synodoiporos Posted July 2, 2007 Share Posted July 2, 2007 Χμ... Για να δούμε... Θα με ενδιέφερε η άποψή σας. Κι ίσως να μπορούσαμε να το συζητήσουμε λίγο... Τι νομίζετε λοιπόν για τα παρακάτω, που είχα γράψει κάπου αλλού παλαιότερα : "Διαβάζοντας ένα παλαιότερο κείμενο πάνω στην λογοτεχνία του φανταστικού (δυστυχώς δεν έχω κρατήσει το όνομα του συγγραφέα του), απομονώνω το παρακάτω απόσπασμα : «Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι το θέμα μας στην ουσία δεν υφίσταται. Η επιστημονική φαντασία και γενικότερα η λογοτεχνία του φανταστικού, στην μεγαλύτερη έκτασή της, τόσο θεματική όσο και χρονική, δεν επικεντρώθηκε στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Ή τουλάχιστον θα ήταν δικαιολογημένος κάποιος αν διατύπωνε μια τέτοια άποψη. Αν όμως ξανακοιτάξουμε τα κείμενά μας, παραμερίζοντας, προς στιγμήν, την προσήλωσή μας στην τεχνολογία, στις απόπειρες (όχι πάντα επιτυχημένες) των συγγραφέων να μας δώσουν μια γενική, συνολική και δομημένη εικόνα του κόσμου (μια άποψη με εσωτερική συνέπεια) καθώς και στην διάθεση τόσο των γραφόντων όσο και των αναγνωστών για περιπέτεια και δράση, θα βρούμε, ίσως, ένα δεύτερο επίπεδο. Ένα επίπεδο που αφορά τόσο τον άνθρωπο όσο και την μυθοπλασία. Ή μάλλον, ένα επίπεδο που αφορά τόσο εκείνον (αναγνώστη ή συγγραφέα) που βυθίζεται στα κείμενα αυτά, όσο και τον λόγο για τον οποίο κάνει αυτήν ακριβώς την κατάδυση. Ίσως γιατί ένα μέρος (ίσως ένα μεγάλο μέρος) αυτών των σχέσεων είναι μια περιπέτεια, μια εξερεύνηση του μόνου πραγματικά άγνωστου τοπίου που γνωρίζουμε. Της ανθρώπινης ψυχής. Και (ίσως πάλι) αυτό το άγνωστο μας τρομάζει, μας ερεθίζει». Πιστεύω πως ο συντάκτης αυτού του μικρού κειμένου έχει δίκιο. Αν παραμερίσουμε για λίγο τα εξωτερικά, πραγματολογικά στοιχεία της τεχνολογίας, θα δούμε πως τελικά το ζητούμενο είναι – πάντα ήταν και πάντα θα είναι – ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου και το άγνωστο κρύβεται – πάντα κρυβόταν και πάντα θα κρύβεται – στον χώρο της ανθρώπινης ψυχής. Στην ουσία αυτά εξετάζει και αυτά προσπαθεί να ανιχνεύσει και η λογοτεχνία του φανταστικού, η λογοτεχνία της επιστημονικής φαντασίας (και η λογοτεχνία γενικότερα). Και όταν το κάνει αυτό επιτυχημένα, τότε δικαιώνεται και πραγματικά. Γι’ αυτό και δεν είναι παραλογοτεχνία !!! Προσωπικά θα μπορούσα λοιπόν να ορίσω ως λογοτεχνία του φανταστικού την λογοτεχνία που ανιχνεύει από μία άλλη οπτική γωνία την ανθρώπινη ψυχή – μία οπτική γωνία που μπορεί να βρίσκεται πιο κοντά στις ιδιαιτερότητες και στην φύση αυτής της ψυχής, αυτού του αγνώστου, καθώς την απαλλάσσει από όλα τα ψεύτικα καλύμματα της κοινωνίας και την αφήνει γυμνή μπροστά στον εαυτό της – μπροστά στον καθρέπτη των ύστατων ερωτημάτων. Γι’ αυτό και μεγάλοι συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας που πλησίασαν πάρα πολύ σε αυτά τα στοιχεία, πλησίασαν πολύ και το φανταστικό, χωρίς ίσως να ήταν αυτή η αρχική τους πρόθεση. Π.