Guest Dune Posted June 24, 2007 Share Posted June 24, 2007 (edited) 2 παρατηρησούλες:α) .......... Το πολύ πολύ να αγοράσει τα δικαιώματα σε εξευτελιστική τιμή ..........και αυτό αν πιστέψει στην επιτυχία του............ β) Η ελληνική αγορά είναι παιχνιδάκι σε σχέση με την Αμερικάνικη για να κάνεις έκδοση Τί εννοείς παιχνιδάκι; Στην αμερικάνικη άν αξίζεις φαίνεται παιχνιδάκι. Αυτό δείχνουν οι ιστορίες που ξέρουμε. Ακόμα και μισό να πάει κάτι που αξίζει δεν θα χαθεί και ο συγγραφέας του θα προκόψει. Αυτό μάλιστα, είναι κίνητρο. Αντίθετα στην ελληνική αγορά υπαρχει η φήμη ότι όσο πιό άξιο είναι κάτι, τόσο πιό πολλά εμπόδια θα βρεί. Μάλλον με στόχο την παρατήρηση α) Edited June 25, 2007 by Dune Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted June 27, 2007 Share Posted June 27, 2007 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 27, 2007 Share Posted June 27, 2007 Μία παρατηρησούλα. Ενα βιβλίο περί τις 400 σελίδες σε κανονικό χαρτί, οι ασπρόμαυρες σελίδες, με εξώφυλο εγχρωμο στα 170 γραμμ. 17Χ24, στα 5000 τεμ. βγαίνει περίπου κοστος τυπώματος και χαρτί 1,5 ευρώ το ένα. Τα 5000 τεμ. πουλημένα στα 10 ευρω αφήνουν λοιπόν 8,5Χ5000=42,500 ευρώ κέρδος. Δεν ήταν αφελή θύματα λοιπόν εκείνοι που έστειλαν τις 1000 λίρες στον Σ. Κίνγκ. Απλά έχουν διαφορετικο σκεπτικό, αντιμετωπίζουν διαφορετικά τους συγγραφείς και το βιβλίο εν γένει, και, σαν αποτέλεσμα, δεν πουλάνε μόνο 5000 βιβλία αλλά μερικά εκατομύρια βιβλία. Ναι, αλλά αν όμως έπιανε ως βιβλίο θα πούλαγαν και 500000 αντίτυπα. Αντίθετα στην Ελλάδα πάνω από 50000 κομμάτια δύσκολα θα πούλαγαν. Ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων της Ελληνικής αγοράς ξεκινά με τη μικρή αγορά, που σε καμία περίπτωση δεν αγγίζει τα μεγέθη της Αμερικάνικης. Ένα Ελληνικό best seller πρέπει να πουλάει όσο ένα μέτριο βιβλίο στην Αμερικάνικη αγορά και αν, παρόλα αυτά και οι Αμερικάνοι συγγραφείς δεν μπορούν να ζήσουν γράφοντας, πέρα από λίγες (ποσοστιαία) εξαιρέσεις. Και αυτό πρέπει να μας λέει κάτι νομίζω για το επάγγελμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted June 29, 2007 Share Posted June 29, 2007 Ναι, αλλά αν όμως έπιανε ως βιβλίο θα πούλαγαν και 500000 αντίτυπα. Αντίθετα στην Ελλάδα πάνω από 50000 κομμάτια δύσκολα θα πούλαγαν. Ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων της Ελληνικής αγοράς ξεκινά με τη μικρή αγορά, που σε καμία περίπτωση δεν αγγίζει τα μεγέθη της Αμερικάνικης. Ένα Ελληνικό best seller πρέπει να πουλάει όσο ένα μέτριο βιβλίο στην Αμερικάνικη αγορά και αν, παρόλα αυτά και οι Αμερικάνοι συγγραφείς δεν μπορούν να ζήσουν γράφοντας, πέρα από λίγες (ποσοστιαία) εξαιρέσεις. Και αυτό πρέπει να μας λέει κάτι νομίζω για το επάγγελμα. ΠΙστεύω ότι ειναι πραγματικά θέμα οπτικής. Γιατι όταν 5000 τεμ αφήνουν κέρδος 42000 ευρω, δηλαδή μισό σπίτι, τα 50000 που αναφέρεις σαν μικρό νούμερο (μπροστά στους ξένους) αφήνουν 500,000 ευρώ. Περαν των ποσοστών απο τα δικαιώματα που θα πουληθουν στην αγγλόφωνη έκδοση. Ακομη και με διαφήμιση πληρωμένη στην τηλεόραση, το πιό ακριβό μέσο, προκειμένου να "πιάσει" τα 50000 αντίτυπα, πάλι μένει μπόλικο κέρδος. Πόσο μάλλον που ο συγγραφέας του πρώτου μπέστ, θα σου γράψει και 5-6 καλά βιβλία ακόμη και θα βγάλεις πέντε φορές τόσα. Η κότα έκανε τ'αβγό λοιπόν ή το αβγο τη κότα; Οι εκδοτικοί έχουν στήσει ένα "σιγουρο" σύστημα χοντρικής λιανικής πιέζοντας του βιβλιοπώλες πωλητές, και αγοράζοντας πρώτη ύλη φθηνά, με χάρες με βίσματα και χωρίς να σκάνε καθόλου για πονταρισιές σε οποιουδήποτε το κάτι; Ή μήπως δεν υπάρχει το κάτι το εξαιρετικό; Σ'αυτό