Αναγνωστικο Κοινό

[Guest Dune]

Διότι ο πονοκέφαλος από τα δεκάδες ΚΡΑΚΓΚΑΑΠΑΟΥ! είναι αφόρητος.

 

 

Είπα κι εγώ.... ωρα είναι ν'αρχίσω να παραμυθιάζομαι.... λολ

[Guest Dune]

το τόπικ αυτό δεν έχει ως αντικείμενο αυτό που καταλήξαμε να συζητάμε.

 

 

Ε, προσπάθησα να το σταματήσω δηλώνοντας σαφώς ότι ο Κοέλιο ειναι πωλητής και όχι ιδεολόγος ποσο μάλλον μυστικιστής οπως τον λενε, ομως πέσανε να με φάνε. Όμως ξέρεις δεν είναι κι εντελώς άσχετο. Το αναγνωστικο κοινό φτιάχνει αυτα που διαβάζουμε ή αυτά που εκδίδονται, συμπεριλαμβανομένης της κουλτούρας των περιοδικών, διαμορφώνουν το αναγνωστικο κοινό; Ο Κοέλιο είνια πωλητής, ο Μαχφουζ σαφέστατα ιδεολόγος. Ο Κοέλιο γράφει ανάλαφρα και χαιδεύει τ'αφτιά και του πλέον αδαή αναγνώστη, ο Μαχφουζ προβληματίζει. Ο Κοέλιο (και ολοι σαν κι αυτόν) εκμεταλλεύεται την απελπισία ο Μαχφούζ (και όλοι σαν κι αυτόν) αναζητουν λύσεις. Οπότε δεν μιλάμε ίσως για συγκεκριμένους συγγραφείς αλλά για κορυφές δύο αντιδιαμετρικών ειδών συγγραφής. Στην σύγκριση (και την σύγκρουση) αυτή ειναι επόμενο να εμπλέκεται άμεσα, το αναγνωστικό κοινό, αφου είναι ίσως ο πλέον καθοριστικος παράγοντας για την έκβαση της.

 

 

.........άλλο ελαφρότητα και άλλο καφρίλες και χαζομάρες", απάντησες ότι φοβάσαι ότι "συχνότατα πάνε μαζί". έχεις κάποια παραδείγματα; για παράδειγμα, ελαφρό, ανάλαφρο σαν το πούπουλο ήταν ο ιούδας, ελαφρύ αλλά που το έπιανε ο νόμος της βαρύτητας ο κώδικας ντα βίντσι. καφριλοβιβλίο, αντίστοιχα, δεν μου έρχεται κανένα πρόχειρο. εννοώντας βιβλίο που μπορεί να σοκάρει και να ενοχλήσει τον αναγνώστη.

αν καφροβιβλίο είναι ότι θα σοκάρει και θα ενοχλήσει τον αναγνώστη, τότε ξέρεις πόσες δεκάδες βιβλία που κατα τα άλλα θα ήταν απόλυτα ειστημονικά σοβαρά κλπ, θα ανήκαν σ'αυτή τη κατηγορία; Όλα τα βιβλία που ανησυχούν ένα κοινό πουθέλει να καθησυχάζει, ειδικά όσο πιό εμπεριστατομένα γίνεται αυτό, θα ήταν καφροβιβλία. Το ερώτημα λοιπόν είναι εύλογο: Αν το τραίνο της ανθρωπότητας έχει αλλάξει γραμμή κατα λάθος, και πάει σε τυφλό σημείο ή γκρεμό, όλοι όσοι γλεντάνε μέσα σαν να μήν τρέχει τίποτα τί θα προτιμούσανε αλήθεια; Να διαβάσουν να ξεστραβωθούν και να δούν πώς θα διορθώσουν την κατάσταση πρίν τελειώσουν όλα, ή, να μήν ανησυχήσουν; Φυσικά το πάρτυ καλά κρατεί...

 

 

για να το παίξει έξυπνος θα αγοράσει μεν το βιβλίο, αλλά θα πάει κόντρα στα σχόλια του περιοδικού και θα το ξεφτιλίσει.

 

Τα σχόλια του περιοδικού σπανίως χαρακτηρίζουν το ίδιο το περιοδικο. Αν γράψεις " το βιβλίο που πούλησε τόσα παγκοσμίως.... ή, το βιβλίο που πήρε το Νόμπελ.... " δε δειχνεις προσωπική άποψη. Δείχνεις ότι παρακολουθείς τις εξελίξεις "στο χώρο της λογοτεχνίας" κάτι που, ενώ μπορει να έχεις ένα περιοδικό με τον κάθε κάφρο να γράφει, σου δίνει μία ιδέα διανοούμενίστικη. Όμως πολλές φορές μπορεί να μήν είναι παρα διαφήμιση πληρωμένη από τον εκδότη του βιβλίου όπως οποιαδήπότε άλλη.

Ξεφτιλίζοντας τον συγγραφέα Μαχφούζ ο αναγνώστης αυτού του είδους δεν ξεφτιλίζει το περιοδικό που πήρε λεφτά από τον εκδότη του βιβλίου για να αναφέρει σε έναν διαφημιστικό συνήθως χώρο, ότι ο συγγραφέας αυτός έχει πάρει Νόμπελ. Το περιοδικό καλά έκανε, ο Μαχφούζ είναι γύφτουλας.

 

 

με τη συζήτησή μας εδώ, έχει μπει στα υπόψιν. ελπίζω μόνο να μην είναι καμιά new age στυλ αφασία όπως το να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις.

 

Μάλλον με το να ζείς να αγαπάς και να πεθαίνεις μοιάζει όμως αναδύει μία αδιαφιλονίκητη ελπίδα. Δεν μπορώ να σε διαβεβαιώσω άν θα σου αρέσει

[araquel]

dune, παρόλα αυτά, για να μιλάμε και συγκεκριμένα, έχεις υπόψη σου κάποιο βιβλίο που να συνδυάζει την καφρίλα και την ελαφρότητα? σημείωσες πιο πάνω ότι συχνότατα πάνε μαζί. και επειδή ούτε ο ιούδας, ούτε ο κώδικας ντα βίντσι (αυτά τα βιβλία έχουν αναφερθεί μέχρι τώρα) είναι κάφρικα, αλλά είναι ελαφρά, θα ήθελα μερικά παραδείγματα. δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο, όχι πως αρνούμαι την πιθανότητα να υπάρχει.

 

σχετικά με τον κοέλιο, μπορούμε να το λήξουμε εδώ. ο καθένας έχει την άποψη του. πάντως ποτέ δεν προώθησε τη δουλειά του ως υποκατάστατο θρησκείας. φτιάχνει παραμυθάκια που ασχολούνται με τις εσωτερικές ανησυχίες του ανθρώπου. βρίσκει μια κεντρική ιδέα και πλάθει τριγύρω μια ιστορία. καταντάει επαναλαμβανόμενος, προβλέψιμος και κουραστικός στα μάτια μου, υποκριτής και πωλητής ελπίδας στα μάτια άλλων, στην ουσία όμως απλώς γράφει βιβλία. και το κάνει καλά.

