Guest Dune Posted June 20, 2007 Share Posted June 20, 2007 Δουλεύω όλη μέρα στο σχολείο, γυρίζω στο τροχόσπιτο στο οποίο μένω, διορθώνω τα γραπτά των μαλακισμένων, ξεσκατίζω το μωρό και μετά γράφω λίγο από το μυθιστόρημά μου. Μάντεψε ποιος θα μπορούσε να το έλεγε αυτό στην αρχή της καριέρας του και θα καταλάβεις την απάντησή μου σε όλα αυτά που λες... Δυστυχώς δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι ο Σταλονε πρίν δώσει το Ρόκυ 1 που πήγε για 10 Οσκαρ, είχε κοιμηθεί και μερικές φορές στους δρόμους, είχε παίξει και σε τσοντα. Μπορώ όμως να μαντέψω γι'αυτόν/αυτή που λες ότι δεν ήταν Ελληνας συγγραφεας στην Ελλάδα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sylook Posted June 20, 2007 Share Posted June 20, 2007 Θα σχολιάσω τα σημεία στα οποία διαφωνώ. 2. "καθυστερεί μέν..." Αλλο να καθυστερήσει 5 χρόνια και άλλο πενήντα. Φυσικα άν είσαι Ο πεισματάρης και επιμένεις, κάθε στιγμή του ελεύθερου χροννου σου να γράφεις , από εκεί που είχες μείνει, μπορεί να συμβεί κι έτσι. Προσωπικά ένα μυθιστορημα που άρχισε στα 15 και ολοκληρώθηκε στα 65 το βλέπω χλωμό να είναι ποιοτικό. (αλλο οι αληθινές ιστορίες που στο μεταξύη συλλέγουν στοιχεία, μυθιστόρημα λέω) Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που καταρρίπτουν την άποψή σου αλλά αυτή τη στιγμή μου έρχεται ένα που είναι και κλασσικότατο στο είδος. 'Red Mars' του Κιμ Στάνλευ Ρόμπινσον. Του πήρε καμια 25αριά χρόνια να το γράψει και όταν τελικά εκδόθηκε, σάρωσε και σε πωλήσεις και στα σημαντικότερα βραβεία Ε.Φ. 3. "το τελικό αποτέλεσμα" μετά από τόσες διακοπές, επαναλήψεις, επανενάρξεις, διορθώσεις γιατί τώρα δεν σου αρέσει, αφού τώρα είσαι σε άλλη ηλικία, και πάλι διακοπές και επανενάρξεις, το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα διαφέρει πόλύ από το αρχικό προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Δηλαδή μόνο κατα τύχη βλέπω να βγαίνει ο συγγραφέας εκεί. Εγώ πάλι -απο την μικρή μου εμπειρία- το θεωρώ σημαντικό πλεονέκτημα το οποίο απλά ωθεί σε καλύτερη ποιότητα το τελικό προιόν. Συχνά, επιστρέφοντας σε παλιότερες γραφές, σχολιάζω και αρνητικά και θετικά τα γραπτά μου. Συγκεκριμένα, αναφερόμενος στο μυθιστόρημα που παλεύω εδω και 2-3 χρόνια, υπάρχουν πράγματα τα οποία πρέπει να διορθωθούν και το ξέρω ενώ άλλα θεωρώ ότι είναι τέλεια ως έχουν. Για εμένα δεν έχει σημασία τι ιδέα είχα πρώιμα, αν αυτή εξελιχθεί προς το καλύτερο, then so be it! Αν γράφεις ένα μυθιστόρημα κάποιων σελίδων πάνω από 200 δεν είναι τόσο απλλά τα πράγματα. Μπορεί αν πραγματικά θέλεις να κάνεις καλο editing να θέλεις να αλλάξεις ελάχιστυα μέν, όμως απαραίτητα δομικά πράγματα, που, ξεπηδάνε ας πούμε, σε ένα διάλογο στη σελίδα 105 (αν είναι στην 15 είναι ακόμη χειρότερα) ΄Μόνο και η ιδέα όμως ότι ύστερα θα πρέπει να αλλάξεις χίλια; άλλα πράγματα σε αποθαρρύνει, σου φέρνει μία μικρή ανεπαίσθητη αναγούλα, και έτσι χωρίς να το καταλαβαίνεις, μαλακώνεις κάπως το αδυσωπητο editng σου. Κι εκει καταλήγεις τελικά με άλλο βιβλίο. Λίγο-πολύ ισχύουν αυτά που έγραψα παραπάνω. Έχει τύχει να αλλάξω πλοκή, να αλλάξω ήρωες, να επιμηκύνω το μυθιστόρημα μου κατά 30% σε όγκο για τις ανάγκες της ιστορίας κτλ. Αλλά το έκανα γιατί έπρεπε να γίνει και για κανένα άλλο λόγο. Το καλό με εμένα, που δεν είμαι 'επαγγελματίας' συγγραφέας -αν και εχω λάβει πληρωμή για πράγματα που έχω γράψει- είναι ότι δεν έχω περιορισμούς. Δεν έχω deadline, δεν βιάζομαι και κανένας εκδότης δεν μου λέει (ως τώρα) ''πρέπει οπωσδήποτε να γράψεις και αυτό'' ή ''να το κόψεις εκείνο''. Το μόνο πράγμα που μπορεί να με σταματήσει απο το να γράψω ότι θέλω, όπως θέλω και όσο θέλω, είμαι εγώ. Αν βαριέμαι να κάνω editing το δημιουργημά μου, έτσι ώστε να γίνει καλύτερο, τότε ποτέ να μη σώσω να γίνω επαγγελματίας συγγραφέας - δεν θα μου άξιζε άλλωστε. Είμαστε υπεύθυνοι για την ποιότητα των έργων μας. Δικαιολογίες του τύπου -είμαι κουρασμένος να γράψω καλά επειδή δούλευα- ή επειδή ξεσκάτιζα, δεν έχουν βοηθήσει κανέναν να εκδοθεί και ούτε θα έπρεπε. Ίσως να έχεις ακούσει το πιο διάσημο ρητό για συγγραφείς που κυκλοφορεί στο εξωτερικό. Κάποιος παραπονιόταν σε κάποιον γνωστό συγγραφέα ή editor, δεν θυμάμαι, λέγοντας του ότι έκανε τα πάντα για να εκδοθεί, γνώρισε κόσμο, πήγαινε σε καλλιτεχνικά πάρτυ κτλ. και εκείνος του απάντησε το εξής απλό: Writers, write... Ασε που αυτή η κάποια άλλη μέρα που θα είσαι τόσο καλά για να δείς τη σωστή διόρθωση που τελικά ίσως δεν βρείς την καρδιά να κάνεις, μπορεί να μήν έρθει, άν η ζωή σου έχει κάποιους ρυθμούς, με τα επαγγελματικά, οικογενειακά σεξουαλικά παιδικά συζυγίκά και όλα αυτά να τρέχουν. Κάπου δηλαδή βρίσκω τη ίδια πρόταση που έγραψες να έχει μεγάλες αποκλίσεις σε εφαρμογή στην πραγματικότητα Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Τελικά είναι θέμα πείσματος. Αν κάποιος δεν το έχει αυτό -για μένα- δεν είχε ελπίδα απο την αρχή να τα καταφέρει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted June 20, 2007 Share Posted June 20, 2007 (edited) Συγχωρήστε τον σκεπτικισμό μου, αλλά ταιριάζει σε έναν συγγραφέα να ασχολείται με αυτά τα πράγματα; Φερ' ειπείν, να μετρά πόσα χρόνια περιθώριο έχει να καθυστερήσει την ολοκλήρωση ενός έργου, πόσες σελίδες ανά x ημέρες είναι το όριο για ένα καλό editing κλπ... Φυσικά, όσοι θέλουν να γίνουν πρωταθλητές πρέπει να δουλεύουν σκληρά, να παρακολουθούν την πρόοδό τους στα εργόμετρα (να έχουν οπωσδήποτε χορηγό) και να κάνουν ρεκόρ. Τι ρεκόρ μπορεί να κάνει όμως ένας συγγραφέας-πρωταθλητής, άλλο από πρωτιές σε πωλήσεις; Και τι περιθώριο απομένει για το ρόλο του λογοτέχνη/καλλιτέχνη; Μοιάζει σαν να αναζητούμε τις παραμέτρους της συγγραφικής επιτυχίας με όρους μάρκετινγκ. Αναρωτιέμαι, όμως, είναι αυτός ο σωστός δρόμος; Εκει έξω, όχι στο δρόμο αλλά απλά έξω από την σφαίρα του φανταστικού μας κόσμου και της υποτιθέμενης συγγραφικής μας ιδιοφυίας και απασχόλησης, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος από άλλους ανθρώπους. Αρχής γενομένης από τους πιό κοντινούς, τον την σύντροφο, τους φίλους, συγγενείς γνωστούς κλπ κλπ. Αυτοί όλοι θεωρούν τις παραμέτρους συγγραφικής επιτυχίας με όρους μάρκετιγκ. Οτι και να σου πούνε, όσο δεν είσαι ακόμη ενας επιτυχημένος και με δυνατές πωλήσεις συγγραφέας, από μέσα τους θα σε λένε ψώνιο. Θα μου πείς τί μας νοιάζει; Εδώ θα έπρεπε να μας απαντήσει ο sylook. Η τέχνη χωρίς τους οπαδούς της, ποιανού τέχνη είναι; Τί νοημα έχει; Προσωπικά πιστεύω στην επιρροή της τέχνης στην διαμόρφωση του πολιτισμού. Αν η κύρια μάζα του παιδικού πληθυσμού διαβάζει σπαιντερ-μαν και όχι τις περιπετειες του Χωκμπερυ Φιν ή Ολιβερ Τουιστ ας πούμε, νομίζω ότι έχει διαφορά. Επίσης έχει διαφορά να διαβάζει Μικυ Μάους από Μπλέκ. Οπότε το τί πουλάει και τί όχι, δεν είναι τοσο αδιάφορο. Φυσικά επαφίεται στον κάθε συγγραφέα, κάθε γεωγραφικής περιοχής και εποχής, να αποφασίσει άν, θα θελήσει να συννπλεύσει με ότι αποδεδειγμένα πουλάει, π.χ. Κώδικες Ντα Βίντσι ή, θα επιχειρήσει να αλλάξει τη μόδα. Γϊνεται κι αυτό, μάλιστα, καλλιτέχνες κάθε είδους και μόδας, που αντέστρεψαν τις μόδες, έγιναν οι ίδιοι, σαν πρωτοπόροι, οι πλέον επιτυχημένοι. Το ζήτημα είναι ότι σ'αυτό το τόπικ δεν μιλάμε για ότι μας αρέσει εμάς μονο, λόγω της φύσης του συγκεκριμένου τόπικ και όχι γιατί εμένα ας πούμε δεν θα μου άρεσε. Το τόπικ εκ των πραγμάτων, αφού μιλάει για επαγγελματισμό, πωλήσεις και εισπράξεις, λαμβάνει υπ'όψη του το κοινό τασεις, τους εκδότες, τα συστήματα πωλήσεων, τα συστήματα αξιολόγησης και όπως, σωστά ή στραβά όλα αυτά λειτουργούν και βγάζουν στην τελική λεφτά. Το Όνομα του Ρόδου το διάβασα, το Κώδικα Ντα Βίντσι δεν θα τον διάβαζα ποτέ. Όμως δεν μπορώ να ανέβω σε ένα βάθρο συγγραφικό αλα Εκο, και να ξεφτιλίσω τον Μπράουν, επειδή δεν είναι τόσο ιντελεκτουέλ και θαμπωτικός με τις γνώσεις του όσο είναι ο πρώτος. Γιατί ο Μπράουν απέδειξε ότι μπορεί να πουλήσει, και μ'αυτό ασχολούμαστε όχι το άν θα μπορούσε να ΄γράψει το Εγκλημα και Τιμωρία. Ειναι ένα φαινόμενο πωλήσεων και, σ'αυτό το τόπικ τουλάχιστον, κάνουμε όλοι μία κατ'αρχήν παραδοχή. Ότι μας ενδιαφέρουν οι πωλήσεις των βιβλίων μας, ναι, τα γαμημένα τα λεφτά που υποτίθεται χαλούν την τέχνη. Τα λεφτά είναι ένα μέσο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί να πιεσει και να οθήσει παντοιοτρόπως. Αυτό που λέω κυρίως λοιπόν, και νομίζω έχει αναφερθεί σε κάποια σημεία, είναι ότι αξίζει τον τρόπο να διερευνήσουμε τον τρόπο που κινούνται τόσο συγγραφικά, όσο και εκδοτικά, οι αγγλόφωνες εκδόσεις γιατί σαφέστατα κυριαρχούν στην παγκόσμια αγορά. Edited June 20, 2007 by Dune Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted June 20, 2007 Share Posted June 20, 2007 (edited) Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που καταρρίπτουν την άποψή σου αλλά αυτή τη στιγμή μου έρχεται ένα που είναι και κλασσικότατο στο είδος. 'Red Mars' του Κιμ Στάνλευ Ρόμπινσον. Του πήρε καμια 25αριά χρόνια να το γράψει και όταν τελικά εκδόθηκε, σάρωσε και σε πωλήσεις και στα σημαντικότερα βραβεία Ε.Φ. ....εκείνος του απάντησε το εξής απλό: Writers, write... Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Τελικά είναι θέμα πείσματος. Αν κάποιος δεν το έχει αυτό -για μένα- δεν είχε ελπίδα απο την αρχή να τα καταφέρει. Λέμε λέμε λεμε και που καταλήγουμε τελικά; Ότι είναι θέμα πείσματος. Οπότε τωρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την ιδιομορφία της συγγραφής σαν επάγγελμα. Απαιτεί τα πάντα από σένα, χωρίς να σου δίνει τίποτα άλλο πίσω μέχρι να τα καταφέρεις εκτος από... την ικανοποίηση ότι δεν τα παράτησες! Αυτό πάντως για τον Ρομπινσον θα κάψει καρδιές Edited June 20, 2007 by Dune Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sylook Posted June 20, 2007 Share Posted June 20, 2007 Λέμε λέμε λεμε και που καταλήγουμε τελικά; Ότι είναι θέμα πείσματος. Ακριβώς. Σκληρή δουλειά και πείσμα - tools of the trade, mate. Οπότε τωρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την ιδιομορφία της συγγραφής σαν επάγγελμα. Ε, όχι και 'τώρα'. Λίγο να ασχοληθεί κάποιος με το σπορ και καταλαβαίνει την τρέλα που κουβαλάει... Απαιτεί τα πάντα από σένα, χωρίς να σου δίνει τίποτα άλλο πίσω μέχρι να τα καταφέρεις εκτος από... την ικανοποίηση ότι δεν τα παράτησες! Τελικά, νομίζω ότι συμφωνούμε απόλυτα! Εξαρτάται πάντως και απο το τι στόχους θέτεις εσύ στον εαυτό σου (και ο οποιοσδήποτε). Αν θες σώνει και καλά να γίνει best-seller το πρώτο βιβλίο σου, που το έγραψες μέσα σε δύο μήνες, ε μάλλον λάθος επάγγελμα/χόμπυ διάλεξες. Αν πάλι στόχος σου τώρα ή στο μέλλον, είναι να γίνεις 'επαγγελματίας' συγγραφέας μυθιστορημάτων στην Ελλάδα -βιοποριστικά δηλαδή- ε, τότε εδώ γελάνε.... Για εμένα, η ουσία είναι οι μικρές νίκες που σε κάνουν να χαίρεσαι και να προχωράς και αν -κάποτε- πάρεις κανά Hugo και πουλήσεις 