαλο μου το έχω. Πουλάω σκληρούς δίσκους, ασφάλειες ζωής ή κατσαρόλες μέχρι τις 8 το βράδυ; Δεν πειράζει, μισή ώρα τη μέρα θα γράφω και τα σαββα;τοκύριακα και, άν δεν πεθάνω από την εξάντληση θα γράψω ένα αριστούργημα. Μα είναι δυνατόν;

 

 

Σίγουρα η παραπάνω δεν είναι μια ιδανική κατάσταση και το γνωρίζω απο προσωπική εμπειρία -λόγω εργασίας είχα σταματήσει το γράψιμο για κανα χρόνο- αλλά ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι συγγραφείς, στο ξεκινημά τους τουλάχιστον, είχαν και αυτοί μια δουλειά για να βγάζουν τα προς το ζην. Παρόλα αυτά τα κατάφεραν.

Πιστεύω ότι το να έχεις κάποια δουλειά, εκτός απο το γράψιμο, καθυστερεί μεν το τελικό αποτέλεσμα αλλά χωρίς να το ακυρώνει ποιοτικά. Και εγώ δηλαδή έχει τυχει να γράφω κουρασμένος και βαριεστημένος αλλά ξέρω ότι στο editing που θα κάνω στο τέλος, κάποια άλλη μέρα που θα είμαι καλύτερα, θα το επαναφέρω στα επίπεδα που πρέπει να είναι.

[Guest Dune]

Πιστεύω ότι το να έχεις κάποια δουλειά, εκτός απο το γράψιμο, καθυστερεί μεν το τελικό αποτέλεσμα αλλά χωρίς να το ακυρώνει ποιοτικά.

 

Προφανώς αυτό έγινε στους συγγραφείς που τελικά γνωρίζουμε. Επειδή μέσα από αυτή τη διαδικασία αντί να σταματήσουν τελικά, για οποιονδήπότε λόγο (η γκάμα των λόγων κειμένεται από τους πιό λογικούς έως τους πιο τργικούς) συνέχισαν και οχι μόνο, κατάφεραν να μήν γράψουν μία μαλακία παρ'όλες τις αντιξοότητες είχαν και την τύχη να τους βρεί κάποιος πρίν τα φτύσουν, και έτσι καταλήξει ίσως να μήν τους ξέρουμε.

 

 

Φαίνεται λοιπόν να προδιαγράφεις ορισμένα σημεία με ορισμένο τρόπό στην φράση σου προκειμένου να καταλήξεις στο "δεν ακυρώνει την ποιότητα"

 

1. "κάπόια δουλειά": Αλλο μαραγκός και άλλο στέλεχος επιχείρησης. Αλλο αγρότης και άλλο προγραμματιστής υπάλληλος. Πόσο μάλλον ανεξάρτητος επαγγελματίας. Αν προσομοιώσουμε το μυαλό με δύναμη, αλλα κιλά σηωνει το μυηαλο και η ψυχή στο 'ένα επάγγελμα και άλλα στο άλλο. Τουτέστιν αλλιώς τρέχεις ύστερα τα 100 μέτρα (ή το μαραθώνιο καλύτερα) της συγγραφής ενός βιβλίου με ένα γάιδαρο στους ώμους κι αλλιώς με ένα πεντόλιτρο νερό για την ανάγκη σου.

 

2. "καθυστερεί μέν..." Αλλο να καθυστερήσει 5 χρόνια και άλλο πενήντα. Φυσικα άν είσαι Ο πεισματάρης και επιμένεις, κάθε στιγμή του ελεύθερου χροννου σου να γράφεις , από εκεί που είχες μείνει, μπορεί να συμβεί κι έτσι. Προσωπικά ένα μυθιστορημα που άρχισε στα 15 και ολοκληρώθηκε στα 65 το βλέπω χλωμό να είναι ποιοτικό. (αλλο οι αληθινές ιστορίες που στο μεταξύη συλλέγουν στοιχεία, μυθιστόρημα λέω)

 

3. "το τελικό αποτέλεσμα" μετά από τόσες διακοπές, επαναλήψεις, επανενάρξεις, διορθώσεις γιατί τώρα δεν σου αρέσει, αφού τώρα είσαι σε άλλη ηλικία, και πάλι διακοπές και επανενάρξεις, το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα διαφέρει πόλύ από το αρχικό προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Δηλαδή μόνο κατα τύχη βλέπω να βγαίνει ο συγγραφέας εκεί.

