Θα σε φορέσω!

[Cosmo]

Όνομα Συγγραφέα: Μπάμπης Αρώνης (cosmo)

Είδος: Tρόμος

Βία; Ναι

Σεξ; Ανάλογα

Αριθμός Λέξεων: 820

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Το κείμενο απο κάτω είναι αρκετα τρομαχτικό, και με σκηνές σκληρές. Αν δεν είστε σίγουροι μην το διαβάσετε.

 

Κλειδωμένος στο υπόγειο περίμενε. Μια αχτίδα ήλιου έμπαινε από το παράθυρο και χάριζε μια ακόμα πιο τρομακτική αίσθηση των πραγμάτων που γίνονταν εκεί.

 

Ήταν δεμένος. Όχι για να μην φύγει, αλλά για να μην αυτοκτονήσει. Όταν έχεις τραβήξει τόσα πολλά σε τόσο λίγες μέρες, δεν θέλεις πια να ζήσεις. Ο θάνατος σου φαίνεται κάτι παραπάνω από λύτρωση.

 

Τα χέρια του ήταν δεμένα με ένα τρίχινο σκοινί που η φαγούρα που του προκαλούσε τον έκανε να θέλει να τραβήξει τα χέρια του και να τα κόψει.

 

Εχτές το βράδυ ήρθε αυτός και του έκανε μια μυοχαλαρωτική ένεση, για να μην μπορέσει να αντιδράσει και αφού έστησε σε τέτοια στάση το κορμί του ώστε να μπορεί να βλέπει τα χέρια του, πήρε ένα νυστέρι και άρχισε να σκίζει προσεκτικά το δέρμα από τον καρπό και κάτω, και μετά τραβώντας το προσεκτικά σαν να βγάζει γάντι, άφησε τα χέρια του κατάσαρκα.

 

Ούρλιαζε, παρακάλουσε, ικέτευε να τον αφήσει να φύγει, αλλά όλα αυτά γίνονταν μόνο μέσα στο μυαλό του γιατί τα χείλη του και η γλώσσα του αδυνατούσαν να ακολουθήσουν. Ένα δάκρυ κύλησε από το πρόσωπο του και αυτό ήταν όλο. Μόλις ο Σπαμ είδε το δάκρυ, του είπε: Μην στεναχωριέσαι. Αύριο θα είναι και αυτό δικό μου. Όταν σου πάρω το πρόσωπο.

 

 

 

Και τώρα αυτή η αχτίδα του ήλιου θα ήταν η τελευταία του. Μόλις έπεφτε, θα πέθαινε. Τουλάχιστον θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο σκέφτηκε.

 

 

 

Βρισκόταν εδώ τρεις μέρες. Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν, ήταν οι δημοσιογράφοι και οι φωτογράφοι έξω από τον κινηματογράφο, που έκανε πρεμιέρα το τελευταίο του έργο. ‘Ο Θάνατος μπορεί να περιμένει’. Τραγική ειρωνεία ε; Μετά μπήκε στο αμάξι και… Τίποτα. Από εκεί και πέρα τίποτα.

 

Ξύπνησε σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου και από πάνω του ήταν αυτός. Φορούσε στολή γιατρού και τον εξέταζε. Στο κομοδίνο δίπλα του υπήρχε ένα μικρό κασετόφωνο που έγραφε όλη τους την συνομιλία. Αυτό το μαγνητόφωνο το χρησιμοποίησε μετά για να αρχίζει να αλλάζει την φωνή του. Να τον αντιγράφει.

 

Και μέχρι εκεί θα ήταν καλά, αλλά τώρα ήθελε και να τον φορέσει.

 

Να βάλει το πρόσωπο του, να βάλει τα χέρια του, τα μάτια του, τα πάντα.

