Κάποτε

[Mercurion]

Κάποτε, θα γίνουμε εμείς

Αυτά που τώρα μας φοβίζουν.

 

Κάποτε θα πιστέψουμε

Πως οι μνήμες ξεφτίζουν.

 

Κάποτε το βάρος, θα φυγει από πάνω μας

Κάποτε θα ξαναβρεθούμε.

Και οι μνήμες θα ζήσουν σαν κάποτε,

Τα ίδια ξαναπούμε.

 

Όμως τίποτα δεν θα θυμίζει ίδιο.

Όλα, θα μοιάζουν γερασμένα.

Κάποτε οι σκέψεις μας, θα αγγίξουν το άπειρο

Κάποτε τα μάτια μας θα κλείσουν νυσταγμένα.

Και μνήμες θα μοιάζουν κοντά..

Κοίτα...

Ίσως μια μέρα αυτά τα κάποτε να’ρθουν

Κάποτε θα ξέρω...

Κάποτε θα ξέρουμε...

 

Κάποτε ίσως να διαβάζεις αυτές τις γραμμές,

Και δακρύσεις.

Μα να ξέρεις...

Πως,

Κάποτε, εγώ, δεν δάκρυσα.

 

 

Κ.Κ

[Nienna]

Κάποτε, θα γίνουμε εμείς

Αυτά που τώρα μας φοβίζουν.

Κατά τη γνώμη μου το κόμμα είναι περιττό, και η παύση εκεί δημιουργεί μια κατάσταση περιττού στόμφου.

 

Κάποτε το βάρος, θα φυγει από πάνω μας

Κάποτε θα ξαναβρεθούμε.

Και οι μνήμες θα ζήσουν σαν κάποτε,

Τα ίδια ξαναπούμε.

 

Τα κόμματα δεν έχουν ως σκοπό να υποδηλώνουν παύσεις ηχητικές για να "ακούγεται το ποίημα σαν να έχει μέτρο". [Δεν είναι καν το ζητούμενο το να έχει μέτρο ένα ποίημα πάση θυσία.] Δεν χρειάζεται κόμμα αμέσως μετά από το υποκείμενο μιας πρότασης, ακόμα κι αν σου φαίνεται πως όταν το διαβάζεις κάνεις μια παύση εκεί. Επίσης, εφ' όσον βάζεις στίξη [σου κάνω σχόλια πάνω στη στίξη επειδή βλέπω πως επιλέγεις να τη χρησιμοποιείς], χρειάζεται κόμμα στο "μας" του πρώτου στίχου, αλλοιώς η πρόταση έχει [αφαιρώ το δικό σου λαθεμένο κόμμα] ως εξής: "Κάποτε το βάρος θα φύγει από πάνω μας κάποτε θα ξαναβρεθούμε." Το βλέπεις και μόνο σου το πού χρειάζεται να μπει το κόμμα. Τώρα, τυπικά δεν βάζουμε "και" μετά από τελείά. Άτυπα βάζουμε ό,τι θέλουμε, αρκεί να υπάρχει κάποιος [αισθητικός, νοηματικός, ή μια μίξη των δύο] λόγος. Εσύ έχεις λόγο που το έκανες αυτό; Τέλος, από τον τελευταίο στίχο λείπει μάλλον ένα "θα". Αυτό δείχνει πως μάλλον δεν έκανες ούτε μια εκ των υστέρων ανάγνωση σε αυτό που έγραψες...

 

Όμως τίποτα δεν θα θυμίζει ίδιο.

Όλα, θα μοιάζουν γερασμένα.

Κάποτε οι σκέψεις μας, θα αγγίξουν το άπειρο

Κάποτε τα μάτια μας θα κλείσουν νυσταγμένα.

Και μνήμες θα μοιάζουν κοντά..

Κοίτα...

Ίσως μια μέρα αυτά τα κάποτε να’ρθουν

Κάποτε θα ξέρω...

Κάποτε θα ξέρουμε...

Έχω την αίσθηση πως και από τον πρώτο στίχο αυτής της στροφής λείπει κάτι. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα αφαιρετικό ποίημα, ούτε με ένα μεταμοντέρνο παράλογο ποίημα, ούτε με ένα ντανταϊστικό ποίημα - άρα κάτι λείπει, μιας και ο στίχος δεν βγάζει νόημα έτσι. Στον δεύτερο στίχο κάνεις πάλι το ίδιο λάθος με το κόμμα μετά από υποκείμενο. Το επαναλαμβάνεις και στον τρίτο στίχο, όπου παραλείπεις και πάλι μια τελεία χωρίς προφανή λόγο ["θα αγγίξουν το άπειρο κάποτε τα μάτια μας θα κλείσουν (...)"]. Στον πέμπτο στίχο έχεις δυο τελείες αντί για αποσιωπητικά. Οι δυο τελείες δεν είναι σημείο στίξης, δεν υπάρχουν. Από εκεί και πέρα αρχίζεις να χρησιμοποιείς αποσιωπητικά υπέρ του δέοντος, παραλείπεις την τελεία στον έβδομο στίχο, και η όλη κατάσταση του κειμένου [που φαίνεται χαλαρή/απρόσεκτη] χαλαρώνει ακόμα περισσότερο.

