Στη γη

[Τζοκόντα]

Χέρια δείχνουν τις πορείες.

Δρομοδείκτες·

δεν θέλουν ούτε πέφτουν.

Καρφώθηκαν και περιμένουν να σαπίσουν.

Μόνο δείχουν και περιμένουν να σαπίσουν.

Περαστικοί προσπερνούν τα καρφιά.

Προσπερνούν και σαπίζουν και ξαναπερνούν

και τα καρφιά σάπισαν.

[Nienna]

Τα του νοήματος:

 

Προσπαθώ να το αφουγκραστώ. Δεν καταλαβαίνω πού μπορεί να ήρθες σε επαφή εσύ με τέτοια χέρια... Ίσως να τα ψυχανεμίστηκες. Εγώ δεν έχω δει ακόμα τέτοια χέρια [κι ελπίζω να μη δω ποτέ, και να μην υπάρχουν πουθενά]. Χμμ. Από την άλλη, ίσως και να έχω δει, να έχω νομίσει πως έχω δει - δεν ξέρω. Πάντως αυτά τα χέρια που έχω δει εγώ, και θα μπορούσα να τα έχω δει και έτσι - σαν τους δρομοδείκτες σου τους στάσιμους και αυτοκαταδικασμένους - δεν νοιώθουν τα ίδια πως είναι έτσι. Αν τα ρωτήσεις, θα το αρνηθούν. Κι αν το αρνούνται με αρκετό σθένος, δεν ξέρω, μήπως αυτό το ίδιο δεν αναιρεί αυτή τους την στάσιμη κατάσταση; Μπορεί απλά να έχουν βρει μια θέση που να τους αρέσει και να λιάζονται εκεί... Δεν ξέρω, δεν ξέρω. Λες να πέρασα στον Τρομερό Κόσμο των Μεγάλων, πλάσμα;

και οι αξιαγάπητες τεχνικούρες:

 

Η στίξη σου. Να τη σκέφτεσαι περισσότερο. Έτσι νομίζω εγώ πως πρέπει να κάνεις, τουλάχιστον. Υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Στους τρεις πρώτους στίχους η κατάσταση θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική με άλλη στίξη, θα μπορούσαν να σε γαργαλούν ιντριγκοειδώς να διαβάσεις παρακάτω αυτοί οι στίχοι. Στους επόμενους δε, θα μπορούσε να αγωνιά και να τρέχει η υπόθεση. Ή και να κουτρουβαλάει ακόμα, μέχρι ν' απομείνουν τα χέρια εκεί, κάτω. Σκέψου το. Δεν θα σου πω ακριβώς πώς το φαντάζομαι.

 

Μικ out.

Edited July 23, 2007 by Nienna