Ètude pour une Sorcière!

[Oberon]

Σε μια συζήτηση που γίνεται στο http://www.anime.gr σχετικά με τον Carl Barks έγραψα μερικά ποστς για την αγαπημένη μάγισσα πολλών από μας, την ατελείωτη Μάτζικα ντε Σπελ, με την οποία έχω αιώνιο έρωτα.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια παρουσίαση του δημοφιλούς χαρακτήρα των Disney Comics, βασισμένο στα ποστς μου στο anime.gr, αλλά συμπληρωμένο με περισσότερες εικόνες και λεπτομέρειες.

 

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη ιστορία του μεγάλου Barks που διάβασα μικρός, αλλά φαντασιώνω πως ήταν το "Άγγιγμα του Μίδα" (The Midas Touch - Uncle Scrooge #36, Δεκ. 1961) με την πρώτη εμφάνιση της αξεπέραστης και άπαιχτης Μάτζικα Ντε Σπελ!!

 

 

Όπως και άλλοι, "ξεχώριζα" τις ιστορίες του Μπαρκς από εκείνες των Ιταλών, και άλλων, σχεδιαστών (που έμαθα να εκτιμώ αργότερα) σαν τις "καλές".

Δεν μπορούσα βέβαια να πω γιατί μου φαίνονταν καλές σε σύγκριση με άλλες. Ίσως ήταν πως η αυθεντικότητα που είχαν με έκαναν να μπαίνω κυριολεκτικά μέσα τους και να ταξιδεύω σε άλλους κόσμους, όπου τα παπιά ήταν πραγματικά, και τους συνέβαιναν πολλά απίστευτα και ωραία.

Αντίθετα, αρκετές από τις τότε Ιταλικές ιστορίες με κατέθλιβαν λίγο, κυρίως με τη μανία που είχαν να παρουσιάζουν το Ντόναλντ σαν "άτυχο" και "αδύναμο" και "καταπιεσμένο" και το Σκρουτζ σαν ένα παπιόμορφο τερατώδες ον που μόνο να τον απεχθάνεται μπορούσε κανείς.

Όχι πως δεν παρουσιαζόταν περίπου έτσι και στις Αμερικανικές ιστορίες, αλλά είχε και κάποια χαρακτηριστικά που σε έκαναν να του συγχωρείς πολλά.

 

Αυτή η ελαφριά αντιπάθεια που ένιωθα για τον "εξουσιαστή" Σκρουτζ έπαιξε φαντάζομαι ρόλο και στη συμπάθεια που από την αρχή ένιωσα για τη Μάτζικα, την οποία λατρεύω πραγματικά!

Έχω που έχω κόλλημα με τις μάγισσες (κυρίως τις φανταστικές) αλλά η Μάτζικα είχε και έχει κάτι το μεγαλειώδες, μια "υπαρξιακή λογική", πυγμή και αισθησιασμό που την έκανε άξια αντίπαλο του Σκρουτζ, σε αντίθεση με τους Λύκους (είμαι της παλιάς σχολής και συνεχίζω να τους λέω Λύκους και όχι Μουργόλυκους) που μου έβγαζαν κάτι μικροπρεπές και λίγο...χμμμ....κακομοίρικο.

 

Κάθε χαρακτήρας του Carl Barks όμως ήταν πολυδιάστατος, όπως και κάθε ιστορία του βέβαια, και αφαιρώντας το γεγονός πως απευθύνονταν σε παιδιά, δεν ήταν γραμμένες "συγκαταβατικά" αλλά με μια "αίσθηση του θαυμαστού" την οποία εκτιμούν και παιδιά και μεγάλοι. Όσοι "μεγάλοι" τουλάχιστον αρνήθηκαν να την ξεχάσουν μεγαλώνοντας.

Η αυθεντικότητα μάλιστα του Barks οφειλόταν εν μέρει και στη συνδρομή που είχε σε όλη του ζωή στο περιοδικό National Geographic, αν και είχε ελάχιστα ταξιδέψει ο ίδιος.

 

Ακόμα και οι "κακοί" χαρακτήρες του είχαν και "καλά" στοιχεία (αν και όχι όλοι) κάνοντάς τους έτσι ακόμα πιο αληθοφανείς, ενώ συχνά χρησιμοποιούσε δικές του εμπειρίες σαν έμπνευση για πολλά από τα αστεία τους και για τις διάφορες πλευρές των χαρακτήρων του, που βασίζονταν σε πραγματικούς ανθρώπους που είχε γνωρίσει.

 

 Ποτέ δεν είδα τη Μάτζικα σαν "κακιά" ή σαν "εχθρό". Από την πρώτη σκηνή που αυτά τα μισόκλειστα, αμυγδαλωτά (σμαραγδένια;) μάτια κοίταξαν αγέροχα τον πάμπλουτο γερο-Σκρουτζ ήξερα -λόγω του τεράστιου ταλέντου του Μπαρκς βέβαια - πως αυτή η μαυροντυμένη πάπια ήταν περισσότερο ένας "αντιήρωας", μια "αναρχική" και ελαφρά χαοτική δύναμη, παρασυρμένη κι αυτή από τα δικά της πάθη, όπως περίπου ήταν παρασυρμένος κι ο Σκρουτζ.

 

 

Ναι, ο Σκρούτζ Μακ Ντακ και η Μάτζικα Ντε Σπελ έχουν τόσα πολλά κοινά, που είναι σαν οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος (της τυχερής δεκάρας φυσικά! ) ;)

Δεν είναι συμπληρωματικοί χαρακτήρες, αν και φαινομενικά ίσως έτσι νομίσει κανείς, γιατί οι συμπληρωματικοί χαρακτήρες συχνά έχουν πολύ ομαλές σχέσεις και εμφανώς ο Σκρουτζ και η Μάτζικα μόνο ομαλές σχέσεις δεν έχουν.

Είναι ο ένας καθρέφτης του άλλου, και κανείς από τους δύο δε θέλει να δει την πλευρά που αποκαλύπτεται για τον ίδιο μέσω της ύπαρξης του άλλου.

 

Ναι, η Μάτζικα θέλει κάτι που είναι παράνομο και "ανήθικο". Να κλέψει μια δεκάρα που δεν της ανήκει, γιατί μέσω αυτής πιστεύει πως θα γίνει πάμπλουτη. Κι ο Σκρουτζ όμως, αν και πιο καλυμένος από το νόμο, έχει εκμεταλευτεί τόσους και τόσους και ιδίως τα ανήψια του.

Και αυτό είναι ηθικά παράνομο άρα ανήθικο.'

 

Παρατηρεί κανείς πως στην αρχή η Μάτζικα δεν πήγε να κλέψει την τυχερή δεκάρα, αλλά να αγοράσει νόμιμα μια δεκάρα από το Σκρουτζ, όπως είχε αγοράσει κι άλλες από άλλους εκατομμυριούχους. Ο Σκρουτζ της δίνει κατά λάθος την πρώτη του δεκάρα, και η Μάτζικα φεύγει. Μετά φυσικά αρνείται να την επιστρέψει. Εδώ είναι εύλογο το ερώτημα αν ο Σκρουτζ θα επέστρεφε κάτι που αγόρασε ο ίδιος και θεωρούσε σαν "επικερδή εμπορική συμφωνία" αν ο όποιος πωλητής είχε "κάνει λάθος". Το πιθανότερο είναι πως ΔΕΝ επρόκειτο να επιστρέψει τίποτα!

