~ Εισαγωγή στην άδεια χώρα ~

[mformelina9]

Με κόπο η ζέστη αιωρείται γύρω μου.

Το φώς κουράζεται για να τη διαπεράσει.

Η άσφαλτος λιωμένη και καυτή,

κάνει τη σκέψη να αδρανεί

θέλοντας να ξεφύγει λίγο από το χρόνο.

Τα αυτοκίνητα περνούν

χαράσσοντας με μαχαιριές απότομες, κοφτές, τον ήχο που με πλησιάζει.

 

Μα τώρα

θα γυρίσω το αφημένο βλέμμα μου

προς τη μεριά

που η σκιά των δέντρων θα χορέψει,

με μια μηδαμινή,

μια ανεπαίσθητη σχεδόν αργοπορία,

με τον ήλιο

πάνω από τη γη.

Το χώμα, κόκκινο, απαλό,

αφήνει το φρεσκοκομμένο πορτοκάλι να κυλήσει ως την ποδιά μου.

Θα σκύψω να το πιάσω και μπροστά μου θα βρεθείς

κρατώντας τις ρακέτες,

στα λευκά ντυμένος '

είσαι εδώ

το δέρμα γύρω απ' τους καρπούς και τ' ακροδάχτυλά σου- νά!-

θα στραφταλίζει ολόλαμπρο σαν καθαρό χρυσάφι.

Φοβάμαι να σηκώσω το κεφάλι και να δω

τα μάτια σου μπροστά μου να γυαλίζουν σαν νερό

που μόλις γέννησε η πηγή των πιό παράλογων ονείρων.

Το χέρι σου προστάζει σιωπηρά,

μα δεν υπάρχει χώρα σαν κι αυτή,

που οι δυό μας να μπορούμε να σταθούμε πλάι-πλάι.

Ο φόνος,

κι ας αργήσει, κάποτε θα 'ρθεί,

τα λόγια πάντα χαραγμένα μένουν πάνω στην αλήθεια, στραγγαλίζουν.

Στον τόπο αυτό που μ' έφερε η ανάγκη

δεν υπάρχουν φυλακές

και μόνο εδώ θα το τολμούσα να ανταλλάξω μια σταγόνα από το αίμα σου

μ' αυτό τον καφετί, σημαδεμένο με μια ζαχαρί καρδιά, μικρούλη σπόρο.

 

Θα αναρωτιέσαι, ως φαντάζομαι, προς τι αυτό το παραλήρημα

από χιλιοαποκηρυγμένες αυταπάτες του μυαλού.

Κι εγώ απορώ.

Όχι με τον εαυτό μου.

Μα με του χρόνου τη ροή.

Αμείλικτη

και φέρνει την αποκοπή, αθόρυβα, ανώδυνα και φυσικά.

Απάνθρωπα ή κι ακριβώς ανθρώπινα,

όπως αξίζει στη μελετημένη ζωή μας.

 

Ο οίκτος και η θλίψη απανθρακώθηκαν

κάτω απ' τα κίνητρα της συνεχούς φυγής

προς τα μπροστά,

για την εξέλιξη

και την ελπίδα της απόλυτης αγάπης.

 

Μένουν μονάχα μέσα μας

σαν νευρική ηχώς

απ' το φτερούγισμα μιας γκρίζας νυχτοπεταλούδας

σκόρπιες, διάτρητες,

κάποιες αλλοιωμένες,

ξεπεσμένες σε ιεραρχία αναμνήσεις'

σάπιο φώς.

 

Δεν θέλω πιά , μ'ακούς

μα ούτε και μπορώ

να κλάψω.

