Παλιόπαιδα...

[Naroualis]

Ναι, Παλαμήδης. Ο ανδρειότερος όλων.

[Guest Dune]

E, στο θέμα Θησέας υπάρχει και η ιστοριούλα με τον Ιππόλυτο -γιος του από την Αμαζόνα Αντιόπη- και τη Φαίδρα. Ο Θησέας είχε πα΄ρει και την Αριάδη και τη Φαίδρα μαζόι του, όμως στη Νάξο που σταμάτησαν να βρουν νερό, ένα όνειρο ήρθε από το Διόνυσο και του είπε να την αφήσει και να φύγει, γιατί ο θεός την ήθελε για την πάρτη του. Βέβαια αυτό δεν τον εμπόδισε να παντρευτεί την αδελφούλα της... Κι η μητέρα του Ιππόλυτου είχε πεθάνει σε μια yet another κακή στιγμή του ήρωος.

 

Οπότε λαδι ο ήρωάς μου Θησέας. Η Αριάδνη έμεινε με τη θέληση της στη Νάξο και πήρε Θεό αντί ημίθεο-ήρωα. Αρα μάλλον απλά το ξέχασε το πανί ουτε κατάρες ούτε ξόρκια απλά αυτή η αγάπη των αρχαίων συγγραφέων να επαληθεύουν πάντα τις προφητείες τους.

[Oberon]

Ναι, πήρε θεό που όμως συμβαίνει να είναι ο πιο γυναικάς και άπιστος από όλους και ο πιο μπεκρής. Σώθηκε η κοπέλα!

 

(ΟΚ, προφανώς υπάρχει βαθύτερος συμβολισμός αλλά ας κάνουμε και λίγο χιούμορ, ε? Δεν προσβάλουμε κανέναν, ε?)

[Guest Dune]

Ναι, πήρε θεό που όμως συμβαίνει να είναι ο πιο γυναικάς και άπιστος από όλους και ο πιο μπεκρής. Σώθηκε η κοπέλα!

 

(ΟΚ, προφανώς υπάρχει βαθύτερος συμβολισμός αλλά ας κάνουμε και λίγο χιούμορ, ε? Δεν προσβάλουμε κανέναν, ε?)

 

Αφού το επιτρέπεις να κάνουμε και λίγο χιούμορ, ο Θεός που πήρε, αφού είναι πιό γυναικάς και πότης και, όπως λέει και η μυθολογία, Θεός του κεφιού, μάλλον τον έσκιζε τον Θησέα (κι ας είναι ο ήρωας μου) στις προσωπικές επιδόσεις. Οποτε μ άλλον ικανοποιήθηκε πολύ η Αριάδνη και δεν θα ειχε κανένα λόγο να ρίχνει κατάρες για τα πανιά. Μάλλον ξέχασε αι τα πανια΄και τον Θησέα πρίν ακόμη σαλπάρουν από τη Νάξο απορροφημένη στους χορούς και τα γλέντια πάσης φύσης με το Διόνυσο.

[Oberon]

Xιούμορ μπορούμε να κάνουμε γενικώς και δεν είναι θέμα αν το "επιτρέπω" ή όχι, αρκεί να μην προσβάλουμε κάποιον ή κάτι, και αρκεί να μη γίνεται καφενείο ένα τόπικ (ειδικά τόπικς που αφορούν σε κριτικές έργων).

 

Αφήνοντας το αναγκαίο σπαμ τώρα, ήθελα να πω πως κάθε χαρακτήρας, κάθε ήρωας ή θεός τόσο στους Ελληνικούς μύθους όσο και σ'αυτούς άλλων λαών είναι πολυδιάστατος και πολυερμήνευτος. Μπορεί κανείς να δει ένα μύθο ή ένα μυθικό χαρακτήρα τόσο με μια πιο ρεαλιστική/πραγματιστική/κυριολεκτική προσέγγιση, όσο και με πολλούς άλλους τρόπους, συμβολικά και αλληγορικά, μεταφυσικά και φιλοσοφικά, ηθικά και επιστημονικά ακόμα.

