DinoHajiyorgi Posted November 7, 2007 Share Posted November 7, 2007 (edited) Το παλιό, ασπρόμαυρο φιλμ είχε άθλια εικόνα και εξίσου χάλια ήχο. Ήταν κάποιου είδους επίκαιρα, από εκείνα που έπαιζαν πριν την κυρίως ταινία κάποτε στις αίθουσες. Οι τίτλοι έλεγαν COCORICO NEWS και η συνοδευτική φανφάρα ήταν επαρκώς στομφώδης. Ένα δι-πλάνο του ’30 προσγειωνόταν σπασμωδικά σε έναν μικρό αεροδιάδρομο ακολουθούμενο από ηρωικές πόζες του γοητευτικού πιλότου μπροστά στο σκάφος του. Ένα πλατύ χαμόγελο πάνω από ένα δυνατό πηγούνι και ένα λευκό κασκόλ που κυμάτιζε στον άνεμο. Όμορφες δεσποινίδες του προσέφεραν ανθοδέσμες με λατρευτικά βλέμματα. Υπήρχε πρόσθετο υλικό με το δι-πλάνο να πετάει πάνω από ελέφαντες στην Αφρική και δίπλα στους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης. «Ο Τζον Πέπερικ! Μια ηρωική παρουσία στον κόσμο της αεροναυτικής! Έκανε τον γύρω της υδρογείου δύο φορές κερδίζοντας τον θαυμασμό του κόσμου. Τι ακολουθεί για τον ατρόμητο ιπτάμενο;» έλεγε το τρεμουλιαστό σπικάζ. Ο Τζον Πέπερικ έδειχνε να απαντά στον μελιστάλαχτο αφηγητή από το μικρόφωνο που του πρότειναν μπροστά στο αεροπλάνο του. Η φωνή του τρανταχτή και σίγουρη. «Φεύγω για τον Βόρειο Πόλο! Θα αποδείξω μια και καλή πως δεν υπάρχει καμία απολύτως αλήθεια στις σχετικές βλακείες περί Αγίου Βασίλη!» «Τι…Πως…Τι έκανε λέει;» «Οι άνθρωποι, και οι μικρούληδες άνθρωποι συγκεκριμένα, πρέπει να μάθουν να εγκαταλείπουν γρήγορα μυθικές έννοιες σαν τον Άγιο Βασίλη. Τέτοια παραμύθια κρατούν το ανθρώπινο πνεύμα παγιδευμένο, ανίκανο να ανθίσει στις πλήρες του δυνατότητες. Γι αυτό, θα φτάσω στον Βόρειο Πόλο και θα δείξω ξεκάθαρα στον κόσμο πως δεν υπάρχει τίποτα εκεί πάνω.» «Δεν νομίζετε πως θα συντρίψετε την χαρά και την ελπίδα στις καρδιές εκατομμυρίων παιδιών;» «Ελπίδα για ποιο πράγμα; Για παιχνίδια; Αυτό ακριβώς προσπαθώ να σας εξηγήσω. Πως θα μάθουν τα παιδιά να μεγαλώνουν αν παίζουν όλη την ώρα με παιχνίδια; Εξάλλου, οι μικροί μας φίλοι μπορούν να αντέξουν τα πάντα, κυρίως την αλήθεια!» Ακολουθούσαν εικόνες του δι-πλάνου που απογειώνεται. «Και φεύγει ο μεγάλος πιονιέρος των αιθέρων, για τον Βόρειο Πόλο. Ας προσευχηθούμε γι αυτόν. Ας προσευχηθούμε για όλους μας.» Η εικόνα έσβηνε και εκεί τέλειωνε το αινιγματικό και ξεχασμένο αυτό παλιό φιλμάκι. Τι απέγινε με εκείνη η ιστορία; Τι τύχη είχε ο πιλότος; Γιατί δεν μάθαμε ποτέ τίποτα; …………………………………… Δεν θυμόταν πολλά από την συντριβή. Ήταν ανακαθισμένος στο χιόνι, με ένα καρούμπαλο στο κεφάλι, και κοίταζε την ουρά του δι-πλάνου του που εξείχε από τους πάγους. Η μακρόσυρτη νύχτα του βορρά κάλυπτε τον ουρανό από τον ένα ορίζοντα στον άλλο. Στον άνεμο που βούιζε