Έρνεστ Χέμινγουεϊ (Ernest Hemingway)

[D'Ailleurs]

Αναμφίβολα ενας απο τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας και για μένα ένας απο τους τρείς μεγαλύτερους αμερικανούς συγγραφείς μη-φανταστικής λογοτεχνίας του τελευταίου αιώνα. Ένας άνθρωπος που έγινε διάσημη όχι μόνο για τα έργα του αλλα και για την πλούσια ζωή του, η οποία σημάδεψε και διαγράφεται σε κάθε βιβλίο του. Ποιά είναι η γνώμη σας για τον Ερνεστ Χεμινγουεί;

 

 

Μυθιστορήματα

• (1925) The Torrents of Spring (Οι Χείμαρροι της Άνοιξης)
  
• (1926) The Sun Also Rises (Ο ήλιος ανατέλλει ξανά)
  
• (1929) A Farewell to Arms (Αποχαιρετισμός στα όπλα)
  
• (1937) To Have and Have Not (Να έχεις και να μην έχεις)
  
• (1940) For Whom the Bell Tolls (Για ποιόν χτυπά η καμπάνα)
  
• (1950) Across the River and Into the Trees
  
• (1952) The Old Man and the Sea (Ο γέρος και η θάλασσα)
  
• (1962) Adventures of a Young Man
  
• (1970) Islands in the Stream (Νησιά της Καραϊβικής)
  
• (1986) The Garden of Eden (Ο κήπος της Εδέμ)
  
• (1932) Death in the Afternoon (Θάνατος το απομεσήμερο)
  
• (1935) Green Hills of Africa (Οι πράσινοι λόφοι της Αφρικής)
  
• (1960) The Dangerous Summer (Το επικίνδυνο καλοκαίρι)
  
• (1964) A Moveable Feast (Αέναη γιορτή ή Μια κινητή γιορτή)
  
• (2005) Under Kilimanjaro
  

<a href="http://" target="_blank"></a>

 

 

Συλλογές διηγημάτων

• (1923) Three Stories and Ten Poems
  
• (1925) In Our Time
  
• (1927) Men Without Women (Αντρες χωρίς γυναίκες)
  
• (1932) The Snows of Kilimanjaro (Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο)
  
• (1933) Winner Take Nothing
  
• (1938) The Fifth Column and the First Forty-Nine Stories
  
• (1947) The Essential Hemingway
  
• (1953) The Hemingway Reader
  
• (1972) The Nick Adams Stories
  
• (1976) The Complete Short Stories of Ernest Hemingway
  
• (1995) Collected Stories
  

Προσωπικά θεωρώ (αν και δεν έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία) το "Αποχαιρετισμός στα όπλα" καθώς και το "Ο ήλιος θα ανατήλλει ξανά" σαν τις πιό σημαντικές δουλείες του. Μάλιστα το δευτερο μαζί με το "Τρυφερή είναι η νύχτα" του Φιτζεραλντ και το "Point counter point" του Χάξλευ (και το "Πειραιάς" του Β.Μόσκοβη απο δίπλα) σαν τα πιο αντιπροσωπευτικά μυθηστορήματα για την γενιά του μεσοπολέμου. Αλλωστε ας μήν ξεχνάμε οτι μαζί με τον μεγάλο συγγραφέα Τζάκ Λόντον είναι μια απο τις επηρροές του Ρόμπερτ Ε.Χάουαρντ (δεν είναι τυχαίο οτι και οι τρείς αγαπούσαν την περιπέτεια αλλα και οι τρείς αυτοκτόνησαν...)

Edited November 9, 2007 by D'Ailleurs

[Sileon]

Η σχέση μου με τον Χεμινγουει ξεκινησε και έληξε με τον Αποχαιρετισμό στα όπλα, το οποίο και μου φάνηκε υπερβολικά στεγνό, πιθανώς λόγω μεταφρασης. Η αλήθεια είναι οτι θέλω να διαβάσω και κάποιο άλλο απο τα δυνατά του. Δεν πιστεύω οτι δεν θα μου αρέσει. Απεναντίας.

Ελλείψει χρόνου, οταν διαβαζω δουλειά απο κάποιον και δεν ικανοποιηθώ, περνάω σε επομενο συγγραφέα και ξαναδίνω μελλοντικα ευκαιρία, όπου και είναι πιο πιθανό να έχει σχηματιστεί πιο πρόσφορο έδαφος για μια δευτερη επαφή.

Απο Αμερικάνους κλασσικούς, θα προτιμήσω Μέλβιλ, Φώκνερ και τον πολυφορεμένο Ποε.

Edited November 12, 2007 by Sileon

[Abyss str.]

Εγώ έχω διαβάσει το "Για ποιον χτυπά η καμπάνα" από εκδόσεις "γράμματα" παρακινημένος από την φήμη του βιβλίου, αλλά και από το θέμα του (Ισπανικός Εμφύλιος, στον οποίο ο συγγραφέας είχε συμμετάσχει με την πλευρά των δημοκρατικών). Θα έκανα τις ίδιες παρατηρήσεις με τον Sileon σχετικά με την μετάφραση. Απ' ότι ξέρω όμως το ύφος του συγκεκριμένου συγγραφέα είναι λιτό και απλό εκ προθέσεως. Και γω το περίμενα καλύτερο, αλλά από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να πω, πως απογοητεύτηκα.

[heiron]

Χέμινγουεη έχω διαβάσει λίγο αλλά είναι από τους αγαπημένους μου(κάτι σαν Ντοστογιέφκη,αν και καμία σχέση στο στυλ).Είχα διαβάσει μια παμπάλαια έκδοση του "Τα νησιά του Γκολφ Στρημ"(Islands in the Stream) σε μιά ηλικία που δεν είχα μπει ακόμη στο λούκι της ανάγνωσης κλασικών και μου άρεσε.Αρχικά γοητεύτηκα από τους ήρωες του αλλά τελικά πιστεύω ότι αυτό που με τραβάει είναι ακριβώς αυτό που άλλους τους χαλάει.Το απλό,λιτό στυλ του που χτυπάει άσχημα τους πιο πολλούς που τον συγκρίνουν με άλλους μεγάλους Αμερικανούς-τύπου Φώκνερ,Μέλβιλ κα.