το ερώτημα άραγε δεν παίζει κυρίαρχο ρόλο ότι το κάτι εξαιρετικο, ποσδοκά και από την άλλη πλευρά εξαιρετικά κίνητρα; Προφάνώς εγγυήσεις δεν υπάρχουν οταν γράφεις ένα βιβλίο. Όμως αυτό το κλίμα που περιγράφεις είναι απελπιστικό. Όταν ο συγγραφέας, για να γράψει κάτι πραγματικά καλό, πρέπει να θυσιάσει πάρα πολλά, και να ποντάρει σχεδον τα πάντα, είναι καλό να ξέρει ότι αφού τα κάνει, τουλάχιστον θα επευθυνθεί σε ένα σύστημα που ποντάρει επίσης πολλά και πάει για τα πολλά. Φυσικά μπορεί κάθε συγγραφέας να το γράψει πρόχειρα, να μήν σκάσει στην διόρθωση, ουτε να στίψει και τόσο το κεφάλι του για την απολύτως καλύτερη ιδέα. Να έχει άλλη δουλειά για τα λεφτά και να γράφει για την πλάκα του. Όμως πιστεύω ότι η διαφορά είναι τεράστια. Στον ίδιο συγγραφέα που ασχολείται επαγγελματικά από όταν ασχολείται χωρίς να τον νοιάζει αν θα πουλήσει και πόσο αυτό που γράφει. Ο επαγγελματισμός σε προκαλεί για την τελειότητα. Σκέφτεσαι αναγκαστικά τον αναγνώστη συνέχεια, και έτσι γίνεσαι καλύτερος κριτής του γραπτού σου. Δεν γράφεις για να αυτοεπέρεσαι με την μεγαλοφυία σου "ρε ποιός είμαι, πώς τα γράφω έτσι". Την μεγαλοφυία σου πρέπει να την παραδεχτούν οι άλλοι. Και η μόνη αδιαφιλονίκητη παραδοχή θα ει΄ναι όταν θα αγοράσουν το βιβλίο σου. Φυσικά εδώ εμπλεκονται άλλα θέματα, το κοινό δηλαδή, σε ποιό κοινό απευθύνεσαι, πόσο μεγάλο είναι, πόσο ποσοστό του κυνηγάς πιθανόν, τί λέει το μάρκετιγκ για το κοινό αυτό, μπορεί να μήν διαβάζει βιβλία, μπορεί να βλέπει τηλεόραση, πληροφορίες πληροφορίες πληροφορίες. Το θέμα του επαγγελματισμού στη συγγραφή έχει αρκετές πτυχές, όμως στο συγκεκριμένο σημείο της συζήτησης μιλαμε, και ευτυχώς μιλάμε ανοικτά και χωρίς φόβο και πάθος για τα κίνητρα στο παιχνίδι συγγράφέα - εκδοτικών. Πιστεύω ότι ο συγγραφέας και οι εκδοτικοί ειναι μία ομάδα. Ή φιλοσοφία της ομάδας καθορίζει το αποτέλεσμα και για τους δύο. Αν ο εκδοτικός βλέπει τον συγγραφέα σαν "πρώτη ύλη" και ο συγγραφέας τον εκδοτικο σαν "όρνεο" κανείς από τους δύο δεν έχει στην ουσία ισχυρό κίνητρο. Στα 100 μ'ετρα ενα δέκατο του δευτερολέπτου διαχωρίζει τον νικητή από τον χαμένο. Τα λεφτά από τη φτώχεια ίσως. Στο γράψιμο, μία λιγότερη διόρθωση, μπορεί να σημαίνει 1000 ή και περισσότερα λιγότερα αντίτυπα. Αν υπολογίσεις και την απώλεια στα επόμενα 5-6 βιβλία του συγγραφέα μπορεί να σημαίνει 5-6000 αντιτυπα χαμένα. 50000 ευρώ χαμένα στην πώληση! Ποιός μπορεί να το ξέρει; Για μία λιγώτερη διόρθωση, για ένα "ωχ αδερφέ, καλό είναι κι έτσι". Οταν ξέρεις ότι ο εκδότης, δεν θα εκτιμήσει ούτε θα σκιστεί για να πουλήσει, οτιδήποτε καλύτερο και άν παράγεις, είναι μία σημαντική πληροφορία. Για να μήν μιλησουμε για πολλές διορθώσεις λιγώτερες, πολύ σκέψη λιγώτερη. Για πολύ αρπα κόλα ΄και πολύ ωχ αδερφέ καλό είναι κι έτσι, μιάς και οι εκδοτικοί, στην εικόνα που δείχνεις, χαρακτηρίζονται κι αυτοί από πάρα πολύ ωχαδερφισμό. Άλλωστε για κείνους είναι λογικό. 1000 αντίτυπα αποδίδουν, στην πλάκα, 8500 ευρώ. 5000 όπως κι εσύ συμφώνησες, περί τις 40 χιλιάδες. Αν σκεφτείς μάλιστα ότι συγγραφείς που να γράφουν βιβλία των 1000 βρίσκεις 10 στην ντουζίνα, γιατί να σκάσει ο εκδότης; Για ένα μόνο λόγο θα το έκανε. Για την πρωτιά, για τη δόξα για τον πρωταθλητισμο, για το στοίχημα. Ότι ναί κύριοι εγγλέζοι, ισπανοί, ιταλοί, ρώσσοι, άραβες. Κι εμείς οι έλληνες έχουμε αστραφτερή σκέψη, μπορούμε να θαμπώσουμε όλο το κόσμο. Μπορούμε να κάνουμε παγκόσμιο μπέστ σέλλερ. Το πολύ χρήμα απλά έρχεται ύστερα από μόνο του. Αυτό θα ήθελα να δώ κάπου, σ'αυτό το τόπικ, με κάποιο παράδειγμα κάποια ιστορία συγγραφέα εκδότη έκδοσης. Όμως η εικόνα που δίνεις δεν είναι τέτοια δυστυχώς και απ'ότι βλέπω είσαι πάρα πολύ έμπέιρος για να πιστέψω ότιδήποτε άλλο. Προφανώς αυτό με προβληματίζει κι εμένα πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 29, 2007 Share Posted June 29, 2007 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted June 30, 2007 Share Posted June 30, 2007 (edited) Άρα τα κέρδη θα είναι .......... στα 5000 αντίτυπα .........