γύρω του άκουγε την συζήτηση που είχε με τον γιο του πριν το ταξίδι. «Μπαμπά, όταν δεις τον Άγιο Βασίλη πες του πως θέλω ένα τρενάκι φέτος.» «Μα δεν θα δω τον Άγιο Βασίλη! Δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης παιδί μου!» «Και έναν πύργο νερού. Η ατμομηχανή θα διψάει και χρειάζεται τον πύργο για νερό.» «Μα…δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης!!» «Δεν θα το ξεχάσεις ε, μπαμπά; Ο Άγιος είναι απασχολημένος και πρέπει να έχει τις παραγγελίες του νωρίς.» Άφησε αγανακτισμένος μια κραυγή και σηκώθηκε όρθιος. Τρίκλισε γύρω από τα συντρίμμια και πρόσεξε ένα ισχνό φως πάνω στην γραμμή του ορίζοντα. Το πήρε απόφαση και άρχισε να βαδίζει κουτσαίνοντας προς τα εκεί. Όταν έφτασε, χιόνιζε ελαφρά χαρίζοντας μια ειρηνική εικόνα στο απέραντο τοπίο. Ήταν ένα μικρούλι σπιτάκι στην μέση του παγωμένου πουθενά. Το μέγεθος του έδινε την εντύπωση πως αποτελούνταν από ένα εξίσου μικρό δωματιάκι. Είχε μόνο ένα παράθυρο και φυσικά μία πόρτα. Μια λεπτή στήλη καπνού άφηνε την λεπτή σαν καλαμάκι καμινάδα στην στέγη. Ένας χιονάνθρωπος στεκόταν φρουρός στον μικρό κήπο μπροστά στο σπιτάκι. Ο Τζον Πέπερικ πλησίασε την πόρτα και αντάλλαξε αινιγματικές ματιές με τον χιονάνθρωπο. Ο πιλότος πρόσεξε πως υπήρχαν φυτεμένα λάχανα στον μικρό, χιονισμένο κήπο. Σπουργιτάκια χοροπηδούσαν στα ποδαράκια τους εκεί και ξέκλεβαν τσιμπιές από τα φύλλα. Ο Τζον δυσκολεύτηκε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Γύρισε και χτύπησε την πόρτα του σπιτιού. Η πόρτα άνοιξε αμέσως. Ένα ξανθό αγοράκι με πιτζάμες στεκόταν εκεί και τον κοίταζε με μεγάλα, εκφραστικά μάτια. Κρατούσε ανοιχτό ένα βιβλίο. «Εμ, γειά σας…Θα μπορούσα να μπω μέσα;» ρώτησε αμήχανα ο Τζον. «Διάβαζα μια ιστορία» είπε το παιδί και επέστρεψε στο εσωτερικό του σπιτιού. Ο άντρας το ακολούθησε μέσα. Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν όντως ένας ενιαίος χώρος, αλλά το μέγεθος του ήταν σίγουρα μεγαλύτερο από το εξωτερικό του. Οι τοίχοι του ήταν γεμάτοι ράφια που ήταν γεμάτα βιβλία και παιχνίδια. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος από σόμπα ή τζάκι αλλά ήταν ζεστά και πολύχρωμα εκεί μέσα. Κοκκίνισαν γρήγορα τα μάγουλα του Τζον και έβγαλε αμέσως τον σκούφο και ξεκούμπωσε το μπουφάν του. Το αγόρι καθόταν στον καναπέ δίπλα στο παράθυρο, απορροφημένο να διαβάζει το βιβλίο του. «Δεν περίμενα να βρω κάποιον εδώ. Τι περίεργο μέρος για να βρεθεί ο οποιοσδήποτε!» «Εσύ είσαι εδώ» είπε το αγόρι χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του. Ο Τζον κοίταξε το παιδί διεξοδικά. «Συγνώμη αλλά έχω την δυνατή εντύπωση πως μου είσαι γνώριμος. Σαν να σε ξέρω.» «Εγώ δεν σε