DinoHajiyorgi Posted October 25, 2007 Share Posted October 25, 2007 (edited) Το τοπίο είναι άγριο. Λίγοι θάμνοι και πολλά βράχια. Το Land-Rover έχει ακινητοποιηθεί σε ένα μονοπάτι ιδανικό για κατσίκες. Ο Άρης, ο οδηγός του, αλλάζει το σκασμένο λάστιχο τσαντισμένος, βρίζοντας και μονολογώντας. «Δεν ξέρω αν μπορώ να χωνέψω τόσο πολλή καλή τύχη σε μια μέρα…και η μέρα πάει όλο προς το καλύτερο…Ας μην είμαι αχάριστος όμως…Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα…Το λάστιχο θα μπορούσε να σκάσει στην εθνική που άφησα μόλις πριν μια ώρα…εκεί που το κινητό μου είχε σήμα…ή θα μπορούσε να σκάσει σε κάποιο από τα τρία βενζινάδικα που σταμάτησα σήμερα…αλλά όχι…Τέτοιες αναποδιές μ’αποφεύγουν εμένα. Καλά που έπαθα την ζημιά εδώ πάνω…εδώ συγκεκριμένα και όχι αλλού…στα κατσικοβούνια…στο κέντρο του πουθενά…στο επίκεντρο του τίποτα…» «Σε βρήκαν τα σκούρα φίλε!» Ο Άρης τινάζεται ξαφνιασμένος, οι τρίχες στον σβέρκο του κάγκελο. Γυρνάει, και ακόμα πιο έκπληκτος αντικρίζει μια όμορφη κοπέλα στα μαύρα, με έναν κούκλο εγγαστρίμυθου στην αγκαλιά της. Ένα μαύρο μαντήλι δένει τα ξανθά της μαλλιά πίσω, τονίζοντας περισσότερο τα υπέροχα ζυγωματικά της. Το ένα χέρι του κούκλου είναι το χέρι της κοπέλας που φοράει γάντι και το έχει περασμένο από το μανίκι του. Εκείνη παραμένει σιωπηλή, με ουδέτερο βλέμμα. Είναι ο κούκλος που μιλάει με μια βραχνή φωνή. «Θα κάθεσαι να μας κοιτάς ή θα αλλάξεις το λάστιχο να φύγουμε από δω πέρα;» Τον Άρη τον πιάνουν τα γέλια και ξαναβρίσκει κάπως την ψυχραιμία του. «Ποια είσαι συ; Τι γυρεύεις εδώ πάνω;» «Έι! Σου μιλάω! Γιατί μ’αγνοείς;!» τσιρίζει ο κούκλος, «Η μαμά δεν μας έμαθε τρόπους;» «Μόνη σου είσαι;» «Είσαι αγενής…αλλά και στραβός;! Ναι, είμαστε μόνοι!» επιμένει ο κούκλος. Ο Άρης κοιτάζει το περίεργο δίδυμο για λίγο, χαμογελάει και κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι του. «Εντάξει…Θέλεις να μιλώ στον κούκλο, θα μιλώ στον κούκλο. Λίγο χαζό αλλά θα κάνω παιχνίδι.» «Σίγουρα όχι όσο χαζό να μιλάς στον εαυτό σου. Και σίγουρα λιγότερα βαρετό!» Ο κούκλος ξεσπάει σε ένα τρανταχτό και εκνευριστικό γέλιο. Η κοπέλα είναι ακόμα πετυχημένα απαθής. «Μπορώ να ρωτήσω πως λένε την κοπέλα;» «Μπορείς. Άκου όμως μια συμβουλή και μην ξοδεύεις κουβέντες μαζί της. Είναι σκέτο βούρλο και δεν προσφέρεται για εποικοδομητικές συζητήσεις.» «Σίγουρα είσαι άδικος μαζί της.» «Εγώ είμαι κολλημένος πάνω της και όχι εσύ! Άκου με που σου λέω!» Ο Άρης γελάει και επιστρέφει στο λάστιχο του. «Είσαι πολλή καλή. Ανήκεις σε κάποιον θίασο;» Η κοπέλα κάνει μερικά βήματα κοντύτερα του. Ο κούκλος συνεχίζει