Μέσα απ' το γυαλί - Ευθυμία Δεσποτάκη (Locked - 2 από 3)

[Naroualis]

Βούλα μου, ευχαριστώ. Έχω ήδη ανοίξει σχετικό τόπικ στις ανακοινώσεις και περιμένω έγκριση από τους αδμιν...

[Darkchilde]

Topic εγκρίθηκε και έγινε pinned.

[Arachnida]

Τέλεια, νομίζω η παρουσίαση βοηθάει πολύ ένα βιβλίο, ελπίζω το cube να γεμίσει και το χέρι της Ευθυμίας να πιαστεί απ' τις υπογραφές. Μην ξεχάσεις να έχεις και πένα μαζί σου. Δυστυχώς πρέπει να είμαι Γιάννενα, αλλά υπόσχομαι την καλύτερη υποδοχή στη παρουσίαση στη Πάτρα τον Ιανουάριο.

Ευθυμία όταν παραλάβεις το βιβλίο στα χέρια σου, θα μας γράψεις πώς αισθάνθηκες;

[Naroualis]

Ευθυμία όταν παραλάβεις το βιβλίο στα χέρια σου, θα μας γράψεις πώς αισθάνθηκες;

 

 

Ούτε και περιγράφεται. Μόλις τα έπιασα στα χέρια μου, ακόμη ζεστά (από το ταξίδι με το ΚΤΕΛ). Δε μπορώ να το συγκρίνω με τίποτε απ' όσα έχω νιώσει ως τώρα. Και το εύχομαι σε όλους σας, ακόμη κι αν δεν το φαντάζεστε από 9 ετών, όπως εγώ...

[mman]

Ούτε και περιγράφεται. Μόλις τα έπιασα στα χέρια μου, ακόμη ζεστά (από το ταξίδι με το ΚΤΕΛ). Δε μπορώ να το συγκρίνω με τίποτε απ' όσα έχω νιώσει ως τώρα. Και το εύχομαι σε όλους σας, ακόμη κι αν δεν το φαντάζεστε από 9 ετών, όπως εγώ...

 

Στα 'λεγα. Μαγεία!

[Arachnida]

Δυστυχώς έχουν σβηστεί τα προηγούμενα posts. Το βιβλίο της Ευθυμίας είναι πολύ-πολύ όμορφο σε σχεδιασμό και στήσιμο και νομίζω ότι πιάνει χωρίς προσπάθεια το μάτι του αναγνώστη. Με μεγάλη μου χαρά το βρήκα χθες στα ράφια της Πρωτοπορίας (εδώ στην Πάτρα) σε πολύ καλή θέση ανάμεσα στις νέες κυκλοφορίες και με αρκετά αντίτυπα. Νομίζω είναι πολύ σημαντικό γιατί το "Μέσα απ' το Γυαλί" δεν το προωθεί κανένας μεγάλος εκδοτικός οίκος κι ούτε έχει budget από πίσω του για καταχωρήσεις κλπ.

Φυσικά έβγαλα και φωτογραφίες!

[Naroualis]

Μη μου δείχνετε πράγματα που μπορούν νε με κάνουν να την ψωνίσω εντελώς...

[Παρατηρητής]

Αν και τέτοιου είδους ιστορίες δεν είναι του στιλ μου, ομολογώ πως το βιβλίο ήταν απολαυστικό.

Διαβάζοντας το έχεις την εντύπωση πως βρίσκεσαι κοντά στο τζάκι ακούγοντας ιστορίες από μια γιαγιά παραμυθατζού που έχει τόσα να πει, μια γιαγιά η οποία βέβαια έχει νοσταλγήσει τις "χαρές" της νιότης της και αφηγείται καταστάσεις που έζησε ή άκουσε, με εύθυμο πάντα τόνο (οι αγαπημένες μας γιαγιάδες!).

