autumn witches

[Rikochet]

Ο ποιητής,

 

-

 

όχι, όχι ο ποιητής,

δεν υπάρχουν πρόσωπα τώρα

/

πια.

 

Ο μάγος,

στέκεται γυμνός και σκιερός μπροστά στην θάλασσα,

τη σκέφτεται ως «ατάκτως συμμετρική»

και την υποτάσσει σταγόνα με σταγόνα,

κύμα με κύμα,

και χαράζει σχήματα με τα πόδια του στην άμμο -

κυρίως όμως συλλογίζεται.

 

[ο ποιητής δεν θα μπορούσε ποτέ του να τα κάνει όλα αυτά];

 

Ο μάγος οραματίζεται το τελετουργικό των επόμενων πέντε λεπτών -

θα κλείσει ουσία στην άμμο -

μια στάλα πόνου για κάθε κόκκο -

και θα θάψει όλον αυτό τον υγρό και ασταθή πόνο στη θάλασσα,

τόσο βαθειά που να συντριβεί από εκείνη τη γνωστή πίεση,

αυτήν, ναι, της αβύσσου,

και να κατακάτσει εκεί σαν απέραντος ογκόλιθος

ή κάτι τέτοιο, ταιριαστά λογοτεχνικό.

 

Όχι οποιονδήποτε πόνο ούτε έναν συγκεκριμένο,

μα όλον. Να μην ξαναπονέσει κανείς.

 

Αυτά οραματίζεται ο μάγος.

Και στο πέμπτο λεπτό τοποθετεί το αναμενόμενο, προφανές τέλος:

ένα κύμα να τον λούζει με την αποτυχία του.

 

Αυτά φυσικά

ο ποιητής δεν θα τολμούσε ποτέ να τα κάνει.

Και, εδώ που τα λέμε, δεν θα μπορούσε κιόλας.

 

Μα τα επόμενα πέντε λεπτά τον βρίσκουν καθισμένο στην ξερή άμμο,

να σχεδιάζει νέα τελετουργικά και νέες αποτυχίες.

[Oceanborn]

Ποτέ δεν υπήρξαν πρόσωπα. Θολές φιγούρες σχεδιασμένες στην άμμο μόνο. Ίσως και λίγος πόνος να συντροφεύει τα βήματα που θα σβήσει το κύμα. Μα κάποτε... Και ο πόνος και οι φιγούρες σβήνονται. Ούτε απο ποιητές μα ούτε και από μάγους. Απ τον χρόνο. Y nada....nada...y pues nada...που λέει και σ ένα διήγημα του ο Hemingway αν θυμάμαι καλά. Να σαι καλά. Ωραίο ποίημα.