DinoHajiyorgi Posted November 29, 2007 Share Posted November 29, 2007 (edited) 1. Kανείς δεν τους είχε δει. Ακόμα και η λάμψη από το χρονομεταφορέα είχε χαθεί μέσα στο σοκάκι, στο οποίο υλοποιήθηκαν. Οι δύο άντρες κοίταξαν ολόγυρα. Έτειναν τα χέρια τους μπροστά σαν να έκαναν Ρωμαϊκό χαιρετισμό, ενώ έστρεφαν το βλέμμα τους προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα εμφυτεύματα στον εγκέφαλό τους προσπαθούσαν ήδη να προσαρμόσουν τους βιολογικούς ρυθμούς τους στον τόπο και χρόνο που είχαν μεταφερθεί και που είχε προσχεδιαστεί και οριστεί πολύ καιρό πριν - ή ίσως μετά - για το πρώτο ταξίδι με χρονομεταφορέα στο παρελθόν. Θα είχαν 24 ώρες καιρό να παρακολουθήσουν ένα μισοξεχασμένο, για την εποχή τους, ιστορικό γεγονός - μερικοί έλεγαν πως ήταν ψευδο-ιστορικό - σήμερα 6 Αυγούστου του 1945, γνωστό και σαν "Επίθεση στο Περλ Χάρμπορ." Έπρεπε 24 ώρες μετά να βρίσκονται όσο πιο κοντά γινόταν στο σημείο που εμφανίστηκαν ώστε να αποφευχθούν πιθανά προβλήματα για την επιστροφή τους σαρανταδύο αιώνες αργότερα. Οι δύο άντρες προχώρησαν και βγήκαν στο δρόμο. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν κι ας ήταν ακόμα 7 το πρωί. Σε ένα κιόσκι ο ένας άντρας, μαυρομάλλης με σχιστά μάτια και μικρόσωμος, σταμάτησε και κοίταξε μια εφημερίδα. Ο άλλος, πιο ψηλός και ξανθός απόρησε και του ψιθύρισε κάτι στο αφτί. «Γκαϊτζιν,» είπε ο μικρόσωμος, «Δεν είμαστε στο Περλ Χάρμπορ. Κάτι πήγε στραβά.» Η φωνή του έσβησε. Ο άλλος γέλασε. «Ω, έλα τώρα Νομούρα-σαν! Δες ολόγυρα. Δεν μοιάζει πολύ με τις φωτογραφίες που έχουμε στην πατρίδα;» O μαυρομάτης Ανατολίτης έτεινε το δείκτη του χεριού του προς την εφημερίδα. «Η εφημερίδα λέγεται Tσουγκόκου Σιμμπούν.» Του έδειξε με ένα νεύμα το δίκτυο των εμφυτευμάτων μέσα στους εγκεφάλους τους, παρακινώντας τον να αναζητήσει τις πληροφορίες. «Και εκδίδετο στη Χιροσίμα, Γκαϊτζιν» είπε, βλέποντας ξαφνικά το πρόσωπο του συντρόφου του να πανιάζει εντελώς... «Και η ημερομηνία στην εφημερίδα;» ρώτησε ο Μπουθ, παραδομένος σε καλπάζουσα ταχυπαλμία. «Έξι Αυγούστου…1945» διάβασε ο Νομούρα. «Σωστή ημερομηνία, λάθος τοποθεσία… Έγινε κάποιο λάθος. Θα χάσουμε την επίθεση αλλά…» «Μπουθ…η εφημερίδα μιλάει για τον χθεσινό βομβαρδισμό του Τόκυο από τους αμερικάνους. Ο πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη. Αποκλείεται να τον ξεκινούν σήμερα οι ιάπωνες!» Ο Μπουθ άρχισε να κάνει νευρικούς κύκλους κουνώντας σπασμωδικά τα χέρια του. «Πως είναι δυνατόν να έγινε τέτοιο λάθος;! Τα αρχεία μας είναι για τα μπάζα! Και το είπα, δεν το είπα στους χαρτογιακάδες;! Είναι οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιωμένες;! Επιβεβαιωμένες μου λένε!» Ο γιαπωνέζος πρόσεξε δύο κοπέλες στην απέναντι αυλή που κρεμούσαν την μπουγάδα τους. Τους είχαν δει και τους σχολίαζαν. Άρπαξε τον Μπουθ και τον έσπρωξε βίαια προς ένα άδειο σοκάκι. «Προχώρα γιατί αρχίσαμε κιόλας να τραβάμε την προσοχή. Εγώ τουλάχιστον είμαι εντάξει, εσύ όμως πως θα δικαιολογήσεις την παρουσία σου; Ξέρεις καθόλου γερμανικά;» «Μόνο το ναι και το όχι…» «Φρόντισε για τώρα μην σου βγουν άλλες λέξεις που θα ακούσει κανείς.» Στα μισά του σοκακιού πάγωσαν. Η διαδρομή έβγαζε στην είσοδο ενός μεγάλου στρατοπέδου. Πίσω από τα συρματοπλέγματα βλέπανε τους φαντάρους απασχολημένους στις ασκήσεις και την πρωινή φασίνα. Μια διμοιρία από φορτηγά έβγαινε από την κεντρική πύλη εκείνη την στιγμή. Οι δύο άντρες γύρισαν αμέσως την πλάτη τους στο θέαμα και χώθηκαν σε ένα σκιερό στενό. «Νομίζω πως μπορούμε να κρυφτούμε ένα εικοσιτετράωρο πριν ανοίξει πάλι η χρονοπύλη, ε; Δεν θα είναι τόσο δύσκολο;» ρώτησε ο Μπουθ ανέλπιστα. «Γκαϊτζίν, αυτοί οι στρατιώτες είναι το λιγότερο από τα προβλήματα μας. Η 6 Αυγούστου του 1945 δεν επιβίωσε στα αρχεία μας τυχαία. Και παρά τους υπολογιστές μας…η πύλη μας έστειλε, δεν ξέρω πως, στον σωστό χώρο.» «Το ‘μοιραίο του χρόνου’. Εσείς οι καινούργιοι δεν το δέχεστε αλλά να η απόδειξη.» «Δεν θα ανοίξω κουβέντα πάνω στις εμμονές σου τώρα…» Ο Μπουθ κοίταξε το ρολόι του. «Και ξέρουμε τουλάχιστο την ώρα που έπεσε η βόμβα;» Με το που έκανε την ερώτηση το δίκτυο στο κεφάλι τους είχε την απάντηση. Το 8:15 π.μ. αιωρήθηκε πάνω στο οπτικό τους πεδίο. «Σκατά. Είμαστε νεκροί!» είπε ο Μπουθ ξεφυσώντας, «Έχουμε ακριβώς μία ώρα.» «Θα έρθει βοήθεια. Κάποια στιγμή θα καταλάβουν το λάθος τους.» «Αφού εξαερωθούμε πρώτα, εννοείς.» «Δεν έχει σημασία. Όποτε το αντιληφθούν θα στείλουν να μας πάρουν από δω την κατάλληλη στιγμή.» «Και γιατί δεν τους είδαμε ακόμα; Γιατί δεν μας περίμεναν στην έξοδο μας από την πύλη; Γιατί δεν ήταν στο Αρχηγείο να σταματήσουν την εκτόξευση; Εμένα μου κάνουν σαν πολλές κατάλληλες στιγμές όλες αυτές! Και ξέρεις κάτι;» Άρχισε πάλι να κάνει τους νευρικούς του κύκλους ανάμεσα στις δύο αποθήκες όπου είχαν χωθεί. «Μπορεί να μας έχουν σώσει ήδη…» συνέχισε. «Γκαϊτζίν! Μην αρχίζεις πάλι αυτή την κουβέντα. Δεν έχω την διάθεση να εμπλακώ στις εκνευριστικές σου θεωρίες…» «Ναι, ήρθαν σε μια άλλη χωροχρονική στιγμή, πριν εμείς οι δύο δούμε την εφημερίδα, μας πήρανε και γύρισαν πίσω, επιστρέψαμε στην ασφάλεια της εποχής μας, στις αγκαλιές των δικών μας…Εμείς οι δύο όμως…βρισκόμαστε παγιδευμένοι στο παρακλάδι εκείνο του χωροχρόνου που μας οδηγεί στην μεγάλη έκρηξη και το τέλος. Είναι ο δικός μας θάνατος που θα αφυπνίσει το Αρχηγείο για το λάθος του…» «Θα με πιάσει πονοκέφαλος.» «Ωραία εξυπνάκια. Δώσε μου εσύ μια λύση!» Ο Νομούρα κούνησε το κεφάλι του. «Θα περιμένουμε…δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο.» «Προλαβαίνουμε να απομακρυνθούμε από την πόλη;» Ο γιαπωνέζος κοίταξε το ρολόι του και χαμογέλασε