Θα σ' άρεζε

[Orpheus]

Ξέρω πως έχω απουσιάσει πάρα πολύ από το φόρουμ, και πως η θεία δίκη μάλλον απαιτεί να μην δημοσιεύσω άλλα ποιήματα, αλλά παρ' όλ' αυτά το κάνω. Εξ άλλου, wretched that I am, εδώ μόνο ποστάρω τα ποιήματά μου.

 

~

 

Θα σ' άρεζε

αν μ' έβλεπες

έτσι ξαπλωμένον εκεί

σαν εύθραυστη μπαλλαρίνα,

θα σ' άρεζε

γιατί βλέπεις σ' εμένα –

όχι γιατί είν' όμορφες

οι κούκλες έτσι,

μα γιατί βλέπεις σ' εμένα

αλήθεια

αυτή τη μορφή,

γιατί

– λες –

βλέπεις αλήθεια

αυτό

μες

στα μάτια μου.

 

~

 

Δεν ξέρω αν μ' αρέσει. Δεν ξέρω αν θα το διαβάσει κανείς εδώ. Υιοθετώ γενικώς τη στάσι της άγνοιας σ' αυτό το θέμα.

 

Οι Μούσες μαζί σας.

[Nienna]

[Να δημοσιεύσεις κι άλλα ποιήματα. Εγώ τα σχολιάζω σχεδόν όλα όσα ανεβαίνουν, τα δικά σου θ' αφήσω; Επίσης, κι εγώ δημοσιεύω μια στο τόσο, και μιας και ποσοστιαία έχω ανεβάσει σαφώς λιγότερα ποιήματά μου εδώ από σένα τον τελευταίο χρόνο μπορώ να πω πως είσαι συχνότερος πελάτης. :tongue:]

 

Ποτέ δεν τα διάβασα ξεχωριστά το ένα απ' τ' άλλο αυτά εκείνης της μέρας. Ήρθαν όλα μαζί. Έτσι όπως το βλέπω αυτό μόνο του μου δίνει μια πολύ όμορφη εικόνα. Στον αναγνώστη που δεν [σε] γνωρίζει πρέπει να φαίνεται λίγο κρύπτειο, αλλά μάλλον μ' έναν θετικό τρόπο. Είναι τόσο προσωπικό που θα ήθελα [αν ήμουν ο αναγνώστης που δεν γνώριζε] να μάθω κι άλλα για την ιστορία αυτή. Δεν βρίσκω λόγο να μη σ' αρέσει, εκτός αν ήθελες πιο πολλή κίνηση μέσα του. Εγώ πάντως δεν θα ήθελα, γιατί έτσι ταιριάζει με την ακινησία της προσελάνης [και με το νέο σου άβαταρ, αν και δεν έχει καμμία άμεση σχέση το άβαταρ με την εποχή και το ποίημα, αφού δεν υπήρχε καν τότε] και με την όλη έννοια της εικόνας. Μιλάς για κάποιον/α που θα του άρεζε μια εικόνα, και το ποίημα είναι μια εικόνα, η ίδια εικόνα. Είναι κάπως σαν τηλεόραση μέσα στην τηλεόραση μέσα στην τηλεόραση μέσα στην [...] τηλεόραση. [Αυτό ήταν μια έμμονη ιδέα που είχα μικρή, τηλεοράσεις να απειρίζονται κατ' αυτόν τον τρόπο.] Όχι ακριβώς, αλλά κάπως.

 

Η μεταμοντέρνα στίξη στην αρχή με γραντζούνησε [σε αυτή εδώ την ανάγνωση], αλλά μετά την αποδέχτηκα. Είναι δύσκολο να δώσεις τη ροή και τη βιασύνη και το λίγο κόμπιασμα αλλοιώς σε αυτήν τη συγκεκριμένη πρόταση, εξ άλλου. Προσπάθησα να το κάνω με την Κανονική Στίξη μας, αλλά δεν απέδωσε φρούτα, ούτε ρίζες, ούτε τίποτα.

 

Μ' αρέσει, εν ολίγοις. Δεν είναι η απέραντη δύναμη που σκάει πάνω σου και νοιώθεις πως θα σε τσακίσει, είναι απαλό και στατικό, αλλά έτσι μόνο θα μπορούσε να είναι τελείως in context, αφού την πλευρά με την απέραντη δύναμη έχει σκοπό να αποκρύψει, για να φανερώσει την άλλη. Ιδέαν δεν έχω για το πώς το αντιλαμβάνεται ένας outsider, αλλά κόβω το χέρι μου ότι έχω διαβάσει πετυχημένα στατικά ποιήματα/εικόνες άλλων, και ότι έχω γράψει κι εγώ μερικά τέτοια.

[Deodonus]

Κάτι με φοβίζει σε αυτό το ποίημα. Κάτι σαν να πρόκειται να πεθάνει ο ποιητής σε λίγο (χτύπα ξύλο!). Σαν να είναι οι τελευταίες του λέξεις. Ανατρίχιασα! Μπρρρ...

 

Είναι κοφτό. Είναι "ασυνάρτητο". Είναι περίεργο. Το διαβάζεις και η ανάσα σου κόβεται πολλές φορές. Είναι ένας αναστεναγμός που δεν βγαίνει όλος, αλλά ξανά μαζεύεται, σκάει λίγο μύτη, μετά ξαναμαζεύει κι άλλο, αλλά δεν βγαίνει ποτέ, παρά μόνο μετά τις τελευταίες λέξεις. Αλλά τα πνευμόνια έχουν ήδη παραδοθεί στην κούραση της ψυχής και δεν αντέχουν να πάρουν άλλη ανάσα.

 

Είναι ένα παράπονο, που θα μπορούσε να είναι και οργή, άμα δεν είχε κουραστεί τόσο. Φαντάζομαι τον ποιητή σε νεκρικό κρεβάτι (ναι, είναι πολύ μακάβριο, συγχώρεσέ με, αλλά έτσι το βλέπω), με την καλή του να του χαϊδεύει το χέρι και τα μαλλιά. Λίγο φως, άσπρες βαριές κουρτίνες - αλλά σίγουρα δεν είναι βράδυ. Ξύλινο πάτωμα, ένα απαλό αντάτζιο κλασσικής εποχής από πίσω, σιγανά - αλλά σίγουρα ματζόρε. Είναι μία σκηνή τόσο τραγική και τόσο πονεμένη, αλλά συνάμα τόσο γαλήνια και τόσο ευτυχής.

 

Μου αρέσει. Και ας μην μπορώ να καταλάβω τελείως τί θέλει να πει. Είναι το συναίσθημα που μου περνάει τόσο καλό, που τα λόγια δεν έχουν σημασία για μένα.

 

Υ.Γ.: Παρ' όλο που δεν με ενδιαφέρει πραγματικά, αυτό το "ζ" είναι κάτι συγκεκριμένο, ή εξυπηρετεί κατιτίς το ηχητικό;

[Orpheus]

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας. Χαίρομαι πολύ που σας αρέσει και τους δυο και που το καταλάβατε – περισσότερο ίσως από ότι το θυμήθηκα αντιγράφοντάς το χθες.

 

Οι Θεσσαλονικείς λεν "άρεσε" στον Αόριστο και "άρεζε" στον Παρατατικό, όπως λέμε κι εμείς (οι φυσιολογικοί άνθρωποι) "έπαιξε" και "έπαιζε".

 

Οι Μούσες μαζί σας.