ισούται με 37450 Ευρώ. Υπολόγισε τώρα το 9% του ΦΠΑ, τα πάγια έξοδα, τους φόρους, τους μισθούς των υπαλλήλων και την ασφάλησή τους και θα δεις ότι το κέρδος πέφτει πολύ. Ενας εκδοτικός δεν χρηματοδοτεί τις κτηριακές του εγκαταστάσεις του και τους εργαζόμενους από ένα βιβλίο. Πιστεύω ότι ενας μόνο εκδότης, που κάνει ταυτόχρονα τον εκτιμητή, τον λογιστη, τον οικονομικο διευθυντή και τον τρεχαλά, μπορει να εκδίδει μέχρι και 5-6 τίτλους ταυτοχρονα. Δεν χρειάζεται να μισθώσει άλλους εργαζόμενους. Εχω γνωρίσει σαν γραφίστας και συνεργαστεί κάποτε παλιά με εκδότες παιδικών βιβλίων που είχαν μαζί με τον εαυτο τους 2-3 άτομα προσωπικό. Κυκλοφορούσαν ο μεγαλύτερος 20-30 τίτλους το πολύ. Δεν χρειάζονταν παραπάνω προσωπικό, χαλαρά δούλευαν και τόσοι που ήταν. Και πάντα υποθέτουμε ότι θα ξεπουλήσουμε το στοκ, αλλιώς μετά έχουμε και έξοδα αποθήκευσης και φυσικά έχουμε δώσει και 1,5 ευρώ για βιβλία που δεν πουλήθηκαν. Και υπάρχουν και βιβλία που έχουν μείνει απούλητα και έχουν φέρει ζημιά στον εκδοτικό οίκο (και χαλαρά κάτι ξεχνάω να υπολογίσω). Δε λέω, τα λεφτά είναι πολλά, άλλα όχι όσα λες εσύ και όχι εγγυημένα. Απ'ότι ξέρω οι εφημερίδες τουλαχιστον ανακυκλωνουν το χαρτί. Που είναι το κύριο έξοδο αφου τα τυπογραφικά στο ασπρόμαυρο δεν είναι τίποτα. Όσο για τα εξώφυλα, τα βάζει ένας εκδότης μαζί και γλυτώνει τυπογραφικά. Προφανώς η σωστή εκτίμηση της ποσότητας έχει σημασία στο κέρδος όμως δεν είναι τραγικά τα πράγματα όπως βλέπέις. Βγάζουν απίθανα πολλά λεφτά, δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Είναι θέμα οπτικής, φιλοσοφίας. Υπάρχουν εκδότες στην ελλαδα που βγάζουν ασύλληπτα πολλά λεφτά. Είναι νομίζω τραβηγμένο να προφασίζεται, μπροστα σε εξοδα διαφήμισης ή υποστήριξης (όπως εν προκειμένω και η κίνηση των 1000 λιρών πρός τον κ. Κίνγκ) ενας βαθύπλουτος εκδότης, την έλλειψη εγγυήσεων. Οι συγγραφείς δηλαδή, όσο καιρό περνάν τα πάντα για να γράψουν ένα καλό βιβλίο, με χίλιες λιγοτερες εγγυήσεις από τον ζαμπλουτο εκδότη, τί θα έπρεπε να πούν; Δεν γράφουμε γιατί δεν έχουμε εγγυήσεις; Ο καθε ένας έχει την δουλειά του και τα ρίσκα του. Όταν τα παιρνει ο ένας πρέπει να τα παίρνει και ο άλλος. Αλλιώς ο ένας γράφει μάπες και ο άλλος τα σπρώχνει όπως όπως, και το γενικο κλίμα είναι αυτό που είπε σε άλλο ποστ ενας χρήστης ότι το 90% της αγοράς στην Ελλάδα δεν αξίζει. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω άν αληθεύει όμως αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Οι μεγάλες επιτυχίες δεν επιτυγχάνονται σε καμία περίπτωση μόνο από τον συγγραφέα ή μόνο απο τον εκδότη. Edited June 30, 2007 by Dune Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