χ. γράφει λογοτεχνία του φανταστικού ο Κάφκα ; Όλα αυτά δεν τα γράφω για να ‘‘νερώσω’’ το κρασί της φανταστικής λογοτεχνίας. Όχι, καθόλου. Απλώς, θα ήθελα να πω ότι αν μία ιστορία δεν περιέχει τόσα fantasy στοιχεία όσα ενδεχομένως θα θέλαμε (που και μένα τόσο μου αρέσουν), αυτό δεν θα έπρεπε να μας ξενίσει, δεν θα έπρεπε να μας προκαταβάλει αρνητικά. Το φανταστικό είναι μία βαθύτερη ματιά των πραγμάτων, κατά την γνώμη μου." Speak Up, guys and girls... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted July 2, 2007 Share Posted July 2, 2007 Κάπου μπερδεύεις μερικά θέματα ανεξάρτητα μεταξύ τους φίλε συνοδοιπόρε. Αρχικά να πώ πώς όχι μόνο η πιθανή ύπαρξη και φύση της ψυχής αλλά ένα σωρό άλλα πράγματα είναι και θα παραμείνουν άγνωστα για εκατομμύρια ανθρώπους κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Δηλαδή ακόμη κι αν κάποιος συγγραφέας στο έργο του δεν ασχοληθεί σχεδόν καθόλου εκτεταμένα με τον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων αλλά απλά τους χρησιμοποιήσει για να διηγηθεί μια ιστορία μπορεί να μιλήσει για την ανθρώπινη ιστορία, για τη φύση, τη σχέση ανθρώπου φύσης σε τελείως υλιστικό επίπεδο, για τα άγρια ζώα, για φυσικά φαινόμενα, για την λειτουργία και κατάρρευση ενός φυσικού ή τεχνητού συστήματος, για το πώς επιδρά η ηλικία στη συμπεριφορά και το σώμα ενός ανθρώπου, για το πώς αντιμετωπίζουν διάφορες κοινωνίες τη ανατροφή των παιδιών και πολλά πολλά άλλα. Αυτά χωρίς καθόλου να κρίνει κανένα, μόνο παρουσιάζοντας εξωτερικά γεγονότα, χωρίς εσωτερικούς μονολόγους ή ηθικολογίες. Αυτό το θέμα όμως, δηλαδή πόση σχέση μπορεί να έχει η λογοτεχνία του φανταστικού ή μη με την ανθρώπινη "ψυχή" ή "ψυχοσύνθεση" δεν έχει να κάνει με το αν είναι καλές και άξιες για διάβασμα άλλες μορφές λογοτεχνίας. Βασικά εγώ νομίζω πως αυτοί που θέλουν να διαβάζουν μόνο λογοτεχνία του φανταστικού απλά έχουνε κολλήσει με ορισμένα στερεότυπα που λίγο ή πολύ συναντά κάποιος εκεί και γι αυτό δε μπορούν εύκολα να χαρούν ένα λογοτεχνικό έργο χωρίς αυτά ή χωρίς αρκετή δράση. Αυτή βέβαια είναι η προσωπική μου άποψη. Π.χ. έργα όπως το Όνομα του Ρόδου ή το Θεώρημα του Παπαγάλου δεν έχουν ως κύριο θέμα την "ανθρώπινη ψυχή", αλλά είναι πολύ καλά μυθιστορήματα στον τομέα τους. Ο Κάφκα δε μπορείς να πείς πως γράφει φανταστική λογοτεχνία διότι οι χαρακτήρες του είναι ξεκάθαρα σύμβολα διάφορων ειδικών αλλά και γενικότερων καταστάσεων της ανθρώπινης κοινωνίας που ζούσε αλλά και της ανθρώπινης ζωής γενικότερα, πράγμα που στη λογοτεχνία του φανταστικού δεν ισχύει τόσο έντονα. Εκεί οι χαρακτήρες και η ιστορία είναι πιο αυτόνομοι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted July 2, 2007 Share Posted July 2, 2007 (edited) ...οι χαρακτήρες του είναι ξεκάθαρα σύμβολα διάφορων ειδικών αλλά και γενικότερων καταστάσεων της ανθρώπινης κοινωνίας που ζούσε αλλά και της ανθρώπινης ζωής γενικότερα, πράγμα που στη λογοτεχνία του φανταστικού δεν ισχύει τόσο έντονα. Mε μια γρήγορη ματιά μπορεί να δείχνει έτσι, Blackcloak, αλλά αν το σκεφτείς ακόμα και οι παλιές και pulp ιστορίες τόσο ε.