πικρά. «Όχι. Όσο μακρύτερα από το σημείο-μηδέν βρεθούμε τόσο πιο οικτρό θα είναι το τέλος μας.» Έμειναν για λίγο με τα χέρια βαθιά στις τσέπες να ξεφυσούν άπρακτοι. «Δεν θα ήταν καλύτερα να περιμέναμε δίπλα στη πύλη…για κάθε ενδεχόμενο;» Ο γιαπωνέζος έδειξε να συμφωνεί όταν πρόσεξε τα γράμματα πάνω στην μικρή πόρτα που ακουμπούσε ο Μπουθ. «Αυτή η αποθήκη ανήκει στο στρατόπεδο. Εδώ έχουν ιατρικά και φαρμακευτικά υλικά.» Η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Το σκονισμένο παράθυρο όμως από δίπλα ήταν εύκολο να παραβιαστεί. «Και τι θα κάνουμε εδώ;» «Εδώ θα βρούμε φόρμες αλλά και γάζες για να καλύψουμε την αμερικάνικη σου φάτσα. Εκτός αν θέλεις να περάσεις την τελευταία σου ώρα αιχμάλωτος των γιαπωνέζων.» Έπεσαν πάνω σε ράφια με χειρουργικά εργαλεία και κούτες με λευκές ποδιές. Ο Νομούρα δεν άργησε να βρει μια στολή στα μέτρα του. Για τον μεγαλόσωμο Μπουθ δεν ήταν τόσο εύκολο. Ο γιαπωνέζος του πέταξε μια σακούλα. «Βάλε το σακάκι σου εδώ. Δεν αφήνω αυτή την τεχνολογία πίσω ακόμα και με την προοπτική να χαθεί στην έκρηξη.» Ο Μπουθ έμεινε μετέωρος ενώ το μυαλό του άρχισε να παίρνει γρήγορες στροφές. Ο Νομούρα το πρόσεξε παραξενεμένος. Στα πρώτα τεστ της μηχανής είχαν αντιληφθεί πως άψυχα αντικείμενα δεν διέσχιζαν την δίνη που σχημάτιζε η πύλη του χρόνου. Οι πρώτοι χρονοναύτες του εργαστηρίου κατέληγαν γυμνοί στην τοποθεσία εξόδου. Το πρόβλημα λύθηκε με την προσθήκη μικροτσίπ στις φόδρες κάθε κομματιού ρουχισμού που θα κουβαλούσαν μαζί τους οι ταξιδιώτες. Στην ενεργοποίηση της πύλης κάθε σακάκι, φανέλα και βρακί φορτίζονταν σαν ανεξάρτητες χρονομηχανές, με την προσωρινή μνήμη του προορισμού στα κυκλώματα τους. «Είσαι τρελός Γκαϊτζίν! Τα ρούχα εκτοξεύονται από τον χρονομεταφορέα. Δεν μπορούν να δημιουργήσουν την δική τους δύνη! Και σίγουρα όχι για να μας γυρίσουν σαρανταδύο αιώνες στο μέλλον!» «Μια πρίζα και ένας λόξυγκας στον χωροχρόνο μας είναι αρκετά. Όσο να μας πάει μία ώρα πίσω. Να κερδίσουμε λίγο χρόνο.» «Λαμπρά. Ξεχνάς όμως κάτι βασικό. Πως θα προγραμματίσεις τα τσιπ για να μας στείλεις ‘μία ώρα πίσω’; Που θα βρεις κομπιούτερ;» Ο Μπουθ σήκωσε τον δείκτη του και σημάδεψε το κούτελο του Νομούρα. Ο γιαπωνέζος γούρλωσε τα μάτια του. «Ορίστε; Είσαι τρελός;» Όλοι οι υποψήφιοι χρονοναύτες που είχαν δεχτεί εμφυτεύματα είχαν περάσει και από σεμινάριο ανατομίας. Σε περίπτωση θανάτου στο ταξίδι, και όταν ήταν αδύνατο να συλλέξουν ή να καταστρέψουν το σώμα του συναδέλφου τους, έπρεπε να γνωρίζουν τι να κάνουν. Υπήρχε ένα μικρό ταμπλό εισόδου-εξόδου δεδομένων μέσα στην κόγχη, πίσω από το μάτι, που συνδεόταν με την οθόνη στον αμφιβληστροειδή τους. «Τα ρούχα μας έχουν αρκετές καλωδιώσεις για να πετύχω μια σύνδεση. Και για τις εντολές…δεν έχεις παρά να τις σκεφτείς και…» «Σοβαρά περιμένεις να καθίσω και να σε αφήσω να μου βγάλεις το μάτι;!» «Κάπου εδώ θα βρούμε αναισθητικό, μπορείς να διαβάσεις τις ετικέτες…» «Αποκλείεται!» «Νομούρα…ίσως είναι η μόνη μας ελπίδα! Μπορώ να το πετύχω αυτό και ο χρόνος περνάει! Θα καθόμουν να μου βγάλεις το δικό μου αν έβλεπα τι κάνω ή…» «Θα σου κρατώ έναν καθρέπτη! Ή έτσι ή καθόλου!» Πρώτα γδύθηκαν και τσουβάλιασαν μπλούζες, εσώρουχα, κάλτσες, παπούτσια. Έδωσαν την προσοχή τους στο σακάκι και το παντελόνι σκίζοντας τις φόδρες και τραβώντας έξω τις καλωδιώσεις τους. Ο Μπουθ έφτιαξε εύκολα ένα βύσμα για την ηλεκτρική υποδοχή στον τοίχο της αποθήκης και ένα μικρότερο για το εμφύτευμα στο κεφάλι. Φόρεσαν πάλι τα ρούχα τους όταν άκουσαν τις σειρήνες να ξεσπούν πάνω από την πόλη. «Αργήσαμε!» φώναξε ο Νομούρα. Κοιτάχτηκαν. Ήταν και οι δύο μούσκεμα στον ιδρώτα. Είχαν αμέσως τις πληροφορίες στο κεφάλι τους. Τα ιαπωνικά ραντάρ μόλις είχαν εντοπίσει το Enola Gay και την συνοδεία του. Όταν θα συνειδητοποιούσαν πως επρόκειτο μόνο για τρία αεροπλάνα και όχι για σμήνος, θα υπέθεταν πως ήταν αναγνωριστικά και όχι βομβαρδιστικά. Οι σειρήνες θα σιωπούσαν και δεκαπέντε λεπτά αργότερα η έκρηξη θα συγκλόνιζε τον κόσμο. «Βιάσου! Και δεν χρειάζεται να είσαι ντελικάτος! Γρήγορα!» Ο Νομούρα ρούφηξε το αναισθητικό στην σύριγγα του και κάρφωσε αμέσως τον Μπουθ στο κρόταφο. «Πρέπει να πιάσει το αναισθητικό πρώτα…» ψέλλισε ο ιάπωνας. «Βάλε παραπάνω…» «Πως θα προγραμματίσεις τα τσιπ αν…» «Τέλειωνε!» Περίμεναν ένα ατελείωτο λεπτό πριν ο γιαπωνέζος χώσει το χειρουργικό «κουτάλι» μέσα στο βλέφαρο και γύρω από τον βολβό για να τον ζουπήσει έξω από την κόγχη. Οι δύο άντρες έμοιαζαν να παλεύουν βίαια, ή να συνουσιάζονται με πάθος, πάνω στο τραπέζι της αποθήκης. Ο Μπουθ αντιστεκόταν μόνο από ένστικτο ενώ πίσω από το παραπέτασμα του πόνου ήξερε πως αυτό έπρεπε να γίνει. Ο Νομούρα έδειξε παραδειγματικό σθένος και πείσμα, αγνόησε τις κραυγές και τις βρισιές του αμερικάνου που η νάρκωση δεν τον είχε πιάσει τελείως. Προσέχοντας μην αποκοπή ο οπτικός μυς, ασφάλισε τον βολβό με μια γάζα στο μέτωπο του Μπουθ. «Πως νιώθεις;» τον ρώτησε. Πήρε άλλη μια βρισιά προς απάντηση. Σήκωσε τον μικρό φακό και φώτισε το εσωτερικό της κόγχης. Σκούπισε το αίμα και όντως, εκεί υπήρχε μια μικρή πλακέτα με τρεις υποδοχές. Σήκωσε τον καθρέπτη στο καλό και οργισμένο μάτι του ασθενή του. «Ορίστε Αϊνστάιν, έχεις πέντε λεπτά καιρό.» «Πάρε το βύσμα και δοκίμασε και τις τρεις υποδοχές» ψέλλισε ο Μπουθ. Ο Νομούρα κατάλαβε αμέσως πως ο συνταξιδιώτης του ήταν έτοιμος να παραδοθεί στην νάρκωση. Τον χαστούκισε. «Μπουθ!» Ο Μπουθ χαμογέλασε. Καθόλου καλό σημάδι. Το καλώδιο ήταν κοινό για τον ρουχισμό και των δύο. Τα τσιπ εντωμεταξύ βούιζαν ζωντανά γιατί βρίσκονταν ήδη στην πρίζα. Ο Νομούρα δοκίμασε την πρώτη υποδοχή. «Είναι αυτό; Νιώθεις την