Τζον Στάινμπεκ (John Steinbeck)

[D'Ailleurs]

Ο Τζων Στάινμπεκ είναι απο τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Εχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία του και μου αρέσουν πολύ οι εικόνες του για την αμερική και η άποψη του για τις ανθρώπινες σχέσεις και την κοινωνία. Διαβάζει κανείς; Αν ναι ποια είναι τα αγαπημένα σας βιβλία; Εμένα το "Τορτιγια Φλάτ", "Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες" και το "Ανατολικά της Εδέμ".

• Η Χρυσή Κούπα (Cup of Gold) (1929)
  
• Οι Βοσκές του Παραδείσου (The Pastures of Heaven) - συλλογή διηγημάτων (1932)
  
• Σ' Έναν Άγνωστο Θεό (To A God Unknown) (1933)
  
• Η Πεδιάδα της Τορτίγια (Tortilla Flat) (1935)
  
• Σε Αμφίβολη Μάχη (In Dubious Battle) (1936)
  
• Άνθρωποι Και Ποντίκια (Of Mice And Men) (1937)
  
• Η Μακριά Κοιλάδα (The Long Valley) - συλλογή διηγημάτων (1938)
  
• Τα Σταφύλια της Οργής (The Grapes of Wrath) (1939)
  
• Η Θάλασσα του Κορτέζ (Sea of Cortez) (1941)
  
• The Forgotten Village - σενάριο (1941)
  
• Το Φεγγάρι Έπεσε (The Moon is Down) (1942)
  
• Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες (Cannery Row) (1945)
  
• Οι Ταξιδιώτες (The Wayward Bus) (1947)
  
• Το Μαργαριτάρι (The Pearl) (1948)
  
• Ρωσικό Ημερολόγιο (A Russian Journal) (1948)
  
• Burning Bright - θεατρικό (1950)
  
• Ανατολικά της Εδέμ (East of Eden) (1952)
  
• Viva Zapata! - σενάριο (1952)
  
• Γλυκιά Πέμπτη (Sweet Thursday) (1954)
  
• Η Σύντομη Βασιλεία του Πιπίνου (The Short Reign of Pippin IV) (1957)
  
• Ο Χειμώνας της Διχόνοιας (The Winter of Our Discontent) (1961)
  
• Ταξίδι με τον Τσάρλι: Αναζητώντας την Αμερική (Travels With Charley: In Search of America) (1962)
  
• Αμερική και Αμερικάνοι (America and Americans) - δοκίμιο (1966)
  

[heiron]

Εχω διαβασει μονο ενα-το κατα πολλους καλυτερο του και εκ των κλασικοτερων εργων της παγκοσμιας λογοτεχνιας-το Τα σταφυλια της οργης.

 

Προσωπικα μου προκαλεσαν οργη για την απογοητευση που μου προκαλεσαν.Ισως το πιο υπερτιμημενο βιβλιο που εχω διαβασει.Το ειχα σταματησει καμποσες φορες αλλα τελικα μετα απο ενα χρονο παιδεματος το τελειωσα να δω τι στο καλο του βρισκουν ολοι...απλα για να ξενερωσω.

ΟΚ,περνα καποια μηνυματα,εχει ρεαλιστικους διαλογους και καλοφτιαγμενους χαρακτηρες και πολλα αλλα.Αλλα δεν ειναι η κουπα του τσαγιου μου που λενε και οι Αγγλοσαξονες.

Edited September 6, 2007 by heiron

[Cosmo]

Έχω διαβάσει τα :

Τα σταφύλια της οργής

Άνθρωποι και ποντίκια

Τα οποία εκτός των άλλων έχουν γίνι και καταπληκτικά θεατρικά

και :

 

Σ' έναν άγνωστο Θεό

Ο δρόμος με τις φάμπρικες

 

Στη πραγματικότητα εκτός απο τα θεατρικά του τα υπόλοιπα τα βρήκα και εγώ αρκετά υπερτιμημένα, αλλά με πραγματικά καλούς διαλόγους.

