Albinoni-Adagio

[Esteldor]

Για όσο τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που δεν τα αφήνει να αναπτυχθούν, για τόσο καιρό η ανθρωπότητα θα είναι τυφλή απέναντι στις αλήθειες των καιρών μας.

Τι αξίζει πραγματικά, πως θα πρέπει να αντιδρούμε κάθε φορά που κάποιος φίλος μας, αδερφός μας, άνθρωπος που όταν πονά πονάμε και όταν πονάμε πονά, ζητά τη βοήθειά μας.

Αν ρωτήσετε εμένα;

Αυτή τη στιγμή που το γράφω αυτό πραγματικά δε με νοιάζει.

Θα ήθελα να μπορούσα να μη νιώθω. Θα ήθελα να κλείσω την ψυχή μου σε ένα σεντούκι, να κόψω κάθε δεσμό, να χαθώ στο σκοτάδι και κανένας να μη με αγαπήσει, να μη με εμπιστευτεί ξανά.

Είναι ο καλύτερος και πιο εύκολος τρόπος να για προστατευθείς.

Κανένας δε θα μπορεί να σε πειράξει με τρόπο που να μην έχεις σκεφτεί, είσαι προετοιμασμένος για τα πάντα.

Αλλά πόσο πρέπει να πέσεις για να το καταφέρεις αυτό;

Πόσο πρέπει να εκμηδενίσεις τα πάντα γύρω σου, ακόμα και τον εαυτό σου έτσι ώστε κάθε ένας από αυτούς που σε ξέρουν να μη θέλουν να σε ξέρουν πια;

Ζηλεύω αυτούς που μπορούν να γελοιοποιούν τα πάντα, εκείνοι είναι ευτυχισμένοι για εμένα. Εκείνοι μπορούν να ζήσουν και ζουν.

Εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να ζήσουμε αλλά δεν το κάνουμε. Δεν είμαστε ικανοί, δε μας θέλει στην τελική.

Νιώθεις άσχημα όταν δε σε εμπιστεύονται, αλλά πόσο πιο άσχημα νιώθεις όταν ξέρεις ότι μπορείς να καταστρέψεις κάποιον;

Εκεί που θα έπρεπε να νιώθεις δυνατός γιατί όταν μπορείς να καταστρέψεις κάποιον, μάλλον μπορείς και να τον σώσεις από την καταστροφή που προκαλεί εκείνος στον εαυτό του.

Albinoni-Adagio.

Ένα καθαρά μαγευτικό κομμάτι.

Μία σύνθεση που μπαίνει στην ψυχή σου και καταφέρνει να σε σαγηνεύσει.

Αντιπροσωπεύει την κάθε σου στιγμή αδυναμίας. Την τρομερή κατάρα που βαραίνει όλους αυτούς που νιώθουν.

Το ακούω κι όμως θα ήθελα να μην είχα αυτιά για να το κάνω.

Καταλαβαίνω ότι είμαι το ίδιο αδύναμος, κι ας ισχυρίζομαι το αντίθετο.

Αλλά είναι σχεδόν αδύνατον κάτι τέτοιο. Δε γίνεται να μη νιώθει κάποιος.

Το κομμάτι αρχίζει.

Σιγανά στην αρχή σαν προμήνυμα του πόνου, της θλίψης…

Σιγά-σιγά το θέμα αλλάζει.

Η αφήγηση αρχίζει και κάθε ίνα του κορμιού σου αντιδρά.

Δε μπορείς να σταματήσεις να τρέμεις γιατί ξέρεις ότι αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή είναι φυσιολογικό.

Για λιγάκι, παίρνεις μία ανάσα, η ηρεμία πριν το ξέσπασμα. Σε αφήνει να πιστέψεις ότι όλα τελείωσαν και ότι η παρηγοριά είναι κοντά.

Και πάλι όμως η μουσική σε αναγκάζει να αφήσεις την ψυχή σου να επιβληθεί στο μυαλό σου.

Η λογική σου χάνει τη μάχη. Ή μήπως η μάχη είναι ήδη χαμένη απλά εσύ δεν ξέρεις να χάνεις;

Κλείνεις τα μάτια και γράφεις, περιμένοντας το τελευταίο χτύπημα που θα σε απαλλάξει από τον πόνο της ήττας.

Η μουσική όμως, αυτή η Κυρά, σε παίζει και δε σε αποτελειώνει.

Σοβαρεύει και σε αφήνει να δεις καθαρά το λάθος σου. Καταριέσαι τον εαυτό σου για κάθε σκέψη που έκανες και δήλωνε το αντίθετο από αυτό που πραγματικά είσαι.

Επιτέλους! Τη βλέπεις να έρχεται με μία λεπίδα, λεπίδα σωτηρίας, στο χέρι.

Τινάζει το χέρι μπροστά και ο μόνος λόγος που δε σωριάζεσαι είναι εκείνο το γαντοφορεμένο λευκό χέρι που σε κρατά όρθιο.

Όσο πιο αδύναμος γίνεσαι τόσο πιο δυνατό γίνεται εκείνο το χέρι.

Η Κυρά σε κοιτά στα μάτια.

