Στοχαστικές Διαδικασίες

[Naurgul]

Όνομα Συγγραφέα: Νικόλας Τ.

Είδος: κυβερνοπάνκ (νομίζω)

Αριθμός Λέξεων: 1230

Αυτοτελής: Όχι, μέρος 1ο

Σχόλια: Δανείζομαι πολλά πράγματα από το Ghost in the Shell. Χρησιμοποιώ αφηγηματικές τεχνικές από το Catcher in the Rye. Επίσης, το κείμενο περιέχει τις προσωπικές μου ιδέες για το πώς πρέπει να είναι μια ιστορία αυτού του είδους. Σίγουρα είναι κάπως κουραστικό στην ανάγνωση, αλλά ελπίζω όχι σε υπερβολικό βαθμό. Οι εξηγήσεις για το πώς δουλεύουν κάποια πράγματα δίνονται αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι πολύ περίπλοκες και ταυτόχρονα προσθέτουν κάτι χωρίς να είναι αναγκαίες για την κατανόηση. Αν κάποιος παρατηρήσει κάποια ασυνέπεια, λάθος ή υπερβολική αυθαιρεσία από επιστημονική άποψη, θα του ήμουν υπόχρεος αν με ενημέρωνε. Αρχικά την ιστορία την είχα σκεφτεί για RPG αλλά νομίζω η διασκευή δεν πάσχει από αυτό. Θα γράψω τη συνέχεια με την πρώτη ευκαιρία.

 

 

 

 

 

ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

 

Γεια σας. Σκεφτόμουν να ξεκινήσω με διαφορετικό τρόπο αυτές τις καταγραφές, αλλά τελικά αποφάσισα ότι οι εξηγήσεις προηγούνται. Στο Le petit prince ο πιλότος λέει ότι «στους μεγάλους αρέσουν οι αριθμοί», οπότε υποθέτω πως μιας και αποτελούν σημαντικό μέρος του πληθυσμού θα αρχίσω έτσι. Είναι το έτος 2030 και είμαι ένας δεκαπεντάχρονος. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια (δηλαδή από τότε που γεννήθηκα) η ανθρωπότητα προχώρησε πολλά βήματα μπροστά (ο προορισμός είναι άλλη ιστορία· περισσότερα για αυτό πιο μετά). Όλες οι εξελίξεις πυροδοτήθηκαν από ένα και μόνο τεχνολογικό επίτευγμα. Αυτά τα γεγονότα (ή μάλλον ένα μέρος τους) σκοπεύω να εξιστορήσω εδώ.

 

Τι είναι όμως αυτό το «εδώ» και τι σκοπό επιτελεί, ίσως αναρωτιέστε. Οι καταγραφές αυτές είναι το προσωπικό μου ημερολόγιο. «Εσείς» είστε το υποθετικό κοινό μου. Για κάποιο λόγο προτιμώ να έχω μεγάλο πλήθος για να εκφράζω τις σκέψεις μου παρά έναν έμπιστο φανταστικό φίλο που θα μου επέβαλλε να τον προσφωνώ με κάτι κοινότυπο, όπως «Αγαπητό Ημερολόγιο».

 

Σας έχω πει πόσο λατρεύω να παραθέτω ρήσεις άλλων; Ίσως το κάνω για να καλύψω την απουσία πρωτότυπης σκέψης, ίσως πάλι σημαίνει ότι είμαι συνετός αφού δεν καταφεύγω στην επινοητικότητά μου όταν η μνήμη μου με υπηρετεί με τόσο καλό υλικό. Πού ήθελα να καταλήξω με όλα αυτά που σας είπα τώρα; Α, ναι, για την ιστορία: Ίσως να μου αρέσει να χρησιμοποιώ λόγια και σκέψεις άλλων (στο κάτω-κάτω, δεν υπάρχει παρθενογένεση στη σκέψη) αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα καταγράψω την ιστορία αυτή για αρχειακούς λόγους. Αν μια ιστορία δεν έχει νόημα, τότε είναι καλύτερο να ξεχνιέται, νομίζω. Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη έχει νόημα, όμως, και συνδέεται άμεσα με μια άλλη ιστορία, τη δική μου, την οποία θα εξιστορήσω πιο μετά, καθώς θα τη βιώνω.

 

Συνεπώς, ο σκοπός του ημερολογίου αυτού δεν είναι άλλος παρά να με βοηθήσει να οργανώσω τις σκέψεις μου με λιγότερο χαοτικό τρόπο απ’ ότι στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου. Είμαι σίγουρος ότι βαθιά μέσα μου εύχομαι κάποτε τα περιεχόμενα του ημερολογίου μου να βρεθούν και να δημοσιοποιηθούν, αλλά πιστεύω πως ο λόγος που περιέγραψα προηγουμένως είναι ο πιο σημαντικός και δεν υπάρχει μόνο για να δικαιολογήσει την ανάγκη μου για δημόσια αναγνώριση.

 

Πριν αρχίσω τη διήγηση, θα ήθελα να παραθέσω ένα κείμενο που μου άρεσε όταν το βρήκα (παρόλο που είναι κάπως κακογραμμένο (τι ειρωνεία, δείτε ποιος το λέει αυτό) και παρωχημένο).

 

(σημείωση: να θυμηθώ να δώσω εξηγήσεις για τις αναδρομές μετά)

 

Οι άνθρωποι... Είναι αδιαμφισβήτητα το πιο ενδιαφέρον είδος στην πανίδα της Γης. Στην επιφάνεια, μοιάζουν σαν ένα οποιοδήποτε άλλο είδος, αλλά αν κανείς τους εξετάσει προσεκτικά, θα διαπιστώσει ότι όχι απλώς είναι κάτι διαφορετικό, αλλά είναι μοναδικοί, ίσως μια εξελιγμένη μορφή της ζωής... πιο σημαντικοί. Ίσως πάλι ο προορισμός τους, η λειτουργία τους μέσα στο οικοσύστημα είναι αυτό που τους κάνει τόσο ξεχωριστούς.

 

Τι είναι αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν, όμως; Αν ήθελε κανείς να το συνοψίσει σε μία λέξη, η απάντηση θα ήταν "Ο λόγος". Είτε εννοεί κανείς τον αρχέγονο τρόπο επικοινωνίας τους, είτε τη διαδικασία με την οποία εξάγουν λογικά συμπεράσματα, είτε θεωρήσει κανείς πως τα δύο αυτά ταυτίζονται, αυτή η μικρή λέξη περιγράφει τα πιο σημαντικά τους χαρακτηριστικά.

 

Όπως όλα τα ζώα, σχηματίζουν κοινωνίες, με ρόλους καθορισμένους για τα μέλη της, αλλά το να συγκρίνει κανείς μια ανθρώπινη κοινωνία με μια κοινωνία άλλων ζώων είναι υπεραπλούστευση. Τα δεσμά που τους ενώνουν μεταξύ τους, αόρατα και άυλα, παρόλα αυτά υπαρκτά, είναι τόσο εκλεπτυσμένα που η πολυπλοκότητα των σχέσεών τους και γενικότερα της κοινωνίας τους είναι πολύ μεγάλη.

 

Με τον λόγο, η ύπαρξή τους απέκτησε συνείδηση και οι γνώσεις τους σαν είδος δεν ήταν αναγκασμένες να περνούν από την αργή και βάρβαρη εξέλιξη του γενετικού κώδικα. Πολύ σύντομα, ξεπέρασαν τη γενετική διαδικασία της εξέλιξης με έναν ακόμη τρόπο: μπήκε στη ζωή τους η έννοια του τεχνητού· μπορούσαν να δημιουργήσουν εργαλεία για να εκτελέσουν εργασίες για τις οποίες το σώμα τους δεν ήταν ικανό.

 

Ολόκληρος ο πλανήτης τους ανήκει κατά μία έννοια· με την ίδια λογική που το ανθρώπινο σώμα ανήκει στον εγκέφαλό του. Είναι άραγε η ανθρωπότητα ο εγκέφαλος με τον οποίο η Γαία σαν ζωντανός οργανισμός αποκτά συνείδηση ή μήπως ένα αποτυχημένο πείραμα; Οι δυνατότητες των ανθρώπων ακολουθώντας τους προηγούμενους άξονες αναπτύσσονταν εκθετικά. Η δίψα για γνώση και κατασκευές ακόρεστη μέχρι που έφτασαν στο τελευταίο σημείο καμπής.

 

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Σηματοδοτούν μια νέα αρχή... την αρχή της εποχής όπου εργασίες που προηγουμένως μπορούσε να εκτελέσει μόνο ο ανθρώπινος εγκέφαλος, γίνονται πλέον κτήμα μηχανών που μπορούν να τις εκτελούν ταχύτερα και αποδοτικότερα. Με αυτούς η εποχή του τεχνητού οδηγείται σε νέα μονοπάτια.

 

Η αποκαλούμενη ψηφιακή εποχή ήταν μια επανάσταση σημαντικότερη από άλλες της ανθρωπότητας. Αλλά δεν ήταν φιλοσοφικό το περιεχόμενό της. Το νόημα των αλλαγών της ψηφιακής εποχής δεν ήταν καν το περιεχόμενο· ήταν το μέσο. Ένα σωρό συσκευές εισήχθησαν στην ανθρωπότητα αλλάζοντας για πάντα τον τρόπο με τον οποίο γίνονται πολλές εργασίες. Το τηλέφωνο, οι υπολογιστές έφεραν τα πάνω-κάτω στις ανθρώπινες επικοινωνίες, στον τρόπο που γίνονταν οι υπολογισμοί, στον τρόπο που αποθηκεύεται η γνώση, στον τρόπο που διατίθεται... και όλα αυτά ήταν μόνο η αρχή. Αφού ένας επιστήμονας, με μοναδική παρότρυνση την προσωπική του ανάγκη για επιβίωση θα έφερνε την περάτωση των αλλαγών της εποχής του τεχνητού... κάτι που απλώς προοικονομούσε η ψηφιακή εποχή.

 

Μου αρέσει που τα παρουσιάζει όλα σα να έχουν νόημα και να είναι μοιραία. Σαν ο συγγραφέας να ήξερε τι θα γίνονταν εκείνη τη νύχτα του 2015 και απλά περίμενε να συμβεί για να το τρίψει στα μούτρα των υπόλοιπων ανθρώπων.

 

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Το 2011 προτάθηκε μια νέα αρχιτεκτονική για κβαντικούς υπολογιστές. Στην πραγματικότητα δεν ήταν καν κάτι συγκεκριμένο, ήταν μια στοχαστική αρχιτεκτονική. Ήταν μια μέθοδος για να δημιουργούνται κβαντικοί υπολογιστές που θα μπορούσαν να επιτελούν κάποια συγκεκριμένη εργασία. Κανείς δεν έδωσε πολύ σημασία αρχικά επειδή φαινομενικά δεν υπήρχε πρακτική αξία (υπήρξε κάποιο θεωρητικό ενδιαφέρον, βέβαια, κυρίως επειδή μέρος της μεθόδου ήταν η μετατροπή ενός κλασικού σε έναν πιθανοτικό (από αυτούς που χρησιμοποιούν οι κβαντικοί υπολογιστές) αλγόριθμο). Τα προβλήματα που έλυνε ήταν ασήμαντα καθώς ήταν αποδεδειγμένο ότι δε μπορούσε να δημιουργεί αρχιτεκτονικές σε πολυωνυμικό χρόνο σε σύγκριση με την πολυπλοκότητα τους. Οπότε, τα δύσκολα προβλήματα που οι κβαντικοί υπολογιστές αξίωναν να επιλύσουν ανάγονταν στο πώς κατασκευάζονται αυτοί οι υπολογιστές, κάτι που όμως ήταν εξίσου δύσκολο και χρονοβόρο στην επίλυση πρόβλημα.