synodoiporos Posted July 2, 2007 Share Posted July 2, 2007 (edited) Θα ήθελα να προσθέσω μια δική μου απορία σε όλα αυτά που συζητάτε εδώ. Αν κάνουμε ένα γύρω στα μεγάλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας σήμερα, θα δούμε πως γίνεται ένας χαμός από βιβλία. Χιλιάδες καινούριοι τίτλοι... Ταυτόχρονα δεν είναι λίγοι οι νέοι συγγραφείς που αποφασίζουν να εκδώσουν το βιβλίο τους με δικά τους έξοδα, μέσα από τις δικές τους εκδόσεις.. Σαν παράδειγμα αναφέρω το ωραίο βιβλίο του Κ. Βουλαζέρη (το προμηθεύτηκα πρόσφατα), αλλά και το "Ανάμεσα" του Ζερβού... Γιατί αυτοί οι συγγραφείς καταφεύγουν σε δικές τους κινήσεις ; Δεν υπήρχε εκδοτικός οίκος που θα μπορούσε να βγάλει και να στηρίξει καλύτερα τους "Πτεράργυρους" ; Προσωπική ιδιοτροπία ή κάτι άλλο ; Μιλάμε για εκδοτικούς οίκους και ποσοστά, ενώ από την άλλη πολλοί είναι αυτοί που προτιμούν τελικά είτε κάποιες μικρές εκδόσεις, είτε την δημιουργία μιας δικής τους, με ρομαντικά χαρακτηριστικά ίσως, προσπάθειας... Τί έχετε να πείτε για αυτό ; Ευχαριστώ. Edited July 2, 2007 by synodoiporos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted July 2, 2007 Share Posted July 2, 2007 (edited) Θα ήθελα να προσθέσω μια δική μου απορία σε όλα αυτά που συζητάτε εδώ. Αν κάνουμε ένα γύρω στα μεγάλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας σήμερα, θα δούμε πως γίνεται ένας χαμός από βιβλία. Χιλιάδες καινούριοι τίτλοι... Ταυτόχρονα δεν είναι λίγοι οι νέοι συγγραφείς που αποφασίζουν να εκδώσουν το βιβλίο τους με δικά τους έξοδα, μέσα από τις δικές τους εκδόσεις.. Σαν παράδειγμα αναφέρω το ωραίο βιβλίο του Κ. Βουλαζέρη (το προμηθεύτηκα πρόσφατα), αλλά και το "Ανάμεσα" του Ζερβού... Γιατί αυτοί οι συγγραφείς καταφεύγουν σε δικές τους κινήσεις ; Δεν υπήρχε εκδοτικός οίκος που θα μπορούσε να βγάλει και να στηρίξει καλύτερα τους "Πτεράργυρους" ; Προσωπική ιδιοτροπία ή κάτι άλλο ; Μιλάμε για εκδοτικούς οίκους και ποσοστά, ενώ από την άλλη πολλοί είναι αυτοί που προτιμούν τελικά είτε κάποιες μικρές εκδόσεις, είτε την δημιουργία μιας δικής τους, με ρομαντικά χαρακτηριστικά ίσως, προσπάθειας... Τί έχετε να πείτε για αυτό ; Ευχαριστώ. Η απάντηση βρίσκεται μάλλον σε όλα αυτα τα οικονομικά που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Η έκδοση ενός βιβλίου βγάζει λεφτά. Αν έχεις λίγες γνωριμίες και άν είσαι περισσότερο πωλητής από συγγραφέας, κάνεις τον πωλητή και, με ένα μέτριο βιβλίο, όπως άλλωστε είναι και τα περισσότερα που θα σε ανταγωνιστούν, βγάζεις κάποια χρήματα ΑΡΚΕΙ.... να μπορείς να στήσεις ένα μικροδίκτυο πωλησεων ή, να δανιστείς (πληρώνοντας προμήθεια) το δίκτυο ενός ήδη δικτυομένου εκδότη. Πάλι πιό πάνω θα βγείς από το 9% που δίνουν οι εκδοτικοί στους συγγραφείς για το πρώτο βιβλίο. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό, γράφω μόνο. Οι πωλήσεις είναι δουλειά άλλων. Διερεύνηση γίνεται λοιπόν σ'αυτό το θέμα ποιοί και πώς την κάνουν. Με τον ίδιο τρόπο αν θές, ή έστω παρόμοιο που οι καλοί αθλητές αναζητούν δυνατούς και εμπνευσμένους προπονητές, κατάλληλο περιβάλλον και ακόμη πιό άποφασιστικούς και τολμηρούς σπόνσορες. Edited July 2, 2007 by Dune Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
synodoiporos Posted July 3, 2007 Share Posted July 3, 2007 Η απάντηση βρίσκεται μάλλον σε όλα αυτα τα οικονομικά που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Η έκδοση ενός βιβλίου βγάζει λεφτά. Αν έχεις λίγες γνωριμίες και άν είσαι περισσότερο πωλητής από συγγραφέας, κάνεις τον πωλητή και, με ένα μέτριο βιβλίο, όπως άλλωστε είναι και τα περισσότερα που θα σε ανταγωνιστούν, βγάζεις κάποια χρήματα ΑΡΚΕΙ.... να μπορείς να στήσεις ένα μικροδίκτυο πωλησεων ή, να δανιστείς (πληρώνοντας προμήθεια) το δίκτυο ενός ήδη δικτυομένου εκδότη. Πάλι πιό πάνω θα βγείς από το 9% που δίνουν οι εκδοτικοί στους συγγραφείς για το πρώτο βιβλίο. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό, γράφω μόνο. Οι πωλήσεις είναι δουλειά άλλων. Διερεύνηση γίνεται λοιπόν σ'αυτό το θέμα ποιοί και πώς την κάνουν. Με τον ίδιο τρόπο αν θές, ή έστω παρόμοιο που οι καλοί αθλητές αναζητούν δυνατούς και εμπνευσμένους προπονητές, κατάλληλο περιβάλλον και ακόμη πιό άποφασιστικούς και τολμηρούς σπόνσορες. Θα ήθελες να δώσεις κάποιες περισσότερες πληροφορίες (να το κάνεις δηλαδή πιο συγκεκριμένο) για αυτό το μικροδίκτυο πωλήσεων που λες... Το να βγάλεις περισσότερα λεφτά σημαίνει πως θα το αγοράσουν και περισσότεροι. Δηλαδή, αν εκδόσεις ένα βιβλίο μόνος σου, έχεις περισσότερες ελπίδες να το πουλήσεις και πιο πολύ, απ' ότι αν στο έβγαζε κάποιος εκδότης ; Ή εννοείς πως στην πρώτη περίπτωση βγάζεις περισσότερα επειδή το διαχειρίζεσαι όλο το πράγμα μόνος σου ; Όπως και να χει, νομίζω πως το γνωστό όνομα κάποιας έκδοσης είναι καλύτερο.. προωθητικό. Λες πώς δεν ίσχυει αυτό ; Πες περισσότερα, αν γνωρίζεις... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted July 3, 2007 Share Posted July 3, 2007 (edited) Θα ήθελες να δώσεις κάποιες περισσότερες πληροφορίες (να το κάνεις δηλαδή πιο συγκεκριμένο) για αυτό το μικροδίκτυο πωλήσεων που λες... Το να βγάλεις περισσότερα λεφτά σημαίνει πως θα το αγοράσουν και περισσότεροι. Δηλαδή, αν εκδόσεις ένα βιβλίο μόνος σου, έχεις περισσότερες ελπίδες να το πουλήσεις και πιο πολύ, απ' ότι αν στο έβγαζε κάποιος εκδότης ; Ή εννοείς πως στην πρώτη περίπτωση βγάζεις περισσότερα επειδή το διαχειρίζεσαι όλο το πράγμα μόνος σου ; Όπως και να χει, νομίζω πως το γνωστό όνομα κάποιας έκδοσης είναι καλύτερο.. προωθητικό. Λες πώς δεν ίσχυει αυτό ; Πες περισσότερα, αν γνωρίζεις... Με βάση τις τιμές αγοράς ενα βιβλίο π.χ. 400 σελίδων θα μπορείς να το πουλήσεις περιπου 10 ευρω. Με βάση πάλι τις τιμές τις πιάτσας στα 2000 τεμάχια τιράζ θα σου κοστίσει ας πούμε 2 ευρω το ένα. 10-2=8 Το κέρδος είναι 8. Αν το έχεις βγάλει μονος σου είναι όλο δικο σου. Αν το έχει βγάλει ο εκδότης για σένα θα πάρεις 9% δηλαδή 10*9/100*2000=0,9*2000=1800 ευρώ αντί 16000 ευρώ που ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΕΣ αν το έβγαζες μόνος σου. Μήν βιαστείς όμως να χαρείς. Ο εκδότης έχει δίκτυο, μεγάλο ή μικρό. Εχει τρόπο ΑΝ ΘΕΛΗΣΕΙ να προωθήσει το βιβλίο σου. Οπότε, ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙ αυτά τα 2000 τεμάχια. Το ζήτημα είναι ως εξής: Αν το βιβλίο σου είναι γαμάτο, ο εκδότης θα τα πουλήσει τα 2000 τεμάχια αέρα. Εσύ τωρα, χωρίς κανένα δίκτυο τί θα έκανες; Θα γυρνάς στα βιβλιοπωλεία, όχι σαν συγγραφέας αλλά σαν πλασιέ ή στην καλύτερη σαν καινούργιος εκδότης άγνωστος προσπαθώντας να το πουλήσεις. Θα έχεις ανταγωνιστές στις βιτρίνες τους μεγάλους εκδότες. Πόσα θα πουλήσεις έτσι; Φυσικά άν, ύστερα από ένα χρόνο που θα έχεις ξεποδαριαστεί να τρέχεις σε βιβλιοπωλεία θα έχει μαλιάσει η γλωσσα σου να μιλάει και θα τα έχεις κάνει όλα, θα σου μείνουν εσένα τα 16000 ευρώ. Τα 16000 ευρώ στο μεταξύ θα τα έχεις φάει στα έξοδα σου όμως δεν πειράζει. Τότε θα είσαι ένας νέος εκδότης με ένα μίνι δίκτυο. Στον ένα αυτό χρόνο αντίστοιχα θα μπορούσες φυσικά να γράψεις το επόμενο βιβλίο σου. Αν ασχολιόσουν μόνο μ'αυτό. Νομίζω ότι πολλοί συγγραφείς αρχικά, κάνουν αυτον τον κύκλο γιατί τρώνε πόρτα από τους εκδοτικούς και χωρίς να το πολυκαταλάβουν βρίσκονται με ένα μίνι εκδοτικό και ένα μίνι δίκτυο. Μετά τα λεφτά δεν σε αφήνουν. Δεν είναι τρελά λεφτά όμως, είναι σχετικά εύκολα. Γνωρίζω εκδότη, που του έφτιαχνα παιδικά βιβλία, που, αν θέλεις το πιστεύεις, έφτιαξε ολόκληρο σπίτι, με ένα βιβλίο Γ'διαλογής (δεν είχα κάει εγώ την παραγωγή σ'αυτο) , που εκτός από άσχημο γραφιστικά ήταν και αδιάφορο παιδαγωγικά. Εκδτότης που νοίκιαζε μισό περίπτερο σε κάθε έκθεση βιβλίου και, δεν είχε ούτε έναν