Το Για ποιόν χτυπά η καμπάνα είναι από τα κορυφαία βιβλία που έχω διαβάσει πάνω σε ένα αρκετά λεπτό θέμα μάλιστα.

Προσωπικά τον προτιμώ 1000 φορές από τον Σταινμπεκ ας πούμε.Αλλά αν σε κάποιον δεν άρεσαν τα κορυφαία του βιβλία καλό είναι να τον αφήσουν και να διαβάσουν άλλους συγγραφείς.Γούστα είναι αυτά.

Άσχετο αλλά ο Ρόμπερτ Τζόρνταν αρνιόταν ότι πήρε το ψευδώνυμό του από τον ομώνυμο ήρωα πάντως δύσκολο να ήταν σύμπτωση,ε;

 

(2005) Under Kilimanjaro

(αναστήθηκε,έγραψε ένα βιβλίο και ξαναπέθανε;Ουάου!)

[kitsos]

Το Για ποιόν χτυπά η καμπάνα είναι από τα κορυφαία βιβλία που έχω διαβάσει πάνω σε ένα αρκετά λεπτό θέμα μάλιστα.

 

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει (κι έχω διαβάσει αρκετά ).

[Stanley]

O Γέρος ήταν εξαιρετικός,η Φιέστα εξοργιστική...Προτιμώ τον Στάινμπεκ!

[phaethon]

Το Για ποιον χτυπά η καμπάνα είναι μεταξύ των 3-4 καλύτερων βιβλίων που έχω διαβάσει.

Το Γέρος και η θάλασσα είναι επίσης εξαιρετικό.

Είναι απλά καταπληκτικός συγγραφέας και αναλόγως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα.

όχι σαν κάτι άλλους....

[aScannerDarkly]

Τέτοιου είδους συγκρίσεις και διλήμματα δεν τα βρίσκω σκόπιμα... Είμαι αφοσιωμένος οπαδός του Φώκνερ, τον οποίο λατρεύω πραγματικά, αλλά δε γίνεται να μην υποκλιθώ στο μεγαλείο και την απίστευτη οικονομία και λιτότητα του Χέμινγουέι. Κάτι σαν το άλλο άκρο του Φώκνερ, θα έλεγε κανείς. Τέλος πάντων, για παράδειγμα το Old man and the sea είναι μια εκπληκτική ιστορία βγαλμένη σχεδόν από το τίποτα - την ιστορία ενός ψαρέματος.

 

Προσωπικά, τον Στάινμπεκ θα τον τοποθετούσα μια κατηγορία πιο κάτω από τους δύο παραπάνω.

[kleo]

Ο μπαρμπα-χεμινγουει ήταν ιδιοφυια. "Αυτός ο κόσμος τσακίζει τους ανθρώπους και στο μέρος που αυτοί τσακίζονται εμφανίζεται ένα ράγισμα. Κι αυτοί που αρνούνται να τσακιστούν, αυτός ο κόσμος τους σκοτώνει. Σκοτώνει χωρίς να λογαριάζει τους πολυ γενναιους, τους πολύ δυνατούς και τους πολυ ρομαντικούς. Αν δεν είστε από αυτούς θα σας σκοτώσει επίσης αλλά τότε θα αφήσει τον χρόνο να κάνει την δουλειά του"

Τι άλλο να πει κανείς?

[kleo]

Και για κανέναν λόγο να μην τον διαβάσει η Wordsmith που είναι κατά της βίας!

[Solonor]

Εγώ πάλι διάβασα το "Για ποιον χτυπάει η καμπάνα" στην πιο άθλια μετάφραση που έχω συναντήσει σε βιβλίο. Για στατιστικούς λόγους, λεπόνε, δεν μ' άρεσε καθόλου. Βέβαια η μετάφραση ήθελε γκασμά για να διαβάσεις...

[BladeRunner]

Εγώ πάλι διάβασα το "Για ποιον χτυπάει η καμπάνα" στην πιο άθλια μετάφραση που έχω συναντήσει σε βιβλίο. Για στατιστικούς λόγους, λεπόνε, δεν μ' άρεσε καθόλου. Βέβαια η μετάφραση ήθελε γκασμά για να διαβάσεις...

 

Ποιές εκδόσεις;

[Cassandra Gotha]

Διάβασα το Για ποιον χτυπά η καμπάνα. Είναι μέσα στα βιβλία που νιώθω τυχερή που διάβασα, που σίγουρα θα ξαναδιαβάσω, και ευχαριστώ που υπάρχουν. Σίγουρα θα διαβάσω και άλλα έργα του Χέμινγουέι, γιατί η λιτότητά του με αγγίζει πολύ. Τόσο πολύ, που δεν μπορώ να το εξηγήσω.

[Drake Ramore]

Μου αρέσει. Είναι αναμενόμενο άλλωστε για όποιον γνωρίζει λίγο παραπάνω τις προτιμήσεις μου στο στυλ γραφής. Είναι ο κοφτός, καθημερινός, ανεπιτήδευτος λόγος του που κερδίζει τον αναγνώστη. Όχι όλους και όχι πάντα, αλλά όσους κερδίζει είναι για πάντα. Οι προτάσεις του σε πολλά έργα του κρύβουν την βαθιά σοφία που βρίσκεις στα καθημερινά πράγματα. Σοφία που δεν γνωρίζεις ότι βρίσκεται εκεί, αλλά αν έλειπε θα το καταλάβαινε και ο πλέον αγράμματος. Ο Χέμινγουεϊ τραβάει το πέπλο από όλα όσα αντιλαμβανόμαστε στην ρουτίνα μας και μας τα αποκαλύπτει με τον πιο απλό και ξεκάθαρο τρόπο.

 

Μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις. Ακόμη και σαν άνθρωπος, πέρα απο συγγραφέας, ήταν σε άλλο επίπεδο.

 

Μία σπάνια συνέντευξη του Έρνεστ Χέμινγουεϊ στον αρχισυντάκτη του Paris Review, Τζορτζ Πλίμπτον.