την κουβέντα. «Η αλήθεια είναι πως πηγαίνουμε στην πόλη…να δούμε τον γιατρό. Αποφασίσαμε να συγκατανεύσουμε στην επέμβαση. Να απαλλαγούμε ο ένας από τον άλλο. Ως εδώ ήταν. Δε πάει άλλο! Καλύτερα το νυστέρι παρά αυτή η διαολεμένη συνύπαρξη!» Ο Άρης γυρνάει και απευθύνεται στον κούκλο, με το βλέμμα του πάνω στο ανέκφραστο κορίτσι. «Κοίτα, σε δέκα λεπτά θα έχω τελειώσει. Αν θέλετε, σας πάω στην πόλη. Στον δρόμο μου είναι άλλωστε.» «Η πρόταση σου με συγκινεί πολύ φιλαράκο. Σα να μου γυάλισες λίγο τώρα. Ίσως να σε παρεξήγησα προηγουμένως. Μη μου δίνεις όμως σημασία. Είμαι λίγο ευέξαπτος. Κατά τα άλλα, νομίζω πως θα τα πάμε καλά οι δυό μας.» Ο Άρης δυσκολεύεται να χωνέψει την ψυχρή, κυριολεκτικά αγαλματένια ομορφιά της κοπέλας σε συνδυασμό με την παραξενιά της. Λέει όμως στον εαυτό του να δώσει τόπο στην περιέργεια. Για τώρα. Σε λίγο το Land-Rover αναπηδάει πάνω σε επαρχιακό δρόμο, όλο λακκούβες και χαλίκια. Έχει σκοτεινιάσει και πέραν των προβολέων του οχήματος επικρατεί σκοτάδι στην γύρω πλάση. Η κοπέλα κάθεται σιωπηλή δίπλα στον Άρη, ο οποίος ρίχνει άπειρες κλεφτές ματιές προς το μέρος της. Είναι όμως αναγκασμένος να μιλάει με τον κούκλο. «Μπορώ να πω κάτι; Χωρίς παρεξήγηση;» «Ρίξ’τα μεγάλε!» «Εγώ θα ένιωθα πολύ τυχερός αν ήμουν κολλημένος σε μια τόσο όμορφη κοπέλα.» «Σου αρέσει ε;» «Είναι πολύ όμορφη.» «Ένα ωραίο τσόφλι με σάπιο περιεχόμενο.» «Δεν το πιστεύω.» «Φυσικά. Γιατί να το πιστέψεις; Γιατί εσύ να διαφέρεις; Είσαι άλλο ένα θύμα σαν όλους τους άλλους.» «‘Όλους τους άλλους;’ Τόσοι πολλοί;» «Όλοι τους κουφιοκέφαλοι.» «Για τέτοια υπνωτικά μάτια…είμαι έτοιμος να το πιστέψω.» Ο κούκλος αρχίζει να γελάει μεταδίδοντας το και στον άντρα. Ο κούκλος σοβαρεύει στα ξαφνικά. «Είναι πουτάνα! Πουτάνα σου λέω!» «Δεν είναι ανάγκη να γινόμαστε χυδαίοι.» «Έχεις δίκιο…Συγνώμη…Έχουν δει όμως τα μάτια μου τόσα πολλά δίπλα της. Φριχτές σκηνές. Δεν υπάρχει τίποτα πιο καταθλιπτικό από το να βλέπεις τσακισμένους άντρες να κλαίνε σαν μωρά παιδιά.» «Νομίζω πως προσπαθείς να με τρομάξεις.» «Προσπαθώ να σε σώσω. Σου είπα πως σε συμπάθησα φιλαράκο. Κάνε πίσω όσο είναι καιρός.» «Μου άναψες την περιέργεια όμως. Τώρα θέλω να μάθω. Τι θέλει σε έναν άντρα το κορίτσι;» «Θέλεις να ξέρεις αν θα σου κάτσει το πρόσωπο.» «Εμ…Την τρέχεις κάπως την συζήτηση και δεν θα το έθετα το θέμα έτσι ακριβώς…» «Συγνώμη, δεν ήξερα πως έχεις χρόνο να σκοτώσεις. Θέλεις να μας απαγγείλεις κανένα ερωτικό ποίημα;» «Της αρέσουν τα ποιήματα;» «Της προκαλούν αλλεργία. Το ίδιο και σε μένα. Μισεί τους χλιαρούς, έτσι-κι-έτσι χλεχλέδες. Θέλει τους άντρες