ξέρω.» «Ποιος είσαι; Τι κάνεις εδώ;» Το αγόρι γύρισε άλλη μια σελίδα στο βιβλίο του. Ο Τζον καθάρισε τον λαιμό του. «Μόλις είδα τον πιο γελοίο κήπο. Εκεί έξω! Μπορείς να μου το εξηγήσεις αυτό;» Το αγόρι τον κοίταξε ενοχλημένο. «Τι είσαι;» τον ρώτησε. «Είμαι ένας αεροπόρος! Ένας πιλότος!» «Δεν βλέπω συχνά πιλότους.» «Φυσικά. Δεν μπορεί ο καθένας να γίνει πιλότος!» «Και που είναι το αεροπλάνο σου τότε;» «Φοβάμαι πως έχει υποστεί σοβαρή ζημιά. Νομίζω πως βρίσκομαι σε μια απελπιστική θέση.» «Θα πρέπει να ζητήσεις από τον Άγιο Βασίλη ένα καινούργιο αεροπλάνο. Θα χαρεί πολύ να σε βοηθήσει.» «Ορίστε; Άντε πάλι…κοίτα παιδί μου, δεν ξέρω με τι ιστορίες σου γέμισαν το μυαλουδάκι οι δικοί σου αλλά ειλικρινά…μια και ζεις ακριβώς εκεί που πρέπει, πρέπει να σου πω εγώ πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης;» «Και βέβαια υπάρχει. Δεν είδες το εργαστήρι του έξω;» «Τι; Έξω; Δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω!!» «Το εργαστήρι του είναι πολύ μεγάλο για να μην το πρόσεξες. Είναι ακριβώς απέναντι από τον κήπο μου.» Ο Τζον πήρε μια αστεία έκφραση, έτρεξε στην πόρτα, την άνοιξε, κοίταξε έξω, την έκλεισε και γύρισε πίσω. «Κοίτα εσύ…δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω.» «Δεν κοίταξες σωστά.» «Τι εννοείς… ‘σωστά’;» «Πρέπει να κοιτάξεις με τα μάτια της καρδιάς σου.» «Μα…Ανοησίες!» Ο Τζον πρόσεξε τα παιχνίδια γύρω του και πήρε μια ειρωνική έκφραση. Σκεφτόταν να πει κάτι καυστικό όταν είδε μια εντυπωσιακή κουδουνίστρα μωρού που κρεμόταν δίπλα στο παράθυρο. Το πρόσωπο του χαλάρωσε αμέσως και την πλησίασε σαν μαγεμένος. Την πήρε και την κούνησε για να κουδουνίσει. «Είχα μια τέτοια ακριβώς κουδουνίστρα πάνω από την κούνια μου όταν ήμουν ένα τόσο δα μωράκι…» Τον διέκοψε ένα σφύριγμα. Κοίταξε κάτω και είδε πως είχε πατήσει έναν λαστιχένιο, πράσινο δράκο. Τον σήκωσε αμέσως στα χέρια του κεραυνόπληκτος. «Ο Δράκος Τζουφ! Δεν το πιστεύω!! Αυτός είναι ο δράκος Τζουφ, το πρώτο μου κουκλάκι! Είχε και το ολόδικο του κάστρο με κόκκινους πύργους…» «Αυτό το κάστρο;» «Ακριβώς! Έϊ, τι τρέχει εδώ πέρα; Από πού ήρθαν όλα αυτά τα παιχνίδια; Ονειρεύομαι; Αυτό είναι. Ονειρεύομαι. Έπεσε το αεροπλάνο, χτύπησα το κεφάλι μου και αυτή την στιγμή παραληρώ…ω, Θεούλη μου, πιθανόν να πεθαίνω και να παραληρώ!» Τσίμπησε τον εαυτό του. «Ξύπνα Τζον ξύπνα…Ααα!» Το αγόρι επέστρεψε την προσοχή του στο διάβασμα. Ο Τζον δεν άντεχε να μη ρωτήσει. «Μπορώ να ρωτήσω…τι διαβάζεις;» Το αγόρι σήκωσε το εξώφυλλο για να το δει ο άντρας. Τα μάτια του πιλότου άνοιξαν ορθάνοιχτα. «‘Πέντε Εβδομάδες σε ένα Αερόστατο’;!! Δεν το πιστεύω! Αυτό το βιβλίο τα ξεκίνησε όλα! Η λατρεία μου για την