 

Ωχ, ξέφυγα πάλι από το θέμα. Είχα πει ότι θα δώσω και εξηγήσεις για τις αναδρομές (αν και το όνομα δεν είναι και τόσο ταιριαστό). Συγχωρέστε με που διακόπτω την ιστορία πριν καλά-καλά ξεκινήσει. Κατ’ αντιστοιχία με την ομώνυμη τεχνική (βασικά είδος αλγορίθμων είναι, αλλά τέλος πάντων) του μακαρίτη του κλασικού προγραμματισμού, πολύ συχνά μου συμβαίνει να κάνω αναδρομή. Εκεί που λέω για κάτι, προκύπτει ένα άλλο, διαφορετικό θέμα. Τότε αρχίζω να αναπτύσσω το δεύτερο θέμα και όταν το εξαντλήσω επιστρέφω στο πρώτο. Φυσικά, μπορεί μέσα στο δεύτερο θέμα να προκύψει ένα τρίτο και ούτω καθεξής. Όποτε το προσέχω και είναι δυνατό, βάζω παρενθέσεις, ίσως και εμφωλευμένες η μία μέσα στην άλλη, αλλά μη βασίζεστε σε αυτό. Ούτως ή άλλως, αν δεν είχα τέτοια κουσούρια δε θα χρειάζονταν να τα καταγράφω όλα αυτά, έτσι; Ένας απλός τρόπος για να παρακολουθείτε τι γίνεται, είναι να κάνετε ό,τι και οι υπολογιστές. Όταν παρατηρείτε ότι αλλάζω θέμα, κρατάτε στο μυαλό σας πού βρίσκονταν το προηγούμενο θέμα. Όταν εξαντλώ το καινούριο θέμα, έτσι θα μπορέσετε να θυμηθείτε ευκολότερα. Αντί να κρατάτε μια λίστα με όλα τα θέματα, να θυμάστε μόνο το τελευταίο, λοιπόν, καθώς το μυαλό σας θα αναλάβει τα υπόλοιπα (υλοποιώντας μια στοίβα αόρατη ως προς εσάς, ίσως).

Edited September 25, 2007 by Guardian of the RuneRing #1

[Guest Dune]

Ωχ, ξέφυγα πάλι από το θέμα. Είχα πει ότι θα δώσω και εξηγήσεις για τις αναδρομές (αν και το όνομα δεν είναι και τόσο ταιριαστό). Συγχωρέστε με που διακόπτω την ιστορία πριν καλά-καλά ξεκινήσει. Κατ’ αντιστοιχία με την ομώνυμη τεχνική (βασικά είδος αλγορίθμων είναι, αλλά τέλος πάντων) του μακαρίτη του κλασικού προγραμματισμού, πολύ συχνά μου συμβαίνει να κάνω αναδρομή. Εκεί που λέω για κάτι, προκύπτει ένα άλλο, διαφορετικό θέμα. Τότε αρχίζω να αναπτύσσω το δεύτερο θέμα και όταν το εξαντλήσω επιστρέφω στο πρώτο. Φυσικά, μπορεί μέσα στο δεύτερο θέμα να προκύψει ένα τρίτο και ούτω καθεξής. Όποτε το προσέχω και είναι δυνατό, βάζω παρενθέσεις, ίσως και εμφωλευμένες η μία μέσα στην άλλη, αλλά μη βασίζεστε σε αυτό. Ούτως ή άλλως, αν δεν είχα τέτοια κουσούρια δε θα χρειάζονταν να τα καταγράφω όλα αυτά, έτσι; Ένας απλός τρόπος για να παρακολουθείτε τι γίνεται, είναι να κάνετε ό,τι και οι υπολογιστές. Όταν παρατηρείτε ότι αλλάζω θέμα, κρατάτε στο μυαλό σας πού βρίσκονταν το προηγούμενο θέμα. Όταν εξαντλώ το καινούριο θέμα, έτσι θα μπορέσετε να θυμηθείτε ευκολότερα. Αντί να κρατάτε μια λίστα με όλα τα θέματα, να θυμάστε μόνο το τελευταίο, λοιπόν, καθώς το μυαλό σας θα αναλάβει τα υπόλοιπα (υλοποιώντας μια στοίβα αόρατη ως προς εσάς, ίσως).

 

Αν με βάλεις σε τέτοια διαδικασία ακομη δεν άρχισες, και έχοντας κάνει ήδη 3-4 παρενθέσεις στις οποίες προχωράς χωρίς τελικα να κλείνεις καμία δινεις την εντύπωση ότι στο δεύτερο μέρος, θα πρέπει να διαβάζω διαρκώς το πρώτο για να βρίσκω τις διάφορες ανοικτές παρενθέσεις και τις αρχές τους προκειμένου να κατανοώ σε ποιά αναφέρεσαι και συνεχίζεις να αναλύεις αφήνοντας την και πάλι ανοικτη΄στο δεύτερο μέρος. Κι ύστερα στο τρίτο θα πρέπει να διαβάζω πάλι τα 1 και 2 κοκ....

 

 

Ενας καλοπροαίρετος αναγνώστης που διάβασε αυτό εδώ με κάθε προσοχή και δεν θέλει να βάλει το μυαλο του να κουβαλάει μία τέλειωτη αόρατη στοίβα, πόσο μάλλον για όλες τις μέρες που θα κάνεις μέχρι να το ολοκληρώσεις. Ίσως θα ήταν καλύτερο αφού το γράφεις που το γράφεις μ'αυτό το τρόπο, να το κάνεις αυτοτελές.

[Naurgul]

Όνομα Συγγραφέα: Νικόλας Τ.

Είδος: κυβερνοπάνκ (νομίζω)

Αριθμός Λέξεων: 1390

Αυτοτελής: Όχι, μέρος 2ο

Σχόλια: Δεν αφήνω καμία αναδρομή ανοικτή. Κάποια θέματα απλώς αναφέρονται χωρίς να αναπτύσσονται. Προφανώς, όταν επανέλθει σε αυτά, θα τα ξανα-παρουσιάσει.

 

 

 

 

 

ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

 

Την ίδια περίπου εποχή (που προτάθηκε η αρχιτεκτονική αυτή), ένας «λαμπρός» νεαρός τελείωνε τις προπτυχιακές σπουδές του στην Πληροφορική και ξεκινούσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Βιολογία. Ξέρετε τι μου τη δίνει πολλές φορές; Οι αυθεντίες. Στους ανθρώπους αρέσει να βρίσκουν άλλους ανθρώπους και να τους ονομάζουν «αυθεντίες». Συμφωνώ ότι μερικοί άνθρωποι αξίζουν κάποιες τιμές για τα κατορθώματά τους (αλλιώς πώς θα ενθαρρυνθεί αυτή η θεμιτή συμπεριφορά που παρουσιάζουν;) αλλά το να πετυχαίνει κάποιος κάτι και να θεοποιείται είναι τελείως λάθος. Χαλάει τον ίδιο τον άνθρωπο, πρώτα-πρώτα και ενθαρρύνει τον μιμητισμό ή ακόμα και την μετριοπάθεια (σκέφτονται: «έχουμε ήδη κάποιον να κάνει αυτή τη δουλειά»). Ενθαρρύνει και κάτι ακόμη χειρότερο: την υποκρισία. Οι άνθρωποι γίνονται υποκριτές για να κερδίσουν τις τιμές με τον εύκολο τρόπο. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να σας πω το όνομα του επιστήμονα που έκανε τη μεγάλη εφεύρεση. Ούτως ή άλλως δεν ήταν ο μόνος που υπέφερε. Πάντως , το όνομα μόνο ενός ατόμου συνδέθηκε με την εφεύρεση: τα ΜΜΕ χρειάζονταν ένα πρόσωπο, έναν ήρωα, ένα μεσσία και τέλος έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Θα τον πούμε «Δρ. Χ.», ακούγεται μυστηριώδες κιόλας. Θα λέω Δρ. Χ. και θα εννοώ είτε το πρόσωπο που όλοι αγάπησαν είτε όλη την ομάδα. Βολεύει να έχουμε ένα όνομα, έτσι δεν είναι; Κάνει την ιστορία να φαίνεται καλύτερη. Κάτι ξέρουν τα ΜΜΕ, τελικά. Για να μην είμαι υποκριτής, ούτε εγώ θέλω να έχω όνομα. Και δεν έχω.

 

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι ο Δρ.Χ. δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε φοιτητής. Ήταν απ’ αυτούς που παίρνουν τους μεγάλους βαθμούς και τις υποτροφίες κα τα χόμπι τους είναι ακαδημαϊκά και παρουσιάζουν τις πτυχιακές τους εργασίες σε συνέδρια. Όλοι περίμεναν πολλά απ’ αυτόν μέχρι που του συνέβη κάτι. Μου θυμίζει μια άλλη, πιο χαριτωμένη, ιστορία με το ίδιο νόημα. Όταν ο Gauss (Τώρα μήπως είναι υποκρισία που βάζω το όνομα; Τέλος πάντων, μάλλον όχι, αφού δεν είναι χαρακτήρας της κύριας ιστορίας) ήταν στο δημοτικό, ο δάσκαλος μια φορά έβαλε όλη την τάξη τιμωρία την ώρα του διαλείμματος. Τους είπε ότι για να βγουν έξω, πρέπει πρώτα να κάνουν την πρόθεση 1+2+3+...+100. Φυσικά, τα καημένα τα παιδάκια δεν είχαν καμιά ελπίδα να προλάβουν και λογικά θα παιδεύονταν για πολύ ώρα. Να σου όμως που ο Gauss μέσα σε πέντε λεπτά είχε τελειώσει. Ήθελε τόσο πολύ να βγει διάλειμμα που το μυαλό του πήρε στροφές. Αντί να κάθεται να κάνει μία-μία τις προσθέσεις, σκέφτηκε ότι αν προσθέσει τον πρώτο αριθμό, το ένα, με τον τελευταίο, το εκατό, έβγαζε 101. Αν πρόσθετε το δεύτερο με τον προ-τελευταίο έβγαζε πάλι 101. Το ίδιο αν πρόσθετε τον τρίτο με τον παρα-προ-τελευταίο. Οπότε, αντί να προσθέτει όλους αυτούς τους άσχετους μεταξύ τους εκατό αριθμούς, αρκούσε να προσθέσει 101 τις μισές (δηλαδή πενήντα) φορές. Ο Gauss πρέπει να ήταν ενοχλητικά έξυπνος. Αλλά αυτό είναι που λατρεύω με τους ανθρώπους. Δεν τα παρατούν ποτέ. Όσο μεγάλη δυσκολία τους βρει, άλλη τόση ευστροφία θα βρουν αυτοί για να τα βγάλουν πέρα.

 

Το ίδιο συνέβη με τον Δρ. Χ. Μόλις πήρε το πτυχίο του αρρώστησε. Φυματίωση. Έπληττε το νευρικό του σύστημα. Σπάνια περίπτωση, ειδικά για ενήλικες. Η αρρώστια τού ξέσκιζε τα σωθικά και τον τρέλαινε. Μα πάνω απ’ όλα, τον έκανε να αισθάνεται αδύναμος. Εν τω μεταξύ, τα βακτήρια αντιστέκονταν στα φάρμακα. Ο Δρ. Χ. ήταν όμως περήφανος, δεν ήθελε να τα παρατήσει. Ούτε ήθελε να αφεθεί στα χέρια των γιατρών, τους οποίους έπαψε να εμπιστεύεται όταν τελείωσε η (ομολογουμένως μικρή) υπομονή του και η αγωγή δεν είχε φέρει αποτελέσματα. Όλοι περίμεναν τόσα πολλά από αυτόν και ο ίδιος είχε πολλές προσδοκίες για το μέλλον. Ένιωθε ότι αδικείται και αυτό δεν του άρεσε καθόλου. Δεν είχε νιώσει το συναίσθημα αυτό άλλη φορά. Δεν ήθελε να τα παρατήσει, δεν ήθελε να αφήσει τη μοίρα του σε χέρια άλλων, δεν ήθελε να αισθάνεται αδύναμος. Ήθελε να είναι κύριος της μοίρας του αλλά φαινομενικά δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσε να κάνει. Εκτός κι αν έκανε ό,τι ο μικρός Gauss, εκτός κι αν προσπαθούσε να κάνει κάτι που η μοίρα δεν περίμενε. Ναι, την είχε προσωποποιήσει. Οι άνθρωποι από πάντα το έκαναν αυτό όταν είχαν ανάγκη. Μόνο που αυτός βρήκε το πρόσωπο το εχθρού του αλλά το πρόσωπο του προστάτη του δεν ήθελε να είναι κανένας άλλος πέρα από τον εαυτό του.

