Μετα τον Αρχοντα, τι;

[Nienor]

Το 1998, και το θυμάμαι πολύ καλά γιατί μόλις είχαμε φέρει στο σπίτι την Ήρα, το σκυλάκι μας και ως φανατική ρεαλίστρια και μεγάλη πολέμια του fantasy, ξέσκισε τους "2 πύργους" όταν το άφησα για περίπου δέκα λεπτά στο μπαλκόνι.

 

Ρε συ, πραγματικά όμως... δε σε πιστεύω... η Φράνυ έχει επίσης μασίσει άρχοντα, κι όχι κάποιο βιβλίο της τριλογίας, συγκεκριμένα τους δύο πύργους και το έχω κι εγώ ακόμα μασημένο ως έχει.... ειλικρινά μόλις γυρίσω θα το πάρω φωτογραφία να το ανεβάσω, δε μπορεί να είναι τόσο διαβολική η σύμπτωση, νομίζω πως οι θηλυκιές μας είναι συνεννοημένες.

 

 

edit: και δεν την είχα μαλώσει καν, ίσα ίσα που της είχα εξηγήσει ποιος είναι ο Τόλκιν και νομίζω με κατάλαβε γιατί αμέσως επόμενο που μάσησε ήταν (και έφαγε ένα μεγάλο μέρος του) ήταν Κοέλο, το πρώτο μόνο αντίτυπο του συγγραφέα που μπήκε ποτέ σπίτι

Edited June 28, 2008 by Nienor

[Nienna]

Χμ, μετά τον Άρχοντα πρέπει να διάβασα Castaneda.

Ακυρότης.

[gerkon]

Καλησπέρα, μόλις έμαθα για το forum και έγινα μέλος και φυσικά δεν μπορούσα να μην ποσταρω πρώτα από όλα στον Τολκιν. Διάβασα τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών το 1990, και ήταν μετά το ΧΟΜΠΙΤ. Στην συνέχεια διάβασα πολύ ΕΦ, και όσα έβγαιναν από Τόλκιν μια και πολλά βγήκανε μετά τον χαμό με τις ταινίες.

[Ballerond]

Εγώ διάβασα την Συντροφια λίγους μήνες πριν βγει η ταινία και τα υπόλοιπα 2 μετά την πρώτη ταινία και πριν βγει η δεύτερη. Το χόμπιτ το είχα διαβάσει αρκετά μικρός αλλά δεν το θυμάμαι σχεδόν καθόλου και φυσικά αμέσως μετά διάβασα το Σιλμαρίλλιον και το Unfinished Tales. Μετά την κοσμολογία του Άρχοντα, στα χέρια μου έπεσε ο αλμπίνος πρίγκηπας με το μαύρο σπαθί και το φάντασυ πλέον είχε μπει στο αίμα μου... ;)

[morentel]

Καλησπέρα. Πρώτο ποστ στο φόρουμ αυτό . Ξεκίνησα και εγώ με τα κόμικ του Κόναν γύρω στα 14 και ακολούθησε ο Άρχοντας στα 16. Μετά ασχολήθηκα παραπάνω με Τόλκιν ( Σιλμαρίλιον και Χόμπιτ) ενώ για μεγάλο διάστημα μετά δεν με απασχόλησε η λογοτεχνία φαντασίας. Μέχρι που έπεσε στα χέρια μου ο πρώτος τόμος του Riftwar Saga του Raymond Feist. Καταπληκτικός συγγραφέας, νομίζω ο καλύτερος εν ζωή του είδους.Τον συστήνω ανεπιφύλακτα!

[Waylander]

Τα διαβασα και τα τρια μια βδομαδα μετα την προβολη της πρωτης ταινιας πισω στο 2002. Ουσιαστηκα απο κει και μετα εγινα FAN του φαντασυ...Εν τελει μετα τα απαντα του Τολκιν διαβασα την ιδια χρονια οσα dragonlance kai fr του Drizzt(σημερα ντρεπομαι που το λεω) βρηκα.Απο κει και μετα τα πραγματα βρηκαν το δρομο τους(χαρη στην anubis).