Αργότερα βέβαια και η Μάτζικα αθετεί τη συμφωνία της με το Σκρουτζ να κάνει πάλι πάπιες τα ανήψια του, όταν ο Σκρουτζ της δίνει τη δεκάρα.

Ναι, είναι όμοιοι! Εδώ ισχύει το "όμοιος ομοίω και η κοπριά στα λάχανα!"

 

Πιασμένοι και οι δύο από την προσωπική τους δεισιδαιμονία που έχει σαν focus τη τυχερή δεκάρα, βλέπουν ο ένας μέσα στον άλλον τις κρυφές πλευρές του εαυτού τους, που δεν θέλουν να παραδεχτούν.

Ο Σκρουτζ το φόβο της φτώχιας που φαντάζεται πως θα έρθει αν χάσει τη δεκάρα του.

Η Μάτζικα επίσης το φόβο της φτώχιας που φαντάζεται πως θα απομακρύνει αποκτώντας τη δεκάρα και μέσω αυτής θα αποκτήσει πλούτη.

 

Γιατί όμως ο Σκρουτζ να εξαρτάται τόσο από μια δεκάρα, και γιατί η Μάτζικα δεν έχει χρησιμοποιήσει τις απίστευτα αξιόλογες δυνάμεις της για να γίνει πλούσια με άλλο τρόπο;

 

Η απάντηση που έχω βρει είναι ίσως απλή για έναν ψυχολόγο. Γιατί δεν είναι ούτε η δεκάρα, ούτε τα πλούτη το κυρίως ζητούμενο (παρά το φόβο της φτώχιας που ανέφερα). Είναι θέμα σύγκρουσης με πλευρές του εαυτού τους, του πυρήνα τους. Ο Σκρουτζ απέρριψε το συναίσθημα της καρδιάς για τη λογική της φιλοδοξίας, και η δεκάρα γι'αυτόν εκφράζει ακριβώς αυτό το κομμάτι που έχει απορρίψει αλλά κάπου είναι ζωντανό μέσα του. Αυτό το κομμάτι που του λέει πως είναι ακόμα το λουστράκι που με κόπο απέκτησε τη δεκάρα αυτή, και που του θυμίζει πως είναι ακόμα "άνθρωπος" (ή πάπιος τέλος πάντων) και όχι ένα πάμπλουτο και παντοδύναμο άλλα ψυχρό και "αψυχο" πλάσμα.

 

Η Μάτζικα είναι αποκλειστικά "συναίσθημα της καρδιάς" το οποίο όμως έχει πάρει τη μορφή μιας τρομερής επιθυμίας κσι φιλοδοξίας που δε βασίζεται σε καμμία "γήινη" λογική, την οποία σα μάγισσα έχει απορρίψει. Όμως η δεκάρα για τη Μάτζικα εκφράζει επίσης αυτό το κόμμάτι της λογικής που κάπου ενυπάρχει ακόμα μέσα της. Της λογικής που λέει πως "η μαγεία, αυτή η τεράστια μαγεία, είναι κάτι λογικό και αληθινό που θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα". Η Μάτζικα παλεύει με την ίδια την παράνοια. Αν η δεκάρα δεν έφερνε το αποτέλεσμα που πιστεύει (γιατί θέμα πίστης είναι) η Μάτζικα θα ήταν μια τρελή και θα το πίστευε και η ίδια, άρα θα γινόταν αυτό που πίστευε!

 

Εξ άλλου και οι δύο γνωρίζουν πως δεν είναι η δεκάρα που έχει οποιαδήποτε δύναμη. H δύναμή της βρίσκεται στη σημασία της, σ'αυτό που συμβολίζει δηλαδή για τους δυο τους, και "ανιμιστικά" πιστεύουν πως εμπεριέχει τα χαρακτηριστικά που της προσδίδουν, που όμως ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και της ψυχολογίας.

 

Δεν είναι όμως όλες αυτές οι -ίσως λίγο περίεργες και σίγουρα πολύ μεταγενέστερες- σκέψεις που με έκαναν να αγαπήσω τόσο τις ιστορίες του Μπαρκς και ειδικά εκείνες με τη Μάτζικα Ντε Σπελ (παρ'όλο που εμπνέονται από τη δύναμη της φαντασίας του Μπαρκς η οποία έκανε αυτούς τους χαρακτήρες τόσο πολύ "πραγματικούς" ώστε να δίνεται η δυνατότητα τέτοιου είδους ανάλυσης).

 

Είναι κυρίως το χιούμορ και η περιπέτεια, οι υπερβολικές αλλά τόσο ανθρώπινες αντιδράσεις, το εκπληκτικό characterization, ειδικά στις σπάνιες περιπτώσεις που ο Σκρουτζ και η Μάτζικα συνεργάζονται και όλα πάνε ρολόι (δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή όμως αν έχουν συνεργαστεί σε ιστορίες του Μπαρκς ή μόνο σε Ιταλικές).

 

Mόνο 11 ιστορίες έχει κάνει ο Barks με τη Μάτζικα που σχεδιάστηκε ώστε να είναι ελκυστική και σέξυ όπως θα έπρεπε σε μια απόγονο της Κίρκης, σε αντίθεση με την "τυπική" μάγισσα που έπρεπε να είναι γριά με τεράστια μυτόγκα και τριχωτές κρεατοελιές.

Όμως και άλλοι Αμερικανοί και Ιταλοί καλλιτέχνες τίμησαν αργότερα δεόντως την πρασινομάτα, μελαχροινή Ναπολιτάνα, κάνοντάς την έναν από τους δημοφιλέστερους χαρακτήρες στα Ντίσνευ κόμικς.

 

Kαι το σχέδιο όμως του Μπαρκς ήταν αξεπέραστο!! Υπάρχουν πάνελς που μου έχουν καρφωθεί στη μνήμη για πάντα. Υπάρχουν γκριμάτσες μιας Μάτζικα σε κατάσταση υστερίας με τα μαλλιά να πετούν σε όλες τις κατευθύνσεις που αν τις σκεφτώ θα με κάνουν να χαμογελάσω, οποιαδήποτε άσχημη διάθεση και να έχω!

 

Δείτε τις παρακάτω εικόνες από την αγαπημένη μου ιστορία του Μπαρκς με τη Μάτζικα "The Unsafe Safe" από το Uncle Scrooge #38, που αποτελεί τη δεύτερη εμφάνισή της.

 

Περιληπτικά η ιστορία είναι η εξής: O Σκρουτζ καλύπτει το θησαυροφυλάκιό του με ένα άθραυστο κρύσταλλο που οι Λύκοι δεν καταφέρνουν ούτε να ραγίσουν. Νιώθοντας ασφαλής επιτέλους, ο Σκρουτζ και τα ανήψια του πηγαίνουν διακοπές στην Αφρική.