Μία και μία οι ιστορίες καταφέρνουν να σχηματίσουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του αναγνώστη ή και να τον κάνουν να κοκκινίσει χαχανίζοντας. Μοιάζει με κωμωδία και σάτυρα για ένα κοινό που θέλει να ξεσκάσει από τραγωδίες και έπη.

Το μόνο άσχημο που βρήκα είναι ότι (κατά την ταπεινή μου γνώμη), οι ιστορίες απευθύνονται περισσότερο σε γυναίκες. Δεν θα ήθελα να χαρακτηρίσω τις ιστορίες ώς fantasy αρλεκιν αλλά πιστεύω πως μια αναγνώστρια θα τις απολαύσει καλύτερα από ότι ένας αναγνώστης.

Εάν κάποιος θέλει να διαβάσει κάτι εύθυμο, κάτι που να μη θέτει προβληματισμούς, να τονίζει ιδανικά, να συγκινεί και να στεναχωρεί, το συνηστώ ανεπιφύλακτα! Βέβαια από κάποια ηλικία και πάνω ;) !

 

Ελπίζω να μη με πάρετε με τις πέτρες! Υποστηρίζω την Έφη και πιστεύω πως οι Ελληνίδες αναγνώστριες θα ήταν προτιμότερο να διαβάζουν Δεσποτάκη παρά Καρατζά ή Κοντέα! Στη χώρα του Αριστοφάνη ζούμε όχι του Κλαμμένου Κώλου

[DinoHajiyorgi]

Το Ταξίδι Μου Μέσα Απ’Το Γυαλί

 

Εισαγωγή: Αν η εισαγωγή από μόνη της εμπεριέχει τέτοια δύναμη και μαγεία…τι με περιμένει παρακάτω; Μήπως μου ανεβάζει πολύ τις προσδοκίες; Νιώθω την αρχαία σκόνη να μου μπαίνει στα ρουθούνια (δε φταίω εγώ, η Ευθυμία το κάνει) και νιώθω να μαστουρώνω ήδη από τα μπαχαρικά που πασπαλίζουν τα παραμύθια. Νιώθω από τώρα τυχερός που κρατώ αυτό το βιβλίο στα χέρια μου. Νιώθω από τους λίγους, τους προνομιούχους, που ας μη γελιόμαστε, σύντομα θα είμαστε χιλιάδες…

 

Γγιν: Να πω πως καταλαβαίνω γιατί με συνεπαίρνουν στα σοβαρά τα έργα που βλέπω στη μικρή και την μεγάλη οθόνη; Γιατί παθιάζομαι και πιστεύω στην αλήθεια των χαρακτήρων που υποδύονται ηθοποιοί; Γιατί κλαίω, γελάω, μισώ και συγχωρώ ήρωες και καταστάσεις που παίζουν σαν οπτασίες μπροστά στα μάτια μου; Και γιατί έχω την ανάγκη να έχω κάποιον δίπλα μου για να τα βιώνω με παρέα, να αντλώ κουράγιο από έναν σύντροφο για να το αντέχω; Αβάσταχτα δυνατό το συναίσθημα που ρέει από το γυαλί. Η Αγίντ τα παίζει όλα για όλα και ρίχνει το βλέμμα της μέσα, μαζί της κι εγώ.

 