 

Ακριβώς γι'αυτό σχεδόν κάθε τέτοιος χαρακτήρας ποτέ δεν παρουσιάζεται σαν αποκλειστικά "άσπρος" ή "μαύρος", και ακόμα και στη λογοτεχνία αυτοί οι χαρακτήρες που έχουν μέσα τους αντιφάσεις και συγκρούσεις είναι και οι πιο ενδιαφέροντες.

 

Ειδικά ο Προμηθέας είναι από τους πιο αγαπημένους μου για πάρα πολλούς λόγους, κυρίως για την όλη ηθική του και για τον γιγάντιο συμβολισμό του. Είναι ένα εκπληκτικό πρότυπο!

Edited September 13, 2007 by Dain

[heiron]

"Ακριβώς γι'αυτό σχεδόν κάθε τέτοιος χαρακτήρας ποτέ δεν παρουσιάζεται σαν αποκλειστικά "άσπρος" ή "μαύρος", και ακόμα και στη λογοτεχνία αυτοί οι χαρακτήρες που έχουν μέσα τους αντιφάσεις και συγκρούσεις είναι και οι πιο ενδιαφέροντες."

 

Ναι,αλλα για αυτο ξεκινησα το τοπικ.Στα πιο "κλασικα" φαντασυ οι ηρωες ειναι καλοι καγαθοι.Ο Αραγκορν ας πουμε θα επρεπε να απατησει την Αργουεν με το μωρο απο το Ροαν να κανει κι ενα πιτσιρικι που αργοτερα θα το σκοτωνε η κατι τετοιο.Αλλα παραειναι "ιπποτικος" για κατι τετοιο,ετσι;

 

Στο παραδειγμα του Θησεα.Οσα αναφερθηκαν τον κανουν αρκετα "παλιοπαιδο" πιστευω.Αθετησε την υποσχεση στην κοπελα που τον ερωτευτηκε και τον βοηθησε,την παρατησε και πηρε την αδερφη της,καταραστκε και σκοτωσε ετσι το γιο του,πηγε και αρπαξε ενα κοριτσακι με πονηρους σκοπους...ΚΑι μιλαμε για ενα κλασικο "καλο" ηρωα ετσι;Τον ιδρυτη των Αθηνων κατα καποιο τροπο,απο τους τοπ ηρωες της ελληνικης μυθολογιας κτλ.

(Το πως τα πηγε η Αριαδνη μετα, λιγο μας νοιαζει.Αν σε κερατωσει η γυναικα σου με τον αδερφο σου και σε παρατησει και φυγει για τα ξενα,θα σε χαλασει κι ας τα φτιαξεις αργοτερα με καποια σουπερ σταρ)

 

Παρεπιπτοντως ο Παλαμηδης οντως ηταν γαματος.Ο τυπος που την εφερε στον Οδυσσεα δε θα μπορουσε να περασει απαρατηρητος,ετσι;

Edited September 14, 2007 by heiron

[RaspK]

Δεν ξέρω αν είναι καλός καγαθός με τη συνολική ερμηνεία ο Aragorn... Αν μη τι άλλο, σέρνει μαζί του χιλιάδες εν γνώσει του στο θάνατο, δίνοντάς τους την ελπίδα της νίκης - όχι ότι το έχουν σίγουρο, αλλά τους την δίνει.

 

Εγώ λατρεύω πραγματικά τον Προμηθέα για πολλούς λόγους (για όσους δεν το θυμούνται, btw, υπάρχει και πιο εκτενής εξήγηση για το πώς τους έδωσε τη φωτιά, ενώ σημαντική είναι και η ύπαρξη του αδερφού του, του Επιμηθέα).

[Guest Dune]

(Το πως τα πηγε η Αριαδνη μετα, λιγο μας νοιαζει.Αν σε κερατωσει η γυναικα σου με τον αδερφο σου και σε παρατησει και φυγει για τα ξενα,θα σε χαλασει κι ας τα φτιαξεις αργοτερα με καποια σουπερ σταρ)

 

Είναι και θέμα οπτικής. Γιατί αν πάω με τη γυναίκα μου κρουαζιέρα, σταματήσουμε σε ένα νησί για πιπί κι εγώ τα φτιάξω με μία Θεά, και δεν βλέπω την ώρα να φύγει και να μας αφήσει στον έρωτά μας, ίσως ειναι το ελάχιστο να της πώ (άν έχω αδερφό διαθέσιμο βέβαια) "και μήν στεναχωριέσαι, να, πάρε και τον αδερφό μου γκόμενο να με θυμάσαι"