Η Μάτζικα έχοντας τελειοποιήσει μια "stun ray" που λειτουργεί με έναν μηχανισμό και μπαταρίες που τοποθετεί στο μπράτσο της πάει στη Λιμνούπολη για να κλέψει την τυχερή δεκάρα. Δεν τα καταφέρνει και απογοητευμένη αλλά πεισμωμένη πάει και κείνη στην Αφρική στα χνάρια του Σκρουτζ.

Όμως ο Σκρουτζ και τα ανήψια, και αργότερα και η Μάτζικα ανακαλύπτουν πως η κραυγή ενός εξωτικού πουλιού, του "yeeker" μπορεί να σπάσει το άθραυστο κρύσταλλο!

 

Η τελειότητα του characterization του Barks φαίνεται και εδώ. Στην πρώτη εικόνα, η Μάτζικα έχει πλήρη επίγνωση του πόσο ελκυστική και αισθησιακή είναι. Δείτε την αντίδραση του υπαλλήλου του Σκρουτζ!

 

 

Δε χρειάζεται καμμία μαγεία εδώ! Η Μάτζικα φτιάχτηκε με πρότυπο δύο Ιταλίδες καλλονές, τη Gina Lollobrigida και τη Sofia Loren, ενώ το "γοτθικό" στοιχείο που θα ταίριαζε σε μια μάγισσα τότε, προέρχεται από τη Morticia Addams από το γνωστό στριπ Addams Family που διάβαζε ο θείος Μπαρκς.

Αν όμως τα μαύρα ίσια μαλλιά και το μαύρο φόρεμα έχουν την ψυχρή Βορειοευρωπαική "γκοθίλα", η ίδια είναι ένα "μεσογειακό ταμπεραμέντο" με μορφή πάπιας! (Να σημειώσω εδώ, για να μην παρεξηγηθώ πως δεν έχω τίποτα κτηνοβατικές τάσεις με πάπιες, αλλά όντως βρίσκω τη Μάτζικα πολύ αισθησιακό χαρακτήρα).  :tongue:

Και σαν "Μεσογειακό ταμπεραμέντο", πολύ οικείο και σε μας τους Έλληνες, η Μάτζικα μπορεί να μεταμορφωθεί αυτόματα από μια "αφ' υψηλού" σέξυ ντίβα σε μια "αδύναμη", γεμάτη παράκληση αλλά παμπόνηρη "σκλάβα" όταν θέλει να πετύχει κάτι.

 

Όπως στη δεύτερη εικόνα. Αφού η "ντίβα" δεν πιάνει στο yeeker, πέφτει στα γόνατα και αρχίζει το "κλάμα" και το παρακάλι, για να κάνει το πουλί να κελαηδίσει. Εδώ φαίνεται πόσο πρόσεχε ο Barks και την παραμικρή λεπτομέρεια του characterization "παίζοντας" σαν μαέστρος με τα συναισθήματά μας.

Θέλει να κάνει τον αναγνώστη, έστω και χωρίς να το καταλαβαίνει, να "υποστηρίζει" και να "συμπάσχει" με τη Μάτζικα, όπως και με άλλους "κακούς" πριν την κάθαρση. Θέλει η Μάτζικα να είναι "κακιά" (bad) αλλά όχι "σατανικά κακιά" (evil).

Θα μπορούσε να έδειχνε πως η Μάτζικα βασάνισε το πουλί για να το κάνει να βγάλει ένα "yeek!!" αλλά δεν το κάνει, τόσο επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν φυσικά απαράδεκτο για ένα "παιδικό" κόμικ, αλλά συγχρόνως γιατί μια τέτοια πράξη θα είχε σαν αποτέλεσμα να χαθεί η κρυφή "υποστήριξη" του αναγνώστη προς τη Μάτζικα, οπότε θα την αντιπαθούσαμε όλοι!

 

 

Ακριβώς μ'αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζει ο Barks πολλούς χαρακτήρες του, είτε κακούς, είτε "αμφιλεγόμενους" όπως η Μάτζικα ή και ο Σκρουτζ ακόμα. Δεν μπορείς να μισήσεις το Σκρουτζ του, σε αντίθεση με εκείνον των πιο παλιών Ιταλών, που ήταν πολύ πιο στερεότυπος και δυσδιάστατος.

 

Η τρίτη εικόνα τώρα, από το τέλος της ιστορίας εμπεριέχει και όλη τη μαγεία του Μπαρκς και μια από τις πιο αστείες σκηνές σε όλα τα κόμικς που έχω διαβάσει. Εϊναι η εικόνα που ανέφερα πιο πάνω πως με κάνει να χαμογελώ αν τη φέρω στο νου μου, ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα μπορεί να νιώθω κάποιες φορές ψυχολογικά. 

 

 

Εδώ η Μάτζικα μεταμορφώνεται πάλι. Το ταμπεραμέντο της που την έκανε πρώτα ντίβα και μετά ικέτιδα, τώρα - βλέποντας πως οι ελπίδες της έχουν διαψευστεί και μάλιστα τόσο κοντά στην επιτυχία - βγαίνει σε μορφή "μαινάδας"! Όλο το πάθος, όλος ο θυμός, όλη η διάψευση εκδηλώνονται σε μια και μοναδική, ηφαιστιακή έκρηξη!

Όμως βλέπετε πουθενά ήττα? Λύπη? Απογοήτευση ναι. Νεύρα τεντωμένα έτοιμα να σπάσουν, ναι! Αλλά ήττα ή ηττοπάθεια? Όχι, με καμμία δύναμη στον κόσμο!

Ξέρει πως έχει ηττηθεί *αυτή τη φορά*, αλλά το σθένος της είναι τέτοιο που δεν ξεσπά στον αστυνόμο (να τον αρχίσει στις τσαντιές δηλαδή με την ήδη διαλυμένη τσάντα της, μια που η "stun ray" έμεινε από μπαταρίες) γιατί ξέρει πως δεν έχει νόημα.

Εσωτερικεύει τελικά τον θυμό της - όπως θα ταίριαζε στη σίγουρη ντίβα της πρώτης εικόνας - και φεύγει. Όλη όμως η κίνησή της, το έξαλλο ύφος της, τα μαλλιά της που πετούν μανιακά, λένε "Δεν έχω ηττηθεί, δεν έχω ταπεινωθεί, θα επιστρέψω να είστε σίγουροι!"

Γελάμε από την όλη φάση, αλλά δε γελάμε με την ίδια τη Μάτζικα. Ή αν γελάμε και μαζί της λίγο, σίγουρα το κάνουμε κρυφά. Δε θέλουμε ούτε να ρισκάρουμε το θυμό της (κουάξ-κουάξ anyone;), αλλά ούτε και να τη στεναχωρήσουμε. Κατά κάποιο τρόπο είμαστε ακόμα μαζί της, κι ας έχει επέλθει η "κάθαρση" όπως περιμέναμε και όπως θα έπρεπε.

Και όλα αυτά ο Μπαρκς τα δίνει μέσα σε λίγα πάνελς χωρίς να χρειάζεται να πει ούτε λέξη παραπάνω από όσα ήδη λέει! Και αυτό είναι ένα από τα μεγάλα ταλέντα του Παπιάνθρωπου, κατά τη γνώμη μου. Να λέει μια πολύ μεγαλύτερη ιστορία, και πολύ βαθύτερη από όσο θα μπορούσε κανείς σε 20 σελίδες ενός κόμικ, κάτι που σήμερα έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό (μάλιστα σήμερα γίνεται το αντίθετο ακριβώς). Kαι η ιστορία, κάθε ιστορία να σου μένει στη μνήμη για πάντα.

