Η μοναξιά της μεγαλοφυίας και το Σφαρφαδοχώρι.

[Solonor]

Είναι μοναχικά στο δάσος. Η οργή ξεχειλίζει από το κορμί μου τόσο που θα μπορούσε να αφήνει ένα ίχνος οργής πίσω από τα βήματα μου. Ένα ίχνος που θα είχε διασταυρωθεί πολλές φορές με παλιότερα, στις επαναλαμβανόμενες διαδρομές της καθημερινότητας μου. Στις διαδρομές από χωριό σε χωριό, σε όλα όσα είχα επιχειρήσει να μείνω για λίγο.

 

Δεν θέλω να πάω από το Σφανδοχώρι. Δεν είναι ότι δεν έχω την περιέργεια να ακούσω τι θα λένε στον Λαπατά τους. Ούτε ότι φοβάμαι τα λαπατοπότηρα στα οποία θα πίνουν και αυτό το πρωινό τον αηδιαστικό τους ζωμό. Και ενώ το δεύτερο δεν με συναρπάζει σαν προοπτική-όσο συνηθισμένος και να είμαι σε εξφενδονισμούς αντικειμένων, ζωμών και λαχανικών-το πρώτο μέρα με την μέρα που δεν τους επισκέπτομαι, μεγαλώνει μέσα μου και πλέον μοιάζει λιγότερο με επιθυμία και περισσότερο με ανάγκη.

 

Όμως είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, όχι της σωματικής μα της ψυχικής, που δεν μου επιτρέπει να πάω στον Λαπατά του Σφανδοχωρίου. Δεν θα αντέξω να μην μιλήσω. Θα τρελαθώ αν ακούσω και πάλι τις ανοησίες που κάθε μέρα ανανεώνουν στις συζητήσεις τους, ανάμεσα σε δοχεία για τσουκνιδόσουπα και λαπατοπότηρα. Και σίγουρα θα πεταχτώ από το παράθυρο που θα παρακολουθήσω κρυμμένος τις συζητήσεις τους και θα τους διατύπωσω την ορθή άποψη, την αλήθεια. Και τότε ίσως να θα πρέπει τελικά να ανησυχήσω για την σωματική μου αυτοσυντήρηση, τώρα που το σκέφτομαι.

 

Είναι εντυπωσιακό πόσες καινούριες ανοησίες άκους σε αυτές τις συζητήσεις. Κάθε φορά με αφήνουν άφωνο, σαν τον αγρότη που ανακαλύπτει πως στα σπαρτά του έχουν ξεφυτρώσει, τόσο γερά ριζωμένα, ζιζάνια. Γιατί στα σίγουρα οι απόψεις μου είναι τα σπαρτά, μολονότι όλοι δείχνουν απρόθυμοι να τις ακούσουν. Και όμως. Κανείς τους δεν με ακολουθεί στους διαλόγους που ξεκινώ, ή μάλλον από ένα σημείο και μετά.

 

Στην αρχή θυμάμαι, όταν μπήκα δειλά δειλά στον Λαπατά του Σφανδοχωρίου με είχαν υποδεχθεί φιλικά. Κάποιοι συμμετείχαν στους προβληματισμούς που διατύπωνα. Κάποιοι συμφωνούσαν κιόλας. Ήταν αργότερα που δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των διαλόγων μου. Ήταν όταν όποιος επιχειρούσε να με ακολουθήσει σε αυτούς, αποτύγχανε παταγωδώς. Τότε ήταν που άρχισα να βλέπω τα πρώτα σημάδια φθόνου.

 

Και στο Σφανδοχώρι. Όπως και στην άνω Αραμίντσα. Όπως και στην κάτω. Όπως και στο Ρινθοχώρι, στο Γκαντατζοχώρι και στο Τζαμβίτσι. Βέβαια κάθε ένα από τα κουτσοχώρια που αναφέρω δεν είχε Λαπατά για να μαζεύονται οι κάτοικοι. Κάποια είχαν Ραπανά, κάποια Λαχανά και κάποια Μελιτζανά. Κάποια είχαν Καφενέ, σε μια πόλη θυμάμαι, την Λαδερίστρα. Όμως σε Καφενέδες εγώ δεν έμπαινα ποτέ μου. Ήταν πολύ νωρίς, όταν είμουν μικρό παιδί που είχα προσπαθήσει να μιλήσω σε τέτοια βδελυρά μέρη και το μετάνοιωσα, εκεί ο φθόνος τους δεν μου έδωσε ούτε τους δυό-τρείς μήνες που συνήθως χρειάζονται οι κάτοικοι για να ζηλέψουν την ρητορική μου και την αλήθεια από τα λόγια μου.