[Guest roriconfan]

Ξεφύγαμε μήπως από το γενικότερο θέμα;

 

 

Σκεφτείτε απλά ότι σε άλλες εποχές ισχύανε άλλα ήθη. Στους περισσότερους αρχαίους λαούς, ήρωας σήμαινε κάποιος που γινόταν σπουδαίος στην μάχη και πηδούσε όποια μορφονιά έβρισκε στο διάβα του. Το ότι έκλεβε, εξαπατούσε και σκότωνε δεν θεωρούτανε ακριβώς κακό γιατί εκείνες τις εποχές η λέξη «αλλοεθνής» ήταν συχνά συνώνυμο του «εχθρός». Μόνο αδικίες προς συμπατριώτες πιάνανε σαν εγκλήματα. Μια δόση τραγικότητας με σεξουαλικά έκτροπα, προδοσίες και πράξεις εν βρασμό ψυχής κάνανε τις ιστορίες των αρχαίων ηρώων πιο πικάντικες. Διόλου απίθανο αν υπήρχανε και πολλοί ήρωες που είχαν πρέπουσα συμπεριφορά σε όλη τους την ζωή αλλά ξεχαστήκανε γιατί δεν είχανε ενδιαφέρον από την έλλειψη τραγικότητας.

 

 

Στον μεσαίωνα, το μοντέλο του ήρωα άλλαξε σε αυτό του ηθικού και πρέπων, το ιδανικό αρχέτυπο που επιβλήθηκε με την επικράτηση του Χριστιανισμού. Πλέον, η εξαπάτηση και η κλεψιά γίνανε ανήθικα χαρακτηριστικά, σε όποιον κι αν τα έκανε κάποιος. Ο δικαιολογημένος φόνος άλλαξε από το να σκοτώνεις αλλοεθνείς, στο να σκοτώνεις αλλόθρησκους ή ανήθικους και παρανόμους. Αυτό το αρχέτυπο πιστεύω ότι βοήθησε τους ανθρώπους παγκοσμίως να ανοιχτούνε και να συνεργαστούνε, καθώς οι ήρωες πλέον είχανε μια δόση συγχώρεσης, ομονοίας και αγάπης προς τους μετανιωμένους εχθρούς τους.

 

 

Τα τελευταία 50 χρόνια, ο κόσμος παγκοσμίως βίωσε πολλές απογοητεύσεις που αφορούνε την ηθική και την δικαιοσύνη. Χάρη στην τηλεόραση, οι περισσότεροι μας πλέον βλέπουμε πολύ υποκρισία και εκμετάλλευση γύρω από την ηθική και την δικαιοσύνη. Θρησκευτική μισαλλοδοξία, σεξουαλικά έκτροπα ιερέων, δολοφονίες επιφανών ανθρώπων και σφαγές στο όνομα του χρήματος έχουνε μεταδώσει μια απέχθεια προς την ψεύτικη ηθική που πιστεύανε όλοι ως τώρα σε διάφορους τομείς. Το αποτέλεσμα ήταν οι αντι-ήρωες, οι πρωταγωνιστές που ζούνε όπως θέλουνε και όχι όπως επιβάλει η κοινωνία. Επίσης, επειδή πλέον οι άνθρωποι δεν είναι μοιρολάτρες όπως ήταν στο παρελθόν, μπορούνε να υπάρχουνε τέτοιου είδους χαρακτήρες γιατί δεν υπάρχει πλέον η άποψη ότι τους ανήθικους τους κεραυνοβολεί ο Θεός ή τους στέλνει στην κόλαση μετά θάνατο.

 

 

Τα παρακάτω κομμάτια τα έχω πάρει από το κείμενο που έγραψα στο anime.gr στο θέμα «Anime και Ήρωες».

 

 

Εάν ήρωας είναι απλά κάποιος που «διακρίνεται για το ήθος, την αρετή και την αυτοθυσία του στην υπηρεσία ενός ανώτερου σκοπού» τότε θεωρητικά όλοι είναι ήρωες. Γιατί όλοι με το μυαλό τους πιστεύουν ότι αυτό που κάνουνε είναι το σωστό και το καλύτερο δυνατό, ασχέτως από το τι πιστεύουν οι υπόλοιποι γύρω τους.