Να λοιπόν η πραγματική "μαγεία" του Carl Barks και της Μάτζικα ντε Σπελ όπως τη φαντάστηκε.

 

Μία πολύ σημαντική διαφορά όμως ανάμεσα στη Μάτζικα του Μπαρκς και του Ρόζα (αν και όχι σε όλες τις ιστορίες), και στη σημερινή Μάτζικα των Ιταλών καλλιτεχνών, είναι πως αρχικά η Μάτζικα δεν είχε "μαγικές δυνάμεις".

Είχε μαγική τεχνογνωσία, γνώση δηλαδή της αλχημείας και αρχαίων μυστικών και γλωσσών, όπως και της χρήσης μαγικών αντικειμένων αλλά όχι τις τυπικές ικανότητες που θα περίμενε κανείς από μια φανταστική μάγισσα όπως η Μαντάμ Μιμ ή η Maleficent ή -εν μέρει - και η Ερμιόνη Γκρέιντζερ! Η αρχική Μάτζικα δεν μπορούσε να μεταμορφωθεί κατά βούληση σε κάποιο ζώο, ας πούμε.

 

Οι Βορειοευρωπαίοι καλλιτέχνες ακολούθησαν σε μεγάλο βαθμό το στυλ του Barks, μέχρι και σήμερα, στις ιστορίες τους με τη Μάτζικα. Όμως συχνά οι ιστορίες αυτές είναι καλές σαν σχέδιο και σενάριο, αλλά κάπως "άψυχες" σαν characterization. H Mάτζικα είναι μια Ναπολιτάνα μέχρι το κόκκαλο, νιώθοντας τα πάντα με πάθος, ηφαιστιακή σαν το Βεζούβιο, θορυβώδης και "μεσογειακή". Αυτό το τόσο σημαντικό κομμάτι της αφαίρεσαν οι Βορειοευρωπαίοι, αλλά το διατήρησαν, όπως ήταν φυσικό, οι Ιταλοί καλλιτέχνες, που βέβαια αγάπησαν τη συμπατριώτισά τους και δημιούργησαν γι'αυτήν κυριολεκτικά χιλιάδες ιστορίες.

 

Εξαίρεση αποτελούν οι ιστορίες με τη Μάτζικα του Don Rosa (που προφέρεται Ρόζα και έτσι το προφέρει κι ο ίδιος, και όχι Ρόσα όπως επιμένουν να τον λένε στην Ελλάδα και που εργάζεται για Βορειοευρωπαϊκό εκδοτικό οίκο). Η Μάτζικα του Ρόζα θυμίζει σε πάρα πολλά εκείνη του Barks, αν και κατά τη γνώμη μου ο Ρόζα έχει αφαιρέσει αυτό το "μεγαλείο" που είχε η Μάτζικα, κάνοντάς την μερικές φορές να φαίνεται κάπως υστερική και πραγματικά "φοβερή".

 

Η Μάτζικα εκσυγχρονίστηκε στην Ιταλία μέσα στις δεκαετίες που πέρασαν, απέκτησε μαγικές δυνάμεις (σε κάποιες ιστορίες) παρόμοιες με των άλλων μαγισσών όπως της Μαντάμ Μιμ -με την οποία είναι φίλες - της Μάγισσας Φούρκας και άλλων.

Έγινε πιο "fantasy" από κάποιες απόψεις (σε σύγκριση με τον σχετικό ρεαλισμό του Μπαρκς), τα μισόκλειστα μάτια της κλασσικής ντίβας έγιναν πιο ανοιχτά, χωρίς να χαθεί όμως το πονηρό ύφος, δημιουργήθηκε γύρω της ένας ολόκληρος κόσμος με συγγενείς της - ειδικά τη χίπισα γιαγιά της και την ανιψιά της Μίνιμα που μοιάζει πολύ με τη Wednesday Addams από την Addams Family βέβαια- και αρκετές ιστορίες απομακρύνθηκαν από το άμεσο και συνεχές κυνήγι της δεκάρας του Σκρουτζ.

 

 

Η καινούργια Μάτζικα είναι από πολλές απόψεις "πολιτικώς ορθή" και ταιριαστή με τις σημερινές μάγισσες, βγάζει το κλασσικό μαύρο φόρεμα και φορά μαγιό ή άλλα μοντέρνα ρούχα, πάει διακοπές σε πολυσύχναστα θέρετρα, και καμμιά φορά...ερωτεύεται κιόλας.

 

 

Συνεχίζει να είναι πάντα η Μάτζικα βέβαια. Το όνειρο να αποκτήσει την τυχερή δεκάρα βρίσκεται πάντα κάτω από την επιφάνεια, αφού μάλιστα οι συναδέλφισές της στη χώρα των μαγισσών που επισκέπτεται συχνά, γνωρίζουν τις επί δεκαετίες αποτυχίες της με το Σκρουτζ, πράγμα που δεν παραλείπουν ποτέ να της θυμίσουν. Έτσι οι σχέσεις της Μάτζικα μαζί τους είναι πάντα τεταμένες, μια που σαν μάγισσες έχουν αρκετά ανεπτυγμένο ατομισμό και συναίσθημα...υπερηφάνιας!

 

Στα Disney comics ποτέ δεν υπήρχε κάποιο ιδιαίτερο continuity, ειδικά στις Ιταλικές ιστορίες, κυρίως επειδή παράγονται τόσο πολλές από τόσους διαφορετικούς συγγραφείς, ώστε τεράστιες διαφορές στη λογική και στο "στήσιμο" κάθε ιστορίας να είναι πολύ συχνό φαινόμενο.

Η Μάτζικα ζει στο σπιτάκι της στους πρόποδες του Βεζούβιου κοντά στη Νάπολη, αλλά κάποιες ιστορίες την θέλουν να ζει στη Λιμνούπολη και να κάνει παρέα με τη Νταίζυ Ντακ! (Έχουν υπάρξει ιστορίες όπου η Μάτζικα ζει παρέα με τη Μαντάμ Μιμ κοντά στη Λιμνούπολη, στα τέλη των 60ς αλλα εκείνες ήταν Αμερικανικής παραγωγής).

Άλλοτε πάλι ζει στη χώρα των Μαγισσών, όπου ζει συνήθως και η γνωστή και αγαπητή μας Φούρκα (θυμάστε τις ιστορίες με τον Γκούφυ, όπου η Φούρκα προσπαθεί να τον πείσει πως είναι στ'αλήθεια μάγισσα;)

Κάθε μήνα το εβδομαδιαίο περιοδικό Topolino (το αντίστοιχο του δικού μας Μίκυ Μάους) δημοσιεύει και μια ιστορία απαραιτήτως με τη Μάτζικα, μερικές φορές και πιο συχνά από μήνα. Είναι εξαιρετικά δημοφιλής χαρακτήρας παντού, έχει έρθει αντιμέτωπη σχεδόν με όλους τους χαρακτήρες των Ντίσνευ κόμικς - μερικές φορές έχει συμμαχήσει κιόλας - και είναι επίσης από τους πιο αναγνωρήσιμους χαρακτήρες των κόμικς γενικότερα.

