Μια ζωή να θυμηθείς...

[Airbourne]

Όνομα Συγγραφέα: Chris Hunteris

Είδος: (φαντασία, τρόμος,)

Βία; (Ναι/)

Σεξ; (Ναι/)

Αριθμός Λέξεων: Αρκετές

Αυτοτελής; (Οχι.) (μέρος 1ο)

Σχόλια: (Ελπίζω να σας αρέσει, αν μου το ζητήσετε μπορεί να βάλω και την συνέχεια...)

 

 

-Ο κύριος Άντον σύσπασε τα χείλια του για λίγο και ένα ελαφρύ μειδίασμα αντανακλάστηκε, επάνω στην παγωμένη επιφάνεια της λίμνης. Δεν είχε περάσει και πολύ καιρός απο τότε που είχε χάσει την γυναίκα του, σε εκείνο το μοιραίο τροχαίο, που λίγο έλλειψε να του κοστίσει και την δική του ζωή, αλλά και τι δεν θα έδινε, για να βρίσκεται αυτός στην θέση της. Τα συναισθήματά του ήταν κλονισμένα και το ταραγμένο του πρόσωπο ζάρωσε, σε μια στιγμή ενθύμισης των περασμένων γεγονότων. Δυο χρόνια τώρα πάσχιζε να ξεφύγει απο την μοίρα του, μην μπορώντας ωστόσο να κάνει τίποτα.

 

Τα αυτοκίνητα, περνούσαν λίγο πιο κάτω στο ανηφορικό σημείο της λίμνης και αυτό του θύμιζε την γυναίκα του. Θα μπορούσε κανείς να πεί ότι ο κύριος Aντον δεν μπορούσε να γιατρευτεί απο το κακό που τον βρήκε, όμως μερικά πράγματα στο αχανές σύμπαν, δεν εξαρτιόνται πάντα απο εμάς αλλά υπάρχει κάτι το ανώτερο που διορθώνει την αδικία του κόσμου. Η ώρα ήταν περασμένες δύο το μεσημέρι και το στομάχι του κυρίου Άντον δεν έμοιαζε να συμμερίζεται τον ίδιο πόνο, έπρεπε να χωνέψει την τροφή του.

 

-Πάντα του άρεζε να κάθεται στην πάμπ του μάικ. Ένα ωραίο μέρος δεν μπορείς να πείς, απο αυτά που συνήθως οι πελάτες είναι είτε πρώην κατάδικοι είτε ρεμάλια και κατακάθια που δεν αντέχουν να προσαρμοστούν με το κοινό καλό του κοινωνικού συνόλου. Το μπάρ ήταν στολισμένο με αφίσες απο μηχανές και γυμνόστηθες κοπέλες να ξεμπροστιάζονται ανήθικα, σε πόζες που προκαλούσαν ακόμη και...ένας Θεός ξέρει τι, όμως τίποτα δεν πείραζε τους παρεβρισκομένους απο το να απολαμβάνουν τις απαίσιες σκέψεις τους κάθε φορά που αντικρύζουν τις φωτογραφίες. Αυτό ήταν και το μυστικό του μπάρ. Δίνει πάντα αυτό που ζητάει ο πελάτης. Το τραπέζι του κυρίου Άντον βρισκόταν στην γωνία της πάμπ και προς το τέλος του μαγαζιού. Καθόταν εκεί και απολάμβανε μια ωραία μπάντβάιζερ. Βυθισμένος και πάλι στις σκοτεινές του σκέψεις δεν μπορούσε να παρατηρήσει ότι απέναντί του καθόταν ένας απο τους πιο επικύνδινους εγκληματίες της περιοχής, ο τζάκ ο' χάρα.