500.000 αντίτυπα σε παγκόσμιο επίπεδο, ακόμα καλύτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted June 20, 2007 Share Posted June 20, 2007 Αν πάλι στόχος σου τώρα ή στο μέλλον, είναι να γίνεις 'επαγγελματίας' συγγραφέας μυθιστορημάτων στην Ελλάδα -βιοποριστικά δηλαδή- ε, τότε εδώ γελάνε.... Αν είσαι όντως επαγγελματίας του εκδοτικού μάρκετιγκ και λές κάτι τέτοιο, σε παραδέχομαι για την ειλικρίνειά σου ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted June 20, 2007 Share Posted June 20, 2007 Στην Αμερική υπάρχει σκέψη, για ένα μόνο λόγο. Επειδή η σκεψη πουλαει. Οι μαρκετίστες εκεί το ξέρουν, το ήξεραν πάντα. Την πουλανε λοιπόν αντί να την κρίνουν. Μεγάλη αλήθεια αυτή, Dune. Πώς βλέπετε την συγγραφή σαν επάγγελμα; Dune, η αρχική σου ερώτηση μού δημιουργεί μια σύγχυση, όταν συλλογίζομαι πόσοι από εδώ μέσα μπορούν να την απαντήσουν χωρίς να ξεφύγουν από το θέμα. Αν η ερώτηση ήταν "πώς φαντάζεστε ότι είναι να ζεις επαγγελματικά από τη συγγραφή;" θα ήμουν έτοιμος να δεχτώ τη νομιμότητα της ερώτησης και να κρίνω ανάλογα τις απαντήσεις. Αλλά η ερώτηση, δοσμένη έτσι, εμπλέκει δυο κατηγορήματα, συγγραφέας και επαγγελματίας, δημιουργώντας μια οντότητα, αυτή του επαγγελματία συγγραφέα, την οποία τελικά καλούνται οι συμμετέχοντες να σχολιάσουν. Η ερώτησή σου, λοιπόν, είναι ταυτόσημη με την ερώτηση "Πώς βλέπετε τους εαυτούς σας ως επαγγελματίες συγγραφείς;". Φοβάμαι ότι το γεγονός πως κανείς από τους συμμετέχοντες δεν μετέχει στο κατηγόρημα επαγγελματίας συγγραφέας καθιστά επισφαλή οποιαδήποτε δήλωση περί αυτού. Αντιλαμβάνομαι ότι η τοποθέτησή μου θυμίζει ακαδημαϊκή κριτική (του χειρότερου είδους) και ίσως πιστεύετε ότι κολλάει στους τύπους κι όχι στην ουσία. Επίσης, Dune, θέλω να σπεύσω να ξεκαθαρίσω ότι το θέμα όπως το έθεσες με ενδιαφέρει κι εμένα. Απλά προσπαθώ να εντοπίσω σε ποιο βαθμό είναι εφικτό να κατορθώσουμε να αποκτήσουμε μια εικόνα του επαγγελματία συγγραφέα. Μια στρατηγική θα ήταν να θέσουμε το ερώτημα στη μορφή "Πώς βλέπετε τον εαυτό σας σαν Stephen King;" Φοβάμαι όμως ότι και σ' αυτή την περίπτωση δεν θα είχαμε μια καθολική απάντηση, γιατί η ερώτηση η ίδια δεν ζητά καθολικά αποδεκτή απάντηση. Όλες οι απαντήσεις είναι αποδεκτές. Αλλά ακόμη κι ερώτηση "Πώς βλέπετε τους επαγγελματίες συγγραφείς ως επαγγελματίες συγγραφείς;" πάλι δεν επιδέχεται μονοσήμαντη απάντηση. Αν πάλι δεν επιδιώκεται μια μονοσήμαντη και καθολικά αποδεκτή απάντηση, τότε το θέμα εξαντλείται στην παράθεση προσωπικών απόψεων με τη μορφή σχολικών δοκιμίων, χωρίς διαξιφισμούς και αντιπαραθέσεις. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά. Μάλλον σπαμάρω... (οπότε θα δεχθώ και την προβλεπόμενη ποινή) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 20, 2007 Share Posted June 20, 2007 Δυστυχώς δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι ο Σταλονε πρίν δώσει το Ρόκυ 1 που πήγε για 10 Οσκαρ, είχε κοιμηθεί και μερικές φορές στους δρόμους, είχε παίξει και σε τσοντα. Μπορώ όμως να μαντέψω γι'αυτόν/αυτή που λες ότι δεν ήταν Ελληνας συγγραφεας στην Ελλάδα Ήταν ο Stephen King λίγο πριν εκδόσει το Κάρρυ. Παλαιότερα δούλευε μέχρι και σε καθαριστήρια για να ζήσει. Και δεν είναι ο μόνος. Απλά, ο συγγραφέας, όπως πολύ σωστά επισήμαναν, γράφει. Και μάλιστα γράφει ιστορίες, όχι εκθέσεις περί συγγραφής ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sylook Posted June 21, 2007 Share Posted June 21, 2007 Αν είσαι όντως επαγγελματίας του εκδοτικού μάρκετιγκ και λές κάτι τέτοιο, σε παραδέχομαι για την ειλικρίνειά σου ;) Όχι, δεν ασχολούμαι με εκδόσεις για το Μάρκετιγκ, προτιμώ την Ε.Φ. Το πόρισμα μου είναι απόροια κοινής λογικής και -της όποιας- γνώσης της Ελληνικής αγοράς. Με την εξαίρεση κάποιου δημοσιογράφου που γράφει και άρθρα ίσως, πραγματικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος Έλληνας συγγραφέας ο οποίος να ζει αποκλειστικά και μόνο με την γραφή βιβλίων (μυθιστορημάτων, διηγημάτων, νουβελών κτλ.). Μακάρι να μπορεί κάποιος να με διαψεύσει, αλλά τα ίδια τα μεγέθη της αγοράς δεν το επιτρέπουν, έτσι και αλλιώς. Θα έπρεπε, αυτός ο φανταστικός συγγραφέας, να πουλάει ακατέβατα 20.000-40.000 βιβλία το χρόνο (κάθε χρόνο). Αν υπάρχει κάποιος που να ξέρει ενα τέτοιο συγγραφέα ας μας το πει. Φυσικά, υπάρχει πάντα και η αγγλόφωνη αγορά, αν είσαι καλός και άνετος με τη γλώσσα. Υπάρχουν παραδείγματα Ελλήνων συγγραφέων που έχουν διαπρέψει έξω και ζουν απο τη πένα τους. Βέβαια, ο ανταγωνισμός στην Αγγλία π.χ. είναι τέτοιος που θα σαλέψεις, αλλά όμως υπάρχει πάντα και αυτή η επιλογή. Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted June 21, 2007 Share Posted June 21, 2007 (edited) ..... εμπλέκει δυο κατηγορήματα, συγγραφέας και επαγγελματίας, δημιουργώντας μια οντότητα, αυτή του επαγγελματία συγγραφέα, την οποία τελικά καλούνται οι συμμετέχοντες να σχολιάσουν. Η ερώτησή σου, λοιπόν, είναι ταυτόσημη με την ερώτηση "Πώς βλέπετε τους εαυτούς σας ως επαγγελματίες συγγραφείς;". ..........