υπάλληλο, όμως είχε σένια γραφεία!! Πιστεύω οτι αυτό εξηγεί τους τόσους πολλούς εκδοτικούς στην Ελλάδα, σε μία όσο μικρή αγορά. Εγώ προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι. Οι πωλήσεις σε βάζουν σε μία διαδρομή σκέψης αντι-δημιουργική εξ ορισμού. Αν είναι να γίνω πλασιέ δεν θα είμαι συγγραφέας. Γιατί θα σκέφτομαι χρονος χρήμα. Αν αρχίσεις να σκέφτεσαι, αντί το βιβλιο, τις εγγυήσεις άν θα πουλήσει ή όχι, ποσο, γρήγορα θα σταματήσεις να γράφεις. Γιατί ο πωλητής μέσα σου θα σε σταματήσει. Γι'αυτο καλύτερα να μήν τον έχεις.Θα σου πεί ότι είναι ασύμφορο, τεράστια επένδυση για μηδαμινές εγγυήσεις. Από καθαρόαιμη ανάλυση - εκτίμηση πωλήσεων είναι σκέτη τρέλα. Ο μεγάλος εκδότης όπως είπα και στο προηγούμενο του Νιχίλιο σχόλιο, είναι ζάμπλουτος. Δεν σκάει για μερικές χιλιάδες ευρώ επένδυση σε σένα. Ο συγγραφέας όμως; Που κάνει και τον πωλητή; Μόνο σκέψου τον Κινγκ άν δεν είχε τελικά πάρει τις 1000 λίρες που λέμε, όχι επειδή ήταν κακός αλλα έτσι, γιατί δεν έτυχε να το δεί το γραπτό του το σωστό μάτι. ΣΚέψου τη Ρεινολντς με το μωρό να ζεί από την πρόνοια, αν δεν είχε προχωρήσει τελικά το θέμα. Σκέψου τον άλλον που αναφέρθηκε που έγινε μπεστελλεριστας τελικά ύστερα από 25 χρόνια. Τι θα είχε γίνει με αυτούς αν δεν έκαναν τελικά την επιτυχία; Προφανώς αυτοί το σκέφτονταν κάθε μερα αυτό. Σ'αυτό διαφέρει βλέπεις το γράψιμο από το πρωταθλητισμό. Ακόμη και στα Γκράβαρα να ήταν ο Πύρος Δήμας άν σήκωνε 200 κιλά θα το ήξερε: Σκίζω, αξίζω. Ο συγγραφέας, μπορει να έχει αυτό το ένσικτο ότι είναι καλός, ίσως και πολύ καλός, όμως η φτώχεια ειαι φοβερή φίλε μου, και όσο συνεχίζεις να ξοδεύεις - επενδύεις την ώρα και τον κόπο σου γράφοντας, ειδικά αν έχεις οικογένεια στο μεταξύ, τα διλλήματα γίνονται τρομερά. Ο Πύρρος Δήμας, μετά που θα σηκώσει στα Γκράβαρα τα τόσα κιλά, θα ξεσκιστεί ευχαρίστως στις προπονήσεις. Ξέρει ότι τα λεφτά θα έρθουν. Όπως και ο εκδότης το ξέρει, αφού, αν πρόσεξες κάου ελέχθη κι αυτό, το star making μπορεί να κάνει ακόμη και την Ευη Θώδη αστέρι!!! Ο συγγραφέας δεν μπορεί να το ξέρει στην Ελλαδα εκτός αν έχει τον μεγαλοεκδότη μπάρμπα ή γκόμενο. Γιατί, όπως είδαμε μέχρι εδώ τουλάχιστον, στο τόπικ αυτό, παρά που τόπους τόπους υπήρξε δυναμική αντιπολίτευση, και από ατομα μέσα στα πράγματα, όπως δείχνει ο Νιχίλιο, δυστυχώς ιστορίες σαν του Κινγκ της Ρεινονλτς, του Σταλόνε του Μπουκόφσκι και τόσων άλλων δεν παρουσιάστηκαν απο τον Ελληνικό χώρο. Ιστορίες που θα έκαναν και τον φτωχό αλλα ταλαντούχο συγγραφέα να πίστέψει, όπως ο Πυρρος Δήμας, σ'όλη αυτή τη προετοιμασία που πρέπει να κάνει μέχρι να γίνει γνωστός και πετυχημένος. Φυσικά ο Παπαγεωργόπουλος υπήρξε ολυμπιονίκης. Μα αυτός ήταν γιατρός ήδη, τί ανάγκη είχε; Όπως θα παρατήρησες άλλωστε στην Ελλάδα δεν είχαμε πρωταθλητές. Ο Δήμας όσο σπουδαίος κι άν ένοιωθε στα Γκράβαρα, δεν θα ξόδευε κάθε στιγμή του για την προπόνηση αν στο τέλος της γραμμής περίμενε μόνο ενα μετάλιο, κανα μπράβο και άντε εντάξει. Πρωταθλητές αρχίσαμε να φτιάχνουμε μόνο όταν αρχισαν οι πρωταθλητές να ξερουν ότι η προσπάθεια δεν θα πάει χαμένη. Χωρίς εγγυήσεις φυσικά, δεν ξέρεις ποτέ αν θα κερδίσεις έναν αγώνα. Όμως είναι σημαντικό για έναν που θέλει να λέγεται επαγγελματίας, να ξέρει, με βεβαιότητα, με παραδείγματα, ότι ΑΝ κερδίσει, θα βγάλει όλα τα λεφτά που ονειρεύεται. Γιατί η επένδυση είναι τεράτια. Ελπίζω να απάντησα στις ερωτήσεις σου. Σ'αυτό το θέμα νομίζω, όλα όσα δομικά έπρεπε να δωθούν δόθηκαν για την σχέση πρωταθλητισμού - προσπάθειας -συγγραφικής προσπάθειας ΠΡΙΝ την επιτυχία. Εχουμε μία πλήρη εικόνα του