Η ζωντάνια της αφήγησης αναμφισβήτητη, για να μην πω δεδομένη. Έχω τους χάρτες στο κεφάλι μου. Η Ευθυμία μου συστήνει νέους κόσμους και ταυτόχρονα νιώθω πως μου είναι γνώριμοι. Πως το κάνει αυτό; Αν έχω ακούσει μια φορά ένα παραμύθι στη ζωή μου, έχω το σημάδι στο ίδιο το γενετικό μου υλικό. Μέτρησα δύο παραμύθια σε αυτό το διήγημα. Η ιστορία της Αγίντ είναι το ένα. Το νησί Γγιν το ξέρω. Όσες φορές μου συνεπήρε το βλέμμα μια μαύρη θάλασσα, λευκά κυματάκια γεμάτη, νομίζεις και υποπτευόμουν την ύπαρξη του. Και η συγγραφέας με παίρνει από το χέρι να το περπατήσω με την ηρωίδα της πριν χαθεί πάλι κάτω από τα νερά. Πονάει η Αγίντ μέχρι να έρθει ο Θυμός της να γεμίσει την αγκαλιά του με την ίδια. Η αφηγήτρια όμως είναι γενναιόδωρη. Μου έχει σαν δεύτερο παραμύθι την ιστορία της Κρέγκαβον. Ο πόνος της, και τα γεγονότα που τον δημιούργησαν, μια ιστορία απαράμιλλης φαντασίας από μόνη της. Θα βρει και η δεύτερη ηρωίδα την αγάπη, στην αγκαλιά του Νέζιλ, και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Η αγάπη, ο έρωτας, είναι η Ισορροπία του κόσμου. Κι αυτό όχι, δεν είναι παραμύθι. Το ξέρω, το ξέρουμε όλοι, γιατί έχουμε το σημάδι και το βιβλίο των συμβάντων να μας επιβεβαιώνει τα ξεχασμένα.

 

Tα Υπόλοιπα της Ευτυχίας: Τα θέλω, τα απαιτώ πίσω, γιατί αυτό το παραμύθι μου τα άρπαξε και πάει, δε μου τα δίνει πλέον πίσω. Άπονη συγγραφεύς. Δεν αντέδρασα αμέσως στο ανάγνωσμα αυτής της διήγησης. Σηκώθηκα και πήγα μια βόλτα. Φτου, έτρεχαν δίπλα μου τα νερά του Ευρίπου να μου θυμίζουν τα άλλα, τα μαύρα τα κατάμαυρα της λίμνης Καστροπηγάδας. Ευλογία και κατάρα η γνωριμία μου με τον τόπο. Ευλογία για την ανάγνωση ενός από τα πιο τρομερά παραμύθια που έχω διαβάσει, μια ιστορία που κολλάει στη μνήμη σαν εθισμός. Ω πόσο καλά ξέρει την τέχνη της η πλανεύτρα παραμυθού. Δεν φοβόμαστε τους κακούς τους λύκους, λέμε στους εαυτούς μας, και μπαίνουμε αλόγιστα στις σελίδες για να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με την μοίρα μας. Την καταραμένη. Γυναίκες αιθέριες, πονεμένες, θεϊκές και όμορφες σαν τριαντάφυλλα, αγκάθια γεμάτες, ανοίγουν την αγκαλιά τους και προσφέρονται. Και πώς να της αρνηθούμε; Εμένα όμως με πονάει το άλλο: Γιατί τις πιστεύουμε όταν μας προφητεύουν πως θα δυστυχήσουμε για τον έρωτα μας; Γιατί τρέχεις Μπεκιαρί; Γιατί φεύγεις; Πονεμένες οι ηρωίδες της Ευθυμίας. Τρομερή η θλίψη τους. Πρέπει να προχωρήσω στο επόμενο διήγημα, αλίμονο μου.

 

Μαρμαρένιο Κατώφλι: Άλλο ένα πονεμένο παραμύθι, γλυκόπικρο σαν παλιές αμαρτίες. Γυναίκες που αγαπούν και εγκαταλείπονται, άντρες που εγκαταλείπουν και πληρώνουν το τίμημα. Διασχίζουμε αυτό το μαγεμένο κατώφλι και είμαστε εκεί, στο πανδοχείο που ονειρευόμαστε από πάντα να επισκεφτούμε, μέσα από τόσα και τόσα παραμύθια που διαβάσαμε ή μας αφηγήθηκαν παλιά. Μας το ζωντανεύει με περισσή μαεστρία η ξωθιά συγγραφέας, μας ζεσταίνει με τα χρώματα του, μας ζαλίζει με τις οσμές του, μας προκαλεί τον ουρανίσκο με τα μαγειρευτά καλούδια του. Κι αυτό μόνο για να κερδίσει την προσοχή μας. Μετά…

 