 

Τα σχόλια του περιοδικού σπανίως χαρακτηρίζουν το ίδιο το περιοδικο. Αν γράψεις " το βιβλίο που πούλησε τόσα παγκοσμίως.... ή, το βιβλίο που πήρε το Νόμπελ.... " δε δειχνεις προσωπική άποψη. Δείχνεις ότι παρακολουθείς τις εξελίξεις "στο χώρο της λογοτεχνίας" κάτι που, ενώ μπορει να έχεις ένα περιοδικό με τον κάθε κάφρο να γράφει, σου δίνει μία ιδέα διανοούμενίστικη. Όμως πολλές φορές μπορεί να μήν είναι παρα διαφήμιση πληρωμένη από τον εκδότη του βιβλίου όπως οποιαδήπότε άλλη.

και αυτό συμβαίνει στις διαφημίσεις, συνήθως ολοσέλιδες κάποιου βιβλίου, οι οποίες αναφέρουν ακριβώς αυτό, εάν πήρε κάποιο βραβείο, ή πόσο πολύ πούλησε.

οι βιβλιοκριτικές όμως και οι βιβλιοπροτάσεις που βρίσκει κανείς στα περιοδικά και τις εφημερίδες περιέχουν μια μικρή περίληψη της υπόθεσης και κάποια κριτική -τις περισσότερες φορές θετική, εξ'ου και βιβλιοπρόταση. ίσως να μην το έχεις ψάξει τόσο εκτενώς, αλλά άμα ποτέ σου γίνει συνήθεια να ψάχνεις απευθείας αυτές τις στήλες στα περιοδικά και στις εφημερίδες, θα το διαπιστώσεις πιστεύω και μόνος σου.

 

Ξεφτιλίζοντας τον συγγραφέα Μαχφούζ ο αναγνώστης αυτού του είδους δεν ξεφτιλίζει το περιοδικό που πήρε λεφτά από τον εκδότη του βιβλίου για να αναφέρει σε έναν διαφημιστικό συνήθως χώρο, ότι ο συγγραφέας αυτός έχει πάρει Νόμπελ. Το περιοδικό καλά έκανε, ο Μαχφούζ είναι γύφτουλας.

εδώ σε χάνω. δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις.

[Guest Dune]

dune, παρόλα αυτά, για να μιλάμε και συγκεκριμένα, έχεις υπόψη σου κάποιο βιβλίο που να συνδυάζει την καφρίλα και την ελαφρότητα?

προφανώς αγνοώ την ακριβή έννοια της λέξης "καφρίλα". Νομιζα ότι καφρίλα και ελαφροτητα, είναι περιπου το ιδιο. Την λεξη πρέπει να πώ ότι την πρωτογνώρισα στην επιτομή του διηγήματος του Ντάρκυ, "καφρίλα φρίκης" για τον Χώναν του. Οπότε αν θέλεις, αντιπροσωπευτικό δειγμα καφρίλας, θεωρώ αυτό που εγραψε ο Ντάρκυ εκεί. Αν βγάλεις ολες τις βρισιές και τα πρόστυχα ειναι ενα ελαφρο διασκεδαστικο διήγημα χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Αυτό νόμιζα ότι η αργκό στην Ελλάδα ονομάζει "καφρίλα". ΓΙα να μήν συνεννοουμασε προφανώς σημαίνει κατι άλλο, τουλάχιστον σε σένα.

 

σχετικά με τον κοέλιο.............απλώς γράφει βιβλία. και το κάνει καλά.

Αυτο που μας νοιάζει δεν είναι τί κάνει ο κοέλιο. Και η τσιτσιολίνα έγραψε βιβλία ενα κάρο κόσμος έχει γράψει βιβλία. Μας ενδιαφέρει η απήχηση που κάνουν σε μία συγκεκριμένη εποχή, την σημερινή, συγκεκριμένα βιβλία. Αλλο υποδηλώνει μία εποχή όπου κατα κοινή ομολογία ο κάθε Κοέλιο είναι απατεώνας των ιδεών, και άλλο όπου θεωρείται ότι γράφει καλά βιβλία.

 

οι βιβλιοκριτικές όμως και οι βιβλιοπροτάσεις που βρίσκει κανείς στα περιοδικά και τις εφημερίδες περιέχουν μια μικρή περίληψη της υπόθεσης και κάποια κριτική -τις περισσότερες φορές θετική, εξ'ου και βιβλιοπρόταση.

Εδώ πουλιουνται ολόκληρες "ειδήσεις" που παρουσιάζονται την ώρα των ειδήσεων σαν ειδήσεις από την τηλεόραση σχετικά με θέματα στάρ ή καλλιτεχνών που κάθε άλλο παρά ειδήσεις είναι δηλαδή τι μας νοιάζει εμάς τώρα; Όμως είναι ένας έμμεσος τροπος να ασχοληθείς με αυτόν τον καλλιτέχνη μάλιστα πολύ διαδεδομένος τελευταία. Βιβλιοκριτική; Με ποιά διατυπωση; Το αποκλείεις να είναι το ίδιο όπως οι ειδήσεις; Και που εμπλέκεται το περιοδικό και το όλο στυλάκι του; Ενας συντακτης, ο νέρντ ας πούμε του όλου τιμ μπορεί να το έγραψε. Κάλιστα στις "καφροπαρέες" των καθόλα αδιάφορων μπορούν να θάψουν και να πουνε γύφτουλα τον οποιο Μαχφούς χωρίς να διαφωνίσουν στο ελάχιστο με το όλο στύλ του κοματος, ε δηλαδή, εννοώ του περιοδικού. λολ

[Nihilio]

Δεν ξέρω ανα αναφέρθηκε πιο πάνω, αλλά, επιστρέφοντας στο αρχικό θέμα, στο forum του Ψυχογιού γράφουν παιδάκια, μερικά από τα οποία μετά βίας να ξέρουν να διαβάζουν το όνομά τους... Δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα νομίζω...

[Guest Dune]

Δεν ξέρω ανα αναφέρθηκε πιο πάνω, αλλά, επιστρέφοντας στο αρχικό θέμα, στο forum του Ψυχογιού γράφουν παιδάκια, μερικά από τα οποία μετά βίας να ξέρουν να διαβάζουν το όνομά τους... Δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα νομίζω...

 

 

Προφανώς και 17 άτομα δεν ειαι αντιπροσωπευτικό δειγμα του τι πιστεύει το αναγνωστικο κοινό για τον Νατζίμπ Μαχφούζ. Εδώ όμως από την αρχή δεν θίγεται αυτό. Θίγω το σύμπτωμα. Την ύπαρξη αν θές κάν του συμπτώματος.

 

Αν κάποιος σε κάποιο φόρουμ όχι ιδιωτικο αλλά καλή ώρα, μεγάλου εκδοτικου οίκου, εκφράσει μία αποψη εντελώς τραβηγμένη, υπαρχει ας πούμε ένα πολ που να λέει γιατί δεν παντρεύτηκε ο Χριστος και η τρίτη απάντηση "γιατι ήταν αδερφάρα" πχ συγκεντρώσει πέρα από την πλειοψηφία και 17 ψήφους που κάθονται εκεί ,με τις ευλογίες αντμίν και εκδοτικού είναι ενα σαφέστατο "σύμπτωμα" κοινωνικής, και ειδικοτερα αναγνωστικής, νοσηρότητας. Κατα τη γνώμη μου σοβαρής. Αν πρόκειται για παιδιά; Ακόμη χειρότερο σύμπτωμα.