δοσίματος που απαιτείται, όπως και των πιθανών αποδώσεων ή εγγυήσεων απ΄την ελληνική πραγματικότητα. Το άλλο θέμα που άνοιξα, είναι πλέον πολύ πρακτικότερο και αμεσσότερο. Δηλαδή ΜΕΤΑ από αυτήν την τεράστια προσπάθεια, ΤΙ πρέπει να γίνει στην Ελλάδα. Αυτά αν δεν σε πειράζει ας τα συζητήσουμε σ'εκείνο το τοπικ. Edited July 3, 2007 by Dune Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted July 3, 2007 Share Posted July 3, 2007 (edited) Θα ήθελες να δώσεις κάποιες περισσότερες πληροφορίες (να το κάνεις δηλαδή πιο συγκεκριμένο) για αυτό το μικροδίκτυο πωλήσεων που λες... Το να βγάλεις περισσότερα λεφτά σημαίνει πως θα το αγοράσουν και περισσότεροι. Δηλαδή, αν εκδόσεις ένα βιβλίο μόνος σου, έχεις περισσότερες ελπίδες να το πουλήσεις και πιο πολύ, απ' ότι αν στο έβγαζε κάποιος εκδότης ; Ή εννοείς πως στην πρώτη περίπτωση βγάζεις περισσότερα επειδή το διαχειρίζεσαι όλο το πράγμα μόνος σου ; Όπως και να χει, νομίζω πως το γνωστό όνομα κάποιας έκδοσης είναι καλύτερο.. προωθητικό. Λες πώς δεν ίσχυει αυτό ; Πες περισσότερα, αν γνωρίζεις... Με βάση τις τιμές αγοράς ενα βιβλίο π.χ. 400 σελίδων θα μπορείς να το πουλήσεις περιπου 10 ευρω. Με βάση πάλι τις τιμές τις πιάτσας στα 2000 τεμάχια τιράζ θα σου κοστίσει ας πούμε 2 ευρω το ένα. 10-2=8 Το κέρδος είναι 8. Αν το έχεις βγάλει μονος σου είναι όλο δικο σου. Αν το έχει βγάλει ο εκδότης για σένα θα πάρεις 9% δηλαδή 10*9/100*2000=0,9*2000=1800 ευρώ αντί 16000 ευρώ που ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΕΣ αν το έβγαζες μόνος σου. Μήν βιαστείς όμως να χαρείς. Ο εκδότης έχει δίκτυο, μεγάλο ή μικρό. Εχει τρόπο ΑΝ ΘΕΛΗΣΕΙ να προωθήσει το βιβλίο σου. Οπότε, ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙ αυτά τα 2000 τεμάχια. Το ζήτημα είναι ως εξής: Αν το βιβλίο σου είναι γαμάτο, ο εκδότης θα τα πουλήσει τα 2000 τεμάχια αέρα. Εσύ τωρα, χωρίς κανένα δίκτυο τί θα έκανες; Θα γυρνάς στα βιβλιοπωλεία, όχι σαν συγγραφέας αλλά σαν πλασιέ ή στην καλύτερη σαν καινούργιος εκδότης άγνωστος προσπαθώντας να το πουλήσεις. Θα έχεις ανταγωνιστές στις βιτρίνες τους μεγάλους εκδότες. Πόσα θα πουλήσεις έτσι; Φυσικά άν, ύστερα από ένα χρόνο που θα έχεις ξεποδαριαστεί να τρέχεις σε βιβλιοπωλεία θα έχει μαλιάσει η γλωσσα σου να μιλάει και θα τα έχεις κάνει όλα, θα σου μείνουν εσένα τα 16000 ευρώ. Τα 16000 ευρώ στο μεταξύ θα τα έχεις φάει στα έξοδα σου όμως δεν πειράζει. Τότε θα είσαι ένας νέος εκδότης με ένα μίνι δίκτυο. Στον ένα αυτό χρόνο αντίστοιχα θα μπορούσες φυσικά να γράψεις το επόμενο βιβλίο σου. Αν ασχολιόσουν μόνο μ'αυτό. Νομίζω ότι πολλοί συγγραφείς αρχικά, κάνουν αυτον τον κύκλο γιατί τρώνε πόρτα από τους εκδοτικούς και χωρίς να το πολυκαταλάβουν βρίσκονται με ένα μίνι εκδοτικό και ένα μίνι δίκτυο. Μετά τα λεφτά δεν σε αφήνουν. Δεν είναι τρελά λεφτά όμως, είναι σχετικά εύκολα. Γνωρίζω εκδότη, που του έφτιαχνα παιδικά βιβλία, που, αν θέλεις το πιστεύεις, έφτιαξε ολόκληρο σπίτι, με ένα βιβλίο Γ'διαλογής (δεν είχα κάει εγώ την παραγωγή σ'αυτο) , που εκτός από άσχημο γραφιστικά ήταν και αδιάφορο παιδαγωγικά. Εκδτότης που νοίκιαζε μισό περίπτερο σε κάθε έκθεση βιβλίου και, δεν είχε ούτε έναν υπάλληλο, όμως είχε σένια γραφεία!! Πιστεύω οτι αυτό εξηγεί τους τόσους πολλούς εκδοτικούς στην Ελλάδα, σε μία όσο μικρή αγορά. Εγώ προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι. Οι πωλήσεις σε βάζουν σε μία διαδρομή σκέψης αντι-δημιουργική εξ ορισμού. Αν είναι να γίνω πλασιέ δεν θα είμαι συγγραφέας. Γιατί θα σκέφτομαι χρονος χρήμα. Αν αρχίσεις να σκέφτεσαι, αντί το βιβλιο, τις εγγυήσεις άν θα πουλήσει ή όχι, ποσο, γρήγορα θα σταματήσεις να γράφεις. Γιατί ο πωλητής μέσα σου θα σε σταματήσει. Γι'αυτο καλύτερα να μήν τον έχεις.