περιπέτεια. Τα επόμενα Χριστούγεννα ζήτησα για ένα αεροπλανάκι.» «Από ποιον το ζήτησες;» «Ουφ, καλά! Ήμουν παιδάκι. Τόσο ήξερα. Έγραφα κι εγώ επιστολές στο Άγιο Βασίλη τότε.» Το κεφάλι του Τζον κούτρισε σε ένα αεροπλανάκι που κρεμόταν από το ταβάνι. Το πήρε λατρευτικά στα χέρια του. «Και ο Άγιος Βασίλης; Απάντησε στο γράμμα σου;» Ένα δάκρυ άστραψε στο μάτι του πιλότου. «Ναι. Απάντησε. Πάντοτε απαντούσε. Ήθελα από τότε να γίνω πιλότος.» Ξαφνικά η έκφραση του σκλήραινε. «Όχι, όχι δεν απάντησε. Τα επόμενα Χριστούγεννα ζήτησα για τον Σκούφο του Ηρωικού Πιλότου και δεν το έλαβα ποτέ. Τότε ήταν που ο μπαμπάς μού άνοιξε τα μάτια. Μου αποκάλυψε την φρικτή αλήθεια. Πως δεν υπήρχε Άγιος Βασίλης και πως αν ήθελα να αποκτήσω οτιδήποτε σε αυτή τη ζωή έπρεπε να το παλέψω μόνος μου. Αυτή είναι η απλή και μοναδική αλήθεια και τίποτα άλλο.» «Ακούγεται σαν την αλήθεια των μεγάλων.» «Πίστεψε το σπόρε! Έτσι είναι!» «Δεν μπορώ. Είμαι μόνο ένα παιδάκι.» «Μπαχ! Δικαιολογίες!» Το αγόρι πήγε σε μια γωνία και άνοιξε ένα σεντούκι. Έβγαλε από μέσα έναν παχύ φάκελο και τον έφερε στον Τζον. «Αυτό είναι για σένα τότε.» «Τι είναι αυτό;» Το αγόρι ανασήκωσε τους ώμους του. «Η αλήθεια των μεγάλων. Μόνο εσύ μπορείς να την καταλάβεις.» Ο Τζον κοίταξε τον φάκελο. «Αυτή η διεύθυνση…Έχει το όνομα μου. Και μια σφραγίδα που λέει Επιστροφή στον Αποστολέα. ‘Άγιον Βασίλη στον Βόρειο Πόλο’;!! Τι είναι πάλι ετούτο;!» Έσκισε τον φάκελο και έβγαλε από μέσα έναν σκούφο πιλότου με ασημένιους κεραυνούς στο πλάι. «Ο Σκούφος του Ηρωικού Πιλότου! Ακριβώς σαν αυτόν που ήθελα! Τότε…» Το βλέμμα του έπεσε στον φάκελο και σκοτείνιασε. «Ο πατέρας μου…Μου είπε ψέματα. Πως μπόρεσε; Ήμουν μόνο ένα τόσοδουλικο αγοράκι!» Κοίταξε το αγόρι που του επέστρεψε το πιο αθώο του βλέμμα. Το σήκωσε στα χέρια του. «Καημένο παιδάκι. Σε θυμάμαι τώρα. Σε θυμάμαι Τζόνυ, Τζόνυ Πέπερικ! Σε παρακαλώ, αν μπορείς να μου απαντήσεις μία ερώτηση, πες μου αυτό. Πως μπορώ να δω τον Άγιο Βασίλη;!!» «Το ξέρεις γιατί στο είπα.» Ο άντρας κοίταξε τον Σκούφο του Ηρωικού Πιλότου. Τον δοκίμασε και του ταίριαξε μια χαρά. «Έχεις δίκιο. Φυσικά. Γι αυτό είμαι εδώ. Η καρδιά μου ήταν πάντα στη σωστή της θέση. Είμαι ένας αεροπόρος. Ένας πιλότος σαν κανέναν άλλον. Δεν έγινα ο δικηγόρος που ήθελε ο μπαμπάς. Μπορείς να πεις πως δεν έβαλα ποτέ μυαλό! Και αν ο γιος μου θέλει ατμομηχανή και έναν πύργο νερού, ε μα τότε, ο Άγιος θα το ακούσει κατευθείαν από τα ίδια μου τα χείλη!!» Έτρεξε στην πόρτα, την άνοιξε και πετάχτηκε έξω. Ο Τζον σταμάτησε δίπλα στον μικρό κήπο εκστασιασμένος. Απέναντι από το σπιτάκι, απαστράπτον κάτω από την Aurora Borealis, ήταν το γιγάντιο, μυθικό, εντυπωσιακό, το