[RaspK]

Προφανώς μιλάμε για νοσηρότητα και μόνο από τη στιγμή που κάποιοι τον αποκάλεσαν Ταλιμπάν, συν τοις άλλοις. Αυτόν που είπε ότι: «καμία βλασφημία δε βλάπτει το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους τόσο όσο η δολοφονία ενός συγγραφέα» εις αμύνη του Ρουσντύ, με το βιβλίο του οποίου και την εικόνα που αυτό έδινε για το Ισλάμ διαφωνούσε, και για τον οποίο έχει ειπωθεί σε δημοσιογράφο ότι: «Αν είχαμε συμπεριφερθεί με τον πρέποντα Ισλαμικό τρόπο στο Μαχφούζ, δε θα είχαμε προσβληθεί από την εμφάνιση του Ρουσντύ· αν είχαμε σκοτώσει το Μαχφούζ, ο Ρουσντύ δε θα είχ' εμφανιστεί,» και τον οποίο αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν φονταμενταλιστές (αφήνοντας τον με μικρή αναπηρία).

[Guest Dune]

Προφανώς μιλάμε για νοσηρότητα και μόνο από τη στιγμή που κάποιοι τον αποκάλεσαν Ταλιμπάν, συν τοις άλλοις. Αυτόν που είπε ότι: «καμία βλασφημία δε βλάπτει το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους τόσο όσο η δολοφονία ενός συγγραφέα» εις αμύνη του Ρουσντύ, με το βιβλίο του οποίου και την εικόνα που αυτό έδινε για το Ισλάμ διαφωνούσε, και για τον οποίο έχει ειπωθεί σε δημοσιογράφο ότι: «Αν είχαμε συμπεριφερθεί με τον πρέποντα Ισλαμικό τρόπο στο Μαχφούζ, δε θα είχαμε προσβληθεί από την εμφάνιση του Ρουσντύ· αν είχαμε σκοτώσει το Μαχφούζ, ο Ρουσντύ δε θα είχ' εμφανιστεί,» και τον οποίο αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν φονταμενταλιστές (αφήνοντας τον με μικρή αναπηρία).

 

 

Σαλμάν Ρουσντύ:"Ένα βιβλίο είναι μία εκδοχή του κόσμου. Αν δεν σου αρέσει, αγνόησέ το· ή πρόσφερε την δικιά σου εκδοχή σε ανταπόδοση."

 

Salman Rushdie was condemned to death by the former Iranian spiritual leader Ayatollah Ruhollah Khomeini on February 14, 1989, after publishing SATANIC VERSES. Naguib Mahfouz, the winner of the 1988 Nobel Prize in Literature, criticized Khomeini for 'intellectual terrorism' but changed his view later and said that Rushdie did not have 'the right to insult anything, especially a prophet or anything considered holy.' The Nobel writer V.S. Naipaul described Khomeini's fatwa as "an extreme form of literary criticism." Salman Rushdie was born in Bombay, India, to a middle-class Moslem family. His paternal grandfather was an Urdu poet, and his father a Cambridge-educated businessman.

 

Intellectual terrorism. Ίσως η πιό επίκαιρη έκφραση της τρομοκρατίας στους καιρούς που ζούμε. Ο Μαχφουζ βέβαια είναι βαθιά θρησκευόμενος, και ίσως πιστεύει ότι το Ισλαμ είναι η σωτηρία. Όμως αυτό που προκαλεί το σεβασμό είναι ότι αναφέρεται στο βιβλίο του (το θεμέλιώδες κοσμοπλαστικο΄βιβλίο του) τα παιδιά του Γκεμπελάουι, σαν τους νταήδες αόριστα. Κι αυτό είναι καλό. Εγώ προσωπικά θεωρώ παγκόσμιους νταήδες τους Αμερικάνους ας πουμε και όχι τους Μουσουλμάνους.

 

Το ζήτημα είναι ότι οι θρησκείες είναι ενα καρκίνωμα στην σκέψη που έχει αντίκτυπο πολύ άσχημο και πολυεπίπεδο στην κοινωνία. Αν ο κόσμος είναι μία μηχανή που αλληλεπιδρά, κι εμείς, όπως όλοι και όλα, μερικά γρανάζια της, η αρμονία λειτουργίας με τα άλλα γρανάζια είναι καθοριστική για το πώς θα δουλεύει ολόκηλρη η μηχανή. Ετσι άν:

 

Αγαπάμε τους άλλους όσο αγαπάμε τον εαυτό μας

Δεν κάνουμε στους άλλους ότι δεν θέλουμε να μας κάνουν και

Λιθοβολούμε τους άλλους για τις αμαρτίες τους μόνο αν εμείς είμασε αναμάρτητοι

 

η αρμονία θα ειναι μάλλον δεδομένη. Οι μουσουλμάνοι που μιλάω μαζί τους εδώ λένε "το Κοράνι λέει αυτά, ναί" οι Χριστιανοί θα πούν φυσικά "Ο Χριστός τα είπε αυτά, ναί" πολύ πιθανόν και οι Εβραίοι να πούν "αυτά ειναι δικά μας, ναί, τα είπε ο Νώε ή ο Αβραάμ ή ο Θεός του Ισραήλ"

 

Είναι λογικό να ταιριάζουν σε όλους. Είναι η απόδειξη ότι όλοι διαθέτουν λογική και βάση αυτής όλοι θα μπορούσαν να τα έχουν πεί οι ίδιοι. Από εκεί κι ύστερα οι θρησκείες είναι άλλη δουλειά. Εχω διαβάσει το Κοράνι και έχω ζήσει την μουσουλμανική θρησκεία από πολύ κοντά. Η δόμησή της λές και είναι φτιαγμένη για να προάγει την οργή σε κυρίαρχο συναίσθημα. Κατάκτηση, κατααπίεση, υποταγή, οργή. Και πάλι, κατάκτηση, καταπίεση, υποταγή, οργή. Η εβραικη θρησκεία είναι επίσης δομημένη έτσι. Οργισμένος Θεος, απαιτητικός, εκδηκιτικός, πολεμικός. Παλαιότερα ο Θεός νίκησε το Φαραώ, σήμερα οι Αμερικανοί όπως φαίνεται βαριούνται να περιμένουν το θεό να νικήσει όλους τους άλλους και το κάνουν μόνοι τους. Η Χριστιανική θρησκεία επίσης προάγει την οργή. Καταπιέζει το σέξ σε τέτοιο βαθμό που δημιουργεί εν ενεργεία σχιζοφρενείς.

 

Μήν βλέπουμε πώς είνα οι Χριστιανικές κοινωνίες σήμερα. Εκατό χρόνια πριν, η Χριστιανική κοινωνία, είχε πολύ μικρές διαφορές από την Μουσουλμανική ή την Εβραική. Εντάξει δεν προσεύχονται πέντε φορές τη μέρα, σαν να λέμε καιγαν αμόλυβδη αντί για σούπερ.

 

Κάποια φιλοσοφία υπάρχεί πάντα, και ορίζει την κοινωνία. Το ότι οι θρησκείες και οι αντιπρόσωποί τους θα πούν την αλήθεια, και θα δείξουν την πορεία, ειναι μία φιλοσοφία πόυ ορίζει την κοινωνία έδώ και πάρα πολλά χρόνια. Λογικό είναι και οι κοινωνίες που έχουμε δημιουργήσει, να είναι ανάλογες της φιλοσοφίας μας.