[zed's dead]

Εγώ τα διάβασα πριν τις ταινίες και σε ηλικία 24 χρονών, αρχίζοντας από το σιλμαρίλιον... Ουσιαστικά τότε άρχισε η σχέση με τη fantasy λογοτεχνία και έκτοτε διαβάζω σχεδόν αποκλειστικά fantasy. Μετά διάβασα το σπαθί των Σανάρα χωρίς να ενθουσιαστώ. Αυτό πάντως που μου άρεσε πολύ ήταν ο μάγος του Raymond E. Feist...

[Eric Draven]

Χομπιτ και μετα Αρχοντας. Ε και γω με αυτο ξεκινησα τα fantasy και δεν το εχω μετανιώσει καθόλου. Μετά δίαβασα Martin, Salvatore κ.α.

[lizbeth_covenant]

Εγώ πάντως δεν ξεκίνησα με άρχοντα τη φανταστική λογοτεχνία. Ξεκίνησα με Χάρι Πότερ στην πέμπτη ή έκτη δημοτικού. Anyway νομίζω πως μετά τον άρχοντα ακολούθησε ο Δράκουλας, ο βρικόλακας των Καρπαθίων. Λίγο άσχετο δηλαδή με ξωτικά ενώ παράλληλα συνέχιζα τον Χάρι Πότερ. Ε, μετά ήρθαν άλλα...

[flamandin]

Θυμάμαι οτιανακάλυψα την τριλογία του Τόλκιν τυχαία στην δημοτική βιβλιοθήκη.Έτυχε να πέσει το μάτι μου πάνω του κσι μου τράβηξε την προσοχή πρώτα ο τίτλος ,μετά το εξώφυλλο(αν και σε εκείνη την έκδοση ήτανστο στιλ

εικονογράφησης παιδικού βιβλίου)και τέλος μόλις διάβασα το οπιθόφυλλο και είδα τους χάρτες στο εσωτερικό αποφάσισα οτι η ανάγνωσή του επιβάλλεται.Μιλάμε για είκοσι χρονια σχεδόν πριν,όταν πήγαινα τρίτη λυκείου.Διάβασα την τριλογία μέσα σε δύο εβδομάδες και την απόλαυσα.Όμωςδεν μπορώ να πω οτι με συντάραξε ή οτι θεώρησα οτι είχα διαβάσει την "βίβλο του Φάνταζυ".Είχα διαβάσει εκατοντάδες διηγήματα στο είδος πιο πριν

απο τις ανθολογίες της "AURORA"(συνήθως σε υπέροχες μεταφράσεις Γ.Μπαλάνου) καθώς και αρκετά βιβλία απο τις εκδόσεις "SPACE".Ήξερα λοιπόν ήδ τον Ντάνσανυ ,τον Χάουαρντ,τον μούρκοκ και όλους αυτούς.ΟΙ ιστορίες του

Ελρικ,για παράδειγμα με γοήτευαν περισσότερο,αν και μέχρι τότε υήρχαν μόνο μικρλες ιστορίες στις προαναφερθέντες ανθολογίες.Η γνωριμία με το έργο του ουαλού συγγραφέα με συνάρπασε λοιπόν αλλά δεν με άφησε με το στόμα ανοιχτό.Αμέσως μετά όμως διάβασα το βιβλίο της άμμου του Μπόρχες και εκεί έμεινα πράγματι μαγεμένος.Έκτοτε διαβάζω ξανάκαι ξανά τα βιβλία του(κυρίως τα διηγήματα και τα δοκίμιά του) μέχρι σήμερα.