ένα και μοναδικό, το εργαστήρι του Άγιου Βασίλη. Οι σκεπές του έλαμπαν χιονισμένες και τα παράθυρα με τα καραμελένια βιτρό έκαιγαν ζεστά. Το αγόρι ήρθε και στάθηκε δίπλα στον άντρα. «Θα έρθεις μαζί μου; Έχω τρακ.» είπε ο Τζον συγκινημένος στο παιδί. «Πρέπει να φροντίσω τον κήπο μου» του απάντησε εκείνο απλά. Τα τρία σπουργίτια ήταν ακόμα εκεί, πάνω στα λάχανα. «Και είναι ένας υπέροχος κήπος» είπε χαμογελώντας ο Τζον. «Ευχαριστώ.» «Θα σε ξαναδώ ποτέ;» «Θα είμαι πάντα εδώ.» Ο Τζον άρχισε να βαδίζει προς το εργαστήρι. Το αγόρι του φώναξε από πίσω. «Μην ξεχάσεις να ζητήσεις για ένα καινούργιο αεροπλάνο!» Ο άντρας έγνεψε στο αγόρι και συνέχισε την διαδρομή του στον επίπεδο αφράτο πάγο προς το εκπληκτικό κτίσμα, κάτω ακριβώς από το Βόρειο Άστρο. Edited November 7, 2007 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted November 7, 2007 Share Posted November 7, 2007 Γλυκό και επίκαιρο! Στα όρια του να είναι συγκινητικό. Καλύπτει τη δική μου ανάγκη να πιστέψω... Διάλογοι ζωντανοί και ταιριαστοί, ίσως εκτός από μια-δυό φορές. Δεν βαρέθηκα, δεν αφαιρέθηκα, άρα καλός και στρωτός ρυθμός. Ιδέα πρωτότυπη, αρκετά ώστε να μην την έχω ξανακούσει. Μου αρέσει το ξεκίνημα, είναι κάπως... μυστηριώδες! Η περιγραφή του φιλμ είναι πολύ πετυχημένη, σα να το βλέπω στο μυαλό μου. Το δε τέλος, αφαιρετικό στην κατάλληλη στιγμή... Μου άρεσε επίσης το σεναριακό εύρημα του σκούφου που του είχε τελικά σταλεί! Αν και το ότι το παιδάκι ήταν ο ίδιος, δυστυχώς μου έγινε φανερό από την πρώτη στιγμή... Η περιγραφή της ιστορίας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ήταν καταπληκτική ιδέα, έδωσε μια επιπλέον αθώα, ρομαντική ατμόσφαιρα! Και τώρα η άλλη πλευρά, μικρολεπτομέρειες. Δε μου άρεσαν τα ονόματα, δε με βοηθούν να πάρω την ιστορία στα σοβαρά. Μερικά πράγματα στην ιστορία αφήνονται λίγο "ανοικτά" - αν και όχι τόσο, ώστε να με ενοχλεί π.χ. γιατί η εισαγωγή να αναφέρεται στο παρελθόν και να μην εκτυλίσσεται σε ενεστώτα (δεν εννοώ στο παρόν); Το παιδί επιμένει στο αεροπλανάκι, προφανώς για να δοθεί (συγγραφικά) τρόπος να γυρίσει ο αεροπόρος στο σπίτι του; Γιατί δεν ακούσαμε γι' αυτόν; Σε τι εξυπηρετεί η ύπαρξη του κήπου - αν ήταν πραγματικά δικός του, δε θα έπρεπε έστω και καθυστερημένα να τον αναγνωρίσει; Συμβολίζει κάτι; Δεν μου είναι ξεκάθαρο... Ωστόσο τον χρησιμοποιείς ωραία, όταν στο τέλος αναγνωρίζει την ομορφιά του. Θα προτιμούσα η ιστορία να τελειώσει/κορυφωθεί με την απόφασή του αεροπόρου να ζητήσει τα δώρα για το παιδί του. Τέλος, μερικές από τις αγαπημένες σου διορθώσεις: κοίαξε>κοίταξε. Η Aurora Borealis είναι το Βόρειο Σέλας; Και το Βόρειο Άστρο, εγώ τουλάχιστον το ξέρω σαν Πολικό Αστέρα ή το πολύ, Αστέρι του Βορρά. Αυτά! Μπράβο Ντίνο! Και να ξέρεις, ότι μου πήρε πολύ και πολύτιμο χρόνο να σου γράψω τα παραπάνω - αυτό ως ένδειξη ότι πιστεύω στην αξία σου... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 7, 2007 Author Share Posted November 7, 2007 Σε ευχαριστώ tetartos. Είναι άλλο ένα σενάριο που έγραψα για κινούμενα σχέδια. Ο κήπος: Δεν μπορώ να σου πω που κολλάει στην ιστορία τώρα, όταν όμως το είχα γράψει πριν χρόνια, μόλις είχα διαβάσει τον Μικρό Πρίγκιπα και ήμουν κάπως επηρεασμένος από την τόσο αθώα ποίηση του. Έβαλα αυτόν τον περίεργο κήπο τότε σαν έναν φόρο τιμής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted February 17, 2008 Share Posted February 17, 2008 Πράγματι όμορφη ιστορία, κρίμα που δεν τη διάβασα νωρίτερα στις γιορτές. Η αρχή με το φιλμ είναι πρωτότυπη και ατμοσφαιρική. Ο κήπος μου φάνηκε καλό εύρημα κια μου άρεσε το πως αναφερόταν κάπως αφηρημένα μέσα στην ιστορία. Όταν δεν περιμένεις να συναντήσεις κάτι τέτοιο εκεί πάνω και δεν παίρνεις και πολλές εξηγήσεις προσθέτει μυστήριο και αναρωτιέσαι κι εσύ με τον πιλότο αν είναι όνειρο. Και ο δεύτερος φόρος τιμής στο Βερν ήταν πολύ πετυχημένος. Μου φάνηκε λίγο αταίριαστο το αγγλικό: "Aurora Borealis". Θα μπορούσε να είναι Βόρειο Σέλας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Neminefir Posted February 17, 2008 Share Posted February 17, 2008 Πολλή όμορφη ιστορία, και όχι μόνο γιορτινή. Η επιρροή από τον Μικρό Πρίγκιπα είναι εμφανής και πολλή ταιριαστή. Σαν ανάγνωσμα, με τη δυσκολία που είναι εγγενής στη συγγραφή οποιουδήποτε κειμένου που «μιλάει» σε παιδιά, έκανες πολλή καλή δουλειά. Η αφήγηση κυλάει στρωτά και με ωραίο ρυθμό, και έχεις διαχειριστεί πολλή ωραία την μελαγχολία και τη νοσταλγία, χωρίς να χάνεται η ροή που χρειάζεται για να κρατηθεί το ενδιαφέρον. Ο ενδεχόμενος συνδυασμός κινουμένων σχεδίων με το θέμα και το ύφος της γραφής, μου δημιουργεί εικόνες από Miyazaki! Καλή συνέχεια.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Posted April 21 Share Posted April 21 Τι ωραίοι διάλογοι!! Πραγματικά, τους διαβάζω και τους νιώθω σαν να διαδραματίζονται τώρα, σαν να παρακολουθώ κάποια θεατρική παράσταση. Διηγήματα σαν αυτό αποδεικνύουν πως δεν χρειάζονται και πολλές λέξεις για να γράψεις κάτι όμορφο: ωραίοι ζωντανοί χαρακτήρες, διάλογοι που ρέουν σαν νερό κάποιας πηγής ενός βουνού και περιγραφές ώστε να ερεθίσεις την φαντασία του αναγνώστη και να σχηματίσει ο ίδιος/η ίδια τις εικόνες που εσύ απλά ζωγράφισες το περίγραμμά τους, ή μάλλον, αυτός/ή να προσθέσει τα χρώματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.