Airbourne Posted September 17, 2007 Share Posted September 17, 2007 Όνομα Συγγραφέα:Chris Hunteris Είδος: Σύντομη ιστοριούλα... Βία; (Όχι) Σεξ; (Όχι) Αριθμός Λέξεων: Χμ, λίγες... Αυτοτελής; (Ναι.) Σχόλια: (Ελπίζω να σας αρέσει, σχολιάστε ότι θέλετε...) -Ήταν κάποτε ένα παιδάκι. Απο μικρό ήθελε να αγγίξει τον ουρανό. Απο μικρό ήθελε να γνωρίσει το σύμπαν, τους αγγέλους. Tο παιδάκι αυτό δεν ήταν σαν όλα τα υπόλοιπα παιδάκια. Πάντοτε του άρεσε να κάθεται εκεί, στην άκρη του βουνού και να κοιτά τα σύννεφα, να τα βλέπει να στροβιλίζονται μέσα σε μεταξωτές δίνες και έπειτα να διαλύονται το ένα μέσα στο άλλο, χαρούμενα, σαν να ένιωθαν τον εαυτό τους. Το παιδάκι ήθελε να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα, πόσες και πόσες φορές δεν προσπάθησε να γίνει αθλητής ; Πόσες και πόσες φορές δεν προσπάθησε να γίνει ορειβάτης, να σκαρφαλώνει πάνω στα ψηλά βουνά που τόσο αγαπούσε ; Και όμως, δεν τα είχε καταφέρει ποτέ του, όσο και να προσπαθούσε κάτι το εμπόδιζε να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα, κάτι ήθελε να τον κρατά δέσμιο, καθηλωμένο και χωρίς όνειρα, ποιος μπορεί να ζήσει δίχως όνειρα ; Το παιδάκι δεν μπόρεσε να κάνει ποτέ αυτά που πραγματικά ήθελε. Ωστόσο, εκείνο δεν τα παρατούσε, ποτέ του δεν σταμάτησε να κάνει σκέψεις και να προσπαθεί να τις ζήσει. Το παιδάκι ένιωθε μόνο, πάντα ήταν μόνο, ακόμη και όταν η μητέρα του έλεγε πως κανένα παιδάκι δεν μένει μόνο του, πάντα είχε έναν φύλακα άγγελο μαζί του, να το προσέχει και να του κρατάει συντροφιά όταν έμενε μόνος και λυπόταν για τον εαυτό του. Εκείνο πίστευε την μητέρα του, δεν θα του έλεγε ποτέ ψέματα. Βάλθηκε να αφουγκράζεται προσεχτικά, μήπως και ακούσει να του μιλά ο άγγελος του. Όμως τίποτε, πάντα σιωπή. Ποτέ του δεν κατάφερε να τον ακούσει. Ένιωθε το ίδιο μόνος με πρίν. Μια μέρα που τα αστέρια στον ορίζοντα είχαν εξαφανιστεί και δυνατές στάλες βροχής έπεφταν με δύναμη πάνω του, το παιδάκι άκουσε ένα ψίθυρο. Κάποιος το καλούσε, μια φωνή βαθιά μέσα στην σκοτεινιά της ημέρας. Εκείνο έμεινε έκπληκτο και φοβισμένο συνάμα. Δεν το περίμενε. Οι ψίθυροι όλο και γινόντουσαν πιο δυνατοί, ώσπου στο τέλος έγιναν φωνές, φωνές που το καλούσαν να πάει μαζί τους. -Έλα, έλα...." Έλεγαν οι φωνές. Το παιδάκι έσυρε για λίγο το αναπηρικό του καροτσάκι στο λασπωμένο έδαφος, και έγινε ένα με τις φωνές. Ένωσε το χαμόγελο του με των αγγέλων, που τώρα χορεύανε μπροστά του χορούς αιωνιότητας. Ποτέ του δεν ήταν πιο ευτυχισμένο, ποτέ του δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να πετάξει μαζί τους, στον ουρανό, να γνωρίσει απο κοντά το σύμπαν και τους αγγέλους. Επιτέλους, τώρα μπορούσε να κάνει όσα όνειρα ήθελε, χωρίς τίποτα στον κόσμο να το καθηλώνει, ανήμπορο και σκεπτικό, εκεί, στην άκρη του βουνού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted March 12, 2008 Share Posted March 12, 2008 Στρωτά γραμμένο, αλλά μου φάνηκε λίγο ότι το παιδάκι είχε παραιτηθεί από τα πάντα και απλά μεμψιμοιρούσε. Άρα δεν μπορούσα να ταυτιστώ μαζί του. Περίμενε συντροφιά απ' τον άγγελο, σε όλη του τη ζωή μόνο έκανε όνειρα και στο τέλος αν κατάλαβα καλά διάλεξε και την εύκολη λύση. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted March 15, 2008 Share Posted March 15, 2008 Εγώ πάντως κατάφερα να ταυτιστώ με το παιδί. Ο συγγραφέας το κατάφερε 60%, το άλλο 40% βγήκε από μέσα μου. Στην αρχή νόμισα πως ήταν απλά κάποιος μελαγχολικός, κατατονικός χαρακτήρας με πολλά βάρη της ζωής (ακόμα και τα παιδιά μπορεί να έχουν πολλά βάρη) αλλά ανατρίχιασα όταν στο τέλος αποκαλύφθηκε πως το παιδί ήταν ανάπηρο. Λογικό είναι βρε Αραχνίδα να πέσει το παιδί για να βρει μια καλύτερη ζωή, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι αυτόχειρες. Όταν ο συγγραφεάς μας μιλά για τα όνειρα του που γυρνούσαν γύρω από ορειβασία και την αναρίχηση, γενικά για τα βουνά...Άλλωστε στο τέλος το λέει ξεκάθαρα. Δεν θα ήταν πια ανύμπορο και σκεφτικό. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted December 22, 2008 Share Posted December 22, 2008 Είναι μια από τις ελάχιστες φορές που η επανάληψη μιας λέξης δε με κουράζει, αντίθετα προσθέτεί στο αίσθημα ματαιότητας και ασφυξίας που προκαλεί το υπόλοιπο, τοσοδούλι κειμενάκι. Ποτέ. Πόσες φορές την έγραψες αυτήν τη λέξη; Ακόμη και μετά την αυτοχειρία, υπάρχει ένα ποτέ, ακολουθεί το παιδί ακόμη και μετά την επιλογή του. Απ' ό,τι έχεις γράψει ως τώρα, αυτό που με άγγιξε περισσότερο κι αυτό που αγάπησα να κρατήσω στο σκληρό μου δίσκο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Airbourne Posted December 22, 2008 Author Share Posted December 22, 2008 Είναι μια από τις ελάχιστες φορές που η επανάληψη μιας λέξης δε με κουράζει, αντίθετα προσθέτεί στο αίσθημα ματαιότητας και ασφυξίας που προκαλεί το υπόλοιπο, τοσοδούλι κειμενάκι. Ποτέ. Πόσες φορές την έγραψες αυτήν τη λέξη; Ακόμη και μετά την αυτοχειρία, υπάρχει ένα ποτέ, ακολουθεί το παιδί ακόμη και μετά την επιλογή του. Απ' ό,τι έχεις γράψει ως τώρα, αυτό που με άγγιξε περισσότερο κι αυτό που αγάπησα να κρατήσω στο σκληρό μου δίσκο. Εαν δεν το ανέφερες δεν θα το πρόσεχα ΠΟΤΕ !!! χαχα....τρομερό !! Είναι καλό να διαβάζουν και άλλοι τα κείμενα σου, οι συμβουλές σου πάντως είναι κάτι παραπάνω απο βοήθεια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted May 25, 2014 Share Posted May 25, 2014 (edited) Α ναι όντως θυμίζει λίγο την ιστορία μου. Κι αυτό έχει δυναμική. Ίσως να ήθελε λίγο περισσότερες λεξούλες για να συνδεθώ ακόμα περισσότερο με το παιδάκι και να στεναχωρηθώ περισσότερο με το τέλος (αλλά μπορεί να φταίει επειδή ήξερα ήδη το τέλος); Μου θύμισε και αυτό το βίντεο: Edited May 25, 2014 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.