σύνδεση;» «Μμμ…» «Μπουθ!» Δοκίμασε την δεύτερη υποδοχή. «Τώρα; Έλα καθίκι! Χρειάζεται να το πετύχουμε μια φορά! Μία ώρα στο παρελθόν! Μ’ακούς;!!» Μια εκτυφλωτική λάμψη άσπρισε τα τζάμια της αποθήκης. Χάθηκαν όλα σε ένα λευκό κενό. 2. Kανείς δεν τους είχε δει. Ακόμα και η λάμψη από το χρονομεταφορέα είχε χαθεί μέσα στο σοκάκι, στο οποίο υλοποιήθηκαν. Οι δύο άντρες κοίταξαν ολόγυρα. Έτειναν τα χέρια τους μπροστά σαν να έκαναν Ρωμαϊκό χαιρετισμό, ενώ έστρεφαν το βλέμμα τους προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα εμφυτεύματα στον εγκέφαλό τους προσπαθούσαν ήδη να προσαρμόσουν τους βιολογικούς ρυθμούς τους στον τόπο και χρόνο που είχαν μεταφερθεί και που είχε προσχεδιαστεί και οριστεί πολύ καιρό πριν - ή ίσως μετά - για το πρώτο ταξίδι με χρονομεταφορέα στο παρελθόν. Θα είχαν 24 ώρες καιρό να παρακολουθήσουν ένα μισοξεχασμένο, για την εποχή τους, ιστορικό γεγονός - μερικοί έλεγαν πως ήταν ψευδο-ιστορικό - σήμερα 6 Αυγούστου του 1945, γνωστό και σαν "Επίθεση στο Περλ Χάρμπορ." Έπρεπε 24 ώρες μετά να βρίσκονται όσο πιο κοντά γινόταν στο σημείο που εμφανίστηκαν ώστε να αποφευχθούν πιθανά προβλήματα για την επιστροφή τους σαρανταδύο αιώνες αργότερα. Οι δύο άντρες προχώρησαν και βγήκαν στο δρόμο. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν κι ας ήταν ακόμα 7 το πρωί. Σε ένα κιόσκι ο ένας άντρας, μαυρομάλλης με σχιστά μάτια και μικρόσωμος, σταμάτησε και κοίταξε μια εφημερίδα. «Τι τρέχει;» ψιθύρισε ο Μπουθ. «Γκαϊτζιν,» είπε ο μικρόσωμος, «Δεν είμαστε στο Περλ Χάρμπορ. Κάτι πήγε στραβά.» Η φωνή του έσβησε. Ο άλλος γέλασε. «Ω, έλα τώρα Νομούρα-σαν! Δες ολόγυρα….» «Ψιτ!» Σιώπησαν και οι δύο. Ποιος τους είχε απευθυνθεί; Είδαν τον γιαπωνέζο με την λευκή ποδιά να βγαίνει από το άδειο σοκάκι και να έρχεται γρήγορα προς το μέρος τους. Ο Νομούρα πρώτος αναγνώρισε τον εαυτό του. «Τι στο…» «Ελάτε μαζί μου τώρα και τρέχτε αν αγαπάτε τη ζωή σας!» είπε ο Νομούρα με την λευκή ποδιά και γύρισε τρεχάτος προς το σοκάκι κάνοντας τους νόημα να τον ακολουθήσουν. Ο Μπουθ συνέχισε να είναι μπερδεμένος. Ο σύντροφος του τον άρπαξε από το μπράτσο και τρέξανε μαζί πίσω από τον… παράδοξο. Ο προπορευόμενος συνέχισε τα νοήματα για να προσέχουν μην τους δει η φρουρά από την πύλη του στρατοπέδου. Μπήκαν μαζί στο στενό, δίπλα στην αποθήκη. «Τι τρέχει; Γιατί είμαστε στη Χιροσίμα;» φώναξε ο νέος Νομούρα. «Χιροσίμα;!» αντέδρασε ο Μπουθ ακόμα πιο μπερδεμένος. «Είμαστε εδώ γιατί τα κάναν σκατά στο Αρχηγείο» απάντησε ο παλιός Νομούρα χτυπώντας την πόρτα της αποθήκης. Κάποιος άνοιξε και μπήκαν όλοι μέσα. Οι νεοφερμένοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Υπήρχαν δώδεκα περίπου άτομα εκεί μέσα. Έξι Μπουθ και έξι Νομούρα. «Δώστε μας τα ρούχα σας» είπαν στους αποσβολωμένους νεοφερμένους. Με παραπάνω από έναν Μπουθ η δουλειά γινόταν πιο γρήγορα. Είχαν φτιάξει φορητές μπαταρίες που τις κουβαλούσαν πάνω στα σακάκια τους. Ο κάθε ένας τους φορούσε την χρονομηχανή του. Μία ώρα προς το παρελθόν ήταν η μοναδική τους δυνατότητα. Μία ώρα προς το μέλλον ήταν ο σίγουρος θάνατος. «Αυτό είναι εφιαλτικό. Και που θα μας βγάλει;!» φώναξε ο τελευταίος Νομούρα. «Ελπίζουμε να ξυπνήσουν κάποια στιγμή στο Αρχηγείο και να έρθουν να μας σώσουν» απάντησε ένας από τους παλιούς Μπουθ. «Όλους μας; Στέκεστε καλά;» «Μόλις τώρα ήμασταν στο Αρχηγείο» ψέλλισε ο νέος Μπουθ, «Όλα ήταν φυσιολογικά…» «Και είστε οι πρώτοι που έφυγαν για την 6η Αυγούστου του 1945. Με όλες τις ενδείξεις καλοτάξιδες. Ξέρουμε.» «Σας αξίζει να πεθάνετε! Προδότες! Πρέπει να ειδοποιήσουμε τον στρατό! Να ρίξουν στο γαμημένο το αεροπλάνο!» «Μπορεί κανείς να του το κλείσει επιτέλους;» Αυτός που ξεστόμιζε απειλές ήταν ένας Νομούρα, δεμένος χειροπόδαρα πάνω σε μια καρέκλα. «Είμαστε ιάπωνες! Ζήτω ο Αυτοκράτορας!» ούρλιαξε πριν τον φιμώσουν με μια κάλτσα. «Τι έπαθε αυτός;» ρώτησε ο τελευταίος Νομούρα. «Κατέρρευσε και του βγήκε ο φυλετικός εθνικισμός. Είναι ο πρώτος ή ο δεύτερος Νομούρα εδώ, δεν είμαστε σίγουροι…» Τους διέκοψε ένας μακρόσυρτος ήχος καρέκλας στο πάτωμα. Ένας Μπουθ μόλις είχε σηκωθεί όρθιος από την θέση του στο βάθος της αποθήκης. Ήρθε ανάμεσα τους, κάτω από το φως του φεγγίτη. Είχε το δεξί του μάτι δεμένο με μαντήλι. «Καλωσορίζω τους καινούργιους. Είμαι ο Μπουθ ο πρώτος, ο επίσημος υπολογιστής των χρονομηχανών σας» είπε στους δύο και βγάζοντας το μαντήλι αποκάλυψε την κενή του κόγχη. «Είχε καταντήσει κουραστικό να το βγάζω, να το βάζω και να το ξαναβγάζω.» Τους κοίταξε όλους και αφού είχε την προσοχή τους συνέχισε. «Γινόμαστε όλο και καλύτεροι στο να εκμεταλλευόμαστε τον χρόνο. Και θα τα πάμε ακόμα καλύτερα. Κύριοι…μόλις σκέφτηκα πως θα γυρίσουμε πίσω. Στην εποχή μας. Πίσω στο αναθεματισμένο Αρχηγείο.» «Πως;» βγήκε μία έκπληκτη φωνή. Οι άλλοι κράτησαν την αναπνοή τους. «Κατ’αρχήν, όλοι εδώ θυμόμαστε τον χρονομεταφορέα, δουλέψαμε στην κατασκευή του. Είμαι σίγουρος πως μπορούμε να βρούμε στην Χιροσίμα τα απαραίτητα υλικά για να κατασκευάσουμε μια ρέπλικα του.» Ξέσπασαν γέλια. «Σε μία ώρα;» Περίμενε να σωπάσουν πριν συνεχίσει. «Πρώτα πρέπει να φτιάξουμε ένα σχέδιο, να γράψουμε μια λίστα με τα υλικά που χρειάζονται, υλικά που θα συναρμολογούνται αμέσως όταν τα φέρουμε μαζί και θα πρέπει φυσικά να ψάξουμε να βρούμε που υπάρχουν αυτά τα υλικά. Μέσα στο όριο μιας ώρας, της ίδιας ώρας, θα είναι διαθέσιμα πάντα στο ίδιο σημείο…» «Να τον δέσουμε και αυτόν σε μια καρέκλα;» «Μπουθ!» φώναξε ένας από τους Νομούρα, «Όλες οι μπαταρίες της Ιαπωνίας μαζεμένες δεν μπορούν να μας στείλουν σαρανταδύο αιώνες στο μέλλον! Που θα βρεις τόση ενέργεια…» Ο Μπουθ ο πρώτος σήκωσε τον δείκτη του προς το ταβάνι. «Όλη η ενέργεια που χρειαζόμαστε, και κάτι παραπάνω, μας έρχεται στις 8:15 ακριβώς.» «Τρελάθηκε…» Ξέσπασαν φωνές. Πολλοί Μπουθ έδειχναν να παίρνουν την πρόταση στα σοβαρά. «Ο χρονομεταφορέας χρειάζεται μια κάποια επιτάχυνση πριν ανοίξει μια πύλη, τουλάχιστον τριάντα δευτερόλεπτα. Εμείς θα εξαερωθούμε σε πέντε» διαμαρτυρήθηκε ένας Νομούρα. «Το έχω σκεφτεί.» «Και το κομπιούτερ στο κεφάλι σου δεν είναι αρκετό για να υπολογίσεις μετατόπιση σε τόσον χρόνο και χώρο…» «Κοιτάξτε πόσοι είμαστε εδώ» τους είπε, «Πόσα κεφάλια θα μας έδιναν έναν συμβατό υπολογιστή; Πολύ λιγότερα από τα κεφάλια που χρειαζόμαστε για να βάλουμε μαζί τον χρονομεταφορέα. Είναι απλά ένα σχέδιο. Θέλει συντονισμό και υπομονή. Πολύ υπομονή.» «Και γερά νεύρα» πρόσθεσε ένας άλλος όταν άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες της πόλης. 