 

 

Και εγώ δηλαδή έχει τυχει να γράφω κουρασμένος και βαριεστημένος αλλά ξέρω ότι στο editing που θα κάνω στο τέλος, κάποια άλλη μέρα που θα είμαι καλύτερα, θα το επαναφέρω στα επίπεδα που πρέπει να είναι.

 

Αν γράφεις ένα μυθιστόρημα κάποιων σελίδων πάνω από 200 δεν είναι τόσο απλλά τα πράγματα. Μπορεί αν πραγματικά θέλεις να κάνεις καλο editing να θέλεις να αλλάξεις ελάχιστυα μέν, όμως απαραίτητα δομικά πράγματα, που, ξεπηδάνε ας πούμε, σε ένα διάλογο στη σελίδα 105 (αν είναι στην 15 είναι ακόμη χειρότερα) ΄Μόνο και η ιδέα όμως ότι ύστερα θα πρέπει να αλλάξεις χίλια; άλλα πράγματα σε αποθαρρύνει, σου φέρνει μία μικρή ανεπαίσθητη αναγούλα, και έτσι χωρίς να το καταλαβαίνεις, μαλακώνεις κάπως το αδυσωπητο editng σου. Κι εκει καταλήγεις τελικά με άλλο βιβλίο.

 

Ασε που αυτή η κάποια άλλη μέρα που θα είσαι τόσο καλά για να δείς τη σωστή διόρθωση που τελικά ίσως δεν βρείς την καρδιά να κάνεις, μπορεί να μήν έρθει, άν η ζωή σου έχει κάποιους ρυθμούς, με τα επαγγελματικά, οικογενειακά σεξουαλικά παιδικά συζυγίκά και όλα αυτά να τρέχουν. Κάπου δηλαδή βρίσκω τη ίδια πρόταση που έγραψες να έχει μεγάλες αποκλίσεις σε εφαρμογή στην πραγματικότητα

[odesseo]

Συγχωρήστε τον σκεπτικισμό μου, αλλά ταιριάζει σε έναν συγγραφέα να ασχολείται με αυτά τα πράγματα; Φερ' ειπείν, να μετρά πόσα χρόνια περιθώριο έχει να καθυστερήσει την ολοκλήρωση ενός έργου, πόσες σελίδες ανά x ημέρες είναι το όριο για ένα καλό editing κλπ...

 

Φυσικά, όσοι θέλουν να γίνουν πρωταθλητές πρέπει να δουλεύουν σκληρά, να παρακολουθούν την πρόοδό τους στα εργόμετρα (να έχουν οπωσδήποτε χορηγό) και να κάνουν ρεκόρ. Τι ρεκόρ μπορεί να κάνει όμως ένας συγγραφέας-πρωταθλητής, άλλο από πρωτιές σε πωλήσεις; Και τι περιθώριο απομένει για το ρόλο του λογοτέχνη/καλλιτέχνη;

 

Μοιάζει σαν να αναζητούμε τις παραμέτρους της συγγραφικής επιτυχίας με όρους μάρκετινγκ. Αναρωτιέμαι, όμως, είναι αυτός ο σωστός δρόμος;

[Nihilio]

Ξεσκατίζω το μωρό, πρίν πάω να κόψω τη σαλάτα, γράφω και λίγο από το κεφάλαιο 5. Αλίμονο, όλο στο μυαλο μου το έχω. Πουλάω σκληρούς δίσκους, ασφάλειες ζωής ή κατσαρόλες μέχρι τις 8 το βράδυ; Δεν πειράζει, μισή ώρα τη μέρα θα γράφω και τα σαββα;τοκύριακα και, άν δεν πεθάνω από την εξάντληση θα γράψω ένα αριστούργημα. Μα είναι δυνατόν;

Δουλεύω όλη μέρα στο σχολείο, γυρίζω στο τροχόσπιτο στο οποίο μένω, διορθώνω τα γραπτά των μαλακισμένων, ξεσκατίζω το μωρό και μετά γράφω λίγο από το μυθιστόρημά μου. Μάντεψε ποιος θα μπορούσε να το έλεγε αυτό στην αρχή της καριέρας του και θα καταλάβεις την απάντησή μου σε όλα αυτά που λες...