 

Είμαι ένας Σωκράτης τούτων των κουτσοχωριών. Όμως σε τέτοια μέρη αδαών δεν είναι εύκολο να αναγνωρίσουν την ιδιοφυία μου. Δεν περίμενα είναι η αλήθεια να βρω όμοιο μου. Δεν ήθελα ούτε να συμφωνούν μαζί μου. Ήθελα απλά να μου μιλούν, όπως μου αξίζει, με το σεβασμό ενός ανώτερου από εκείνους. Όμως κανείς τους δεν μπόρεσε να το δεχθεί. Ούτε στο Σφανδοχώρι ούτε στο Ρινθοχώρι ούτε στο Γκαντατζοχώρι, ούτε πουθενά.

 

Μέχρι που βγήκα σε εκείνη την λίμνη. Σαν χτες το θυμάμαι και όμως έχουν ήδη περάσει τρεις μήνες. Αν και μικρότερο από όλα τα κουτσοχώρια, οι κάτοικοι του ήταν πιο ευγενικοί μα και πιο μορφωμένοι-ελάχιστα, αλλά στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος-από τους Σφανδοχωρίτες και τους Γκαντζοχωρίτες και όλους τους άλλους χωριάτες.

 

Πρέπει να παραδεχθώ πως αν η οργή μου αφήνει ίχνη που στις διαδρομές της καθημερινότητας μου δημιουργούν ένα δίκτυο από μονοπάτια, προς το Σφαρφαδοχώρι έχει ανοίξει εθνική οδός. Τόσο συχνά το επισκέπτομαι. Αν βέβαια θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, θα πρέπει να παραμερίσω τον ενθουσιασμό μου και να παραδεχθώ πως και σε κάθε χωριό που ανακάλυπτα, άνοιγα παρόμοιες εθνικές οδούς για κάποιο καιρό.

 

Ναι, θα μπορούσα να πάω στο Σφαρφαδοχώρι. Θα με δεχθούν στο Μαρουλά τους. Αρκετοί θα μείνουν σιωπηλοί όσο θα αναπτύσσω τις απόψεις μου. Κάποιοι μπορεί να έχουν ενστάσεις. Δεν θα αντέξουν τα αλλεπάληλα επιχειρηματομπουνίδια μου. Θα λυγίσουν. Θα σωπάσουν.

 

Ναι. Οι Σφαρφαδοχωρίτες θα με δεχθούν, κανείς δεν θα μου πετάξει μαρουλοπότηρα. Όμως δεν θέλω αυτή την στιγμή και ας πήγα χτες ίσα με δέκα φορές, αφήνοντας ανοιχτούς δέκα προβληματισμούς για κάθε επίσκεψη. Όχι.

 

Θα καθίσω εδώ, κάτω από αυτό το δέντρο. Θα βγάλω το σημειωματάριο μου και θα γράψω νέες συνταγές. Η φαντασία μου, μου επιτρέπει να βρίσκω συνδυασμούς που κανένα κοινό μυαλό δεν μπορεί να σκαρφιστεί. Η εξυπνάδα μου, μου επιτρέπει να τους φαντάζομαι δίχως καν να τους δοκιμάζω. Απλά τους καταγράφω. Η μόρφωση και η εμπειρία μου, με καθιστούν ικανό να βλέπω πέρα από τους κοντόφθαλμους χωριάτες, αυτούς που έχουν μάθει να τρων αμάσητη τροφή απλά και μόνο επειδή κάποιος τους την έχει ταίσει.