-Ο τζάκο όπως τον αποκαλούσαν οι εχθροί του, ήταν γεννημένος μέσα σε ορυχείο και ως εκ τούτου τον αποκαλούσαν επίσης και μαύρο χασάπη. Σαν παιδάκι μπορούσε να πεί κανείς ότι ήταν ήσυχο αλλά ποιός μπορεί να ξέρει τι του επιφυλάσει το μέλλον ? Ο τζάκο σκότωσε για πρώτη φορά στην ζωή του την γάτα της κυρίας Μίνιβερ που τον γρατσούνισε καθώς αυτός πήγε να την χαιδέψει. Τα δολοφονικά του ένστικτα τον ακολουθούσαν απο τότε γιατί αυτό ήταν κάτι που τον έκανε να αισθάνεται ο μεγαλύτερος απο όλους, ακόμα και απο τον ίδιο Τον Θεό, που όπως πάντα λέει, -"δεν υπάρχει, γιατί αν υπήρχε θα τον είχα σπάσει ήδη στο ξύλο που δεν κάνει αυτό που θέλω !" Ο τζάκο μόλις είχε εκτίσει την ποινή του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας για ιδιαίτερα επικύνδινους εγκληματίες, αν και αυτός θεωρούσε τον εαυτό του ένα θύμα των περιστάσεων της ζωής. Οπλισμένος και με κοφτερό μυαλό, δυνατός σαν ταύρος και πονηρός σαν γάτα, αυτά ήταν τα δυνατά του σημεία πράγμα που ο κύριος Άντον δεν είχε την ικανότητα για την ώρα τουλαχιστον να διακρίνει. Τίποτα δεν έδειχνε να ανησυχεί αυτόν τον περίεργο άνθρωπο. Κοιτούσε περιφρονητικά τώρα τον κύριο Άντον καθώς τον έβλεπε που το στόμα του είχε κρεμάσει κάτω και τα μάτια του κοιτούσαν προς στο άπειρο. Όλα έδειχναν το επόμενο θύμα του. Είχε καιρό να κλέψει και πολύ περρισότερο να σκοτώσει αλλά αυτή του η λαχτάρα είχε κορυφωθεί σε σημείο που έπρεπε να το κάνει όπως και να έχει, τι διάολο είχε χτίσει με τόσο κόπο το όνομά του στην πιάτσα? Μπροστά του ορθονώταν το ανυποψίαστο θύμα, ένας άντρας ο οποίος παρακαλούσε να είχε πεθάνει αυτός στην θέση της γυναίκας του σε εκείνο το γαμημένο το τροχαίο που τους είχε χωρίσει για πάντα. Όλα ήταν περίεργα μα πολύ περίεργα στημένα. Ο δολοφόνος και το έτοιμο θύμα που δεν θα είχε και κανένα πρόβλημα να το σκοτώσουν. -"Τι διάολο σκέφτεσαι τόση ώρα ?" μίλησε με νταηλίκι στον κύριο Άντον. -"Νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνω πως θές να με φάς για να πάρεις αυτή την κολογαμημένη αμοιβή ?" -"Τι εννοείς, για τι αμοιβή μιλάς ?" απάντησε σαν να είχε μόλις ξυπνήσει απο λήθαργο...

 

-...-Ο πιτ είχε ένα ηλίθιο πονοκέφαλο, ο πίτ δεν μπορούσε να αναπνεύσει καλά, ο πίτ μόλις είχε φάει το περισσότερο ξύλο στη ζωή του και αυτό γιατί δεν μπορούσε να τα βρεί με την φίλη του, που δεν έλεγε να του κάνει μια φορά την χάρη και να τον αφήσει να την φιλήσει. Όχι ότι ήταν και καμιά τρελή απαίτηση αλλά αυτές οι γυναίκες γίνονται πολύ στριμμένες ώρες ώρες, τι άλλο να έκανε, προσπάθησε και αυτός με το ζόρι να πάρει αυτό που ήθελε, αλλά πήρε ένα γερό χέρι ξύλο όταν ο φίλος της, ο κανονικός και όχι ο κολλητός της όπως ήταν ο Πιτ, πετάχτηκε απο μια γωνία ξαφνικά και τον έκανε μπλέ μαρέ στις μπουνιές. Μπα, σίγουρα δεν άξιζε τέτοιος κόπος, εξ΄άλλου τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις "όλες οι γυναίκες ίδιες είναι"! Πάνε πάνω απο έξι μήνες τώρα που προσπαθούσε να την κερδίσει με πολλούς τρόπους και μπορεί με περηφάνια να πεί ότι τα κατάφερε πολλές φορές, αλλά μάταια τίποτα δεν είχε αίσιο τέλος. Τι δώρα της έκανε, τι λεφτά χαλούσε για κάτι που ποτέ του δεν κατάφερε να πετύχει. Αλλά τώρα ξέρει ότι αυτός φταίει πραγματικά για όλα και όχι η φίλη του έτσι και αλλοιώς αυτή δεν τον ήθελε, αυτός είχε κολλήσει σαν τσιμπούρι πάνω της. Άρα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα δεν έπρεπε να απελπίζεται μπορούσε να

βρεί κάποια άλλη και πιο όμορφη, σίγουρα πιο όμορφη, τώρα που το σκέφτεται καλύτερα, πως διάολο πετούσαν έτσι τα αφτιά της ? Το δωμάτιο του άστραψε ξαφνικά σαν αναπτήρας στο σκοτάδι. -"Έι τι κάνεις εκεί ?", φώναζε στην μητέρα του που μπήκε μέσα για να καθαρίσει το δωμάτιό του, κάτι που αυτός ποτέ δεν θα έκανε. -"Κλείσε αυτό το ηλίθιο φώς και βγές έξω", -Πώπω, πρωί πρωί τι όρεξη έχεις ?".