 

Τον είχε σαν είδωλο και ήθελε να είναι αυτός. Δυστυχώς οι παρανοϊκοί δεν έχουν ούτε στάλα μυαλού και έτσι δεν μπορούσε να αλλάξει τίποτα. Προσπαθούσε να εξηγήσει στον Σπάμ ότι δεν θα κάνει τίποτα έτσι ότι θα πεθάνουν και οι δύο αλλά, μηδέν εις το πηλίκων.

 

Την δεύτερη μέρα, ήρθε το πρωί και τον έγδυσε. Θέλω να δω πόσο άντρας θα είμαι, είπε και του κατέβασε το μπόξερ. Μμμμ, καθόλου άσχημα είπε και μετά άρχισε να τον χαϊδεύει και να του ψιθυρίζει διάφορα στο αυτί. Και για λίγο, ένιωσε το πέος του να σκληραίνει και να σηκώνεται. Ή είχε ήδη στύση. Κάπου διάβασε ότι μπορεί να έχεις στύση ακόμα και στις πιο ακραίες καταστάσεις αρκεί να είναι έντονα τα συναισθήματα. Και αν αυτό δεν ήταν έντονο τότε πιο ήταν. Βέβαια αυτό δεν κράτησε πολύ. Μόλις ο Σπαμ του είπε: Αυτό θα το πάρω τελευταίο, όλα τελείωσαν. Ο τρόπος και ο τόνος που το είπε δεν άφηνε κανένα περιθώριο για σκέψεις. Θα πέθαινε σίγουρα. Αλλά μακάρι να ήταν σύντομα.

 

Βήματα στις σκάλες. Αργά, βαριά βήματα.

 

Γιατί ο θάνατος δεν έρχεται ποτέ γρήγορα όταν τον θες; Γιατί πρέπει να έρχεται με αργά, βαριά βήματα; Η πόρτα να ανοίγει και να τρίζει; Μέχρι και ο αέρας να παίζει την δική του τρομαχτική μουσική; Μουσική;

 

Ένα αηδόνι κάθεται στο παράθυρο και τραγουδάει κοιτάζοντας τον. Ανάσα. Δύσκολο πράγμα. Η πόρτα ανοίγει και ο Σπαμ βρίσκεται στο δωμάτιο πλέον. Περπατάει προς το μέρος του ήρεμα και τρυφερά. Εάν κάτσεις ήσυχος – του λέει – θα φροντίσω να κάνω γρήγορα. Στο κάτω κάτω έχουν μείνει δύο δουλειές ακόμα και τελειώσαμε.

 

Στο χέρι του κρατάει το ματωμένο στιλέτο που είχε και όταν αφαιρούσε τα γάντια από δέρμα. Θέλω και τα μαλλιά σου, αλλά αν τα τραβήξω θα πεθάνουν και δεν το θέλουμε αυτό έτσι δεν είναι. Θέλουμε να μείνουν ζωντανά και όμορφα, και μετά από σένα. Σε μένα. Άρα θα τα βγάλουμε μαζί με το πρόσωπο. Αλλά, πρώτα την ενεσούλα μας. Δεν θέλουμε να κουνηθείς και να το χαρακώσουμε; Έτσι δεν είναι;

 

Το αηδόνι συνεχίζει να τραγουδάει αυτόν τον εφιαλτικά χαρούμενο σκοπό, την ώρα που ο Σπαμ του καρφώνει μια ένεση στο σβέρκο. Κατευθείαν το σώμα του όλο χαλαρώνει και το κεφάλι γέρνει προς τα μπρος. Η λεπίδα βυθίζεται στο αριστερό πλαϊνό του λαιμού του και διαγράφει μια καμπύλη προς τα πάνω και μετά προς την δεξιά πλευρά του λαιμού χωρίζοντας έτσι το πρόσωπο σε δύο κομμάτια. Αφήνει το στιλέτο κάτω και βάζει το στόμα του στο σημείο που έκοψε και αρχίζει να φυσάει αέρα μέσα μέχρι που το πρόσωπο φουσκώνει τόσο πολύ και τραβώντας ξεκολλάει όλες τις σάρκες από το κεφάλι του.