 

Κάποτε θα ολοκληρώσω τούτο τον τσελεμεντέ και αν η ανθρωπότητα δεν έχει ευνουχιστεί συνειδησιακά τόσο πολύ, θα θαφτώ στο χρυσάφι και όλοι θα παραδεχθούν την ιδιοφυία μου. Και τα κουτσοχώρια θα πάψουν να πίνουν λαπατόχυμο, λαχανόχυμο και μαρουλόχυμο. Θα πίνουν όλοι τις δικές μου συνταγές και θα τις πίνουν στην υγειά μου. Και θα θυμούνται τις μέρες που δεν με άκουγαν και γυρνούσαν σιωπηλά στα τραπέζια τους και στα άνοστα αφεψήματα τους. Κάποιοι δεν θα πηγαίνουν πια στα μέρη σύναξης που θα αλλάξουν τα ονόματα των απλοικών υγρών και θα αποκτήσουν το δικό μου όνομα. Θα ντρέπονται να πάνε γιατί θα είναι εκείνοι που θύμωσαν μαζί μου και πέταξαν το ποτήρι τους, τον χυμό τους, το ραπανάκι τους πάνω μου. Θα είναι εκείνοι που με κορόιδεψαν και με ειρωνεύτηκαν.

 

Ως τότε βέβαια, θα πρέπει να υπομένω τούτη την διαδικασία. Θα μπορούσα να συγκεντρωθώ στο έργο μου, όμως θαρρώ πως είναι εσωτερική ανάγκη να μοιράζω την σοφία μου απλόχερα . Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και πιστεύω στους συνανθρώπους μου, όσο κατώτεροι και να είναι. Ελπίζω πως πριν ολοκληρωθεί το έργο μου θα βρεθεί ένα χωριό στο οποίο θα μπορέσω να μετακομίσω μόνιμα. Ένας λαχανίκας που θα με δεχθεί.

Βέβαια θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια από τους κατοίκους τους. Θα πρέπει να αντικρύσουν τις αδυναμίες τους, να αντιμετωπίσουν τον φόβο τους, να κοιτάξουν μέσα από τον δικό μου καθρέπτη τον εαυτό τους. Θα πρέπει να θάψουν τον φθόνο τους. Θα πρέπει να με ακούσουν προσεκτικά. Όμως θαρρώ πως στο τέλος θα έχουν γίνει όλοι τους καλύτεροι. Και θα ανταμοιφθούν, ώ πόσο θα ανταμοιφθούν όταν το έργο μου αναγνωριστεί. Θα είναι οι μόνοι μέσα στο χάος, θα είναι στην κιβωτό μου, την ώρα της πλημμύρας. Θα είναι το λιμάνι που θα αγκυροβολήσω το πλοίο της σοφίας μου.

Βέβαια για να ακριβολογώ πρέπει να πω, πως εγώ είμαι το λιμάνι και τα χωριά τα πλοία που θαλασσοδέρνονται στην καταιγίδα της αμάθειας. Αλλά λόγω του πόσο έχουν βαλτώσει στην κινούμενη άμμο της κατευθυντικότητας, είμαι εγώ που τα επισκέπτομαι για να τους χαρίσω μια ευκαιρία στην αλήθεια. Αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ. Είμαι μεγαλόψυχος άνθρωπος.

Ήλπιζα πως στο Σφαρφαδοχώρι θα έβρισκα ένα τέτοιο λιμάνι στην αναζήτηση μου. Όμως έχω ένα προαίσθημα πως δεν είναι. Έχω ένα προαίσθημα πως και αυτοί σε λίγο καιρό θα αφήσουν την μικρότητα τους να τους κυριεύσει και θα επαναστατήσουν στην αλήθεια των επιχειρημάτων μου. Ήδη βλέπω τα πρώτα συμπτώματα φθόνου. Βλέμματα αποστροφής. Μπηχτές. Ειρωνεία.

Ας είναι. Ίσως να είμαι ένας Δον Κιχώτης της αλήθειας, μιας και όταν όλος ο κόσμος ζει στο ψέμμα, μονάχα ως Δον Κιχώτη μπορεί να σε δεχθεί, μεταθέτοντας πάνω σου, την δική τους αδυναμία. Ίσως. Όμως εγώ είμαι μεγαλόψυχος άνθρωπος. Πιστεύω στους συνανθρώπους μου. Όσοι κατώτεροι και να είναι.

Δεν θα πάω στο Σφαρφαδοχώρι. Δεν θα πάω για ολόκληρο το πρωινό. Θα συκρατήσω την φωτιά που καίει μέσα μου, κάρβουνα της οποίας είναι κάθε προβληματισμός που έχω διατυπώσει στον Μαρουλά τους. Θα καθίσω εδώ, κάτω από αυτό το δέντρο. Θα συγκεντρωθώ στον τσελεμεντέ μου. Και μετά από χρόνια θα θαφτώ στο χρυσάφι. Ένα πράγμα μόνο με πειράζει. Είναι μοναχικά στο δάσος.