Η μητέρα του έκανε έναν μορφασμό και του φάνηκε ότι τον κορόιδεψε προς στιγμήν. Για λίγο του φάνηκε αρκετά παράξενο το γεγονός ότι είχε ξυπνήσει τόσο εύκολα. -Κακομοίρη πιτ δεν σε θέλει καμία για γκόμενο, όλες σε παρατάνε. Αυτή του η σκέψη γυρνούσε στο κεφάλι του όλη την νύχτα...

 

-Η ομίχλη είχε απο ώρα σκεπάσει όλα τα τετράγωνα που βρισκόταν κοντά στην λίμνη. Κάποιοι που δεν είχαν που να πάνε κάνανε και απο καμιά βόλτα γύρω της, θαυμάζοντας τα αξιοθέατα που οι πιο πολλοί απο εμάς ποτέ δεν παρατηρούμε.

 

-...Η μικρή μαίρη έπαιζε με τις κούκλες της, τι πρωτότυπο για ένα κοριτσάκι 13 χρονών. Η μαίρη μπορεί να φαινόταν κοριτσάκι αλλά στο μυαλό ήταν λίγο μεγαλύτερη και απο την πιο ώριμη 19αρα κοπέλα. Μόνο που η μαίρη ήταν ακόμη ένα παιδί, μερικά πράγματα δεν αλλάζουν όπως και αν το κάνουμε. Η μαίρη είχε μόλις τελειώσει το σχολείο. Τέλειωσε όλες τις τάξεις του σχολείου της και μάλιστα με άριστα και τώρα όταν θα ερχόταν η ώρα, θα επέλεγε το πανεπιστήμιο της αρεσκείας της μαζί με την θετή μητέρα της. Η μαίρη είχε κάποτε πραγματική μητέρα αλλά και πατέρα, ένα ατύχημα τους στέρησε απότομα την χαρά να καμαρώσουν την κόρη τους. Βέβαια η μαίρη δεν ήταν τελικά τόσο άτυχη γιατί υιοθετήθηκε απο ένα πολύ πλούσιο ζευγάρι, που δεν άφηνε να της λείψει τίποτα, τυχερή μαίρη. Κάπου κάπου τα βράδια η μαίρη έπαιζε μόνη της με τον φανταστικό της φίλο τον λούι. Αυτός της έκανε παρέα πάντα όταν οι γονείς της πηγαίναν σε αυτά τα ανούσια πάρτυ... Ο λούι την προστάτευε απο κάθε κακιά σκέψη μέχρι και απο τον σκελετό στην ντουλάπα, που μόλις πρίν ένα μήνα είχε πάρει το μάτι της κατα λάθος. Η μαίρη κουράστηκε να ντύνει τις κουκλίτσες της. Ήταν η ώρα για ύπνο...

-Πίσω στον κύριο Άντον λοιπόν, που μάλλον σε λίγο θα απολαμβάνει επιτέλους για αυτόν, τον ύπνο του δικαίου, έτσι που το πάει ο τζάκ.

 

-"Δεν γνωρίζω για ποιό πράγμα μιλάτε καλέ μου κύριε", απάντησε σαν να ξύπνησε , -"Κεριά και λιβάνια" , είπε με μίσος ο τζάκ, κανείς εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν τον είχε αποκαλέσει κύριο και πόσο περισσότερο καλό. -"Λέω, θές την αμοιβή που δίνουν για μένα ε?" -"Δεν θέλω τίποτα" λέει ο κύριος άντον, -"Μόνο να πεθάνω επιθυμώ τώρα". -Ένα βλέμα απορίας κυρίεψε τον τζάκ, σίγουρα τον δούλευε αυτό το άχαρο πλάσμα μπροστά του. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κάποιος ήθελε να πεθάνει μόνος του? Συνήθως παγίδευε τα θύματά του και κάπου εκεί τα σκότωνε γιατί δεν άντεχε να τα βλέπει να υποφέρουν. Αλλά εδώ τώρα ήταν κάτι το πρωτάκουστο, κανείς δεν του το είχε πεί τόσο ψυχρά. -"Λοιπόν μου φαίνεσαι αρκετά κακός για να με σκοτώσεις, σίγουρα θα έχεις κάνει και φυλακή, άντε λοιπόν πάμε, πιστεύω ότι είμαι έτοιμος απόψε". Είπε ο κύριος Αντον αποφασισμένος...

