ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΟΜΩΣ ΘΑ ΠΑΩ...

[iliosporos]

Όνομα Συγγραφέα: iliosporos

Είδος: Παραλίγο επιστημονική φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1200

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Η πρώτη απόπειρα καθαρής Ε.Φ. είναι απο τις πλέον γραφικές που έχουν γίνει ποτέ. Το διαβάζεις και δεν ξέρεις αν θέλεις να κλάψεις ή να γελάσεις

 

ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΟΜΩΣ ΘΑ ΠΑΩ…

 

Βρισκόμαστε στο έτος 2033 και το Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας Ερμούπολης αριθμεί ήδη 28 χρόνια ύπαρξης. Μέσα σε αυτές τις 3 δεκαετίες από την πρώτη παρουσία του γνώρισε δόξες που κανείς δεν είχε φανταστεί το 2005 όταν διοργανώθηκε για πρώτη φορά.

-28 Ολόκληρα χρόνια, σαν ψέμα μου φαίνεται…

Θυμήθηκε το 2007 όταν ήταν ακόμα 15 χρονών και ζήτησε πρώτη φορά από τους γονείς του να πάει το σαββατοκύριακο στη Σύρο, αλλά εκείνοι δεν τον άφησαν.

Κλειδώθηκε για τρεις μέρες στο δωμάτιό του χωρίς να φάει τίποτα και πίνοντας μόνο νερό. Έβλεπε την φωτογραφία του Daidadi να κρατάει το παγωτό από μασκαρπόνε και ξεχείλιζε από οργή για εκείνους τους στενόμυαλους ανθρώπους που τον είχαν φέρει στον κόσμο. Επιστήμονες και οι δύο αλλά ορθολογιστές. Δεν υπήρχε τίποτα που δεν μπορεί να εξηγήσει η επιστήμη και η επιστημονική φαντασία είναι μόνο για τους κουτούς.

Και φυσικά δεν τον άφησαν να πάει ούτε τα επόμενα 3 χρόνια μέχρι που έγινε 18 και θεωρητικά είχε την ελευθερία του.

Στις πανελλήνιες δεν πέρασε πουθενά λίγο από αντίδραση, λίγο γιατί ήθελε να τους πληγώσει.

-Ε ναι λοιπόν. Ο γιος σας δεν θα γίνει ένας λαμπρός επιστήμονα.

Έτσι νόμιζε…

Πριν τελειώσει το καλοκαίρι βρισκόταν ήδη μαζί με τον πατέρα του σε αεροπλάνο για την Αγγλία.

Θυμάται πως όταν προσγειώθηκαν και επισκέφτηκαν το πανεπιστήμιο για να σπουδάσει υποτίθεται Ιατρική, ο πατέρας του έμεινε μαζί του 2 μέρες μέχρι να τακτοποιηθεί στην εστία και να κάνει την εγγραφή και ύστερα πήρε το διαβατήριο και υποσχέθηκε να του το επιστρέψει μόνο όταν αποφοιτήσει.

Πέρασε στην Αγγλία 6 ολόκληρα χρόνια χωρίς ποτέ να πάει στο Φεστιβάλ. Και κάθε Μάιο το τριήμερο της διοργάνωσης κλεινόταν στο δωμάτιό του και σιωπηλά παρατηρούσε τις εξελίξεις και τα δρώμενα.

Ήθελε να γνωρίσει όλους τους ανθρώπους που κρύβονταν πίσω από τα μαγικά ονόματα: Thrillian, Nicosal, Nihilio, Dinohadjiyiorgi, Naroualis και που όλοι τους αγαπούσαν την Επιστημονική Φαντασία όσο αυτός. Μα δεν μπορούσε γιατί απλά ήταν καθηλωμένος στην πιο βροχερή χώρα του κόσμου στο πιο άδικο είδος εκβιασμού από τους ίδιους του τους γονείς.

Αποφοίτησε το 2016 λίγο πριν πάρει Βρετανική υπηκοότητα. Αισθανόταν χαμένος, αποκομμένος στην Ελλάδα, χωρίς φίλους, χωρίς δύναμη να σταθεί στα πόδια του.