[SpirosK]

Εγώ δε διάβαζα fantasy, μόνο εΦ, αλλά σε ένα διαγωνισμό Street Fighter κάποιου περιοδικού της Compupress (νομίζω) κέρδισα ένα αντίτυπο του LotR #2,. Ήμουν Λύκειο ή πρώτο χρόνο στο πανεπιστήμιο..... Αφού το διάβασα, είπα να διαβάσω και τα άλλα 2 (το πριν και το μετά)

 

EDIT: Δεν ψήθηκα να διαβάσω άλλο άμεσα (παρά τις παροτρύνσεις ολων των φίλων μου που έλιωναν με τα "τσεκουροβιβλία" (Salvatrore, κτλ))

Edited March 2, 2010 by SpirosK

[KELAINO]

Πωπωωω, ρε συ Φλαμαντίν, παράλληλοι βίοι μιλάμε..

 

Πρώτα βρήκα το Χόμπιτ στα Ελληνικά, όταν ήμουν 13, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη (παράρτημα Τούμπας). Στέκονταν στο ράφι με τα παιδικά, και το βούτηξα γιατί είχε ένα δράκο στο εξώφυλλο.

 

Μετά διάβασα τον Άρχοντα στα αγγλικά (το βρήκα στο Μόλχο) όταν ήμουν 17 και πήγαινα τρίτη λυκείου. Είχα περάσει σε άλλη διάσταση. Εκείνη η εμπειρία άλλαξε τη ζωή μου. Έβγαινα βόλτα με τσι φιληνάδες μου και ήμουν αλλού (τί έχουν ανεχτεί κι αυτές οι ηρωίδες με την πάρτη μου..).

 

Και φυσικά, σιγά να μη θυμάμαι τι διάβασα μετά. Έχουν περάσει και είκοσι χρόνια από τότε. Γενικά διάβαζα περισσότερο τρόμο τον καιρό εκείνο, Στήβεν Κινγκ και τέτοια. Το επόμενο φάνταζυ που θυμάμαι είναι της Φρέντα Γουόρρινγκτον, καθώς και διάφορες ιστορίες της Ωρόρα.

 

 

[flamandin]

Πωπωωω, ρε συ Φλαμαντίν, παράλληλοι βίοι μιλάμε..

 

Πρώτα βρήκα το Χόμπιτ στα Ελληνικά, όταν ήμουν 13, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη (παράρτημα Τούμπας). Στέκονταν στο ράφι με τα παιδικά, και το βούτηξα γιατί είχε ένα δράκο στο εξώφυλλο.

 

Μετά διάβασα τον Άρχοντα στα αγγλικά (το βρήκα στο Μόλχο) όταν ήμουν 17 και πήγαινα τρίτη λυκείου. Είχα περάσει σε άλλη διάσταση. Εκείνη η εμπειρία άλλαξε τη ζωή μου. Έβγαινα βόλτα με τσι φιληνάδες μου και ήμουν αλλού (τί έχουν ανεχτεί κι αυτές οι ηρωίδες με την πάρτη μου..).

 

Και φυσικά, σιγά να μη θυμάμαι τι διάβασα μετά. Έχουν περάσει και είκοσι χρόνια από τότε. Γενικά διάβαζα περισσότερο τρόμο τον καιρό εκείνο, Στήβεν Κινγκ και τέτοια. Το επόμενο φάνταζυ που θυμάμαι είναι της Φρέντα Γουόρρινγκτον, καθώς και διάφορες ιστορίες της Ωρόρα.