Επίσης, Dune, θέλω να σπεύσω να ξεκαθαρίσω ότι το θέμα όπως το έθεσες με ενδιαφέρει κι εμένα. Απλά προσπαθώ να εντοπίσω σε ποιο βαθμό είναι εφικτό να κατορθώσουμε να αποκτήσουμε μια εικόνα του επαγγελματία συγγραφέα. Μια στρατηγική θα ήταν να θέσουμε το ερώτημα στη μορφή "Πώς βλέπετε τον εαυτό σας σαν Stephen King;" Ενα καλό βιβλίο αξίζει όλο το κόπο, χρόνο, υπομονή επιμονή και προσπάθεια που μπορείς να καταβάλεις. Το αξίζει πραγματικά. Απαντώντας σε σχόλιο του sylook αλλού, αξίζει, ένα βιβλίο που μπορείς να το τελειώσεις σε δύο μήνες, να το τελειώσεις σε ένα χρόνο. Και να κυνηγήσεις την τελειότητά του. Η συζήτηση λοιπόν γίνεται για το "καλό". Πότε λέει ο συγγραφέας "ναί, είναι καλό;" Γι'αυτό το τοπικ επικεντρώνει στον επαγγελματισμό. Ο επαγγελματίας θεωρεί καλά τα βιβλία του που πούλησαν και κακά ή άκαιρα όσα δεν πούλησαν. Εφταιγαν τα εξώφυλα, ο τίτλος, η περίληψη, δεν έχει σημασία, ότι έφταιγε είναι ευθύνη και υποχρέωση του επαγγελματία να το φροντίσει. Αντίθετα, κάποιος που γραφει με το σκεπτικό ότι "δεν με νοιάζει κι άν εκδοθεί εμένα με νοιάζει να γράψω", μπορεί να βρεί καλά χίλια γραπτά του. Μιάς και αναφέρθηκε λοιπόν ο Στέφεν Κίνγκ, ο συμπαθέστατος κύριος Στέφεν Κίνγκ. Εγραφε το τελευταίο βιβλίο που πραγματευόταν, το είχε φτάσει μέχρι τη μέση κι εκείνη την εποχή ήταν παράλληλα ανθρακορύχος. Κάπου λοιπόν του την έδωσε πιά. Το πήρε και το πέταξε σούμπιτο στο σκουπιδοτενεκέ. Η γυναίκα του πήγε κρυφά, το μάζεψε το έβαλε σε ένα φάκελο και το ταχυδρόμησε σε έναν εκδοτικό οίκο, έτσι όπως ήταν μισό, με την φράση ότι ο άνδρας της εχασε το κουράγιο του και έτσι μόνο αυτά είχε να τους στείλει. Υστερα από λίγο καιρό, ήρθε μία επιταγή με χίλιες λίρες και την επιθυμία του εκδοτη να ολοκληρώσει ο κύριος Κίνγκ το βιβλίο του Αυτο φυσικά δεν θα συνέβαινε ποτέ στην Ελλάδα. Για κάτι τέτοια γίνεται η συζήτηση. Τέτοιες ιστορίες, η Ροουλινγκς από την πρόνοια στα δισ, ο Στέφεν Κίνγκ, τί να πεί κανείς για τον Μπουκ'όφσκι, που κάποιοι άσχετοι με το επάγγελμα, έφτιαξαν επι τουτοις εκδοτικό οίκο για; να τον εκδόσουν, συμβαίνουν ΜΟΝΟ στην αγγλόφωνη λογοτεχνία. Θα μπορούσα να το θέσω κάπως έτσι: Δεν αρκεί να είσαι εσύ μεγαλοφυία, πρέπει να είναι λίγο μεγαλοφυία και αυτός που θα σε εκδόσει, θα σε αντιληφθεί, και σίγουρα αυτός που θα σε ξεχωρίσει αρχικά. Οπότε δεν είναι τόσο τυχαίο που, όπως είπα κι αλλού, η αγγλική λογοτεχνία είναι πρωταθλήτρια στις πωλήσεις παγκοσμίως. Αυτό δεν σημαίνει ότι έιναι ασυναγώνιστη. Οποιοσδήπότε από οποιαδήποτε χώρα, μεταφρασμένος στην αγγλική, μπορεί να συναγωνιστεί τα αγγλικά παγκόσμια μπέστ σέλλερ. Φυσικά με το ανάλογο υποστηρικτικό μάρκετιγκ. Όμως δεν θα ειναι ποτέ ανταγωνίσιμο ενα βιβλίο σε τέτοια επίπεδα, με το σκεπτικό "γράφω ότι μου αρέσει, όποτε μου αρέσει, για το γούστο μου και δεν με νοιάζει κι άν πουλήσει". Βεβαια ποτέ δεν θα τα παρατήσεις έτσι, ποτέ δεν θα τα πάρεις στο κρανίο και θα πετάξεις κάτι σαν το Κάρρυ έξω στα σκουπίδια, όμως μάλλον και ποτέ, έτσι, δεν θα γράψεις κάτι σαν το Κάρρυ. Αυτό αφορά το τοπικ λοιπόν για να απαντήσω και στο Nihilio, και όχι εκθέσεις περί συγγραφής. Νομίζω ότι για όλους όσους έχουν βλέψεις να βγάλουν χρήματα από τη συγγραφή, η άποψη ότι μπορεί να κάνεις μπεστ σέλλερ κατα λάθος, ή από θεία έμπνευση, μεταξύ τυριού και φρούτου χωρίς όλα αυτά που πέρασαν όσοι τα έκαναν είναι επικίνδυνη και παραπλανητική. Εμένα λοιπόν, μου δίνουν κουράγιο αυτά, και φόρτωσα πολύ που τα διάβασα. Πήρα πληροφορίες που δεν ήξερα και μου κάνουν καλό. Πιστεύω ότι κάνουν καλό και σε άλλους που έχουν επαγγελματικές βλέψεις. Καλό το διαρκές γράψιμο, το editing (διαρκές κι αυτό μέχρι να το σιχαθείς, οπότε είναι έτοιμο) το δούλεμα προφίλ, διαλόγων , αφηγήσεων, περιγραφών, πλοκής. Λίγο ακόμη. Όμως η ψυχική διάθεση με την οποία γράφεις είναι σημαντικότατη. Γιατί η συγγραφή είναι η τέχνη των έξυπνων. Πώς λοιπόν να συνεχίσεις να γράφεις σαν έξυπνος όταν νοιώθεις μαλάκας; Μάλλον αυτό ήταν που άλλαξαν οι 1000 λίρες στον κ.Κίνγκ, γιατί φυσικά ούτε το γραπτό άλλαξε ούτε κανείς δεν σώθηκε ποτέ με 1000 λίρες. Οπότε το συγκεκριμένο τόπικ δεν είναι γενικά για την συγγραφή, είναι μονο γι'αυτό ακριβώς που λέει, η συγγραφή σαν επάγγελμα και μάλιστα πρωταθλητισμό. Run to win. Για τα λεφτά και τη δόξα. Για την συγγραφή σαν χόμπυ και όπου μας βγάλει, είναι σίγουρα άλλες οι παράμετροι. Είναι γούστο του κάθε ένα να κάνει ότι θέλει στον ελεύθερο χρόνο του. Δεν θα είμαι λιγότερο μαλάκας εγώ που ΄παίζω μποουλιγκ, από κάποιον που παίζει τάβλι. Κάποιος άλλος γράφει. Όμως άν πείς στον εαυτό σου ότι γράφω, γιατί θέλω να γίνω επαγγελματίας, θέλω να ζήσω και μάλιστα καλά από αυτό, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Κι ας μήν το πείς αυτό σε κανέναν άλλο. Είναι η διαφορά από την άποψη στο στοίχημα. Αλλο να λές ο Zipo μου γαμάει, ανάβει κάθε φορά για χίλιες φορές, και άλλο να ποντάρεις ... ακόμα και ένα τόσο δα μικρό σου δακτυλάκι σ'αυτό. Κι ας είναι να κερδίσεις, μία ολόκληρη αστραφτερή Κορβέτ. (από την πιο τελευταία βέρσιον του γνωστού θρίλερ "Τσοπ τσοπ", του Χιστκοκ) Edited August 12, 2007 by Dune Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 21, 2007 Share Posted June 21, 2007 Αγαπητέ Dune, λίγο-πολύ καταλαβαίνω αυτά που γράφεις, θα το ήθελα πολύ οι απόψεις σου να ήταν και καθεστώς σε αυτή τη χώρα, αλλά δεν είναι και γι αυτό ακριβώς μου γυρνάνε και τα άντερα ενώ ταυτόχρονα επιμένω και υπομένω. Να εξηγηθώ. Καταρχάς είμαι σεναριογράφος. Σπούδασα κινηματογράφο για να γίνω κυρίως σκηνοθέτης αλλά κατέληξα σε άλλα μονοπάτια. Στη σχολή (κάπου στο L.A.) έτυχε να έχω και δάσκαλο σεναρίου τον Ron Osborn, που εκείνη την εποχή μεγαλουργούσε με το Moonlighting (Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια) και που αργότερα ήταν ένας από τους σεναριογράφους