Οι άκριες απ' το τραγούδι της εξόριστης

[Nienna]

**Λέω ν' αρχίσω να ξαναβάζω κι εγώ ποιήματα στη Β.Π. Όχι όλα όσα γράφω - ούτε και θα πιάσω να βάλω όοολα τα παλαιότερα για catch up - αλλά κάποια, καμμιά φορά. Επέλεξα αυτό το ποίημα επειδή θα έλεγε κανείς πως έχει πιο έντονο το fantasy στοιχείο από άλλα, κι έτσι είναι πιο συντονισμένο με το θέμα/προφίλ του forum από άλλα. Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας, μετά από τόσον καιρό. Α, και όσοι έχουν υποστεί την κριτική μου, παρακαλούνται να πάρουν το αίμα τους πίσω!**

 

 

Οι άκριες απ' το τραγούδι της εξόριστης

 

Μπλεγμένες ανάμεσα στις τρίλλιες του

ηχούν οι μακρόσυρτες νότες απ' το τραγούδι

των Σειρήνων αδελφών μου

 

και τα μαλλιά τους μπλέκονται στα δάκτυλα,

στα δάκτυλά του,

στα δάκτυλα

του φωτός

για το οποίο φοβάμαι πια να μιλώ,

φοβάμαι...

 

πόσα φοβάμαι;

 

[ένα για κάθε ανάσα.]

 

~

 

Σειρήνες, αδελφές μου,

σφίξτε τα χέρια η μια της άλλης,

ζωγραφίστε στρογγυλεμένα σχήματα με τα χείλη,

μιλήστε μου για το φόβο

ξοδεύοντας τις βαθειές ανάσες σας ‒

 

να φοβάμαι,

να φοβάμαι,

να θυμάμαι,

να μη με καταπιεί η πηχτή, μελένια λήθη,

να μην κολλήσει το κεφάλι μου στη χρυσή άμμο,

όχι στη χρυσή άμμο

γιατί έχει και πιο βαθειά απ' τον πυθμένα,

και πιο κάτω.

 

Πανώριες, φρικτές αδελφές μου,

μόνη εγώ γυρίζω τον κόσμο

να μας βρω μιαν άλλη μοίρα

απ' τον έρωτα των διεσταλμένων ματιών

για το τραγούδι μας του πνιγμού,

αδελφές μου,

ψάχνω με τα χέρια και τη γλώσσα

και οσφρίζομαι,

κι ακούω,

ψάχνω να μας βρω μιαν άλλη ζωή ζωντανή,

με ζωντανά καράβια, μάτια, καράβια...

 

Έχει πολλή στεριά πέρα απ' τη θάλασσα,

μακρυά από τα νησιά μας,

κι έχει κι άλλους εξόριστους

σαν κι εμένα,

λίγους,

και ψάχνουν σταυρούς χωρίς καρφιά

και θάλασσες χωρίς

παράθυρα στην άβυσσο,

θάλασσες με νερό γλυκό

που κάθεται απαλά στα πνευμόνια

σαν δροσερός αέρας.

 

Τραγουδάτε, αδελφές μου,

τραγουδάτε για μένα

που πρόδωσα την αλμύρα

και το κορμί μου

δυο και τρεις κι εννιά φορές

στα καυτά και στα παγωμένα βράχια,

για μένα που βαδίζω στα δυο πόδια

και γυροφέρνω τις άκριες απ' το τραγούδι

στην ψυχή μου

και στο στόμα μου το κλεισμένο

μη βγει έξω ολάκερο

κι οδηγήσει μαλλιά και μάτια και καράβια στον πάτο.

 

Τραγουδάτε,

κι αν σας ξεχάσω πιείτε τους Ανέμους,

τους αδελφούς που πάντα μας συντρέχουν,

κι ελάτε όταν κοιμάμαι ‒

ποτέ δεν κοιμάμαι ‒

και φυσήξτε τους σκληρά μα μ' έγνοια

και με λέξεις σήμαντρα κινδύνου

για την εξόριστη που θέλησε

να καταπιεί τον ήλιο

και να τραγουδήσει ηλιαχτίδες

μπλεγμένες με ρόδα

κι αιωνιότητες

και αβύθιστα αβύθιστα καράβια

και καπετάνιους που τους μέλλει να ζήσουν

και να την ακούν...

 

Μη με ξεχνάτε πέρα εκεί στα νησιά μας,

φοβερές αδελφές μου ‒

μ' εξόρισα για ν' ανοίξουν οι πύλες

κι ας μην τις περάσω.

 

~

 

Τώρα χαμογελά,

τώρα κλείνει τα μάτια

και τα πάμμακρα μαλλιά σας

αποτραβιούνται απ' τα πλήκτρα,

τώρα πλέκει χίλιες χιλιάδες χρυσοποίκιλτα στολίδια

γύρω απ' τις φωνές σας,

τώρα πλέκει χίλιες χιλιάδες χρυσοποίκιλτα σχοινιά

γύρω απ' τα χέρια μου,

γύρω απ' τη μέση

και το λαιμό μου,

τώρα με δένει σ' αυτό

που μπορεί να είναι το τέλος

της εξορίας,

το τέλος μου,

το τέλος ‒

 

τώρα μου επιβάλλει χαμόγελα,

τώρα εμπαίζει το φόβο,

τώρα όλα φως.

 

~

 

[Κι αν ξεχαστούμε σε προδοτικά νερά,

που θα προστάζουν να μ' αφήσεις,

κι αν μείνουν στάχτες και σχοινιά

κι αγριεμένα μάτια,

κι αν μείνουν χείλη βαμμένα πίκρα

και ψεύτικη πείνα για λειψή ηδονή,

θα μας θυμάται ο ουρανός.]

 

...όταν πεθαίνουν οι Σειρήνες

οι μύριοι άνεμοι Αδελφοί τους

τις σκορπίζουν.

[laas7]

Αναρωτιεμαι πραγματικα ... πως γινεται να μην εχουν σχολιαστει εξαισια ποιηματα οπως ετουτο??

Ειναι πολυ καλο, λυρικο και φοβερο μαζι. Μου αρεσει να παρουσιαζει μια τετοια πλευρα της θηλυκοτητας. Ομορφη και φοβερη μαζι, θεα του ερωτα και του θανατου. Ικανη ισως για ολα. Μου αρεσουν αυτες οι γυναικες. Μπραβο κοριτσι! Ειναι κριμα που δεν εισαι πια εδω για να συζητησουμε.