ποίημα #3

[rodonaura]

#3

Μια μουντζούρα στο χαρτί -

ακόμη μια μουντζούρα στο χαρτί! - βαδίζεις,

χέρι με χέρι στάχτες και παρελθόν.

Κακοτράχαλο το μονοπάτι, απρόσκοπτο το μέλλον,

η μια μετά την άλλη οι μουντζούρες, μαύρισε η ψυχή.

Παλεύεις, λες δεν ανασαίνεις, μόνο στενάζεις˙

δεν ταιριάζουν εύκολα οι λέξεις…

Σάμπως ταιριάζουν οι άνθρωποι;

Απολίθωμα στα έγκατα αρχέγονης συνείδησης,

απομεινάρι δυσβάσταχτης λαχτάρας

για αλήθειες δυσθεώρητες,

έκφανση θείας πρόνοιας ετούτη η μαρτυρία˙

σαν η τέχνη δεν είναι έκφραση,

αλλά ανάγκη,

σαν ο έρωτας δεν είναι απόλαυση,

αλλά ανάγκη,

σαν ο πόνος δεν είναι λύτρωση,

αλλά ανάγκη,

το συναίσθημα δεν είναι ανάγκη˙ είναι ζωή!

Έβρεξε πάλι το απόγευμα.

Η αντάρα διαλύθηκε, σαν πρόβαλε το γέλιο της.

Αυτή υπάρχει!

[mformelina9]

Συγγνωμη για την φρασεολογία αλλά όταν κάνεις εκείνο που γουστάρεις σε γουστάρω περισσότερο,όπως εδώ! ._

[Nienna]

Μου φαίνεται σαν αυτό το ποίημα να έχει πολλά-πολλά πολύ όμορφα πράγματα μέσα χωρίς όμως να δένει ως σύνολο. Δίνει την αίσθηση ότι υπάρχουν ιδέες, δυνατότες [ταλέντο, αν θες], αλλά όχι αρκετή εμπειρία για να βάλει αυτό το δημιουργικό χάος σε κάποια τάξη. Όχι κατ' ανάγκη αποστειρωμένη τάξη, απλώς μια τάξη. Λίγο η στίξη δεν είναι και πολύ σαφής, λίγο τα άλματα που κάνουν οι συνειρμοί σου δεν τ' ακολουθεί ο αναγνώστης γιατί δεν τον ενημερώνεις γι αυτά [απλώς πας την κάμερα από το σημείο Α στο σημείο Β κατ' ευθείαν χωρίς να δείξεις λιγάκι απ' τη διαδρομή] επέρχεται αυτή η άναρχη αίσθηση στο αποτέλεσμα.

 

Το σημείο που μου άρεσε περισσότερο [πραγματικά πολύ] είναι το "Δεν ταιριάζουν εύκολα οι λέξεις... σάμπως ταιριάζουν οι άνθρωποι;". Πανέμορφος στίχος. Επίσης μου άρεσε πολύ και το μοτίβο με το "αλλά ανάγκη", μου άρεσαν για την ακρίβεια τα δυο πρώτα "αλλά ανάγκη", και όχι το τρίτο, γιατί νομίζω πως έχει λιγότερο βάρος από τα προηγούμενα δύο στην πραγματικότητα [μιας και πραγματική ανάγκη για πραγματικό πόνο δεν υπάρχει, ξέρω ότι θα διαφωνήσεις, αλλά ίσως ορίζουμε διαφορετικά τον πραγματικό πόνο - ο πόνος που αποζητά ο μαζοχιστής δεν κατατάσσεται για μένα στους πραγματικούς γιατί ανακουφίζει περισσότερο από όσο πονάει, το ίδιο και ο δίκαιος πόνος-τιμωρία, ή ο πόνος-ξύπνημα-απόδειξη ζωής, ή ο μελαγχολικός πόνος της απόλαυσης κάποιου έργου τέχνης...]. Ακριβώς επειδή το τρίτο μου φαίνεται λιγότερο ισχυρό από τα άλλα δύο, αυτό το μοτίβο μου φαίνεται λιγάκι σαν τέχνασμα [δεν εννοώ πως τα τεχνάσματα είναι κακά, συγγραφικά τεχνάσματα χρησιμοποιούμε όλοι και καλά κάνουμε] που ζορίζεται στο τέλος. Και τώρα που είπα τέλος, μου άρεσε αρκετά και το τέλος.

 

Μου άφησε καλή εντύπωση γενικά το ποίημα, αυτήν που αναφέρω και στην πρώτη παράγραφο. [Το ότι δηλαδή υπάρχει σίγουρα υλικό, και σίγουρα δρόμος για βελτίωση.]

 

Αυτά τα ολίγα, φιλικά.

Edited November 17, 2007 by Nienna