Λούνα (απο τις ιστορίες μιας εποχής)

[Airbourne]

Όνομα Συγγραφέα:Chris Hunteris

Είδος: διήγημα -

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: αρκετές

Αυτοτελής; Οχι. Κεφάλαιο 2. Λούνα (απο τις ιστορίες μιας εποχής)

Σχόλια: Γραμμένο το 2001 ελπίζω να σας αρέσει...

 

-...Η νύχτα έπεφτε μαλακά μαλακά σαν μωρουδίστικο νανούρισμα και το φώς του δειλινού είχε αφήσει την θέση του σε μια κρυστάλλινη αστροφεγγιά. Λίγο πιο πάνω, δύο πελαργοί, σκαρφαλωμένοι σε ένα καμπαναριό, ένωναν τα ράμφη τους όπως οι άνθρωποι κάνουν με τα στόματά τους, κάθε φορά που θέλουν να πληγώθούν. Περπατούσαμε διστακτικά, δίπλα δίπλα ο ένας με τον άλλο, και προσπαθούσα να ρίχνω κλεφτές ματιές επάνω στο υπέροχο, λευκό πρόσωπό της που μπορούσε να συμπαθήσει κανείς πολύ γρήγορα. Τα μαλλιά της, μακρυά και κατσαρά έπεφταν υπερήφανα, επάνω στους δυο της ώμους κρύβοντας απο το πλάι το λεπτό λαιμό της. Η σκοτεινιά της μέρας μου έδωσε την ιδέα να αφήσω την ακατάπαυστη εσωτερική μου φλυαρία και να συγκέντρωθώ, πάνω στα λόγια που είχα τόσες μέρες προβάρει για τούτη εδώ την τελική σκηνή.

 

-...Βρισκόμουν έξω απο το χρόνο και τον χώρο. Το άγγιγμά της πιο ψυχρό πριν μερικές μέρες μα πιο θερμό τώρα. Το ήξερε, ίσως και να της το είχαν πεί, ίσως και να το κατάλαβε μόνη της. Είχα μάτια μόνο για αυτή αλλά όπως και με κάθε προηγούμενη φορά που είχα φτάσει σε αυτό το σημείο, ήμουν τώρα πιο διστακτικός. Φοβούμενος μήπως και κάνω την λάθος κίνηση, είχα να αντιμετωπίσω την ευμετάβλητη καρδιά ενός κοριτσιού που γίνεται κοπέλα, που γίνεται σιγά σιγά γυναίκα. Δεν ήμουν πολύ μεγάλος αλλά η καρδιά μου αισθανόταν αλλοιώς. Φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν έναν εξερευνητή της ανθρώπινης φύσης μιας και αυτή είναι απόλυτα θυλυκή, έπρεπε να μελετήσω με πάθος το μεγαλύτερο δημιούργημα της , την γυναίκα. Σκεφτόμουν να αρχίσω με δυο κοπλιμέντα, δίνοντας έτσι το έναυσμα στην διπλωματική οδό που θα ακολουθούσα, επιστρατεύοντας έτσι κάθε μου προσπάθεια στον τονισμό του κυρίως κειμένου, που με λίγα λόγια θα κατέληγε να την αφήσει έκπληκτη και περήφανη που την είχα διαλέξει, ανάμεσα σε τόσες άλλες όμορφες κοπέλες. Το σημαντικότερο μέρος όμως ήταν αυτό, που θα με έδειχνε να μην αντιδρώ καθόλου απο την αντίδρασή της όποια και αν ήταν αυτή. Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά και το σώμα μου είχε αρχίσει να έχει ρίγος, σαν αυτό που ξεκινούσα να κάνω να ήταν κάτι κακό ή σαν και αυτό που νιώθει ο κάθε ερωτευμένος, όταν πάει να φιλήσει για πρώτη φορά γυναίκα. Με περρίσεια δύναμη έδωσα θάρρος στον εαυτό μου και ξεκίνησα να μιλώ πιο γρήγορα στην αρχή και πιο αργά προς το τέλος, τονίζοντας την ιδέα που είχα προς αυτή. Εκείνη με άκουγε προσεχτικά σαν να ήμουν κάποιος ντελάλης που βρήκε κάποιο ακροατήριο. Και μετά, είχα τελειώσει.