 

ΠΛΙΜΤΟΝ: Είναι ευχάριστες οι ώρες που αφιερώνετε στο γράψιμο;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Πολύ.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Θα μπορούσατε να μου πείτε κάτι γι' αυτή τη διαδικασία; Πότε γράφετε; Τηρείτε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Όταν δουλεύω ένα βιβλίο ή ένα διήγημα, γράφω κάθε πρωί πολύ νωρίς, αν είναι δυνατόν αμέσως μετά το χάραμα. Δεν σ' ενοχλεί κανείς τέτοια ώρα, έχει δροσιά, ή και κρύο, και ζεσταίνεσαι όσο προχωρείς στο γράψιμο. Διαβάζεις ό,τι έχεις γράψει και, εφόσον πάντα σταματάς όταν ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω, συνεχίζεις από κείνο το σημείο πια. Γράφεις ώσπου να φτάσεις πάλι σ' ένα σημείο όπου είσαι ακόμη ακμαίος, διατηρείς το ζουμί σου, και ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω και σταματάς και προσπαθείς να ζήσεις ίσαμε την επόμενη μέρα όταν στρώνεσαι πάλι στη δουλειά. Έχεις αρχίσεις στις έξι το πρωί, ας πούμε, και μπορείς να συνεχίσεις ως το μεσημέρι ή και να σταματήσεις πιο πριν. Όταν σταματάς, είσαι άδειος, αλλά ποτέ εντελώς άδειος και συνάμα ικανοποιημένος, όπως όταν έχεις κάνει έρωτα με κάποιαν που αγαπάς. Τίποτα δεν μπορεί να σε βλάψει, τίποτα δεν μπορεί να συμβεί, τίποτα δεν έχει σημασία μέχρι την επόμενη μέρα που ξαναπιάνεις δουλειά. Αυτή η αναμονή μέχρι την επόμενη μέρα είναι το δύσκολο.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Μπορείτε να βγάλετε από το μυαλό σας το βιβλίο που δουλεύετε όταν πια απομακρύνεστε από τη γραφομηχανή;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Φυσικά. Αλλά χρειάζεται πειθαρχία γι' αυτό, και την αποκτάς αυτή την πειθαρχία. Πρέπει να την αποκτήσεις.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Επιμελείστε το κείμενό σας όταν το ξαναδιαβάζετε έως το σημείο που το αφήσατε την προηγούμενη μέρα;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Πάντα το κάνω αυτό, το ξαναγράφω το κείμενο. Όταν τελειώνει, φυσικά ξανακοιτάω πάλι όλο το βιβλίο. Έχεις ακόμη μία ευκαιρία να ξαναγράψεις και να διορθώσεις ορισμένα σημεία όταν κάποιος άλλος έχει κάνει τη δακτυλογράφηση και το βλέπεις καθαρό στο χαρτί.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Γράφετε πολλές φορές το ίδιο κομμάτι;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Εξαρτάται. Έγραψα το τέλος του Αποχαιρετισμού στα Όπλα, την τελευταία σελίδα, τριάντα εννέα φορές πριν με ικανοποιήσει απολύτως.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Υπήρχε κάποιο τεχνικό πρόβλημα; Τι σας απασχολούσε;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Το να βρω τις σωστές λέξεις.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Η εκ νέου ανάγνωση βγάζει το "ζουμί" στην επιφάνεια;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Η εκ νέου ανάγνωση σε φέρνει στο σημείο όπου πρέπει να συνεχίσεις, ξέροντας πια ότι είναι τόσο καλό όσο το μπόρεσες. Πάντα υπάρχει ζουμί κάπου.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Υπάρχουν ωστόσο στιγμές που απουσιάζει εντελώς η έμπνευση;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Φυσικά. Αλλά αν έχεις σταματήσει στο σημείο όπου ξέρεις πολύ καλά τι θα συμβεί παρακάτω, μπορείς να συνεχίσεις. Όταν μπορείς να ξαναρχίσεις, τότε όλα είναι εντάξει. Το ζουμί θα έρθει.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Ο Θόρντον Γουάιλντερ μιλάει για μνημοτεχνική, η οποία βοηθάει τον συγγραφέα να συνεχίσει τη δουλειά της ημέρας. Λέει ότι κάποτε του είπατε πως είχατε ξύσει είκοσι μολύβια.