Θα σου πεί ότι είναι ασύμφορο, τεράστια επένδυση για μηδαμινές εγγυήσεις. Από καθαρόαιμη ανάλυση - εκτίμηση πωλήσεων είναι σκέτη τρέλα. Ο μεγάλος εκδότης όπως είπα και στο προηγούμενο του Νιχίλιο σχόλιο, είναι ζάμπλουτος. Δεν σκάει για μερικές χιλιάδες ευρώ επένδυση σε σένα. Ο συγγραφέας όμως; Που κάνει και τον πωλητή; Μόνο σκέψου τον Κινγκ άν δεν είχε τελικά πάρει τις 1000 λίρες που λέμε, όχι επειδή ήταν κακός αλλα έτσι, γιατί δεν έτυχε να το δεί το γραπτό του το σωστό μάτι. ΣΚέψου τη Ροουλινγκς με το μωρό να ζεί από την πρόνοια, αν δεν είχε προχωρήσει τελικά το θέμα. Σκέψου τον άλλον που αναφέρθηκε που έγινε μπεστελλεριστας τελικά ύστερα από 25 χρόνια. Τι θα είχε γίνει με αυτούς αν δεν έκαναν τελικά την επιτυχία; Προφανώς αυτοί το σκέφτονταν κάθε μερα αυτό. Σ'αυτό διαφέρει βλέπεις το γράψιμο από το πρωταθλητισμό. Ακόμη και στα Γκράβαρα να ήταν ο Πύρος Δήμας άν σήκωνε 200 κιλά θα το ήξερε: Σκίζω, αξίζω. Ο συγγραφέας, μπορει να έχει αυτό το ένσικτο ότι είναι καλός, ίσως και πολύ καλός, όμως η φτώχεια ειαι φοβερή φίλε μου, και όσο συνεχίζεις να ξοδεύεις - επενδύεις την ώρα και τον κόπο σου γράφοντας, ειδικά αν έχεις οικογένεια στο μεταξύ, τα διλλήματα γίνονται τρομερά. Ο Πύρρος Δήμας, μετά που θα σηκώσει στα Γκράβαρα τα τόσα κιλά, θα ξεσκιστεί ευχαρίστως στις προπονήσεις. Ξέρει ότι τα λεφτά θα έρθουν. Όπως και ο εκδότης το ξέρει, αφού, αν πρόσεξες κάου ελέχθη κι αυτό, το star making μπορεί να κάνει ακόμη και την Ευη Θώδη αστέρι!!! Ο συγγραφέας δεν μπορεί να το ξέρει στην Ελλαδα εκτός αν έχει τον μεγαλοεκδότη μπάρμπα ή γκόμενο. Γιατί, όπως είδαμε μέχρι εδώ τουλάχιστον, στο τόπικ αυτό, παρά που τόπους τόπους υπήρξε δυναμική αντιπολίτευση, και από ατομα μέσα στα πράγματα, όπως δείχνει ο Νιχίλιο, δυστυχώς ιστορίες σαν του Κινγκ της Ροουλινγκς, του Σταλόνε του Μπουκόφσκι και τόσων άλλων δεν παρουσιάστηκαν απο τον Ελληνικό χώρο. Ιστορίες που θα έκαναν και τον φτωχό αλλα ταλαντούχο συγγραφέα να πίστέψει, όπως ο Πυρρος Δήμας, σ'όλη αυτή τη προετοιμασία που πρέπει να κάνει μέχρι να γίνει γνωστός και πετυχημένος. Φυσικά ο Παπαγεωργόπουλος υπήρξε ολυμπιονίκης. Μα αυτός ήταν γιατρός ήδη, τί ανάγκη είχε; Όπως θα παρατήρησες άλλωστε στην Ελλάδα δεν είχαμε πρωταθλητές. Ο Δήμας όσο σπουδαίος κι άν ένοιωθε στα Γκράβαρα, δεν θα ξόδευε κάθε στιγμή του για την προπόνηση αν στο τέλος της γραμμής περίμενε μόνο ενα μετάλιο, κανα μπράβο και άντε εντάξει. Πρωταθλητές αρχίσαμε να φτιάχνουμε μόνο όταν αρχισαν οι πρωταθλητές να ξερουν ότι η προσπάθεια δεν θα πάει χαμένη. Χωρίς εγγυήσεις φυσικά, δεν ξέρεις ποτέ αν θα κερδίσεις έναν αγώνα. Όμως είναι σημαντικό για έναν που θέλει να λέγεται επαγγελματίας, να ξέρει, με βεβαιότητα, με παραδείγματα, ότι ΑΝ κερδίσει, θα βγάλει όλα τα λεφτά που ονειρεύεται. Γιατί η επένδυση είναι τεράστια. Ελπίζω να απάντησα στις ερωτήσεις σου. Σ'αυτό το θέμα νομίζω, όλα όσα δομικά έπρεπε να δωθούν δόθηκαν για την σχέση πρωταθλητισμού - προσπάθειας -συγγραφικής προσπάθειας ΠΡΙΝ την επιτυχία. Εχουμε μία πλήρη εικόνα του δοσίματος που απαιτείται, όπως και των πιθανών αποδώσεων ή εγγυήσεων απ΄την ελληνική πραγματικότητα μέχρι σημερα τουλάχιστον. Το άλλο θέμα που άνοιξα, είναι πλέον πολύ πρακτικότερο και αμεσσότερο. Δηλαδή ΜΕΤΑ από αυτήν την τεράστια προσπάθεια, ΤΙ πρέπει να γίνει στην Ελλάδα. Αυτά αν δεν σε πειράζει ας τα συζητήσουμε σ'εκείνο το τοπικ. Edited July 18, 2007 by Dune Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.