Ο Ναός

[Cosmo]

Όνομα Συγγραφέα: Μπάμπης Αρώνης (Cosmo)

Είδος: (Φαντασία τρόμου)

Βία; (Και Ναι και Όχι)

Σεξ; (Και Ναι και Όχι)

Αριθμός Λέξεων:1100 περίπου

Αυτοτελής; (Όχι.) (2ο)

Σχόλια: (Πείτε τα εσείς)

 

 

Δεν είναι δυνατόν να βρίσκομαι εγώ εδώ!!!! Πρέπει να κοιμάμαι! Πρέπει να ξυπνήσω...

 

Η Έλεν στέκεται δίπλα δίπλα με τον Μπιλ και με κοιτάνε περίεργα. Θα με νομίζουν για τρελό.

 

Πρέπει να γράψω. Πρέπει να γράψω κάτι για να φύγω από εδώ... Αλλιώς... Ένα χαρτί και ένα στυλό. Γιατί είχα αυτή την ανόητη ιδέα να φοράνε μόνο τα εσώρουχα τους. Πού θα βρω τώρα ένα στυλό;

 

Η Έλεν που τον παρατηρεί από ώρα αρχίζει να τον πλησιάζει.

 

- Ηρέμησε. Από το σοκ είναι. Πρέπει να ηρεμήσεις.

 

- Δεν καταλαβαίνεις. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Εγώ σας δημιούργησα. Εγώ τα δημιούργησα όλα. Χωρίς εμένα δεν υπάρχεις, ούτε εσύ, ούτε εσύ, ούτε τίποτα από όλα αυτά. Όλα είναι λόγια. Λόγια γραμμένα σε ένα κομμάτι χαρτί. Λέξεις αραδιασμένες με όμορφο τρόπο. Τίποτα άλλο.

 

- Αν τρελαθείς πάντως, δεν θα καταφέρεις τίποτα. Πρέπει να βρούμε τρόπο να φύγουμε από εδώ.

 

- Δεν μπορείτε να φύγετε. Δεν είχα σκοπό να σας αφήσω.

 

- Και ποιος είσαι εσύ, ρε φίλε; Που θα κάνουμε ότι θες; Ο Θεός; Ο Μπιλ φαινόταν πλέον αρκετά εκνευρισμένος.

 

- (Καλύτερα να μην τους πω – για την ώρα τουλάχιστον – την γνώμη μου για τον συγγραφέα και τους ήρωες του) Πρέπει να ηρεμήσεις Μπιλ. Πρέπει να καταλάβεις.

 

- Μπιλ; Που στο διάολο ξέρεις το όνομα μου;

 

- Εγώ στο έδωσα. Όπως και εσένα. Έλεν.

 

- Ναι. Μήπως είσαι και ο Θεός μου μαλάκα;

 

 

Πριν προλάβω να μιλήσω μια μπάλα λευκού φωτός (Αν έγραφα βιβλίο θα το έβρισκα πολύ κοινότυπο) εμφανίστηκε στη μέση του δωματίου. Μέσα της σαν να υπήρχε μια καρδιά, γιατί το φως της, παλλόταν σε αυτούς τους ρυθμούς. Αρχίσαμε να την πλησιάζουμε φοβισμένοι αλλά και εκστασιασμένοι παράλληλα.

 

 

Μια γνωστή μουσική από καρουζέλ, άρχισε να παίζει και μετρίασε λίγο τον τρόμο μας. - -

 

- Καλησπέρα, Μπάμπη, Μπιλ, Έλεν. Ο Μπάμπης λέει την αλήθεια. Όλοι βρίσκεστε εδώ εξ' αιτίας του. Για την ακρίβεια Μπάμπη πολλά γίνονται εξαιτίας σου. Είμαι ο Γιέρ και είμαι από το Δημιούργημα 43. Είμαι και εγώ ένα “γραπτό” του. Με θυμάσαι Μπάμπη;

 

- Ναι. Σε ένα βιβλίο μου σε ανέφερα σαν τον άρχων όλων των δημιουργημένων κόσμων. Αλλά για μια στιγμή. Αυτό είναι ένα βιβλίο και όχι η πραγματικότητα

 

- Και τι είναι πραγματικό; Είσαι σίγουρος ότι μπορείς να απαντήσεις; Η Έλεν καυστική, όπως πάντα πετάχτηκε, φανερά ανήσυχη και πεπεισμένη πως όλα αυτά ήταν ακόμα ένας γρίφος.

 

- Έχεις δίκιο εν μέρη, Έλεν. Αλλά, πολλά πράγματα που δεν είναι αληθινά μπορούν εύκολα να γίνουν. Έτσι και εδώ. Ο Μπάμπης έχει γράψει πολλά βιβλία και μερικά από αυτά, δημιούργησαν το κόσμο που εκτυλίσσουν το θέμα του. Κάποτε ήμουν και εγώ λέξεις αλλά τώρα υπάρχω. Όχι με υλική μορφή αλλά...

 

- Και τι είναι αυτοί οι αριθμοί επάνω μας; Τι σημαίνουν; Ή μήπως πρέπει να ρωτήσω το Μπάμπη; (Στην επόμενη λάθος κίνηση ήταν σίγουρο ότι ο Μπιλ θα μου έσπαγε τα μούτρα.)

 

- Εγώ δεν ξέρω. Το είδα στον ύπνο μου. Και μου φάνηκε ενδιαφέρων. Θα αποφάσιζα μετά τι θα τους κάνω.