Η ειρωνία είναι ότι οι ίδιες αυτές θρησκείες, Χριστιανισμός, Ιουδαισμός και Ισλάμ δεν αποτελούν μία φιλοσοφία. Είναι σαν να λέμε ότι "φιλοσοφία των κοινωνιών μας είναι ότι δεν υπάρχει φιλοσοφία". Τα βιβλία των θρησκειών είναι ενας οριμαγδός από παραμύθια που ντοπάρουν, και κανόνες που απλά συμφέρουν την ανώτερη τάξη να τους εφαρμόσουν ΟΙ ΑΛΛΟΙ!

 

Όπως παραδεχτήκαμε όλοι, οι τρείς αυτοί κανόνες αρκούν, για μια αρμονικότατη και αποδοτικότατη σχέση μας και με τους άλλους και με το περιβάλλον. Είναι τρείς κανόνες που δεν θα χρειαζόταν κανένας Θεός, Ταλιμπάν, Μασώνος ή Σταυροφόρος για να μας τους πεί, αφού θα μπορούσαμε να τους έχουμε πεί εμείς οι ίδιοι. Οπότε ο Θεός είναι μέσα μας.

 

 

 

Τα άλλα όλα είναι δημαγωγία μερικών επιτήδιων που καπηλεύονται την ανάγκη των ανθρώπων να ωθούνται και να στοχεύουν σε κάποια ανώτερα ιδανικά για να τον χειραγωγούν. Διαφωνώ λοιπόν με τον Ρουσντύ, όχι γιατί συμφωνώ με το Ισλάμ αλλά με την τακτική ορισμένων συγγραφέων να επικεντρώνουν το "κακό" στις θρησκείες των άλλων. Αν υπάρχουν διαφορές στην ευρωπαική από την αμερικάνικη και την ισλαμική κοινωνία δεν είναι από τις διαφορές στην θρησκεία αλλά από την εξέλιξη της στάσης του κόσμου απέναντί στις θρησκείες εν γένει. Αν ο Εβραίος απομακρυνθεί από τα βιβλία, και ακούσει την καρδιά του, όπως έκανε ο Χριστιανός που τώρα εκατο χρόνια απομακρύνεται από τα βιβλία, και αν ο Μουσουλμάνος κάνει το ίδιο, θα έρθουν και οι τρείς κοντά στο ίδιο σημείο. Γιατί ο Θεος είναι μέσα μας, και είναι ο ίδιος για όλους.

[The Blackcloak]

Ένα βιβλίο που συνδυάζει καφρίλα κι ελαφρότητα σε μεγάλο βαθμό είναι αυτό του ισραηλινού συγγραφέα Έντγκαρ Κέρετ "Ο Οδηγός Λεωφορείου που ήθελε να γίνει Θεός". Από βιβλία φαντασίας το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για κάποια βιβλία του Μάϊκλ Μούρκοκ και του Τζέφ Βαντερμήρ (Jeff Vandermeer). Αυτό δε σημαίνει πως έχουν μόνο καφρίλα κι ελαφρότητα πάντα, αλλά ότι τα συνδυάζουν σε μεγάλο βαθμό.

 

Αν κάποιος σε κάποιο φόρουμ όχι ιδιωτικο αλλά καλή ώρα, μεγάλου εκδοτικου οίκου, εκφράσει μία αποψη εντελώς τραβηγμένη, υπαρχει ας πούμε ένα πολ που να λέει γιατί δεν παντρεύτηκε ο Χριστος και η τρίτη απάντηση "γιατι ήταν αδερφάρα" πχ συγκεντρώσει πέρα από την πλειοψηφία και 17 ψήφους που κάθονται εκεί ,με τις ευλογίες αντμίν και εκδοτικού είναι ενα σαφέστατο "σύμπτωμα" κοινωνικής, και ειδικοτερα αναγνωστικής, νοσηρότητας. Κατα τη γνώμη μου σοβαρής. Αν πρόκειται για παιδιά; Ακόμη χειρότερο σύμπτωμα.

 

Πιστεύω πως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η άποψη αυτή μπορεί να θεωρηθεί ότι εκφράζεται ιδιαίτερα συχνά για έναν άνθρωπο που δεν παντρεύεται και σε μια εποχή που από πολλούς ο Χριστός δε θεωρείται πιο εκλεκτός από ένα μέσο άνθρωπο είναι λογικό να υπάρχει. Από την άλλη βέβαια, μπορεί απλά να πρόκειται για μια απόπειρα να προκαλέσει κανείς γέλιο...

Edited August 23, 2007 by The Blackcloak

[Guest Dune]

Πιστεύω πως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η άποψη αυτή μπορεί να θεωρηθεί ότι εκφράζεται ιδιαίτερα συχνά για έναν άνθρωπο που δεν παντρεύεται και σε μια εποχή που από πολλούς ο Χριστός δε θεωρείται πιο εκλεκτός από ένα μέσο άνθρωπο είναι λογικό να υπάρχει. Από την άλλη βέβαια, μπορεί απλά να πρόκειται για μια απόπειρα να προκαλέσει κανείς γέλιο...

 

 

Ενδιαφέρουσα προσεγγιση. Αμέσως αμέσως λοιπόν λές ότι μία τέτοια άπόψη, άν και μοναδική θα υποδήλωνε μία ολόκληρη εποχή και τις τάσεις της. "μιά εποχή που από πολλούς ο Χριστός δε θεωρείται πιο εκλεκτός από ένα μέσο άθρωπο είνα λογικό να υπάρχει"

 

Αρα, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας και το αναγνωστικό κοινό, κι αυτό το ελάχιστο δείγμα, που λένε γύφτουλα κοτζάμ Μαχφούζ, μπορεί να είναι απλά η έκφραση

"μίας ολόκληρης εποχής όπου οι άνθρωποι έχουν την τάση να απομυθοποιούν τα σύμβολα (Νομπελ)

 

Αυτο δεν θα μας πέίραζε βέβαια αφού θα έδειχνε ανησυχία, έξαρση και εγρήγορση της κριτικής ικανότητας και άλλα ωραία πράγματα. Ομως μήν βιαστούμε να χειροκροτήσουμε αφού είναι πιό πιθανο΄να σημαίνει

 

 

"μία ολόκληρη εποχή όπου η σκέψη και η ανησυχία για το μέλλον της ανθρωπότητας αντιμετωπίζονται με ιλαρότητα, ελαφρότητα, επιπολαιότητα, αν όχι με οργή"

[Παρατηρητής]

Τι έχει γίνει εδώ ρε παιδιά; Τι φόρουμ είναι αυτό; Για αλλού κίνησε και αλλού βρέθηκε (κάτι σαν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Αρσένη, για όσους θυμάστε...).