 

Μετέτρεψε σε παιχνίδι αυτήν την αναμέτρηση. Υπολόγιζε προσεκτικά τις κινήσεις του, σαν κάποιος που τον έχουν στριμώξει στο σκάκι και ψάχνει απεγνωσμένα έναν τρόπο να κάνει την ανατροπή. Στην αρχή, τον περισσότερο χρόνο τον χρησιμοποιούσε για να προγραμματίσει τον εναπομείναντα χρόνο του. Έπρεπε να βρει ένα άνοιγμα. Ταυτόχρονα, έπρεπε να συνεχίσει κανονικά την ακαδημαϊκή του καριέρα. Πολύ σύντομα είχε καταλάβει ότι θα χρειάζονταν την υποστήριξη του πανεπιστημίου αν ήταν να κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια. Φυσικά, όλα αυτά σε βάρος της υγείας του. Μετά από λίγο καιρό αμελούσε ακόμη και τα φάρμακά του να πάρει σωστά. Με μεγάλη επιμέλεια μελετούσε τα πάντα που θα μπορούσαν να είχαν την παραμικρή σχέση με τη λύση που αναζητούσε. Όταν κατάλαβε ότι οι ιατρικές του γνώσεις ήταν αδύνατο να κάνουν κάτι που οι γιατροί του δε μπορούσαν, αποτρελάθηκε τελείως. Σκέφτονταν συνεχώς κάθε τρελή λύση και μελετούσε μανιωδώς κάθε τι που έπεφτε στα χέρια του. Μέχρι που πέτυχε την αρχιτεκτονική που λέγαμε πιο πριν. Επηρεασμένος από όλη τη Βιολογία που μελετούσε, ειδικά για τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου (αφού ήλπιζε ότι θα έβρισκε, πέρα από τη θεραπεία, και τρόπο να αποκαταστήσει ό,τι είχε χάσει ως τότε) το τι έπρεπε να κάνει ήταν αυτονόητο: Η μέθοδος-αρχιτεκτονική δε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί πρακτικά για να κάνει οτιδήποτε πολύπλοκο, είχε όμως μερικές απίστευτα κομψές και μικρές λύσεις για ορισμένες απλές περιπτώσεις. Η αναλογία ήταν προφανής για αυτόν. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι ουσιαστικά τίποτα άλλο παρά ένα νευρωνικό δίκτυο, ένα σύνολο κυττάρων που μπορούν να διαχειρίζονται πληροφορίες. Αν μπορούσε να κατασκευάσει έναν κβαντικό υπολογιστή που να εκτελεί τις λειτουργίες ενός νευρώνα με μέγεθος μικρότερο ή ίσο ενός πραγματικού, τότε ίσως θα μπορούσε να υλοποιήσει ένα νευρωνικό δίκτυο από υλικό, όχι από λογισμικό. Μετά, αρκούσε να βρει ένα τρόπο να μεταφέρει τις πληροφορίες που περιείχε ο εγκέφαλός του στον τεχνητό εγκέφαλο και η ιατρική σίγουρα θα έβρισκε έναν τρόπο να τον τοποθετήσει στο σώμα του. Το παρανοϊκό του σχέδιο ήταν έτοιμο. Γεμάτος χαρά πήγε στον πρύτανη και ζήτησε χρηματοδότηση. Μίλησε και με διάφορους καθηγητές. Ο πρύτανης απέρριψε το αίτημά του, φυσικά. Οι καθηγητές ευγενικά προσπάθησαν να τον κάνουν να καταλάβει την αυθαιρεσία του. Ο Δρ. Χ. όμως δεν ήταν σαν τους άλλους επιστήμονες. Δεν του αρκούσε να είναι μόνο ένα παιδί που να παίζει στην ακρογιαλιά και διασκεδάζει πότε πότε με το να βρίσκει ένα πιο λείο βότσαλο ή ένα κοχύλι μεγαλύτερο από τα συνηθισμένα. Ήθελε να εξερευνήσει τον μεγάλο ωκεανό της αλήθειας που απλώνονταν μπροστά του, ή πιο συγκεκριμένα έπρεπε να το κάνει. Είμαι σίγουρος ότι η απόρριψη του προκάλεσε ένα μικρό ίλιγγο (ήταν πολύ περήφανος για κάτι περισσότερο). Είμαι επίσης σίγουρος ότι ήθελε να τους βροντοφωνάξει «Δε θα σταματήσουμε την εξερεύνηση». Είμαι, τέλος, σίγουρος ότι ο Elliot θα γελούσε με την ειρωνεία της τύχης αν αυτό συνέβαινε.

 

Έτσι ξεκίνησε να λύνει και να σχεδιάζει. Έπρεπε να αποδείξει σε όλους ότι το σχέδιό του είχε βάση. Στο κάτω-κάτω, ήταν η μόνη λύση που είχε σκεφτεί. Το μυαλό του δε μπορούσε να αντιληφθεί τη ματαιότητα ούτε την παράνοια ούτε την μεγάλη πιθανότητα αυτό που ήθελε απλώς να ήταν αδύνατο. Αλλά, για καλή μας τύχη, ο εχθρός του ήταν και ο σύμμαχός του. Μετά από πολύ κόπο, κατάφερε να αποδείξει όχι μόνο πως η μέθοδος αρκούσε για να κατασκευαστεί ένας τεχνητός νευρώνας καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση ενός πραγματικού, αλλά αρκούσε για να επαυξηθεί με επιπλέον ένα σύνολο απλών λειτουργιών-μικροεντολών. Ο πρύτανης αμέσως μετά του έδωσε περισσότερα χρήματα απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Τα κίνητρα του ανθρώπου αυτού ήταν απλά. Δε θέλω να τον ανάγω στον κακό της ιστορίας, αλλά έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε και δεν έχει αλλάξει καθόλου. Προφανώς ήξερε για το τι ζούσε ο Δρ. Χ. Ήξερε, επίσης, πόσο μεγάλη αφοσίωση είχε. Αλλά αυτά δεν τον αρκούσαν. Δεν ήθελε να τον χαραμίσει σε κάτι ανούσιο. Τέτοιου είδους νευρωνικά δίκτυα, όμως, ήξερε ότι θα είχαν πολλές εφαρμογές, ακόμη κι αν ο Δρ. Χ. δε κατάφερνε να αποκτήσει τεχνητό εγκέφαλο (βασικά, ούτε καν υπολόγιζε αυτό το ενδεχόμενο, νομίζω). Έτσι, του εξασφάλισε δικό του εργαστήριο, μια ακόμη μεγαλύτερη ομάδα να τον βοηθάει καθώς και υποστήριξη από διάφορα άλλα τμήματα. Τελικά πρέπει να παραδεχτώ τον πρύτανη σε κάτι: ξέρει να ρισκάρει.

Edited September 15, 2007 by Guardian of the RuneRing #1

[Naurgul]

Όνομα Συγγραφέα: Νικόλας Τ.

Είδος: κυβερνοπάνκ (νομίζω)

Αριθμός Λέξεων: 1820

Αυτοτελής: Όχι, μέρος 3ο

Σχόλια: Μερικές πληροφορίες για το τι σημαίνει ο τίτλος μπορείτε να βρείτε στο άρθρο Stochastic process της Wikipedia.

 

 

 

 

ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

 

Αφού ο Δρ. Χ. κατασκεύασε έναν πρωτότυπο τεχνητό νευρώνα (με έξοδα του πανεπιστημίου αγοράστηκε ο απαραίτητος εξοπλισμός) και σιγουρεύτηκε ότι λειτουργούσε όπως έπρεπε, προχώρησε στο επόμενο βήμα. Ακολουθώντας ευλαβικά τη δομή ενός βιολογικού εγκεφάλου, σχεδίασε τον πρώτο τεχνητό εγκέφαλο (επιπλέον πληροφορίες για μεγάλους: 100 δισεκατομμύρια νευρώνες ο καθένας από τους οποίους συνδέονταν με 1000 άλλους... είναι προφανές ότι η κατασκευή δεν έγινε με το χέρι. Περιέργως, πάλι το πανεπιστήμιο αγόρασε ειδικό εξοπλισμό για τη δουλειά αυτή αντί να παραγγείλει την κατασκευή από κάποια εταιρία) .

 

Στην αρχή, η εφεύρεση ήταν απλώς ένα σύστημα σαν μαύρο κουτί. Μπορούσαν να του δώσουν σαν είσοδο ένα σήμα και να παραλάβουν ένα άλλο σαν έξοδο. Οι γνώσεις που υπήρχαν ήδη για τα νευρωνικά δίκτυα ήταν πρακτικά άχρηστες, αφού ο τεχνητός εγκέφαλος δεν έμοιαζε με αυτά στον τρόπο οργάνωσής του. Πάντως, ήταν σε θέση να εκτελέσουν κάποιες κλασικές εφαρμογές αναγνώρισης προτύπων και διαπίστωσαν ότι το σύστημα ήταν σε θέση να «μαθαίνει» γνώση και να την «ανακαλεί». Σύντομα, ήταν σε θέση να διεξάγουν έρευνες για να συγκρίνουν την εφεύρεσή τους με έναν αληθινό εγκέφαλο. Ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατήρησαν (το γύρισα στον πληθυντικό τόση ώρα) είναι ότι η κρουστική απόκριση (δηλαδή η έξοδος του συστήματος όταν η είσοδος είναι μια συνάρτηση δέλτα Dirac (η οποία είναι μια απλή βασική συνάρτηση, ας πούμε)) είχε κάποιες πολύ συγκεκριμένες ιδιότητες στους βιολογικούς εγκεφάλους. Παρουσιάζονταν ένα μοτίβο, δηλαδή, που τους διαχώριζε από τον πρότυπο τεχνητό εγκέφαλο. Το σύνολο των ιδιοτήτων αυτών βιάστηκαν να το ονομάσουν «ψυχή».

 

«Η επιστήμη είναι ένα σπίρτο που μόλις άναψε ο άνθρωπος. Νόμιζε ότι βρισκόταν σε ένα δωμάτιο ? σε στιγμές πίστης, σε ένα ναό ? και ότι το φως του θα αντανακλούνταν και θα φώτιζε τοίχους με χαραγμένα υπέροχα μυστικά και κολώνες σκαλισμένες με φιλοσοφικά συστήματα αρμονικά γραμμένα. Είναι μια περίεργη αίσθηση, τώρα που η αρχική απότομη λάμψη του κεριού τελείωσε και η φλόγα υψώνεται καθαρή, να βλέπει τα χέρια του υπό το φως του κεριού και μόνο μια φευγαλέα ματιά του εαυτού του και να είναι ορατό μόνο το μέρος όπου στέκεται, και γύρω του, στη θέση όλης αυτής της ανθρώπινης ζεστασιάς και ομορφιάς που προσδοκούσε? ακόμα σκοτάδι.»

 

Ο Δρ. Χ ήταν σίγουρος ότι η ανακάλυψη αυτή ήταν πολύ σημαντική, αλλά δε νομίζω να καταλάβαινε το λόγο εκείνη την περίοδο. Μάλιστα, παρόλο το θεωρητικό ενδιαφέρον που είχε για να μελετήσει περαιτέρω το συγκεκριμένο μοτίβο, γρήγορα προχώρησε παρακάτω. Ο σκοπός του δεν του άφηνε περιθώρια για φιλοσοφικές αναζητήσεις φαίνεται. Ούτως ή άλλως, όλα αυτά με τη ψυχή πρέπει να είναι λίγο υποκρισίες.