[Nienor]

Το άνθρωποι και ποντίκια είναι από τα πολύ αγαπημένα μου βιβλία. Μέσα σε πολύ λίγες σελίδες καταφέρνει να ξεδιπλώσει ένα ολόκληρο σύμπαν, να σε βάλει μέσα του και να το ζήσεις μαζί με την αδικία του. Νομίζω πως είναι ένα πραγματικά καλό βιβλίο.

 

Τα σταφύλια της οργής τα θυμάμαι κι εγώ ελάχιστα για να είμαι ειλικρινής άρα μάλλον δε μου πολυάρεσε. Μπορεί να είναι η ιδέα μου αλλά η Θάλασσα του Κορτέζ (που από τι βλέπω στη βιβλιογραφία επάνω είναι το αμέσως επομενο) πραγματεύεται πάνω κάτω τα ίδια θέματα και τα αντιμετωπίζει σαφώς καλύτερα. Ωριμότερα ίσως.

 

Σαν συγγραφέας γενικά μου αρέσει κι εμένα πολύ. Διαβάζω ευχαρίστως κάτι δικό του όταν πέσει στα χέρια μου.

[D'Ailleurs]

Προτείνω τότε σε όλους όσους δεν άρεσαν "Τα σταφυλια της οργής" να διαβάσουν το "Ο δρόμος με τις φάμπρικές" και το "Γλυκεία Πέμπτη" που είναι το σίκουελ. Είναι τα δύο πιο αισιόδοξα και παρείστικα βιβλία του!

[BladeRunner]

Δεν ήξερα ότι υπήρχε τόπικ για τον Στάινμπεκ, να που το έμαθα Λοιπόν, το 2012 διάβασα δυο βιβλία του μεγάλου αυτού Αμερικανού συγγραφέα, πρώτα το Το Φεγγάρι κατέβηκε χαμηλά και λίγες μέρες αργότερα το πιο πολυδιαβασμένο του, το Άνθρωποι και ποντίκια. Έγραψα και από ένα σχόλιο για το κάθε βιβλίο ξεχωριστά, εδώ και εδώ, αντίστοιχα.

 

Και πριν από λίγο τελείωσα το Ο δρόμος με τις φάμπρικες: Είναι από τα βιβλία που δεν έχουν πλοκή. Θα μπορούσε να συνεχιστεί για εκατό σελίδες ή να ήταν μικρότερο κατά είκοσι ή τριάντα, χωρίς να κάνει κάποια μεγάλη διαφορά. Όμως, διάολε, η γραφή και οι χαρακτήρες μ'έκαναν να το διαβάσω γρήγορα και σχεδόν χωρίς διακοπές, σαν να ήταν κάνα αγωνιώδες θρίλερ. Η ιστορία κινείται γύρω από τον Δρόμο με τις φάμπρικες στο Μοντερέι της Καλιφόρνια, κατά την δεκαετία του τριάντα και βλέπουμε την καθημερινή ζωή πολλών από τους κατοίκους του δρόμου αυτού. Τον Κινέζο έμπορα Λι Τσονγκ, τον Μακ και την παρέα του που ζουν όπου βρουν και βγάζουν λεφτά όπως λάχει, τον Δόκτορα με το βιολογικό του εργαστήριο, τον Ανρί τον ζωγράφο που ούτε Γάλλος είναι ούτε καν ζωγράφος, και πάει λέγοντας. Γενικά πρόκειται για φτωχόκοσμο και παρακολουθούμε πως τα βγάζει πέρα καθημερινά. Η ιστορία δεν είναι καθόλου καταθλιπτική και ούτε πεσιμιστική, αντίθετα η ατμόσφαιρα είναι αρκετά ευχάριστη και υπάρχει μια γενικότερη αισιοδοξία, παρά τις καθημερινές δυσκολίες και την γενικότερη φτώχεια που πλήττει τους χαρακτήρες. Για παράδειγμα ο Μακ: Σπάνια τον βρίσκεις μ'ένα κέρμα στις τσέπες του, παρ'όλα αυτά ζει την ζωή του όσο πιο έντονα γίνεται. Από κει και πέρα, η γραφή επίσης μου άρεσε, είχε κάτι το ξεχωριστό και το ωραίο και η μετάφραση του Κοσμά Πολίτη βοήθησε πολύ. Κατά την γνώμη μου δεν φτάνει το επίπεδο του Άνθρωποι και Ποντίκια, όμως αξίζει να διαβαστεί για την λογοτεχνική και ιστορική του αξία. 8/10