 

-...Δέν μπορούσα να παρασυρθώ σε δίνες τρελής χαράς αλλά ούτε και σε σύννεφα απέραντης θλίψης για τα συναισθήματα που είχα αρχίσει να τρέφω για χάρη της. Μπορούσα μόνο να υπακούσω μια φωνή, τη φωνή που μου έλεγε ότι καλύτερο απο όλα τα πράγματα είναι να τα θυμάσαι σαν να τα είχες κάποτε δικά σου, άσχετα αν τα ένιωσες μόνο για μία φορά. Έτσι για ακόμη μια φορά, έπρεπε να κατανοήσω την αληθινή παρόρμηση μου να επιβάλλω τον εαυτό μου σε αυτή την εξοντωτική διαδικασία που λέγεται αγάπη. Με τις ίδιες σκέψεις να με καταδιώκουν, όποτε έπεφτα στην ίδια παγίδα βρισκόμουν στο δίλλημα της απλότητας της κατάστασης, με την ίδια αίσθηση που θα ένιωθα, αν σκεφτόμουν την κατάσταση που περιερχόμουν, κάθε φορά που ερωτεύομαι εγκεφαλικά. Αυτή μου η στασιμότητα μετράπηκε εύκολα σε δυσπιστία και πολύ σύντομα σε απογοήτευση. Ένιωθα πως σε κάθε στιγμή της ύπαρξής μου ζούσα και ανέπνεα το πεντακάθαρο αέρα του εγωισμού μου. Ζούσα για μένα, ενδιαφερόμουν για εμένα, έκανα όλες μου τις πράξεις μόνο για μένα, αδιαφορώντας για τους άλλους που οι πράξεις μου επηρέαζαν άμμεσα ή έμμεσα. Πάντα το τίμημα ήταν συγχρόνως και η επιτυχία μου. Αναζητώντας την πολυπλοκότητα και την σαφήνεια, στράφηκα στην πλευρά εκείνη της ζωής μου που μέχρι τώρα είχα χαραχτηρίσει ώς την πιο απλή. Πίστευα πάντοτε στον τελικό προορισμό κάθε ανθρώπου που έρχεται στη γη με ένα ταξίδι. Πίστευα, στα συναισθήματα μου, που ακόμη και αν με πλήγωναν, είχαν τη δύναμη να μου φανερώνουν, τις κρυμμένες αλήθειες που δεν θα είχα ποτέ την ευκαιρία να μάθω, αν δεν τα αναζητούσα μέσα απο τα λάθη μου...

 

-...Τα δυο της καλοσχηματισμένα μάτια είχαν παγώσει και με κοιτούσαν με έκδηλη περιέργεια. Η κοπέλα μπροστά μου είχε μεταμορφωθεί σε άμυαλο κοριτσάκι. Τα μάτια της κοκκίνησαν και μου έπιασε απότομα το χέρι λέγοντάς μου πως έπρεπε να μου μιλήσει. Πίστεψα για μια στιγμή μονάχα, πως τα είχα καταφέρει αλλά αυτό δεν ήταν παρα ο προσωπικός μου πόθος. Τα χείλη της συσπάστηκαν έντονα και η ίδια βουρκωμένη άρχισε να μου μιλάει με απολογητικό ύφος. Δέν ήταν λέει ώριμη, να δημιουργήσει μία σχέση όπως την εννοούσα εγώ. Σεβάστηκα την επιθυμία της και προσπάθησα να φανώ αντάξιος του εαυτού μου. Ο λαιμός μου δέθηκε κόμπος και το σάλιο μου είχε στερέψει. Αυτό δεν το είχα υπολογίσει. Μάλλον δεν ήταν καθόλου ρομαντική ή δεν ήξερε τι είναι το ρομάντζο. Ίσως να έφταιγα και εγώ. Είχα πέσει με τα μούτρα πάνω της χωρίς να την αφήσω να έχει επίγνωση της κατάστασης, κάποιες φορές είναι καλύτερα να μην αφήνουμε τα συναισθήματά μας να κυριαρχούν πάνω μας γιατί μας πληγώνουν. -Η κοπέλα με άφησε λέγοντας μου πως ποτέ δεν θα έπαιρνε κάποιον που θα μπορούσε να είχε σχεδιάσει κάτι τέτοιο, που στα μάτια κάποιων καλοθελητών, θα έμοιαζε με αποπλάνηση. Την έβλεπα να περπατά γοργά, κατα μήκος της στενής γεφυρούλας και ένα δάκρυ κύλησε και αφού διέσχισε όλη την απόστασή που έπρεπε να κάνει στο μάγουλο μου, έπεσε αθόρυβα στο έδαφος που πατούσαμε μέχρι πριν απο λίγο, εγώ και η δήθεν αγαπημένη...

