Συγγραφέας βιβλίων τρόμου έγραφε εκ πείρας;

[nikosal]

Πρώτη είδηση στο CNN η σύλληψη συγγραφέα βιβλίων τρόμου, του οποίου η φίλη βρέθηκε διαμελισμένη σε διάφορα σημεία του σπιτιού του, ενώ εκείνος προχωρούσε με τη συγγραφή του βιβλίου "κανιβαλίστικα ένστικτα". Τον γνωρίζετε;

[RaspK]

Κρίμα τις γυναίκες...

[Mort13]

Πρόσφατα καταδικάστηκε για φόνο ένας Πολωνός συγγραφέας θρίλερ που φέρεται να περιέγραψε σε βιβλίο του φόνο που είχε διαπράξει. Το εντυπωσιακό είναι ότι η αστυνομία δεν είχε κάποιο στοιχείο εναντίον του αλλά τυχαία διαβάζοντας το βιβλίο του είδαν ότι όχι μόνο η μέθοδος του φόνου και του βασανισμού του θύματος ήταν ίδια αλλά κι ότι ο συγγραφέας περιέγραφε στοιχεία που μόνο ο δολοφόνος (και η αστυνομία) μπορούσαν να γνωρίζουν. Ο ίδιος πάντως επιμένει ότι μάζεψε τα στοιχεία από τις εφημερίδες και απλά φαντάστηκε τις υπόλοιπες λεπτομέρειες.

[nikosal]

Ναι, την είχα δει και αυτή την είδηση...

 

Edit: Μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ ή εδώ.

Edited October 12, 2007 by nikosal

[tetartos]

Έ, να πάρει, με προλάβατε ήδη! Μόλις το διάβασα! Πιο συγκεκριμένα, βρήκαν τον κορμό στο ντουλάπι, το πόδι στο ψυγείο και κόκαλα στο κουτί με τα δημητριακά και τώρα αναρωτιούνται αν το κρέας στο τηγάνι ήταν ανθρώπινο... Δε λέει μόνο αν είχε γράψει κι άλλα μυθιστορήματα...

[nikosal]

Μπρρρ....

 

Ελπίζω να μην μένει και αυτός 200 γιάρδες παρακάτω, ε;

[DinoHajiyorgi]

Και τώρα; Όσοι έχουμε διηγήματα στην Βιβλιοθήκη Τρόμου...είμαστε ύποπτοι;

[Cosmo]

Και τώρα; Όσοι έχουμε διηγήματα στην Βιβλιοθήκη Τρόμου...είμαστε ύποπτοι;

 

Να δηλώσω πως:

 

Όσα έχω γράψει αναφέρονται σε φανταστικά πρόσωπα και καταστάσεις.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με γνωστά και άγνωστα σας πρόσωπα είναι εντελώς τυχαία και παρακαλώ να αγνοηθεί.

 

Τα έργα τρόμου είναι δημιουργήματα ενός φαντασμένου μυαλού και κρίνω τις πράξεις των Ηρώων μου ως αποτρόπαιες...

 

Και τέλος, που στο διάολο είναι ο δικηγόρος μου;

[D'Ailleurs]

Σκευτομαι οτι ο Χένρυ Μίλλερ προφανώς θα είχε κάνει όλα όσα περιγράφει στα βιβλία του και τον ζηλευω...

[Vikar]

Σκευτομαι οτι ο Χένρυ Μίλλερ προφανώς θα είχε κάνει όλα όσα περιγράφει στα βιβλία του και τον ζηλευω...

Το θέμα είναι οτι άν κάνεις ότι έκανε ο Μίλερ στα βιβλία του (βρε και τα μισά μη σου πώ), ακόμη και τη σήμερον ημέρα, πάλι μάγκας θα είσαι. Άν όμως κάνεις ότι έκαναν οι διάφοροι περίεργοι περι ών το θέμα... Τζάμπα ζήλια μ'άλλα λόγια (πώς λέμε, "τζάμπα μάγκας"). Και χωρίς παρεξήγηση...

[tetartos]

Στο Asimov's SF τεύχος Απριλίου-Μαΐου 2005 Reflections: Fantasies About Fiction ο Robert Silverberg γράφει για έναν φοιτητή που έγραψε στα πλαίσια του μαθήματος Creative Writing μια ιστορία τρόμου και προκάλεσε τον πουριτανισμό του Σαν Φρανσίσκο και οδήγησε τελικά

στη διερεύνηση του φοιτητή από την Αστυνομία, στην αποβολή του και στην απόλυση της καθηγήτριάς του...