Χμ...Πως μπορείς να κερδίσεις το κοινό...Χμ...στη δεκαετία μας...Χμ...Απλό είναι!!! Γράψε μια ιστορία για έναν ποδοσφαιριστή που παντρεύεται μια διάσημη τραγουδίστρια (χώσε μέσα προβλήματα, κέρατα, διαστροφή πόνο), μια ιστορία για κάποιον που τον απειλούσε η κυβέρνηση γιατί επρόκειτο να αποκαλύψει κάτι σπουδαίο στον ελληνικό λαό και (το καλύτερο), ένα μυθιστόρημα με τρομοκρατία σε ελληνικά σχολεία(ναρκωτικά, πιστολίδια, πορνεια). Ποιος γονιός δεν θα το διαβάσει από το φόβο του για να προστατέψει το παιδί του. Γράψτε και κάτι με ήρωα έναν Αλβανό ή έναν Πακιστανό. Οι Έλληνες θα τρέξουν πρώτοι να το διαβάσουν ενώ αργότερα, όταν οι αλλοδαποί θα το ρίξουν στο διάβασμα, θα το ξεζουμίσουν. Ας μη μιλήσω για τους μεγάλους πνευματικούς που ασχολούνται με τη λογοτεχνία. Θα το θεωρήσουν πρωτοποριακό και θα το τιμήσουν ανάλογα.

Αυτά!

Μετά βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο θα επισκέφτεσαι αυτό το φόρουμ. Πιθανώς να λες το εξής. "λογοτεχνία του φανταστικού; Όχι όχι, δεν ασχολούμαι κύριοι. Όταν ήμουν μικρότερος, ξέρετε, νεανικές ανησυχίες."

 

Αν γράψεις και εκδώσεις βιβλίο αλα φάνταζι, μια δική μου ταπεινή εκτίμηση περί αναγνωστών λέει το εξής:

 

80% των Ελλήνων: Δεν διαβάζουμε, ευχαριστούμε. Άλλοι δεν είμαστε από εδώ, άλλοι δεν ξέρουμε γράμματα, άλλοι βγάζουμε σπυριά όταν βλέπουμε βιβλία.

 

 

Λάβε και αυτά υπόψη

 

Παιδικές ηλικίες: Δεν διαβάζουν τίποτα εκτός από τα σχολικά άντε και κανέναν παπαδιαμάντη για εργασία του σχολείου. Όρεξη έχουν να διαβάζουν τα δικά σου νομίζεις! Παιδιά είναι πότε θα παίζουν; Α, για σκέψου και τον προοδευτικό Ελληναρά γονιό: τι θα το κάνω το παιδί μου; Μαλακισμένο με γυαλιά να είναι όλη μέρα πάνω από ένα βιβλίο;

 

Εφηβικές ηλικίες: Το αίμα τους βράζει. Ακολουθούν τη μόδα. Αν μόδα γίνει το διάβασμα...δεν θα την ακολουθήσουν γιατί δεν έχουν φαντασία και κουράζονται να κουνάνε τα μάτια αριστερά δεξιά για να διαβάσουν το άγνωστο για αυτούς λεξιλόγιο που έχεις βάλει εσύ ώστε να γεννήσεις εικονες στους αναγνώστες. Όσοι γουστάρουν φαντασία θα το ρίξουν σε άλλα μέσα. Βινετοπαιχνίδια και ταινίες σε αφθονία. Το μυαλό γίνεται κρέας από την μεγάλη διάθεση προιόντων δίχως να βοηθούν στο να ακονίσουν τη σκέψη και την imagination. Φυσικά μην ξεχνάς τον καφέ, το κλαμπ και την όποια υποτιθέμενη αντίδραση, στην προκειμένη ΡΟΥΧΛΑ (ναι, η σημερινή αντίρδαση είναι να ρουχλιάζεις...)

Ξέρω, θα πέσεις κι εσύ στην παγίδα "μα στους νέους αρέσει η φαντασία, οι κοπέλες βαράνε τατουάζ με νεράιδες και τα αγόρια παίζουν lineage και warcraft!". Μπα...λυπάμαι.

 

Φοιτητές: Κάτι γίνεται. Εδώ ίσως κάποιος σε διαβάσει. Όμως ξέρεις τι; Υπολόγισε πόσα έξοδα έχουν οι φοιτητές, πόσες επιπλέον νέες συνήθειες εμπειρίες. Και εκεί που κάποιος θα κρατά το βιβλίο σου στο βιβλιοπωλείο, τελικά θα επιλέξει κάτι ποιο κλασσικό, φημισμένο και πολυδιαβασμένο.

 

Φαντάροι: Τα βιβλία και τα περιοδικά είναι οι καλύτεροι φίλοι των φαντάρων. Όμως ΄τα κοντράρουν τα λαπτοπ, τα psp, τα ps3 και φυσικά τα κινητά με τις απεριόριστες συνδέσεις. Κάτι ίσως να γίνει αν βέβαια το βιβλίο σου διατείθεται στην επαρχία.

 

Μετά ηλικίες: Οι γυναίκες είναι που διαβάζουν. Οι άντρες λιγότερο. Πολύ άγχος, ανύπαρκτος χρόνος, λίγα λεφτά μεγάλη απαισιοδοξία. Οι αισιόδοξοι είναι σπάνιοι και δεν ασχολούνται τόσο με το διάβασμα παρά μόνο σε περιδοδικά με γυμνά βούρλα που δίνουν συνεντέυξεις του στιλ μου αρέσει να τον παίρνω ή όχι, όχι, είμαι καλό κορίτσι, σπουδάζω και ψυχολογία.

 

Ποιο μετά ηλικίες:Κάτι γίνεται κι εδώ. Διαβάζουν μεν αλλά τι διαβάζουν; Βιτρίνα και τηλοπτική εκπομπή "Έρχονται, ξυπνήστε, αγοράστε, μόνο 19 ευρώ. Η ηρωική φαντασία μοιάζει αδιάφορη όπως και η μυθολογία (κάθε λαού) όπως φυσικά και η θρηκεία( ζούμε σε μια χώρα όπου πίστεύουμε σε ένα Θεό με εκατοντάδες αγγέλους, 4 αρχαγγέλους από τους οποίους γνωρίζουμε τους 2, χιλιάδες αγίους στων οποίων τη γιορτή ξέρουμε απλά να πούμε χρόνια πολλά στους φέροντες του ανάλογου ονόματος. Όσο για τις διδαχές του Χριστού ξέρουμε ότι απλά πρέπει να κάνουμε το σταυρό μας και να πηγαίνουμε στην εκκλησεία το Πάσχα). Οι άνθρωποι γίνονται πιο σοβαροί οπότε δεν διαβάσουν τα δικά σου παραμύθια (εκτός αν είσαι φίρμα)

 

Ηλικιωμένοι: Ξέρεις, τώρα, πρεσβειοπεία, μειωπεία, καταράκτης, προβλήματα, προβλήματα, προβλήματα. Λάβε υπόψη ότι οι περισσότεροι είναι αγράμματοι. Τώρα σχετικά με τους γέρους του αύριο δεν ξέρω να σου πω. Τους βλέπω πάντως να ασχολούνται με τα dvd που δίνουν οι εφημερίδες.

 

Αυτά. Απογοητεύτηκες; Ίσως να τα ήξερες κι εσύ πριν από εμένα, ίσως όμως να είσαι αισιόδοξος να πετύχεις το όνειρο σου. Όμως να θυμάσαι και αυτό. Οι Έλληνες φθονούμε πολύ ο ένας τον άλλον, ειδικά οι δημιουργοί. Μην έχεις την υποστήριξη δεδομένη.

