Cosmo Posted August 27, 2007 Share Posted August 27, 2007 Εισπνέω τον αγέρα μιας θολής σιωπής Και πάλι μέσα στη σιωπή τόνε εκπνέω Θρηνώ τις ώρες που ανελέητα εφόνευσα Που παρθένες τις άφησα να κείτονται στο χώμα Φόνισσα και μοιρολογήτρα μαζί Για χάρη μιας ασύδοτης απραξίας Κι εύχομαι σήμερα κιόλας οι άλλοι να με κλάψουν προτού πνιγώ εγώ στα ματωμένα δάκρυα μου Κούφια η πρόσοψη και ολότελα υγρή Μακάρι να την ρουφήξουνε οι τοίχοι Και το πρωί ο χώρος να αναζητά από την αρχή Ένα καινούργιο ένοικο με πιότερη ουσία Άδικη η παρέλαση όταν με πονεί Τη θέση μου θα δώσω στον πρώτο παραστάτη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mformelina9 Posted September 3, 2007 Share Posted September 3, 2007 Πολύ χαρακτιριστικά και έντονα δωσμένο, ατμοσφαιρικό, κομμάτι. Μ'αρέσει που οι εκφράσεις σου δεν ακόυγονται δήθεν, παρ'όλη την βαρύτητά τους . Είναι ιδιαίτερο και σε βάζει σε mood ,από τα πιό αυθεντικά και ενδιαφέροντα που δiάβασα εδώ και καιρό, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cosmo Posted September 3, 2007 Author Share Posted September 3, 2007 Πολύ χαρακτιριστικά και έντονα δωσμένο, ατμοσφαιρικό, κομμάτι.Μ'αρέσει που οι εκφράσεις σου δεν ακόυγονται δήθεν, παρ'όλη την βαρύτητά τους . Είναι ιδιαίτερο και σε βάζει σε mood ,από τα πιό αυθεντικά και ενδιαφέροντα που δiάβασα εδώ και καιρό, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Προσπαθώ όσο αφορά την ποίηση - επειδή δεν είμαι πολύ καλός σε αυτό - να γράφω σε θυληκό πρόσωπο για να αναγκάζομαι να κοιτάω τα πράγματα απο μιά άλλη οπτική γωνία... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted September 6, 2007 Share Posted September 6, 2007 (edited) Δεν καταλαβαίνω με ποιο κριτήριο χωρίζεις στροφές. Φαίνεται να το κάνεις απλώς και μόνο για να έχει δυο στίχους η κάθε στροφή, πως δεν είναι και νοηματικές αυτές οι στροφές. Στην ποίηση η μορφή και το νόημα [πρέπει να] είναι ένα συμπαγές, δεμένο σύνολο, πιστεύω. Φαίνεται επίσης πως προσπάθησες να έχεις σταθερό μέτρο [μέτρο, τέλος πάντων], καταφεύγοντας μάλιστα στη χρήση ιδιωματισμών που δεν φαίνεται να ταιριάζουν με το υπόλοιπο ύφος του ποιήματος, όπως ο τύπος "τόνε" αντί για "τον". Παρ' όλα αυτά τα ακραία μέτρα που φαίνεται να πήρες, το μέτρο δεν παρέμεινε σταθερό. Μήπως σε βασανίζει να κρατάς τέτοιου είδους μέτρο; Σου είναι απαραίτητη στ' αλήθεια η σταθερότητά του [ή και η ύπαρξή του]; Αν ναι, πρέπει να το δουλέψεις περισσότερο πάνω σ' αυτό. Επίσης, στην τελευταία πρόταση η χρήση των χρόνων δεν στέκει. Ο πρώτος στίχος αναφέρεται σε κάτι που βρίσκεται στο παρόν και έχει συνέχεια, επαναλαμβάνεται. Για να συμβαδίζει ο δεύτερος στίχος με τον πρώτο, θα έπρεπε να γράψεις το εξής: "Άδικα η παρέλαση όταν με πονεί/τη θέση μου δίνω στον πρώτο παραστάτη". Για να συμβαδίζει ο πρώτος στίχος με τον δεύτερο, να φύγει η διάρκεια/επανάληψη από τον