3. Kανείς δεν τους είχε δει. Ακόμα και η λάμψη από το χρονομεταφορέα είχε χαθεί μέσα στο σοκάκι, στο οποίο υλοποιήθηκαν. Οι δύο άντρες κοίταξαν ολόγυρα. Έτειναν τα χέρια τους μπροστά σαν να έκαναν Ρωμαϊκό χαιρετισμό, ενώ έστρεφαν το βλέμμα τους προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα εμφυτεύματα στον εγκέφαλό τους προσπαθούσαν ήδη να προσαρμόσουν τους βιολογικούς ρυθμούς τους στον τόπο και χρόνο που είχαν μεταφερθεί και που είχε προσχεδιαστεί και οριστεί πολύ καιρό πριν - ή ίσως μετά - για το πρώτο ταξίδι με χρονομεταφορέα στο παρελθόν. Επικρατούσε ένα γλυκό, πρωινό φως πάνω από την απίστευτα ήσυχη πόλη. Υπήρχε αρκετός κόσμος στους δρόμους, πέρα όμως από κάποιες βουβές «καλημέρες» δεν υπήρχε άλλη αιτία για βαβούρα. Ακούγονταν ξεκάθαρα το κελάηδισμα πουλιών και μερικοί πετεινοί από μακρινές αυλές. Οι ιδιόρρυθμες στέγες εκτείνονταν μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι. Ο ωκεανός ήταν μια γαλάζια λουρίδα στον ορίζοντα. Οι φωτογραφίες που είχαν μελετήσει πριν το ταξίδι έμοιαζαν αρκετά με το σκηνικό που αντίκριζαν. Ο Μπουθ τουλάχιστο ήταν σίγουρος. Ο Νομούρα από την άλλη είχε την αίσθηση πως κάτι δεν είχε πάει καλά. Να’ταν η ψηλή παγόδα στο βάθος με τον απόηχο της σεμνής βουδιστικής καμπάνας ή το σπιτάκι στο απέναντι τους πεζοδρόμιο; Άνοιξε συρτά μια πορτούλα εκεί και βγήκαν δύο γυναίκες που κουβαλούσαν την μπουγάδα τους στην αυλή. Ήταν γιαπωνέζες. Ο Νομούρα κοίταξε γύρω και εντόπισε το κιόσκι με τις εφημερίδες. Ετοιμάστηκε να πάει προς τα εκεί όταν ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. «Άρχισε η επίθεση;» ρώτησε ο Μπουθ και κοίταξαν και οι δύο προς τον ουρανό. «Δεν ακούω αεροπλάνα» είπε ο Νομούρα, σίγουρος τώρα πως όλα ήταν λάθος. Οι πυροβολισμοί συνέχισαν σφοδρότεροι και αυτή τη φορά δεν τους έμεινε καιρός να υποθέσουν τι συνέβαινε. Ένα στρατιωτικό τζιπ πετάχτηκε μέσα από ένα σοκάκι και κάνοντας μια εντυπωσιακή στροφή 180 μοιρών φρέναρε μπροστά τους. Υπήρχαν δύο Νομούρα πάνω στο όχημα. Ο ένας στο τιμόνι, ο άλλος από πίσω όρθιος, αγκαλιά με το μυδραλιοβόλο. «Ανεβείτε γρήγορα εκτός αν θέλετε να πεθάνετε!» τους ούρλιαξε ο οδηγός. «Μα τι συμβαίνει» ψέλλισαν ταυτόχρονα οι νεοφερμένοι. «Ανεβείτε μαλάκες!» ούρλιαξε ακόμα πιο έξαλλος ο όρθιος και ήταν το βλέμμα του τέτοιο που οι δύο χρονοναύτες πήδηξαν αμέσως στην θέση του συνοδηγού. «Κρατηθείτε!» φώναξε ο οδηγός και γκαζώνοντας εκτόξευσε το τζιπ στον κεντρικό δρόμο στο οποίο στέκονταν. Μόλις που απέφυγαν σύγκρουση με μια πομπή φορτηγών που βγήκαν εκείνη τη στιγμή στον δρόμο από το ίδιο σοκάκι. Το κονβόϊ ξεχύθηκε προς το κέντρο της πόλης σηκώνοντας έναν σαματά που θα ξυπνούσε και τον τελευταίο κάτοικο της Χιροσίμα. Το τζιπ βρέθηκε για λίγο εγκλωβισμένο μέσα στην πορεία των φορτηγών. Ακούστηκαν πάλι πυροβολισμοί και οι επιβάτες του τζιπ γύρισαν να δουν πίσω τους. Άλλα τζιπ και μοτοσικλέτες εφορμούσαν από το σοκάκι στο κατόπι τους. Ο όρθιος Νομούρα γύρισε το μυδραλιοβόλο προς τους κυνηγούς του και άρχισε να ρίχνει. Ένας μοτοσικλετιστής χτυπήθηκε και έκανε τούμπες με την μηχανή του στο έδαφος. «Ιάπωνες είναι αυτοί;» ρώτησε ο Μπουθ, «Προσγειώθηκαν στο Περλ-Χάρμπορ; Επιτρέπετε να τους σκοτώνουμε;» «Δεν είμαστε στο Περλ-Χάρμπορ» φώναξε ο οδηγός, «Είμαστε στη Χιροσίμα. Σε μία ώρα θα πέσει η ατομική βόμβα!» Οι νεοφερμένοι κοίταξαν γύρω τους πανικόβλητοι. Μια σφαίρα βρήκε τον όρθιο Νομούρα στο κεφάλι. Τινάχτηκε σπασμωδικά και έπεσε νεκρός στο οδόστρωμα πίσω τους. «Αυτός ήμουν εγώ!» τσίριξε ο νέος Νομούρα. Ο οδηγός ανασήκωσε τους ώμους του. «Μην του δίνεις πολύ σκέψη» είπε. «Μα ποιος ήταν; Εσύ ποιος είσαι;» «Νομούρα 202! Χάρηκα για την γνωριμία» είπε χαμογελώντας τους με μια λάμψη τρέλας στο βλέμμα, «Όπως σας μάζεψα εγώ έτσι με μάζεψαν κι εμένα και τον φιλάρα σου τον Μπουθ από κει. Έχουμε κάνει τα ρούχα μας φορητές χρονομηχανές αλλά πάμε μόνο μία ώρα πίσω. Καθυστερούμε το αναπόφευκτο όσο μπορούμε…» Οι νέοι Νομούρα και Μπουθ κοιτάχτηκαν έκπληκτοι. «Και πόσες φορές…Πόσον καιρό είστε εδώ;» «Εσύ τι λες;» Ο οδηγός τους έκανε νόημα να δώσουν προσοχή γύρω τους. Οδηγούσαν ακόμα παράλληλα με τα φορτηγά. Όλα ήταν γεμάτα Μπουθ και Νομούρα. Είχαν και κάποια περίεργα μεταλλικά εξαρτήματα στις καρότσες μαζί τους. «Και αυτοί είναι μόνο ο ανατολικός τομέας.» Ο ασύρματος δίπλα στον οδηγό έκρωξε με την φωνή ενός Μπουθ. «Εντάξει παιδιά. Ο καθένας ξέρει την διαδρομή του. Σε μισή ώρα στο σημείο του ραντεβού! Καλή τύχη!» Η πομπή διασπάστηκε με κάθε φορτηγό να παίρνει και έναν δρόμο. Το τζιπ έμεινε μόνο του και ανέπτυξε ταχύτητα ακολουθώντας την όχθη ενός ποταμού. «Που…που πάμε;» «Ground Zero…Σημείο μηδέν!» είπε ο 202 και τους έκλεισε το μάτι. Ο Μπουθ συνέχισε να κοιτάζει ανήσυχος πίσω. «Οι γιαπωνέζοι δεν θα ακολουθήσουν εμάς. Χαλαρώστε. Την