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Δεν νομίζω ότι είχα ποτέ είκοσι μολύβια ταυτοχρόνως. Το να λιώσεις εφτά μολύβια νούμερο δύο σε μια μέρα είναι πολύ ικανοποιητική δουλειά.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Εργαστήκατε καλύτερα σε κάποια από τα μέρη όπου γράφατε; Το Ξενοδοχείο Άμπος Μούντος θα πρέπει να ήταν ένα τέτοιο μέρος, αν κρίνω από τα βιβλία που γράψατε εκεί. Ή δεν σας επηρεάζει και πολύ το περιβάλλον;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Το Ξενοδοχείο Άμπος Μούντος στην Αβάνα είναι ένα πολύ καλό μέρος για γράψιμο. Και αυτή εδώ η Φίνκα είναι θαυμάσιο μέρος, ή ήταν. Αλλά έχω δουλέψει καλά παντού. Εννοώ ότι μπόρεσα να γράψω όσο πιο καλά μπορούσα κάτω από πολλές και διαφορετικές συνθήκες. Τη δουλειά την εμποδίζουν το τηλέφωνο και οι επισκέπτες.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Είναι απαραίτητη η συναισθηματική σταθερότητα για να γράψει κανείς καλά; Μου είπατε κάποτε ότι μπορείτε να γράψετε καλά μονάχα αν είστε ερωτευμένος. Θα θέλατε να πείτε κάτι περισσότερο γι' αυτό;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Τι ερώτηση. Αλλά μπράβο για την προσπάθεια Μπορείς να γράψεις οποτεδήποτε αρκεί να σε έχουν αφήσει μόνο σου και να μη σε διακόπτουν. Ή μάλλον αν είσαι αρκετά σκληρός, και άσπλαχνος ακόμη, απέναντι στις οχλήσεις. Πάντως, γράφεις καλύτερα όταν είσαι ερωτευμένος. Κι αν δεν σε πειράζει, δεν θα ήθελα να επεκταθώ άλλο σ' αυτό.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Και η οικονομική ασφάλεια; Μπορεί να είναι επιζήμια στο καλό γράψιμο;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Αν έρθει το χρήμα πολύ νωρίς και αγαπάς την καλή ζωή όσο και τη δουλειά σου θα χρειαστεί μεγάλη δύναμη χαρακτήρα για να αντισταθείς. Απ' τη στιγμή που το γράψιμο γίνει το μεγαλύτερο πάθος και η μεγαλύτερη ηδονή σου, μονάχα ο θάνατος μπορεί να το σταματήσει. Και τότε, η οικονομική ασφάλεια αποτελεί μεγάλη βοήθεια γιατί σε απαλλάσσει απ' την ανησυχία. Η ανησυχία καταστρέφει την ικανότητα για γράψιμο. Η κακή υγεία επίσης βλάπτει καθόσον προκαλεί ανησυχία που επιτίθεται στο υποσυνείδητό σου και καταστρέφει τ' αποθέματά σου.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Μπορείτε να θυμηθείτε τη συγκεκριμένη στιγμή που αποφασίσετε να γίνετε συγγραφέας;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Όχι, ανέκαθεν ήθελα να γίνω συγγραφέας.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Ο Philip Young στο βιβλίο που έγραψε για σας εικάζει ότι το τραυματικό σοκ όταν λαβωθήκατε από όλμο το 1918 σας επηρέασε πολύ ως συγγραφέα. Θυμάμαι ότι στη Μαδρίτη σχολιάσατε τη θέση του και είπατε ότι δεν συμφωνείτε, τονίζοντας ότι κατά τη γνώμη σας η σκευή του συγγραφέα δεν είναι επίκτητο χαρακτηριστικό, αλλά κληρονομημένο, με την έννοια του Μέντελ.

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Προφανώς εκείνη τη χρονιά στη Μαδρίτη δεν ήταν σε θέση ο εγκέφαλός μου να κάνει βαθιές σκέψεις. Το μόνο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι μίλησα παρεμπιπτόντως και με μεγάλη συντομία για το βιβλίο του κυρίου Γιανγκ και για την θεωρία του περί λογοτεχνίας και ψυχικού τραύματος. Ίσως δύο διασείσεις και ένα κρανιακό κάταγμα εκείνη το χρονιά να με είχαν κάνει κάπως ανεύθυνο στις δηλώσεις μου. Θυμάμαι πάντως ότι σου είπα πως πίστευα ότι η φαντασία θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα κληρονομημένης φυλετικής εμπειρίας. Ακούγεται καλό σαν κουβέντα ύστερα από μια γερή διάσειση, κι αυτό είναι όλο. Έτσι λοιπόν, μέχρι το επόμενο απελευθερωτικό τραύμα, ας το αφήσουμε έτσι. Συμφωνείς; Σ' ευχαριστώ, παρεμπιπτόντως, που δεν ανέφερες ονόματα που ίσως είχα εμπλέξει στη συζήτηση. Το διασκεδαστικό στον προφορικό λόγο είναι ότι εξερευνάς δυνατότητες και ενδεχόμενα, αλλά πολύ από δαύτον και ό,τι είναι ανεύθυνο δεν θα πρέπει να μεταφέρεται στον γραπτό λόγο. Άπαξ και γραφτεί κάτι, θα πρέπει να το υπερασπιστείς. Μπορεί να το έχεις πει για να δεις αν το πιστεύεις πράγματι ή όχι. Όσο για την ερώτηση που έθεσες, οι επιπτώσεις των τραυματισμών ποικίλουν πολύ. Οι απλοί τραυματισμοί που δεν έχουν αποτέλεσμα κάποια σπασμένα κόκαλα, δεν σε επηρεάζουν πολύ. Καμιά φορά τονώνουν την αυτοπεποίθηση. Οι τραυματισμοί που επιφέρουν σημαντική ζημιά στα κόκαλα και στα νεύρα δεν κάνουν καλό στους συγγραφείς, όπως και σε κανέναν άλλο.