Υπάρχουν κάποια παλιά παραμύθια χωρίς ευτυχισμένο τέλος. Παραμύθια που ολοκληρώθηκαν μισά, μέσα στην πίκρα και τον πόνο, μέσα στην τρυφερότητα της αγάπης, δαγκωμένα όμως σκληρά από το άδικο. Μας στοίχειωσαν εκείνες οι ιστορίες, και κάποιοι από μας φοβόμαστε να ζητήσουμε από την γιαγιά μας να μας τις ξαναπεί. Απλά ευχόμασταν η επόμενη διήγηση να πάει καλύτερα, ενώ τα δάκρυα που άφησαν οι προηγούμενες δεν έλεγαν να ξεχαστούν. Όχι μόνο δεν ξεχνιούνται, αλλά συνεχίζουν εκείνα τα παραμύθια. Ο ψίθυρος τους φτάνει μέχρι εδώ, στους μύθους μέσα από το γυαλί, αφήνουν ακόμα το καυτό τους σημάδι εδώ, την ίδια στιγμή που ξεκινούν νέες υποσχέσεις, έρωτα, αγάπη και λάθη γεμάτες.

 

Από τι είναι φτιαγμένη η ψυχή σας; Αν δεν φοβάστε να μάθετε, ζητήστε την Ευθυμία Δεσποτάκη να σας κοιτάξει, να σας κόψει και να σας καταλάβει. Το τρίτο παραμύθι του βιβλίου της δεν έχει μόνο τις ομορφότερες περιγραφές για τις ψυχές των ανθρώπων που διάβασα ποτέ, αλλά και την πιο μυθική εξήγηση για τον έρωτα και την αγάπη που διάβασα ποτέ. Τόσο βαθιά στο κείμενο της, νεραϊδοχτυπημένος πλέον δίχως επιστροφή, πώς να αμφισβητήσω την ερμηνεία της; Τυλιγμένος στην μαγγανεία της αφήγησης, είμαι άλλη μια παρουσία μέσα στο γυαλί και δρασκελίζοντας το δακρύβρεχτο μαρμάρινο κατώφλι, συνεχίζω το μονοπάτι που μου ανοίγεται παρακάτω.

 

Ο Εραστής στην Στάχτη: Το ήξερα ως το μεδούλι μου πως αυτό το όνομα θα έκρυβε οδύνη. Άπονη Ολύμπια συγγραφεύς, τιμωρείς τον Ασγκιρέη με σκληρή λήθη, κι εμένα με την τραγική του μνήμη. Δεν θα τον ξεχάσω, ούτε την Αλάι που χάθηκε στην καταβόθρα. Αναρωτιέμαι αν αγαπάς τους ήρωες σου. Αναρωτιέμαι αν τους συγχωρείς κιόλας. Ο πιο ελληνικός, Οιδιπόδειος, μύθος σου μέχρι τώρα, συνεχίζει με άντρες αφελής, βίαιους, άλογους και γυναίκες χτυπημένες και ταπεινωμένες. Ποτέ η πένα δεν δημιούργησε κόσμους τόσο όμορφους, ποτέ πένα δεν κέντησε την καρδιά τόσο βαθιά για να την πονέσει και να την ματώσει. Με αυτή τη μελάνι σκοπεύεις να συνεχίσεις το βιβλίο σου; Κι εγώ τι επιλογή έχω παρά να συνεχίσω;

 