Το παιδί όμως που έχω μέσα μου σου λέει

Dream On

 

Όλα αυτά σύμφωνα με την προσωπική μου ταπεινή άποψη πάντα

Edited March 10, 2008 by Παρατηρητής

[Arachnida]

Παρατηρητή διαφωνώ σε αρκετά. Εντάξει δεν είμαστε Σουηδοί που τους αρέσει η όπερα σε ποσοστό 20% (φαντάζεσαι που πηγαίνουν τα ποσοστά για θέατρο, συναυλίες, κινηματογράφο, βιβλίο), αλλά δεν νομίζω ούτε ότι είμαστε απαίδευτος λαός, που παρουσιάζεται μέσα από την τηλεόραση, ούτε ότι δεν υπάρχει κόσμος που διαβάζει σε όλες τις ηλικίες. Τότε πώς πουλάνε όλα αυτά γύρω μας; Ακόμα και στο φανταστικό, χώρια απ' τους εξειδικευμένους οίκους, μέτρα πόσα έχουν βγάλει τα τελευταία χρόνια ο Πατάκης και ο Καστανιώτης. Όλοι αυτοί ήταν διάσημοι στο ελληνικό κοινό;

Πιστεύω ότι αρκετοί μαθητές διαβάζουν (μπορεί να είναι ένας στους πέντε ή ένας στους δέκα, αλλά υπάρχουν) και φυσικά στις μεγαλύτερες ηλικίες τα ποσοστά ανεβαίνουν. Τώρα τι διαβάζουν όλοι οι αυτοί; Διάφορα. Από Νεφιλίμ έως Χάρυ Πότερ, ο οποίος φυσικά δεν έχει κάνει μεγάλες πωλήσεις βασιζόμενες μόνο σε πιτσιρίκια. Έχει απήχηση και σε φοιτητές και σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Γενικά οι γυναίκες διαβάζουν περισσότερα, αλλά έχω την εντύπωση ότι η αναλογία είναι περίπου 60 με 40 %, δηλαδή όχι συγκλονιστικά μεγάλη διαφορά.

Για τις πιο μετά ηλικίες αναφέρεις το επιχείρημα για την εκκλησία, σαν να ζούμε σε κάποια σκοταδιστική, θεοκρατική χώρα. Δεν νομίζω ότι επηρρεάζει κάποιον αναγνώστη η πίστη του. Δεν είμαστε Ιράν και ούτε θα γίνουμε ποτέ. Επίσης: ναι πουλάει ο Λιακόπουλος, αλλά πουλάνει κι άλλοι. Η Μαντά με άνεση ξεπέρασε τα 100.000 αντίτυπα με το Σπίτι στο Ποτάμι. Πόσα να πούλησε άραγε το τελευταίο cd της Βανδή με 247 διαφήμιση; Επίσης πιστεύω ότι οι αναγνώστες δεν έχουν κολλήματα που μερικές φορές τους προσάπτουμε. Διαβάζουν ό,τι πέσει στα χέρια τους. Αν είναι καλό θα τους αρέσει. Παράδειγμα η επιτυχία των Μύθων των Οτόρι. Δηλαδή όλοι εσείς εδώ στο φόρουμ διαβάζετε μόνο φανταστικό; Δεν διαβάζετε κι απ' τα άλλα;

Τέλος οι ηλικιωμένοι δεν νομίζω ότι είναι αγράμματοι, κάποιος που είχε τελειώσει μόνο γυμνάσιο το '50-'60 πιο καλά ελληνικά θα ξέρει από έναν απόφοιτο πανεπιστημίου. Απλά επικεντρώνονται σε ιστορικού περιεχομένου βιβλία.

 

ΥΓ: Για τους αρχαγγέλους γιατί μόνο δύο; Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ, Ουριήλ και μένουν και τρεις νομίζω που δεν ξέρεις το όνομά τους. Βασικά τι σχέση έχει αυτό γενικότερα με το θέμα; Άσε που αφήνει και χώρο στη φαντασία. Εγώ έχω στηρίξει ολόκληρο βιβλίο σε αυτό.

ΥΓ2: Και κάτι για τα "βούρλα". Ο καθένας διαχειρίζεται όπως θέλει τη ζωή του και την πηγαίνει όπου θέλει. Δεν ξέρω αν μπορούμε να τον κρίνουμε τόσο απόλυτα επειδή έχει διαλέξει τόσο διαφορετικό απ' το δικό μας δρόμο.

ΥΓ3: Πολλά σημεία είναι προσωπικές απόψεις, άρα μπορεί και να κάνω λάθος σε πολλά σημεία.

[D'Ailleurs]

Μετά ηλικίες: Οι γυναίκες είναι που διαβάζουν. Οι άντρες λιγότερο. Πολύ άγχος, ανύπαρκτος χρόνος, λίγα λεφτά μεγάλη απαισιοδοξία. Οι αισιόδοξοι είναι σπάνιοι και δεν ασχολούνται τόσο με το διάβασμα παρά μόνο σε περιδοδικά με γυμνά βούρλα που δίνουν συνεντέυξεις του στιλ μου αρέσει να τον παίρνω ή όχι, όχι, είμαι καλό κορίτσι, σπουδάζω και ψυχολογία.

 

εγώ νομίζω οτι τα τελευταία χρονια διαβαζουμε περισσότερο, αφου το βιβλιο εχει γινει πια προιον μαρκετινγκ και βλεπεις βιβλια οπως "Ο κωδικας ΝταΒινσι" και οι "Μαγισσες της Σμύρνης' να πουλιουνται πολυ.

 

Παρεπιπτόντως τα περιοδικα με τα γυμνα βουρλα ειναι γαματα. Επιστημονικη φαντασία μεχρι εκει που δεν παει! Παω να τσιμπήσω το καινουριο Playboy...

[Nihilio]

ΥΓ: Για τους αρχαγγέλους γιατί μόνο δύο; Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ, Ουριήλ και μένουν και τρεις νομίζω που δεν ξέρεις το όνομά τους. Βασικά τι σχέση έχει αυτό γενικότερα με το θέμα; Άσε που αφήνει και χώρο στη φαντασία. Εγώ έχω στηρίξει ολόκληρο βιβλίο σε αυτό.

Άσχετο, αλλά οι Αρχάγγελοι είναι 7. Οι 4 που αναφέραμε και άλλοι τρεις, τα ονόματα των οποίων αλλάζουν από δόγμα σε δόγμα.

[Arachnida]

Δεν το έγραψα πολύ καλά. Εννοούσα "που δεν ξέρουμε τα ονόματά τους".

Γενικά έχω την εντύπωση ότι το αναγνωστικό κοινό αυξάνεται (σωστά ανέφερε ο d' ailleurs, λόγω μάρκετινγκ), όπως αυξάνονται και οι τίτλοι που εκδίδονται και οι εκδοτικοί οίκοι.