 

[odesseo]

Κάθε φορά που διαβάζω τέτοια κείμενα, και με αυτή τη μορφή, αισθάνομαι το βάρος των λέξεων πιο δυνατό από το βάρος των νοημάτων. Θα 'θελα να δω την ποίηση σου, σαν γκαστρωμένη, να ψάχνει ένα δέντρο να αγκαλιάσει, αγαπητή Μελίνα, και σφίγγοντάς το να λευτερωθεί και να γεννήσει τα μωρά της. Όμως, αντί για φοίνικα, σαν τη Λητώ, βλέπω την ποίησή σου να κρατά μια μαργαρίτα. Και την κρατά στοχαστικά, όπως ο Άμλετ θα κρατούσε το κρανίο. Νιώθω την αγωνία των λέξεων να εκφράσουν πόνο, αλλά δεν νιώθω τον πόνο σου.

 

Θέλησα να μεταγράψω ένα κομμάτι ως εξής (προσαρμόζοντας τη στίξη και διορθώνοντας το ηχώς) :

 

Θα αναρωτιέσαι, ως φαντάζομαι, προς τι αυτό το παραλήρημα από χιλιοαποκηρυγμένες αυταπάτες του μυαλού. Κι εγώ απορώ. Όχι με τον εαυτό μου. Μα με του χρόνου τη ροή. Αμείλικτη - και φέρνει την αποκοπή, αθόρυβα, ανώδυνα και φυσικά. Απάνθρωπα ή κι ακριβώς ανθρώπινα, όπως αξίζει στη μελετημένη ζωή μας.

Ο οίκτος και η θλίψη απανθρακώθηκαν κάτω απ' τα κίνητρα της συνεχούς φυγής προς τα μπροστά, για την εξέλιξη και την ελπίδα της απόλυτης αγάπης. Μένουν μονάχα μέσα μας σαν νευρική ηχώ απ' το φτερούγισμα μιας γκρίζας νυχτοπεταλούδας: σκόρπιες, διάτρητες, κάποιες αλλοιωμένες, ξεπεσμένες σε ιεραρχία αναμνήσεις - σάπιο φώς. Δεν θέλω πιά - μ'ακούς;- μα ούτε και μπορώ να κλάψω.

 

Διαβάζοντάς το έτσι, ένιωσα ότι δεν αλλοιωνόταν η ποιητική πρόθεση του κειμένου. Όμως εγώ κέρδισα μια αμεσότερη επαφή με το λόγο σου, επαφή που διαταρασσόταν από τις (άχρηστες, κατά τη γνώμη μου) αλλαγές στίχων.

 

Πέρα από το "μου αρέσει" ή " δεν μου αρέσει", η γραφή σου είναι ποιητική στον προσανατολισμό της. Αλλά δεν τη νιώθω ακόμη ποιητική, όσο μαγεύεται από τη δύναμη των λέξεων και τις προσκυνά.

 

 

Edit: Κι επειδή μου αρέσει να παίζω ανοιχτά και να δίνω ίσες ευκαιρίες στον αντίπαλο, θα μπορείς να αμυνθείς ή να μου αντεπιτεθείς στο πάρτι των γενεθλίων σου!

Edited July 2, 2007 by odesseo

[mformelina9]

Πραγματικά το κείμενο όταν το έγραψα δεν απείχε κατά πολύ από την προτασή σου, αλλά δεν ήξερα κατά πόσο μπορούσα να το βάλω σε μια τέτοια μορφη αποφεύγοντας σπόντες πως είναι πεζο.

Γι'αυτό και η αλλαγή.

Κι εμένα με εξυπηρετεί σαν ρυθμός ανάγνωσης αλλά δεν μπορείς να το προσφέρεις σαν τούβλο.

Όσο για τον πόνο, μαλλον τα κατάφερα καλά να τον αντιμετψπίσω και όντας πια πιο παγερή σαν άνθρωπος δεν τον βγάζω μέσα απ'τα γραπτά μου.Τι να πω!Πάλι καλά!

Λες τελικά να μην τον νιώθω; Ουάου!{Δεν ειρωνεύομαι εσένα αλλά την φάση που ππερνάω και μόνο.}