φ. όσο και φάντασυ ήταν ακριβώς αυτό. Σύμβολα διαφόρων ειδικών και γενικότερων καταστάσεων της ανθρώπινης κοινωνίας που ζούσε ο συγγραφέας τους. Προσωπικά πάντα έβλεπα την ε.φ. να τολμά να πηγαίνει εκεί που δεν τολμούσε ποτέ κανείς. Έχοντας την τεράστια ασπίδα της "φαντασίας" μπροστά της, μπορούσε να αγγίξει πράγματα και να μιλήσει για θέματα που η πιο mainstream λογοτεχνία και η ιντελιτζέντσια της κάθε εποχής/χώρας/κοινωνίας θα θεωρούσαν ταμπού. Βέβαια η ίδια αυτή ιντελιτζέντσια στιγμάτησε με το "πύρινο σίδερό της" τη λογοτεχνία του φανταστικού σαν παραλογοτεχνία, ξεχνώντας - πολύ βολικά - πως από πάντα υπήρχαν πολλά είδη λογοτεχνίας που δεν ήταν όλα αποδεκτά από όλους ως "λογοτεχνία". Ως σχετικά νέο είδος η λογοτεχνία του φανταστικού γενικά και η ε.φ. ειδικά πέρασε από κάμποσα στάδια εξέλιξης από το εμβρυακό της αρχής του 20ου αιώνα μέχρι τα πρώτα σημάδια ορίμανσης τη δεκαετία του 60. Τότε ήταν που ασχολήθηκε - μαζί με την αύξηση των γυναικών συγγραφέων - με τα θέματα της "ψυχής" (σαν γενικό όρο) που ήταν επίσης ταμπού μέχρι τότε ακόμα και στην ε.φ. Σήμερα υπάρχουν τόσα είδη και υποείδη που το θέμα αυτό είναι καθαρά ζήτημα της προτίμησης κάθε συγγραφέα (και εκδότη) παρά μια συγκεκριμένη τάση σε όλη τη γκάμα της φανταστικής λογοτεχνίας. Τόσο η ε.φ. που είναι πιο "πειραματική" και συχνά λειτουργεί με γνώμονα το "what if" όσο και η μυθοπλασία που συχνά έχει τον ίδιο γνώμονα (αν και σήμερα η μυθοπλασία είναι derivative πιο συχνά από όσο θα έπρεπε), αγγίζουν αυτά τα θέματα και μερικές φορές τα εξερευνούν σε βάθος. Edited July 2, 2007 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted July 2, 2007 Share Posted July 2, 2007 Αυτό που εννοώ είναι πως μια ιστορία φαντασίας μπορεί συχνά να βγάλει νόημα και σε ένα μικρό παιδί ή έναν έφηβο που ζητά μόνο δράση, οι οποίοι θα τη διαβάσουν αρκετά εύκολα, άσχετα αν υπάρχουν πολύπλοκα κοινωνικά νοήματα κάτω από την επιφάνεια. Αντίθετα ο Κάφκα δε θα γίνει τόσο εύκολα κατανοητός ή αποδεκτός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted July 2, 2007 Share Posted July 2, 2007 (edited) Eξαρτάται από την ιστορία. Και στο Χάρυ Πόττερ υπάρχουν νοήματα αν τα ψάξει κανείς, αλλά το "κίνητρο" και το "worldview" του συγγραφέα φαίνεται. Θέλω να πω πως σε κάθε είδος φανταστικής λογοτεχνίας υπάρχουν ιστορίες που απευθύνονται σε διαφορετικό κοινό με διαφορετικό τρόπο, όπως και στην υπόλοιπη λογοτεχνία. Υπάρχουν και περιπτώσεις που ο συγγραφέας έχει όντως βάλει βαθύτερα στοιχεία πέρα από την όποια περιπέτεια και αυτό φαίνεται. Το γεγονός πως ο συγγραφέας "κάτι θέλει να πει", για να το πω απλά. Edited July 2, 2007 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted July 2, 2007 Share Posted July 2, 2007 Το να γράφεις