 

 

Το ότι «κοιτάνε την πάρτη τους και πώς θα περνάνε αυτοί καλά» δεν σημαίνει ότι δεν είναι ήρωες. Κάποιος που κάνει κάτι χωρίς να του αρέσει ή χωρίς να έχει αντάλλαγμα και απλά βοηθάει και ωφελεί τους υπόλοιπους δεν λέγεται ήρωας. Κορόιδο λέγεται! Άλλωστε το να θέλεις να προστατέψεις τους φίλους σου και την οικογένεια σου μπορεί συγχρόνως να είναι και ιδανικό αλλά και εγωιστικό. Δεν υπάρχει πάντα καθαρός διαχωρισμός μεταξύ του τι είναι κερδοσκοπικό και τι όχι.

 

 

Θεωρητικά, ακόμα και αυτοί που βάζουνε τον εαυτό τους σε κίνδυνο για να βοηθήσουνε άλλους, αν δεν το κάνουνε για υλιστικό αντάλλαγμα, το κάνουνε τότε για αισθητικό. Είτε δηλαδή για να ακούσουνε το ηδονιστικό «Σε ευχαριστούμε! Είσαι ήρωας!» και να νοιώσουνε σαν το κέντρο του σύμπαντος, είτε γιατί τους αρέσει ο κίνδυνος και αποφασίζουνε να κάνουνε και κάτι παραγωγικό με αυτό τους το βίτσιο.

 

 

Χαρακτήρες με ιδανικά αλλά χωρίς προσωπικό συμφέρον είναι για εμένα άβουλα εργαλεία του κατεστημένου. Γιατί κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει αντικειμενική άποψη για το τι είναι σωστό και ηθικό. Κάθε πολιτισμός έχει διαφορετικές αρχές που συνεχώς αλλάζουνε ανάλογα με τις συγκυρίες (οι Βίκινγκς και οι Αζτέκοι είχανε ως ιδανικό την σφαγή!). Και όλα αυτά πάντοτε τα ψιλο-επιβάλουνε οι ισχυροί του κάθε έθνους για να ελέγχουνε τον λαό. Να σας θυμίσω τι φιλαράκια που ήτανε οι Αμερικάνοι με τους Ρώσους όταν πολεμούσανε τους Γερμανούς και τι άσπονδοι εχθροί γίνανε όταν τους νικήσανε; Την μια μέρα λέγανε «αυτά τα άξια παλικαριά, οι υπερασπιστές της δημοκρατίας και της ειρήνης, οι φίλοι μας οι Ρώσοι» και την επόμενη είπανε «η μάστιγα του Κομουνισμού, αυτοί οι απαίσιοι Ρώσοι!» Μπορεί αυτό να ακούγεται πολύ πολιτικό αλλά και πάλι, όλα με δημόσιες σχέσεις δεν καθορίζονται αν είναι ορθά ή όχι;

 

 

Άλλωστε οι ηθικοί και οι ανιδιοτελείς είναι στατικοί χαρακτήρες. Πόσο μπορείς να αντέξεις να βλέπεις έναν τύπο να κάνει τα ίδια και τα ίδια, απλά και μόνο επειδή του το επιβάλει ο νόμος ή το καθήκον; Θα συμπεριφέρεται σαν να μην έχει καν ελεύθερη θέληση αρά παύει να έχει και προσωπικότητα.

 

 

Άλλωστε οι άνθρωποι δεν χωρίζονται απλά σε καλούς και σε κακούς, όπως συνήθως μας το παρουσιάζουνε στην τηλεόραση. Όλοι έχουνε τα υπέρ και τα κατά τους και όλοι κατά καιρούς φέρονταν καλά και κακά. Δηλαδή, όσο οι Γερμανοί μας είχανε στην Κατοχή, η Γερμανία ήταν το κακό και η Ελλάδα το καλό της υπόθεσης. Αλλά μετά τον πόλεμο, πολλά εκατομμύρια Ελλήνων που πήγανε στην ξενιτιά βρήκανε δουλειά στην Γερμανία επειδή η Ελλάδα κυριολεκτικά τους «έκλασε» και οι όροι αντιστράφηκαν. Αυτό το γεγονός δεν κάνει ούτε τους μεν αλλά ούτε τους δεν κάτι συγκεκριμένο.