[Παρατηρητής]

Παρατηρητή διαφωνώ σε αρκετά. Εντάξει δεν είμαστε Σουηδοί που τους αρέσει η όπερα σε ποσοστό 20% (φαντάζεσαι που πηγαίνουν τα ποσοστά για θέατρο, συναυλίες, κινηματογράφο, βιβλίο), αλλά δεν νομίζω ούτε ότι είμαστε απαίδευτος λαός, που παρουσιάζεται μέσα από την τηλεόραση, ούτε ότι δεν υπάρχει κόσμος που διαβάζει σε όλες τις ηλικίες. Τότε πώς πουλάνε όλα αυτά γύρω μας; Ακόμα και στο φανταστικό, χώρια απ' τους εξειδικευμένους οίκους, μέτρα πόσα έχουν βγάλει τα τελευταία χρόνια ο Πατάκης και ο Καστανιώτης. Όλοι αυτοί ήταν διάσημοι στο ελληνικό κοινό;

Πιστεύω ότι αρκετοί μαθητές διαβάζουν (μπορεί να είναι ένας στους πέντε ή ένας στους δέκα, αλλά υπάρχουν) και φυσικά στις μεγαλύτερες ηλικίες τα ποσοστά ανεβαίνουν. Τώρα τι διαβάζουν όλοι οι αυτοί; Διάφορα. Από Νεφιλίμ έως Χάρυ Πότερ, ο οποίος φυσικά δεν έχει κάνει μεγάλες πωλήσεις βασιζόμενες μόνο σε πιτσιρίκια. Έχει απήχηση και σε φοιτητές και σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Γενικά οι γυναίκες διαβάζουν περισσότερα, αλλά έχω την εντύπωση ότι η αναλογία είναι περίπου 60 με 40 %, δηλαδή όχι συγκλονιστικά μεγάλη διαφορά.

Για τις πιο μετά ηλικίες αναφέρεις το επιχείρημα για την εκκλησία, σαν να ζούμε σε κάποια σκοταδιστική, θεοκρατική χώρα. Δεν νομίζω ότι επηρρεάζει κάποιον αναγνώστη η πίστη του. Δεν είμαστε Ιράν και ούτε θα γίνουμε ποτέ. Επίσης: ναι πουλάει ο Λιακόπουλος, αλλά πουλάνει κι άλλοι. Η Μαντά με άνεση ξεπέρασε τα 100.000 αντίτυπα με το Σπίτι στο Ποτάμι. Πόσα να πούλησε άραγε το τελευταίο cd της Βανδή με 247 διαφήμιση; Επίσης πιστεύω ότι οι αναγνώστες δεν έχουν κολλήματα που μερικές φορές τους προσάπτουμε. Διαβάζουν ό,τι πέσει στα χέρια τους. Αν είναι καλό θα τους αρέσει. Παράδειγμα η επιτυχία των Μύθων των Οτόρι. Δηλαδή όλοι εσείς εδώ στο φόρουμ διαβάζετε μόνο φανταστικό; Δεν διαβάζετε κι απ' τα άλλα;

Τέλος οι ηλικιωμένοι δεν νομίζω ότι είναι αγράμματοι, κάποιος που είχε τελειώσει μόνο γυμνάσιο το '50-'60 πιο καλά ελληνικά θα ξέρει από έναν απόφοιτο πανεπιστημίου. Απλά επικεντρώνονται σε ιστορικού περιεχομένου βιβλία.

 

ΥΓ: Για τους αρχαγγέλους γιατί μόνο δύο; Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ, Ουριήλ και μένουν και τρεις νομίζω που δεν ξέρεις το όνομά τους. Βασικά τι σχέση έχει αυτό γενικότερα με το θέμα; Άσε που αφήνει και χώρο στη φαντασία. Εγώ έχω στηρίξει ολόκληρο βιβλίο σε αυτό.

ΥΓ2: Και κάτι για τα "βούρλα". Ο καθένας διαχειρίζεται όπως θέλει τη ζωή του και την πηγαίνει όπου θέλει. Δεν ξέρω αν μπορούμε να τον κρίνουμε τόσο απόλυτα επειδή έχει διαλέξει τόσο διαφορετικό απ' το δικό μας δρόμο.

ΥΓ3: Πολλά σημεία είναι προσωπικές απόψεις, άρα μπορεί και να κάνω λάθος σε πολλά σημεία.

 

 

 

Είναι λογικό να μην συμφωνούμε σε όλα. Άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας (εγώ στην προκειμένη είμαι ο λαγός). Άλλωστε όλα όσα έγραψα είναι η δική μου άποψη, σεβαστή όπως και όλων, και έχει να κάνει με προσωπικά βιώματα και έρευνες. Δεν είναι η πιο έγκυρη άποψη αλλά είμαι σίγουρος ότι πολλοί είδαν το θέμα όπως το είδα κι εγώ έπειτα από κάποιες κινήσεις. Διότι κι εγώ παλαιότερα άλλα πίστευα επειδή αλλιώς ήθελα να βλέπω τα πράγματα γύρω μας. Φυσικά εσύ είσαι πιο έμπειρος και ψαγμένος και μακάρι να είναι όλα έτσι όπως ακριβώς τα λες.

Βέβαια το να μου λέει κάποιος ότι όχι ρε συ, διαβάζει ο κόσμος, ένας στους δέκα αλλά διαβάζει, χαίρω πολύ Παρατηρητής. Αυτό το γνωρίζω, το προδίδουν άλλωστε οι νέες κυκλοφορίες, οι παλιοί και νέοι εκδοτικοί οίκοι, τα καταστήματα που καταπιάνονται με το φανταστικό, τα τρία κτίρια του Τσαμαντάκη στη γειτονιά μου κ.α.

Όσο για τα βούρλα, καλά κάνουν και επιλέγουν το δρόμο τους, δεν θα τους πω όχι αν τους αρέσει να ξεγυμνώνονται και δημοσίως. Φυσικά είναι επιλογή τους να οικονομάνε λεφτά μέσα από τη γύμνια. Όταν όμως καταντούν είδωλα, κάπου εκεί μου τη βιδώνει το θέμα.

Όσο για το Ιράν, ναι, ούτε είμαστε ούτε και θα γίνουμε. Ούτε είμαστε σκοταδιστική θεοκρατική χώρα. Απλά δεν ξέρουμε που πιστεύουμε, αυτό είπα, δεν είμαι κι εγώ της εκκλησείας άλλωστε. Ούτε επίσης θεωρώ τους ηλικιωμένους αγράμματους με την κακή ένοια. Απλώς πολλοί δεν κατάφεραν να τελειώσουν το σχολείο γιατί δούλευαν οι άνθρωποι.

Σε αυτό το σημείο θα ζητήσω συγνώμη αν η στάση και τα λόγια μου εκφράζουν κακία, μιζέρια και απογοήτευση. Δεν θέλω να θίξω κανέναν ούτε και να χτυπήσω το αισόδοξο πνεύμα κάποιου.

[Arachnida]

Φυσικά εσύ είσαι πιο έμπειρος και ψαγμένος και μακάρι να είναι όλα έτσι όπως ακριβώς τα λες.

 

Μπα. Ούτε έμπειρος είμαι, ούτε ψαγμένος. Ίδια βαρύτητα έχει η άποψή μας.

Εντάξει δεν διαβάζουν όλοι, δίκιο έχεις. Κι εγώ θα 'θελα να διαβάζουν περισσότεροι.

Απλά τα βλέπω λίγο πιο αισιόδοξα. Ίσως φταίει το ότι δεν έχω τηλεόραση.