ευθείς, ειλικρινείς και γνήσιους.» «Και δεν γνώρισε ποτέ τέτοιον άντρα; Κάποιον που να αλλάξει την ζωή της;» «Γνώρισε την μία αξιοθρήνητη περίπτωση μετά την άλλη. Όλοι τους είχαν την μοίρα που διάλεξαν…» «Δηλαδή τι πρέπει να κάνει ένας άντρας για να την κερδίσει;» «Να πάρει την έγκριση μου.» Ο κούκλος ξεσπάει σε νέα γέλια. «Αυτό το φαντάστηκα. Τον παίζεις καιρό αυτόν τον ρόλο; Του προστάτη;» «Περισσότερο καιρό απ’όσο θά’θελα. Τά’χω φτύσει.» «Φοβάται μην πληγωθεί το κορίτσι; Γι αυτό και φροντίζει να πληγώνει πρώτο;» «Έι, ψυχολόγος μας προέκυψες;» «Όχι, αλλά έχω διαβάσει…» «Κι εγώ έχω διαβάσει. Τι τρέχει με το Land-Rover;» «Τι τρέχει με το Land-Rover;» «Δεν είσαι ο τύπος του. Γιατί το οδηγείς; Τι πας να καλύψεις;» Ο Άρης νιώθει να φουντώνει μέσα του ένας εκνευρισμός. «Εγώ καλύπτω; Και πως πρέπει να είναι κάποιος που οδηγεί Land-Rover;» «Σίγουρα όχι σαν εσένα.» «Γιατί; Τι έχω εγώ; Τι ξέρεις εσύ για μένα;» «Όσα ξέρεις και συ για μένα.» «Νομίζω πως ξεφύγαμε από την κουβέντα μας.» «Α, ναι; Τι λέγαμε;» Η κοπέλα χαμογελάει αχνά. Ο Άρης το προσέχει και σχεδόν τους βγάζει από τον δρόμο. Κερδίζει ξανά τον έλεγχο του τιμονιού του. «Γιατί χαμογελάς;» «Ποιος χαμογελάει;» «Αυτή. Γιατί χαμογελάει;» «Νιώθει την αγωνία σου και της αρέσει. Ησύχασε. Μάλλον σε συμπάθησε.» «Μάλιστα. Τώρα ησύχασα.» «Κακώς. Τώρα γίνεται επικίνδυνο το πράγμα.» «Κοίτα…Δεν είμαι κανένας πρωτόβγαλτος. Ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου και ανάλογα ξέρω να φέρομαι και στις γυναίκες.» «Εκεί θα την πατήσεις.» «Γιατί δεν μιλάει εκείνη για τον εαυτό της;» «Σου τό’πα. Είναι βούρλο.» «Πολλά λες και δεν τα λες καλά. Νομίζω πως εσύ δεν την αφήνεις να μιλήσει.» «Χάρη σου κάνω.» Πατάει το φρένο. Το όχημα σκούζει και σέρνεται στον χωματόδρομο φτύνοντας χαλίκια. Στην συνέχεια ο Άρης σβήνει την μηχανή και γυρνάει προς την κοπέλα. Την κοιτάζει επίμονα. «Τι κάνεις; Γιατί σταμάτησες;» κρώζει ο κούκλος. «Μείναμε από βενζίνη.» «Μπούρδες!» «Δεν πάμε πουθενά αν δεν πει μια κουβέντα αυτή. Και η κουβέντα θα είναι…‘Φίλησε με.’» «Μόλις πετάξουν οι γάιδαροι!» «Είναι κατασκότεινα έξω. Πως θα δούμε τους γάιδαρους; Για στάσου…να εκεί, τον βλέπεις έναν που φτερουγίζει;» Η κοπέλα γυρνάει και τον κοιτάζει. Τον ξαφνιάζει το έντονο, αναπάντεχα εστιασμένο βλέμμα της. «Έτσι μάλιστα» λέει ο άντρας μειδιώντας. Ο κούκλος τραβάει ένα περίστροφο από το σακάκι του. Σημαδεύει το γουρλωμένο βλέμμα του Άρη. «Εγώ σε προειδοποίησα. Οι συνέπειες είναι όλες δικές σου.» Ο Άρης αρπάζει το χερούλι της πόρτας του και ανοίγοντας τη πηδάει έξω από το αμάξι. Αρχίζει να ξεφωνίζει