Edited August 16, 2014 by BladeRunner

[notis58]

Μου έρεσαν όλα τα βιβλία του Στάϊνμπεκ που έχω διαβάσει κατά καιρούς, αλλά νομίζω το αριστούργημά του είναι το "Ανατολικά της Εδέμ". Εδώ ξεπερνάει τον εαυτό του, παρ' όλο που στην θεματολογία μοιάζει με αρκετά γνωστά του έργα. Μια ξεριζωμένη οικογένεια στην Καλιφόρνια προσπαθεί να δημιουργήσει την δική της Εδέμ, αλλά οι δύο γυιοί της οικογένειας αντιπαραβάλλονται με τον Βιβλικό μύθο του Κάϊν και του Άβελ με ιδανικό τρόπο, ενώ και ο πατέρας φαίνεται να παίρνει τον ρόλο του Αδάμ. Μέσα στο ζοφερό σκηνικό της Αμερικάνικης οικονομικής κρίσης, τους απέραντους καλλιεργημένους τόπους και την ανθρώπινη σκλαβιά, ο συγγραφέας αλληγορεί για να δείξει την ματαιότητα στους αιώνες.

Edited October 2, 2014 by notis58

[vaggelis]

Μόλις τελείωσα το "Ο δρόμος με τις φάμπρικες" και το βρήκα αρκετά καλό, καλοραμμένο, ευαίσθητο, αισιόδοξο και με αρκετό χιούμορ σε αντίθεση με άλλα έργα του όπως το "Άνθρωποι και ποντίκια" και το "Σταφύλια της οργής".

Περιγράφει τις ζωές των ανθρώπων που ζουν σε ένα δρόμο του Μοντερέυ με πολύ συμπάθεια, χωρίς να έχει κάποια συγκεκριμένη πλοκή ή συγκεκριμένους πρωταγωνιστές, διαβάζεται πολύ ευχάριστα (μιας και είναι και μικρό) και θα μπορούσε στο ίδιο μοτίβο να περιγράφει τις ζωές των ηρώων του και για άλλες 200 σελίδες χωρίς να βαρεθείς. Έχει πολύ καλές περιγραφές, ολοκληρωμένους χαρακτήρες και γενικά περνάς πολύ καλά διαβάζοντάς το.

8/10

[Cassandra Gotha]

Διάβασα το Άνθρωποι και Ποντίκια, και το βρήκα υπέροχο και καταπληκτικό (ναι, όλα αυτά ) και ένα απ' τα καλύτερα πράγματα που έχω διαβάσει. Λυπητερό, αλλά όχι μίζερο, ούτε άρρωστο. Απλά, γρήγορα, χωρίς ζουμ πάνω στη δυστυχία, λέει τα όσα έχει να πει. Και είναι πολλά αυτά.

[gregacm]

Τελειωσα κι εγω το Ανθρωπο και Ποντικια. Οπως τα λεει η Cassandra. Μικρο αλλα δυνατο αναγνωσμα! Θα παρω και το Δρομο με τις Φαμπρικες σε κανα επομενο παζαρι.

[vaggelis]

Τελειωσα κι εγω το Ανθρωπο και Ποντικια. Οπως τα λεει η Cassandra. Μικρο αλλα δυνατο αναγνωσμα! Θα παρω και το Δρομο με τις Φαμπρικες σε κανα επομενο παζαρι.