[Παρατηρητής]

Μάλλον. Ίσως φταίει που μεγάλωσα σε διαφορετική γειτονιά και δουλεύω σε μια ακόμα πιο διαφορετική. Εάν δούλευα σε βιβλιοπωλείο μπορεί να έλεγα ακριβώς τα αντίθετα από όσα είπα.

Άντε, και όπως λέει ένας καλός μου φίλος τραγουδιάρης

 

Joy to the world!

[DinoHajiyorgi]

Ίσως φταίει το ότι δεν έχω τηλεόραση.

 

... ... ...

[Arachnida]

Ε τι; Τόόόσο παράξενο είναι;

[Spock]

Ε τι; Τόόόσο παράξενο είναι;

Η αλήθεια είναι ότι όταν το διάβασα μου φάνηκε κι εμένα φοβερά παράξενο και μου ήρθε στο μυαλό η ατάκα του Joey από τα Friends σε παρόμοια περίπτωση όπου απάντησε "Where are all of your furniture pointed at?". Μετά όμως σκέφτηκα ότι κι εγώ βλέπω απειροελάχιστα τηλεόραση, 2-3 ώρες εβδομαδιαίως, εκτός αν έχει κάποια καλή συναυλία ή παράσταση όπερας στη Βουλή-Τηλεόραση. Πέρα από αυτό, ό,τι βλέπω είναι dvd (και αρχεία βίντεο γενικότερα), των οποίων η προβολή δεν απαιτεί τηλεόραση, αν έχει κάποιος υπολογιστή. Οπότε, όντως τελικά δε μου φαίνεται και πολύ περίεργο. Απλά πολύ ασυνήθιστο!

Edited March 10, 2008 by Spock

[tetartos]

Ίσως φταίει το ότι δεν έχω τηλεόραση.

Να δηλώσω κι εγώ ότι από το 1999 και δώθε δεν έχω ούτε εγώ τηλεόραση (πριν το '99 είχε η αδερφή μου στο δωμάτιό της...) Και βέβαια είναι ΑΠΕΙΡΗ εξοικονόμηση χαμένου χρόνου!

[araquel]

κινδυνεύει να εκτροχιαστεί το θέμα, αλλά ούτε και εγώ δεν έχω από φέτος επισήμως. αν λάβει όμως κανείς υπόψη του ότι τα προηγούμενα 3 χρόνια ήμουν on και off λόγω στρατού και μεταπτυχιακών, έχω σταματήσει να χρησιμοποιώ τηλεόραση αρκετά χρόνια.

 

χρησιμοποιώ βέβαια τον υπολογιστή, οπότε klainmain... παρόλο όμως που τον λιώνω σε ταινίες και σειρές, το καλό είναι ότι έχεις την επιλογή να το έχεις σε μικρό παράθυρο σε μια πλευρά της οθόνης, ενώ κάνεις δουλειά στην υπόλοιπη (η μεγάλη οθόνη βοηθάει... :tongue:)

[dreamwhisperer]

Τώρα είδα το topic και θα βάλω και εγώ ένα λιθαράκι (όπως λέει και ο Γιάννης).

 

Πρώτον, γιατί δεν υπάρχει παγκόσμιο ευπώλητο από την Ελλάδα; Όταν πέρσι το παγκόσμιο μπεστ σέλλερ ήταν made in France. Πρόπερσυ ήταν made in Germany. Αλλά και γενικά υπάρχουν πάρα πολλές "μικρές" χώρες που έχουν μεγάλη επιτυχία σε εξαγωγή βιβλίων.

 

Ο λόγος δεν είναι απλός, αλλά πολύδιάστατος.

 

1. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίων πουλάν τα γερμανικά αυτοκίνητα. Δεν έχουμε το trademark. Κανένας δεν υπολογίζει το ελληνικό βιβλίο, δεν υπάρχουν βάσεις για να αναπτυχθεί κάτι. Κανένας δεν θεωρεί την ελληνική γραφή ποιοτική.

 

2. Η ελληνική παραγωγή, απέχει επιδεικτικά από την παγκόσμια θεματολογία. Είναι πολύ ελληνοκεντρική. Πολιτική ανάλυση των τελευταίων 50 χρόνων, αδιαφορώντας για τις γενικότερες εξελίξεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα παγκόσμιο μπεστ σέλερ με θεματολογία την ελληνική συμμετοχή στον Β' παγκόσμιο πόλεμο, γράφτηκε από Άγγλο (το μαντολίνο του λοχαγου Κορέλι). Οι Έλληνες που έχουν γράψει για αντίστοιχα θέματα, το συνδυάζουν τόσο κλειστά με τις πολιτικές εξελίξεις που δύσκολα μπορεί ένας ξένος να το παρακολουθήσει. (Άντε πες σε έναν Γερμανό το πως συνδυάζεται η γέφυρα του Γοργοποτάμου με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία του 1981).

 

3. Εκδοτικά απέχουμε επιδεικτικά από διεθνής εκθέσης. Τόσο απλά. Και όταν αποφασίζουμε να συμμετέχουμε, έχουμε την απαίτηση να τις διοργανώνουμε.

 

4. Έχουμε μειωμένη παραγωγή σε εκ των πραγμάτων διεθνή θέματα και είδη. Επιστημονική φαντασία, επική φαντασία, αστυνομικό μυθιστόρημα. Και όταν αυτά γράφονται τότε είναι τελειως ελληνοκεντρικά.

 

Και φυσικά και άλλοι πολλοί λόγοι.

 

Όσο αφορά το ελλληνικό αναγνωστικό κοινό δεν νομίζω ότι είναι ούτε απαίδευτο ούτε αμόρφωτο. Απλά για μία ακόμα φορά προβάλλεται προς τα εξώ η εικόνα που θα ήθελαν μερικοί να υπάρχει.

 

Τόλκιν, ποιος Τόλκιν; Παπαθανασοπούλου, Μαντά, Χωμενίδης, αυτοί μάλιστα.

 

Βέβαια το θέμα έχει άπειρες προεκτάσεις και δεν αναλύεται σε ένα απλό post.

[Arachnida]

2. Η ελληνική παραγωγή, απέχει επιδεικτικά από την παγκόσμια θεματολογία. Είναι πολύ ελληνοκεντρική. Πολιτική ανάλυση των τελευταίων 50 χρόνων, αδιαφορώντας για τις γενικότερες εξελίξεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα παγκόσμιο μπεστ σέλερ με θεματολογία την ελληνική συμμετοχή στον Β' παγκόσμιο πόλεμο, γράφτηκε από Άγγλο (το μαντολίνο του λοχαγου Κορέλι). Οι Έλληνες που έχουν γράψει για αντίστοιχα θέματα, το συνδυάζουν τόσο κλειστά με τις πολιτικές εξελίξεις που δύσκολα μπορεί ένας ξένος να το παρακολουθήσει. (Άντε πες σε έναν Γερμανό το πως συνδυάζεται η γέφυρα του Γοργοποτάμου με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία του 1981).

 

Από τα πιο εύστοχα πράγματα που έχω διαβάσει. Συμπυκνώνει μεγάλες αλήθειες.

Όπως μου έχει πει κι ένας φίλος μου συγγραφέας, "τα θέματα για τα οποία γράφουν οι Έλληνες, πολύ απλά δεν ενδιαφέρουν τους ξένους."