 

 

Και επειδή ξαφνικά μιλάω με παρατάξεις και όχι με άτομα, ακόμα και οι ίδιοι οι ήρωες μιας χώρας δεν είναι αγαπητοί παγκοσμίως. Για παράδειγμα, ο Κανάρης στον πόλεμο με τους Τούρκους έγινε ήρωας επειδή ανατίναξε την Τουρκική ναυαρχίδα. Οι Τούρκοι όμως τον καταριούνται γι’αυτό. Ας μη μπερδεύουμε λοιπόν το ότι αν κάτι μας συμφέρει είναι ιδανικό και καλό ενώ αν μας ζημιώνει είναι ανήθικο. Γιατί και οι G.I.Joe στο cartoon σώζανε σε κάθε επεισόδιο τον κόσμο από κακούς τρομοκράτες και ήταν η επιτομή του Αμερικάνου ήρωα αλλά στην πράξη ακόμα και σήμερα βομβαρδίζουνε αμάχους επειδή «μπορεί» να έχουνε χημικά όπλα και βασανίζουνε για πλάκα ανθρώπους στις φυλακές.

 

 

Επίσης συμφωνώ αυτό που ειπώθηκε ότι οι ήρωες είναι μια μορφή μεσσία (deus ex machina) που είναι με προφητεία δεδομένο ότι θα έλθει να σώσει τον κόσμο από το κακό. Πιο ψέμα δεν μπορεί να υπάρχει. Δεν γίνεται να περιμένουμε όλοι έναν ήρωα ή έναν μεσσία να έρθει να μας ξελασπώσει. Είναι σαν να λέμε ότι είμαστε ανίκανοι να κάνουμε κάτι από μόνοι μας αν δεν έρθει μια φωνή εξ ουρανού να μας επιβεβαιώσει ότι ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΣΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ. Και ότι σίγουρα θα το καταφέρει! Γιατί έτσι ειπώθηκε και δεν χωράει αμφιβολία!

 

 

Ή είναι χαζό να νομίζουμε ότι ακόμα κι αν γίνουμε ήρωες, όλοι θα μας αγαπάνε. Εδώ ο Κολοκοτρώνης έσωσε αλληλεπάληλα την Ελλάδα και τον φυλακίσανε οι ίδιοι οι Έλληνες για προδοσία 4 φορές. Και πόσους άλλους ήρωες δολοφονήσανε μπαμπέσικα από μόνοι τους, με πιο τρανό παράδειγμα τον Καποδίστρια. Και να μη ξεχάσω να αναφέρω και τον Ιησού, τον πιο γνωστό ήρωα/μεσσία που ήρθε για να σώσει ειρηνικά τον κόσμο και ο κόσμος του το ανταπέδωσε χαρακτηριστικά. Και αν αυτός ήταν Θεάνθρωπος και δεν πιάνει, σκεφτείτε τον Μαχάτμα Γκάντι ή τον Τζον Κένεντυ.

 

 

Ο κόσμος είναι γενικώς ηλίθιος. Από την μια ελπίζει για πραγματικούς ήρωες και από την άλλη τους σκοτώνει επειδή είναι πολύ τέλειοι και τους ζηλεύει.

 

 

Συνοψίζοντας, θα πω στα γρήγορα σε τι κατηγορίες χωρίζονται οι ήρωες.

 

 

1) Στα «ρομπότ», τους αγγελικά πλασμένους όπως τον Superman και τον Captain America που απλά είναι τέλειοι χωρίς αιτία και που προστατεύουνε τον κόσμο χωρίς να σκέφτονται ποτέ αν κάνουνε κάτι λάθος. Είναι εντελώς ψεύτικοι και βαρετοί για εμένα.