έξαλλος. «Εντάξει, ως εδώ! Ως εδώ! Βγες από το αμάξι μου! Βαρέθηκα την γαμημένη τρέλα σου! Πήγα να κάνω ένα καλό και δεν θα μου βγει κι απ’τη μύτη! Εσείς οι δύο είστε για το τρελάδικο! Σας χρειάζεται και των δυονών ζουρλομανδύας!!» Τρεκλίζει, τραβάει τα μαλλιά του. «Θεέ μου, τι λέω; Τρελάθηκα νομίζω. Έξω! Έξω από το αμάξι μου! Στο διάολο! Δεν τό’χω ανάγκη αυτό! Δεν σου χρωστώ τίποτα διεστραμμένη μουρλή! Που θα μου βγεις και από πάνω τραβώντας περίστροφο! Μ’ακούς τρελαμένη σκρόφα;!» «Μην της φωνάζεις έτσι!» «Να πας στο διάολο! Έξω σχιζοφρενή σκύλα!» «Δεν φταίει εκείνη! Μην τη βρίζεις! Μην τη βρίζεις!» Ο κούκλος τραβάει τον κόκορα του περιστρόφου έτοιμος να ρίξει. Ο Άρης σταματάει λαχανιασμένος κοιτώντας την κάνη. «Εγώ φταίω! Εγώ!» στριγκλίζει τώρα ο κούκλος. «Πες ό,τι θέλεις για μένα αλλά μην παίρνεις εκείνη στο στόμα σου. Δεν φταίει σε τίποτα. Είμαι τρελά ερωτευμένος και δεν αντέχω κανέναν να την πλησιάζει…Το καταλαβαίνεις αυτό; Κι εκείνη με μισεί! Αγαπάει όλους τους άντρες και μισεί εμένα! Νομίζεις πως δεν το ξέρω; Είμαι ένα μαζί της και νιώθω ό,τι νιώθει. Πεθαίνω λίγο-λίγο, αργά και βασανιστικά, όποτε γνωρίζει κάποιον καινούργιο. Τώρα αποφάσισε και να με κόψει, να με πετάξει σαν το σκουπίδι. Μου λες πως θα ζήσω μόνος μου, πως θα το αντέξω;! Δεν μπορώ άλλο το μαρτύριο. Θα δώσω ένα τέλος τώρα! Δεν γίνεται να βασανίζομαι άλλο.» «Κοίτα…αυτή η παράσταση φυσάει, αλλά…» Ο κούκλος βάζει την κάνη στο στόμα του. «Στάσου ένα λεπτό…» Ο κούκλος πατάει την σκανδάλη. Το μέτωπο του ανοίγει με μια μικρή έκρηξη και ένας κόκκινος πολτός πετάγεται έξω. Ο Άρης τινάζεται πίσω φρικαρισμένος. «Χριστέ μου!» Η ηχώ του πυροβολισμού καταλαγιάζει στην νέκρα της νύχτας. Ακολουθεί το γέλιο της κοπέλας που ξεκαρδίζεται με την κατάσταση του Άρη. Εκείνος την κοιτάζει έκπληκτος, σοκαρισμένος. Εκείνη πετάει τον κούκλο στο πίσω κάθισμα, βγαίνει από το αμάξι και πλησιάζει τον Άρη. «Συγχαρητήρια. Ήσουν ένας καταπληκτικός συμπαίκτης. Δεν το διασκέδασα ποτέ πριν όσο αυτή τη φορά.» «Δεν καταλαβαίνω…Δεν καταλαβαίνω τίποτα…Ο κούκλος…» ψελλίζει εκείνος. «Ένας από τους πολλούς στην συλλογή του πατέρα μου. Του κλέβω κάποιον πότε-πότε και βγαίνω έξω να ξεσπάσω. Να βγάλω το άχτι μου. Δίνει μεγαλύτερη προσοχή στα ξόανα του παρά στην ίδια του την κόρη.» Ο Άρης ξεφυσάει και χαλαρώνει. «Το περίστροφο ήταν κάπως τραβηγμένο.» «Το σενάριο είχε τελματώσει και η στιγμή ζητούσε κάποια…έκρηξη.» «Έκρηξη;» «Μια εκτόνωση. Τόσα προκαταρτικά χωρίς εκτόνωση γίνεται;» «Πρέπει να ομολογήσω…Είσαι το κάτι άλλο. Το κάτι άλλο!» Η κοπέλα βάζει τα γέλια. Ο Άρης την αρπάζει