 

- Τους αριθμούς τους είδες στον ύπνο σου γιατί εγώ ήθελα να τους δεις. Και μετά να γράψεις στο βιβλίο σου γι’ αυτό και έτσι να μπορέσω να σας πάω εκεί που πρέπει.

 

- Πού να μας πας. Τι είναι αυτά που λες; Και αν είναι αλήθεια όλα αυτά, τότε θα μπορώ να γράψω ότι γυρνάμε σπίτι μας και να γίνουν όλα κανονικά ξανά. Αφού είμαι ο συγγραφέας και ότι γράφω γίνεται, μπορώ να κάνω ότι θέλω.

 

- Όχι ακριβώς. Πρέπει να είναι κάτι ολοκληρωμένο, κάτι που πρέπει να δημιουργηθεί για να γίνει. Αλλιώς δεν συμβαίνει τίποτα. Οι αριθμοί πάνω σας, συμβολίζουν το δημιούργημα του κόσμου στο οποίο ανήκετε. Το σύνολο αυτών των κόσμων, δηλαδή των αριθμών σας, είμαι εγώ. Και επειδή ο χρόνος λιγοστεύει, πρέπει να προλάβω να σας πω όσα πιο πολλά γίνεται..

 

- Έλεν, δημιουργήθηκες μέσα από μια ανάγκη, να υπάρξει ένας μεγάλος ντετέκτιβ. Υπάρχεις πολύ πριν σε γράψει ο Μπάμπης. Από την εποχή του Σέρλοκ Χολμς, του Ηρακλή Πουαρό και άλλων. Είσαι καλή στο να λύνεις εγκλήματα και να εξιχνιάζεις ανεξήγητα για άλλους μυστήρια. Μπιλ, εσένα σε δημιούργησε ο Μπάμπης και χωρίς να το ξέρει ο ίδιος σε έφερε σε επαφή με ένα άλλο κόσμο που σε καταδιώκει και προσπαθεί να σε σκοτώσει. Είσαι από τους λίγους που μπορούν να μεταφέρουν τον εαυτό τους από ένα δημιούργημα σε ένα άλλο. Όσο για σένα Μπάμπη έχεις καταφέρει και έχεις δημιουργήσει ένα κόσμο, που συμβαίνουν αποτρόπαια πράγματα. Πρέπει να πάτε εκεί και να ανακαλύψεις τι θα γράψεις στο μέλλον και να μπορέσεις με πράξεις πλέον να τα αλλάξεις όλα. Αλλιώς ο Κόσμος που έφτιαξες θα αρχίσει να επηρεάζει όλους τους άλλους και οι συνέπειες…

 

Το φως αρχίζει να χάνεται και η φωνή γίνεται φωνήεντα διάσπαρτα στη μέση του χώρου. Αυτό που πριν ήταν μια φωτεινή μπάλα αρχίζει να μικραίνει και να συμπυκνώνεται.

 

Ο Μπιλ με πλησιάζει και έχει τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου.

 

 

- Είναι αλήθεια όλα αυτά;

 

- Ναι Μπιλ είναι. Αλλά δεν ξέρω πως …. Η γροθιά του στο πρόσωπο μου, δεν μου έδωσε περιθώρια για περισσότερες εξηγήσεις.

 

- Αγαπούσα τη γυναίκα μου. Και δεν ήθελα να τη σκοτώσω.

 

- Μπιλ, πρέπει να καταλάβεις ότι ήταν ένα βιβλίο.

 

- Αφήστε τα αυτά και ελάτε να δούμε τι κάνουμε τώρα. Αυτό το φως έχει αρχίσει να….

 

Πριν προλάβει η Έλεν να ολοκληρώσει την πρόταση της, το φως εξερράγη σαν πυρηνική βόμβα και μας κύκλωσε όλους. Όταν μπορέσαμε πια να δούμε, ήταν φανερό πως ήμασταν αλλού.

 

 

Σκοτάδι. Τα δέντρα γύρω μας, ήταν ψηλά και άγρια. Όπως τα αρχαία πλατάνια, που στέκουν ακίνητα στο πέρασμα του χρόνου και σε κοιτούν αμίλητα. Ο αέρας έχει μια μυρωδιά σαπίλας και θανάτου. Το χώμα είναι ασταθές.

 

Η κραυγή ενός ζώου, σπάει την σιωπή που φάνταζε τρομακτική. Αυτή τη φορά, φοράμε ρούχα. Σαν να είμαστε χωριάτες, σε ένα ξεχασμένο από το Θεό, χωριό. Λινάτσες και πανιά, με ταγάρια αντί για τσάντες. Ένα κομμάτι δέρμα, εκεί που κάποτε ήταν τα timberland παπούτσια μου, με κάνει να φαντάζομαι πως δεν θα μπορέσω να κάνω ούτε ένα βήμα.

 

Μια ομάδα χωρικών έχει αρχίσει να πλησιάζει. Μπροστά τους, ένας άντρας κρατάει ένα σκυλί με 6 πόδια. Ευτυχώς οι άνθρωποι δείχνουν φυσιολογικοί. Απ' όσο φαίνεται τουλάχιστον.

 

Κάτι πρέπει να κάνω. Κάπως πρέπει να φύγω. Αλλά πώς.; Αφού δεν μπορώ να γράψω.

 

 

Αν κάποιος άλλος γράψει το φινάλε θα με βγάλει από εδώ; Αξίζει να προσπαθήσω.

 

Dain, Nienor, Nienna, ή όποιος άλλος μπορεί, σας παρακαλώ γράψτε κάτι.

 

 

Συνεχίζεται...

 

Edited August 6, 2007 by Cosmo