Το Κορίτσι στο Μιναρέ: Μια στάλα παραμύθι, μια καταιγίδα από συναίσθημα. «Τα μαύρα της μαλλιά έλαμπαν σαν φλόγες από σκότος». Εκεί. Αυτό και μόνο είναι αρκετό. Μ’έχεις στα δεσμά σου αφηγήτρια. Και μετά από το ταξίδι μου ως εδώ, μέσα από τις δοκιμασίες που μου υπέβαλες, δεν έχω ανάγκη να μαντέψω το μυστικό του κοριτσιού στο μιναρέ. Εκείνη η φλόγα που έκαιγε κάθε βράδυ χωρίς απουσία για δέκα χρόνια μου τα αποκάλυψε όλα και μάτωσε η καρδιά μου άλλη μια φορά. Άλλος ένας άντρας που πίστεψε στην προσταγή μιας γυναίκας και χάθηκε στη φωτιά από αυτό το πάθος το τόσο ανεξέλεγκτο, κι εκείνη, τυπικά, σιωπηλά, μυθικά σαβανωμένη. Θα συνεχίσω; Πέτυχες διάνα αφηγήτρια. Είμαι το δοχείο που φτιάχτηκε για να χωρέσεις όλη αυτή την οδύνη. Συνεχίζω.

 

Το Δώρο των Θεών: Και όσο πιο μικρή η ιστορία, πιο ηχηρό και το μπάτσισμα. Και σε πρώτο πρόσωπο η αφήγηση, να με κάνει συνένοχο, να χτυπάει η καρδιά μου στο ανάγνωσμα της κάθε λέξης. Ένα μαγικό παραμύθι, μια γυναίκα μυθική για να μου κλέψει τα λογικά. Θα της μείνω πιστός; Ναι, ναι, αλλά με τίμημα. Αχ αφηγήτρια, πόσο μισείς τις προσδοκίες μου. Πως δεν χωράει στα τόσα παραμύθια και ετούτο το ένα: Η παντοτινή ευτυχία;

 

Τα Φυτά του Κάτω Κόσμου: Έχω μυηθεί μάλλον. Πώς να εξηγήσω την αντίδραση μου σε αυτό το πανέμορφο διαμάντι; Το κοιτώ από κοντά, και μέσα στις αντανακλάσεις του βλέπω ολόκληρο μυθιστόρημα. Ολόκληρη κινηματογραφική ταινία. Υπέροχη η Λαλίκα. Λατρευτή η εικόνα της. Ως άλλη Εσμεράλδα, την ποθούν πολλοί. Και την κερδίζει, έστω και για λίγο ο χειρότερος τους, ο πιο φριχτός και διεστραμμένος. Αχ Θεέ του κάτω κόσμου, λίγη η πράξη σου, μας άφησες τελικά στο πένθος. Αλλά μήπως και έχεις κάποια δύναμη; Άλλη σε ορίζει.

 

Οι Γυναίκες στη Σαχάι Περπατούν Λικνιστά: Αχ, θέλω να πάω στη Σαχάι, να δω γυναίκες να περπατούν λικνιστά, κι ας τρελαθώ. Αυτό το παραμύθι αξίζει να γίνει τραγούδι. Να το ακούς όπως και το διάβασες, μεθυσμένος από την γλύκα του. Εμένα Ναχρίν, πάρε εμένα. Γιατί στη λογική μου δεν είμαι τόσο ευτυχισμένος. Θέλω να φύγω, να πετάξω, και τα παραμύθια με κουβαλούν ως τα μισά. Σε ευχαριστώ αφηγήτρια για την ανάπαυλα. Είχα ανάγκη το χαμόγελο και την ηδονή. Σε ευχαριστώ για τους γοφούς της Ναχρίν. Μην μ’αφήσεις να τους ξεπεράσω.

 