πρώτο στίχο, δηλαδή, θα έπρεπε η στροφή να έχει ως εξής: "Άδικα η παρέλαση όταν με πονέσει/τη θέση μου θα δώσω στον πρώτο παραστάτη". Καταλαβαίνεις τι εννοώ με τους χρόνους; Έτσι όπως το έχεις γράψει δεν βγάζει νόημα μέσα στα πλαίσια του χρόνου. Όχι τυπικά, πραγματικα, ουσιαστικά, δεν βγάζει. Κάτι άλλο: αρχίζεις κάθε στίχο με κεφαλαίο, μάλλον κατ' επιλογήν. Γιατί δεν το κάνεις αυτό και στον δεύτερο στίχο της τέταρτης στροφής; Δεν βλέπω κάποιον λόγο να μην το κάνεις, αφού το κάνεις παντού αλλού. Το ότι η πρόταση συνεχίζεται δεν μου λέει κάτι, έχεις επιλέξει να αρχίσεις με κεφαλαίο και σε άλλους στίχους οι οποίοι αποτελούν συνέχεια πρότασης, και δεν χρησιμοποιείς στίξη, οπότε δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει μικρό εκεί, εκτός αν σηματοδοτεί κάτι το οποίο δεν αντιλαμβάνομαι. Στο συγκεκριμένο συναίσθημα, πάντως, δεν νομίζω πως το φύλο παίζει κανένα ρόλο. Μιλάμε για τον πάτου του πάτου, δεν έχει φύλα εκεί. Στο αμάρτημα της θανάσιμης αδράνειας μπορούν να υποπέσουν με άνεση και τα δυο φύλα. Στο τέλος του ποιήματος υπονοείς πως και για τον επόμενο άνθρωπο-παραστάτη το ίδιο μάταιη θα είναι η θέση αυτή [και πως είναι αναπόφευκτο το να έρθει κάποιος άλλος σ' αυτή τη θέση, μοιραίο], αλλά δεν μας κάνεις να νοιαστούμε αρκετά για το καθολικό και πανανθρώπινο αυτής της κατάντιας, επειδή του δίνεις μόνο δυο στίχους του θέματος, και το εισάγεις απότομα μετά από πολλές στροφές που ενισχύουν το προσωπικό της κατάντιας, το προσωπικό του συναισθήματος. Η αλήθεια είναι πως ουσιαστικά [δεν ξέρω αν είναι λόγω τεχνικών προβλημάτων μόνο ή όχι] δεν με πείθεις καν για το βάθος αυτού του συναισθήματος. Φυσικά, αυτό και τα παραπάνω είναι απλώς η γνώμη μου, πράγμα που δεν θα έπρεπε να επαναλαμβάνω κάτω από κάθε σχόλιο, αλλά το κάνω για παν ενδεχόμενο. :tongue: Edited September 6, 2007 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cosmo Posted September 7, 2007 Author Share Posted September 7, 2007 Θα αρχίσω πρώτα με τα εύκολα. Κατ' αρχήν σε ευχαριστώ για το χρόνο που ξόδεψες να το διαβάσεις και να γράψεις τις παρατηρήσεις σου. Το γεγονός οτι όλες οι προτάσεις αρχίζουν με κεφαλαίο εκτός απο μία βασίζεται σε ένα πολύ σοβαρό και συγκεκριμένο λόγο... Μου ξέφυγε. Όσο αφορά τους χρόνους θα στο πω ακριβώς όπως το είχα στο μυαλό μου. "Άδικη η παρέλαση όταν με πονεί" Είναι το συναίσθημα για κάτι που έχει γίνει πολλές φορές και κάθε φορά φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα "Τη θέση μου θα δώσω στον πρώτο παραστάτη" Απόφαση τωρινή. Αυτής ακριβώς της στιγμής. Πόσες φορές κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά και ξανά; Κάποια στιγμή (εύχομαι) αποφασίζουμε να μην τα ξανακάνουμε. Η απόφαση μας είναι τωρινή ενώ το συναίσθημα που μας οδηγεί σε αυτή, πολλές φορές επαναλαμβάνεται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.