 

 

KELAINO τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω για την βιβλιοθήκη της Τούμπας αλλά αυτή του Κορυδαλλού είναι πραγματικός θησαυρός.Εκεί ανακάλυψα τον Τόλκιν,τον Ντάνσανυ(τον οποίο παρεπιμπτόντως τον προτιμώ),τον Μπόρχες,εκεί διάβασα το κάστρο του οτράντο(θεωρείται το πρώτο γοτθικό μυθιστόρημα) καθώς και το κλασσικό στο είδος του "ο χαλίφης Βατέκ" του Ου.Μπέκφορτ αλλά και το όνομα του ρόδου του Έκο,αλλά και τον Κλάρκ.Σε ότι αφορά τον "άρχοντα" αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι τότε,στην βιβλιοθήκη είχα διαβάσει σε δύο εβδομάδες και τα τρία βιβλία.Όμως όταν βγήκαν οι ταινίες πήγα να διαβάσω την "συντροφιά" στην νέα έκδοση και μου φάνηκε τέτοιο χάλι η μετάφραση που δεν έφτασα ούτε στο 1/3 του βιβλίου.Και όμως όταν πήγα γεμάτος απορία στην βιβλιοθήκη είδα ότι επρόκειτο για την ίδια μετάφραση που είχα διαβάσει απνευστί εκείνη την πρώτη φορά πριν απο πολλά χρόνια.Περίεργο!

[demiraval]

Χμμ, ενδιαφέρον τοπικ. Πρωτοδιάβασα το Χόμπιτ οταν ήμουν πολύ παιδί, 7-8 ετών ίσως. Τον «Άρχοντα...» τον διάβασα όταν ήμουν 15 σε περίοδο διακοπών, οπότε το συνέδεσα με πολυ ωραίο περιβάλλον και παράλληλες αναμνήσεις αναψυχής. What's not to like? Το επόμενο λογικό βήμα για μένα ήταν να διαβάσω το Σιλμαρίλιον και όλα τα υπόλοιπα έργα του, όπως το Ροβεραντομ, το Leaf by Niggle κλπ και στα Ελληνικά (ό,τι υπήρχε εκείνη την εποχή, και στο πρωτότυπο). Έτσι, εντρυφώντας στον Τόλκιν -που ήταν ένας πολύ καλός συγγραφέας πέρα απ' τις όποιες άλλες λογοτεχνικές καινοτομίες- έμαθα για το έπος Kalevala (το οποίο διάβασα πολύ νωρίς γύρω στα 17), μελέτησα το Beowulf απο διάφορες μεταφράσεις, σκάλισα τα Αρθουριανά κύκλια έπη, και κυριότερα το βιβλίο του Edmund Spencer Faerie Queene. Αργότερα έμαθα φιλανδικά και αρχαία αγγλικά, λίγα λατινικά και λίγα αρχαία Ελληνικά, (όλ' αυτά λόγω του Τόλκιν) Μελέτησα γλωσσολογία και μορφή των ευρωπαϊκών γλωσσών, λαογραφία, εθνογραφία και μεσαιωνική ιστορία. Έπειτα επανεκτίμησα τον Όμηρο και πλείστους τους αρχαίους κλασικούς (πράγμα το οποίο δεν επιτεύχθηκε αρχικά απ' το Ελληνικό σχολείο). Όταν ήμουν 19 αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω συγγραφέας και τελικά τα κατάφερα... Ως εκτούτων, ακόμα θυμάμαι το καλοκαίρι των 15 με πολύ όμορφο τρόπο και όλο αυτό το αγκάλιασμα της γνώσης και τη χαρά της ανακαλυψης πιστεύω ότι το οφείλω εν πολλοίς στον «άρχοντα» -κατα κάποιον τρόπο- Τόλκιν.