 

Νομίζω έχω καταλάβει πια γιατί οι άνθρωποι έχουν τόσο μεγάλη πίστη σε μια τόσο ανόητη ιδέα. Είναι επειδή δε μπορούν να δεχτούν τους εαυτούς τους όπως είναι. Θέλουν να είναι κάτι παραπάνω από το σώμα τους, δε θέλουν όλες τους οι σκέψεις να είναι το αποτέλεσμα των διεργασιών ενός νευρωνικού δικτύου. Γιατί να το θέλουν αυτό άραγε; Προφανώς, το πρώτο πράγμα που θα σκέφτονταν κανείς είναι ότι αν δεν πίστευαν σε κάτι τέτοιο θα ένιωθαν ασήμαντοι και μικροί. Αλλά αποκλείεται να είναι αυτός ο μόνος λόγος. Ούτως ή άλλως, για τους περισσότερους ανθρώπους τα μέρη που τους αποτελούν είναι ικανά για πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά για τα οποία χρησιμοποιούνται. Αν το δει κανείς σε βάθος, όμως, παρατηρεί κάτι ακόμα: η ψυχή θεωρείται υπεύθυνη για τις υψηλότερες νοητικές ικανότητες των ανθρώπων, για αυτό κιόλας λένε (κάποιοι άνθρωποι και φιλοσοφικά ρεύματα) ότι τα υπόλοιπα ζώα δεν έχουν ψυχή. Αποδίδουν στην ψυχή την καθαρότερη έκφραση των πραγμάτων που τους κάνουν να ξεχωρίζουν. Αποδίδουν σε αυτή το λόγο. Από εδώ βγαίνει ένα συμπέρασμα: Οι άνθρωποι θεωρούν ότι υπάρχει μια καθαρή μορφή των χαρακτηριστικών που τους κάνουν ξεχωριστούς. Θεωρούν συχνά, μάλιστα, ότι το σώμα τους δημιουργεί περιορισμούς σε αυτές τις «ανώτερες λειτουργίες». Για αυτό είπα πιο πριν ότι δεν μπορούν να αποδεχτούν τον εαυτό τους όπως είναι. Αντί να υποθέσουν πως υπάρχουν κάποιοι έμφυτοι περιορισμοί στο τι μπορούν να κάνουν με το μυαλό τους, δημιουργούν μια φανταστική έννοια που αντιπροσωπεύει την ιδανική μορφή που θα μπορούσαν να είχαν οι διανοητικές τους λειτουργίες. Βέβαια, η ψυχή είναι πολύ καλό μοντέλο των ανθρώπινων νοητικών λειτουργιών. Είναι αρκετά κοντά στην πραγματικότητα χωρίς να γίνεται υπερβολικά συγκεκριμένη και αρκετά μακριά της χωρίς να γίνεται υπερβολικά γενική. Αλλά αυτός είναι ο λόγος που είναι η πίστη αυτή τόσο διαδεδομένη, όχι επιχείρημα υπέρ της πιθανής της ύπαρξης.

 

Τέλος πάντων, ούτε ο ίδιος ο Δρ. Χ. δεν πρέπει να έπαιρνε πολύ στα σοβαρά αυτό το όνομα. Μάλλον σαν αστείο το αποφάσισε. Σίγουρα, όμως, ήθελε να πιστέψει, μόνο υποσυνείδητα ίσως, ότι το μοτίβο εκείνο αποτελούσε ένδειξη για την ύπαρξη της ψυχής. Το όλο νόημα είναι ότι το μοτίβο αυτό δε μπορούσαν να το αναπαράγουν με τον τεχνητό εγκέφαλο (όχι πως προσπάθησαν και πολύ).

 

Στη συνέχεια άρχισαν να ετοιμάζουν ένα δεύτερο τεχνητό εγκέφαλο. Ήταν έτσι φτιαγμένος ώστε να υπάρχει καλύτερη διασύνδεση με τον έξω κόσμο. Υλοποιήθηκε, επίσης, ένα απλό σύστημα που μπορούσε να μετατρέπει δυναμικά νευρώνες σε συστολικά κύτταρα ενός υπολογιστή. Έτσι, ο έλεγχος που είχαν πάνω στον τεχνητό εγκέφαλο έγινε μεγαλύτερος. Μπορούσαν να επικοινωνούν με το συστολικό σύστημα μέσω ασύρματου δικτύου σα να ήταν κανονικός υπολογιστής (με παράλληλους επεξεργαστές) και αυτό με τη σειρά του μπορούσε να αλληλεπιδράσει με το νευρωνικό δίκτυο εύκολα και απλά. Σε μερικούς μήνες, όλα αυτά τα συστήματα λειτουργούσαν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα μεταξύ τους. Μπορούσαν να προγραμματίζουν τον τεχνητό εγκέφαλο και να εκτελούν πειράματα σε αυτόν πολύ γρήγορα. Φυσικά, τους έλειπε μια υψηλού επιπέδου γλώσσα ακόμη. Ό,τι έκαναν το έκαναν χρησιμοποιώντας τις μικρο-εντολές που υπήρχαν σε κάθε νευρώνα. Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη λύση για μεγάλες εφαρμογές, όμως αυτοί βιάζονταν και ούτως ή άλλως δεν υπήρχε ανάγκη για ιδιαίτερα πολύπλοκα προγράμματα ακόμα.

 

Με αυτή την πρόοδο, ο πρύτανης ήταν ήδη ευχαριστημένος και γρήγορα άρχισε να βρίσκει δικαιολογίες για να τους μειώνει τα χρήματα. Ο Δρ. Χ. ήταν αντίθετος με αυτό αφού δεν είχε φτάσει ακόμη εκεί που ήθελε αλλά ήξερε ότι τα ποσά που είχαν ξοδευτεί ήταν υπέρογκα. Στο τέλος έμεινε μόνος του (Τώρα τι νόημα έχει να το πω αυτό, αφού εξ’ ορισμού ο «Δρ. Χ.» πάντα μόνος του ήταν). Τέλος πάντων, ας πούμε πως έμειναν μόνο όσοι είχαν άμεσο ενδιαφέρον από τη συνέχιση του έργου.

 

Άσχημο πράγμα η ανάγκη, ε; Και όμορφο ταυτόχρονα. Εξωθεί τους ανθρώπους στην τρέλα αλλά και στην αποθέωση. Ο Δρ. Χ. είχε κάνει ήδη μια από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας αλλά ούτε καν έκατσε μια στιγμή να σκεφτεί τις δυνατότητες. Πράγματα που ήταν αδύνατο (λόγω χρονικών περιορισμών) να υπολογιστούν μέχρι τότε, πλέον ήταν δυνατά. Δεν έχει καν νόημα να αρχίσω να απαριθμώ τις εφαρμογές που μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τόση ισχύ (τώρα, βέβαια παραβλέπω τις δυσκολίες στον προγραμματισμό ενός τέτοιου υπολογιστή, αλλά τι να γίνει). Επίσης, αφού ήδη ο πρώτος τεχνητός εγκέφαλος είχε την ίδια πολυπλοκότητα με έναν ανθρώπινο, επιτελέστηκε η «τεχνολογική ανωμαλία», δηλαδή η στιγμή που οι μηχανές έγιναν πιο ικανές να παράγουν γνώση από τον άνθρωπο (πάλι παραβλέπω ότι για να συμβεί αυτό το γεγονός χρειάζονταν και ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης, αλλά κατά βάση οι τεχνικές υπήρχαν ήδη). Τέλος, το πιο προφανές: Τι ηθικά ζητήματα δημιουργεί μια μηχανή που κατασκευάστηκε καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του ανθρώπινου εγκεφάλου; Μήπως είναι κατά μία έννοια άνθρωπος και αυτή; Αν όχι σε τι διαφέρει; Στο «μοτίβο της ψυχής»; Πώς ξέρουμε ότι αν είχε την είσοδο (δηλαδή τις εμπειρίες) που έχει διαθέσιμη ένας κανονικός άνθρωπος δε θα κατέληγε να αποκτήσει το ίδιο μοτίβο;

 

Το μόνο που ήθελε ο Δρ. Χ. τότε ήταν να ζήσει, όμως. Δεν τον ένοιαζαν όλα αυτά ούτε στο ελάχιστο (υπερβάλλω βέβαια, αποκλείεται να μην τα σκέφτηκε ούτε λίγο). Έπρεπε ακόμα να βρει έναν τρόπο να μεταφέρει ό,τι υπήρχε μέσα στον εγκέφαλό του στη μηχανή. Για τον ίδιο, η σκέψη αυτή δεν τον προκαλούσε φόβο, μάλλον επειδή δεν ένιωθε ότι πλησίαζε η στιγμή που θα χρειάζονταν το κάνει αυτό. Ή ίσως η ανάγκη της επιβίωσης του είχε αναισθητοποιήσει τέτοιες φοβίες. Με τις γνώσεις που είχαν αποκτήσει (πάλι στον πληθυντικό μπήκα;) ήταν σχετικά εύκολο να βρουν ένα τρόπο να βρίσκουν έναν προς έναν τους νευρώνες τόσο στον τεχνητό όσο και στο βιολογικό εγκέφαλο (μη ξεχνάμε, έχουν πανομοιότυπη δομή). Πιο δύσκολο ήταν να βρουν έναν τρόπο να εξάγουν την πληροφορία που κρατάει ο κάθε νευρώνας, ειδικά χωρίς να την καταστρέψουν την πηγή (δηλαδή τη σύναψη του βιολογικού εγκεφάλου). Στην ουσία, προσπαθούσαν να τροφοδοτήσουν το σύστημα με τέτοιο σήμα ώστε στην έξοδο να παραχθεί η πληροφορία που περιείχε μία συγκεκριμένη σύναψη.

 

Ο Δρ. Χ. είχε δοκιμάσει πολλές μεθόδους αλλά καμία δεν έφερνε αποτέλεσμα. Οι μέθοδοι που έβγαζαν σωστά αποτελέσματα στον τεχνητό εγκέφαλο (μπορούσε να το ελέγξει επειδή είχε τη δυνατότητα να ορίσει ο ίδιος τα δεδομένα) δεν έβγαζαν αποτελέσματα όταν εφαρμόζονταν σε βιολογικούς εγκεφάλους. Η κρουστική απόκριση ενός τεχνητού εγκεφάλου που θεωρητικά περιείχε τις ίδιες πληροφορίες με ένα βιολογικό δεν ήταν η ίδια με την πηγή, ούτε ακολουθούσε το μοτίβο της ψυχής. Οι μήνες περνούσαν πιο γρήγορα από όσο ήλπιζε και ο Δρ. Χ. γρήγορα άρχισε να δουλεύει νυχθημερόν στο πανεπιστήμιο. Αμελούσε τον εαυτό του και η αρρώστια τον κατέστρεφε πιο γρήγορα. Αλλά όσο διαισθάνονταν ότι ο χρόνος που του απέμενε μειώνονταν, άλλο τόσο αυτός παρέβλεπε τα πάντα εκτός από την εργασία του.

 

Άρχισε να πιστεύει ότι μέσα στον βιολογικό εγκέφαλο πραγματικά υπήρχε μια ψυχή που δεν ήθελε να φύγει. Άρχισε να νιώθει ότι κάποιο διαβολικό παιχνίδι της μοίρας, του εχθρού του, δεν επέτρεπε να υπάρχουν αντίγραφα ενός νου. Δεν το έβαζε κάτω, όμως. Έβλεπε ότι το παιχνίδι όδευε προς το ματ ξανά αλλά αυτή τη φορά η μοίρα μεθοδικά του έκλεινε κάθε διέξοδο πριν κάνει την τελειωτική της κίνηση. Δοκίμαζε συνεχώς καινούριες μεθόδους για να της ξεφύγει και να πετύχει αυτό που επιζητούσε, αλλά τίποτα δε δούλευε. Μέχρι που κατάφερε να την ξεγελάσει.