Edited August 2, 2007 by Airbourne

[Airbourne]

-Oι ιστορίες που δημοσίευσα πριν λίγες εβδομάδες, στηρίζονται στην διαρκή πάλη κάθε νέου ανθρώπου, που προσπαθεί να προδιορίσει τον εαυτό του μέσα απο τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Θα μπορούσαν κάποιες απο αυτές τις ιστορίες να είναι αληθινές, αλλά ακόμα και έτσι, το νόημα θα παραμένει για πάντα ίδιο. Ο δρόμος του έρωτα και του θανάτου, της χαράς και της θλίψης, έχει κοινά όρια. Το θέμα είναι να μάθουμε να τα ξεπερνούμε όταν πρέπει. Δεν είναι ο ρομαντισμός εκείνο το στοιχείο που μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτεροι και πιο ποιοτικοί άνθρωποι ;

 

-Στην σύγχρονη κοινωνία μας που τα πάντα αναλώνονται σε ανούσιες πράξεις, βασικά ανθρώπινα στοιχεία τείνουν να εξαφανιστούν, δημιουργώντας έτσι μια σύγχυση που επιφέρει την πτώση και τον κορεσμό στις διαπροσωπικές σχέσεις και στην επικοινωνία του ανθρώπου με το είδος του. Οι προσωπικές μας επιδιώξεις έρχονται πάντα σε δεύτερη μοίρα, όταν έχουμε να τις μοιράσουμε με κάποιον που τον νοιαζόμαστε όσο και τον εαυτό μας. Για αυτόν λοιπόν τον λόγο ο έρωτας, που σήμερα είναι μια λέξη που έχει χάσει την αξία του, έχει εξαφανιστεί απο την ζωή μας και το κυριότερο, έχουμε χάσει την δύναμη να τον αισθανόμαστε όποτε χρειάζεται. Οι παραπάνω ιστορίες δεν είναι παρά απλά παραδείγματα, που σκοπό έχουν να βρούν την μέση αυτή οδό που συνδέει τον κόσμο της γνώσης με τον κόσμο της ύπαρξης.

..

 

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων που με διαβάζετε

[Naroualis]

Γενικά ο λυρισμός είναι διάχυτος στα κείμενά σου. Αυτό ίσως να μην είναι "μοντέρνο", αλλά είναι διαιίτερα ανακουφιστικό, να ξέρει κανείς ότι υπάρχει ακόμη ένας κάποιος λυρισμός. Θα παραδεχτώ ότι σε κάποιο σημείο, ειδικά στην τρίτη παράγραφο σε έχασα, και δεν κατάλαβα ποια είναι τελικά τα συναισθήματα του αγοριού. Δε μπορώ όμως να πω ότι δεν το ευχαριστήθηκα σαν κείμενο, ακόμη και με αυτό το κενό.

 

Δυο παρατηρησούλες μόνο:

 

-υπάρχουν μερικές φράσεις που τραβάνε σε μάκρος, θα σου πρότινα να τις έκοβες σε μικρότερες, για χάρη του ρυθμού της αφήγησης.

 

-"σαν να ήμουν κάποιος ντελάλης": άκομψο αυτό, ειδικά σε ένα τέτοιο κείμενο.

[Airbourne]

Σε ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σου, με κάνουν καλύτερο...Βλέπεις παρασύρομαι απο τις λέξεις και τα συναισθήματα μου και τα μεταφέρω σχεδόν αυτούσια στο κείμενο. Πιστεύω πως εως ένα βαθμό αυτή η αυθεντικότητα μπορεί και περνάει σε όποιον διαβάζει τα κείμενα μου. Άλλες φορές πάλι, δεν είναι δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο...και όπως έλεγα παλιά με κάτι φίλους μου...η συγγραφική είναι μαγεία...αυτό είναι απλά ένα μήνυμα...