Σε εκείνα τα μάτια βλέπεις όσα δε μπόρεσες να δεις για τον εαυτό σου όλα αυτά τα χρόνια.

Χαμογελάς γιατί ξέρεις ότι είναι καλύτερο και πιο εύκολο από να κλάψεις. Ξανακοιτάς τα μάτια και το χαμόγελό σου σβήνει.

Η Μουσική, κλαίει. Κλαίει για εσένα, κλαίει για τα λάθη σου, κλαίει για όλα όσα εσύ δε μπόρεσες σε όλη σου τη ζωή να κλάψεις.

Προσπαθείς να βρεις μία δικαιολογία, εγωιστής μέχρι την τελευταία σου ανάσα, νεκρός και άδειος μέχρι το τέλος.

Και η μουσική τραβά απότομα το χέρι της, ξεθηκαρώνει το σπαθί από το προσωρινό του θηκάρι και το σώμα σου πέφτει με την τελευταία νότα.

Εκείνη τη νότα που σε κάνει να νιώθεις νικητής παρά το θάνατό σου.

Εκείνη τη νότα που σε κάνει να χαμογελάς με την καρδιά σου και καθώς πέφτεις σηκώνεις το βλέμμα σου στο πρόσωπο της Κυράς και τη βλέπεις και εκείνη να χαμογελά.

Τα δάκρυά της να χαράζουν λεπτά ρυάκια στο πανέμορφο πρόσωπό της.

Πριν ακόμα ακουμπήσεις το χώμα που πριν από λίγο έφτυνες, τη βλέπεις να χάνεται. Τη βλέπεις να χάνεται κι όμως δε μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Ωστόσο, δε σταματάς να προσπαθείς.

Απλώνεις το χέρι προς τα πάνω, προς τη μουσική.

Εκείνη σε κοιτά με συμπονετικό βλέμμα.

Απλώνει το σχεδόν διάφανο – τώρα πια – χέρι της και πιάνει το δικό σου.

Για μία στιγμή νιώθεις και πάλι δυνατός.

Και πριν ακουμπήσεις το πάτωμα, ενώ έχεις συμφιλιωθεί με την ιδέα, εκείνη σε τραβά προς τα πάνω.

Νιώθεις τη δύναμή της να σκεπάζει τη δική σου.

Βλέπεις τα φτερά της.

Σε οδηγεί προς το φως και καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά έγιναν για ένα σκοπό.

Ένα σκοπό που πριν από λίγα λεπτά αδυνατούσες να καταλάβεις, όχι γιατί εκείνος ήταν δυσνόητος αλλά γιατί εσύ ήσουνα πολύ λίγος για εκείνον.

 

Ξαφνικά κάποιος πατά το στοπ.

Ξαναγίνεσαι αδύναμος, αλλά κοιτάς το στήθος σου και η τρομερή πληγή έχει φύγει.

Έπειτα συνειδητοποιείς ότι ποτέ δεν ήταν πραγματικά εκεί γιατί απλά συνεχίζει να σε πονά.

Σκέφτεσαι ότι πρέπει να κόψεις το ποτό γιατί σε χαλάει.

Έλεος, εσύ δεν ήσουν ποτέ έτσι.

Που πήγε ο δυνατός άνθρωπος;

Που πήγε εκείνος που ποτέ του δεν είχε αφήσει ούτε ένα δάκρυ να τρέξει χωρίς να είναι δάκρυ από τον μυϊκό πόνο που σου προκαλούν τα γέλια;

Γέλια για την κατάντια των άλλων.

Γέλια για την κατάντια των άλλων;

Μάλλον γέλια για τη δική σου κατάντια, φίλε μου.

Η μουσική ξαναρχίζει.

Και πάλι νιώθεις δυνατός.

Καταλαβαίνεις το κομμάτι. Τώρα το αφήνεις να σε κατακλύσει. Παρακαλείς να μη σε προσπεράσει αλλά να σε γεμίσει, να νιώσεις την παρουσία της Κυράς για άλλη μία φορά. Δίνεις αυστηρές οδηγίες σε όλους να μην τολμήσουν να πειράξουν την πηγή της μουσικής.

Σε κοιτάζουν όλοι σα να ‘σαι τρελός.

‘Ποια πηγή μουσικής;’ σε ρωτάν.

Και τότε καταλαβαίνεις ότι δε χρειάζεσαι κανένα μηχάνημα για να καλέσεις τη μουσική.

Μπορείς να τη φωνάξεις και εκείνη θα ανταποκριθεί στο κάλεσμά σου.

Θα έρθει και θα σε πιάσει ξανά από το χέρι για να σου δείξει νέους κόσμους. Κόσμους που εσύ το μόνο που είχες καταφέρει να κάνεις, ήταν να τους ονειρευτείς.

Και νιώθεις ότι είσαι πια ολοκληρωμένος. Και είναι η πρώτη φορά που το ένστικτό σου δεν κάνει λάθος.

Γιατί πραγματικά έχεις γίνει αυτό που πραγματικά είσαι.

 

 

 

Έχω καιρό να μπω στο φορουμ παιδιά. Χαιρετώ σας.