Έρμαιο των φιλοδοξιών των γονιών του και των ονείρων τους για εκείνων άρχισε έναν αγώνα αναγνώρισης του πτυχίου Ιατρικής και ύστερα ειδικότητα, χειρουργική και νανοχειρουργική. Μια ζωή τον Μάιο είχε πάντα εξετάσεις. Και πάντα κλεινόταν στο δωμάτιό του μόνος διαβάζοντας υποτίθεται, ενώ στην ουσία παρακολουθούσε τις εξελίξεις του Φεστιβάλ από τη Σύρο.

Το 2018 το Φεστιβάλ συγκέντρωσε 14 χιλιάδες επισκέπτες από όλη την Ευρώπη που έμεναν σε σκηνές όπου έβρισκαν ακάλυπτο χώρο. Το νησί κόντεψε να βουλιάξει. Το υπουργείο Ναυτιλίας ενέκρινε 11 δρομολόγια την ημέρα.

Η ανάγκη για τη μεταφορά του φεστιβάλ σε κάποιο άλλο μέρος ήταν παραπάνω από φανερή. Σε πείσμα των πρωτεουσιάνων οι διοργανωτές του Φεστιβάλ αποφάσισαν πως το φεστιβάλ αν συνέχιζε να γίνεται στην Ελλάδα θα γινόταν ή στη Σύρο ή πουθενά.

Έτσι το 2019 έγινε στην Σόφια, το 2020 στο Ζάγκρεμπ, 2021 στην Γλασκόβη, 2022 στο Μόναχο, 2023 Σικελία, 2024 Μάλτα και το 2025 είκοσι χρόνια μετά την πρώτη διοργάνωσή του μέσα σε ένα πανηγυρικό κλίμα επέστρεψε στην Σύρο.

Δεν είχε καταφέρει να πάει ούτε μία φορά. Το φεστιβάλ για εκείνον ήταν ένα άπιαστο όνειρο. Άρχισε να αναρωτιέται τι τον κρατούσε.

Δεν μπορεί να ήταν μόνο οι εξετάσεις που τύχαινε να έχει τον Μάιο.

Συνειδητοποίησε ότι φοβόταν τους γέρους πια γονείς του. Υπήρχε μια γκροτέσκα παραλλαγή του συνδρόμου της Στοκχόλμης μεταξύ απαγωγέα και θύματος.

Τον είχαν απαγάγει από την ίδια του τη ζωή και εκείνος φαινόταν να το απολαμβάνει. Δεν ήθελε να τους πληγώσει λέγοντας πως τελικά θα πάει σε Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας στα 33 του χρόνια.

Κι όμως βαθειά μέσα του ήθελε όσο τίποτα να πληγωθούν οι γονείς του. Δεν ήθελε να πάθουν κακό, ήθελε μόνο να κλονιστεί το επιστημονικό πιστεύω τους, ήθελε να δει τη λογική τους να καταρρέει.

 

Κάθε Μάιο το φεστιβάλ μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Νέα Υόρκη, Τόκυο, Μπουένος Άιρες και Σίδνεϋ και σε πολλά πολλά ακόμα μέρη. Κάθε Μαίο και εκείνος σκαρφάλωνε όλο και περισσότερο στα βουνά της τρέλας.

 

Και οι γονείς του είχαν φτάσει στα ενενήντα τους με την βοήθεια της επιστήμης και ζούσαν μια χαρά. Η γεροντική άνοια όχι μόνο δεν του είχε αγγίξει αλλά ώρες-ώρες φαίνονταν ακόμα πιο αυστηροί από πριν.

Ακόμα θυμάμαι την έκφρασή τους όταν ένα Απριλιάτικο βράδυ του 2032 όλα τα κανάλια διέκοψαν το πρόγραμμά τους και μετέδωσαν ζωντανά την πρώτη προσγείωση εξωγήινου αεροσκάφους στη Μόσχα.

Οι γονείς μου όμως δεν έχασαν την ψυχραιμία τους. Το θεώρησαν ένα στημένο κακόγουστο αστείο σαν την ραδιοφωνική φάρσα που είχε κάνει κάποτε ο Orson Welles, αλλά πού να τα ήξερα εγώ αυτά. Εκείνους πάντως δεν θα τους έπιαναν κοροΐδο, όχι.