 

Κάποτε ίσως να διαβάζεις αυτές τις γραμμές,

Και δακρύσεις.

Μα να ξέρεις...

Πως,

Κάποτε, εγώ, δεν δάκρυσα.

 

Το κόμμα εκεί στο τέλος του πρώτου στίχου πάλι προσπαθεί να μας πει να κάνουμε παύση επειδή αλλάζει ο στίχος. Τα ποιήματα δεν διαβάζονται έτσι, έχουν κατεύθυνση προς το τέλος, δεν σταματάμε σε κάθε στίχο. Και να σταματούσαμε δεν θα ήταν αυτός ο ρόλος του κόμματος. Στον δεύτερο στίχο ξεχνάς ένα "να", πλέον η απροσεξία φτάνει σε σημείο ασέβειας προς το κείμενό σου. Τα αποσιωπητικά στον τρίτο στίχο είναι κι αυτά περιττά, δεν δίνεις περισσότερο βάθος χρησιμοποιώντας κατά κόρον αποσιωπητικά, δεν μπορείς να "εκβιάσεις" τον αναγνώστη να δώσει σ' αυτά που γράφεις βάρος με τα αποσιωπητικά.

 

~

 

Δυσκολεύομαι να προχωρήσω πέρα από το τεχνικό κομμάτι όταν υπάρχουν τόσα πολλά προβλήματα σε αυτό. Είναι σαν να ακούς κάποιον να παίζει μουσική και να κάνει λάθη σε κάθε τρίτη νότα, δεν έχει πια σημασία αν έπαιζε καλά, συναισθματικά, κτλ. Δεν μπορεί να αναδείξει το συναίσθημά του κάποιος όταν κάνει λάθος κάθε λίγο και λιγάκι. Προσπαθώ να βγάλω κάποιο νόημα, βλέπω κάποια πράγματα να αντιφάσκουν [προφανώς εσύ μιλάς για διαφορετικές χρονικές στιγμές, και πηγαίνουμε πιο κοντά προς το τέλος της ζωής καθώς πηγαίνουμε πιο κοντά στο τέλος του κειμένου, αλλά δεν γίνεται σαφές αυτό, δεν σηματοδοτείς με τίποτα την πάροδο του χρόνου, μιας και όλα είναι "κάποτε"], αλλά τελικά πτοούμαι από τα λάθη και το γενικό χάος που επικρατεί στον λόγο σου. Η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω, και συνάμα το συμπέρασμα της κριτικής μου, είναι να δώσεις περισσότερη σημασία σε αυτά που γράφεις/θέλεις να γράψεις, αν θέλεις να έχεις ένα ευπρεπές αποτέλεσμα.

 

Ελπίζω να μη χρειάζεται να τονίσω πως φυσικά και δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί σου, δεν σε ξέρω εξ άλλου, και πως απλώς κάνω κριτική στο γραπτό σου [άρα ξοδεύω χρόνο από τη ζωή μου για σένα] γιατί πιστεύω πως οι κριτικές είναι χρήσιμες και βοηθούν.

Edited August 17, 2007 by Nienna

[RaspK]

Μικρή παρατήρηση, πρωτού γράψω κάτι πιο ουσιώδες: το κόμμα αμέσως μετά το υποκείμενο όχι μόνο δε χρειάζεται, αλλά είναι και λάθος!

[Mercurion]

Nienna κατ' αρχάς να σε ευχαριστήσω για το χρόνο που πέρασες να σχολιάσεις το ποιήμα μου, το εκτιμώ αυτό.

 

Τώρα όσο αφορά τις παρατηρήσεις σου, όσα μου είπες για τα κόμματα, τα εκτιμώ ιδιαιτέρως, γιατί η αλήθεια είναι πως τα χρησιμοποιώ λίγο λάθος. Όμως απ' ότι φαίνεται παρεξήγησες πολλά στο ποιήμα μου. 'Οταν μου έγραφες πως "ξέχασα" να γράψω ένα "θα" και ένα "να" και πως μάλλον δεν ξανακοίταξα το ποιήμα μου απ' όταν το έγραψα, ίσως πρώτα να έπρεπε να σκεφτείς πως αυτό το έχω κάνει επίτηδες.