 

Ο εγκέφαλός του καταστρέφονταν από μέσα και ένιωθε την ανάγκη να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονταν. Σα να κατέρρεαν τα πάντα γύρω του και να έψαχνε μια διέξοδο. Μια νύχτα, στο πανεπιστήμιο, μόλις είχε τελειώσει κάτι, τέτοιες σκέψεις στριφογύριζαν μέσα στο μυαλό του. Η ενόραση μιας στιγμής μερικές φορές αξίζει όσο η πείρα μιας ζωής. Καθώς πάσχιζε να βρει έναν τρόπο να εγκαταλείψει το σώμα του, αυτό το σαθρό κέλυφος που ήταν έτοιμο να καταρρεύσει από στιγμή σε στιγμή κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει. Αμέσως, πήρε ένα από τα πειραματόζωά του και συνέδεσε τις εξόδους του με τον τεχνητό εγκέφαλο. Γρήγορα έφτιαξε ένα σήμα που αν το λάμβανε ο εγκέφαλος του πειραματόζωου, θα καταστρέφονταν η σύναψη την οποία στόχευε. Εκτέλεσε το πείραμα και δοκίμασε τον τεχνητό εγκέφαλο. Η πηγή είχε καταστραφεί, άρα δεν δημιουργούσε αντίγραφο, έκανε μια μεταφορά. Η μοίρα δε μπορούσε να το αρνηθεί αυτό. Ο εγκέφαλος του πειραματόζωου επιζητούσε την επιβίωση. Και την έλαβε. Η λύση του προβλήματος ήταν η ίδια η κατάσταση που του επέβαλλε να την αναζητήσει. Ούτε πρόλαβε να καταγράψει πλήρως τα ευρήματά του όταν κατέρρευσε. Ο χρόνος είχε λήξει και ο αγώνας ήταν ισόπαλος· είχε πέσει σε κώμα. Ένα μυαλό που υπερβαίνει τα όριά του για μία νέα ιδέα δεν επιστρέφει ποτέ στις αρχικές του διαστάσεις. Λέτε αυτό να ισχύει για τον Δρ. Χ;

Edited September 23, 2007 by Guardian of the RuneRing #1

[Naurgul]

Όνομα Συγγραφέα: Νικόλας Τ.

Είδος: κυβερνοπάνκ (νομίζω)

Αριθμός Λέξεων: 1090

Αυτοτελής: Όχι, μέρος 4ο

 

 

 

 

ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

 

Μόλις οι έντεκα από αυτές την είχαν ευλογήσει, μια μεγάλη βοή ακούστηκε στην αυλή, και είπανε ότι η δέκατη τρίτη νεράιδα είχε έρθει, μ' ένα μαύρο καπέλο στο κεφάλι και μάυρα παπούτσια στα πόδια κι ένα σκουπόξυλο στο χέρι: και αμέσως παρουσιάστηκε στην τραπεζαρία. Τώρα, αφού δεν την είχαν καλέσει στη γιορτή ήταν πολύ νευριασμένη και μάλωσε πολύ άσχημα τον βασιλιά και τη βασίλισσα και ξεκίνησε να παίρνει την εκδίκησή της. Κι έτσι φώναξε δυνατά, "Η κόρη του βασιλιά, στα δεκαπέντε της χρόνια, θα πληγωθεί από άκανθα και θα πεθάνει" Τότε η δωδέκατη από τις καλές νεράιδες, που δεν είχε προλάβει να δώσει το δώρο της, πήγε μπροστά και είπε ότι η κατάρα δε γίνονταν να μην εκπληρωθεί, αλλά αυτή μπορούσε να ελαττώσει το κακό· έτσι το δώρο της ήταν ότι όταν η κόρη του βασιλιά πληγωθεί από την άκανθα, δε θα πεθάνει στ' αλήθεια, αλλά θα κοιμηθεί για εκατό χρόνια.

 

Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια από τη νύχτα που ο Δρ. Χ έκανε την ανακάλυψη που άνοιγε το δρόμο για την χρήση για την οποία προόριζε την εφεύρεσή του. Πολλά πράγματα άλλαξαν, όμως ακόμη περισσότερα έμειναν αναλλοίωτα. Αυτός όμως παρέμεινε σε λήθαργο όλα αυτά τα χρόνια. Μέχρι σήμερα, όλη η επιστήμη της ιατρικής δεν ήταν σε θέση να τον επαναφέρει. Τους πήρε καιρό να αναγνωρίσουν ότι ίσως ό,τι βρίσκονταν στον εγκέφαλό του δεν είχε χαθεί αμετάκλητα, αλλά μπορεί να υπήρχε εκεί ακόμα, απλώς με άλλη μορφή. Η τεχνική που θα χρησιμοποιηθεί σήμερα για πρώτη φορά αποτελεί το συνδυασμό της ιατρικής και της κρυπτογραφίας. Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια σημειώθηκε επιστημονική πρόοδος με το πάντρεμα δύο φαινομενικά άσχετων πεδίων γνώσης. Οι τεχνητοί εγκέφαλοι, δίνοντας στους επιστήμονες δυνατότητες επικοινωνίας και συλλογικής σκέψης που ούτε φαντάζονταν πιο παλιά έλυσαν σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της υπερεξειδίκευσης στις επιστήμες.

 

Αλλά τώρα πρέπει να συγκεντρωθώ για να μπορέσω να παρακολουθήσω τη διαδικασία. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, βέβαια: Θα τον μεταφέρουν από τον τεχνητό εγκέφαλο στον οποίο βρίσκεται σε έναν καινούριο αποκρυπτογραφώντας τις πληροφορίες και τοποθετώντας τες στην κατάλληλη θέση. Μόλις ξεκίνησαν. Οι γιατροί δε φαίνονται πολύ ενθουσιασμένοι. Η επαναφορά του "Ωραίου Κοιμωμένου", όπως τον ονόμασαν οι δημοσιογράφοι, είναι κάπως μηχανική εργασία, σε αντίθεση με την εύρεση του αλγορίθμου κρυπτογράφησης και του κλειδιού. Ίσως αυτοί που έκαναν εκείνη την εργασία να είχαν περισσότερο ενθουσιασμό, αλλά δεν τους παρακολούθησα από κοντά. Τι άσχημο (και καθόλου ταιριαστό) παρατσούκλι, πάντως. Μη ψάχνετε για συμβολισμούς, είναι άδικος κόπος. Απλώς κάποιος έξυπνος θυμήθηκε το γνωστό παραμύθι, το είπε δημόσια και άλλοι τον μιμήθηκαν, επειδή τους φάνηκε πετυχημένο. Αν το δει κανείς σε βάθος, δύσκολα μπορεί να βρει ουσιαστικούς παραλληλισμούς ανάμεσα στο παραμύθι και την ιστορία του Δρ. Χ. Αλλά δε βαριέσαι, αρκεί να φαίνεται καλό· ή μάλλον: αρκεί να μην είναι προφανές ότι υπάρχει κάτι καλύτερο.

 

Τελείωσαν κιόλας. Παίρνουν τον τεχνητό εγκέφαλο (ο παλιός πλέον έχει αχρηστευτεί μετά τη μεταφορά) και φεύγουν, υποθέτω πάνε να τον τοποθετήσουν στο τεχνητό του σώμα. Ποιος είναι αυτός εκεί που τους περιμένει στην πόρτα; Ο πρύτανης. Δεν πρέπει να τον λέω έτσι πια, αφού μόλις ο Δρ. Χ. έπεσε σε κώμα, παραιτήθηκε από τη θέση του και ίδρυσε μια εταιρία για να εκμεταλλευτεί τα αποτελέσματα της έρευνας. Προφανώς είναι πλούσιος τώρα, αφού η εταιρία του είχε την αποκλειστικότητα μιας τεχνολογίας που ήταν αδύνατο να μην επιτύχει εμπορικά. Από κλασικές εφαρμογές υπολογιστών μέχρι συστήματα τεχνητών σωμάτων που βασίζονται στη δυϊκή φύση των νευρώνων του τεχνητού εγκεφάλου, σε όλα είναι μέσα. Αλλά κάτι μαγειρεύει. Επέμενε να είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα μιλήσει με τον Δρ. Χ. Είπε ότι ήταν στενός του φίλος και τέτοια. Δε θα μου τη γλιτώσει, να είστε σίγουροι. Φτάσανε στο χειρουργείο, αν μπορεί να το αποκαλέσει κανείς έτσι (αφού τίποτα δε γίνεται με τα χέρια, πλέον, αν και ο ορισμός του χεριού δεν είναι τόσο απλός πια) και ετοιμάζονται να συνδέσουν τον τεχνητό εγκέφαλο με το υπόλοιπο σώμα. Ο πρύτανης μοιάζει πολύ αγχωμένος, σε αντίθεση με τους γιατρούς γύρω του που μοιάζουν να βαριούνται σχεδόν.

 

Αυτό ήταν όλο. Τον πάνε στο δωμάτιό του τώρα. Αλλά κάτι πάει στραβά. Όχι με τον Δρ. Χ., φυσικά. Κάτι δεν είναι σωστό σε αυτό το νοσοκομείο. Πρέπει να το βρω. Αυτοί της Εταιρίας Ηθικής στην Τεχνολογία θα είναι. Λύσσαξαν από τότε που έμαθαν ότι θα ξυπνούσε ο "Ωραίος Κοιμωμένος". Όλοι αυτοί είναι θύματα βέβαια. Καλά έκανα και παρακολουθούσα αυτό το μέρος. Θύματα είναι, τίποτα άλλο. Κάποιοι άλλοι έξυπνοι εκμεταλλεύονται τον πόνο τους. Να, εκείνο το κοριτσάκι. Κάτι τρέχει με αυτό. Θύματα των λαθών που είναι αδύνατο να αποφεύγονται σε κάθε περίπτωση, θύματα της τεχνολογίας που βοήθησε τόσους άλλους αλλά αυτούς τους πρόδωσε (να κι άλλη προσωποποίηση). Πρέπει να συγκεντρωθώ. Το κοριτσάκι. Τους παρακολουθεί που τον πηγαίνουν στο δωμάτιό του, δε θα έπρεπε να βρίσκεται σε αυτόν τον όροφο. Έχει χαθεί; Κάποιος το παίρνει από το χέρι. Αυτό συνεχίζει να κοιτάει τον πρύτανη, τους γιατρούς και τον Δρ. Χ.

 

Μα τι σκέφτομαι τόση ώρα; Είναι προφανές. Δεν είναι κοριτσάκι αυτό. Είναι μηχανή. Πώς βρέθηκε εδώ; Πρέπει να το ελέγξω από μέσα. Θα το έχουν στείλει είτε σαν αποστολή αναγνώρισης είτε για να εκτελέσει κάποια δολοφονία. Ο σκοπός είναι σίγουρος πλέον. Είναι προγραμματισμένη να τον παρακολουθήσει και να τον σκοτώσει. Το σώμα της είναι γεμάτο όπλα. Τι κάνω εγώ τώρα; Δεν πρέπει να αποκαλυφθώ. Δεν πρέπει να αφήσω ίχνη. Αλλά ούτως ή άλλως είναι αδύνατο να με βρουν. Το κοριτσάκι-μηχανή είναι προγραμματισμένο να προσπαθήσει να μπει στο δωμάτιο μόλις τελειώσει ο πρύτανης και να δολοφονήσει τον Δρ. Χ. Δε μπορώ να το αφήσω να συμβεί αυτό. Πρέπει να δράσω, κι ας δεν πρόλαβα να σχεδιάσω τις κινήσεις μου ακόμα. Δε μπορώ να το αφήσω να συμβεί αυτό. Αλλά είχα αποφασίσει ότι πρέπει να δράσω με προσοχή και τελειότητα. Δε μπορώ να το αφήσω να συμβεί αυτό. Είναι ο Δρ. Χ. Δε θέλω να πεθάνει.

 

Πρέπει να κάνω κάτι. Θα αναγκαστώ να αποκαλυφθώ. Ή να το κάνω να φανεί σαν ατύχημα. Ή να το κάνω να φανεί σαν δουλειά κάποιου άλλου. Ούτως ή άλλως, δε μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Το γεγονός ότι μια τέτοια μηχανή μου θέτει περισσότερους περιορισμούς από έναν άνθρωπο είναι θετικό. Ο καθένας θα υποθέσει ότι είναι δουλειά ενός απλού χάκερ. Υπάρχουν κι άλλοι που προσπαθούν να παρακολουθήσουν αυτό το μέρος, το ξέρω. Θα φτιάξω έναν δούρειο ίππο. Θα τον κολλήσω τώρα στη μηχανή και θα το κάνω να φανεί σα να ήταν από πριν. Αλλιώς θα καταλάβουν ότι κάτι τρέχει. Υποτίθεται ότι έχει κλειστές τις λειτουργίες δικτύου της. Εντάξει όλα είναι καλά. Θα πατήσω τον όρκο μου να μην κάνω τίποτα πριν είναι όλα έτοιμα, αλλά τι να γίνει. Δεν έχω άλλη επιλογή. Αυτό πρέπει να πιστέψω τώρα.