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Τι θα θεωρούσατε καλύτερη πνευματική εκπαίδευση για έναν επίδοξο συγγραφέα;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Ας πούμε ότι θα έπρεπε να πάει να κρεμαστεί επειδή βρίσκει ότι το να γράψεις καλά είναι τρομερά δύσκολο. Μετά θα έπρεπε να τον τσακίσουν ανελέητα, και ν' αναγκαστεί κατόπιν από τον ίδιο του τον εαυτό να γράψει όσο πιο καλά μπορεί για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Αν μη τι άλλο, θα έχουμε την ιστορία του απαγχονισμού γι' αρχή.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Τι πιστεύετε για εκείνους που σταδιοδρομούν στα πανεπιστήμια; Θεωρείτε ότι τόσοι και τόσοι συγγραφείς που καταλαμβάνουν έδρες διδασκαλίας έχουν συμβιβαστεί, έχουν εκθέσει τη λογοτεχνική τους σταδιοδρομία;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Εξαρτάται. Από το πώς εννοούμε το συμβιβάζομαι και το εκτίθεμαι. Με την έννοια μιας γυναίκας που εκτίθεται; Ενός πολιτικού που συμβιβάζεται; Ή εννοούμε τον συμβιβασμό που κάνεις με τον παντοπώλη ή με τον ράφτη σου όταν κανονίζεις να πληρώσεις λίγο παραπάνω αλλά αργότερα; Ο συγγραφέας που και γράφει και διδάσκει θα πρέπει να είναι ικανός και για τα δύο. Πολλοί δυνατοί συγγραφείς έχουν αποδείξει ότι είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω, το ξέρω, και θαυμάζω εκείνους που στάθηκαν ικανοί να το κάνουν. Θα έλεγα πάντως ότι η πανεπιστημιακή σταδιοδρομία βάζει ένα τέλος σε μια περίοδο εξωτερικών εμπειριών, κι αυτό μπορεί να περιορίσει τη γνώση που έχεις για τον κόσμο. Η γνώση, ωστόσο, απαιτεί όλο και μεγαλύτερη υπευθυνότητα από έναν συγγραφέα και κάνει όλο και πιο δύσκολο το γράψιμο. Το να προσπαθείς να γράψεις κάτι με αέναη αξία είναι μια δουλειά αδιάλειπτη, παρότι οι ώρες που δαπανώνται στο ίδιο το γράψιμο μπορεί να είναι λίγες. Ο συγγραφέας μπορεί να συγκριθεί μ' ένα πηγάδι. Υπάρχουν πολλών ειδών πηγάδια, υπάρχουν πολλών ειδών συγγραφείς. Το σημαντικό είναι να έχει καλό νερό το πηγάδι, και είναι καλύτερα να αντλείς τακτικά μια συγκεκριμένη ποσότητα παρά να το αδειάσεις όλο το πηγάδι και να περιμένεις να ξαναγεμίσει.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Θα συνιστούσατε σ' έναν νέο συγγραφέα να δουλέψει στις εφημερίδες; Πόσο σας βοήθησε η θητεία στην Kansas City Star;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Στην Star αναγκαζόσουν να μάθεις να γράφεις απλές δηλωτικές προτάσεις. Αυτό είναι χρήσιμο στον καθένα. Η δουλειά στις εφημερίδες δεν θα βλάψει τον νεαρό συγγραφέα και θα μπορούσε να τον βοηθήσει, αρκεί να ξεκόψει εγκαίρως. Παραείναι κοινότοπο αυτό που λέω, αλλά αν κάνεις σε κάποιον τετριμμένες ερωτήσεις θα λάβεις τετριμμένες απαντήσεις.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Γράψατε κάποτε στην Transatlantic Review ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο αξίζει να είσαι δημοσιογραφείς είναι τα καλά λεφτά. Είπατε: "Κι όταν καταστρέφεις ό,τι είναι για σένα πολύτιμο με το να γράφεις γι' αυτό, θέλεις τουλάχιστον να πληρωθείς γερά". Πιστεύετε ότι το γράψιμο είναι ένα είδος αυτοκαταστροφής;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Δεν θυμάμαι να έχω γράψει κάτι τέτοιο. Ακούγεται ανόητο και βίαιο για να έχω πει τέτοιο πράγμα, και μάλλον θα το είπα προκειμένου να κάτσω να σκεφτώ και να πω κάτι λογικό. Πάντως, δεν πιστεύω ότι το γράψιμο είναι ένα είδος αυτοκαταστροφής, καίτοι η δημοσιογραφία, στο σημείο που έχει φτάσει, μπορεί να είναι μια καθημερινή δόση αυτοκαταστροφής για έναν σοβαρό συγγραφέα.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Πιστεύετε ότι το πνευματικό κέντρισμα απ' την συνάφεια με άλλους συγγραφείς έχει κάποια αξία για έναν συγγραφέα;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Φυσικά.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Στη δεκαετία του είκοσι, στο Παρίσι, είχατε την αίσθηση ότι αποτελείτε "ομάδα" με άλλους συγγραφείς και καλλιτέχνες;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Όχι. Δεν υπήρχε η αίσθηση κάποιας ομάδας. Σεβόμασταν ο ένας τον άλλον. Σεβόμουν πολλούς ζωγράφους, μερικοί ήσαν συνομήλικοί μου, άλλοι ήσαν μεγαλύτεροι - τον Γκρις, τον Πικάσο, τον Μπρακ, τον Μονέ, ζούσε ακόμη - και μερικούς συγγραφείς: τον Τζόυς, τον Έζρα, την καλή Στάιν...