έχω ξανακάνει την διαδρομή.» Για πέντε λεπτά δεν έγινε τίποτα άλλο. Απλά ακολουθούσαν τον δρόμο παράλληλα στο ποτάμι. Υπήρχαν πολλές βαρκούλες εκεί κάτω, δεμένες η μία δίπλα στην άλλη. Οι βαρκάρηδες μοιράζονταν ένα αχνιστό τσουκάλι από το οποίο γέμιζαν ρύζι τις κούπες τους. Τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα από τον πρωινό κόσμο που ξεκινούσε για τα ψώνια του. Πολλοί γύρναγαν να κοιτάξουν το βιαστικό τζιπ χωρίς να φανερώνουν κάποια ιδιαίτερη περιέργεια. Δύο καλόγριες σταμάτησαν μια πομπή μαθητών για να περάσει το τζιπ. «Τους βλέπεις;» ρώτησε ο Νομούρα. «Ναι…τους βλέπω» ψέλλισε ο Μπουθ. «Φτάσαμε» φώναξε ο οδηγός, «Η Βιομηχανική Έκθεση… ο θόλος Τζενμπάκου.» Με μια απότομη στροφή μπήκε στην γέφυρα που θα τους οδηγούσε στο κτίριο που τους έδειχνε, στην απέναντι όχθη. Λίγο έλειψε να πατήσει μια γυναίκα που διέσχιζε τον δρόμο με την μικρή της κόρη. «Πρόσεχε!» φώναξαν μαζί οι συνεπιβάτες. Ο 202 έβρισε και γύρισε το τιμόνι την τελευταία στιγμή. Τα τρομαγμένα πρόσωπα της γυναίκας και της κόρης βρέθηκαν τόσο κοντά που αποτυπώθηκαν καθαρά στο μυαλό τους. «Αυτή η γυναίκα…το κοριτσάκι…θα είναι σε λίγο νεκρές» είπε ο νέος Νομούρα σαν να μιλούσε στον εαυτό του. Το τζιπ φρέναρε μπροστά στην είσοδο του Τζενμπάκου και ο 202 κοίταξε αμέσως το ρολόι του. «Νέο ρεκόρ. Φτάσαμε εφτά λεπτά νωρίτερα. Γι αυτό κόντεψα να πατήσω εκείνους τους πεζούς…δεν μού’χε ξανασυμβεί.» Κατέβηκε από το τζιπ και τσιτώθηκε. Μετά πήρε κάποια ρούχα κάτω από το κάθισμα του και τους τα έδωσε. «Φορέστε αυτά.» Οι συνεπιβάτες κατέβηκαν μουδιασμένοι και άρχισαν να ξεκουμπώνονται. Ο νέος Νομούρα παρατηρούσε τους λίγους κατοίκους που βρίσκονταν στην περίμετρο τους. Ένα ζευγάρι καθόταν σε ένα παγκάκι και τάιζε περιστέρια. Ένας γέρος χτένιζε με την τσουγκράνα κάποια χόρτα. Έριχναν κάποιες περίεργες ματιές προς το μέρος τους. «Δεν δίνουμε στόχο εδώ;» «Μην ανησυχείτε. Είναι συνεσταλμένοι άνθρωποι. Δεν θα μας ενοχλήσουν. Έχω κάνει αυτή τη διαδρομή άπειρες φορές. Στις πρόβες, και…εε…δεν μας έχουν ενοχλήσει ποτέ.» «Και εδώ τι θα κάνουμε;» ρώτησε ο Μπουθ. «Θα περιμένουμε τους υπόλοιπους. Σε σαράντα λεπτά, εδώ που στεκόμαστε, θα έχει συναρμολογηθεί ένας χρονομεταφορέας…να! Τόσος!» Σήκωσε τα χέρια του για να τονίσει ένα αόριστο μέγεθος. «Χρονομεταφορέας;» αναφώνησε ο Μπουθ. «Ναι, εξυπνάκια. Δική σου ιδέα και σχέδιο. Πρόβες τέλος. Αυτή είναι η κρίσιμη ώρα! Αν κάτι πάει στραβά θα σας δείξω πώς να χειριστείτε αυτά που φοράτε. Δεν είναι η πρώτη φορά…Κοντέψαμε να το πετύχουμε άλλες δύο φορές. Την πρώτη κάτι πήγε λάθος με τους υπολογιστές και…Μόνο το ένα τρίτο του αριθμού μας αντιλήφθηκε έγκαιρα πως δεν θα συνέβαινε. Κάνανε το άλμα μια ώρα πίσω ενώ οι υπόλοιποι χάθηκαν στην έκρηξη. Εγώ ήρθα μετά. Ήμουν στην δεύτερη απόπειρα. Σκέτο χάος και πανικός. Οι μισοί άρχισαν να την κάνουν πριν καν φτάσει η διαδικασία στα μισά. Γλιτώσαμε οι περισσότεροι χωρίς καν να δώσουμε στο σχέδιο μια ευκαιρία. Αυτή τη φορά όμως…αν δεν πετύχει…εγώ κάθομαι εδώ να γίνω ραδιενεργή σκόνη! Το ορκίζομαι.» Έμοιαζε να είναι έτοιμος να κλαψουρίσει. Τους γύρισε την πλάτη και έκανε ένα βήμα μακριά τους. Σαν μουδιασμένοι, οι τελευταίοι χρονοναύτες συνέχισαν το ντύσιμο τους. Είδαν ένα φορτηγό να περνάει την νότια γέφυρα και να πλησιάζει στην τοποθεσία τους. Τους είδε και ο 202, σαν να τους περίμενε, αλλά δεν αντέδρασε πολύ χαρούμενος. Τράβηξε το περίστροφο του και το σήκωσε στον πρώτο Νομούρα που κατέβηκε από το φορτηγό. «Πίσω! Πίσω γιατί αυτή τη φορά στην άναψα!» Από το φορτηγό είχαν κατεβεί οκτώ Μπούθ και δώδεκα Νομούρα. Ο επικεφαλής Νομούρα σήκωσε τα χέρια του στην απειλή του όπλου. «Αδελφέ μου, είσαι στο όριο…» «Είπα πίσω!» «Ηρέμισε. Κάνουμε πίσω.» Οι χρονοκλώνοι έκαναν πίσω, μαζεύτηκαν δίπλα στο ποτάμι και έστησαν ένα πηγαδάκι εκεί. Ο νέος Νομούρα πλησίασε τον 202. «Ποιοι είναι αυτοί;» «Μην τους δίνεις σημασία. Τους την έδωσε η όλη κατάσταση βλέπεις…δεν έχουμε καιρό να ασχολούμαστε μαζί τους…» Εκείνη την στιγμή ξέσπασε το βουητό. Φορτηγά εμφανίστηκαν στις βόρειες και τις νότιες γέφυρες, με κατεύθυνση το Τζενμπάκου, με την ηχώ πυροβολισμών στο κατόπι τους. «Αυτό είναι! Ετοιμαστείτε!» φώναξε ο 202 και έβαλε το περίστροφο πίσω στη θήκη του. Ήταν ένα εκπληκτικό θέαμα, σαν μια παράσταση τσίρκου. Το κάθε φορτηγό ήξερε που έπρεπε να παρκάρει. Ο κάθε Μπουθ και ο κάθε Νομούρα έπρεπε να ακολουθήσει συγκεκριμένες πράξεις, κινήσεις και εφαρμογές που είχε προβάρει χιλιάδες φορές. Τρέχανε χωρίς να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, κάποιοι ήταν εντεταλμένοι να βοηθούν πολλές ξέχωρες ομάδες με συγκεκριμένη σειρά, κάθε καλωδίωση, σύνδεση, βίδα και εργαλείο είχαν την χρονική τους στιγμή. Κατέβαζαν εξαρτήματα όλων των μεγεθών από τις καρότσες και έτρεχαν η μια ομάδα πάνω στην άλλη για να δημιουργήσουν ένα ακόμα μεγαλύτερο, πιο πολύπλοκο εξάρτημα. Ήταν σαν να έβλεπες την ανέγερση μιας κατασκευής σε επιτάχυνση αλλά σε κανονικό χρόνο. Είχαν μαζευτεί αρκετοί πολίτες που νόμισαν πως το σκηνικό ήταν όντως μέρος κάποιας θεατρικής παράστασης. Κάθονταν και παρακολουθούσαν περίεργοι. Ένας αριθμός Μπουθ και Νομούρα είχαν μείνει στις γέφυρες και έδιναν μάχες εκεί με τους στρατιώτες, εμποδίζοντας τους να περάσουν. Όσοι πολίτες ήταν μακριά από τις γέφυρες δεν πήραν ούτε τους πυροβολισμούς στα σοβαρά. Μέσα σε δεκαπέντε λεπτά είχε στηθεί μια τεράστια, περίεργη κατασκευή που θύμιζε μεταλλικό σκελετό ινδιάνικης σκηνής. Συναρμολογούμενο στο κέντρο, ένα μακρύ αλεξικέραυνο υψώθηκε από την κορυφή της κατασκευής για να σημαδεύει τον ουρανό. Σε όλη την διάρκεια της ανέγερσης του χρονομεταφορέα, η πρώτη