Edited September 27, 2007 by Guardian of the RuneRing #1

[tetartos]

Αν κάποιος παρατηρήσει κάποια ασυνέπεια, λάθος ή υπερβολική αυθαιρεσία από επιστημονική άποψη, θα του ήμουν υπόχρεος αν με ενημέρωνε.

 

ΟΚ, θα μου χρωστάς μια χάρη!

 

Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι έχεις κάνει έναν ενδιαφέροντα συνδυασμό από ιδέες, καταστάσεις και quotes. Δεν έχω διαβάσει καμιά από τις επιρροές σου αλλά όπως γνωρίζεις ο ίδιος "Σίγουρα είναι κάπως κουραστικό στην ανάγνωση". Έχω πάντως αγωνία για να μάθω τι θα γίνει στη συνέχεια με το κοριτσάκι!

 

Επιστημονικά, τώρα. Η φυματίωση σπανίως προσβάλλει τον εγκέφαλο και, όταν το κάνει, είναι μια οξεία και απειλητική για τη ζωή κατάσταση, που δεν αντιμετωπιστεί αμέσως οδηγεί σε θάνατο. Μάλλον είναι μια όχι και τόσο ταιριαστή επιλογή για τον ήρωά σου. Γενικώς είναι σπάνια μια προοδευτική ασθένεια του νευρικού συστήματος που να αφήνει ακέραιες τις νοητικές λειτουργίες που χρειάζεται ο ήρωάς σου για να κάνει τις εφευρέσεις του. Καλύτερα διάλεξε μια ασθένεια που να μην επηρεάζει τον εγκέφαλο, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια, π.χ. έναν καρκίνο.

 

Με ποιον τρόπο είναι δυνατόν να δώσεις ως είσοδο μια συνάρτηση σε έναν βιολογικό εγκέφαλο; Πώς γίνεται να δώσεις ΜΙΑ μόνο είσοδο στον εγκέφαλο; Κι από που θα το κάνεις αυτό (δεν είναι σαν μια πύλη π.χ. που έχει μια, δυό εισόδους) Πώς γίνεται να μελετήσεις έναν βιολογικό εγκέφαλο που να έχει "ψυχή" (δηλαδή ανθρώπινο) στο εργαστήριο; (θα τον αφαιρέσεις από τον κάτοχό του;) Πώς είναι τεχνικά/πρακτικά δυνατόν να δώσεις ως είσοδο μια συνάρτηση Dirac; Μια και το x είναι σημειακό (άρα το ερέθισμα θα πρέπει να διαρκέσει πρακτικά χρόνο dt->0 και το f(y)->άπειρο...

 

Δε θα μιλήσω για το πόσο (μη) εφικτό είναι να αναπαρασταθεί ένας οποιοσδήποτε εγκέφαλος, γιατί σ' αυτό στηρίζεται η ιστορία σου. Δεν ξέρω τι είναι τα συστολικά κύτταρα αλλά και ούτε τι σημασία έχουν οι συνάψεις στη θεωρία σου.

 

Θα πρότεινα λοιπόν, όταν κάνεις edit την ιστορία σου, να περιορίσεις ίσως το τεχνικό-επιστημονικό κομμάτι και να τονίσεις τις φιλοσοφικές προεκτάσεις που πολύ ωραία αναλύεις. Ή ίσως να διαβάσεις, αν σ' ενδιαφέρει, κανένα βιβλίο εκλαϊκευμένης νευροψυχολογίας. Προτείνω το Phantoms in the Brain του Ramachandran και το The Engine of Reason, The Seat of the Soul του Churchland, που είναι και τα δύο μεταφρασμένα στα Ελληνικά.

[Naurgul]

ΟΚ, θα μου χρωστάς μια χάρη!

 

Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι έχεις κάνει έναν ενδιαφέροντα συνδυασμό από ιδέες, καταστάσεις και quotes. Δεν έχω διαβάσει καμιά από τις επιρροές σου αλλά όπως γνωρίζεις ο ίδιος "Σίγουρα είναι κάπως κουραστικό στην ανάγνωση". Έχω πάντως αγωνία για να μάθω τι θα γίνει στη συνέχεια με το κοριτσάκι!

Σε ευχαριστώ για τον σχολιασμό. Συγγνώμη που δεν απάντησα πιο πριν, ήθελα να γράψω το επόμενο μέρος πρώτα.

 

Επιστημονικά, τώρα. Η φυματίωση σπανίως προσβάλλει τον εγκέφαλο και, όταν το κάνει, είναι μια οξεία και απειλητική για τη ζωή κατάσταση, που δεν αντιμετωπιστεί αμέσως οδηγεί σε θάνατο. Μάλλον είναι μια όχι και τόσο ταιριαστή επιλογή για τον ήρωά σου. Γενικώς είναι σπάνια μια προοδευτική ασθένεια του νευρικού συστήματος που να αφήνει ακέραιες τις νοητικές λειτουργίες που χρειάζεται ο ήρωάς σου για να κάνει τις εφευρέσεις του. Καλύτερα διάλεξε μια ασθένεια που να μην επηρεάζει τον εγκέφαλο, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια, π.χ. έναν καρκίνο.

Χμ, μάλλον έχεις δίκιο. Ήθελα να είναι μια παράξενη παραλλαγή μιας σχετικά κοινής ασθένειας, αλλά αφού η φυματίωση δεν αφήνει τα απαραίτητα χρονικά περιθώρια, πρέπει να διαλέξω κάτι άλλο. Πώς σου φαίνεται η σκλήρυνση κατά πλάκας; Χρειάζομαι μια ασθένεια που να προσβάλει το νευρικό σύστημα, αλλιώς όλη η αναλογία της ανακάλυψης με την κατάσταση που βρίσκεται ο επιστήμονας χαλάει.

 

Με ποιον τρόπο είναι δυνατόν να δώσεις ως είσοδο μια συνάρτηση σε έναν βιολογικό εγκέφαλο; Πώς γίνεται να δώσεις ΜΙΑ μόνο είσοδο στον εγκέφαλο; Κι από που θα το κάνεις αυτό (δεν είναι σαν μια πύλη π.χ. που έχει μια, δυό εισόδους) Πώς γίνεται να μελετήσεις έναν βιολογικό εγκέφαλο που να έχει "ψυχή" (δηλαδή ανθρώπινο) στο εργαστήριο; (θα τον αφαιρέσεις από τον κάτοχό του;)

Ομολογώ πως ίσως ευθύνεται ο τρόπος που το έγραψα. Στην πραγματικότητα, η είσοδος είναι ένα διάνυσμα, δηλαδή πολλά σήματα κατά κάποιον τρόπο. Τώρα, για να γίνει αυτό υποθέτω πως υπάρχουν δύο τρόποι: Ο ένας είναι να αντικατασταθούν τα νεύρα (οπτικά κλπ) που δίνουν είσοδο στον εγκέφαλο με το μηχάνημα που θα παράγει την είσοδο για τα πειράματα. Ο άλλος είναι να δημιουργηθούν τέτοιου είδους ερεθίσματα (οπτικά, ακουστικά κοκ) που όταν εκλαμβάνονται από τα αισθητήρια όργανα του πειραματόζωου δίνουν στον εγκέφαλο το κατάλληλο (πολυσδιάστατο) σήμα. Γενικά, ο εγκέφαλος, ως νευρωνικό δίκτυο, κάποιοι νευρώνες του παίρνουν είσοδο από το περιβάλλον (από τα αισθητήρια όργανα) και κάποιοι άλλοι παράγουν έξοδο (ας πούμε σήματα που κάνουν τους μύες να κινούνται κοκ)

 

Πώς είναι τεχνικά/πρακτικά δυνατόν να δώσεις ως είσοδο μια συνάρτηση Dirac; Μια και το x είναι σημειακό (άρα το ερέθισμα θα πρέπει να διαρκέσει πρακτικά χρόνο dt->0 και το f(y)->άπειρο...

Κι όμως, γίνεται. Απλώς δε χρησιμοποιείς η συνάρτηση με μαθηματική αυστηρότητα, βάζεις μια προσέγγισή της. Επίσης, να σημειώσω ότι αναγκαστικά για τη συγκεκριμένη περίπτωση θα χρησιμοποιούσες μια παραλλαγή που έχει ως πεδίο τιμών το διάνυσμα με τις εισόδους του νευρωνικού δικτύου. Οι μαθηματικοί σίγουρα κοροϊδεύουν όταν άλλοι επιστήμονες κάνουν κάτι τέτοια, αλλά δουλεύει.

 

Δε θα μιλήσω για το πόσο (μη) εφικτό είναι να αναπαρασταθεί ένας οποιοσδήποτε εγκέφαλος, γιατί σ' αυτό στηρίζεται η ιστορία σου.

Πες, έχει ενδιαφέρον, σε κάθε περίπτωση. Παρόλο που γίνονται κάποιες αυθαίρετες παραδοχές θα ήθελα η ιστορία να δίνει την αίσθηση ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί στο άμεσο μέλλον.

 

Δεν ξέρω τι είναι τα συστολικά κύτταρα αλλά και ούτε τι σημασία έχουν οι συνάψεις στη θεωρία σου.

Τα συστολικά συστήματα είναι δίκτυα μικρών υπολογιστών που λειτουργούν παράλληλα. Στην ιστορία υποτίθεται πως οι τεχνητοί νευρώνες προσομοιώνουν τη λειτουργία των πραγματικών νευρώνων αλλά έχουν και κάποιες επιπλέον εντολές οι οποίες μοιάζουν με αυτές ενός κλασικού υπολογιστή. Το όλο νόημα είναι ότι ο τεχνητός εγκέφαλος μπορεί να συμπεριφέρεται ως βιολογικός εγκέφαλος αλλά ταυτόχρονα ως ένα συστολικό σύστημα, δηλαδή περίπου σαν ένας κλασικός υπολογιστής.

 

Θα πρότεινα λοιπόν, όταν κάνεις edit την ιστορία σου, να περιορίσεις ίσως το τεχνικό-επιστημονικό κομμάτι και να τονίσεις τις φιλοσοφικές προεκτάσεις που πολύ ωραία αναλύεις. Ή ίσως να διαβάσεις, αν σ' ενδιαφέρει, κανένα βιβλίο εκλαϊκευμένης νευροψυχολογίας. Προτείνω το Phantoms in the Brain του Ramachandran και το The Engine of Reason, The Seat of the Soul του Churchland, που είναι και τα δύο μεταφρασμένα στα Ελληνικά.

Δε ξέρω κατά πόσο είναι δυνατό να υιοθετήσω την πρότασή σου χωρίς να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ξεκίνησα να κάνω. Ένα στοιχείο της ιστορίας είναι το "αληθοφανές τεχνολογικό freakshow", δηλαδή περίεργα πράγματα που φαίνεται εύλογο ότι θα μπορούσαν να γίνουν στο άμεσο μέλλον. Χωρίς τις εξηγήσεις, χάνεται ένα μέρος αυτής της αληθοφάνειας που θα ήθελα να πετύχω. Εν πάσει περιπτώσει, δε ξέρω πως γνώσεις νευροψυχολογίας θα μπορούσαν να βοηθήσουν, εφόσον έχει εξαρχής γίνει η παραδοχή "καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση συν κάτι παραπάνω". Ίσως η γνωστική ψυχολογία να είναι πιο χρήσιμη; Δε χρειάζεται να κάνεις τον κόπο να με διαψεύσεις, αφού ούτως ή άλλως με ενδιαφέρει αυτό το πεδίο γνώσης και κατά πάσα πιθανότητα θα ρίξω μια ματιά στα βιβλία που προτείνεις.

 

 

 

 

 

Όνομα Συγγραφέα: Νικόλας Τ.