Δεν "ξέχασα" να γράψω τίποτα.

Διαλέγω πολύ προσεκτικά τις λέξεις που χρησιμοποιώ σε κάθε μου ποιήμα και έχουν επί το πλείστον την σημασία και την θέση που πρέπει να έχουν. Είναι αλήθεια πως όταν γράφω ένα ποιήμα, δεν μπαίνω στην διαδικασία να το κοιτάξω τεχνικά επειδή, για μένα, δεν είναι αυτό το νόημά του. Ίσως να είμαι τελείως λάθος στα δικά σου μάτια, αλλά για μένα αυτό που έχει σημασία όταν βγάζεις κάτι μικρό και σύντομο από την ψυχή σου είναι να μην το αλλοιώνεις βάζοντας τόσους περιορισμούς και "στάνταρ" στο κεφάλι σου. Το μυαλό, η καρδιά και η ψυχή δεν έχουν ούτε σημεία στίξης, ούτε σωστά διατυπωμένες προτάσεις. Έχουν κάτι άλλο, κάτι που αρκεί να μπορέσω να στο περάσω ακόμα και αν σου πω "εγώ κεφάλι.. και εσύ πονάς." Τώρα λυπάμαι που προφανώς δεν σου πέρασαν αυτά που ήθελα να περάσουν μέσω αυτό του ποιήματος, χαίρομαι που μου έκανες τόσες πολλές παρατηρήσεις, αλλά με στεναχώρησε το γεγονός ότι έβγαλες πολύ γρήγορα συμπεράσματα για μένα και το τρόπο που γράφω. Μπορεί να μην γνωρίζω πολλά πάνω σε τεχνική, αλλά δεν είμαι επιπόλαιος όταν έχει να κάνει με τα ποιήματα μου.

 

Anyway, ευχαριστώ και πάλι για τα σχόλιά σου.

 

Υ.Γ: Ναί το και, το χρησιμοποίησα επίτηδες μετά από ένα κόμμα

Υ.Γ: Οι δύο τελείες που χρησιμοποιώ αντί για αποσιωπιτικά, μπορεί να μην υπάρχουν πουθενά "αναγνωρισμένες" ως σημείο στίξης, μα υπάρχουν και χρησιμοποιούνται στην "Ιντερνετική Καθομιλουμένη" εδώ και πολλά χρόνια, και για μένα, ως προσωπική άποψη, είναι πολύ χρήσιμες. Δίνουν μια πολύ διαφορετική αίσθηση από τα αποσιωπιτικά, σε μένα τουλάχιστον, καθώς τις έχω δει πως και γιατί χρησιμοποιούνται σε συζητήσεις στο ίντερνετ πολλές φορές. Για σένα πολύ πιθανόν να είναι μια βλακεία και μισή, δεν διαφωνώ και δεν με πειράζει, είναι λογικό.

[Nienna]

Παρακαλώ.

 

Η καρδιά και η ψυχή έχουν μέσα ό,τι τους βάζεις. Αυτό συμπεριλαμβάνει και την τεχνική. Κάποιοι εκφράζονται με σημεία στίξης γιατί τα έχουν μέσα τους [ή φρόντισαν να τα βάλουν μέσα τους, έστω]. Κάποιοι εκφράζονται με το χορό. Ξέρεις πόση πειθαρχία [και πόνο] χρειάζεται για να ασχοληθείς με το χορό; Κάποιοι συνθέτουν μουσική. Ξέρεις πόση οργάνωση θέλει αυτό; Κάποιοι τραγουδάνε. Κι αυτό θέλει τεχνική. Η τεχνική, γενικά, σε απελευθερώνει. Σε καθιστά ικανό να βγάλεις ό,τι θέλεις από μέσα σου, παύουν οι περιορισμοί του "θέλω να βγάλω αυτό, αλλά δεν μπορώ, δε βγαίνει...". Η οργάνωση δεν είναι ο εχθρός της τέχνης. Μπορεί μάλιστα να είναι αυτόματη, να ενυπάρχει στη διαδικασία της έμπνευσης, ακόμα και σε τέχνες όπως η ποίηση που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πιο "γρήγορες", γιατί συνήθως δεν μεσολαβεί πολύς χρόνος από τη στιγμή της έμπνευσης ως τη στιγμή της υλοποίησης.