 

 

Για όσους δε βαριούνται, παραθέτω ένα απόσπασμα από το ίδιο το άρθρο του Silverberg. Σόρυ για το μέγεθος του ποστ.

 

And now we have the case of Jan Richman, a writing

instructor at San Francisco's Academy of Art University, who

asked her students to read a story called "The Girl With

Curious Hair," by the widely acclaimed novelist David Foster

Wallace, in order to study the way the handling of an

unsympathetic narrator is managed—Wallace's protagonist is

a nasty violence-inclined yuppie who calls himself Sick

Puppy—before tackling such a character in their own fiction.

One member of the class, a young man from Seattle,

proceeded to turn in a story called "A Complete Loss of

Hope," a wild and gory thing filled with the sort of

gratuitously repulsive stuff that, alas, we see in the

newspapers every day: incest, pedophilia, sexual torture,

dismemberment. Ms. Richman found the story very

disturbing. So would I; so would you. It's no surprise that

fiction about disturbing things can often be quite disturbing

itself, especially in the hands of a beginner who doesn't quite

know when to stop ladling out the blood and gore.

Well, San Francisco is the nation's capital of political

correctness. Although you don't have to be politically correct

to find pedophilia repugnant and torture nauseating, Ms.

Richman was troubled enough by the content of the story to

consult her departmental chairman about it. Did she feel that

in some way writing about such things might be a prelude to

doing such things? She hasn't said. The chairman looked the

story over and suggested simply that its young author read

the first chapter of Alice Sebold's novel The Lovely Bones to

see how similarly grisly material could be dealt with in fiction

in a less repellent way, one that would have greater literary

effect. That should have been where it ended: a useful lesson

that often it can be more effective for a writer to handle overthe-

top material in a less-than-over-the-top fashion.

Alas, it didn't end there. Word of the incident traveled

upward at the Academy of Art University to the chairman of

the liberal arts department, to the vice president of the

university, and then to its president. Jan Richman was hauled

before an administrative committee to explain why she had

encouraged her pupils to indulge in such horrendous

fictionalizing. Although the students had nothing but good

words about her in the inquiry that followed, she was told to

solicit character references from her fellow instructors as well.

"Am I on trial?" she asked. "I need character witnesses now?"

Next the hapless young writer's story was turned over to

the San Francisco Police Department. There it went first to

the SFPD's Behavioral Sciences Unit, whose function is

unknown to me. The Behavioral Sciences people tossed it to

the Homicide Department, which sent a detective around to

the dormitory to interview the unfortunate student about his

taste for violence. "This was never an open homicide case,"

Homicide Inspector Holly Pera said. "We have no evidence

that it was anything other than a story." Well, yes. But the

next day the student was expelled and put on a plane to

Seattle. And when Jan Richman returned from her Christmas

break soon afterward, she discovered that she had lost her

teaching job. No reason was given: she worked on a

semester-by-semester basis, and the university had simply

chosen not to rehire her for the new semester.

In the free-speech uproar that predictably followed in

traditionally liberal San Francisco, the university stuck to its

guns. It refused to explain Richman's dismissal, claiming a

policy of prohibiting comment on "personnel matters." A

spokesman added that the university believed in encouraging

creativity, "but when there is a questionable or disturbing

issue, we contact the proper authorities."

Some of the expelled student's classmates noted that he

had often brought violent materials to class—Japanese

animation stuff, particularly—and had shown a fondness for

slasher movies and such grim fiction as Bret Easton Ellis's

novel American Psycho. But no one thought that that in itself

was grounds for expulsion. "He seemed like a normal kid with

a normal life," said one student—a comment that I can't help

find a little troublesome, considering my own non-fondness

for slasher movies and the like. If those now are normal

tastes, God help us all. But bad taste is not of itself illegal, so

far as I know. As for the dismissed instructor, "She has totally

been treated unfairly," another student said. "She was

awesome, one of the best teachers I've had in the school."

The writer Alan Kaufman, a fellow member of the faculty

who had read the condemned story, found it well written and

told with power and originality. "You get a kid who did what

that kid did, you should praise him to the skies. Instead they

called the police on him." And David Foster Wallace, whose

own short story had been the class assignment that started

all the trouble, and who is himself a professor of creative

writing at Pomona College in Southern California, called the

incident "a combination of moral spasms and legal terror,"

expressing his astonishment that the story, however

disagreeable its content, could have brought such punishment

to its author and even to the instructor in whose class it was

written.