Φυσικά έχει εμφανιστεί σε video games, όπως και στην κλασσική πια σειρά κινουμένων σχεδίων Duck Tales, όπου ακούσαμε για πρώτη φορά και την "κοντράλτο" επιβλητική φωνή της (κι ας θύμιζε η προφορά της περισσότερο Ρωσίδα παρά Ιταλίδα).

 

 

Και η μαγεία της Μάτζικα Ντε Σπελ που έθεσε ο Μπαρκς και συνέχισαν επάξια οι Ιταλοί και ο Ρόζα - αλλά και άλλοι καλλιτέχνες -  δε φαίνεται να έχει θαμπώσει καθόλου μέσα σε 46 ολόκληρα χρόνια συνεχούς παρουσίας σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

Mερικά λινκς:

 

http://home.earthlink.net/~vathek/Meaning.html Μια άλλη άποψη για τη Μάτζικα από το γνωστό "Ντισνεϋολόγο" συγγραφέα Geoffrey Blum.

 

http://www.perunamaa.net/donrosa/articles_magica.shtml O Ρόζα μιλά για τη Μάτζικα.

Edited August 31, 2007 by Dain

[DinoHajiyorgi]

Η πρώτη ιστορία με την Μάτζικα που διάβασα κι εγώ ήταν εκείνη η πρώτη της εμφάνιση, δεν ξέρω αν ο τίτλος ήταν Midas’ Touch αλλά η εικόνα που έβαλες είναι η σωστή. Η Μάτζικα συστήνεται στον Σκρουτζ (που την βλέπει πρώτη φορά), και φανερά σαν μάγισσα νομίζω, και στην αρχή Σκρουτζ και Ντόναλντ την αμφισβητούν. Μετά ακολουθεί ένα ξέφρενο κυνήγι μέχρι την Ιταλία και η δεκάρα σώζεται καυτή από το στόμιο του Βεζούβιου.

 

Η πρώτη φαντασίωση που μου δημιούργησε εκείνη η ιστορία ήταν…η τυχερή δεκάρα. Είχα ένα βαζάκι με ψιλά, διάλεγα την τυχερή μου δεκάρα, της μιλούσα και την φιλούσα κάνοντας τον επ’ακριβώς ήχο «Σμακ!»

 

Μου άρεσε όμως και η Μάτζικα (όπως και η κακιά βασίλισσα στη Χιονάτη). Μάλιστα, από μικρός, διαβάζοντας όλες εκείνες τις περιπέτειες, αναρωτιόμουν πως μπορούσε ο Ντόναλντ να μην γοητεύεται από μια τέτοια γυναίκα! Λίγο αργότερα στην εφηβεία μου έβλεπα την Μάτζικα σαν την Ραφαέλα Καρρά με μαύρα μαλλιά (κάτι η επίσκεψη της ιταλίδας σταρ στην Ελλάδα τότε, κάτι το μεγάλο της στόμα, έπαιξαν τον ρόλο τους στην φαντασίωση).

 

Εξακολουθεί να μου ασκεί γοητεία εκείνη η μάγισσα, μόνο όμως από την πένα του Μπαρκς. Το νέο look με αφήνει κάπως χλιαρό.

 

Edit: Εννοείτε πως το θέμα και η παρουσίαση του είναι τέλεια. Συγχαρητήρια κι από μένα Διονύση (where are my manners) και θα αναμένω να μου πατάς πιο συχνά τα νοσταλγικά μου κουμπιά.

Edited August 27, 2007 by DinoHajiyorgi

[Nihilio]

Πολύ καλή παρουσίαση Διονύση. Με βάζεις τώρα στο τριπ να ψάχνω παλιές ιστορίες των Παπιοπεριπετειών (στην Ελλάδα εκδίδονταν στο Κόμιξ αν θυμάμαι καλά) που διάβαζα ενίοτε μικρότερος.

[araquel]

φοβερή παρουσίαση διονύση, ενός παπιοχαρακτήρα που γράφει ιστορία. η μάτζικα είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου πάπιες στο σύμπαν της λιμνούπολης (όπου και αν μένει τελικά η μάτζικα, η πλειονότητα των ιστοριών διαδραματίζονται τελικά στη λιμνούπολη).

 

το θέτεις πολύ καλά όταν λες ότι

Ποτέ δεν είδα τη Μάτζικα σαν "κακιά" ή σαν "εχθρό". Από την πρώτη σκηνή που αυτά τα μισόκλειστα αμυγδαλωτά (σμαραγδένια?) μάτια κοίταξαν αγέροχα τον πάμπλουτο γερο-Σκρουτζ ήξερα -λόγω του τεράστιου ταλέντου του Μπαρκς βέβαια - πως αυτή η μαυροντυμένη πάπια ήταν περισσότερο ένας "αντιήρωας", μια "αναρχική" και ελαφρά χαοτική δύναμη, παρασυρμένη κι αυτή από τα δικά της πάθη, όπως περίπου ήταν κι ο Σκρουτζ.

η μάτζικα είναι μια πάπια που δείχνει, επιδεικνύει και εκμεταλλεύεται τη γυναικεία της ομορφιά. και αυτό από μόνο του την βάζει σε ένα διαφορετικό σημείο από τα υπόλοιπα παπιά (μην πω και ποντίκια, σκυλιά, κλπ κλπ). κανένας άλλος χαρακτήρας δεν έχει σχεδιαστεί τόσο "αισθησιακά", καμιά άλλη πάπια δεν φέρει αρετές του φύλου της τόσο πρόδηλα (αυτό χωρίς να θέλω να ακουστώ σεξιστής ...).

 

παρόλο που μεγάλωσα με το παπιοσύμπαν, και παρόλο που έχω διαβάσει απίστευτο όγκο ιστοριών, μόνο όταν ξεκίνησε το κόμιξ να κάνει μικρά αφιερώματα στους διάφορους χαρακτήρες και σχεδιαστές, άρχισα να στροφάρω κάποια πράγματα. (πλέον ξέρω κάποια πράγματα, αλλά πάλι όχι τόσα όσα θα ήθελα).

όσο διάβαζα την παρουσίαση αυτή, διονύση, εντόπιζα από αναμνήσεις που έχω, τις διαφορές μεταξύ ιταλών σχεδιαστών και του κύριου άξονα που έθεσε ο μπαρκς. ιδίως τις ιστορίες των ιταλών σχεδιαστών τις έχουμε φάει με το κουτάλι, και είναι πάντα ωραίο να μπορούμε να τραβάμε μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτών και των ιστοριών του μπαρκς ή του ρόζα (που θα πάει; θα το συνηθίσω. ρόζα ρόζα ρόζζζζζζζα :Ρ) που έχουν περισσότερο το στοιχείο της συνοχής.