Μοντλίβολιτς (ή Μοντλιβόλτις): Θυμάμαι με νοσταλγία τα αναγνωστικά από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Αφηγήσεις που σε υπνώτιζαν με την λογοτεχνία τους, αυτός ήταν και ο σκοπός τους. Τα κείμενα ήταν σχεδιασμένα να ακολουθούν τον κύκλο του χρόνου, τις εποχές που χρωμάτιζαν τα παράθυρα στις τάξεις του σχολείου, και προς το τέλος της σχολικής χρονιάς τα αναγνώσματα ήταν πια γεμάτα καλοκαίρι. Διάβαζες μια παράγραφο και μετά κοίταζες έξω από τα τζάμια, γεμάτος αδημονία για τις επερχόμενες διακοπές. Σαν εκείνη την μαγική σκόνη που αιωρούνταν στις ηλιαχτίδες πάνω στα θρανία, με πήγες αφηγήτρια στην φωτεινή πατρίδα της Ενγκράουλις, με ξάπλωσες στην ταράτσα της, με έκανες να ακούσω τα τζιτζίκια, να μυρίσω τα αμπέλια και να δροσιστώ στο γλυκό νερό του πηγαδιού της. Καλοί άνθρωποι οι δικοί της. «Παντρέψου όποιον θέλεις.» Εδώ, κάτω από αυτόν τον ήλιο τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Μέχρι και τα φαντάσματα είναι καλοπροαίρετα. Σε ευχαριστώ γι αυτή την ιστορία Ευθυμία. Μου ανακούφισες τον πόνο. Έχω άλλη μια ιστορία πριν βγω από το γυαλί…και δείχνει βαθιά.

 

Ιστορίες των Νεφών και των Ανέμων: Και μετά την λιακάδα μια εντυπωσιακή θύελλα. Ώστε η αφηγήτρια πιστεύει στο παραμύθι που λέγεται παντοτινή αγάπη. Το λένε τα σύννεφα και ο άνεμος, μόνο…μόνο που δεν μπορεί παρά να είναι γεμάτο αίμα, δάκρυα και θάνατο. Το ταξίδι ολοκληρώνεται το ίδιο συγκλονιστικά όπως ξεκίνησε και όπως διάρκεσε. Είπα «ολοκληρώνεται;» Λάθος μου. Όσο στροβιλίζονται τα σύννεφα και όσο φυσάει ο άνεμος το παραμύθι δεν τελειώνει ποτέ.

 

Δεν πίστεψα ποτέ πως θα βγω αλώβητος μέσα από το γυαλί, το ψυλλιάστηκα νωρίς. Νιώθω να με στοιχειώνουν ονόματα και τόποι, η Νοτάλα με τις οκτώ πλεξούδες που έγινε οκιντού, η μικρούλα Άμμος που αγάπησε τον μελλοθάνατο και γέννησε τον Νίρντε, η Μέμνεγια η κόρη της φριχτής βασίλισσας και ενός νεκρού. Ιστορία τρομερή την καρδιά μου έχει πλεγμένη σαν κουβαρίστρα από αγκαθωτό συρματόσχοινο. Αφέντρα αφηγήτρια είσαι τρομερή.

 

Και δεν τολμώ να ξαποστάσω, δεν τολμώ και να φύγω. Κάθομαι και αφουγκράζομαι τον άνεμο, περιμένω την συνέχεια. Κάθομαι εδώ δίπλα στο γυαλί. Μη μ’αφήνεις να περιμένω για πολύ. Έχω αρχίσει να συνηθίζω την σκληρότητα σου.

Edited February 6, 2008 by DinoHajiyorgi

[Naroualis]

Πώς γίνεται εγώ να έγραψα δέκα βλακείες κι εσύ δέκα ποιήματα για τις βλακείες μου; Μου λες; Και τα έγραψες και δημόσια, τι να πω τώρα εγώ; Ότι και να πω λίγο θα είναι. Μ' ένα ευχαριστώ δεν ξεμπερδεύω.

[Oberon]

Πήρα το βιβλίο της Ευθυμίας εις διπλούν χτες (αφού αξιώθηκα να κατέβω Αθήνα μετά από μήνες σχεδόν) και ανυπομονώ να το διαβάσω.