Ούτε όταν είδαν κάποια δεντρόμορφα πλάσματα να βγαίνουν μέσα από το σκάφος και να σουλατσάρουν στην κόκκινη πλατεία, το πίστεψαν. Άλλωστε τα ειδικά εφέ του τρισδιάστατου ολογραμματικού κινηματογράφου είχαν προοδεύσει πολύ.

Όλα είχαν προοδεύσει εκτός από το μυαλό σας.

 

Τον Μάιο του 2032 η ομάδα των 7 δεντρόμορφων εξωγήινων ήταν επίσημη καλεσμένη του Φεστιβάλ που εκτάκτως επέστρεψε στην Ερμούπολη για να γιορτάσει το τόσο σημαντικό γεγονός.

Οι φωτογραφίες των εξωγήινων που δοκίμαζαν διαγαλαξιακό παγωτό στου Daidadi παρασκευασμένο με την πράσινη, γλυκιά κρεμώδη τροφή που κουβάλησαν μαζί τους από τον πλανήτη τους, έκαναν το γύρο του κόσμου.

 

Και εγώ ούτε τότε ήμουν εκεί…

 

Και αποφάσισα ότι τον επόμενο χρόνο έπρεπε να πάω. Ότι και να γίνει…

 

Μάιος του 2033. Ξανά στην Ερμούπολη με event της έναρξης προσγείωση διαστημόπλοιου

Θυμάμαι να κατεβαίνω στο λιμάνι του Μοσχάτου με τον ηλεκτρικό. Πέρασα από τις προβλήτες που διοργανώνανε υποβρύχιες εκδρομές στα βυθισμένα ερείπια του Πειραιά και κατευθύνθηκα προς τις εισόδους όπου φεύγανε καράβια για τα τελευταία νησιά που είχαν απομείνει.

Τεράστιες ουρές με τουρίστες από όλο τον κόσμο περιμένανε να επισκεφτούν την Σύρο και να πάρουν μέρος στο Φεστιβάλ. Έτρεμα από συγκίνηση.

 

Το πλοίο επιτέλους ξεκίνησε. Θα έφτανε σε 45 λεπτά. Δεν προλάβαινα να κοιμηθώ και ούτως ή άλλως είχα πολύ υπερένταση.

 

Πρέπει να είχαν περάσει 30 λεπτά, όταν ακούστηκαν οι σειρήνες του πλοίου. 7 βραχέα και ένα παρατεταμένο σφύριγμα.

Κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο κόσμος ξαφνικά έτρεχε αλαφιασμένος στους διαδρόμους. Σηκώθηκα να δω τι συνέβαινε. Μια ομάδα δεντρόμορφων εξωγήινων είχε προσγειωθεί στο κατάστρωμα και κρατούσε κάποιους ανθρώπους όμηρους, ως αντίποινα γιατί κάποιοι δικοί τους δέχθηκαν να γίνουν αξιοθέατα για την έναρξη του φεστιβάλ.

Ελικόπτερα πετούσαν συνεχώς πάνω από το πλοίο και από τα μεγάφωνα ακουγόντουσαν φωνές που καλούσαν τους εξωγήινους να συνετιστούν.

Κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να τους προτείνει να γίνουν αυτοί οι guest stars της έναρξης του Φεστιβάλ, αλλά προφανώς δεν έπρεπε να τους το πει γιατί εξαγριώθηκαν.

Από το σκάφος τους κατέβασαν ένα περίεργο μηχάνημα που έμοιαζε με αντιαεροπορικό του 1970 αλλά με πολύ μεγαλύτερες και τετράγωνες κάνες. Η Σύρος είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται στον ορίζοντα. Οι κάνες στράφηκαν πάνω της

Ένας από τους εξωγήινους με πιο σκουρόχρωμο φύλλωμα από τους υπόλοιπους έδωσε τις διαταγές

 

Αφαιρέστε την ασφάλεια.

Στοχεύστε στο κέντρο.

Πιέστε τη λαβή.

 

Δύο μαύρα βλήματα σε μέγεθος ψυγείου έφυγαν από τις κάνες με έναν τρομακτικό κρότο.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα στη θέση της Σύρου υπήρχε ένα τεράστιο πράσινο μανιτάρι καπνού και ένα τσουνάμι με ύψος δεκάδων μέτρων ερχόταν προς το μέρος μας…

 

-Γαμώτο! Ούτε φέτος θα πήγαινα στο Φεστιβαλ!