Μια παρατήρηση, έχετε ποτέ προσέξει ότι ο Τόλκιν ως συγγραφέας έχει πάμπολλες διαφορές και ιδιοτροπίες (σε βαθμό ανορθοδοξίας) με άλλους προ και μεταγενέστερους συγγραφείς του φανταστικού;

[xristosasp]

Ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία φαντασίας γύρω στα 1978 (11 χρονών) οταν έπεσε στα χέρια μου ένα βιπερ φαν.Αυτή ήταν η αρχή Μπλειντ, κοναν, χομπιτ , ελρικ ,Άρθουρ Κλαρκ, κλπ μέχρι τώρα δε πέρασε μήνας που να μην διαβάσω ένα βιβλίο

[Παρατηρητής]

Πρώτα διάβασα το Χόμπιτ το σωτήριο έτος 1998. Ήμουν 15 ετών και ούτε ήξερα τι εστί Τολκιν καθώς επίσης ούτε και το τι θα ακολουθούσε μερικά χρόνια αργότερα, όταν η Τριλογία μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Αφού το Χόμπιτ με ξετρέλανε, ακολούθησε ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών κι αυτό επειδή ήταν η συνέχεια του. Δεν φανταζόμουν ότι θα μου άρεσε τόσο πολύ αν και ομολογουμένως με είχε κουράσει στην αρχή μιας και δεν ήμουν συνηθισμένος τότε να διαβάζω ογκώδη βιβλία.

Όταν τελείωσα με τον Άρχοντα ήθελα να ξεκινήσω τον Έλρικ. Πέρα του ότι μου έκλεινε το μάτι το εξώφυλλο, στο Λύκειο, τρεις τέσσερις που είχαν διαβάσει Τόλκιν και Μούρκοκ τσακωνόμασταν για το ποιο έργο ήταν το καλύτερο. Έκεί όμως που ετοιμαζόμουν να αγοράσω το Έλρικ, ένας βλάκας μου είπε το τέλος... Πέντε ολόκληρα βιβλία γεμάτα περιπέτεια και άγρια φαντασία με περιμέναν για να μου αποκαλύψει κάποιος φλύαρος το τέλος του τελευταίου βιβλίου. Έτσι το παράτησα για να το πιάσω αργότερα, κάπου στα 20.

Οπότε τι διάβασα μετά τον Άρχοντα; Είχα κολλήσει με το βιβλίο Μύθοι και Θρύλοι της Αρχαίας Ελλάδας του Κουν, ένα περιεκτικότατο βιβλίο το οποίο μου έκαναν δώρο. Ως τότε έβλεπα την αγαπημένη μου αρχαιοελληνική μυθολογία μόνο σε παιδικές και εικονογραφημένες εκδόσεις, οπότε ένα τέτοιο βιβλίο ήταν κάτι το μοναδικό. Το λάτρεψα και μέχρι σήμερα το λατρεύω.

Μετά, όντας πλέον 18, αποφάσισα να συνεχίσω τη λογοτεχνία του Φανταστικού και να διαβάσω Τρόμο. Έπειτα από την παρακίνηση κάποιου πήρα το Λίλιθ του ΜακΝτόναλτ και...ξενέρωσα. Το προσπάθησα τρεις φορές από την αρχή αλλα τίποτα, το βιβλίο δεν προχωρούσε. Ο λόγος; Όχι, δεν είναι κακό, αντιθέτως το θεωρώ αριστούργημα (ναι, αφού πια μεγάλωσα και το διάβασα). Απλώς τότε ήθελα να διαβάσω Τρόμο, κάτι σε Μάστερτον ας πούμε, ενώ το Λίλιθ δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Είναι σαν να θες να διαβάσεις Σαλβατόρε και να σου δίνουν Ασίμοβ. Όσο φοβερός και τρομερός συγγραφέας κι αν είναι, εσύ εκείνη τη στιγμή άλλο θες να διαβάσεις.

Έπειτα ακολούθησε ο Λαβκραφτ. Άλλη πλάκα κι από εκεί. "θα τρομάξεις, θα χεστείς, θα σε στοιχειώσει, θα σε κάνει, θα σε ράνει..." πάρε το Ασημένιο Κλειδί... Που είναι ο Τρόμος ρε παιδιά;;;

Ευτυχώς τον βρήκα στην επόμενη επιλογή μου, στο Ο Τρόμος του Ντανγουιτς.