[month]

Σε μια πρόσφατη ιστορία του Don Rosa, η Μάτζικα και ο Σκρούτζ "βοηθάνε" ο ένας τον άλλο για να βρούνε τον θησαυρό του Κροίσου.Καλή ιστορία, αλλά ο Ντόναλντ έβγαινε εντελώς εκτός χαρακτήρα (όπως και στις περισσότερες ιστορίες του Rosa, το μόνο του κακό). Η Μάτζικα απο την άλλη απλά έδινε ρέστα! Στην σύγκρουση της με τον Σκρούτζ, ερχώμενη ράμφος με ράμφος του λέει ότι η δεκάρα του ποτέ δεν θα είναι ασφαλής απο αυτήν και στο τέλος θα την κάνει δικιά της. Όλες οι μάχες της Μάτζικα με τον Σκρούτζ είναι απολαυστικές. Εμείς απλά πέρνουμε το Ποπ Κόρν και απολαυμάνουμε το θέαμα.

[Naroualis]

Προσωπικά λατρεύω το σχέδιο των Ιταλών -το σχέδιο, όχι απαραίτητα και τα σενάριά τους-. Είναι έτσι κάπως φουσκωτό, κάπως πιο πλαδαρό, σου δίνει την εντύπωση ότι ο χαρακτη΄ρας είναι φτιαγμένος από σαμπρέλες ή από μας-μέλλους. Κι όμως η Μάτζικα είναι η μόνη που δεν σκιτσάρεται ποτέ με αυτόν τον τρόπο. Ακόμη κι η Τζένη που είναι ιταλικό δημιούργημα έχει φουσκώματα (δεν ξέρω πώς αλλιώς να τα πω). Αλλά η Μάτζικα ποτέ. Η Μάτζικα είναι η αιώνια γυναίκα, καμπύλη μόνο εκεί που πρέπει κι όχι ας πούμε στα μαλλιά της ή στο ράμφος.

 

Την αγαπημένη μου ιστορία με τη Μάτζικα την έχει σχεδιάσει ο Ρόσα΄και τη διάβασα πολύ πρόσφατα. Είναι εκείνη που πηγαίνει στο παρελθόν για να κλέψει τη δεκάρα όταν ο Σκρουτζ την κερδίζει, στην πρώτη του δουλειά στη Σκωτία σα λουστράκος. Η λύση στο πρόβλημα είναι καταπληκτική και το δώσιμό της αφήνει αυτήν ακριβώς την επίγευση, ότι τελικά όι πράξεις της δεν είναι τόσο εγωιστικές όσο δείχνουν.

[RaspK]

Επειδή το πρόσεξα αυτό στο τέλος: «μαρς-μέλλοους,» καίτοι marsh-mellows.

 

Πέραν του πόσο καλή παρουσίαση πιστεύω ότι είναι (Α+) και το πόσο αγαπώ τη Μάτζικα σα χαρακτήρα, αλλά και το πόσο... σουξέ έχει (κάτι πάθαμε όλοι κάποτε στα μικράτα μας όταν την είδαμε, βλέπω), το post του Διονύση αποδεικνύει και πάλι μια ιδιαίτερη πτυχή που πρωτοπρόσεξα όταν ανακάλυψα τα ονόματα των Gastone/Gladstone και του Phantom Duck/κ.ο.κ. - αν προσέξετε στη σελίδα από την ολλανδική ιστορία, θα δείτε ότι τ' όνομα που έχουν δώσει στη Μάτζικα είναι Zwarte Magica, που παραπέμπει στη φράση «μαύρη μαγεία» (zwarte σημαίνει μαύρη, ενώ magica σημαίνει μαγική σε κάποιες γλώσσες, όπως τα λατινικά και τα ιταλικά). ;)

Edited August 27, 2007 by RaspK FOG

[DinoHajiyorgi]

Αντίθετα, αρκετές από τις τότε Ιταλικές ιστορίες με κατέθλιβαν λίγο, κυρίως με τη μανία που είχαν να παρουσιάζουν το Ντόναλντ σαν "άτυχο" και "αδύναμο" και "καταπιεσμένο" και το Σκρουτζ σαν ένα παπιόμορφο τερατώδες ον που μόνο να τον απεχθάνεται μπορούσε κανείς.

Αγαπητέ Διονύση, θα πάω λίγο off topic για κάτι που έθιξες εδώ. Είχα στείλει κάποτε σχετική ερώτηση στο περιοδικό ΚΟΜΙΞ αλλά δεν το βάλανε ποτέ στις σελίδες με την αλληλογραφία τους, κι έτσι έμεινα με τα ερωτηματικά.

 

Κι εγώ ξεχώριζα τις ίδιες «καλές» ιστορίες που αποδείχτηκαν αργότερα πως ήταν του Μπαρκς. Από τις παιδικές αναμνήσεις μου όμως, μου έμειναν και οι άλλες, κάποιες ιταλικές, που με σόκαραν σαν παιδί και μου προκαλούσαν απορίες. Ήταν σχεδόν επώδυνες να τις διαβάσεις. Σαν να προέρχονταν από ένα παράλληλο σύμπαν, με απίστευτη σκληρότητα, με καμία ελπίδα εξιλέωσης για κανέναν, όπου και τα σκίτσα ακόμα φάνταζαν κάπως εφιαλτικά.

 

Οι απορίες μου έχουν να κάνουν με το ποιοι τα σκίτσαραν και το πώς ή γιατί το είχαν δει έτσι.

 

Αν μπορώ να θυμηθώ κάποια από αυτά, ένα είχε να κάνει με το κυνήγι για το Κέρας της Αμάλθειας, με κατάληξη τη νήσο του Πάσχα και μια περίεργη μονομαχία με αβγά. Άλλη ιστορία, ο Ντόναλντ επιστρέφει από τον πόλεμο (Εμφύλιος με Βόρειους-Νότιους;) και βρίσκει την φάρμα της γιαγιάς στα χέρια όχλου πιστωτών που πλιατσικολογούν εγκληματικά. Και ένα σε μορφή παραμυθιού, με τον Σκρουτζ να έχει δαχτυλίδι που του επιτρέπει να μεταμορφώνεται, οι Λύκοι που ανακαλύπτουν μια σπηλιά και ένας από αυτούς αλλάζει σε δράκο, η Νταίζη σε ρόλο αμαζόνας, ο Κύρος που φτιάχνει ένα ξίφος για τον Ντόναλντ αλλά το ξίφος μένει…πλαδαρό, και μια μονομαχία Ντόναλντ Γκαστόνε που ο Ντόναλντ χάνει επειδή έχει ένα τρωτό σημείο στο πόδι. Βία, πόνος, εξευτελισμός, αλλά και το φάσμα του θανάτου (ο Λύκος-δράκος σκάει από το πολύ γέλιο). Ίσως υπάρχουν ένα δύο άλλες που δεν θυμάμαι. Εσένα Διονύση σου θυμίζουν τίποτα όλα αυτά;

 

(Και σαν έξτρα, αλλά άλλου σκιτσογράφου, αναφέρω εκείνο με την μαγική ντάμα που κλέβουν οι Λύκοι, η ντάμα που πολλαπλασιάζει έναν κόκκο ρυζιού, και που καταλήγει σε ένα είδος Τρωικού πολέμου σε ένα εξωτικό νησί).