ΠΛΙΜΤΟΝ.: Όταν γράφετε, επηρεάζεστε ποτέ από ό,τι διαβάζετε εκείνο τον καιρό;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Όχι από την εποχή που έγραφε ο Τζόυς τον Οδυσσέα. Δεν ήταν άμεση η επίδρασή του. Αλλά εκείνο τον καιρό, που πολλές λέξεις ήσαν απαγορευμένες για μας και έπρεπε να δώσουμε μάχες για την κάθε λέξη, η επίδραση του έργου του άλλαξε τα πάντα, και κατέστη δυνατόν να παραμερίσουμε κάμποσους περιορισμούς.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Μπορούσατε να μάθετε κάτι σχετικά με το γράψιμο από άλλους συγγραφείς; Μου λέγατε χθες ότι ο Τζόυς, επί παραδείγματι, δεν άντεχε ποτέ να μιλάει για το γράψιμο.

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Όταν κάνεις παρέα με ανθρώπους της συντεχνίας σου, είναι φυσικό να μιλάς για τα βιβλία άλλων συγγραφέων. Όσο πιο καλός είναι ένας συγγραφέας, τόσο λιγότερο μιλάει για όσα έχει γράψει ο ίδιος. Ο Τζόυς ήταν ένας πολύ μεγάλος συγγραφέας κι εξηγούσε τι έκανε μονάχα στους βλαμμένους. Οι συγγραφείς τους οποίους σεβόταν υποτίθεται ότι ήσαν ικανοί να καταλάβουν τι έκανε διαβάζοντάς τον.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι αποφεύγετε την παρέα άλλων συγγραφέων. Γιατί;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Είναι λίγο πιο περίπλοκο αυτό. Όσο προχωρείς στο γράψιμο τόσο πιο μόνος μένεις. Οι πιο πολλοί παλιοί σου φίλοι, οι καλύτεροι κι οι μεγαλύτεροι, πεθαίνουν. Άλλοι πάνε και μένουν μακριά. Απομακρύνονται. Τους βλέπεις αραιά και πού, αλλά γράφεις κι έχεις την ίδια επαφή μαζί τους σαν να βρίσκεστε μαζί στο καφενείο, όπως τον παλιό καλό καιρό. Ανταλλάσσετε επιστολές, χιουμοριστικές, μερικές φορές χαριτωμένα αισχρές και αμέριμνες, κι είναι σαν να είσαστε μαζί και να τα λέτε. Αλλά είσαι όλο και πιο μόνος γιατί έτσι πρέπει να δουλεύεις και γιατί ο χρόνος που σου μένει για δουλειά λιγοστεύει ολοένα, κι αν τον χαραμίσεις νιώθεις ότι διαπράττεις ένα αμάρτημα για το οποίο δεν υπάρχει συγχώρεση.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Ποιους θα αναφέρατε ως λογοτεχνικούς σας προγόνους - εκείνους από τους οποίους μάθατε τα πιο πολλά;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΪ: Έχουμε και λέμε: Μαρκ Τουέιν, Φλωμπέρ, Σταντάλ, Μπαχ, Τουργκένιεφ, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Τσέχωφ, Άντριου Μάρβελλ, Τζον Ντον, Μωπασάν, ο καλός Κίπλινγκ, Θορώ, Captain Marryat, Σαίξπηρ, Μότσαρτ, Κεβέδο, Δάντης, Βιργίλιος, Τιντορέττο, Ιερώνυμος Μπος, Μπρύγκελ, Patinir, Γκόγια, Τζόττο, Σεζάν, Βαν Γκογκ, Γκωγκέν, Άγιος Ιωάννης του Σταυρού, Γκόνγκορα - θα έπαιρνε μια ολόκληρη μέρα για να τους θυμηθώ όλους. Κι ύστερα θα φαινόταν σαν να επαίρομαι για μιαν ευρυμάθεια που δεν την έχω αντί να προσπαθήσω να θυμηθώ όλους εκείνους που επηρέασαν τη ζωή και το έργο μου. Δεν είναι καμιά παλιά βαρετή ερώτηση. Είναι πολύ καλή αλλά σοβαρή ερώτηση και απαιτεί πολύ συνειδητή εξέταση. Βάζω και ζωγράφους μέσα, γιατί έμαθα από ζωγράφους πώς να γράφω όσο και από συγγραφείς. Θα ρωτήσεις πώς γίνεται αυτό; Θα πάρει άλλη μια ολόκληρη μέρα να το εξηγήσω. Απ' την άλλη, αυτά που μαθαίνεις από συνθέτες και από τη μελέτη της αρμονίας και της αντίστιξης είναι μάλλον προφανή.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Ξαναδιαβάζετε τους συγγραφείς που αναφέρατε πριν; Τον Τουέιν, φέρ' ειπείν.

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Πρέπει να περιμένεις δύο-τρία χρόνια για τον ξαναδιαβάσεις τον Τουέιν. Τον θυμάσαι πολύ καλά. Διαβάζω Σαίξπηρ κάθε χρόνο, πάντα τον Ληρ. Σε τονώνει αν τον διαβάζεις, κάθε φορά σε τονώνει.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Άρα το διάβασμα παραμένει μόνιμη ασχολία και απόλαυση.

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Πάντα διαβάζω βιβλία - όσα κι αν είναι. Εφοδιάζομαι διαρκώς, και δεν ξεμένω ποτέ.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε για λίγο στον κατάλογο των ονομάτων και να πούμε δυο λόγια για έναν από τους ζωγράφους - τον Ιερώνυμο Μπος, για παράδειγμα; Η εφιαλτική συμβολική χροιά του έργου του φαίνεται πολύ απομακρυσμένη από τη δική σας οπτική.

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Έχω εφιάλτες, και ξέρω και για τους εφιάλτες άλλων ανθρώπων. Αλλά δεν είναι ανάγκη να γράφεις γι' αυτούς. Οτιδήποτε μπορείς να παραλείψεις από αυτά που ξέρεις εξακολουθεί να υπάρχει στο γράψιμό του και θα φανεί η ποιότητά του. Όταν ένας συγγραφέας παραλείπει κάποια πράγματα που δεν ξέρει, φαίνονται σαν τρύπες στο γράψιμό του.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Αυτό σημαίνει ότι μια εμπεριστατωμένη γνώση του έργου των ανθρώπων στον κατάλογό σας βοηθάει στο να γεμίσει το "πηγάδι" που αναφέρατε πριν; Ή επρόκειτο για συνειδητή βοήθεια στην ανάπτυξη των τεχνικών της γραφής σας;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Αποτελούσαν μέρος της διαδικασίας μάθησης να βλέπω, να ακούω, να αισθάνομαι και να μην αισθάνομαι, και να γράφω. Το πηγάδι βρίσκεται εκεί όπου είναι το "ζουμί" σου. Κανένας δεν ξέρει από τι είναι φτιαγμένο, και λιγότερο απ' όλους εσύ ο ίδιος. Αυτό που ξέρεις είναι αν το έχεις, ή αν πρέπει να περιμένεις να σου έρθει ξανά.

ΠΛΙΜΤΟΝ: Θα δεχόσαστε ότι υπάρχει συμβολισμός στα μυθιστορήματά σας;

ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ: Υποθέτω ότι υπάρχουν σύμβολα, αφού δεν παύουν οι κριτικοί να ανακαλύπτουν τέτοια. Εάν δεν σε πειράζει, αντιπαθώ το να μιλάω γι' αυτά και να μου κάνουν ερωτήσεις για αυτά. Είναι ήδη αρκετά δύσκολο το να γράφεις βιβλία και ιστορίες, δεν είναι ανάγκη να ζητάνε να τα εξηγήσεις κι από πάνω. Επίσης, κλέβεις έτσι τη δουλειά απ' τους ερμηνευτές. Εάν πέντε ή έξι καλοί ερμηνευτές μπορούν και θέλουν να συνεχίσουν έτσι, γιατί να τους αποθαρρύνω εγώ; Διαβάστε ό,τι γράφω για την απόλαυση του πράγματος. Ό,τι άλλο ανακαλύψετε εκεί θα είναι το μέτρο των αναγνωστικών σας εφοδίων.