λογοτεχνία και να λες οτι μιλας για τον άνθρωπο, είναι ελαφρώς ταυτολογία. Το θέμα είναι κατα πόσο τα κίνητρα και οι στόχοι σου είναι να θίξεις ουσιωδώς κάποια θέματα. Και μια και πιάσαμε τον Κάφκα, η τυπική φαντασί, δηλαδή αυτή που πατάει στα πρότυπα ή και στερεότυπα του είδους όπως η Robin Hobb, όταν αποφασίζει να ασχοληθεί με ζητήματα χαρακτήρων και συμπεριφορών, το αποτέλεσμα μου φαίνεται επιεικώς επιτηδευμένο, στα όρια του κουραστικού και χαζορομαντικού. Ο Κάφκα αντίθετα χρησιμοποιεί σαν όχημα το παραμύθι για να βγάλει την δική του άποψη για την παράνοια της σύγχρονης κοινωνίας και την αποξένωση και ότι άλλο σαράκι τον έτρωγε. Συγγραφείς όπως Poe, Lovecraft, Nτανσανί, Hodgson, Lewis κ.λ.π που δημιουργούσαν ή και εδραίωναν ενίοτε την φανταστικη λογοτεχνία, ούτε κάποιον μπούσουλα είχαν, ουτε θέλανε να ανηκουν στο είδος. Η κατεύθυνση της δημιουργικότητάς τους ήταν μάλλον ο τρόπος τους να εκφράσουν τις ανησυχίες τους, να πρωτοτυπήσουν αλλά και να κινηθούν σε μια φόρμα που αυθόρμητα γινόταν σφραγίδα τους. Ένα απλό παράδειγμα για το πως λειτουργούν τα στερεότυπα νομίζω είναι η περίπτωση του Τολκιν. Αναλογιστείτε τα επιστημονικό υπόβαθρο του συγγραφέα, τις επιθυμίες και το μεράκι που τον οδηγήσαν να δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο με δική του μυθολογία και γλώσσα. Πιάστε τον οποιοδήποτε συγγραφέα και υπολογίστε το ειδικό βάρος του σαν δημιουργό φανταζί, που πια έχει τον μπούσουλα: Φαντ. Λογο= ένας νεος κόσμος, πλάσματα, τέρατα, κ.τ.λ. Δίνει λοιπόν κάθε δικαίωμα στον καθένα που δεν έχει ασχοληθεί να την χαρακτηρίσει σαν υπο- είδος, υπο-κουλτούρα, που πιο πολύ πλησιάζει στην λογική της δημιουργίας ενος βιντεοπαιχνιδιού, παρά της συγγραφικής τέχνης. Θελω να πω, ας μην κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας. Όταν διαβάζουμε κάποιο είδος αυστηρά συγκεκριμένο, ξέρουμε και τι ζητάμε απο αυτό. Θέλουμε να πάρουμε για πολλοστή φορά την δόση μας, αναλόγως την κατηγορία, απο έρωτα, μυστήριο, περιπέτεια, δεος, συγκινηση και πιθανούς συνδιασμούς τετοιων συναισθημάτων που μας διεγείρουν. Επίσης, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, το να θίγεις ή όχι, υπαρξιακά προβλήματα,δεν κάνει ποιοτικό ένα έργο. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποτιμώ κανένα είδος λογοτεχνίας, πόσο μάλλον το συγκεκριμένο (αλλιώς τι θελω εδώ), όπως επίσης και ότι απλά μιλάω για μια μεγάλη μερίδα συγγραφέων και θεωρώ οτι υπάρχουν και πολλά ονόματα που παρόλο που γράφουν φανταστική λογοτεχνία, δεν βυθίζονται στα κλισέ (Wolfe Gene για παράδειγμα). Ή δε επ. λογοτεχνία νομίζω οτι είναι σαφώς πιο πλήρης σε τέτοια ζητήματα, απο την φύση της και τα γεννοφάσκια της φτιαγμένη να αφυπνίζει και μαλιστα σε βαθμό που να θεωρώ πολλά αριστουργήματα του είδους ολοκληρωμένα διδάγματα. Υ.