Ο Ναός

[Cosmo]

Όνομα Συγγραφέα:Μπάμπης Αρώνης (Cosmo)

Είδος: (Φαντασία τρόμου)

Βία; (Και Ναι και Όχι)

Σεξ; (Και Ναι και Όχι)

Αριθμός Λέξεων:1300 περίπου το πρώτο μέρος

Αυτοτελής; (Οχι.) (1ο)

Σχόλια: Πείτε τα εσείς.

 

Αποσπάσματα από το προσωπικό μου ημερολόγιο.

 

22 Ιουνίου 2007

 

Θέλω να γράψω κάτι αλλά δεν έχω ιδέες. Μάλλον θα αναλωθώ σε κοινότυπους μύθους και δεν το θέλω…

 

Έγινα και μέλος σε μια ωραία κοινότητα. Το www.sff.gr Ωραίο είναι. Μια καλή μίξη συγγραφέων, ποιητών και αναγνωστών.

 

24 Ιουνίου 2007

 

Θα δοκιμάσω την αυτόματη γραφή. Θα αρχίσω να γράφω και ότι μου βγει. Αν μου βγει.

 

25 Ιουνίου 2007

 

Βρήκα την αρχή. Μια εγκληματολόγος κλεισμένη μέσα σε ένα φέρετρο, αλλά με τρόπους να βγει. Ποιος την έκλεισε, γιατί, και τι ζητάει, άγνωστα ακόμα.

 

27 Ιουνίου 2007

 

Την είδα στον ύπνο μου. Είχε και έναν αριθμό στο αριστερό της μπούτι. Θα το βάλω. Μ’ αρέσει. Δεν ξέρω τι θα το κάνω ακόμα.

 

30 Ιουνίου 2007

 

Αρχίζω να γράφω. Άγνωστο story, άγνωστη πλοκή, άγνωστο finale. Θα δούμε.

 

 

Ξύπνησε.

 

Ή όχι; Μήπως ήταν ένα αληθοφανές όνειρο; Αν και καλύτερα θα το χαρακτήριζε εφιάλτη.

 

Βρισκόταν μέσα σε ένα κουτί. Ξύλινο. Φέρετρο; Μάλλον όχι, γιατί πάνω από τα μάτια της υπήρχαν κάτι τρύπες και έμπαινε φως. Αισθανόταν τον αριστερό της γοφό υγρό και μουδιασμένο. Κατέβασε το χέρι της και το ψηλάφισε όσο μπορούσε αλλά ο χώρος ήταν περιορισμένος. Αμυχές. Περίεργες. Σαν να σχεδίασαν κάτι. Έναν αριθμό; Ένα γράμμα; Κάτι τέτοιο. Ανέβασε τα χέρια της στο στήθος της και πίεσε με δύναμη το καπάκι του ξύλινου κελιού της. Το τρίξιμο μιας πρόκας που έβγαινε από το ξύλο της έδωσε κουράγιο και δύναμη να σπρώξει δυνατότερα την δεύτερη φορά. Τα κατάφερε και το καπάκι έπεσε με κρότο στο πάτωμα. Το φως ενός προβολέα που βρισκόταν από πάνω της, την δυσκόλεψε αρκετά να δει. Όταν πια τα μάτια της άρχισαν να συνέρχονται, κοίταξε στο γοφό της και είχε δίκιο. Ήταν αριθμός. 16.

 

Και φορούσε μόνο τα εσώρουχα της. Τι στην ευχή σήμαινε αυτό;

 

 

Πρέπει να είμαι ώρες εδώ, σκέφτηκε την ώρα που έβγαινε από το ξύλινο κουτί. Το κορμί μου είναι πιασμένο. Τελικά είχα δίκιο και σε αυτό. Είναι φέρετρο. Μόνο που κάποιος είχε κάνει τρεις τρύπες στο καπάκι. Αλλά αν κάποιος με έκλεισε εκεί μέσα, γιατί έκανε τις τρύπες και δεν με άφησε να πεθάνω από ασφυξία; Μάλλον γιατί δεν ήθελε να πεθάνω, ψιθύρισε και άρχισε να περιεργάζεται το χώρο γύρω της.

 

Τώρα εμείς σαν συγγραφείς – θεοί του χώρου, του χρόνου και των ηρώων μας, - που είμαστε ας γυρίσουμε πίσω στο χρόνο να μάθουμε ποια είναι η Έλεν.

 

Έλεν Φόκνερ. Ή ‘η μύτη’. Από τα σχολικά της χρόνια ακόμα, η Έλεν έδειχνε μια μεγάλη αδυναμία στους γρίφους και σε κάθε τι που έδειχνε άλυτο. Μπήκε αριστούχος στην Ψυχολογική σχολή και τελείωσε με τον ίδιο βαθμό, έχοντας την ειδικότητα της εγκληματολόγου. Δούλεψε για λίγα χρόνια στο εγκληματολογικό της αστυνομίας και έπειτα μεταφέρθηκε στο τμήμα ανεξιχνίαστων εγκλημάτων. Οι βραβεύσεις δεν άργησαν να έρθουν και το παρατσούκλι της, το κόλλησε ένας συνάδελφος της που έλεγε ότι μύριζε τη λύση. Όλοι την θαύμαζαν για την απίστευτη ψυχραιμία που έδειχνε ακόμα και στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Αν την έβλεπαν τώρα φαντάζομαι θα ήταν απολύτως σίγουροι για την γνώμη τους.