 

Οι μύες του προσώπου του κρέμονται κάτω και αίμα αναβλύζει από παντού. Άλλη μια δουλειά και τελειώσαμε, λέει ο Σπαμ. Δεν ήταν τόσο δύσκολο τελικά έτσι;

 

Άνοιξε τώρα τα μάτια σου…

 

[iliosporos]

Και σκεφτόμουν απο τώρα τι θα ντυθώ τις απόκριες!!!

Πολύ καλή ιστορία, ελαφρώς μόνο προβλέψιμη αλλά καλογραμμένη με σφιχτό και γρήγορο ρυθμό.

Δεν είναι ούτε ο Τραβόλτα ούτε ο Νίκολας Κέητζ απο το Face Off.

Είναι κάποιος διάσημος και ο αρρωστημένα φανατικός θαυμαστής του.

 

Απο τις καλύτερες 820 λέξεις που κυκλοφορούν

 

Well Done

[Cosmo]

Ευχαριστώ iliosporos. Αν φανταστείς οτι ξεκίνησα να την γράφω μιά ώρα πριν την ανεβάσω, είναι καλό το σχόλιο.

[darky]

ωραίο.

[Namris]

Αγαπητέ Cosmo

Δημιούργησες πολύ ωραία ατμόσφαιρα, και με έπεισες ότι ο φουκαράς τραβά τον διαολό του. Γενικά αν σε ενδιαφέρει να γράφεις διηγήματα τρόμου νομίζω πως έχεις την ικανότητα να τα διαχειρίζεσαι καλά. Θα μου επιτρέψεις όμως να κάνω ορισμένα καλοπροαίρετα σχόλια σαν αναγνώστης του διηγήματος; Φυσικά αποτελούν προσωπική άποψη (προσωπικό παραλήρημα ίσως), και μπορείς να τα αγνοήσεις αν θέλεις.

 

1.

Στα σχόλια δεν χρειαζόταν να γράψεις ότι είναι "αρκετα τρομαχτικό, και με σκηνές σκληρές".

Το ότι το “Είδος” είναι τρόμου, νομίζω αρκεί. Το διήγημα είναι μεν τρομακτικό, αλλά όταν μας προκαταβάλεις έτσι, μας προετοιμάζεις (ευχάριστα και λαίμαργα) για πολύ-πολύ-πολύ ζόρικες καταστάσεις.

 

2.

Με τον τίτλο “Σας σε φορέσω” μας τα έχεις πει σχεδόν όλα. Ίσως να έβαζες κάποιον λιγότερο αποκαλυπτικό;

 

3.

Γιατί να το ανεβάσεις μία ώρα αφότου το έγραψες; Διάβασε το ξανά και ξανά, άστο και καμιά μέρα να φουσκώσει όπως η ζύμη για το ψωμί, ξαναδιάβασε το πάλι την επομένη να δεις μήπως νιώσεις ότι θέλει κάποια επιπλέον διόρθωση, και μετά ανέβασε το. Εμείς θα είμαστε ακόμη εδώ με την ίδια λαίμαργη διάθεση για αίμα, ανομολόγητη φρίκη, και αβάσταχτο πόνο.

 

4.

Τα χέρια του ήταν δεμένα με ένα τρίχινο σκοινί που η φαγούρα που του προκαλούσε τον έκανε να θέλει να τραβήξει τα χέρια του και να τα κόψει.

Μήπως θα ήταν καλίτερα αν μετά το “σκοινί” έβαζες τελεία και έσβηνες το “που”;

 

5.

Αναφέρεις την ταινία ‘Ο Θάνατος μπορεί να περιμένει’. Προσωπικά δεν την θυμάμαι. Αν σχετίζεται άμεσα με το θέμα (που θα σχετίζεται αφού μιλάς για ειρωνία), μήπως θα έπρεπε να γράψεις μία πρόταση με την υπόθεση, ώστε και ο πλέον αδαής αναγνώστης (όπως ο υποφαινόμενος) να καταλάβει την ειρωνία;

 

6.