Είδος: κυβερνοπάνκ (νομίζω)

Αριθμός Λέξεων: 1000

Αυτοτελής: Όχι, μέρος 5ο

 

ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

 

Όχι, όχι, όχι. Μα τι βλάκας που είμαι ώρες-ώρες. Είναι και αυτή εδώ, η Μέγαιρα. Σιγά μην τον άφηναν απροστάτευτο. Αφού ο πρύτανης τον χρειάζεται, αποκλείεται να μην υπήρχε αστυνομία εδώ γύρω. Πάντως είναι καλή. Οπτικό καμουφλάζ, προσαρμοσμένες λειτουργίες τεχνητού εγκεφάλου που της επιτρέπουν να κλείνει κάθε σύνδεση, μέχρι και τις νοητικές της λειτουργίες έχει χαμηλωμένες για να είναι πιο δύσκολο να εντοπιστεί. Από τη μία δε μπορώ να συγκεντρωθώ εύκολα σε τίποτα, από την άλλη αν ήμουν πλήρως απασχολημένος με το ηθικό μου δίλημμα (θα το χαρακτήριζα και “εγωιστικό”, αλλά αυτή η λέξη και εγώ δεν ταιριάζουμε) δε θα την ανακάλυπτα και θα έκανα μια άτσαλη και ριψοκίνδυνη κίνηση. Από την άλλη, αν ήμουν συγκεντρωμένος, θα μπορούσα να ελέγξω μεθοδικά το χώρο από πριν και δε θα έμπαινα καν σε όλη αυτή τη διαδικασία.

 

Ο Δρ. Χ έχει ξυπνήσει. Δοκιμάζει να μιλήσει. “Πού είμαι;”, λέει. Τι κοινοτοπία. Δε μπορούσε να σκεφτεί κάτι καλύτερο; Ο πρύτανης τον χαιρετά. Του συστήνεται. Μα τι ευγενικός που είναι. Παλιοϋποκριτής. Του λέει για την ημερομηνία, οι τεχνητοί μύες του προσώπου του Δρ.Χ λειτουργούν πολύ καλά. Δε φάνηκε καθόλου ότι ήταν η πρώτη φορά που σάστιζε. Ο πρύτανης (Δεν αποφάσισα ότι δεν έπρεπε να τον λέω έτσι; Τι να γίνει, του κόλλησε, τώρα) του λέει για το ότι βρίσκεται σε τεχνητό εγκέφαλο. Δε φαίνεται να ξαφνιάζεται πολύ. Τώρα όμως του λέει ότι βρίσκεται σε τεχνητό σώμα. Αυτό δεν το περίμενε. Ζητάει έναν καθρέφτη και ο πρύτανης (προετοιμασμένος, όπως πάντα) του δίνει έναν. Κοιτάζει το πρόσωπό του. Μοιάζει σα να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τότε που έπεσε σε κώμα. Αστείο. Θέλει να δει το σώμα του. Ο πρύτανης κάνει μια γκριμάτσα καθώς του εξηγεί ότι το έχουν αποτεφρώσει εδώ και καιρό και ότι είναι καλύτερα που δε θα το δει έτσι όπως ήταν. Φαίνεται να καταλαβαίνει αλλά μάλλον αισθάνεται το στομάχι του να ανακατεύεται.

 

Αναρωτιέμαι αν θα καθίσει να του πει τώρα όλα όσα έχουν γίνει. Θα πάρει ώρα. Η δική μου γνώμη είναι ότι δε συνέβησαν πολλά σημαντικά πράγματα: η τεχνολογία προχώρησε , όπως προχωράει πάντα. Ίσως λίγο πιο γρήγορα, αλλά δε συνέβη καμιά τεράστια αλλαγή. Μάλλον τα παραλέω, ή ίσως βλέπω τα πράγματα πολύ αφαιρετικά. Άλλοτε βλέπω μόνο το δάσος και παραβλέπω τα δέντρα ενώ άλλες φορές βλέπω ένα δέντρο αλλά όχι το δάσος. Αντίφαση. Με κάνει πιο ανθρώπινο, υποθέτω. Δε ξέρω αν αυτό είναι θετικό, όμως. Έχετε αρχίσει να συνηθίζετε τις παραξενιές μου ή όχι ακόμα;

 

Και ξεκίνησε η διαφήμιση. Λέει για το πώς αναγκάστηκε να αναλάβει τη διαχείριση της εφεύρεσης. Ο Δρ. Χ. σκέφτεται ότι ο πρύτανης τον εκμεταλλεύτηκε, που είναι ακριβώς αυτό που θέλει εκείνος προς το παρόν. Τώρα που πέρασε το πιο δύσκολο κομμάτι, μπαίνουν οι πιο απλές διαφημίσεις. Του εξηγεί πώς χρησιμοποιήθηκε η εφεύρεση. Για τις ιατρικές εφαρμογές, τις ζωές που σώθηκαν, για τις επιστημονικές εφαρμογές, το πώς όλοι οι υπολογιστές στον πλανήτη πρακτικά ακολουθούν την αρχιτεκτονική αυτή, για τις καλλιτεχνικές εφαρμογές, που “η εκφραστικότητα βρήκε νέες οδούς να εκφραστεί” (ναι, κατά λέξη έτσι το είπε ο αθεόφοβος). Δεν παραλείπει να αναφέρει τη συνδρομή της εταιρίας του (αλλά προσεκτικά αποφεύγει τη χρήση κτητικών αντωνυμιών) σε όλα αυτά τα κατορθώματα, λες και έκανε ελεημοσύνη. Ποιος φτωχός έχει τεχνητό εγκέφαλο, κύριε πρύτανη; Πρέπει να είναι κανείς από αστός (τι παρωχημένους όρους χρησιμοποιώ ώρες-ώρες) και πάνω για να έχει δικαίωμα σε όλα αυτά τα υπέροχα που περιγράφεις, κύριε πρύτανη, ακόμα κι όταν η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο. Γόνος πλούσιων ανθρώπων είμαι κι εγώ αλλά τουλάχιστο δεν είμαι ικανοποιημένος από όλα αυτά.

 

Παραλείπει όμως τα άσχημα, ο έξυπνος. Η εταιρία του λίγα έκανε για να βελτιώσει το πειραματικό πρωτότυπο μοντέλο που είχε φτιάξει ο Δρ. Χ. Πολλοί άνθρωποι χάνονται και αυτές τις μέρες ακόμα από επιπλοκές για τις οποίες ευθύνονται οι τεχνητοί εγκέφαλοι. Πολλοί πέφτουν θύματα εγκλημάτων για τα οποία ευθύνεται η ανύπαρκτη ασφάλεια του πρωτοκόλλου επικοινωνίας. Δε χρειάζεται καν να αναφέρω τα προβλήματα που έχουν οι διαδικασίες μέσω των οποίων οι τεχνητοί νευρώνες μετατρέπονται σε συστολικά κύτταρα και αντιστρόφως. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ ακόμα εκμεταλλεύομαι (ίσως αυτή να μην είναι η καταλληλότερη λέξη) αυτά τα λάθη αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να τα περιγράφει όλα ρόδινα. Αν επιτρέπονταν και σε άλλους πρόσβαση στην τεχνολογία, πολλά πράγματα θα είχαν διορθωθεί. Σιγά όμως μην μοιράζονταν ο πρύτανης την κότα με τα χρυσά αυγά Η ειρωνεία είναι ότι δεν είπε λέξη ούτε για τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργεί η ενσωμάτωση δικτυακών λειτουργιών μέσα στον ανθρώπινο νου, ενώ δυο ορόφους πιο κάτω υπάρχει ολόκληρη πτέρυγα του νοσοκομείου για παιδιά με τέτοιες διαταραχές.

 

Προσωπικά έχω τη δική μου θεωρία για το πώς δημιουργούνται αυτά τα προβλήματα (αναρωτιέμαι τι θα έλεγε ένας ψυχολόγος για εμένα· από το θυμό πήγα σε φιλοσοφικές εικασίες και παρόλο που το συνειδητοποιώ δε με πειράζει). Σχετίζεται πάλι με το γεγονός ότι οι άνθρωποι δε θέλουν να έχουν επίγνωση των ορίων που τους θέτει η φύση τους. Κοινωνικοποιούνται μέσω ενός εικονικού δικτύου και σκέφτονται ότι είναι το ίδιο με το να κοινωνικοποιούνται στον φυσικό κόσμο. Έχουν στο μυαλό τους τις δομές που δημιουργούνται, βλέπουν τις ομοιότητες, δεν παρατηρούν διαφορές και αποφασίζουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Δε λαμβάνουν υπόψη τους ότι ο εγκέφαλός τους είναι προγραμματισμένος να βλέπει πραγματικούς ανθρώπους. Όταν βλέπει αφαιρετικές αναπαραστάσεις τους, παρόλο που μπορεί να είναι το ίδιο πράγμα, είναι πιθανό να μην το καταχωρήσει ως πραγματικότητα. Όλος ο εικονικός κόσμος για τον απαρχαιωμένο εγκέφαλο που κουβαλάνε είναι ένα όνειρο, χωρίς επιπτώσεις όπου μπορούν να ζήσουν χωρίς να τους ενοχλεί κανένας. Καταλήγουν να εθίζονται και να παγιδεύονται σε αυτό το όνειρο καθώς αρχίζουν να προτιμούν την πλασματική έλλειψη επιπτώσεων από τον κόσμο που το μυαλό τους αντιλαμβάνεται ως αληθινό. Η ειρωνεία είναι ότι εφόσον οι πληροφορίες μεταφέρονται από ένα βιολογικό εγκέφαλο σε έναν τεχνητό, ο τεχνητός εγκέφαλος κληρονομεί τους περιορισμούς που αιώνες γενετικής εξέλιξης επέβαλλαν στο ανθρώπινο είδος. Φυσικά, δεν κατηγορώ όλους αυτούς που τα κάνουν αυτά ούτε θέλω να δαιμονοποιήσω το Δίκτυο (ήδη αντιλαμβάνεστε πόσο σιχαίνομαι την υποκρισία). Απλώς μου αρέσει να φιλοσοφώ, ώρες-ώρες. Ούτε αυτό είμαι σίγουρος αν είναι θετικό.

Edited November 6, 2007 by Guardian of the RuneRing #1

[tetartos]

Με γεια τη συνέχεια!

Δεν ξέρω πώς γίνεται σε άλλα τόπικ με τις συνέχειες αλλά ίσως να είναι καλό να τις βάζεις όλες μαζί με ένα edit στην αρχή του τόπικ, για να μην αναγκάζεται ο κόσμος να διαβάζει τα σχόλιά μου, μέχρι να ολοκληρωθούν όλες οι συνέχειες!

Το σημαντικότερο που ήθελα να σου γράψω είναι ότι οι εξηγήσεις σου όλες με καλύπτουν πλήρως. Επομένως, αυτό που χρειάζεται είναι με κάποιον τρόπο να τις ενσωματώσεις κάποια στιγμή στο κείμενο.

Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μια σαφώς καλύτερη επιλογή.

Η καινούρια συνέχεια είναι ίσως δύσκολη στην ανάγνωση σε ορισμένα σημεία αλλά σίγουρα έχει ενδιαφέρον!

Καλή ολοκλήρωση...

[Naurgul]

Όνομα Συγγραφέα: Νικόλας Τ.

Είδος: κυβερνοπάνκ (νομίζω)

Αριθμός Λέξεων: 1260

Αυτοτελής: Όχι, μέρος 6ο

 

ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

 

Καλές οι φιλοσοφιστίες αλλά πρέπει να επακολουθούν οι πράξεις. Είναι εύκολο να φτιαχτούν νοητικά κατασκευάσματα που να εκφράζουν ιδέες και σκέψεις αλλά αν δεν εφαρμόζονται κάπου, χάνουν μεγάλο μέρος του νοήματός τους. Βέβαια, αυτό ενέχει κινδύνους. Όσο εύκολο είναι να χαθεί κανείς σε ένα λαβύρινθο σκέψεων και να αποκοπεί από την πραγματικότητα, άλλο τόσο εύκολο είναι να γοητευτεί από τα αποτελέσματα των εφαρμογών και να χάσει τις προοπτικές των σκέψεών του, καταντώντας πνευματικά μύωπας. Από την άλλη, ο φόβος αυτού του ενδεχομένου μπορεί να κρατήσει κάποιον αλυσοδεμένο στη θεωρία, μετατρέποντάς τον σε κάτι παρόμοιο με ένα αυτόματο που ημι-αποφασίζει· ανίκανο να γνωρίζει αν ποτέ οι σκέψεις του θα καταλήξουν πουθενά.