του Meet Joe Black. Σε αυτά τα μαθήματα οι μαθητές παρουσίαζαν και δούλευαν σενάρια που σκόπευαν να γυρίσουν low budget οι ίδιοι ή να τα πουλήσουν σε κάποιο στούντιο. Εγώ, που το γράψιμο ήταν το τελευταίο πράγμα στο οποίο ήθελα να χαραμιστώ, έγραφα σενάρια προς κατανάλωση στην συγκεκριμένη τάξη και μόνο. Δεν υπήρχε μέσα μου καμία ιδέα που να έκαιγε και που ήθελε να βγει στο χαρτί. Παρόλα αυτά, ο Ron κάτι πρόσεξε στο γράψιμο μου και με παρότρυνε συνέχεια «keep writing». Μόνο όταν γύρισα στην Ελλάδα και μού’λαχε δουλειά σεναρίου κόλλησε και η γλύκα της γραφής στο χέρι μου. Από τότε την πρώτη φορά (1988) μέχρι σήμερα, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, μετά από συνεργασίες με σκηνοθέτες και παραγωγούς, είναι οικτρό να βλέπω πως στην Ελλάδα υπάρχουν λίγοι που ξέρουν να γράφουν σενάριο, και ακόμα λιγότεροι να διαβάζουν (και να αναγνωρίζουν το καλό). Γίνονται βέβαια και καλές δουλειές, βγαίνουν όμως φοβάμαι τυχαία, γιατί επιλέγονται από άλλες συγκυρίες (μέσον κλπ). Σε όσες συνεργασίες εμπλάκηκα προσωπικά τα τελευταία δέκα χρόνια, παρόλο που το τιμόνι το είχαν άλλοι, και είμαι άτομο χαμηλής αυτοεκτίμησης, είχα συνεχώς την αίσθηση πως γνώριζα περισσότερα από τον καθένα του πως έπρεπε να γραφεί κάτι. Κι όμως, γνωρίζω πως είμαι δέκα χρόνια πίσω, κολλημένος μόνο στο πηγαίο ταλέντο μου. Δηλαδή, αν είχα αρχίσει να δουλεύω στο σενάριο μετά την αποφοίτηση μου στην Αμερική, μέσα στην κρεατομηχανή της βιομηχανίας της, με τα απαιτητικά στάνταρ και τον ανελέητο ανταγωνισμό από άλλα ταλέντα, θα ψηνόμουν και θα εξελισσόμουν σε αληθινό επαγγελματία με γρήγορη πένα στην εκάστοτε απαίτηση μιας δουλειάς. Εδώ όμως, νιώθοντας ίσος και καλύτερος από τους περισσότερους, με μόνο την έμπνευση μου σαν οδηγό, είμαι δέκα χρόνια πίσω και από τον πιο μέτριο σεναριογράφο του Χόλυγουντ. Έχω μείνει δηλαδή εκτός αγωνιστικού χώρου για το πρωτάθλημα για το οποίο μας μιλάς, και αυτό γιατί έτσι είναι ο χώρος. Στην λογοτεχνία είμαι καινούργιος. Πριν γράψω καν ένα διήγημα έγραψα ένα μυθιστόρημα και αυτό στα αγγλικά, το οποίο αργότερα μετέφρασα στα ελληνικά. «Ο Σαλτιμπάγκος και οι Γάτες της Ύδρας» απορρίφθηκε από πέντε εκδοτικούς οίκους (Αγκυρα, Καστανιώτη, βιβλιοπωλείον της Εστίας, Πατάκη και Ψυχογιός). Έστειλα τελευταία άλλη μια κόπια στη Μινώας και δεν είχα έκτοτε νέα του.) Απαιτεί αρκετή ψυχική δύναμη και κάποια έξοδα για κάθε αποστολή, γι αυτό και άλλο ένα μυθιστόρημα και συλλογή διηγημάτων παραμένουν αδοκίμαστα. Καλό θα ήταν οι εκδοτικοί οίκοι να δέχονταν files σε δισκέτες, αλλά δυστυχώς πρέπει να ξοδέψω την δική μου μελάνι προς τύπωμα, να βγάλω φωτοτυπίες και μετά να ετοιμάσω το βαρύ χειρόγραφο σε φακέλους για να αποσταλεί ταχυδρομικά στους διάφορους αναγνώστες. Αυτό που θα είχε ανάγκη ο καθένας μας θα ήταν όχι μέσον αλλά μια έμπειρη, επαγγελματική καθοδήγηση. Αυτό που στο εξωτερικό είναι γνωστό σαν literary agent και που ξέρει ποιος εκδοτικός οίκος ψάχνει τι είδους βιβλίο. Και για να γυρίσω στο κυρίως θέμα. Είμαι 44 χρονών, ζω με την μητέρα μου, και προς το παρόν είμαι άνεργος και αδέκαρος (και χάνω όλα σας τα «μυτίγκια» για τις γα***νες τρύπιες μου τσέπες). Γιατί επιμένω σεναριογράφος και πασχίζω να βρω δουλειά για να ζήσω με το γράψιμο. Και όπως τα λένε οι άλλοι, αγαπητέ Dune, σαν πραγματιστές βγαίνουν δίκιο και εσείς κι εγώ χάνουμε κατά κράτος. Έχω χάσει το μέτρημα για το ποσοστό καλοκαίρι είναι αυτό που θα το περάσω κλεισμένος στο σπίτι, να μην μπορώ να βγω για μια μπύρα, να βλέπω στη τηλεόραση άλλους να ξεφαντώνουν στα νησιά, να κάνουν φίλους και να ερωτεύονται. Μπορούμε να μιλάμε για τον πρωταθλητισμό του γραψίματος όσο θέλουμε και να γλυκαινόμαστε για ιστορίες σαν εκείνη του Στήβεν Κινγκ. Σε αυτή την άθλια χώρα είμαστε όμως και να αλλάξει στην διάρκεια της δικής μας ζωής αποκλείεται. Εγώ βάζω πάντα και το στοιχείο της «ταβέρνας». Τις προσπερνάω πολλές φορές στις μοναχικές μου βόλτες, και βλέπω το ζευγαράκι που τρώει παρέα. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Δεν έχω την οικονομική άνεση ούτε τον εαυτό μου να του χαρίσω ένα γεύμα. Και αυτό μας φέρνει στην ηχώ του πατέρα μου (που τον έχασα το ’90) «βρες μια αληθινή δουλειά». Πρόπερσι το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο και αναγκάστηκα να το κάνω και αυτό. Εκεί έπεσε το γέλιο. Όχι από μένα φυσικά. Το μόνο βιογραφικό που είχα να δείξω ήταν τα σενάρια, οι ταινίες, που προκαλούσα κατ’αρχήν το μειδίαμα των ανθρώπων του εργοστασίου στο οποίο πήγαινα απελπισμένος. Κατέληξα 4 μήνες συμβασιούχος σε εργοστάσιο επίπλων και με το τέλος του χρόνου απολύθηκα μαζί με πολλούς άλλους. Βρέθηκα και σε συνέντευξη για συνεργείο καθαρισμού γραφείων, όπου κυρίως προσλάμβαναν άτομα με ψυχιατρικές διαταραχές, όπου με είπαν – με πάση ειλικρίνεια – πως ντρέπονταν να με προσλάβουν «εμένα, με τα τόσα εξέχοντα προσόντα»!!! Πήγα και για οδοκαθαριστής στα Διόδια Αθηνών Λαμίας αλλά δεν μου έκατσε γιατί κοίταζαν να προσλάβουν οικογενειάρχες. Αυτά φίλε Dune. Βρίσκω τις απόψεις σου ρομαντικές, μακάρι να εμπεριείχαν και την λύση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted June 21, 2007 Share Posted June 21, 2007 (edited) Όσο μεγαλοφυία κι αν είναι ενας συγγραφέας, όσο γαμάτο και άν είναι ενα αβιβλιο ή σενάριο, πρέπει να βρεθεί κάποιος αντίστοιχου διανοητικού βεληνεκούς για να το ανακαλύψει, προώθήσει και αναδείξει. Η