 

Κατά τη γνώμη μου, κάποιος που ασχολείται με την ποίηση δεν θα έπρεπε να πιστεύει πως τα μυαλά, οι καρδιές και οι ψυχές [όπως θέλεις να τα λες, τέλος πάντων] "δεν έχουν σημεία στίξης". Σύμφωνα με αυτή τη λογική δεν έχουν ούτε λέξεις. "Έχουν" ορμόνες, ηλεκτροχημικές αντιδράσεις και κοινωνικά μοντέλα συμπεριφοράς - αυτό έχουν. Πάει όμως πολύς καιρός που τους δώσαμε και λέξεις, και στίξη, και χρώματα, και πινέλα, και φωτοσκιάσεις, και νότες, και ένα σωρό άλλα μέσα με τα οποία μπορούν να εκφραστούν. Το μέσον, πάντα με τον καιρό, γίνεται δεύτερη φύση αυτού που επιλέγει πως τον εκφράζει.

 

Τώρα, για τις διάφορες επίτηδες "παρανομίες", οι οποίες υπάρχουν και σε αριστουργήματα, πρέπει να υπάρχει λόγος, να είναι ξεκάθαρος, και ο αναγνώστης να εισπράττει κάτι από αυτή την παράκαμψη των όποιων γραμματικών/συντακτικών κανόνων. Πρέπει η "παρανομία" να είναι και αυτή εκφραστικό μέσο. Αν ο αναγνώστης την εκλαμβάνει ως λάθος, είτε ο ποιητής έκανε κάτι στραβά, είτε απλά δεν είναι συμβατός με τον συγκεκριμένο αναγνώστη. Αν όλοι οι αναγνώστες το εκλαμβάνουν ως λάθος, τότε σίγουρα έκανε κάτι στραβά. Θέλει πολλή πείρα για να παρακάμπτεις τους κανόνες με μαεστρία και να βγάζεις κάτι από αυτό. Δεν υπήρξαν μεγάλοι καλλιτέχνες που να μην κατείχαν τους κανόνες, που να μην τους έπαιζαν στα δάκτυλα, πριν τους σπάσουν, πίστεψέ με. Σε καμμία τέχνη. Δεν γίνεται να μην ξέρεις να ζωγραφίζεις κανονικά, να μην ξέρεις πώς λειτουργεί το φως φυσιολογικά, και να φτιάξεις κάτι με παράλογες, αλλόκοσμες σκιές. Δεν γίνεται να μην ξέρεις μια γλώσσα άπταιστα και να αρχίσεις να κάνεις παρακάμψεις των κανόνων για αισθητικούς/εκφραστικούς λόγους. Δεν γίνεται να μην ξέρεις να κρατάς μια κάμερα και να κάνεις εναλλακτικό φιλμάκι με "εφέ" κάμερας που τρέμει, διότι ο κόσμος θα καταλάβει πως απλώς έτρεμε επειδή δεν ήξερες να την κρατάς καλά.

 

Δεν ξέρω τι ακριβώς ισχύει στην περίπτωσή σου, πρέπει να δω κι άλλο υλικό για να κρίνω. Επίσης, πρέπει να σχολιαστείς και από άλλους ανθρώπους [κατά προτίμηση με, τουλάχιστον αναγνωστική, πείρα], για να έχουμε μεγαλύτερο δείγμα.

 

Ελπίζω να μην με παρεξηγείς, δεν έχω τίποτα να κερδίσω σχολιάζοντας είτε θετικά είτε αρνητικά τα ποιήματα του οποιουδήποτε.

[Mercurion]

Όχι δεν σε παρεξηγώ καθόλου, καμία σχέση, χαίρομαι να μου κάνουν κριτική.

Ούτε λέω πως έχεις λάθος σε αυτά που λες, απλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απόλυτα όσο τα παρουσιάζεις. Δεν χρειάζεται να είσαι μαέστρος για να παρακαμψείς κάτι κατά τη γνώμη μου, αρκεί όπως λες να το κάνεις συνειδητα. Ξέρω μουσικούς για παράδειγμα που δεν σπούδασαν μουσική κι όμως παίζουν πανέμορφα. Αντίστοιχα μπορεί να δεις μια ζωγραφιά ενός πιτσιρικά και να είναι εξαίσια. Δεν είναι καν απαραίτητο να έχει ταλέντο, απλά βγάζει χύμα αυτά που έχει μέσα του, εμένα αυτό με γοητεύει. Η ακατέργαστη μορφή και δεν εννοώ κατεργασμένα- ακατέργαστη μορφή.

Είναι θέμα προτίμησης.

Πάντως συμφωνώ σε όλα αυτά που είπες περί του πόσο σε ελευθερώνει η τεχνική, με ένα τίμημα όμως. Σε βάζει στο καλούπι της.

Διαβάζω ποιήματα τα οποία είναι όλα ίδια τεχνικά. Αυτό με ενοχλεί πολλές φορές.

 

Καλοί οι κανόνες και οι τεχνικές, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι απαραίτητοι για να κατανοήσει κάποιος ένα κείμενο. Όπως είπες όμως και εσύ αυτό είναι και θέμα του δημιουργού.