Π. Και πάλι, προς Θεού, το αν περνάς μηνυματα ή κάνεις πετυχημένη αλληγορία ή έχει μεγάλο γνωστικό πλούρο δεν είναι το κριτήριο. Η Τέχνη πρέπει να σε γεμίζει με την αισθητική της και μετά όλα τα άλλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted July 2, 2007 Share Posted July 2, 2007 (edited) Δε διαφωνώ σε όσα λες Sileon αλλά νομίζω πως και η αισθητική είναι ένα μόνο κριτήριο και πιθανά όχι το βαθύτερο. Η αισθητική άπτεται σε στυλιστικά δεδομένα που αλλάζουν ανά εποχή. Αν μερικά έργα έχουν θεωρηθεί κλασσικά, όπως π.χ. τα έργα του Τόλκιν ή και του Ασίμωφ αυτό το οφείλουν όχι μόνο στις στυλιστικές αισθητικές επιλογές τους, που μερικοί θα τις θεωρούσαν ξεπερασμένες σήμερα (δεν είμαι μέσα σ'αυτούς), αλλά σε όλη την κοσμοπλασία που έκαναν, η οποία ανεξαρτήτως μηνυμάτων και εμβάθυνσης στον ψυχισμό των χαρακτήρων (κανείς από τους δύο συγγραφείς που ανέφερα δεν θεωρείται πως εμβάθυνε ποτέ στα κίνητρα των χαρακτήρων του) δημιούργησε ολόκληρα κύματα στο λογοτεχνικό χώρο του φανταστικού τα οποία κινούνται ακόμα και σήμερα. Δηλαδή τα μυνήματα που περνά ένας συγγραφέας (το πού πάει η σκέψη του δηλαδή), η επιτυχημένη αλληγορία/συμβολισμός (μεταφορά σημερινών συνθηκών σε φανταστικούς κόσμους ώστε να γίνουν πιο ξεκάθαρα όσα θέλει να πει ο συγγραφέας παρά το σχετικά ομιχλώδες τοπίο της αλληγορίας), και ο γνωστικός πλούτος του Τόλκιν ( ήταν καθηγητής φιλολογίας και γλωσσολογίας), θα έλεγα πως είναι εμφανέστατος στους κόσμους και ειδικά στις γλώσσες που δημιούργησε, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στα έργα του, είναι ιδιαίτερης σπουδαιότητας κριτήρια *ακόμα* και για την αισθητική κάθε έργου! Μέρος της αισθητικής γοητείας του LotR είναι οι γλώσσες ας πούμε, κάτι που δεν θα μπορούσε να ήταν τόσο πλούσιο και αληθοφανές αν ο Τόλκιν δεν ήταν ο διανοούμενος που ήταν. Edited July 2, 2007 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted July 3, 2007 Share Posted July 3, 2007 Συμφωνώ μαζί σου Dain. Απλά να τονίσω αυτό που είπα και προηγουμένως, πως συγγραφείς που εδράίωναν ολόκληρα λογοτεχνικά είδη, όπως ο Τόλκιν, ο Ασίμωφ που λες ή και ο Ιούλιος Βερν, είχαν μια πρωτοτυπία αλλά και ενα υπόβαθρο που λείπει απο την πληθώρα των σύγχρονων συγγραφέων. Και όταν λέω υπόβαθρο, το υπολογίζω σαν το σύνολο των ερεθισμάτων, γνώσεων, εμπειριών που τους ωθήσαν να πάρουν μια κατεύθυνση, να ακολουθησουν και να συμβάλλουν στην δημιουργία ενός είδους, πολλές φορές εν αγνοία τους. Αλλά αυτό είνα φαινόμενο ανεξαρτήτως λογοτεχνικού γένους. Ο σύγχρονος συγγραφέας έχει την πληροφορία και την εμπειρία των πρηγούμενων, ειδικά σε μια εποχή που η πρόσβαση σε γνώση γίνεται χωρίς κόπο. Και εκεί ίσως είναι και το ζητούμενο, γιατί γνώση που την λαμβάνεις χωρίς την λαχτάρα και τον μόχθο της κατάκτησης, μάλλον δεν την αφομοιώνεις σε μεγάλο βαθμό. Σκεφτείτε όμως ένας Έσσε, Μαν, Ριλκε, Φώκνερ, Καζαντζάκης τι βιώματα είχαν και με τι μόχθο τον γνωστικό τους πλούτο τον είχαν κάνει κτήμα τους που και πάλι απέχει ποιοτικά και ποσοτικά απο αυτόν ενός σημερινού συγγραφέα. Υ.