 

-Ζούσε συνεχώς ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν του, ανίκανος να ξεπεράσει τους φόβους και τις προκαταλήψεις του. Ο μάικ ζούσε μόνος του εδώ και πολλά χρόνια. Ο πατέρας του, του είχε αφήσει λίγα λεφτά πρίν πεθάνει και αυτά ήταν που τον συντηρούσαν τους τελευταίους τρείς μήνες. Σαν παιδί ο μάικ ήταν ζόρικος, χωρίς αδέρφια και πολλούς συγγενείς, είχε όλο τον χώρο δικό του και ποτέ δεν μάλωσε με κανέναν αφού σχεδόν πάντα γινόταν το δικό του.

Κάποιες φορές όμως είναι καλύτερα να υποχωρούμε και αυτό το ήξερε καλά ο μάικ, μόνο που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα όταν ο πατέρας του αποκεφάλισε την μητέρα του μπροστά στα μάτια του με ένα παλιό τσεκούρι, που είχαν πάντα στην αποθήκη για να κόβουν τα ξύλα για το τζάκι τους. Ο πατέρας του αυτοκτόνησε καρφώνοντας το κεφάλι του, με δύναμη επάνω σε μια μεγάλη πρόκα που είχαν για να κρεμάνε τα λαμπάκια των χριστουγέννων. Ο Mαίκ έπαιζε με τα παιχνίδια του τότε. Τα χρόνια πέρασαν και ο μάικ με την βοήθεια παιδοψυχολόγων κατάφερε να ξεφύγει απο τους εφιάλτες του, για λίγο όμως...

 

>-Απο απόκομμα εφημερίδας: 
  
 -Τριπλή εξαφάνιση έχει προκαλέσει την ανησυχία στους κατοίκους της μικρής πόλης του Μπρίστοου, κάποιοι μάρτυρες ανέφεραν στις τοπικές αρχές ότι κοντά στο λοφάκι Φόξιερ, εκεί που βρίσκεται και η εγκατελελειμένη κατοικία του μανιακού επιστήμονα που εξαφανίστηκε το ίδιο παράξενα, όσο και τα τρια μέλη της εκπαιδευτικής εκδρομής των προσκόπων, παρουσιάστηκαν λάμψεις έντονου φωτός στον ουρανό ωστόσο σχετική έρευνα δεν ανέδειξε κανένα στοιχείο σχετικά με την υπόθεση και οι αρχές θεώρησαν το γεγονός ώς στατικές εκφορτίσεις της ατμόσφαιρας. Η έρευνα θα συνεχιστεί μέχρι να βρούν κάποιο στοιχείο...

 

-"Άσχημα τα πράγματα" , -Νομίζω πώς κάτι παράξενο συμβαίνει εκεί". Είπε ο Τζόν στον φίλο του, τον κρίς καθώς στεκόταν σχεδόν όρθιος ανάμεσα στο τραπέζι και στον δίσκο που είχε το πρωινό του φαγητό. -Δεν ξέρω, όλο τέτοια συμβαίνουν κάθε μέρα, τι νομίζεις ότι είναι φάκελος Χ ? -"Μπορεί", απάντησε ο πίτ. -"Δεν έχεις ακούσει για τον μεσημερά" ? -"Για ποιόν" ? είπε με έκπληξη ο κρίς, -"Για αυτόν που είχε απαγάγει 7 παιδάκια και τα είχε κρύψει στο δάσος, ώστε να τα δώσει τροφή για την μάγισα της περιοχής, μιας και οι ακρίδες του είχανε φάει την σοδειά !" -"Ω ! Τι τρέλα υπάρχει στον κόσμο μας ? ", απάντησε ο κρίς. -και εμείς τι νομίζεις ότι μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας? Να αλλάξουμε τον κόσμο? -Κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό. -Δίκιο έχεις, είπε ο κρίς -Κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για όλα αυτά τα τραγικά περιστατικά που συμβαίνουν μακρυά απο εμάς και πότε πότε και δίπλα μας.