ομάδα που είχε απωθηθεί από τον οδηγό του τζιπ, είχε επιστρέψει όσο κοντά τολμούσε, και ο επικεφαλής Νομούρα φώναζε όσο μπορούσε πάνω από την όλη φασαρία. «Αδέλφια! Σταματήστε τον άσκοπο σας αγώνα! Η αγωνία σας οδηγεί μόνο στην τρέλα. Ελάτε μαζί μας, βρείτε την εσωτερική σας γαλήνη και αγκαλιάστε το λευκό φως. Δεχτείτε την μοίρα σας! Το τέλος δεν είναι παρά μία αρχή! Δεν είναι ανάγκη όλη αυτή η βία! Κοιτάξτε αυτή την πανέμορφη πόλη γύρω σας! Νιώστε τον επερχόμενο πόνο της! Συμφιλιωθείτε με τον Θεό!» Στη συνέχεια η ρέμπελη ομάδα άρχισε να τραγουδά και να λικνίζεται. «All we are saying…Just give peace a chance…!» Τότε ξέσπασαν οι σειρήνες της πόλης. Έπεσε σαν σύνθημα στους υπόλοιπους. «Όλοι μέσα στον κύκλο!» Ο 202 έσπρωξε τον νέο Νομούρα προς τον χρονομεταφορέα. «Μπες μέσα!» Όλοι πλέον έτρεχαν να μπουν μέσα στην κατασκευή. Ο νέος Νομούρα πρόσεξε πως οι υπερασπιστές στις γέφυρες έμεναν στις θέσεις τους. «Κι αυτοί εκεί;» «Θα προλάβουν.» «Φέρτε τους!» φώναξε κάποιος. Δεν αναφερόταν όμως στους υπερασπιστές. Προστατευμένοι σε ένα θωρακισμένο φορτηγό μέχρι τότε, δέκα μονόφθαλμοι Μπουθ και πέντε μονόφθαλμοι Νομούρα πήδηξαν από την καρότσα και μπήκαν στον χρονομεταφορέα. Οι δεκαπέντε ήταν ο ηλεκτρονικός υπολογιστής της επιχείρησης. Πήραν αμέσως θέσεις στην εσωτερική περίμετρο της μηχανής και χώνοντας βύσματα στις κόγχες τους συνδέθηκαν αμέσως με το σύστημα. Ο νέος Μπουθ κοίταζε έκπληκτος τα ταμπλό που κάλυπταν τα τοιχώματα. «Πως φτιάξατε όλα αυτά τα κυκλώματα;!» ρώτησε έναν παλαιότερο Μπουθ. «Από όσα τσιπ μπορούσαμε να μαζέψουμε…από κάλτσες, παπούτσια, βρακιά…πολλά βρακιά.» Με έναν μικρό βόμβο τα κυκλώματα άρχισαν να ενεργοποιούνται. Ο παλιός Μπουθ τράβηξε τον νέο σε ένα ταμπλό και συνέδεσε τον ρουχισμό τους με ένα καλώδιο. «Πρόσεξε» του είπε, «Αν δοθεί σύνθημα πως εγκαταλείπουμε, πατάς τον διακόπτη στην μπαταρία σου μια φορά και θα μεταφερθείς μία ώρα πίσω. Αν όμως το πετύχουμε αυτό, μόλις ακούσεις την εντολή πάτα τον διακόπτη δύο φορές. Αυτό θα σε στείλει σε μια χρονική λούπα δύο δευτερολέπτων. Πρέπει να παγώσουμε στον χρόνο για μισό λεπτό μέχρι να κερδίσουμε επιτάχυνση από την ενέργεια της έκρηξης. Κατάλαβες;» «Ναι, νομίζω. Καταλαβαίνω.» Ο χρονομεταφορέας είχε γεμίσει ασφυκτικά. Στέκονταν όλοι στριμωγμένοι σαν σαρδέλες. Με την άκρη του ματιού του ο νέος Μπουθ έβλεπε τους τελευταίους υπερασπιστές να εγκαταλείπουν τις γέφυρες και να τρέχουν προς την κατασκευή. Είχαν αφήσει αρκετούς νεκρούς πίσω. Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε τον θόλο της Βιομηχανικής Έκθεσης. «Είμαστε σίγουρα στο Σημείο Μηδέν;» «Δεν βλέπεις το μνημείο του Πάρκου Ειρήνης; Τον πασίγνωστο θόλο που επιβίωσε της άμεσης έκρηξης;» Τα εμφυτεύματα στο μυαλό του νέου Μπουθ πήραν μπρος και κατέβασαν όλα όσα δεδομένα είχαν για την Χιροσίμα. Ανέφεραν πως δεν είχε παραμείνει ούτε χαλίκι στο Σημείο Μηδέν. Σαν να είχε καταργηθεί και η ίδια η ύλη. Το Πάρκο Ειρήνης ήταν ένας κενός, λευκός κύκλος. Ακούστηκε μια κραυγή που τους ξάφνιασε όλους. Ένας από τους «give peace a chance», ένας Νομούρα, όρμησε πάνω στον χρονομεταφορέα και έπεσε με τις γροθιές πάνω σε ένα ταμπλό. Το κύκλωμα έσκασε σκορπώντας σπίθες που έμοιαζαν να ανοίγουν τρύπες στις καρδιές όλων. «Εγκαταλείπουμε;» φώναξε κάποιος. «Όχι!» αποκρίθηκαν οι περισσότεροι μονόφθαλμοι. «Τι χάσαμε;» «Μόνο τον ρυθμιστή ενέργειας.» «Μόνο; Δεν θέλουμε λιγότερη από την απαιτούμενη αλλά ούτε ανεξέλεγκτα περισσότερη! Αν ρουφήξουμε όλη την ενέργεια της έκρηξης δεν έχουμε ιδέα τι…» Η λάμψη έσκασε εκείνη την στιγμή πάνω από τα κεφάλια τους. «Φεύγουμε!» Ο νέος Μπουθ δεν είχε ιδέα ποιο σύνθημα ήταν αυτό. Ταραγμένος πάτησε τον διακόπτη της μπαταρίας του δύο φορές. Αμέσως τα πάντα έμειναν ακίνητα. Γύρισε με κόπο το κεφάλι του και είδε τους γιαπωνέζους στρατιώτες που περνούσαν την γέφυρα. Είχαν μείνει μετέωροι σαν φωτογραφία. Μετά είδε την κοπέλα στο παγκάκι που είχε σηκώσει το κεφάλι της και κοίταζε ψηλά. Ο Μπουθ ακολούθησε το βλέμμα της και αυτό που είδε του πάγωσε την ψυχή. Σαν το πυρακτωμένο μάτι ενός θεού, το παραπέτασμα του ουρανού, ενός ουρανού τόσο χάρτινου και δισδιάστατου, καιγόταν σε μια τρύπα που ήταν έτοιμη να ελευθερώσει κάτι ακόμα τρομερότερο. Το αλεξικέραυνο είχε πυρακτωθεί και ο χρονομεταφορέας έμοιαζε να τσαλακώνεται αφύσικα. Ένα σφύριγμα ολοένα μεγάλωνε μέσα στα τύμπανα τους. Μετά ξαφνικά όλο εκείνο το άσπρο έπεσε και τους πλάκωσε. Ο Μπουθ ένιωσε να διαλύεται προς κάθε κατεύθυνση, ένας με το ενεργειακό κύμα. Δεν είχε ιδέα αν ήταν η ατομική έκρηξη ή η δύνη της πύλης. Οι ανησυχίες του έσκασαν σαν φυσαλίδες και ακολούθησε μια πηχτή λευκή ηρεμία. 4. Το ανεμόπτερο γλιστρούσε στην μέγιστη του ταχύτητα πάνω από την αλμυρή άμμο του τομέα 26. Ο στρατηγός στη θέση του συνοδηγού σούφρωνε τα φρύδια του βυθισμένος σε εσωτερικές φουρτούνες. Δεν μπορούσε να ξεφύγει της προσοχής του πιλότου. «Στρατηγέ μου…Αν μου επιτρέπετε να ρωτήσω…» «Μας κλείνουν.» «Λυπάμαι που το ακούω κύριε.» «Έχουν κάθε δίκιο με το μέρος τους. Το ίδιο θα έκανα κι εγώ. Τέτοιο μπάχαλο!» Τσιτώθηκαν και οι δύο μόλις φάνηκαν τα νέα παραπήγματα στο βάθος. «Εδώ είναι» είπε ο πιλότος. «Πόσοι;» «Κοντά στους εξακόσιους και κάτι.» «Χριστέ μου! Θέλεις να πεις πως τριακόσιοι Μπουθ Ρίγκμπη και τριακόσιοι…» «Όχι, είναι λίγο πιο ασύμμετροι…δεν θυμάμαι ποιον έχουμε περισσότερο αλλά…» «Μπορείς να φανταστείς τι θα πούμε στις οικογένειες τους;» «Όχι κύριε.» «Και το κατεστραμμένο Αρχηγείο;» «Πίσω από το ύψωμα.» Το ανεμόπτερο ακολούθησε την κλίση του εδάφους και αιωρήθηκε μόλις λίγα εκατοστά πάνω από την κόψη της κορυφογραμμής. Ο στρατηγός γούρλωσε τα