Γ. Βέβαια τα πράγματα είναι λίγο φαύλος κύκλος. Θα πει κάποιος οτι την σήμερον ημέρα για να πρωτοτυπήσεις είναι πολύ πιο δύσκολο, ειδικά εαν παίζεις μπαλα μέσα στα οριοθετημένα σύνορα ενός είδους. Το όπλο του σήμερα είναι οι κερδισμένοι προσωπικοί αγώνες του χθες, θα έλεγα. Πως λέμε 1η Μαίου, 1886, Σικάγο. Ε, κάτι τέτοιο.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted July 3, 2007 Share Posted July 3, 2007 Κάπου εδώ θα παρεμβεί ο τελείως κιτς ντυμένος ακριβολόγος που έχω κρυμένος βαθιά μέσα μου («Έχω και ντοκτορά στη θραύση των όρχεων!» διατείνεται με στόμφο), κα θα κάνει τη μικρή του παρέμβαση: Δυστυχώς υπάρχει η τάση να συγχέουμε τα διάφορα είδη συζυγών θεματικών ομάδων, κυρίως επειδή ξεχνάμε κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες επί του θέματος. Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι πολλά έργα της λογοτεχνίας του φανταστικού μπορούν να συλληφθούν και από ένα παιδί μ' ελάχιστες εμπειρίες σε θέματα γραφειοκρατίας, δολοπλοκιών και πολιτικών καταστάσεων. Δεν είναι αυτό, όμως, που κάνει ένα βιβλίο ν' ανοίκει σε αυτήν την κατηγορία. Εάν ήταν έτσι, πάρα πολλά αριστουργήματα της λογοτεχνίας αυτής δε θ' άνηκαν σε αυτήν... Αυτό που κάνει τη λογοτεχνία αυτή να ξεχωρίζει από το γενικότερο είδος που καλούμε fiction είναι ότι τα γεγονότα που συμβαίνουν είναι καθαρά στοιχεία της σφαίρας της φαντασίας του συγγραφέα. Εδώ τίθεται και το παράδοξο του Πλοίου Του Θησέος, αφού για το συγγραφέα ένα έργο μπορεί να είναι μια θεώρηση της πραγματικότητας, αλλά ν' αλλάξει τόσο πολύ η αντίληψη του κόσμου ώστε στους μετέπειτα αναγνώστε να φαντάζει ως τέτοιο. Βέβαια, εκεί μπορούμε πάντα να καταλήξουμε στο nature vs. nurture επιχείρημα και να δεχτούμε λίγο καταχρηστικά, αν κι εκ πρώτης όψεος ορθότερα, ότι σημασία έχει τι ήθελε να κάνει ο συγγραφέας (nature) κι όχι το πως εξελίχθηκε το προϊόν της πράξης του (nurture). Πάντως, για να λέμε και την αλήθεια, απατάστε αν νομίζετε ότι οι μεγάλοι πρωτοτύπησαν. Συνήθως έκαναν εξαιρετική χρήση δεδομένων στοιχείων, και απλά είχαν το καλό ότι έβαλαν και πέντε πράγματα που έκαναν το έργο να ξεχωρίζει. Μπορεί ν'ακούγομαι ισοπεδωτικός, αλλά δεν εννοώ ότι οι μεγάλοι συγγραφείς του παρελθόντος ήταν ανίκανοι ή κάτι τέτοιο. Ίσα-ίσα, τονίζω ότι το θέμα δεν είναι να πρωτοτυπήσεις, αλλά να πρωτοτυπήσεις με κάτι που μπορεί να είναι ακόμα και τελείως κοινότυπο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted July 3, 2007 Share Posted July 3, 2007 Ισοπεδωτικός δεν είσαι, ούτε εγώ εαν πω οτι καλός συγγραφέας ειναι αυτός που μου αρέσει. Τελεία και παύλα. Το θέμα είναι να διακρίνεις, εαν αυτό που σου αρέσει είναι μια στιγμιαία απόλαυση που σε αφήνει μετά κενό. Εκεί διακρίνω την ποιότητα. Και με την Ανίτα Πάνια και τα κουτσομπολιά περνάει κάποιος καλά και τα αποζητά σαν υπνωτισμένος αλλά ούτε νοιώθει πληρότητα αφού πάρει την δόση του και όταν αποτοξινωθεί, δεν νοιώθει καμία