Universal προσέφερε 300,000 δολάρια στον Σταλόνε για το Ροκυ 1. Τί θα ειχε γίνει αν είχαν πεί; Κοίτα τον το κακομοίρη, στο δ΄ρομο ζεί, δώστου 3000 δολάρια και πολλά του πέφτουν; (σας θυμίζει κάτι αυτό το στυλ;) Ο εκδοτικός οίκος που πήρε το μισό βιβλιο του Στήβεν Κίνγκ του έστειλε 1000 λίρες. Ο Στίβεν μπορεί, όπως οι περισσότεροι συγγραφείς, να το έτρωγε στις πουτάνες ή στο ποτό. Μπορούσαν να τα χάσουν. Όμως το έκαναν προφανώς γιατί κάποιος ιδιοφυής διέγνωσε μελλοντικές πωλήσεις και κάποιος αντίστοιχα ιδιοφυής διέγνωσε το πρόβλημα του ίδιου του Κίνγκ προκειμένου να συνεχίσει. Αντίστοιχα στην Ελλάδα νομίζω ότι θα λάμβανες ένα ευγενικό γράμμα (αν λάμβανες κάποιο) που θα έγραφε. Αν ο άντρας σας βρεί ποτέ το κουράγιο να το τελειώσει θα θέλαμε να το δούμε. Ο εκδοτικός της Ροουλινγς, γεμισε όλο τον κοσμο με "Χάρυ Πότερ, η αποκάλυψη". Ήταν δεν ήταν η λογοτεχνική αποκλάλυψη ποιος μπορεί να το πεί τώρα; Τώρα έχει πουλήσει εκ. αντίτυπα. Είναι εμπορική αποκάλυψη έτσι κι αλλιώς Εντάξει ο παράγων τύχη, όταν ο κουρασμένος αξιολογητής μπορεί να περάσει στο ντούκου κάποια γραπτα ισχύει. Όμως πάλι, σε ένα κύκλωμα που κυνηγάει τα λεφτά δεν ισχύει. Γιατί ο αξιολογητής ίσως εκεί, πάει κι αυτός για τα λεφτά οπότε έχει τα μάτια οτυ ανοικτά για να το πιάσει το λαβ΄ράκι. Σε κάθε ένα που τυχόν από κούραση θέλει να περάσει ντούκου σκέφτεται "αν όμως είναι αυτό πουθα με κάνει μάγκα;" Στην ελλάδα δεν θα γίνει μάγκας έτσι κι αλλιώς, για έναν κωλομισθό δουλεύει, οπότε δεν έχει αυτό το άγχος. Αυτά όλα δεν έχουν άμμεση σχέση με μάς, που γράφουμε. Εμείς πρέπει να γράψουμε κάτι που να κοντράρει τα παγκόσμια μεγαθήρια. Πώς; Δικό μας πρόβλημα αυτό. Όμως στην συνέχεια αλήθεια τί γίνεται; Εγώ πραγματικά άν μπορούσα θα έγραφα μόνο σε αγγλικά και δεν θα έστενα χειρόγραφο σε ελληνικό οίκο. Όχι γιατί τους κατακρίνω αλλα γιατί το έχω διαλέξει για επάγγελμα ρε αδερφέ έτσι το γουστάρω, όχι για να βγάζω γκομενες και να βγάζει κι ο Καστανιώτης τζάμπα εκδόσεις. Γράφοντας λοιπον ελληνικά, με σκοπό την επαγγελματική αποκατάσταση και, γιατί όχι , το μπέστ σελλερ, ποιά είναι αυτά που μπορούμε να κάνουμε, εκτός φυσικά από το να γράφουμε; Οι συγγραφείς γράφουν ναι, όμως στο παρόν τόπικ διερευνούμε μετά που γράφουν οι συγγραφείς, πως θα πουλήσουν κιόλας. Edited August 12, 2007 by Dune Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sylook Posted June 21, 2007 Share Posted June 21, 2007 Γράφοντας λοιπον ελληνικά, με σκοπό την επαγγελματική αποκατάσταση και, γιατί όχι , το μπέστ σελλερ, ποιά είναι αυτά που μπορούμε να κάνουμε, εκτός φυσικά από το να γράφουμε; Οι συγγραφείς γράφουν ναι, όμως στο παρόν τόπικ διερευνούμε μετά που γράφουν οι συγγραφείς, πως θα πουλήσουν κιόλας. Στεναχωριέμαι που το λέω -ξανά- αλλά η επαγγελματική συγγραφή στην Ελλάδα (με εξαίρεση τους αρθρογράφους βέβαια) είναι ουτοπία. Για να βγάλεις λεφτά εδώ απο το βιβλίο σου, πρέπει πρώτα να γίνει τρελή επιτυχία στο εξωτερικό, ώστε να το πάρει ο Λιβάνης και να χώσει την απαιτούμενη διαφήμιση (τηλεόραση, εφημερίδες κτλ) γνωρίζοντας ότι την σημαντική επένδυση που θα κάνει, θα την παρει πίσω δεκαπλάσια. Έτσι δουλεύουν τα πράγματα και έτσι είναι η αγορά - αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν ζούσαμε σε μια Ελλάδα 100.000.000 κατοίκων, όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Για εμένα ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος -και φυσικά ο πιο δύσκολος- είναι η αγγλόφωνη αγορά με την βοήθεια και κάποιου ατζέντη. Ξέρω ότι αυτό μπορεί να μην μας βολεύει αλλά, πολύ απλά, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος ο οποίος είναι σοβαρός με το ζήτημα, είναι να μεταφράσει το έργο του (αν μπορεί το κάνει μόνος ή αλλιώς πληρώνει, κάνει σεξουαλικές χάρες κτλ.) και προετοιμάζεται για άπειρες απορρίψεις και πολλά χαμένα λεφτά στα ταχυδρομεία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted June 21, 2007 Share Posted June 21, 2007 Για εμένα ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος -και φυσικά ο πιο δύσκολος- είναι η αγγλόφωνη αγορά με την βοήθεια και κάποιου ατζέντη. Κάπως μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι είσαι μαρκετίστας στο χώρο τον εκδόσεων. Χμμμ, λοιπόν.... αναλαμβάνεις; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted June 21, 2007 Share Posted June 21, 2007 Στεναχωριέμαι που το λέω -ξανά- αλλά η επαγγελματική συγγραφή στην Ελλάδα (με εξαίρεση τους αρθρογράφους βέβαια) είναι ουτοπία.Για να βγάλεις λεφτά εδώ απο το βιβλίο σου, πρέπει πρώτα να γίνει τρελή επιτυχία στο εξωτερικό, ώστε να το πάρει ο Λιβάνης και να χώσει την απαιτούμενη διαφήμιση (τηλεόραση, εφημερίδες κτλ) γνωρίζοντας ότι την σημαντική επένδυση που θα κάνει, θα την παρει πίσω δεκαπλάσια. Αν κάνεις επιτυχία στο εξωτερικό, μαλάκας είσαι να το δώσεις στον Λιβάνη εδώ, για να βγάλει τα δεκαπλάσια; Εσύ δηλαδή μόνος σου δεν ξέρεις να ποντάρεις στα σίγουρα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sylook Posted June 21, 2007 Share Posted June 21, 2007 Αν κάνεις επιτυχία στο εξωτερικό, μαλάκας είσαι να το δώσεις στον Λιβάνη εδώ, για να βγάλει τα δεκαπλάσια; Εσύ δηλαδή μόνος σου δεν ξέρεις να ποντάρεις στα σίγουρα; Μα αμα κάνεις επιτυχία έξω π.χ. στην Αγγλία, μετά το στέλνεις σε όλες τις χώρες που ενδιαφέρονται για να βγάλεις φράγκα σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν καταλαβαίνω το σχολιό σου. Δηλαδή αμα κάνεις επιτυχία έξω, θα σνομπάρεις την χώρα σου, ή θα το εκδόσεις μόνος? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sylook Posted June 21, 2007 Share Posted June 21, 2007 Κάπως μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι είσαι μαρκετίστας στο χώρο τον εκδόσεων.Χμμμ, λοιπόν.... αναλαμβάνεις; Χαχαχχα....όχι, καμία σχέση με εκδόσεις. Αν είχα τέτοια θέση, να είσαι σίγουρος ότι θα είχα εκδώσει τα σώψυχά μου! Το να βρείς ατζέντη πάντως, στην Αγγλία π.χ. που είναι και κοντά, δεν είναι τόσο δύσκολο. Αρκεί βέβαια να έχεις κάτι καλό να επιδείξεις. Θα το στείλεις απο δώ και απο κεί, όλο και κάποιος θα ενδιαφερθεί, άλλωστε οι ατζέντηδες αυτό κυνηγάνε, την επόμενη χρυσή κότα και δεν τους κοστίζει και τίποτα. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να σε πασάρουν στους οίκους με τους οποίους συνεργάζονται και αν κάποιος σε επιλέξει, θα πάρουν το ποσοστό τους και όλοι είναι ευτυχισμένοι. Έχε υπόψιν σου μάλιστα ότι αν πας ξέμπάρκος σε κάποιο σοβαρό ξένο οίκο, το πρώτο πράγμα που θα σε ρωτήσουν είναι ποιός είναι ο ατζέντης σου, για να συννενοηθούν μαζί του. Μην κοιτάς που εδώ είμαστε εκατό χρόνια πίσω, έξω οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες και το ταλέντο το ζητάνε. Βέβαια όπως προείπα, στην αγγλόφωνη αγορά πέφτουν κορμιά και πρέπει να είσαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καλός για να ξεχωρίσεις απο το σωρό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted June 22, 2007 Share Posted June 22, 2007 (edited) Μα αμα κάνεις επιτυχία έξω π.χ. στην Αγγλία, μετά το στέλνεις σε όλες τις χώρες που ενδιαφέρονται για να βγάλεις φράγκα σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν καταλαβαίνω το σχολιό σου. Δηλαδή αμα κάνεις επιτυχία έξω, θα σνομπάρεις την χώρα σου, ή θα το εκδόσεις μόνος? Ο εκδοτικός όικος που σε αναδεικνύει είναι αυτός που έχει κάνει τα πάντα σχεδόν για σένα, πέραν του ότι εσύ φυσικά έγραψες το βιβλίο. Αν είναι ο εγγλέζικος εκδοτικός, που σε εκανε αστέρι, αυτός θα κανονίσει σε ποιές χώρες θα κυκλοφορήσεις σε συνεργασία φυσικά με σένα. Ο κάθε Λιβάνης, αντιπρόσωπος μίας χωρας, απαξ και πληρώσει τα δικαιώματα του, μπορεί να κάνει ότι θέλει. Το σχόλιο αφορά την περίπτωση που ο εγγλέζικος εκδοτικος, για την Ελλάδα ειδικά, επειδή είναι η χώρα μου ας πούμε, μου παραχωρήσει το δικαίωμα να την χειριστώ όπως θέλω εγώ. Σε μία τέτοια περίπτωση, αφού το όνομα το έχω ήδη, και όσα θα έριχνε στη διαφήμιση ο Λιβάνης μπορώ κι εγώ να τα ρίξω σε συνεργαζία με τον εγγλέζο, που έχει ήδη ποντάρει μία φορά πάνω μου, θελει σκέψη για να προτιμήσω τον Ελληνα εκδότη. Ο οποίος υπόψη, προφανώς σε κάποια φάση θα με έχει φτύσει, ταπεινώσει, θα μου έχει φερθεί σαν αναλώσιμο και όλα τα ωραία, τάσεις που πιθανότατα απλά θα υποκρίνεται ότι του πέρασαν, ίσα για να με κολακέψει και να με κλέψει στη συμφωνία. Αποδεικνύοντας και στον εαυτο του ότι είχε δίκιο που με έφτυνε και πρίν. Οπότε, κι άν ακόμη ο εγγλέζικος εκδοτικός, μου δώσει αυτό το δικαίωμα, να κάνω ότι θέλω στη χώρα μου, μάλλον συγκλίνω στο να αφήσω να κάνουν αυτοί και στη χώρα μου τη δουλειά τους αφού την κάνουν καλά, να διαπραγματευτούν αρχικο ποσό συμφωνίας, απαραίτητη διαφημιστική προώθηση ποσοστά κλπ. Κι εγώ να συνεχίσω να κάνω γι'αυτούς την δική μου δουλειά καλά, δηλαδή να τους ετοιμάζω το επόμενο μπέστ. Edited June 22, 2007 by Dune Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sylook Posted June 22, 2007 Share Posted June 22, 2007 Ο εκδοτικός όικος που σε αναδεικνύει είναι αυτός που έχει κάνει τα πάντα σχεδόν για σένα, πέραν του ότι εσύ φυσικά έγραψες το βιβλίο. Αν είναι ο εγγλέζικος εκδοτικός, που σε εκανε αστέρι, αυτός θα κανονίσει σε ποιές χώρες θα κυκλοφορήσεις σε συνεργασία φυσικά με σένα. Ο κάθε Λιβάνης, αντιπρόσωπος μίας χωρας, απαξ και πληρώσει τα δικαιώματα του, μπορεί να κάνει ότι θέλει. Το σχόλιο αφορά την περίπτωση που ο εγγλέζικος εκδοτικος, για την Ελλάδα ειδικά, επειδή είναι η χώρα μου ας πούμε, μου παραχωρήσει το δικαίωμα να την χειριστώ όπως θέλω εγώ. Σε μία τέτοια περίπτωση, αφού το όνομα το έχω ήδη, και όσα θα έριχνε στη διαφήμιση ο Λιβάνης μπορώ κι εγώ να τα ρίξω σε συνεργαζία με τον εγγλέζο, που έχει ήδη ποντάρει μία φορά πάνω μου, θελει σκέψη για να προτιμήσω τον Ελληνα εκδότη. Ο οποίος υπόψη, προφανώς σε κάποια φάση θα με έχει φτύσει, ταπεινώσει, θα μου έχει φερθεί σαν αναλώσιμο και όλα τα ωραία, τάσεις που πιθανότατα απλά θα υποκρίνεται ότι του πέρασαν, ίσα για να με κολακέψει και να με κλέψει στη συμφωνία. Αποδεικνύοντας και στον εαυτο του ότι είχε δίκιο που με έφτυνε και πρίν. Οπότε, κι άν ακόμη ο εγγλέζικος εκδοτικός, μου δώσει αυτό το δικαίωμα, να κάνω ότι θέλω στη χώρα μου, μάλλον συγκλίνω στο να αφήσω να κάνουν αυτοί και στη χώρα μου τη δουλειά τους αφού την κάνουν καλά, να διαπραγματευτούν αρχικο ποσό συμφωνίας, απαραίτητη διαφημιστική προώθηση ποσοστά κλπ. Κι εγώ να συνεχίσω να κάνω γι'αυτούς την δική μου δουλειά καλά, δηλαδή να τους ετοιμάζω το επόμενο μπέστ. Προφανώς αναφερόμουν στην δεύτερη περίπτωση, όπου ο Αγγλικός οίκος κανονίζει το που και πως θα πάει το βιβλίο οπότε εσένα δεν σε νοιάζει αν θα πάει στον λιβάνη ή στον τάδε αλλά τα λεφτά που θα πάρεις. Απλά στην προκειμένη περίπτωση, ο ταδε Ελληνικός οίκος θα σε εκδόσει αφου είσαι ήδη πετυχημένος ακόμα και αν σε είχε απορρίψει στο παρελθόν. Η πρώτη