μάτια του. «Θεέ και κύριε!» «Λένε πως ο πρόεδρος τηλεφωνεί σήμερα στον ιάπωνα πρωθυπουργό.» Εκεί, μέσα σε έναν τέλειο κύκλο πάνω στην έρημο της Νεβάδα, στεκόταν το Σημείο Μηδέν της Χιροσίμα, με όλα τα κτίρια και τους σαστισμένους κατοίκους του, στην φροντίδα του διεθνούς ερυθρού σταυρού, του ομοσπονδιακού στρατού και μιας στρατιάς επιλεγμένων ψυχολόγων, ιαπωνικής φυσικά καταγωγής. Ο Νομούρα 106 καθόταν μίζερος πάνω στο ξύλινο κιβώτιο, δίπλα στο συρματόπλεγμα. Το βλέμμα του χώραγε όλο το στρατόπεδο στο οποίο τους είχαν περιορίσει. Χώραγε κι εκείνη την εφιαλτική μάζα, τα αντίγραφα, που σουλάτσαραν μπρος πίσω, σε παρέες, σε ζευγάρια, σε μοναχικές περιπτώσεις. Αυτό που δεν χώραγε ήταν το παράδοξο της περίπτωσης του. Ναι, της περίπτωσης «του», της δικής του και κανενός άλλου. Το γλέντι για την επιτυχία τους ήταν σύντομο. Η σαμπάνια είχε αρχίσει να ξινίζει κιόλας στο στομάχι. Τώρα δούλευε πάλι το μυαλό. Ο Μπουθ 36 τον πλησίασε αργά και χωρίς πολύ φασαρία κάθισε οκλαδόν δίπλα του. Με τον ήλιο από πάνω να τους χτυπάει, κοίταξε τον 106 με μισόκλειστα μάτια. «Αν το βλέμμα σου έριχνε σφαίρες, εμείς οι δύο θα ήμασταν ευτυχισμένοι τώρα» είπε στον ιάπωνα. «Τι πράγμα;» «Τι σκέφτεσαι;» «Εσύ τι λες; Την γυναίκα μου. Τα παιδιά μου. Μου λείπουν.» «Έχω κι εγώ κάποια. Είμαστε μαζί έναν χρόνο και την αγαπώ σαν τρελός.» Ο Νομούρα 106 κούνησε το κεφάλι του με θλίψη. «Ναι αλλά…ποιος την δικαιούται;» «Τι εννοείς; Μα εγώ φυσικά!» είπε ο Μπουθ 36, «Όπως δικαιούσαι εσύ την γυναίκα και τα παιδιά σου!» «Ναι αλλά…» «Δεν έχει ‘αλλά’. Κοίτα. Είμαστε σπουδαία μυαλά εσύ κι εγώ. Κοίτα τι κατορθώσαμε μέσα από μια απίστευτα δύσκολη περίπτωση. Δεν έχουμε παρά να το κουρδίσουμε και θα βρούμε την λύση.» «Δηλαδή;» «Μην κάνεις τον κουτό. Το κοπανάς στον νου σου όλο το πρωί. Το είδα στα μάτια σου. Υπάρχει τρόπος να…εξαφανίσουμε όλους τους άλλους;» «Και όταν λες ‘εξαφανίσουμε’…» «Εννοώ με οποιονδήποτε τρόπο δυνατόν.» «Είσαι τρελός;» «Φίλε μου Νομούρα, αν το σκεφτήκαμε εμείς…αν όχι όλοι ακόμα, τουλάχιστο πάνω από τους μισούς το σκέφτονται ήδη. Το ζήτημα είναι ποιοι θα προλάβουν πρώτοι τους υπόλοιπους.» Ο Νομούρα 106 κοίταξε πάλι το πλήθος. Τους άλλους Νομούρα και τους άλλους Μπουθ. Ξαφνικά όλοι έμοιαζαν να κοιτούν τους υπόλοιπους ύποπτα. Μετά γύρισε το βλέμμα του να δει πέρα από τα συρματοπλέγματα. Τα ανεμόπτερα που πηγαινοέρχονταν, τα οχήματα εδάφους που έφερναν προμήθειες, τους ιατρικούς κοιτώνες. «Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι…Θέλει όμως προσοχή στη λεπτομέρεια…και συντονισμό» είπε τελικά. Ο Μπουθ χαμογέλασε. «Έτσι σε θέλω. Έχω κάνει κι εγώ τους υπολογισμούς μου…» Γύρισαν την πλάτη τους στον ήλιο και τους άλλους. Δεν θα διακινδύνευαν να ψιθυρίσουν τα σχέδια τους σε κοινή θέα. Τέλος Edited January 7, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 21, 2010 Share Posted April 21, 2010 Αυτό το διήγημα μου άρεσε τόσο, που το συμπεριέλαβα στη Λίστα των αγαπημένων μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 21, 2010 Author Share Posted April 21, 2010 For the record, το διήγημα αυτό βγήκε από το write-off #32, DinoHajiyorgi vs nikosal, σε εισαγωγή Oberon (Dain). Όσοι θυμούνται, μόνο τα προκαταρκτικά της σύγκρουσης έγραψαν την δική τους ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 21, 2010 Share Posted April 21, 2010 α) β) και γ) Θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσα να είχα γράψει εγώ ένα τέτοιο διήγημα! Πράσινη ()από ζήλεια, . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 21, 2010 Share Posted April 21, 2010 For the record, το διήγημα αυτό βγήκε από το write-off #32, DinoHajiyorgi vs nikosal, σε εισαγωγή Oberon (Dain). Όσοι θυμούνται, μόνο τα προκαταρκτικά της σύγκρουσης έγραψαν την δική τους ιστορία. Ναι, τα προκαταρτικά είχαν τρελό γέλιο! Ντίνο, υπάρχει κάποιο link? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 21, 2010 Author Share Posted April 21, 2010 Ναι, τα προκαταρτικά είχαν τρελό γέλιο! Ντίνο, υπάρχει κάποιο link? Το Μπαχαλάκι ξεκινούσε εδώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted April 23, 2010 Share Posted April 23, 2010 Πολύ καλό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 23, 2010 Share Posted April 23, 2010 [...] Γενίκαμε σκάνδαλο! Τέσσερις φορές στην αξιότιμη λίστα σου; Θα αρχίσουν να μας συζητάνε! Η Λίστα δεν κοιτάει ονόματα συγγραφέων. Κοιτάει μόνο διηγήματα, κατά το προσωπικό πάντα γούστο του ανθολόγου. Αν υπήρχε συγγραφεάς με δέκα ή είκοσι αξιόλογα διηγήματα, ο συγκεκριμένος ανθολόγος δεν θα είχε κανένα πρόβλημα ούτε τότε. Πόσο μάλλον τώρα. Να μας συζητάνε λοιπόν όσο θέλουν. Αφού διαβάσουν τα διηγήματα όμως. Πολύ καλό και πολλή πλάκα! Θα συμφωνήσω με τον Μιχάλη: αφού γράφεις τόσο καλά, πρέπει(=αξίζεις) πολλές εμφανίσεις στη λίστα του. Προσκυνώ. Όταν μαζευτούν αρκετές (δηλ εκατοντάδες) σελίδες written by DinoHajiyorgi να τις πας σε εκδότη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 23, 2010 Author Share Posted April 23, 2010 (edited) Όταν μαζευτούν αρκετές (δηλ εκατοντάδες) σελίδες written by DinoHajiyorgi να τις πας σε εκδότη. Από διηγήματα επιστημονικής φαντασίας γεμίζω ήδη δύο ανθολογίες. Αυτόματα έχω μαζεμένα τα δύο "απαγορευτικά" των εκδοτικών σε συσκευασία του ενός. "Επιστημονική Φαντασία" το ένα, "Ανθολογία" το άλλο. Ξέρετε εκδοτικό που δεν θα σνόμπαρε τέτοιο πακέτο; Post-Script: Μετά από αρκετές πόρτες που με τάισε, το "9" της Ελευθεροτυπίας τώρα εξετάζει και το "Μπαχαλάκι". Edited April 23, 2010 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 30, 2010 Share Posted April 30, 2010 Χμμμμ... Θα έλεγα ότι ο τίτλος