[Oberon]

Αυτό με τον Τρωικό Πόλεμο το θυμάμαι. Μου είχε αρέσει η ιστορία. Η άλλη που λες με το ξίφος κλπ, πρέπει να ήταν μια μεταφορά από το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν και είναι η πιο τρομακτική ιστορία Ντίσνεϋ που έχω διαβάσει ποτέ! Ακόμα φοβάμαι να την ξαναδώ!

Υποψιάζομαι πως ήταν του Romano Scarpa, αυτές οι τόσο παράξενες και σουρεαλιστικές ιστορίες, αλλά δεν είμαι σίγουρος. Μπορώ να το ψάξω όμως.

 

Πάντως υπήρξαν πολλές Ιταλικές ιστορίες που ήταν εξ ίσου καλές με του Μπαρκς, αν και χωρίς τη δική του "κλασσικότητα" και πιθανά και καλύτερες. Μία που θυμάμαι και που απορώ ακόμα πώς πέρασε από τη λογοκρισία της Disney Italia, και γενικά της Disney δεν είχε να κάνει με τη Μάτζικα αλλά με το Ντόναλντ.

 

Ο Ντόναλντ για μια φορά αρνείται κατηγορηματικά να αναλάβει την όποια αποστολή θέλει να του αναθέσει ο θείος του. Ο Σκρουτζ θυμώνει τόσο πολύ ώστε χρησιμοποιεί τη εξουσία του για να κάνει τη ζωή του Ντόναλντ και των ανηψιών τόσο ανυπόφορη σε σημείο να μην έχουν καν να φάνε τίποτα. Αναζητώντας είτε δουλειά, είτε φαγητό μέσα στην πόλη, και αντιμετωπίζοντας την εχθρότητα των κατοίκων - που φοβούνται το Σκρουτζ και τους εκβιασμούς του - παίρνει ένα τούβλο, σπάει τη βιτρίνα ενός μπακάλικου και κλέβει ένα μεγάλο σαλάμι. Ένας αστυνόμος τον βλέπει, και ο Ντόναλντ αντί να το σκάσει ή να ακολουθήσει τον αστυνόμο, τον κοπανάει με το σαλάμι στο κεφάλι και φεύγει για το σπίτι του και τα πεινασμένα ανήψια του. (To τι γίνεται μετά ακριβώς δεν το θυμάμαι, πάντως σίγουρα έπεσε και κάποια "παρέμβαση" από τη Γιαγιά Ντακ.)

Αυτό είναι ένα τόσο "γεμάτο" πολιτικό σχόλιο, με εμφανές νόημα, και τόσο διαφορετικό από άλλες ιστορίες που μου έχει μείνει ως σήμερα.

 

Όσο για το γιατί ο Ντόναλντ δεν έλκεται από τον ερωτισμό της Μάτζικα? Είναι απλό νομίζω (πέρα από τα περί παιδκού κόμικ κλπ).

Ο Ντόναλντ φοβάται πάρα πολύ τη Μάτζικα, όπως έχει δείξει άπειρες φορές, γιατί ήδη ασκεί πάνω του τεράστια έλξη.

Είναι μεγαλύτερη σε ηλικία - η Μάτζικα πρέπει να είναι μεταξύ 35 και 45 ετών, ενώ ο Ντόναλντ και η Νταίζυ γύρω στα 25-27-, είναι η πιο εξωτική και παράξενη γυναίκα που ξέρει, και αυτό προφανώς τον τρομάζει πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε φόβο για τις δυνάμεις της. Eίναι η άνγωστη λίμπιντο, σε αντίθεση με τη Νταίζυ ή άλλες πάπιες που είναι πολύ πιο κοντά στα νερά του.

Εξ άλλου σε όλες τις ιστορίες που ο Ντόναλντ έρχεται αντιμέτωπος μαζί της, χωρίς την παρουσία του Σκρουτζ, η αντίδρασή του είναι τρόμος. Έστω κι αν έχει γίνει κάποτε έως και μαθητευόμενός της. Το interaction τους ήταν απίστευτο.

Όσο για τη Μάτζικα? Ο μόνος που έχει την ικανότητα να την τρομοκρατήσει είναι ο Φέθρυ, γιατί είναι ακόμα πιο αλλοπρόσαλλος και "χαοτικός" από την ίδια! Το interaction τους ήταν ακόμα πιο απίστευτο!! ;)

 

(Δε θα μιλήσω για την ερωτική έλξη ανάμεσα στο Σκρουτζ και τη Μάτζικα, μάλιστα έχει υπάρξει και fan ιστορία με ρεαλιστικό σχέδιο με αυτό το θέμα, γιατί θα γίνει τσόντα το τόπικ, και μην ξεχνάμε πως είναι ένα οικογενειακό τόπικ εδώ, σε ένα οικογενειακό φόρουμ. Μη μας πάρει χαμπάρι η Disney και αρχίσει τις μηνύσεις!). :tongue:

 

Εdit: Ευχαριστώ για τα καλά λόγια για την παρουσίαση. Χαίρομαι που σας θύμησα όμορφες αναμνήσεις, ειδικά αυτές τις τόσο άσχημες μέρες που περνάμε. Keep on talking, people! ;)

Edited August 28, 2007 by Dain

[RaspK]

Να πω εδώ ότι ο Ντόναλντ μοιάζει να βγαίνει από τα νερά του με τη Μάτζικα σ' ένα χώρο πολύ πιο γενικό, παρότι και η λίμπιντο παίζει ένα ρόλο. Παρότι ο Ντόναλντ έχει κάνει σχόλια, προσπάθειες, και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, συνήθως δείχνοντάς τον αρκετά σεξιστή και κλασικό άντρα που νιώθει ότι οι γυναίκες δεν μπορούν ή πρέπει να κάνουν κάποια πράγματα και άλλα τινά, νομίζω ότι η Μάτζικα τον σοκάρει με την αυτονομία της - είναι η φόρμα της... μοιραίας πάπιας που δε θέλει τον άνδρα να της φερθεί ευγενικά, εκτός αν νιώσει ωραία με αυτό (σπάνιο) ή αν τον εκμεταλλευτεί (το κάνει πού και πού).

 

Όσον αφορά το πόσος ερωτισμός διαπνέεται από αυτά τα έργα, νομίζω ότι εκεί τα πράγματα περιπλέκονται στην περίπτωση του Σκρουτζ. Οι Ιταλοί έχουν κάνει την Τζένη ουκ ολίγες φορές επίκεντρο, σε βαθμό να βάζουν το Σκρουτζ να ορκίζεται αιώνια αγάπη ή να φαίνεται ότι απλά κρύβεται ή διάφορα τέτοια. Οι Ιταλοί, επίσης, έχουν γράψει ιστορίες όπου εξελίσσονται διάφορα άλλα χαριτωμένα, όπως η περίπτωση της Μάτζικα που σκέφτεται και πέρνει τη μορφή μιας ψηλής, ξανθιάς πάπιας που, χάρει στο πόσο καπάτσα και ξύπνια είναι, προσλαμβάνεται από το Σκρουτζ... και τον «ρίχνει» παίζοντάς τ' ό,τι είναι κι αυτή τσιγ... ε, φειδωλή, για να παντρευτούν και να του πάρει πλαγίως τη δεκάρα (μία από τις ιστορίες που συμβαίνει ότι είπα και πιο πάνω με την Τζένη)!