Γράφεις ότι θα κόψει το τσουτσούνι του τελευταίο. Τελειώνεις όμως το διήγημα αφαιρώντας το δέρμα του προσώπου. Δηλαδή με προετοιμάζεις σαν αναγνώστη για ένα τέλος, αλλά ολοκληρώνεις το διήγημα ένα βήμα πριν. Νομίζω πως θα έπρεπε είτε να αφαιρέσεις το τσουτσούνι του φουκαρά πριν το δέρμα του προσώπου, είτε να μην το αναφέρεις καθόλου.

 

7.

Πριν του πει “Άνοιξε τώρα τα μάτια σου” μήπως θα έπρεπε να βάλει κάποιον καθρέφτη μπροστά του;

 

8.

Ο τίτλος ήταν “Θα σε φορέσω”.

Τελικά τον φόρεσε;

 

9.

Γενική παρατήρηση που αφορά και τα δύο διηγήματα (“Θα σε φορέσω” και “Η νύχτα που μύριζε χώμα”).

Αφορούν θέματα γνωστά. Το πρώτο από τον κινηματογράφο, και το δεύτερο από την ίδια (δυστυχώς) την ζωή. Νομίζω πως θα ήταν καλίτερα να ψάξεις για κάποια θέματα πρωτότυπα. Και στα δύο διηγήματα, παρά το γεγονός ότι σύντομα καταλαβαίνει κάποιος περι τίνος πρόκειται, μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα τους. Αν βρεις κάποια προτότυπα θέματα ώστε να μην υποψιάζεται ο αναγνώστης που θέλεις να καταλήξεις, νομίζω πως μπορείς να κάνεις θαύματα.

 

Προσωπικά σαν αναγνώστης (γιατί από το άλλο που αρχίζει από συγρ... δεν είμαι), περιμένω φοβερά και τρομερά (μεταφορικά και κυριολεκτικά) πράγματα από σένα.

 

[Cosmo]

1) Namris ευχαριστώ και δεν με κούρασες καθόλου με τα σχόλια σου αλλά αντιθέτως μερικά απο αυτά τα βρήκα πολύ εύστοχα.

 

2) Η ταινία (Ο Θάνατος μπορεί να περιμένει) δεν υπάρχει και η ειρωνία αφορά τον τίτλο

 

3) Το γεγονός οτι του είπε πως θα κόψει το τσουτσούνι του τελευταίο δεν είναι απαραίτητο οτι θα ισχύσει.

 

4) Έγραψα οτι είναι πολύ σκληρό με άγριες σκηνές γιατί κάποια άλλα που διάβασα ήταν πολύ πιο soft

 

5) Και γενικώς βαριέμαι αφάνταστα πρέπει να το πολεμήσω αλλά δεν μπορω τα πολύωρα ρετούς.

 

6) Πάντως περιμένω και άλλα σχόλια για τις ιστορίες που έρχονται

[Guest Dune]

Στη Σιωπή των Αμνών δεν ήταν εκείνος που έφτιαχνε κουστουμια από το δέρμα των γυναικών που δολοφονούσε;

 

Μία ταινία με τον Ντε Νίρο σε ρόλο σταρ-ντετέκτιβ πόυ στο τέλος σκοτώνεται μου φέρνει επίσης στο νού η ιδέα του δολοφόλου να κλέψει τα πάντα από το είδωλό του.

 

Είναι καλογραμμένο όμως όχι όσο πρωτότυπο θα το ήθελα. Επίσης λείπει η τεκμηρίωση. ΤΟν γδέρνει μέρες και δεν πεθαίνει απο΄την αιμοραγία; Ο τρόμος γίνεται εντονώτερος πάντα όταν, αυτά που περιγράφεις, είναι δυνατόν να συμβούν στον..... αναγνώστη

 

Μπρρρρ !!!