και την φιλάει στο στόμα. Εκείνη ανταποκρίνεται. Σιγά-σιγά την σπρώχνει προς το αυτοκίνητο. Εκείνη ελευθερώνει για λίγο τα χείλη της. «Ήρεμα παίδαρε…Πήρες φόρα…» «Η επιτάχυνση ήταν όλη δική σου. Τώρα η ατμομηχανή έχει ανάψει, τρέχει και δεν σταματάει…» Την σπρώχνει μέσα στο αυτοκίνητο. Τραβάει την μπλούζα της. «Όχι, στάσου…όχι έτσι» τον κόβει. Δεν την ακούει. «Έως τώρα έπαιξα με τους δικούς σου κανόνες. Είναι σειρά μου να βάλω τους δικούς μου.» Η κοπέλα αρχίζει να αντιστέκεται σθεναρά. Ο Άρης την χαστουκίζει. Η κοπέλα παγώνει. Εκείνος την κοιτάζει μανιασμένος. «Πρόσεχε! Προσέχεις;! Ωραία! Μπορούμε να διασκεδάσουμε και οι δύο. Δεν είναι ανάγκη να γίνονται όλα μόνο όπως τα θέλεις εσύ, έτσι; Ας μην είμαστε εγωιστές. Με δουλεύεις για τα καλά ώρες τώρα. Σειρά μου λοιπόν και όσο λιγότερη φασαρία κάνεις τόσο περισσότερο θα σου αρέσει. Εξηγηθήκαμε; Συνεννοούμαστε;» Ακούει το κλικ του κόκορα. Με την άκρη του ματιού του προλαβαίνει να δει τα μισάνοιχτα μάτια του κούκλου να τον κοιτάζουν. Το πρόσωπο ακόμα κόκκινο στις πιτσιλιές και από κάτω ένα χαμόγελο με μια σειρά ξύλινα δόντια. Αστράφτει άσπρο το εσωτερικό του Land-Rover στο τίναγμα της κάνης. Το σούρουπο βρίσκει το αμάξι κάπου μακρύτερα, σε μια πλαγιά στην άκρη του δρόμου. Εκείνη κάθεται στη θέση του συνοδηγού και λιμάρει τα νύχια της μουρμουρώντας ένα τραγούδι. Απ’έξω, μοναδικός ήχος στο ξημέρωμα, ένα συνεχόμενο φτυάρισμα. «Τέλειωνε!» φωνάζει, «Δεν ήταν ανάγκη να τον χώσεις βαθιά. Ποτέ δεν μ’ακούς, όλο το δικό σου να γίνεται!» Ένα νυχτοπούλι κλαίει για τελευταία φορά και τα χρώματα της ανατολής σχηματίζουν μια απίστευτη θέα. Της κόβει τον εκνευρισμό, χαμογελάει και συνεχίζει το λιμάρισμα τραγουδώντας. Τέλος Edited October 25, 2007 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted October 25, 2007 Share Posted October 25, 2007 Πολύ καλή, μου άρεσε! Έχει ελάχιστα λαθάκια (π.χ. το Έι δε θέλει διαλυτικά, "έξω σχιζοφρενή σκύλα" χωρίς το τελικό ς, "όλο το δικό σου να γίνεται" όχι με έψιλον) και δεν είμαι σίγουρος για την παραγραφοποίηση. Επίσης είμαι λίγο χαζούλης, Αφού έβαλε ο κούκλος το περίστροφο στο στόμα, πώς άνοιξε τρύπα στο μέτωπο; Πώς "Αστράφτει άσπρο το εσωτερικό του Land Rover" στην προτελευταία παράγραφο; Γενικώς μου άρεσε πολύ σαν ιδέα. Μου άρεσε επίσης ότι είχε πολύ διάλογο και λίγες περιγραφές, αν και κάποια στιγμή (στην παράγραφο πριν πατήσει φρένο) άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον μου. Οι χαρακτήρες είχαν συνέπεια και ήταν αναγνωρίσιμοι, το σκηνικό ήταν καλά στημένο και είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανατροπή στο τέλος. Μπράβο Ντίνο! Και μια ερώτηση, έτσι για να ζηλέψω: πόσην ώρα/καιρό σου πήρε για να το γράψεις; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 25, 2007 Author Share Posted October 25, 2007 Αφού έβαλε ο κούκλος το περίστροφο στο στόμα, πώς άνοιξε τρύπα στο μέτωπο; Πώς "Αστράφτει άσπρο το εσωτερικό του Land Rover" στην προτελευταία παράγραφο; Και μια ερώτηση, έτσι για να ζηλέψω: πόσην ώρα/καιρό σου πήρε για να το γράψεις; Σε ευχαριστώ tetartos για τα σχόλια σου. Διόρθωσα τα λάθη που υπέδειξες. Η τρύπα, στην κορυφή του μετώπου, είναι η τρύπα εξόδου της σφαίρας. Πυροβόλησε κατακόρυφα κι όχι προς τα πίσω γιατί αλλιώς η σφαίρα θα χτυπούσε την κοπέλα. Είναι το μπαμ από τον πυροβολισμό. Κοιτώντας το αμάξι απ'έξω θα έβλεπες τα τζάμια να ασπρίζουν από την λάμψη του πυροβολισμού. Σήμερα ήταν μια απλή δακτυλογράφηση και προσαρμογή, που με πείρε, με διακοπές για αγκαρίες στο σπίτι, αρκετές ώρες. Δακτυλογραφώ με ένα δάχτυλο βλέπεις. Πριν χρόνια, 1995-1996, συνεργαζόμουν με την Artoon στα καρτούν Πανδώρα-Πλάτωνας. Τα αφεντικά τότε θέλανε να κάνουνε πρόταση στην τηλεόραση για μια σειρά με ολιγόλεπτα, αυτοτελή επεισόδια με τίτλο "Παράξενες Ερωτικές Ιστορίες". Μια από τις ιδέες που μου δώσανε ήταν "Η Εγγαστρίμυθος". Η ιδέα έλεγε "άντρας συναντάει κοπέλα με κούκλο στην ερημιά - φλερτ - μυστήριο - ανατροπή." Αυτό μόνο. Κάθισα λοιπόν και έπαιξα ένα σκάκι με τον εαυτό μου. Ποιοι ήταν αυτοί οι δύο χαρακτήρες. Γιατί ήταν εκεί. Πως θα δέχονταν ο ένας τον άλλον και πως θα επηρέαζε το σκηνικό το φλερτ κλπ. Μου πείρε κάποιες μέρες. Έβγαλα το σενάριο που διάβασες εδώ σαν διήγημα. Φυσικά στην Artoon το σενάριο απορρίφθηκε σαν μη αποδεκτό. Το αφεντικό σε μια καθισιά έγραψε τρία σενάρια μαζί, και την "Εγγαστρίμυθο", και μου τα έδωσε για να δω "πως γίνεται." Τα τρία σενάρια (τα άλλα δύο ήταν ζευγάρι σε εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο, ζευγάρι σε ακυβέρνητο γιώτ) πλην των σκηνικών και των ονομάτων των χαρακτήρων ήταν πανομοιότυπα, το ίδιο, επαναλαμβανόμενο, εξυπνακίστηκο φλερτ να κυριαρχεί στην πλοκή ή στα ανύπαρκτα κίνητρα των χαρακτήρων. Κοινότυπο καμάκι της παραλίας και τίποτα άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 3, 2008 Share Posted February 3, 2008 Ωραία ιστορία, παίζει όμορφα με το περίεργο κλίμα και φτάνει σε μια καλή κορύφωση. Μόνο αρνητικό που της βρήκα ήταν η (ελαφρώς αταίριαστα) κινηματογραφική γραφή της. (Στα τεχνικά, πρόσεχε λίγο το πολύ-πολλή έπιασα μια-δύο φορές να το έχεις κάνει λάθος) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.