[nikosal]

Ενδιαφέρουσα υπόθεση tetartos. Δείχνει και πόσο συντηρητική έχει γίνει η Αμερική, αν και φυσικά μιλάμε για μια τεράστια χώρα με ιδιαιτερότητες και διαφοροποιήσεις από τόπο σε τόπο και πολιτεία σε πολιτεία. Είναι σαν να λες ότι για παράδειγμα ένα περιστατικό στην Πορτογαλία μπορεί να χαρακτηρίζει όλη την Ευρώπη.

[RaspK]

Αναρωτιέται κανείς, όμως, για το ποιόν των καταστάσεων και ορισμένων συνθηκών...

 

Στην Ιαπωνία, όπως είχε σχολιαστεί και σε άλλο topic, έγινε μία επιτυχημένη και μία απόπειρα πατροκτονίας με τσεκούρι από την κόρη και το γιο του θύματος αντίστοιχα. Οι αρχές έχουν αρχίσει τη σχετική έρευνα και τα κανάλια στην Ιαπωνία δεν πρόβαλαν το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς anime όπου υπάρχουν φόνοι με τσεκούρι...

 

Αναρωτιέται κανείς, τελικά: το θέμα είναι να μη δείχνουμε ότι μπορείς να σκοτώνεις με τσεκούρια, ή να μην βολτάρουν τα τσεκούρια ανενόχλητα στο σπίτι και να φροντίζεις για την πνευματική υγεία της κοινωνίας σου; Μήπως είναι ευκολότερο να «καις μάγισσες» από το ν' ασχοληθείς σοβαρά;

[Guest Dune]

Σκευτομαι οτι ο Χένρυ Μίλλερ προφανώς θα είχε κάνει όλα όσα περιγράφει στα βιβλία του και τον ζηλευω...

 

 

Kανείς δεν σε εμποδίζει να τα κάνεις κι εσύ

 

carpe diem

[tetartos]

Αναρωτιέται κανείς, τελικά: το θέμα είναι να μη δείχνουμε ότι μπορείς να σκοτώνεις με τσεκούρια, ή να μην βολτάρουν τα τσεκούρια ανενόχλητα στο σπίτι και να φροντίζεις για την πνευματική υγεία της κοινωνίας σου; Μήπως είναι ευκολότερο να «καις μάγισσες» από το ν' ασχοληθείς σοβαρά;

 

 

Καλή ερώτηση Παναγιώτη!

 

Παρότι ο "τρόμος" μου αρέσει προσωπικά πολύ, υποθέτω ότι η συνεχής έκθεση σε σκηνές βίας θα επηρεάζει κάποια αδύναμα (αν όχι όλα τα) μέλη μιας κοινωνίας. Στους πολλούς θα προκαλεί μια ανοχή στην αντιμετώπιση της βίας, κάνοντάς τους δυνητικά παθητικούς συνένοχους (π.χ. Τι; Χτυπάει τη γυναίκα του; Σιγά, έχουμε δει και χειρότερα...) Σε ορισμένους μπορεί να δρα ενημερωτικά π.χ. εγώ που μεγάλωσα σε μικρή πόλη δεν θα μπορούσα να φανταστώ τους κινδύνους που μπορεί να παραμονεύουν π.χ. στο Λονδίνο, αν δεν είχα δει μερικές ταινιούλες τρόμου. Σε λίγους όμως μη μορφωμένους (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) χαρακτήρες (π.χ. παιδιά) μπορεί να δρα παρακινητικά...

 

Είναι άδικο να μη δείχνουν τα τσεκούρια, εμένα μου αρέσουν κι ας μη τα χρησιμοποιώ. Είναι (ίσως) άδικο να μην υπάρχουν τσεκούρια. Πώς θα δουλεύουν οι ξυλοκόποι; (Κατ' αντιστοιχία τα μαχαίρια, οι σύριγγες, κλπ κλπ) Είναι δύσκολη η ισορροπία που να προφυλάσσει τους μεν χωρίς να καταπατά τους δε.

 

Και η γνωστή λύση των εκθέσεων, "η παιδεία", δεν είναι πανάκεια. Διαταραγμένες προσωπικότητες, απηυδησμένοι και απογοητευμένοι άνθρωποι, κλέφτες και δολοφόνοι θα υπάρχουν πάντοτε, όσο υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι. Τα μυαλά τους/μας θα μπορούν να σκέφτονται σκοτεινές πράξεις και χωρίς να τις δούνε/με από αλλού. Απλώς με την εντατική διαπαιδαγώγηση θα κουραστούμε πολύ για να τους περιορίσουμε λίγο. Αξίζει, δε λέω ότι δεν αξίζει, απλά είναι λίγο απογοητευτικό...