απώλεια ή ανάγκη να αναζητήσει την παλιά του ασχολία. Τέλος πάντων, ο καθένας έχει την προσωπική του ζυγαριά για κάποια πράγματα, τα οποία τα κάνει άλλοτε συνειδητά άλλοτε αυθορμητα. Για παράδειγμα, εγώ δεν διαβάζω απλά για να περνάει η ώρα. Δέν μπορώ να διαβάσω δεύτερο κινηματογραφικό Brown, καλύτερα να δω καμιά ταινία που θα μου προσφέρει του ίδιου είδους απόλαυση σε μικρότερο χρόνο και να αφήσω το διάβασμα για κάτι που αξίζει τις πολλαπλάσιες ώρες που χάνει κάποιος σε σχέση με άλλα χόμπυ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 3, 2007 Share Posted July 3, 2007 Δεν ξέρω για το πόσο το αρχικό άρθρο είναι σωστό ή όψι, πάντως νομίζω ότι σε κάθε είδος λογοτεχνείας υπάρχουν βιβλία που μιλούν για τον άνθρωπο και βιβλία που αναπαράγουν τα κλισέ του είδους. Ακόμα και στη "σοβαρή" λογοτεχνεία δεν είναι σπάνιο ο συγγραφέας να ξεχνάει τους χαρακτήρες, ακόμα κι αν γράφει κάτι που θα έπρεπε να στηρίζεται σε αυτούς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted July 3, 2007 Share Posted July 3, 2007 Βασικά το ότι μίλησα μόνο για παιδιά και εφήβους πρίν ήταν κατά κάποιο τρόπο γενίκευση. Στην ουσία ήθελα να εστιάσω στο θέμα της αυτονομίας της ιστορίας. Δηλ. πολλές φορές για να διαβάσεις κάποιο από τα "μεγάλα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας" πρέπει να έχεις κάποιες ειδικές γνώσεις πάνω στην Ιστορία της εποχής ή παλαιότερης, πάνω σε άλλα λογοτεχνικά έργα που αναφέρονται, πάνω σε συγκεκριμένους φιλοσοφικούς και επιστημονικούς όρους, πάνω στο Zeitgeist της εποχής. Αυτό με εξαίρεση τους επιστημονικούς όρους ίσως δε χρειάζεται να συμβαίνει στη φανταστική λογοτεχνία, διότι εκεί απλά ο συγγραφέας είναι αναγκασμένος/ελεύθερος να σου εξηγήσει/ορίσει στο μεγαλύτερο βαθμό όσα σου παρουσιάζει, δεν πέφτεις πάνω σε -ισμούς και -ιζμούς των οποίων το νόημα θα πρέπει κατά κάποιο τρόπο να εννοείται, πανω σε λεπτούς υπαινιγμούς για άλλους συγγραφείς, φιλοσόφους, ηγεμόνες και πεποιθήσεις της εποχής, οι οποίοι δεν εξηγούνται παρά μόνο ίσως με παραπομπές του εκδότη. Ο κόσμος και τα γεγονότα στα περισσότερα φανταστικά λογοτεχνήματα είναι πολύ πιο αυτόνομα και ακόμα κι αν υπάρχουν τέτοιες αναφορές συχνά παίζουν ελάχιστο ως και μηδαμινό ρόλο στα τεκταινόμενα. Εξαιρέσεις κατά κάποιο τρόπο αποτελούν σειρές όπως π.χ. το Malazan Book of the Fallen που είναι φτιαγμένες κατά το πρότυπο χρονικού ενός άλλου κόσμου, αν και αυτές επίσης εξηγούν μόνες τους όσα παρουσιάζονται με τη βοήθεια ίσως αποσπασματικών αναφορών και διηγήσεων χαρακτήρων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
synodoiporos Posted July 3, 2007 Author Share Posted July 3, 2007 Παιδιά, σας ευχαριστώ που μπήκατε σε αυτήν την συζήτηση. Είναι καλό νομίζω να τα συζητάμε αυτά και να ανταλλάσουμε τις σκέψεις μας. Θα τα διαβάσω όλα προσεκτικά και, αν υπάρξει κάτι που θα μπορούσα να προσθέσω, θα επανέλθω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.