 

 

2) Στους «κολλημένους» που θέλουνε να πετύχουνε σε κάτι, όπως ο Ash Ketsam και ο Naruto ή να πάρουνε εκδίκηση από κάποιον, όπως ο Kenshiro στο Fist Of The North Star ή να προστατέψουνε κάποιον, όπως ο Ichigo στο Bleach. Είναι κολλημένοι σε έναν τρόπο σκέψης και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Εξίσου ψεύτικοι αλλά τουλάχιστον κατά καιρούς αναρωτιούνται αν κάνουνε κάτι λάθος και συνήθως θέτουνε ωραία διλήμματα γύρω από την φιλία και τον έρωτα.

 

 

3) Στους «παρωδούς» που κοροϊδεύουνε το κατεστημένο, όπως η Lina Inverse στο Slayers που παρωδεί τις επικές ιστορίες φαντασίας. Αυτοί έχουνε λίγη αληθοφάνεια αλλά μέσω από το γέλιο κοροϊδεύουνε τα ψεύτικα στερεότυπα των παραπάνω.

 

 

4) Στους «παρτάκηδες» που ουσιαστικά είναι αντι-ήρωες, όπως ο Spiel στο Cowboy Bebop και ο Onizuka στο GTO. Αντί να ακολουθούνε επουράνια ιδανικά, ζούνε στο σήμερα όπως γουστάρουνε. Οι περισσότεροι γίνανε έτσι από την απογοήτευση τους με το κατεστημένο και αν εφόσον έχουνε ωραίο ιστορικό, γίνονται υπερβολικοί μεν αλλά αρκετά ενδιαφέροντες.

 

 

5) Στους «πολυεπίπεδους» που σκέφτονται περίπλοκα και ζούνε σε έναν εξίσου περίπλοκο κόσμο που πλησιάζει σε ποικιλία και χαοτικότητα τον δικό μας. Τέτοιοι σπανίζουνε, καθώς είναι δύσκολο να τους δημιουργήσεις αλλά και απαιτούνε αρκετή αληθοφάνεια σε εμφάνιση. Επίσης ο κόσμος που θα βρίσκονται πρέπει να έχει μια λογική και πιστευτή αιτία για τα πάντα, οπότε δεν μπορεί να υπάρχουν mecha, χαζογκόμενες με χρωματιστά μαλλιά, υπερήρωες με μαγικά όπλα, τέρατα και γενικώς ότι τραβάει τον κόσμο να δει anime σήμερα. Κοινωνικές σειρές σαν το Kare Kano και διαστημικές σαπουνόπερες σαν το Legend of Galactic Heroes έχουνε εμφανισιακά κοινότυπους χαρακτήρες που όμως αισθητικά σκέφτονται και φέρονται σαν πραγματικοί. Οι αγαπημένοι μου!

 

 

Καλό θα είναι όταν κάποιος συγκρίνει έναν ήρωα με έναν άλλον, να ξέρει σε ποια κατηγορία ανήκει πρώτα. Συγκρίσεις μεταξύ διαφορετικών κατηγοριών γίνονται συχνά άτοπες, καθώς θα απευθύνονται σε άτομα με διαφορετικά γούστα.

 

 

Και για να μιλήσω πιο αυστηρά, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΗΡΩΕΣ! Μόνο μετά θάνατο αξίζει πραγματικά να δοθεί αυτός ο τίτλος. Και σίγουρα μην ακούτε αυτές τις αηδίες που κατά καιρούς ακούγονται στο χαζοκούτι. «Ήρωες η εθνική μας ομάδα στο πρωτάθλημα, θεός ο Τόκος, ίδαλμα ο Ψινάκης, must το νέο μοντέλο κινητού!» Ξυπνάτε χωριανοί!!! Σας κοροϊδεύουνε!!! Πραγματικοί ήρωες είναι αυτοί που δεν τα πιστεύουνε όλα αυτά και μπορούνε να κοιμούνται ήσυχα το βράδυ, χωρίς τύψεις από τυχών ανεπανόρθωτα λάθη τους και χωρίς φιλοδοξίες που περιλαμβάνουνε την παγκόσμια σωτηρία από τους εκάστοτε «κακούς» που μας πασάρει το κατεστημένο.

[heiron]

roricofan,μαλλον το παρακανες με το ποστ σου!Ειπαμε να επανελθουμε στο θεμα οχι να γραψουμε πραγατεια και να ξεφυγουμε παλι.Λιγο πιο συγκεκριμενος,παρακαλω.