[Juna]

Διάβασα στα πολυ γρήγορα την ιστορία με τη φουρνάρισσα που έφτιαχνε το υπέροχο μυρωδάτο ψωμί της που έμπαινε στα ρουθούνια μου σε κάθε πετυχημένη περιγραφή της Ευθυμίας. Ενα όμορφο διήγημα σαν αυτά που διαβάζαμε παιδιά απο καταξιωμένους συγγραφείς το βράδυ στο κρεββάτι και μας έμενε μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Μεγάλο ατού της πιστεύω η δημιουργία μιας τέτοιας ατμόσφαιρας σε μια τόσο μικρή ιστορία. Και πολυτάλαντοι αυτοί που φτιάχνουν πετυχημένες μικρές ιστορίες-είναι και άλλα παιδιά που γνώρισα εδω μεσα και στην Ανθολογια των Συμπαντικών Διαδρομών που γράφουν καλά-είναι πολύ δύσκολο να γράψεις μια καλή μικρή ιστορία, αναμφίβολα.

Θα το αγοράσω στα σίγουρα να διαβασω και τις υπόλοιπες ιστορίες και να υποστηρίξω την συγγραφέα.

Θέλω απλά να πω απο την μικρή μου ενασχόληση με το χώρο, οτι τα βιβλία γενικά έχουν την τύχη τους, το κάθε βιβλίο παίρνει το δρόμο του και την αναγνώριση που του αξίζει (στην Ελλάδα δεν είναι ακριβώς έτσι...για το εξωτερικό μιλάω!) οπότε και εύχομαι τα καλύτερα στην Ευθυμία, το βιβλίο της να΄ναι τυχερό-όπως λέμε για ένα παιδί που γεννιέται-γιατί παιδί της είναι. Πάντως το αξίζει η Ευθυμία και είναι και όνομα και πράμα..

[Naroualis]

Κοριτσάκι καλωσήλθες και σ' ευχαριστώ. Ελπίζω κι οι υπόλοιπες ιστορίες να μη σε απογοητεύσουν...

[Arachnida]

Θα το αγοράσω στα σίγουρα να διαβασω και τις υπόλοιπες ιστορίες και να υποστηρίξω την συγγραφέα.

 

Δεν τίθεται θέμα support για το "Μέσα απ' το Γυαλί".

Η γνώμη μου είναι ότι είναι στολίδι και δεν πρέπει να λείπει από τις βιβλιοθήκες των μελών.

[Solonor]

Δεν λείπει!

[kitsos]

Ούτε από τη δικιά μου λείπει. Έχει πάνω και τα γραμματάκια της συγγραφέως.

[Παρατηρητής]

Εγώ το έχω το χαρτομάντιλο που φύσηξε τη μύτη της η συγγραφέας εν ώρα παρουσίασης. Συλλεκτικό κομμάτι!

[Naroualis]

Α να χαθείτε, τέρατα, με συγκινήσατε πάλι, πρωί-πρωί...

[Παρατηρητής]

Bump γιατί σήμερα η συγγραφέας αυτού του πολύ όμορφου βιβλίου έχει τα γενέθλεια της.

[Solonor]

chronos polaios!

[Tiessa]

Bump γιατί σήμερα η συγγραφέας αυτού του πολύ όμορφου βιβλίου έχει τα γενέθλεια της.

 

Μια που το έφερε το γύρισμα των εποχών λοιπόν, ας ανεβάσω το κείμενο που είχα γράψει πριν από κανένα χρόνο περίπου στα Φανταστικά Χρονικά (νομίζω στο τεύχος 13) για το συγκεκριμένο βιβλίο...

 

Πολλά έχουν ειπωθεί και θα ειπωθούν ακόμα για το τι μπορεί να δει κανείς μέσα από ένα γυαλί. Συνήθως οι περισσότεροι φαντάζονται κάποιον καθρέφτη. Στο σύμπαν όμως των ιστοριών της Ευθυμίας Δεσποτάκη, το Γυαλί είναι κάτι πολύ παραπάνω.