 

Μουσική. Ένα καρουζέλ κάπου στο χώρο άρχισε να παίζει. Η Έλεν γυρίζει το κεφάλι της στο μέρος που η μουσική ακούγεται αλλά δεν μπορεί να διακρίνει τίποτα μέσα στο σκοτάδι. Γυρίζει ανάποδα το φέρετρο και ανεβαίνει πάνω του προσπαθώντας να φτάσει τον προβολέα. Τον φτάνει και τον γυρίζει στη μεριά του ήχου. Ένα τραπέζι δεσπόζει στη μέση του χώρου και πάνω του βρίσκεται το καρουζέλ. Είναι ένα άσπρο, με έξι αλογάκια που γυρίζουν γύρω γύρω χορεύοντας στην μουσική τους. Στην μέση υπάρχει ένα σημείωμα. Το παίρνει στα χέρια της και διαβάζει.

Καλώς ήρθες. Είσαι το δεκαέξι.

Και απο κάτω ένα σχέδιο που έδειχνει τον αριθμό 43 και απο κάτω του τους αριθμούς 16, 22, 5

 

Τι σήμαινε αυτό τώρα; Κάποιος έπαιζε μαζί της γρίφους; Λάθος άνθρωπο βρήκες, μουρμουρίζει ενώ κοιτάει το χαρτάκι στα χέρια της.

 

Ας βρω κατ’ αρχής τους άλλους αριθμούς. Μπορεί να είναι άνθρωποι, μπορεί και αντικείμενα. Πάντως κάτι υπάρχει. Και έτσι αρχίζει να ψάχνει στο χώρο.

 

Ας ξαναπάρουμε το ρόλο του Θεού και ας ανέβουμε στη πλάτη ενός ποντικού που περνάει από εκεί και ας ταξιδέψουμε σαν cowboys, μέχρι την άλλη άκρη του δωματίου που βρίσκεται ο Μπιλ.

 

Για τον Μπιλ δεν έχουμε να πούμε πολλά μόνο και μόνο για ένα λόγο. Γιατί δεν υπάρχουν. Κανένας δεν τον ήξερε σε ολόκληρη τη ζωή του, μέχρι τη μέρα που συνελήφθει για το φόνο της γυναίκας του. Την δολοφόνησε και μετά την τεμάχισε και την έθαψε στον κήπο του. Λίγες μέρες αργότερα όταν πήγε η αστυνομία στο σπίτι του να τον συλλάβει, τον βρήκαν να προσπαθεί να κρεμαστεί με ένα κομμάτι κισσό από τον κήπο του. Στην κατάθεση του δήλωσε πως η νεκρή γυναίκα του είχε συμμαχήσει με τα λουλούδια και μοναδικός τους σκοπός ήταν να τον σκοτώσουν. Δεν πήγε στη φυλακή αλλά κλείστηκε ισόβια στο τρελλοκομείο. Την έρευνα της υπόθεσης την είχε κάνει η Έλεν.

 

 

Αυτός ο άνθρωπος, στέκεται τώρα εδώ, γυμνός, φορώντας μόνο ένα σλιπάκι και είναι δεμένος με ανθρώπινα μέλη. Τέσσερα ανθρώπινα χέρια του κρατάνε τα άκρα του, με τόσο σφιγμένα χέρια που φαντάζουν ζωντανά. Τα χέρια αυτά, είναι κομμένα στο ύψος του αγκώνα και από μέσα τους φυτρώνουν σαν ρίζες, κισσοί, που καλύπτουν όλη την απόσταση μέχρι τον τοίχο και από εκεί απλώνονται σε όλο το δωμάτιο. Το στόμα του είναι ανοιχτό και γεμάτο με λουλούδια διαφόρων ειδών, κάνοντας τον ανίκανο εντελώς να μιλήσει, ή να φωνάξει. Τα μάτια του είναι ανοιχτά και μας αποκαλύπτουν πως βρίσκεται σε ακέραιη σωματική κατάσταση αλλά όχι και διανοητική.

 

Βήματα. Πλησιάζουν. Αυτή είναι, σκέφτεται. Γύρισε και ζητάει εκδίκηση. Μια γυναικεία φιγούρα προβάλει στην βάθος. Στέκεται ακίνητη και τον κοιτάει. Εκείνος προσπαθεί να φωνάξει, να ουρλιάξει αλλά μάταια. Η φιγούρα στέκει και τον κοιτάει ερευνητικά. Αρχίζει να πλησιάζει και βλέπει πως δεν είναι η γυναίκα του. Είναι εκείνη η μπατσίνα που τον εμπόδισε να ελευθερωθεί από τις τύψεις του… Αλλά φοράει και αυτή μόνο τα εσώρουχα της. Τι στην ευχή θέλει από μένα;

 

Θα πλησιάσω να σου βγάλω τα λουλούδια από το στόμα, λέει η Έλεν. Μου υπόσχεσαι ότι δεν θα κάνεις καμία βλακεία;

 

Εκείνος νεύει καταφατικά χωρίς να είναι σίγουρος για τις προθέσεις της.