Το "Δρόμο με τις φάμπρικες" το είχα αγοράσει πρόσφατα από την Πρωτοπορία με 1,20€.

Απ' τι κατάλαβα είναι η έκδοση που είχε κυκλοφορήσει παλιότερα ως προσφορά από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία και τώρα την πουλάνε στα βιβλιοπωλεία. Έκδοση σε φτηνό χαρτί αλλά την δουλειά της την κάνει.

[vaggelis]

Διάβασα "Το φεγγάρι έπεσε" και μου άρεσε αρκετά όπως και όλα τα βιβλία του Στάινμπεκ που έχω διαβάσει.

Το βιβλίο αναφέρεται, έμμεσα, στην εισβολή των Γερμανών στην Νορβηγία, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και παρακολούθει τις σχέσεις των δύο λαών και το πως αυτές αλλάζουν, από την παραίτηση των ηττημένων και την έπαρση των νικητών στην άρχη, ως την έναρξη του ανταρτοπόλεμου στη συνέχεια.

Ο Στάινμπεκ δεν αντιμετωπίζει τους Γερμανούς ως τέρατα αλλά ως συνηθισμένους ανθρώπους που απλά ακολουθούν εντολές και στο τέλος διαπράτουν εγκλήματα ακόμα και αν ξέρουν ότι είναι λάθος.

Το βιβλίο διαβάζεται εύκολα, έχει πολύ καλούς χαρακτήρες και από τις δυό μεριές και η ιστορία αν και μικρή είναι πολύ ωραία.

9/10

[Cassandra Gotha]

Διάβασα το Ανατολικά της Εδέμ. Ο πρώτος τόμος του μου άρεσε πολύ, αλλά ο δεύτερος ξεχύλωσε και στο τέλος ξεφούσκωσε τελείως. Επειδή προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι για Βιβλικές ενσαρκώσεις, δεν χάρηκα ιδιαίτερα με αυτό που έκανε με τον Κάιν και τον Άβελ. Οι αγαπημένοι μου χαρακτήρες ήταν ο Λη και ο Σάμουελ Χάμιλτον, ενώ η οικογένεια του "Αδάμ" με έκανε να βαριέμαι (η μάνα των παιδιών είχε ένα ενδιαφέρον, μέχρι ένα σημείο όμως κι αυτή). Γενικά, το βιβλίο και μου άρεσε και με κούρασε (σε βαθμό να στενάξω μέχρι να τελειώσουν οι σελίδες). Νομίζω πως ο Στάινμπεκ ήθελε να μιλήσει για τους ανθρώπους, να περιγράψει χαρακτήρες και να μπει μέσα στο μυαλό τους, (πράγμα που έκανε πολύ καλά), και δεν τον ενδιέφερε μία πλοκή. Ίσως είναι από τους συγγραφείς που τους προτιμώ στα σύντομα κείμενά τους, γιατί σ' αυτά δεν προλαβαίνουν να χάσουν το νήμα. 

 

Αγαπημένα στοιχεία:

οι διάλογοι Λη - Σάμουελ, κάποιες σοφίες διάσπαρτες, το χιούμορ, η αγάπη για τη φύση και η ειλικρινής ματιά προς αυτήν.

[Cassandra Gotha]

Το Μαργαριτάρι.

Καταπληκτικό!
Από τις πιο ζωντανές αναγνώσεις που έχω κάνει, δαγκωνόμουν, έσφιγγα γροθιές, πρέπει να ήμουν πολύ αστείο θέαμα.