 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.bookwalks.net/news/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B5%CF%83%CF%84-%CF%87%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%8A-/

Edited February 8, 2014 by Drake Ramore

[Guest Demian]

προσωπικά απόρησα με το Νόμπελ ! Δεν είναι συγγραφέας που διαβάζεται ακόμα! Ήταν της εποχής του και δεν αποτυπώνει κάτι περισσότερο που δεν θα μπορούσε να δώσει μία ταινία! Είναι ίσως το βατόμουρο μου! 550 ΣΕΛιδες!!!!! βγήκαν ΄μόνο με πείσμα για το για ποιον χτυπάει η καμπάνα ενώ το πολύκροτο  ο γέρος και η θάλασσα  δεν ήταν και τόσο δυνατό...μάλλον απαισιόδοξο ...Συγγραφέας εγκλωβισμένος στην εποχή! Δεν νομίζω θα με απασχολήσει ξανα!

[Ρασκόλνικωφ]

Έχω διαβάσει τα:

 

1.Για ποιόν χτυπά η καμπάνα 4/5

2..Ο γέρος και η θάλασσα 5/5

3.Αποχεραιτισμός στα όπλα 3.5/5

4.Να έχεις και να μην έχεις χάσιμο χρόνου 

 

Δε νομίζω ούτε εγώ να διαβάσω ξανά βιβλίο του.Υπάρχουν άπειρες επιλογές άλλωστε 

[hyperiongr]

θέλω να παρω το για ποιον χτυπά η καμπάνα. Ποια έκδοση είναι η καλύτερη (λόγω μετάφρασης); 

[Δημήτρης]

θέλω να παρω το για ποιον χτυπά η καμπάνα. Ποια έκδοση είναι η καλύτερη (λόγω μετάφρασης); 

 

Δεν ξέρω τι παίζει με τις άλλες μεταφράσεις, αλλά του Καστανιώτη που διάβασα με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Είναι το ν. 2 της σειράς ''Βραβεία Νόμπελ''.

[Διγέλαδος]

Υπάρχει το παρακάτω διήγημά του:

Ernest Hemingway - "Hills Like White Elephants"

 

Στο διήγημα αυτό γεννιούνται πολλές απορίες. Πέρα από αυτές που αναγράφονται στο τέλος του κειμένου είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε για ποιο πράγμα μιλάνε οι δυο άνθρωποι. Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνει η κοπέλα; Εδώ φαίνεται ένας ωραίος συνδυασμός ρεαλιστικού διαλόγου και περιγραφή λεπτομερειών του περιβάλλοντος παρά των ίδιων των ανθρώπων. Για διαβάστε τις 4 σελίδες!

Edited June 25, 2014 by Διγέλαδος

[Μπόρχες]

Υπάρχει το παρακάτω διήγημά του:

Ernest Hemingway - "Hills Like White Elephants"

 

Στο διήγημα αυτό γεννιούνται πολλές απορίες. Πέρα από αυτές που αναγράφονται στο τέλος του κειμένου είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε για ποιο πράγμα μιλάνε οι δυο άνθρωποι. Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνει η κοπέλα; Εδώ φαίνεται ένας ωραίος συνδυασμός ρεαλιστικού διαλόγου και περιγραφή λεπτομερειών του περιβάλλοντος παρά των ίδιων των ανθρώπων. Για διαβάστε τις 4 σελίδες!

 

Έκτρωση! Μιλάνε για έκτρωση.

 

Είναι ένα λαμπρό κείμενο, ενδεικτικό της ιδιοφυΐας του Χέμινγουεϊ. Όσοι λατρεύουν την λιτή λογοτεχνία, χωρίς τα περιττά φορτώματα, αλλά και την λογοτεχνία ουσιαστικά του υπονοούμενου, θα πρέπει να το μελετήσουν! 

[Διγέλαδος]

 

Υπάρχει το παρακάτω διήγημά του:

Ernest Hemingway - "Hills Like White Elephants"

 

Στο διήγημα αυτό γεννιούνται πολλές απορίες. Πέρα από αυτές που αναγράφονται στο τέλος του κειμένου είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε για ποιο πράγμα μιλάνε οι δυο άνθρωποι. Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνει η κοπέλα; Εδώ φαίνεται ένας ωραίος συνδυασμός ρεαλιστικού διαλόγου και περιγραφή λεπτομερειών του περιβάλλοντος παρά των ίδιων των ανθρώπων. Για διαβάστε τις 4 σελίδες!

 

Έκτρωση! Μιλάνε για έκτρωση.

 

Είναι ένα λαμπρό κείμενο, ενδεικτικό της ιδιοφυΐας του Χέμινγουεϊ. Όσοι λατρεύουν την λιτή λογοτεχνία, χωρίς τα περιττά φορτώματα, αλλά και την λογοτεχνία ουσιαστικά του υπονοούμενου, θα πρέπει να το μελετήσουν! 

 

 

Bingo!

Εδώ περισσότερη ανάλυση πάνω σε αυτό το διήγημα: http://www.sparknotes.com/short-stories/hills-like-white-elephants/

Η κοπέλα μιλάει για το αγέννητο μωρό παρομοιάζοντας τους λόφους με λευκούς ελέφαντες. Από εδώ κι από εκεί αφήνει υπόνοιες για την αναποφασιστικότητα της και το γεγονός ότι όλα άλλαξαν τώρα. Όλα αυτά που βλέπουμε σε σχέσεις που δεν λένε κάποια πράγματα ξεκάθαρα τα μέλη της και τελειώνουν χωρίς να καταλάβουν τι έγινε πραγματικά...