Παντως το ζουμι της απαντησης σου ηταν η παραγραφος

"Σκεφτείτε απλά ότι σε άλλες εποχές ισχύανε άλλα ήθη. Στους περισσότερους αρχαίους λαούς, ήρωας σήμαινε κάποιος που γινόταν σπουδαίος στην μάχη και πηδούσε όποια μορφονιά έβρισκε στο διάβα του. Το ότι έκλεβε, εξαπατούσε και σκότωνε δεν θεωρούτανε ακριβώς κακό γιατί εκείνες τις εποχές η λέξη «αλλοεθνής» ήταν συχνά συνώνυμο του «εχθρός». Μόνο αδικίες προς συμπατριώτες πιάνανε σαν εγκλήματα. Μια δόση τραγικότητας με σεξουαλικά έκτροπα, προδοσίες και πράξεις εν βρασμό ψυχής κάνανε τις ιστορίες των αρχαίων ηρώων πιο πικάντικες. Διόλου απίθανο αν υπήρχανε και πολλοί ήρωες που είχαν πρέπουσα συμπεριφορά σε όλη τους την ζωή αλλά ξεχαστήκανε γιατί δεν είχανε ενδιαφέρον από την έλλειψη τραγικότητας."

 

Βεβαια τα διαφορετικα ηθη και εθιμα επαιζαν μεγαλο ρολο.Αν και οι ηρωες της ελληνικης μυθολογιας πχ-και οχι μονο-εκαναν πραγματα αδιανοητα και επαισχυντα για τους αρχαιους Ελληνες στην καθημερινη τους ζωη.Δηλαδη δεν πιστευω πχ καποιος εμπορος απο τη Ροδο να επαιρνε απο καποια πολη που εφευγε το αδερφακι της γκομενας του ως ομηρο και να το τεμαχιζε στο Αιγαιο για να μην τον πιασουν για φοροδιαφυγη(κι αυτο να μπορουσε να συγχωρεθει).

Απλα σε καποια φαση εγιναν ξαφνικα οι ηρωες πολιτικαλ κορεκτ και τωρα τελευταια ξανακανουν την εμφανιση τους πιο γκριζοι ηρωες.Πιο ρεαλιστικοι ισως και σιγουρα πιο ενδιαφεροντες.

Βλεπω τον Ντριζτ να σφαζει τερατα και μετα να αναρωτιεται "αχ,μηπως δεν επρεπε να τα σκοτωσω γιατι ειμαι καλος;" κι επειτα επαναπαυεται "οχι,ηταν κακα οποτε καλα εκανα που τα εσφαξα".Στο Ασμα της Φωτιας και του Παγου πχ θα δισταζε πριν το κανει-οχι μετα-και θα ηταν πλεον αργα για αυτον αφου θα ηταν νεκρος.Ασε που σαν χαρακτηρας παραειναι βαρετος.Παντα αυτο που θεωρειται καλο,σωστο και τιμιο θα κανει,τι να λεμε τωρα.Κι αμα κανει στο 100στο βιβλιο κατι κακο για αλλαγη θα κανει μπαμ οτι το γραφει ο συγγραφεας για να ξαφνιασει.

Edited January 10, 2008 by heiron

[The_Knight_who_says_Ni!]

Έτσι όπως αναπτύσσετε το τοπικ, ενα ερώτημα μου δημιουργείτε....πια η διαφορά του "αντί-ήρωα" με τον "τραγικό ήρωα"; δεν βλέπω καμία έτσι όπως γράφετε εδώ και τρεις σελίδες, τελικά πιες είναι; Αν και μάλλον θα καταλήξουμε οτι οι διαφορές είναι λίγες προβλέπω, ή τουλάχιστον, θα πούμε οτι έχουνε κάποιες αρκετές ομοιότητες...

 

 

 

Αυτά...τους ζυγούς πυκνώσατε, εϊ....διάλυση... :tongue:

[Παρατηρητής]

Αντί-ήρωας είναι αυτός που συμφωνεί και ταυτόχρονα δεν συμφωνεί με τα καθώς πρέπει ηρωικά ιδεώδη.