[month]

Είναι ένας εσωτερικός διάλογος, ώπου εκείνος που μιλάει αυνανίζεται ιδεολογικά. Ακόμα και αν είναι τόσο πιο έξυπνος, γιατί δεν απλοποιεί αυτά που λέει για να τον ακολουθούνε οι άλοι; Μπορεί να είναι μόνος, αλλά δεν είναι τόσο απο την κοινωνική κατακραυγή αλλά απο επιλογή νομίζω.

[Naroualis]

Διάβασα το κέιεμνο σχεδόν μονοκοπανιά και αυτό πο υέμεινε είναι κάπως μπερδεμένο. Δεν ξε΄ρω αν φταίει ο τρόπος που το διάβασα, αλλά συνήθως ακόμη κι αν διαβάζω πολύ βιαστικά, συγκρατώ την επίγευση του κειμένου. Κι εδώ η επίγευση είναι το μπέρδεμα.

 

Κάτι πλανιέται ασαφές στον αέρα. Ασαφές. Τι είναι αυτό που θέλει να τους μάθει/πει; Γιατί τα λόγια του τους κάνουν να του πετάνε μαρουλοπότηρα; Πού βρίσκεται αυτή η μαγική χώρα και πώς έφτασε ως εκεί η λέξη Τσελεμεντές; Όλα αυτά με μπερδεύουν, αν και πιστεύω ότι από τεχνικής πλευράς δεν υπάρχουν πολλά λάθη. Έχω την εντύπωση ότι επίτηδες όλες αυτές οι πληροφορίες έχουν μείνει αναπάντητες, δεν ξέρω πες μυο εσύ. Αλλά ακόμη κι αν είναι έτσι, δε με έπεισε ο τρόπος που χρησιμοποέίς για να αφήσεις αυτές τις πληροφορίες αναπάνττες. Θα του ρίξω άλλη μια γενναία αυτή τη φορά ματιά και θα πανέλθω με πιο ακριβές σχόλιο. Αλλά θα ήθελα να μου πεις αν όντως είναι εις γνώση του η ασάφεια αυτή.

[odesseo]

Πόσοι δεν έχουν κάνει παρόμοιες σκέψεις, Solonor! Πίστεψέ με, δεν είσαι ο μόνος. Αν και αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο αν σκέφτεσαι εσύ έτσι ή αν υποδύεσαι το ρόλο και τη σκέψη άλλων ατόμων.

 

Έξυπνη σύλληψη - ευφυές και το λογοπαίγνιο με το σφαρφαδοχώρι (αν υποθέσουμε ότι πρόκειται για λογοπαίγνιο).

 

Το απόλαυσα!

[Solonor]

Ευχαριστώ για τον χρόνο και για τις απαντήσεις!

Λεπόνε.

Από τις τελευταίες προς τις πρώτες διευκρινήσεις, odesseo έχω την αίσθηση πως κατάλαβες τι εννοώ. Δεν σκέφτομαι εγώ έτσι, αν και ίσως να το κάνω δίχως να το ξέρω και να μπορεί να το διατυπώσει κάποιος άλλος σε μια δική του ιστορία.

Και το σφαρφαδοχώρι, ναι, είναι λογοπαίγνιο.

Νορουάλις, τσελεμεντές διότι έχει πολλές συνταγές, από το πως να κάνεις λαπατόζουμια κ.λ.π.

Αυτό που πλανάται ίσως είναι δική μου ευθύνη, ίσως και λάθος, που δεν είναι τόσο εμφανές, πάντως είναι πολύ κοντά στην οθόνη σου. Πολύ κοντά. :-)

Τέλος, month, δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό που λες, εγώ απλά έκανα μια προσέγγιση σε ένα χμμμ ξένο μυαλό ας πούμε.

[Amelina]

Συμβουλή:

 

Ματώθηκες απ' όλα τ' ανιστόρητα

και στάθηκες κόντρα σ' όλα τ' απαρηγόρητα

πύρηνη γλώσσα γίνε τώρα

και λαβωματιά θανάσιμη [..]

 

Στα συγκαλά σου έλα

έχεις γερή κράση

τους τα χωνες στη φέξη

τώρα χώστα και στη χάση

σε καρτερούν οι αποκλεισμένοι

οι προδωμένοι κι άσημοι [..]

Α.Μ.

Edited October 12, 2007 by Amelina