[BladeRunner]

Άνδρες χωρίς γυναίκες (Men Without Women)

 

Τον Νοέμβριο του 2011 πρωτογνώρισα το έργο του μεγάλου και τρανού Έρνεστ Χέμινγουεϊ διαβάζοντας το Ο γέρος και η θάλασσα, που είναι με διαφορά η πιο πολυδιαβασμένη ιστορία του. Θυμάμαι ότι μου είχε αφήσει καλές εντυπώσεις σε γενικές γραμμές, αλλά επίσης ότι δεν με ενθουσίασε και τόσο. Τώρα μόλις τελείωσα το δεύτερο βιβλίο, την συλλογή διηγημάτων Άνδρες χωρίς γυναίκες, νομίζω μια πολύ καλή ευκαιρία για να γνωρίσει κανείς τον συγγραφέα. Ούτε τώρα ενθουσιάστηκα βέβαια, όμως, διάολε, το στιλ της γραφής, η λιτότητα του λόγου του, τα υπονοούμενα που κρύβονται και η ατμόσφαιρα των ιστοριών, δεν μπορώ να πω, είναι πράγματα που μ'έκαναν να συμπαθήσω τελικά την μικρή αυτή συλλογή από πρώιμες ιστορίες του Χέμινγουεϊ. Φυσικά δεν θα κάτσω να αναλύσω την καθεμία από τις δεκατρείς ιστορίες (κανονικά είναι δεκατέσσερις αλλά στην έκδοση που έχω λείπει η μικρή ιστορία "A Pursuit Race"), λίγο έως πολύ όμως μου κράτησαν καλή παρέα και χάρηκα που τις διάβασα τελικά. Η συλλογή, μεταξύ άλλων, περιέχει και την ιστορία The Killers, που αποτελεί την βάση για δυο κλασικές ταινίες με τον ίδιο τίτλο, αυτή του 1946 και αυτή του 1964. Η έκδοση που διάβασα είναι της Άγκυρας (που κυκλοφόρησε σε μέγεθος τσέπης το 1971), την οποία βρήκα σε άριστη σχεδόν κατάσταση στο Μοναστηράκι με ένα ευρώ. Η μετάφραση μου φάνηκε αρκετά καλή για τα χρόνια της. Το βιβλίο κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Πλέθρον.

 

7.5/10

[georgezerv76]

ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ.........

[BladeRunner]

Να έχεις και να μην έχεις (To Have And Have Not)

 

Τρίτο βιβλίο του Χέμινγουεϊ που διαβάζω, μετά την κλασική νουβέλα "Ο γέρος και η θάλασσα" και την συλλογή διηγημάτων "Άνδρες χωρίς γυναίκες". Μπορεί ούτε τώρα να ξετρελάθηκα, χωρίς αμφιβολία όμως πέρασα καλά και απόλαυσα λιτότητα του λόγου και κάποιες δυνατές στιγμές. 

 

Σαν έργο είναι λιγάκι άνισο, μιας και υπήρχαν κάποια δυνατά σημεία και κάποια άλλα που μου φάνηκαν κάπως άσχετα, σαν να μην είχαν κοινά στοιχεία με την υπόλοιπη ιστορία. Γι'αυτό ίσως φταίει που δεν γράφτηκε εξ'αρχής σαν μυθιστόρημα. Όπως και να'χει όμως δεν ενοχλήθηκα και τόσο για να μου χαλάσει την διάθεση. Η ιστορία έχει να κάνει κυρίως με τον Χάρι Μόργκαν, έναν τύπο που έχει στην κατοχή του ένα σκάφος, με το οποίο κινείται ανάμεσα στο Κι Γουέστ και την Κούβα, και βγάζει λεφτά είτε μεταφέροντας επίδοξους ψαράδες, είτε μεταφέροντας παράνομα αλκοόλ και ανθρώπους. Λόγω των οικονομικών του δυσκολιών και της ξεροκεφαλιάς του, μπλέκει σε διάφορες καταστάσεις, που τον οδηγούν σε βίαιες ενέργειες. 

 

Γι'ακόμη μια φορά μου άρεσε το λιτό και απλό στιλ γραφής του συγγραφέα και η άνεσή του να περιγράφει τοπία, χαρακτήρες και καταστάσεις, χωρίς φιοριτούρες και υπερβολές, με κάποιες προτάσεις και κάποιους διαλόγους να κρύβουν βαθύτερη σοφία. Τελικά ο Χέμινγουεϊ μου αρέσει και μου ταιριάζει.

 

7.5/10

Edited July 29, 2015 by BladeRunner

[Βακχος]

Αποχαιρετισμός στα Όπλα

 

Ο Φρεντερικ Χένρυ, ένας Αμερικάνος εθελοντής στον Ιταλικό στρατό κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τραυματίζεται, ερωτεύεται την νοσοκόμα Κάθριν και.... δεν λέω άλλα.

Κόσμος πεθαίνει από τις βόμβες στο μέτωπο, οι μάχες με τους Αυστριακούς είναι τρομερές μέχρι που σπάνε το μέτωπο των Ιταλών και οι Ιταλοί οπισθοχωρούν και.....

 

Αυτά που θεωρώ αρνητικά στο βιβλίο είναι πρώτον, ο χαρακτήρας της Κάθριν, η οποία παρουσιάζεται λες και είναι μια ανασφαλής μισότρελη μαριονέτα, και δεύτερον, οι κουραστικοί (για εμένα) διάλογοι της με τον Φρέντερικ (-μ'αγαπάς; πες - σ'αγαπώ - θα πας με άλλη; πες - ποτέ αγαπημένη) και λοιπά! Βέβαια κριτικοί εκθειάζουν αυτούς τους διαλόγους.

 

Πέραν του πως μου φάνηκαν εμένα οι διάλογοι του ζεύγους, ο συγγραφέας μέσω αυτών, δίνει μια ισχυρή αντίθεση, από την μία ο πόλεμος και ο θάνατος και από την άλλη εν μέσω πολέμου, ένας έρωτας που ανθίζει και κατορθώνει να επισκιάσει τα πάντα. Το έργο είναι λιτό, αφηγηματικό, σαν ενός είδους χρονογράφημα, και δυνατό, αντιπολεμικό έως και την τελευταία του τελεία. ΟΙ χαρακτήρες είναι εμπνευσμένοι από οικεία πρόσωπα του συγγραφέα που συνάντησε ο ίδιος στον πόλεμο ή στην πατρίδα του (η Κάθριν νομίζω είναι εμπνευσμένη από την γυναίκα του).

 

Ο πόλεμος είναι βαρετός, όπως λέει και ο Hemingway. Ο έρωτας εν καιρώ πολέμου;

Ernest, το Για ποιον Χτυπά η Καμπάνα ελπίζω να είναι ακόμα καλύτερο.Εξάλλου άρεσε και στους Metallica! 

 

Εν κατακλείδι, βέρυ νάις amico!