 

Αυτά που λέτε μετά το Χόμπιτ. Το ωραίο είναι να διαβάζεις μετά από 10 χρόνια τα ίδια βιβλία που διάβασες έφηβος. Είναι τόσο μα τόσο διαφορετικά!

Edited May 18, 2010 by Παρατηρητής

[Ad Noctum]

Είμαι λίγο περίεργος σε αυτά, θέλω να διαβάζω (βλέπω αν πρόκειτε για ταινία ή σειρά) με την χρονολογική σειρά που έχουν. Δηλαδή έπιασα πρώτα απόλα το Σιλμαρίλιον, μετά το Χόμπιτ και ύστερα την τριλογία. Όλα αυτά σε ηλικία 16 ετών και χωρίς να έχει προηγηθεί κανένα fantasy βιβλίο πριν (ορισμένα κόμιξ του Κόναν, δεν πιάνονται ). Κανονικά θα έπρεπε με το Σιλμαρίλιον να το είχα παρατήσει το άθλημα, αλλά όχι ... εγώ πωρώθηκα περισσότερο με αυτό, παρά με το Χόμπιτ

 

Μετά τον Άρχοντα ακολούθησε ο Moorcock με τον Έλρικ και στην συνέχεια πήγα σε Salvatore και drizzt do urden...

[Jester]

Ο Άρχοντας ήρθε όταν ήμουν ακόμα έφηβος και ήταν ο πρώτος μου - αγνές εποχές. Αγόρασα τα δύο πρώτα βιβλία από το τοπικό βιβλιοπωλείο έναντι 3300 δραχμών έκαστο, όπου μέχρι τότε πήγαινα μόνο για τετράδια και χάρακες, και παρήγγειλα το τρίτο γιατί δεν το είχε. Όχι, δεν ήμουν σίγουρος ότι θα μου αρέσει αλλά δεν ήθελα να τελειώσω τα δύο πρώτα και να μεινω με το... χόμπιτ στο χέρι (έφηβια είπαμε)

 

Μετά τον Άρχοντα ήρθε το Χόμπιτ και το Σιλμαρίλιον - είμαστε ακόμα στις αγνές εποχές και στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς - και μετά πέρασα στο The Dunwich Horror και το The Dreamquest of Unknown Kadath - αλλάξαν οι καιροί, κάπου εκεί γνώρισα και την Πρωτοπορία.

[LeoCrow]

Ομολογώ οτι έχω διαβάσει μόνο το Χομπιτ, και αυτό με πολύ κόπο. Δεν με ενθουσιάζει το φάντασυ, και τα βιβλία του άρχοντα ήταν αρκετά κουραστικά και δεν άφηναν πολλά στη φαντασία του αναγνώστη

[Tiessa]

Μέχρι τα 21 μου ήμουνα φαν αποκλειστικά της ε.φ. Τη φάντασυ δεν την γνώριζα καθόλου -μάλλον δεν κυκλοφορούσε και τίποτα μεταφρασμένο ακόμα. Έτσι όταν μου έδωσε ένας φίλος μου στο Πανεπιστήμιο να διαβάσω το Χόμπιτ, το πήρα με το ζόρι, μόνο και μόνο για να του κάνω τη χάρη. (Τι; Θα διαβάζω ιστορίες με νάνους τώρα; Εγώ η φοιτήτρια των σκληρών επιστημών; ) Μέχρι τα μισά, το Χόμπιτ πήγε με το ζόρι, αλλά όταν παραδέχτηκα ότι στο τέλος μου άρεσε, βρέθηκα την άλλη μέρα με το τούβλο του Άρχοντα στα χέρια και την προτροπή να το διαβάσω γιατί αυτό θα μου άρεσε περισσότερο. Εντέλει μου άρεσε τόσο πολύ που έκανα μέχρι και την άρρωστη μια μέρα για να μείνω στο κρεβάτι από το πρωί μέχρι το βράδυ και να μη χάσω δευτερόλεπτο ανάγνωσης.