 

Αυτό είναι και το δικό μου δίλημμα. Βλέπετε, έχω ένα σκοπό, κάτι που θα ήθελα να πετύχω. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο πιο περίπλοκο γίνεται το πρόβλημα. Το πρόβλημα που επιδιώκω να λύσω δεν είναι άλλο παρά η καλύτερη οργάνωση των ανθρώπων. Κατά τη γνώμη μου, τα πράγματα δεν είναι σωστά όπως είναι. Είναι κάτι τόσο απλό, αλλά δυσκολεύομαι να το περιγράψω. Αν ήμουν αναγκασμένος να χρησιμοποιήσω μόνο μία λέξη, θα έλεγα: “αδικία”. Υπάρχει φτώχεια, υπάρχουν κάθε λογής διακρίσεις, υπάρχουν πόλεμοι, υπάρχουν οικολογικές καταστροφές. Για τους ανθρώπους, έχω έναν απλό τρόπο να καταλαβαίνω πότε συντελείται αδικία. Όταν κάποιος κάνει κάτι, αναλογίζομαι τι θα γίνονταν αν το έκαναν όλοι. Αν τα αποτελέσματα θα ήταν καταστροφικά, τότε θεωρώ ότι κάτι γίνεται λάθος. Φυσικά, κάτι τέτοιο έχει αμφιλεγόμενη αξία όταν σε μια κοινωνία υπάρχουν ένα σωρό διαφορετικοί ρόλοι. Πάντως, είναι αρκετά κατατοπιστικό αν έχει κανείς υπόψη του μια σχετικά πλήρη εικόνα της κατάστασης. Αντιθέτως, παρουσιάζονται μεγάλες δυσκολίες στη γενίκευση αυτής της ιδέας σε ένα πιο αφαιρετικό επίπεδο, όπου περιλαμβάνονται περισσότερα πράγματα πέρα από την κοινωνία των ανθρώπων.

 

Στην ουσία, αυτό που θα ήθελα να πετύχω είναι το κοινωνικό δίκτυο των ανθρώπων να γίνει τελείως αποκεντρωμένο. Αυτό που συμβαίνει τώρα, σε τελείως αφαιρετικό και γενικό επίπεδο, είναι ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν πιο κεντρικούς ρόλους από άλλους. Αυτό υποτίθεται βοηθάει σε κάποια πράγματα (όπως η γρηγορότερη μετάδοση της πληροφορίας), αλλά παραχωρώντας περισσότερα δικαιώματα στους υπερ-κόμβους αυτούς, τους δίνεται η δυνατότητα να εκμεταλλευτούν κάποια πράγματα. Όπως το βλέπω, δεν είναι επιτεύξιμο, άμεσα τουλάχιστο, να εκπαιδευτούν οι άνθρωποι έτσι ώστε να μη διαφθείρονται από θέσεις με μεγαλύτερη δικαιοδοσία. Δε θα έλεγα ότι είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση (ούτως ή άλλως αυτή είναι ευμετάβλητη) αλλά οι μηχανισμοί αναπαραγωγής του φαινομένου είναι δύσκολο να καταπολεμηθούν.

 

Μπορεί να δει κανείς την εξέλιξη της κοινωνίας των ανθρώπων ως ένα γενετικό αλγόριθμο: Κάποτε, υπήρχαν διαφόρων ειδών μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Αυτές ανταγωνίζονταν για να επιβιώσει η καλύτερη. Στους αλγόριθμους αυτούς έχουμε πάντα μια συνάρτηση καταλληλότητας, η οποία μας λέει κατά πόσο οι διάφορες λύσεις ενός προβλήματος (στην περίπτωσή μας, οι διάφοροι τρόποι κοινωνικής οργάνωσης) είναι καλές. Στο δικό μας πρόβλημα, εξ' ορισμού η συνάρτηση καταλληλότητας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ευστάθεια μιας κοινωνίας. Θεωρητικά, αυτό καθορίζει το ποιες λύσεις θα υπάρχουν αυτούσιες, ελαφρώς μεταλλαγμένες ή ως αποτέλεσμα αναπαραγωγής στις επόμενες γενεές. Κι εδώ είναι που το πράγμα χαλάει. Μόνο η σταθερότητα δεν αρκεί για να μας δείξει ποια ανθρώπινη κοινωνία είναι η καλύτερη. Σε βάθος χρόνου, θα έπρεπε να παίζουν ρόλο κι άλλοι παράγοντες, όπως η κατανάλωση ενέργειας. Επίσης, οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των διαφόρων κοινωνιών δεν βοηθούν πάντα την όλη διαδικασία. Για παράδειγμα, μια πολεμοχαρής κοινωνία θα βγάζει πάντα από τη μέση μια ειρηνική, σχεδόν τελείως ανεξάρτητα από το πόση σταθερότητα έχει η κάθε μία. Έτσι, μετά από τόσα χρόνια, έχουμε καταλήξει ουσιαστικά σε μόνο ένα είδος κοινωνίας. Το φαινόμενο το λένε συνωστισμό. Συμβαίνει όταν μια σχετικά καλή λύση επικρατεί επί των υπολοίπων και ο πληθυσμός λύσεων καταντά να είναι μόνο μια λύση και οι παραλλαγές της. Κάτι τέτοιο αποτελεί αδιέξοδο για την περαιτέρω βελτίωση μέσα από αυτή τη διαδικασία.

 

Ωχ, πάλι ξεχάστηκα. Ο πρύτανης (ένας υπερ-κόμβος) έχει βαλθεί να εξηγεί στον Δρ. Χ. σχετικά με το λογισμικό που φέρουν οι τεχνητοί εγκέφαλοι. Για να τον φτάσω, θα τα πω λίγο περιληπτικά. Τον πρώτο καιρό που αναπτύσσονταν οι τεχνητοί εγκέφαλοι, κάποιο εργαστήριο τεχνολογίας λογισμικού σε κάποιο άλλο πανεπιστήμιο έμαθε για το όλο έργο και άρχισε να κατασκευάζει ένα πρότυπο λειτουργικό σύστημα για τη διεπαφή ενός ανθρώπου με τις λειτουργίες του τεχνητού εγκεφάλου. Βασίστηκε στην ιδέα ενός αντικειμενοστρεφούς πλήρως προγραμματιζόμενου συστήματος. Υπήρχε, λοιπόν, ένα έργο που είχε ξεκινήσει δέκα χρόνια πιο παλιά, το οποίο ήθελε να χρησιμοποιείται η αντικειμενοστρέφεια με οπτικό τρόπο. Είχε στηριχθεί στη γλώσσα smalltalk και ήταν ανοικτού κώδικα. Αυτό το πανεπιστήμιο, λοιπόν, προσπάθησε να κάνει το ίδιο, μόνο που τα αντικείμενα θα έπρεπε να αλληλεπιδρούν με τον άνθρωπο σε ένα τελείως αφαιρετικό επίπεδο, όπου θα υπήρχε η μέγιστη ελευθερία. Τα κατάφεραν πολύ καλά. Τόσο καλά, μάλιστα, που ήταν δυνατό ένας άνθρωπος να πάρει μια οποιαδήποτε διεργασία είχε μέσα στον εγκέφαλό του, και το λειτουργικό αυτό σύστημα μπορούσε να την περιτυλίξει με ένα στρώμα διεπαφής που τη ανεξαρτητοποιούσε τελείως από το δημιουργό της. Αυτά τα αντικείμενα μπορούσαν κατόπιν να ανταλλαγούν μέσω δικτύου ή ακόμη και να συνδυαστούν για να δημιουργηθούν περίπλοκα συστήματα.

 

Αυτό προκάλεσε μια επανάσταση. Πλέον, ο κάθε άνθρωπος, σχεδόν, ήταν σε θέση να δημιουργεί τα δικά του εξαρτήματα λογισμικού. Παρόλο που αυτά δεν ήταν αποδοτικά με την κλασική έννοια, έτρεχαν πολύ καλά στο περιβάλλον παράλληλης επεξεργασίας των τεχνητών εγκεφάλων. Εξάλλου, δεν υπήρχε πια ιδιαίτερη ανάγκη για απόδοση χάρη στην απίστευτη και φαινομενικά αστείρευτη (για την εποχή) υπολογιστική ισχύ των τεχνητών εγκεφάλων. Το κύκνειο άσμα της τεχνολογίας λογισμικού ήταν η διασύνδεση αυτών των εξαρτημάτων που θα ακολουθούσε τα πρότυπα που έθετε ένα πεδίο έρευνας που εκείνη την περίοδο έφτανε στην ωρίμανσή του, Εννοείται πως μόλις ο πρύτανης ίδρυσε την εταιρία του και κατοχύρωσε τα δικαιώματα στην εφεύρεση του Δρ. Χ., βιάστηκε να προσλάβει όλη αυτή την ομάδα ώστε να τους κλείσει το στόμα και να μη μαθευτεί τίποτα για το πολύτιμο απόκτημά του. Σας έχω πει για τα δρακόντια μέτρα ασφαλείας της εταιρίας του πρύτανη; Θα πω μόνο το εξής: ούτε εγώ δεν έχω μια πλήρη εικόνα, τόσα χρόνια μετά, για το πώς λειτουργεί ένας τεχνητός εγκέφαλος.

 

Δε χρησιμοποίησα, προφανώς, τα ίδια λόγια με τον πρύτανη, αλλά το νόημα είναι το ίδιο, υποθέτω. Πόσο με νευριάζει αυτός ο άνθρωπος. Όχι ότι είναι κακός ή κάτι τέτοιο· απλώς αντιπροσωπεύει ό,τι απεχθάνομαι στην ανθρώπινη φύση. Είναι υπερ-κόμβος και το εκμεταλλεύονταν από την πρώτη στιγμή που το συνειδητοποίησε. Έφτασε η στιγμή που περίμενε. Θέλει να μεταβιβάσει την εταιρία στον Δρ.Χ., αυτόν που την αξίζει. Δεν το καταλαβαίνω, όμως. Θεωρεί πως ο Δρ. Χ. είναι ικανός να πάρει πίσω την εταιρία δικαστικά; Κι αν ναι (πράγμα απίθανο, λαμβάνοντας υπόψη τους δικηγόρους και τις διασυνδέσεις που έχει στη διάθεσή του), γιατί δεν περιμένει να συμβεί αυτό αλλά τη δίνει αμέσως; Σκαρώνει κάτι με αυτούς από την Εταιρία Ηθικής στην Τεχνολογία. Ίσως θα έπρεπε να είχα ασχοληθεί νωρίτερα και να τα μάθαινα όλα από πριν. Ίσως είναι η ώρα να δράσω. Ήμουν έτοιμος πιο πριν και δε θέλω να βάλω σε κίνδυνο των Δρ.Χ.· του χρωστάω τόσα πολλά. Όπως τότε, έτσι και τώρα πρέπει να αποφασίσω. Ο Δρ. Χ. αρνείται ευγενικά την πρόταση του πρύτανη, λέει θα το σκεφτεί. Πάλι καλά. Ο πρύτανης είναι απογοητευμένος, μάλλον κατάλαβε ότι το έπαιξε υπερβολικά γενναιόδωρος. Λέω τον δούρειο ίππο που προετοίμαζα για το κοριτσάκι να τον ρίξω σε αυτόν. Θα ενεργοποιηθεί αυτόματα μόλις θα πάει να κάνει κακό στον Δρ. Χ. Ούτε κι εγώ ο ίδιος δεν είμαι σίγουρος τι θα συμβεί ακριβώς, είναι λίγο περίεργη η διαδικασία με την οποία κάνω κάτι τέτοια. Πάντως, δε θα μπορέσει κανείς να καταλάβει τίποτα για εμένα, παρόλο που θα αντιληφθούν ότι υπάρχω. Το πήρα απόφαση, ο φόβος του ημι-αποφασίζειν κέρδισε αυτή τη μάχη.

Edited December 6, 2007 by Guardian of the RuneRing #1