σου είναι πολύ αστείος για να αντέξει τη σοβαροφάνεια που μαστίζει την ελληνική πραγματικότητα. Αλλά έχει κιόλας περάσει μια βδομάδα από το ποστ αυτό. Μήπως είχες καμιά απάντηση από την Ελευθεροτυπία στο μεταξύ; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted May 23, 2010 Share Posted May 23, 2010 Τώρα το διάβασα, είναι άρρωστα τέλειο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 10, 2010 Author Share Posted June 10, 2010 Coming Soon to a "9" near you! Εγκρίθηκε από το 9 της Ελευθεροτυπίας. Σύντομα σε κάποιο από τα επόμενα τεύχη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 10, 2010 Share Posted June 10, 2010 Μπράβο ρε Ντίνο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted June 10, 2010 Share Posted June 10, 2010 επιτέλους! Ελπίζω σύντομα να το απολαύσουν κι άλλοι όσο το απολαύσαμε κι εμείς! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 10, 2010 Share Posted June 10, 2010 ΟΚ! Προσεχώς, γέλιο. Καλό, πηγαίο, πανελλήνιο γέλιο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spock Posted June 10, 2010 Share Posted June 10, 2010 Συγχαρητήρια, Ντίνο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 11, 2010 Share Posted June 11, 2010 Συγχαρητήρια. Περιμένουμε και την έντυπη μορφή λοιπόν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 11, 2010 Share Posted June 11, 2010 ΖΗΤΩΩΩΩ!!! Το Μπαχαλάκι Θα δημοσιευτεί! ! Θα το δώσω και στους γονείς μου, να δω σε πόσες μέρες θα συνέλθουν από το σοκ! Ζήτω ο Ντίνος! Ζήτω η Χαλκίδα! Ζήτω η Ελευθεροτυπία! Άντε και μπεστσελλερίστας ο Μαύρος Σκώληξ του Ευρίπου!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 11, 2010 Author Share Posted June 11, 2010 ΖΗΤΩΩΩΩ!!! Το Μπαχαλάκι Θα δημοσιευτεί! ! Θα το δώσω και στους γονείς μου, να δω σε πόσες μέρες θα συνέλθουν από το σοκ! Ζήτω ο Ντίνος! Ζήτω η Χαλκίδα! Ζήτω η Ελευθεροτυπία! Άντε και μπεστσελλερίστας ο Μαύρος Σκώληξ του Ευρίπου!! Wha...? ...eeh... thanks... ( μουμπλε-μουμπλε... wordsmith... Κέλλυ Θεοδω-ρα-κο-πούλου...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted June 12, 2010 Share Posted June 12, 2010 Τα διαβασα πριν δυο λεπτα τα καλα νεα και χοροπηδαω σαν Ινδιανος που τον τσιμπησανε στον .....! Ψαχνω καβα και ντελικατεσσεν για σαμπάνια, αυγοταραχο και απακι (λιγο ανασυμπουρμπουλος συνδυασμος, αλλα παει...)! ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ντινακο μου, αξιαγαπητο γουρουνακι, συγχαρητηρια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted June 13, 2010 Share Posted June 13, 2010 Συγχαρητήρια... ...στο 9 για την καλή επιλογή που έκανε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 13, 2010 Share Posted June 13, 2010 Τα διαβασα πριν δυο λεπτα τα καλα νεα και χοροπηδαω σαν Ινδιανος που τον τσιμπησανε στον .....! Ψαχνω καβα και ντελικατεσσεν για σαμπάνια, αυγοταραχο και απακι (λιγο ανασυμπουρμπουλος συνδυασμος, αλλα παει...)! ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ντινακο μου, αξιαγαπητο γουρουνακι, συγχαρητηρια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙ!!;; Και έμεινε αυτό ασχολίαστο!!;; (Δεν είμαστε σε φόρμα, κε Ντίνο μας...) Μη θυμηθώ τη σχετική σκηνή από τον Αστερίξ... ("Ο μάντης", νομίζω) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted June 14, 2010 Share Posted June 14, 2010 Τα διαβασα πριν δυο λεπτα τα καλα νεα και χοροπηδαω σαν Ινδιανος που τον τσιμπησανε στον .....! Ψαχνω καβα και ντελικατεσσεν για σαμπάνια, αυγοταραχο και απακι (λιγο ανασυμπουρμπουλος συνδυασμος, αλλα παει...)! ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ντινακο μου, αξιαγαπητο γουρουνακι, συγχαρητηρια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙ!!;; Και έμεινε αυτό ασχολίαστο!!;; (Δεν είμαστε σε φόρμα, κε Ντίνο μας...) Μη θυμηθώ τη σχετική σκηνή από τον Αστερίξ... ("Ο μάντης", νομίζω) Καλα ντε, εγω για κομπλιμεντο το ειπα! (αν και δε με χαλαει σκηνη μεταξυ εμου και του Χατζηγιωργη αλα Μπονεμινα και Ματζεστιξ) Ασε που τα γουρουνακια ειναι μια χαρα ζωα: Καθαρα, ησυχα, καλοβολα, κι εχουν κι οργασμο ενα τεταρτο σερι... Αμα χαλαει την ομηγυρη παντως θα το κοψω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
noxious Posted June 30, 2010 Share Posted June 30, 2010 Απο τα καλύτερα διηγήματα που χω διαβάσει ever. Μπράβο για τη συγγραφή του και συγχαρητήρια για την έκδοση του! Στο σημείο που αυξανομάστε και πληθαίνουμε για πρώτη φορά, κωλογούσταρα απίστευτα, γιατί τότε κατάλαβα που σκοπεύεις να το πας και δε μου χε περάσει ούτε καν απο το μυαλό. Αλλά! Θα θελα παρα πολύ να δώ έστω και μια εικόνα απο το μακελειό στο τέλος. Συνέχισε να γράφεις τέτοια άρτια διηγήματα είσαι φοβερός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhayader Posted July 1, 2010 Share Posted July 1, 2010 Πάντα με τραβούσαν το ενδιαφέρον τα back to the future stories και το πως χειρίζονται τα παράξενα και παράδοξα. Το συγκεκριμένο διήγημα ήταν υπέρ-ικανοποιητικό. Να μείνω μόνο σε μια μικρή λεπτομέρεια εκεί που γράφει «Μα τι συμβαίνει» ψέλλισαν ταυτόχρονα οι νεοφερμένοι.«Ανεβείτε μαλάκες!» ούρλιαξε ακόμα πιο έξαλλος ο όρθιος και ήταν το βλέμμα του τέτοιο που οι δύο χρονοναύτες πήδηξαν αμέσως στην θέση του συνοδηγού. Θα περίμενα από ένα αμερικανάκι να χρησιμοποιήσει την έκφραση "Ανεβείτε κωλοτρυπήδες (assholes)" ή "Ανεβείτε ηλίθιοι (morons). Βέβαια αν είχα να μεταφράσω αντίστοιχο αγγλικό κείμενο και εγώ "ανεβείτε μαλάκες" θα έγραφα οπότε δεν ξέρω γιατί μου έκανε τόσο εντύπωση. Λυπάμαι που δεν σου κατσε το 9. Θα ήθελα να δω την εικονογράφηση που θα το συνόδευε. Anyway, συνέχισε να μας εκπλήσσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.