Για πολύ καιρό δεν είχα το χρόνο ούτε την ευχέρεια (μιλάμε ακόμα για το 1984) να βρω άλλο αντίστοιχο βιβλίο κι έτσι θεώρησα την ανάγνωση του συγκεκριμένο έργου ένα διάλειμμα στην ενασχόλησή μου με την ε.φ. Το επόμενο σχετικά φάντασυ έργο που διάβασα μετά ήταν το Chronicles of Amber του Zelazny, το οποίο δεν ήταν το εντελώς κλασικό φάντασυ, αφού πάντρευε και τη σύγχρονη γη μέσα. Από κει και μετά ακολουθεί ένας χρόνος με ανάγνωση και των δυο ειδών, αλλά μετά τον Άρχοντα τα βιβλία που αποτέλεσαν σταθμό στη στροφή μου στο φάντασυ ήταν το Dragonflight της AnnMcCaffrey και το Mists of Avalon της Marion Zimmer Bradley.

[Zaratoth]

Πρωτοδιάβασα τον Άρχοντα αφού βγήκε η πρώτη και η δεύτερη ταινία και ήμουν στο γυμνάσιο. Μετά τον άρχοντα νομίζω πως διάβασα το Hobbit και τη Νάρνυα. Πιο μετά Έραγκον κλπ.

[Howard Crease]

Διάβασα τη Συντροφιά του Δαχτυλιδιού στην πέμπτη δημοτικού. Ένα χρόνο ύστερα (γεμισμένο με Χάρι Πότερ το ενδιάμεσο) διάβασα τους Δυο Πύργους και αμέσως μετά την Επιστροφή του Βασιλιά. Κι ύστερα ήρθε το Χόμπιτ, που με συνεπήρε δέκα φορές περισσότερο από τον Άρχοντα. Αμέσως μετά τον Τόλκιν (το Σιλμαρίλλιον με ξενέρωσε) ήρθε ο......... Dan Brown. Aλλά όσον αφορά καθαρόαιμο φάντασι, πέρα από Χάρι Πότερ και Λέμονι Σνίκετ, δε θυμάμαι ποια ήταν η επόμενη κίνηση. Κατάντια, ξέρω...

[subdee]

Εγώ πάλι που ξεκίνησα τον Tolkien απο το Hurin; Μετά διάβασα το Silamrillion (το οποίο έχει μικτά συναισθήματα απο μένα) και τελείωσα με Hobbit πριν πιάσω τη σειρά του Jordan και μετά τον Martin. Ποτέ δεν έκατσα να διαβάσω την τριλογία του LOTR. Αφού είδα και τις ταινίες, τον κόσμο του Tolkien τον έχω βάλει σε δεύτερη μοίρα πλέον.

 

Ε μετά απο αυτά, άρχισε το ψάξιμο πιο βαθιά και τώρα είμαι σε Kay και Éricsson. Έχω δρόμο μπροστά μου!

[Διγέλαδος]

 

The Last Ringbearer by Kirill Eskov, Yisroel Markov

Ένας ρώσος επιστήμονας έγραψε ένα βιβλίο στον κόσμο του άρχοντα των δαχτυλιδιών ως συνέχεια της ιστορίας που εξιστορεί ο Τόλκιν. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο γεγονός ότι γράφεται από την πλευρά των Όρκς, οι οποίοι είναι οι καλοί και η Μόρντορ είναι μια ειρηνική χώρα ενώ τα ξωτικά έχουν γίνει οι κακοί μαζί με τους ανθρώπους.

English translation of the book in PDF format

 

wiki page about the book

 

wiki page about the author

 

 

[subdee]

Ενδιαφέρον. Εννοείται πως το κατέβασα και θα το διαβάσω.

 

Αυτοί στο Tolkien estate γίνονται λίγο υπερβολικοί όμως. Είδωμεν...