Edited June 25, 2007 by iliosporos

[Nihilio]

Απολαυστικότατο κείμενο. Λιώνω που λιώνω από τη ζέστη, λίγο λιώσιμο από τα γέλια ποτέ δε βλάπτει.

Άντε και στο επόμενο φεστιβάλ να είμαστε εκεί.

[The Blackcloak]

Αξίζει . Βγάζει μια σάπια ειρωνεία προς το τέλος που σε οδηγεί να σκεφτείς πως ο πρωταγωνιστής γυρνοβολά από ιατρικό κέντρο σε σπίτια και δρόμους μ' ένα μαύρο συννεφάκι που εκτοξεύει κεραυνούς πάνω απ' το κεφάλι του

[Naroualis]

Δε θα σταθώ στο θέμα, γιατί είναι σκέτη απόλαυση, και πολύ περισσότερο για μένα οι γονείς που απαξιούν το μεγάλο γεγονός και τα παιδικά σύνδρομα που μας καταπιέζουν, χωρίς να μας το επιβάλει κανείς.

 

Απλά θα σου ζητούσα να στρώσει λίγο το ύφος, ειδικά στις πρώτες παραγράφους. Η εισαγωγική σου είναι κάπως άτεχνη, άγαρμπη αν μου επιτρέπεις. Μιλάω για το εν είδη δηλώσεως

 

Βρισκόμαστε στο έτος 2033 και το Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας Ερμούπολης αριθμεί ήδη 28 χρόνια ύπαρξης. Μέσα σε αυτές τις 3 δεκαετίες από την πρώτη παρουσία του γνώρισε δόξες που κανείς δεν είχε φανταστεί το 2005 όταν διοργανώθηκε για πρώτη φορά.

 

Στρώσε το λιγάκι, γιατί η εισαγωγή είναι πολύ σημαντική, δείχνει στον αναγνώστη το υπόλοιπο ύφος του κειμένου. Κυρίως το ότι είναι σε τρίτο πρόσωπο -μέχρι περίπου τη μέση του κειμένου- ενώ το υπόλοιπο είναι σε πρώτο. Νομίζω ότι θα το κάνεις πολύ πιο δυνατό αν το γυρίσεις όλο σε πρώτο πρόσωπο.

[tetartos]

Πάρα πολύ διασκεδαστικό το κείμενο, μπράβο! Μου αρέσει πώς κλιμακώνεται η περιγραφή του Φεστιβάλ, καθώς μεγαλώνει και ο πρωταγωνιστής. Θα συμφωνήσω με τα παραπάνω σχόλια και θα προσθέσω δύο ακόμα:

Οι παράγραφοι θα μπορούσαν να γίνουν λίγο πιο μεγάλες, ομαδοποιώντας προτάσεις που τώρα χωρίζεις με αλλαγή γραμμής, ιδιαίτερα στην αρχή του κειμένου.

Η φράση "σε πολλά πολλά ακόμα μέρη" δεν στέκει, μια και με βάση τις χρονολογίες, είναι δύο μόνο τα μέρη που δεν κατονομάζεις.

Καλή συνέχεια!

[iliosporos]

Ευχαριστώ για τα σχόλια! Έκανα ήδη αλλαγές στο πρωτότυπο ακολουθώντας πρώτη και καλύτερη τη συμβουλή της Naroualis σχετικά με την πρώτη παράγραφο.

 

Την διαχώρισα απο το υπόλοιπο κείμενο, σαν μια... φωνή αφηγητή ας πούμε και μετά συνεχίζω περιγράφοντας σε πρώτο πρόσωπο.

 

Και άλλες μικροδιορθώσεις σε όλο το υπόλοιπο κείμενο...

 

Χιούμοριστικό όπως και το σπάζοντας τα δεσμά...

 

Είμαι απο αυτούς που μόλις βρίσκουν τα δύσκολα το γυρίζουν στο χιούμορ. Δες και το "Σπαζοντας τα δεσμά" για να το επιβεβαιώσεις