[BladeRunner]

      

Το κόκκινο πουλάρι

Τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ, ήταν τον Αύγουστο του 2014. Και πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί τόσο καιρό δεν είχα πιάσει κάποιο βιβλίο του στα χέρια μου, από τη στιγμή που μου αρέσει σαν συγγραφέας. Το βιβλιαράκι αυτό μπορεί να μην ανήκει στα αριστουργήματα του συγγραφέα και ίσως να μην είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό του έργο, όμως είναι αρκούντως καλογραμμένο και γεμάτο εικόνες και νοήματα. Υποτίθεται ότι σαν βιβλίο απευθύνεται περισσότερο σε νεανικό κοινό, μιας και ο πρωταγωνιστής είναι ένας δεκάχρονος που ζει με την οικογένειά του σε ένα ράντσο στην Καλιφόρνια και την όλη ιστορία την παρακολουθούμε από τη δική του οπτική, όμως δεν είναι ένα παραμυθάκι για να περάσει η ώρα. Υπάρχουν κάποιες πολύ όμορφες εικόνες και περιγραφές της φύσης και της καθημερινής ζωής στο ράντσο, όμως υπάρχουν και κάποιες σκληρές και στενάχωρες σκηνές, με το τέλος να είναι αρκετά έντονο και γεμάτο συμβολισμούς. Συμπερασματικά: Ένα ωραίο βιβλίο μιας άλλης εποχής, που δεν έχει χάσει τη δύναμή του. Προτείνεται άνετα για ανάγνωση, αλλά ίσως όχι για πρώτη επαφή με το έργο του συγγραφέα.

8/10

Edited July 17, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου (Εκδότης από αριστερά προς τα δεξιά: Γράμματα, Άγκυρα, Γκοβόστη, Γκοβόστη).

[BladeRunner]

    

Σε αμφίβολη μάχη

Πέμπτο βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ που διαβάζω, μετά το "Το φεγγάρι κατέβηκε χαμηλά", το "Άνθρωποι και ποντίκια", το "Ο δρόμος με τις φάμπρικες" και το "Το κόκκινο πουλάρι", και πραγματικά απορώ με τον εαυτό μου γιατί δεν έχω διαβάσει περισσότερα έργα του, για ποιο λόγο διαβάζω ένα στη χάση και τη φέξη, λες και η συλλογή μου δεν είναι γεμάτη με βιβλία του, λες και δεν μου αρέσει ο τρόπος γραφής και σκέψης του. Τι να πω, πρόκειται για έναν εξαιρετικό συγγραφέα, οξυδερκή και με δυνατή πένα, και στο συγκεκριμένο βιβλίο αναδεικνύει με ρεαλιστικό και κυνικό τρόπο έναν ολόκληρο κόσμο, μια ολόκληρη εποχή. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι από τα πιο πολιτικοποιημένα του συγγραφέα, μιας και περιγράφει με ένταση και ρεαλισμό το χρονικό της απεργίας εκατοντάδων εργατών συγκομιδής μήλων στην Καλιφόρνια, και όλο τον αγώνα τους απέναντι στους μεγαλοκτηματίες και τις επίσημες Αρχές της περιοχής. Είναι ένα βιβλίο που λέει κάποιες σκληρές αλήθειες, που δεν ωραιοποιεί καταστάσεις και που δεν παρουσιάζει τους αγώνες της εργατιάς με κάποια ρομαντική διάθεση. Η γραφή είναι πολύ καλή και οξυδερκής, με ρεαλιστικές περιγραφές και φυσικούς διαλόγους, ενώ διαβάζεται πραγματικά πολύ εύκολα. Πρέπει να διαβάζω συχνότερα Τζον Στάινμπεκ, με τη γραφή και τις ιστορίες του με ταξιδεύει σε άλλα μέρη και άλλες εποχές, και με βάζει σε διάφορες σκέψεις.

9/10

Edited July 17, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου (Εκδότης από αριστερά προς τα δεξιά: Ζαχαρόπουλος Σ. Ι., Καμπανά, Παπαγάλος).