[Oberon]

Πράγματι Παναγιώτη, η ιστορία αυτή είναι από τις πολύ καλές των σχετικά τελευταίων χρόνων. Στο παρακάτω site έχει μια περίληψη αυτής της ιστορίας, που αν και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Minnie που κυρίως απευθύνεται σε κορίτσια, οι χαρακτήρες είναι τόσο καλοφτιαγμένοι, το σενάριο τόσο λογικό, και οι πλευρές που αγγίζει τόσο στο Σκρουτζ όσο και στη Τζένη (Brigitta McBridge) την κάνουν από τις "νέες" κλασσικές ιστορίες.

 

http://www.sullivanet.com/duckburg/loves/amely.htm

 

Το όνομα της ταυτότητας που παίρνει η Μάτζικα είναι "Amely" από το Ιταλικό της όνομα "Amelia, la fattucchiera/strega che ammalia" που σημαίνει, κάπως ελεύθερα, "Αμέλια, η γητεύτρα/μάγισσα που κάνει μαγγανίες."

 

Η δε Τζένη, δημιούργημα του Romano Scarpa, είναι ο μόνος χαρακτήρας που δημιούργησε ο Ιταλός καλλιτέχνης που άρεσε τόσο στον Carl Barks ώστε όχι μόνο έστειλε ένα σκίτσο της Τζένη στον Scarpa αλλά είπε πως θα ήθελε να την είχε δημιουργήσει ο ίδιος!

 

Αυτό που λες για την αυτονομία της Μάτζικα πιστεύω πως είναι πολύ σωστό. Εξ άλλου η Μάτζικα, και γενικά οι μάγισσες, είναι συνήθως ανεξάρτητες και αυτοδύναμες ακόμα και σε πιο παλιές εποχές, κάτι που σίγουρα θα δημιουργούσε φόβο σε ένα κάπως "παλαιών αρχών" αρσενικό. Νομίζω όμως πως ο Ντόναλντ δεν είναι τόσο "macho" αλλά έχοντας άλλα διάφορα προβλήματα, θα προτιμούσε μια σχέση που θα του προσέφερε συντροφικότητα και ασφάλεια, παρά πάθος και μυστήριο, γι'αυτό και προτιμά τη Νταίζυ, αν και "παίζει" το μάτι του κι αυτουνού κατά καιρούς! :tongue: ;)

[Spock]

Φανταστική παρουσίαση για έναν καταπληκτικό χαρακτήρα των κόμικ! Kudos and thanks, Dain!

[Oberon]

Βump για δύο λόγους: Γιατί έχω πολύ καιρό να διαβάσω ιστορία με την αγαπημένη μου Disney witch και γιατί συζητάμε περί Ντίσνευ κόμικς στα status update του joidv. Magica Forever!!

[subdee]

Και καλά έκανες και έκανες bump το topic γιατί θα έχανα αυτή την όμορφη παρουσίαση της δεύτερης πιο αγαπημένης μου μάγισσας και βέβαια της πιο "καυτής" παρουσίας της Λιμνούπολης και όχι μόνο!

 

[Oberon]

Και καλά έκανες και έκανες bump το topic γιατί θα έχανα αυτή την όμορφη παρουσίαση της δεύτερης πιο αγαπημένης μου μάγισσας και βέβαια της πιο "καυτής" παρουσίας της Λιμνούπολης και όχι μόνο!

 

 

Χαίρομαι πολύ που σ'άρεσε, Κώστα. Μάλιστα σε δύο περίπου μήνες κλείνουν 50 χρόνια από την πρώτη εμφάνιση της Μάτζικα. Σίγουρα οι Ιταλοί κάτι το σπέσιαλ θα βγάλουν, δεν μπορεί!

 

 

Από περιέργεια, ποια είναι η πρώτη πιο αγαπημένη σου μάγισσα;

Edited September 4, 2011 by Oberon

[Zaratoth]

Από τους πιο αγαπημένους μου χαρακτήρες η Μάτζικα. Κρίμα που είναι από τους χαρακτήρες που μόλις σε 1 στα 10 και λίγα λέω κόμικ θα πετύχει το σκοπό της και δεν θα ηττηθεί.

[subdee]

 

Από περιέργεια, ποια είναι η πρώτη πιο αγαπημένη σου μάγισσα;

 

Μέχρι τώρα σαν χαρακτήρας και ομορφιά, είναι η Moiraine Damodred απο την κλασσική σειρά του Jordan. Αλλά ενδεχομένως να αλλάξει όσο ανακαλύπτω νέους χαρακτήρες σε νέους κόσμους!

[laas7]

Τι ωραιο τοπικ διονυση! Πραγματικα ομορφη παρουσιαση!

Δεν το ειχα δει νωριτερα

Πωπω που με ταξιδεψες! Μικρη διαβαζα μικυ μαους μετα μανιας , επαιζα ξυλο με τον αδερφο μου για τα περιοδικα αυτα.

Καναμε και οι δυο συλλογη απο το περιοδικο κομικ (επισης παιζαμε ξυλο για το ποιος θα το διαβαζει πρωτος-στιγμες οικογενειακης θαλπωρης με την μητερα μου να ουρλιαζει οτι θα το καψει)

Οι ιστοριες με τον Σκρουτζ και την Ματζικα και τον πολυαγαπημενο μου Ντοναλντ με τα ανιψακια ηταν παντα οι καλυτερες μου. Οι πιο ευφανταστες, οι πιο περιπετειωδεις... σχεδον αγωνιουσα για το τι θα γινει και ας ηξερα πως η δεκαρα παντα θα γλιτωνει!

Η Ματζικα ειναι απιστευτος χαρακτηρας (ασε που χαιρομαι που ειναι και γυναικα) αλλα ο δικος μου αγαπημενος χαρακτηρας ειναι ο Ντοναλντ... πεθαινω για τα νευρακια που τον πιανουν οταν δεν γινεται το δικο του, που ειναι και καλος και μαζεψε και μεγαλωνει τα ανιψακια του, λιγο η Νταιζυ με χαλαει (κρυοκωλη βρε παιδι μου)...Ολοι οι χαρακτηρες της λιμνουπολης ειναι απιστευτοι και ο Καρλ ισως ο καλυτερος ολων των εποχων!

[Oberon]

Χαχα. Όπως οι περισσότεροι, Μαριάντζελλα. Και γω τσακωνόμουν με τα αδέλφια μου ποιος θα πρωτοδιαβάσει το Μίκυ Μάους ειδικά όταν έβαζε ιστορίες με το Ντόναλντ τον οποίο λατρεύω, και πιο ειδικά με τη Ματζικάρα! Όσο για τη Νταίζη είναι απλά η τυπική δεσποινίδα της εποχής, αν και ομολογουμένως, περισσότερο δυναμική από π.χ. τη Μίννι που ήταν και είναι κάπως κατίνα. Μια που το ανέφερες πάντως έχουν υπάρξει ιστορίες (και συνεχίζουν να δημοσιεύονται πού και πού) με τη Μάτζικα και τη Νταίζη. Υπάρχει καλή "χημεία" μεταξύ τους.