Παράδειγμα:

Ας υποθέσουμε μαι ιστορία όπου υπάρχει ένας ιππότης και ένας δολοφόνος. Η διαφορά τους είναι φανερή. Ο ιππότης θα θυσιαστεί για κάθε ιδανικό που θεωρείται από τον ίδιο, την κοιωνία του και τις ανώτερες δυνάμεις του κόσμου όπου ζει. Ο δολοφόνος είναι ένας δόλιος άντρας που το μόνο που τον νοιάζει στη ζωή είναι τα λεφτά. Ο συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί τον πρώτο για πρωταγωνιστή του έργου αλλά τον δεύτερο, τον δολοφόνο. Του αναθέτει μια περιπέτεια όπου άθελα του αναλαμβάνει την φύλαξη ενός παιδιού το οποίο έχει μέγιστη σημασία για τον κόσμο. Θα περάσει μια σειρά από άθλους που ίσως μόνο σε έναν ιππότη θα ταίριαζαν να αντιμετωπίσει ώστε να φυλάξει το παιδί, να το σώσει από τον παραμικρό κίνδυνο και να το μεταφέρει με ασφάλεια στον προορισμό του.

Αυτός είναι ένας τύπος αντι-ήρωα.

Ένας άλλος τύπος αντι-ήρωα είναι ο παραστράτης. Παράδειγμα ο ιππότης. Αφιερώνει όλα του τα χρόνια για τα σωστά ιδανικά μέχρι που κάποια στιγμή συνηδητοποιεί πως ο βασιλιάς πατέρας του είναι εκείνος που κάνει κατακτητικούς πολέμους στρέφοντας την ευθύνη στα άλλα βασίλεια με φθηνές δικαιολογίες. Από την απογοήτευση του ο ιππότης μετατρέπεται σε μια μίζερη πολεμική μηχανή που περιφέρεται από δω κι από κει δίχως σκοπό, ώσπου ένας θεός(δηλαδή ο συγγραφέας) να τον μπλέξει σε καμιά τριλογιά-οχταλογία-εκατονταλογία.

 

Τραγικός ήρωας μπορεί να είναι είτε ένας κλασσικός ποιητικός ήρωας είτε ενας αντι-ήρωας( η σκληρή μοίρα δεν κάνει διαχωρισμούς...). Συνήθως οι τραγικοί είναι εκείνοι που παρασύρονται από τα άσχημα πάθη τους, εκείνοι που πιάνονται μεγάλα κορόιδα, γενικά εκείνοι που κάνουν δύο σωστά και τριάντα λάθη, (άθελα ή θελητά).

Πχ. Η Αλεξάνδρα, η κόρη του θεού Άρη, έχει μεγαλώσει με καλές αρχές και εξυπηρετεί σωστά ιδανικά(υπεράσπιση ελευθερίας ας πούμε). Στη μάχη όμως, όταν το αίμα της ξυπνά, γίνεται ένα δαιμονικό θηρίο που διψά για σκοτωμό και αίμα. Δυνατή στα όπλα μα αδύναμη στο πάθος, όπως σκοτώνει ότι βλέπει μπροστά της, μολις η μάχη τελειώνει συνηδητοπειεί πως σκότωσε τον αγαπημένο της που πολεμούσε στο πλευρό της.

 

Από γνωστούς αντι-ήρωες μου αρέσει ο Ρέστλιν(ναι, ο μάγος που έχει τη δύναμη να καταστρέψει τα πάντα). Κοιτάει μόνο το συμφέρον του. Δεν είναι τόσο αυτό που με τραβάει επάνω του αλλά το ότι ο μοναδικός του εχθρός είναι ο ίδιος του ο εαυτός.

Από τραγικούς ο Ηρακλής. Στην αρχή τον θεωρούσα τον καλό ήρωα τον παραμυθιών. Αργότερα τον θεωρούσα ρεμάλι. Όταν άρχισα να ερευνώ βαθειά τη μυθολογία, κατάλαβα πως ήταν ο μεγαλύτερος τραγικός. Για σκεφτείτε να είστε ο παντοδύναμος γιος του παντοδύναμου θεού και να είστε μια ζωή υπηρέτης, χαμάλης, ότι αγαπάτε να πεθαίνει(ειδικά από το δικό σας χέρι) κι αν επιβιώσει να σας σκοτώσει εκείνο(Διηάνειρα)...