[BladeRunner]

Ταξίδια με τον Τσάρλι: Αναζητώντας την Αμερική

Για αρκετά χρόνια έψαχνα την εξαντλημένη έκδοση της Νεφέλης χωρίς κανένα αποτέλεσμα, μέχρι μάλιστα που έχασα κάθε ελπίδα ότι θα το έβρισκα. Να, όμως, που οι εκδόσεις Παπαδόπουλος έκαναν την ευχάριστη έκπληξη και πλέον το βιβλίο επανακυκλοφορεί στα ελληνικά, με την ίδια μετάφραση, σε μια πολύ ωραία και προσεγμένη έκδοση. Και φυσικά το έπιασα αμέσως στα χέρια μου για να το διαβάσω επιτέλους (αφού τόσο καιρό το ήθελα πώς και πώς), αν και βέβαια έχω πολλά άλλα βιβλία του Στάινμπεκ να με περιμένουν στη λίστα με τα αδιάβαστα. Τέλος πάντων, σας κούρασα με το άσχετο μπλα μπλα μου, αλλά να, αυτό μου συμβαίνει όταν μόλις τελειώνω ένα καταπληκτικό βιβλίο που ήθελα τόσο πολύ να διαβάσω: Πολυλογώ ασυστόλως. Λοιπόν, πρόκειται για ένα φοβερό ταξιδιωτικό χρονικό γεμάτο εικόνες, συναισθήματα και σκέψεις κάθε είδους, από μια Αμερική που δεν υπάρχει πια, ή που (μπορεί να) υπάρχει εδώ κι εκεί. Ο Στάινμπεκ με την καταπληκτική του γραφή με πήρε από το χεράκι, με έβαλε μέσα στο υπέροχο φορτηγάκι του μαζί με τον ίδιο και το φοβερά συμπαθητικό κανίς του ονόματι Τσάρλι, και με ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες των αρχών της δεκαετίας του '60, λίγο πριν συμβούν κάποιες πολύ μεγάλες αλλαγές στην Αμερικάνικη κοινωνία (πού να ήξερε ο καημένος τι επιφύλασσε το κοντινό μέλλον!). Ο Στάινμπεκ με οξυδέρκεια, χιούμορ και φιλοσοφική διάθεση (αλλά και με την υποκειμενική του ματιά) αναδεικνύει την Αμερική της εποχής του, τους ανθρώπους και τα τοπία σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, προσπαθώντας ίσως να βγάλει μια άκρη για το τι είναι η Αμερική (οι ΗΠΑ δηλαδή) και ποιοι είναι οι Αμερικάνοι. Προφανώς δύσκολα βγάζεις άκρη με τέτοια ζητήματα, πάντως εγώ απλώς πέρασα τέλεια διαβάζοντας τις εμπειρίες του από το ταξίδι αυτό. Φυσικά με έβαλε στη διαδικασία να ψάξω για μέρη, γεγονότα και ανθρώπους που αναφέρονται στο βιβλίο και με έκανε να θέλω να κάνω κι εγώ ένα ανάλογο ταξίδι, αν και μάλλον μου λείπει η αποφασιστικότητα που χρειάζεται για κάτι τέτοιο (καθώς κι ένα γέρικο και συμπαθητικότατο κανίς για παρέα). Τέλος πάντων, το βιβλίο ήταν ακριβώς όπως το περίμενα με βάση την ποιότητα του συγγραφέα του και τη θεματολογία του, χαίρομαι που το διάβασα, το απόλαυσα κυριολεκτικά από την πρώτη μέχρι την τελευταία πρόταση, και οφείλω να πω ότι δεν ήθελα να τελειώσει με τίποτα, πολύ ευχαρίστως θα διάβαζα και διακόσιες ή και τριακόσιες επιπλέον σελίδες με όλα όσα είδε και σκέφτηκε ο εξαιρετικός αυτός συγγραφέας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του. Ελπίζω κάποια στιγμή να βρω και το "Ρωσικό ημερολόγιο", ένα επίσης ταξιδιωτικό βιβλίο που σίγουρα θα έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον.

9.5/10