 

Πλησιάζει και βγάζει τα λουλούδια από το στόμα του. Μόλις φεύγουν τα πολλά εκείνος γυρίζει πλάγια το κεφάλι του και φτύνει τα υπόλοιπα. Δεν θα μου λύσεις και τα χέρια; Εδώ θα με αφήσεις; Όπου να ‘ναι, θα έρθει εκείνη.

 

Εκείνη; Δηλαδή ξέρεις ποιος μας έφερε εδώ;

 

Για σένα δεν ξέρω, αλλά εμένα η γυναίκα μου θέλει να με σκοτώσει. Συμμάχησε με τα λουλούδια. Στο είπα και τότε αλλά δεν με πίστεψες.

 

Δεν είναι η γυναίκα σου. Κάτι άλλο συμβαίνει και θα το ανακαλύψω. Υπόσχεσαι πως αν σε λύσω, θα είσαι ήσυχος;

 

Εντάξει.

 

Σίγουρα δεν θα προσπαθήσεις να κάνεις καμία βλακεία;

 

Έλα τελείωνε και λύσε με. Και η γυναίκα μου να μην είναι κάποιος θέλει να μας σκοτώσει.

 

Πλησιάζει και προσπαθεί να ανοίξει τα δάχτυλα από τα κομμένα χέρια. Είναι πάρα πολύ σφιχτά και καταβάλει μεγάλη προσπάθεια. Στο τέλος το ένα χέρι του Μπιλ απελευθερώνεται και την βοηθάει με τα υπόλοιπα. Μόλις λύνεται εντελώς, αρχίζει να τρέχει και η Έλεν βλέπει στην πλάτη του τον αριθμό 22. Άρα πρέπει να βρούμε άλλον έναν, σκέφτεται.

 

Σταμάτα, φωνάζει. Πρέπει να βρούμε και τον άλλον.

 

Άλλον; Θες να πεις πως υπάρχει και άλλος εδώ πέρα;

 

Ναι

 

Και πως το ξέρεις;

 

Και όση ώρα η Έλεν εξηγεί στον Μπιλ τι ξέρει, εμείς ας ψάξουμε να βρούμε τον τρίτο άνθρωπο της ιστορίας μας.

 

 

Περιπλανιόμαστε μέσα στο χώρο, μέσα στην αίσθηση του τρόμου που τον περιβάλει, μέσα στη μυρωδιά της τρέλας και του φόβου. Περνάμε από τοίχους πέτρινους, από μεταλλικές πόρτες και βρισκόμαστε σε μία άλλη αίθουσα, όχι πολύ μακριά από το σημείο που αφήσαμε τους άλλους. Είναι μια αίθουσα άδεια με δάδες να την φωτίζουν και αποπνέει μια αίσθηση γνώσης και σοφίας. Σαν να είναι κρυμμένο εδώ όλο το παρελθόν και το μέλλον και περιμένει να ανακαλυφθεί, από αυτόν που θα μπορέσει πραγματικά να το δει. Στο κέντρο του δωματίου υπάρχει ένας άνθρωπος με σκυμμένο το κεφάλι του, ακίνητος. Και φοράει μόνο ένα σλιπάκι. Έφτασε και η Έλεν με τον Μπιλ.

 

 

Πίσω στην πόρτα η Έλεν κάνει νόημα του Μπιλ ότι κάποιος είναι εδώ μέσα και να κάνει ησυχία. Πλησιάζει την αντρική σκιά και βλέπει ότι δεν είναι δεμένος, ούτε υπάρχει κάτι να τον κρατάει. Απλώς στέκεται εκεί. Αρχίζει να του μιλάει αλλά καμιά απάντηση. Αυτός έμενε εκεί, ακίνητος και αμίλητος σαν νεκρός. Γυρίζει γύρω του και πλησιάζει το πρόσωπο του. Είναι ο….

 

Εγώ!!!! Δεν είναι δυνατόν. Εγώ είμαι ο συγγραφέας αυτού του έργου, δεν μπορεί να είμαι εγώ… Κάποιος έχει κάνει ένα τραγικό λάθος. Πρέπει να το σβήσω, πρέπει να φύγω….

 

 

 

Συνεχίζεται…

Edited July 2, 2007 by Cosmo

[Guest Dune]

Καταπληκτικό, μπράβο, υπέροχο ! Σε ορισμένα σημεία μεγαλοφυές. Η διήγηση σαν 3D καμερα περιστρεφόμενη, είναι ιδιοφυής όπως και η αιτιολόγηση της "ας πάρουμε το ρόλο του Θεού, ή ας γίνουμε ενας ποντικός" . Για να δούμε λοιπόν...