 

«Ένας κρύσταλλος, το Γυαλί, που μιλάει για κόσμους που δεν υπάρχουν πια», αναφέρεται κάπου στο οπισθόφυλλο. Και λίγο παραμέσα, στην αρχή της ιστορίας, «Όλη η σοφία των μεγάλων της φυλής μας στράγγιξε μέσα σ’ αυτόν τον κρύσταλλο που τον λέμε “το Γυαλί”. Κοιτάζοντας μέσα του, μπορεί κανείς να βρει την εικόνα του στον παράλληλο κόσμο όπου ζει. Αυτά μαθαίνουμε καθώς ξεκινάει η μύηση της ηρωίδας, και ακολουθούν οι δέκα μικρές, παραμυθένιες ιστορίες, που επιτρέπουν και σε μας, τους κοινούς θνητούς, μια ματιά –ελκυστική, αλλά κατ’ ανάγκη φευγαλέα– στους κόσμους μέσα από το Γυαλί.

 

Σε κάποια σημεία η συγγραφέας έχει χρησιμοποιήσει λέξεις που θυμίζουν τόπους πολύ μακρινούς στο χώρο και στο χρόνο, σαν το νησί Γγιν, σαν το βουνό Νταργιάλ, σαν την πόλη Σαχάι. Άλλοτε πάλι, θα έλεγε κανείς ότι έχει βρεθεί στο διπλανό χωριό, στις όχθες μιας λίμνης που λέγεται Καστροπηγάδα ή πιασμένος ανάμεσα σε Παλαιοπολίτες και Νεοπολίτες. Θεοί και δαίμονες, ζωντανοί και νεκροί, ιστορίες αγάπης και εγκατάλειψης, ευχές και κατάρες, θρύλοι και διηγήσεις και όνειρα, όλα παρελαύνουν μέσα σε ογδόντα πέντε μόνο σελίδες παραμυθένιων κόσμων

 

Όλα δείγματα μιας ονειρικής γραφής, με μια γλώσσα που κεντά με λυρισμό και λογοτεχνικότητα. Το μόνο παράπονο που έχει κανείς τελειώνοντας αυτά τα δέκα μικρά κομψοτεχνήματα είναι πως κράτησαν πραγματικά πολύ λίγο.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[wordsmith]

Σήμερα το τελείωσα κι εγώ και έχω να πω πως είναι γλυκό σαν τη συγγραφέα του και πολύ πολύ πολύ όμορφο, θα το έδινα σε κάποιον που θα μου ζητούσε ορισμό της ομορφιάς, και κάθε γωνίτσα αυτού του κόσμου κεντημένη με πλουμίδια, σαν τις πλεξούδες στα ψωμιά και το λάδι που γυαλίζουν τα πασχαλινά αυγά. "Καλλιτέχνης είναι ο δημιουργός ωραίων πραγμάτων" λέει ο Όσκαρ Γουάιλντ.

[Ayu]

Σφηνάκι, αλλά εξαιρετικό. Δεν ξέρω καν αν θα ήταν καλύτερα να ήταν μεγαλύτερο, νομίζω πως το μέγεθός του τού χαρίζει κάτι, σαν να πέφτεις ξαφνικά πάνω σ' έναν μικρό, πολύτιμο θησαυρό. Πήρε κατευθείαν τη θέση του ανάμεσα στα αγαπημένα μου βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας. Τελείωσε, είμαι φαν. Θα το χαρίζω συχνά από 'δω και πέρα.

Τι είπα για το μέγεθος; Μη μ' ακούς. Θέλω κι άλλο, Ευθυμία! Πώς πάνε τα Παρχάρια;

[Naroualis]

Εεεε... είστε για να 'στε, βρε κορίτσια. Πάνω που έλεγα να πέσω σε μια συγγραφική αυτοκριτική, τσουπ, αμέσως να με ανεβάσετε. Χαράμφ. Ποιος θα με ξεκαβαλίσει από το καλάμι τώρα, μου λέτε;

 

( )

 

 

Από παρχάρια, τελείωσε η πρώτη γραφή την προηγούμενη άνοιξη και τώρα κάαααθομαι. Άμα είναι να το ξαναπιάσω, θα πρέπει α) να του βάλω χοντρό μαχαίρι β) να αποφασίσω πράγματα που δεν είμαι ακόμη σε θέση να τα αποφασίσω.

Edited September 28, 2012 by Naroualis