 

-...Βρισκόταν μέσα σε έναν σκοτεινό διάδρομο στο υπόγειο ενός νοσοκομείου και γύρω του έβλεπε σκιές στα τζάμια των γραφείων που βρισκόταν εκεί. Είχε ανατριχιάσει και ίσως να του πάγωνε και το αίμα αν εκείνος ο βόμβος που τελικά κατέληξε να γίνει ένας πολύ οξύς ήχος δεν τον ξυπνούσε απότομα. Ο πίτ σηκώθηκε και κοίταξε βιαστικά την ώρα 15:37. -Που να πάρει ο διάολος, είπε, -Γιατί δεν με ξύπναγαν νωρίτερα? Μάλλον είχε ξεχάσει ο κακομοίρης ότι μάταια η μητέρα του είχε προσπαθήσει να το κάνει επι ώρες, αλλά αυτός έμοιαζε χαμένος και το μόνο που έκανε ήταν να την διώξεi πολύ άχαρα, σκεπτόμενος την χαμένη, την γκόμενα!...

-Συνεχίζεται...

[Airbourne]

Να υποθέσω ότι είναι αρκετά κακογραμμένη ; Αν θέλετε μπορείτε να κάνετε ένα σχόλιο για να δώ αν αξίζει να την συνεχίσω...

[tetartos]

Έχει ενδιαφέρον! Μου αρέσει που είναι γεμάτη με ιδέες, γεγονότα, ιστορίες για τον κάθε χαρακτήρα. Επίσης το ύφος σου είναι άμεσο και ρέει. Σε ορισμένες περιπτώσεις η αφήγησή σου θυμίζει έντονα προφορικό λόγο, που από τη μια με χαλάει από την άλλη όμως μου αρέσει, γιατί με κάνει να νιώθω πιο άνετα. Μια-δυο σκηνές θα μπορούσαν να με ανατριχιάσουν ευχάριστα, όπως η ιστορία των γονιών του Μάικ, αλλά δεν πρόλαβαν.

 

Αναρωτιέμαι αν έχει συνέχεια, τέλος - αν συνδέονται οι ιστορίες με κάποιον τρόπο μεταξύ τους. Αν δηλαδή την ξέρεις κι εσύ ή αν γράφεις κι όπου σε πάει. Μέχρι τώρα η εναλλαγή των χαρακτήρων/υποθέσεων δεν μου έδωσε κάποια εντύπωση συνοχής κι αυτό με ενοχλεί. Θα μπορούσα να αντέξω ένα ξεκίνημα με 3 το πολύ 5 χαρακτήρες, που θα τους είχες αναπτύξει αρκετά, ώστε να μην τους ξεχάσω μετά από δυό παραγράφους αλλά νομίζω ότι έχει ξεπεραστεί λίγο το εύρος της βραχύχρονης μνήμης μου!

 

Η γραμματοσειρά που διάλεξες δε με βοηθάει στην ανάγνωση, ούτε και οι αλλαγές της μέσα στο κείμενο. Μια εφημερίδα δε θα είχε τέτοιο τρόπο γραφής, εκτός κι αν ήταν πραγματικά ερασιτεχνική. Τέλος, υπάρχουν αρκετά γραμματικοσυνακτικές ασυνέπειες και καναδυό ορθογραφικά (άσε που τα κύρια ονόματα γράφονται με κεφαλαίο). Αυτά απλά για να ομορφύνουν την εμπειρία της ανάγνωσης!

 

Αν δεν έχεις την ιστορία ολοκληρωμένη στο μυαλό σου, ίσως θα ήταν καλύτερο πρώτα να τη σχεδιάσεις στο μυαλό σου και μετά να την αποτυπώσεις στο (ηλεκτρονικό) χαρτί. Αν ξέρεις ήδη τι θα γίνει, δοκίμασε να μας τη διηγηθείς μέχρι το τέλος, για να δούμε και την ιδέα σου.

[Naroualis]

Ο Τέταρτος με κάλυψε απόλυτα. Το μόνο που θα είχα να προσθέσω είναι ότι δε φτάνει σε τέχνη τα υπόλοιπα κείμενά σου. Να υποθέσω ότι είναι κάπως παλιότερα γραμμένο; Κάποιες φορές είναι καλό να ξέρουμε πού πρέπει να μπει βαθιά το νυστέρι.

[HELHEIMEN]

Μου άρεσε η ιστορία σου. Απο τις σπάνιες φορές ο συγγραφές αφήνει την προσωπικότητα του να σχηματιστεί για χάρη του αναγνώστη.

 

Ελπίζω να διαβάσω κι άλλες ιστορίες σου...