περίπτωση που αναφέρεις, παρόλο που μπορεί να εφαρμοστεί νομικά, δεν γνωρίζω κάποιον συγγραφέα που να την έχει επιλέξει και δεν νομίζω κιόλας να έχει νόημα και για τον ίδιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted June 22, 2007 Share Posted June 22, 2007 Συνοψίζοντας, για να βγάλει κάποιος χρήματα απο ελληνικά γραμμένα κατ'αρχήν βιβλία πρέπει να τα μεταφράσει στα αγγλικά, να βρεί ατζέντη σε αγγλόφωνη χώρα κι εκείνος ύστερα να το προωθήσει; Αλλιώς πρέπει να είναι γκόμενος, κολλητός ή συγγενής κάποιου εκδότη; Νορμάλ δηλαδή, αλα Στήβεν Κίνγκ και σύζυγος, στέλνουμε κατι καλό και τσουπ το ανακαλύπτουν δεν έχει παίξει καμία ελληνική περίπτωση; Ξέρει καποιος κάτι για ατζέντηδες; Πώς τους βρίσκεις, πως τους επιλέγεις, ειδικά από απόσταση; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sylook Posted June 22, 2007 Share Posted June 22, 2007 Συνοψίζοντας, για να βγάλει κάποιος χρήματα απο ελληνικά γραμμένα κατ'αρχήν βιβλία πρέπει να τα μεταφράσει στα αγγλικά, να βρεί ατζέντη σε αγγλόφωνη χώρα κι εκείνος ύστερα να το προωθήσει; Αλλιώς πρέπει να είναι γκόμενος, κολλητός ή συγγενής κάποιου εκδότη; Νορμάλ δηλαδή, αλα Στήβεν Κίνγκ και σύζυγος, στέλνουμε κατι καλό και τσουπ το ανακαλύπτουν δεν έχει παίξει καμία ελληνική περίπτωση; Ξέρει καποιος κάτι για ατζέντηδες; Πώς τους βρίσκεις, πως τους επιλέγεις, ειδικά από απόσταση; Στα παραπάνω, μιλάμε πάντα για την περίπτωση που θες να ζεις βιοποριστικά απο το γράψιμο, έτσι? Αλλιώς, μην μπαίνεις στο κόπο να ψαχτείς έξω, βρες κάποιο -σχετικά- σοβαρό οίκο εδώ, πάλεψε για τις 1.000-5.000 πωλήσεις και μάλλον θα βγάλεις κανά ψιλό... Το να βρεις ατζέντηδες στην Αγγλία δεν είναι δύσκολο, απλά γκούγκλαρε και θα βρεις αρκετούς. Επίσης, εκτός αν είσαι ο Στίβεν Κίνγκ, δεν επιλέγεις εσύ τον ατζέντη αλλά αυτός εσένα. Αν αυτό που του στείλεις είναι γαμάτο, θα σε αναλάβει. Τώρα, το πόσο καλός είναι στη δουλειά του, θα το μάθεις μόνο όταν σου κλείσει την πρώτη πώληση. Για να μην μπλέξεις όμως με απατεώνες (υπάρχουν και αυτοί) έχε υπόψιν σου ότι κανονικά ένας ατζέντης δεν παίρνει φράγκο απο εσένα αλλά ποσοστά απο τις πωλήσεις των βιβλίων σου. Άρα, αν κάποιος σου ζητήσει λεφτά, το πράγμα βρωμάει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted June 22, 2007 Share Posted June 22, 2007 Ξέρει καποιος κάτι για ατζέντηδες; Πώς τους βρίσκεις, πως τους επιλέγεις, ειδικά από απόσταση; Αυτά τα βρήκα ενδιαφέροντα. http://www.writers.net/articles/agents/get_a_real_agent.php http://www.writers.net/agents.html Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted June 22, 2007 Share Posted June 22, 2007 (edited) Στα παραπάνω, μιλάμε πάντα για την περίπτωση που θες να ζεις βιοποριστικά απο το γράψιμο, έτσι? Αλλιώς, μην μπαίνεις στο κόπο να ψαχτείς έξω, βρες κάποιο -σχετικά- σοβαρό οίκο εδώ, πάλεψε για τις 1.000-5.000 πωλήσεις και μάλλον θα βγάλεις κανά ψιλό... Το να βρεις ατζέντηδες στην Αγγλία δεν είναι δύσκολο, απλά γκούγκλαρε και θα βρεις αρκετούς. Επίσης, εκτός αν είσαι ο Στίβεν Κίνγκ, δεν επιλέγεις εσύ τον ατζέντη αλλά αυτός εσένα. Αν αυτό που του στείλεις είναι γαμάτο, θα σε αναλάβει. Τώρα, το πόσο καλός είναι στη δουλειά του, θα το μάθεις μόνο όταν σου κλείσει την πρώτη πώληση. Για να μην μπλέξεις όμως με απατεώνες (υπάρχουν και αυτοί) έχε υπόψιν σου ότι κανονικά ένας ατζέντης δεν παίρνει φράγκο απο εσένα αλλά ποσοστά απο τις πωλήσεις των βιβλίων σου. Άρα, αν κάποιος σου ζητήσει λεφτά, το πράγμα βρωμάει. Όπως ίσως παραδεχόμαστε ολοι εδώ, αν το μισο γραπτό του κ. Κινγκ είχε πέσει σε χέρια "μεγάλων" ελλήνων εκδοτών, η κυρία Κίνγκ θα αποκαρδιονώταν παραδειγματικά. Σήμερα δεν θα ξέραμε ούτε τον Κίνγκ ούτε τίποτα από όσα έχει γράψει πιθανότατα. Γιατί φίλε μου, εδώ, βλέπε Ελλάδαρα, δεν επιτρέπονται ερασιτεχνισμοί. Μόνο το τέλειο θα περάσει, με λίγο σπρώξιμο κι αυτό, από την αυστηρότατη κριτική για το τρομερό βάθρο των 1000-5000 τεμαχίων. Πόσο μάλλον μισό βιβλίο, αλίμονο, χαχχαχα. Εκδοτικά μπέστ σέλλερ μπορεί να μήν έχουμε αλλά στο κόσκινο και στην κριτική συγγραφέων είμαστε ασυναγώνιστοι. Οπότε αν το δείς με μία νότα αισιοδοξίας και χιούμορ, άν περάσει το βιβλίο, από την ελληνική κριτική, και αξιολόγηση, εντάξει, θα βγάλεις ενα χαρτζιλίκι μόνο, όμως η αυτοπεποίθησή σου θα περάσει και τον Όλυμπο, κι αυτό είναι ένα σοβαρό κέρδος. Αφού ο κ. Κίνγκ, η κ. Πότερ, ο κ. Μπράουν, ο κ. Μπουκόφσκι, θα έτρωγαν πόρτα σαφέστατα, εκεί που εσύ θα έχεις μπεί όρθιος. Μετά με το χαρτζιλίκι μπορείς και να το μεταφράσεις και να κάνεις αυτά που λές Edited June 22, 2007 by Dune Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 23, 2007 Share Posted June 23, 2007 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted June 23, 2007 Share Posted June 23, 2007 Θα συμφωνησω οτι παντου και ειδικα στην μικρη Ελλαδα του βυσματος οι γνωριμιες μετρανε τρομερα. ΑΛΛΑ Θα διαφωνησω οτι εδω εχουν πολυ υψηλα στανταρ.Προσωπικα βλεπω ελληικα βιβλια και αλλαζω ραφι.Μιλαμε για τα τελευταια 20,αντε 30 χρονια ε?Τα ιδια χαλια πρεπει να υπαρχουν παντου-δηλαδη το 90% να ειναι οικτρα βιβλια-αλλα εδω στην Ελλαδα το ξερω οτι ειναι χαλια ενω για αλλες χωρες υποθετω απλα οτι θα ειναι μια απο τα ιδια. Αμα θες να εκδοθεις απλα για το γαμωτο,μπορεις.Στην αναγκη το εκδιδεις μονος σου!Ολοι αυτοι οι Ελληνοκεντρικοι Λιακοπουλοβελοπουλοι τι εκαναν νομιζεις? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.